The Descendants: A family movie in luau tones

NEW ARRIVAL


Χαίρετε χαίρετε και πάλι παιδιά!  Λοιπόν Πέμπτη σήμερα και έχουμε νέες ταινιούλες στις αίθουσες οι οποίες στη τελική δε λένε και πολλά.  Έχουμε τη Kate Beckinsale με τη δερμάτινη στολή της στο "Underworld: Awakening", ξαναμανά βρυκόλακες και λυκάνθρωποι, το μετριότατο απ'οτι φαίνεται "Man on a Ledge" με τον γενικώς και αορίστου αταλάντου Sam Worthington, καθώς και το δικό μας "Παράδεισος" του Παναγιώτη Φαφούτη που κάτι λέει.  Παρόλα αυτά υπάρχει και μια ταινία που καταφέρνει να ξεχωρίσει ανάμεσα στης υπόλοιπες και φαίνεται πως ήδη πάει φορτσάτη για Oscar.  Το "The Descendants" με τον George Clooney είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς αναμφίβολα.  Τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό, θα τους δούμε παρακάτω.  Ξεκινάμε!

Ο Mat King (George Clooney) είναι ένας οικογενειάρχης που ζει στην ονειρεμένη Χαβάη, έχοντας στη κατοχή του ένα παραδεισένιο κομμάτι γης που κληρονόμησε από τους προ-προ-προπάππους του  και το οποίο αξίζει μια περιουσία.  Εν μέσω πολυάθιρμων ξαδέλφων μάλιστα είναι υπεύθυνος για τον καθορισμό του καλύτερου τρόπου με τον οποίο θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν οικονομικά αυτή τη περιοχή και στην ουσία να χεστούν στα dalas.  Θα έλεγε κανείς οτι ο Mat ζει μια υπέροχη ζωή στο καταπράσινο και παραμυθένιο νησί της Χαβάης.  Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει.
Όταν η γυναίκα του Elizabeth (Patricia Hastie) πέσει σε κώμα μετά από ένα ατύχημα με σκάφος, ο Mat θα κλιθεί να στοκάρει τις οικογενειακές του τρύπες, μετά την αποκάλυψη οτι η γυναίκα του τον απατούσε με έναν νεαρό μεσίτη ακινήτων ονόματι Brian Speer (Matthew Lillard).  Την ίδια στιγμή παράλληλα με την προσπάθεια του μοιχειακού χωνέματος, ο Mat θα πρέπει να ανακατασκευάσει τη μέχρι τότε αδιάφορη σχέση με τις δυο του κόρες Alexandra (Shailene Woodley) και Scottie (Amara Miller).  Έπειτα από την ουσιώδη απουσία του από τα τεκταινόμενα της οικογένειάς του, ο Mat θα προσπαθήσει να εξιλεωθεί μέσα από ένα ταξίδι που θα ξεκινήσει μαζί με τα παιδιά του, σε αναζήτηση του άνδρα που ξεμυάλισε τη γυναίκα του.  Αυτή η περιπέτειά θα είναι γεμάτη από πικρή συνειδητοποίηση, αλλά θα αποτελέσει και την καλύτερη ευκαιρία προκειμένου τα χαρτιά να βγουν στο τραπέζι και η παρτίδα να τελειώσει μια και καλή, με νικητές και ηττημένους να μοιράζονται οτι έχει απομείνει.

Ο ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης Alexander Payne επιστρέφει και πάλι στα κινηματογραφικά δρώμενα έπειτα από απουσία πέντε ετών (το 2006 είχε σκηνοθετήσει ένα segment από τη ταινία "Paris, je t'aime").
Αυτή τη φορά ο Payne χρησιμοποιεί για ακόμη μια φορά το κλασικό του ταινιακό μοτίβο το οποίο θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ως ένα κωμικό δράμα ή μια δραματικίζουσα κωμωδία, πείτε το όπως θέλετε.  Δίνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο και πάλι σε έναν άνδρα που βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής του και έρχεται αντιμέτωπος με τα αποτελέσματα της δικής του (εκτενούς απ'οτι καταλαβαίνουμε) απουσίας από την οικογενειακή εστία, καταφέρνει να δημιουργήσει για ακόμη μια φορά μια ταινία που κινείται στα παλαιότερα, σκηνοθετικά του δημιουργήματα.
Η μοιχεία, η μοναξιά του βασικού ήρωα και η κατάλυση του αμερικανικού, οικογενειακού προτύπου, παίζουν στο "The Descendants" στο φουλ και δημιουργούν ένα story κοινωνικού προβληματισμού και αδιέξοδων, με μια εσάνς χιουμοριστικών ατακών και c'est la vie διάθεσης.
Όπως και στις προηγούμενες δουλειές του έτσι και εδώ ο Payne μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη υλικό από νουβέλα και συγκεκριμένα της συγγραφέως Kaui Hart Hemmings.  Τα "Election" (1999), "About Schmidt" (2002) και "Sideways" (2004) βασίζονται εξίσου σε βιβλιακό προϊόν, με το "Sideways" μάλιστα να κερδίζει και το Oscar Καλύτερου Προσαρμοσμένου Σεναρίου εκείνης της χρονιάς.

Όπου κι αν έχει μέχρι τώρα προβληθεί, το "The Descendants" έχει προκαλέσει αίσθηση στο κοινό (καλά για τους κριτικούς δε το συζητώ, μιας που ο Payne φαίνεται να αγαπιέται πολύ από αυτούς για τη δουλειά του κάθε φορά) και αν με ρωτήσετε γιατί μπορώ σίγουρα να σας πω οτι δεν είναι για το σενάριό της.  Κακά τα ψέματα η υπόθεση της ταινίας είναι κάτι το συνηθισμένο (οχι κακό, απλά συνηθισμένο) με το θέμα της εξωσυζυγικής σχέσης που είναι και πολύ της μόδας, να αποτελεί απλά την αφορμή προκειμένου να παρακολουθήσουμε επί δυο ώρες περίπου την εξέλιξη ενός οικογενειακού δράματος.  Αυτό που στην ουσία νομίζω οτι κερδίζει τις εντυπώσεις είναι σε πρώτη φάση το cast, το οποίο είναι εξαιρετικό, με έναν Clooney μάλιστα να δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, η ανάλαφρη σκηνοθεσία του Payne η οποία σου δημιουργεί την αίσθηση οτι μπορείς να αισθανθείς σχεδόν στο δέρμα σου το δροσερό, χαβανέζικο αεράκι, και φυσικά το γεγονός οτι οι ήρωες είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι.  Και έτσι ακριβώς αντιδρούν.
Ο Clooney είναι ένας απατημένος σύζυγος που προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, η μεγάλη κόρη η Alexandra είναι μια τυπική teenager που προσπαθεί να αποδεχτεί όλο αυτό που συμβαίνει στο σπίτι, ενώ η μικρούλα Scottie είναι ένα αντιδραστικό πιτσιρίκι που κάνει διαρκώς τις λάθος ερωτήσεις.  Στην ουσία δηλαδή βλέπουμε μια απόλυτα ρεαλιστικά δομημένη ταινία, πάνω σε ένα θέμα που μπορούμε να εντοπίσουμε στην καθημερινότητα του οποιουδήποτε, είτε αυτός βρίσκεται στη Χαβάη, είτε στην Ιαπωνία, είτε στην Ελλάδα.  Όταν μάλιστα αυτές οι πολύ down to earth ερμηνείες, ακολουθούνται από μια εξαιρετικά παιγμένη πρόζα, τότε είναι αναπόφευκτο ο θεατής να ταυτιστεί με τον ήρωα, να γελάσει μαζί του, να θυμώσει και να συγκινηθεί.  Και πιστέψτε με όταν είχα τη τύχη να δω τη ταινία από τους πρώτους στη Μυστική Πρεμιέρα του Δαναού, φαινόταν πως το κοινό vibe μας είχε επηρεάσει το ίδιο μέσα στην αίθουσα.  Στις δε χιουμοριστικές στιγμές, δεν έμενε κανένας εκτός.

Χωρίς να θέλω να γίνω υπερβολική (δε συμφωνώ εξάλλου με όσους λένε οτι αυτή είναι Η καλύτερη ερμηνεία του Clooney σε όοοολη τη καριέρα του), δε μπορώ παρά να συμφωνήσω οτι η παρουσία του στη ταινία είναι αυτή που σηκώνει τη μεγαλύτερη συζήτηση και αποτελεί προφανέστατα τον βασικότερο λόγο για την μεγάλη της επιτυχία.
Αυτή τη φορά ο Clooney βρίσκεται μακριά από το πρότυπο του αρσενικού γόη, του οπλισμένου δολοφόνου και του μυστικού πράκτορα, φοράει τα παρδαλά του, χαβανέζικα πουκάμισα και φωνάζει οργισμένος στην, υπό κωματώδη κατάσταση, γυναίκα του, σε μια από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας.
Όλη η απόγνωση της αλήθειας, της πατρικής φυσιογνωμίας με την οποία ουδεμία σχέση έχει, των σημαντικών αποφάσεων που καλείται να πάρει σχετικά με το παρθένο κομμάτι γης και τη τύχη του, καθώς και η δρομολόγηση μιας υγιούς σχέσης με τους γύρω του, όλα εκφράζονται ιδανικά στο πρόσωπο του Clooney ο οποίος δε μασάει τα λόγια του, αλλά είναι ντόμπρος και ερμηνευτικά ειλικρινής.  Τσαλακώνεται και βρίσκεται στη θέση του κερατά (ω τι ντροπή!) μόνο για να καταφέρει να λυτρωθεί μέσα από αυτό και να επέλθει πια ειρήνη κάτω από την οικογενειακή στέγη.  Κι αν σας φαίνεται εύκολο αυτό, ε λοιπόν, δεν είναι.
Ο Clooney μοιάζει πιο ώριμος από ποτέ στους "Απόγονους" οι οποίοι επειδή ακριβώς έχουν μια υποφαινόμενη διττή σημασία, αντικατοπτρίζουν τόσο την εξαίρετη ερμηνεία του, όσο και όλη τη ταινία μέσα σε μια έννοια.  Σύμφωνα με τον κ. Κουτσογιαννόπουλου και την κριτική του για την ταινία στην εφημερίδα LIFO, το descend σημαίνει επίσης 'κάθοδος', συνεπώς το the descendants θα μπορούσε εύκολα να διαβάζεται και ως "αυτοί που κατεβαίνουν, που κατρακυλούν" και στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς είναι αν το σκεφτεί κανείς.  Η κάθοδος ενός ανθρώπου μέσα στην ηχηρή σαν χαστούκι πραγματικότητά του, και η 'κλωτσιά' που δίνει, προκειμένου να καταφέρει να βγει και πάλι στην επιφάνεια.  Το κόστος δε θα είναι μικρό, αλλά το ηθικό δίδαγμα καίριας σημασίας.  Και ο George μοιάζει να έχει πιάσει το νόημα.

Η ταινία του Payne έχει τη τύχη να απαρτίζεται από ηθοποιούς με περίσσιο ταλέντο, όπως το κορίτσι του "The Secret Life of the American Teenager" Shailene Woodley, η οποία στο πλευρό του πατέρα-Clooney δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία, με μια φυσικότητα που περνάει τόσο smouth-αριστά λες και παρακολουθείς τη ζωή της γειτόνισσας σου (ή και οχι καθότι αυτό θα ήταν αρκετά creepy).  Η μικρή Amara Miller είναι αξιαγάπητη και το πρόσωπό της ο ερμηνευτικός της καμβάς.  Έκπληξη αποτελεί και η επιλογή του goofy ηθοποιού Matthew Lillard για τον ρόλο του τρομερού εραστή, μιας που στο ενεργητικό του μετράει ταινιάρες όπως το "Scooby- Doo" (2002), το "She's All That" (1999) και το "The Pool Boys" (2010).  Μικρός ο ρόλος του εδώ, σίγουρα οχι αναντικατάστατος, και γενικά θα πρέπει να να είναι ευτυχισμένος με την ευκαιρία που του δόθηκε να παίξει και σε μια αξιόλογη ταινία.  Έκπληξη (θετική αυτή) ήταν και η παρουσία της Judy Greer (περίεργες οι ταινιακές της επιλογές, αλλά δε τη λες και πολύ κακή) σε έναν ρόλο που...θα τον δείτε δε σας λέω!
Σε γενικές γραμμές το "The Descendants" είναι μια δραματική ταινία, με κωμικές εξάρσεις που βασίζονται στις ατακαδόρικες αντιδράσεις των πρωταγωνιστών, επενδυμένη με μπόλικες luau, μουσικές νότες και τοποθετημένη στην υπέροχη Χαβάη.  Παράλληλα εκτός από το καθαρά οικογενειακό θέμα του ήρωα, η προσπάθεια σχετικά με το τι θα γίνει με το κομμάτι της γης, έρχεται να προσθέσει extra βαθμούς ενοχικού συνδρόμου στον ήρωα, και να βάλει το λιθαράκι της στην ολοκληρωτική μεταμόρφωσή του, μέσα από τις καταστάσεις.  Στα συν και η ζεστή, αφηγηματική φωνή του Clooney.
Λίγο από' δω, λίγο απο'κει φαντάζομαι δικαιολογεί και τις 5 στο σύνολο, υποψηφιότητές του για Oscar.  Till then (26 Φλεβάρη να θυμάστε), τσεκάρετέ την.  Νομίζω οτι θα σας αρέσει ; )

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι η γροθιά ενός ηλικιωμένου κάνει καλή δουλειά, οτι τα πουκάμισα του Clooney μου θυμίζουν αυτά που φορούσε και ο Πανταζής όταν τραγουδούσε 'το ωραιότερο πλάσ-σ-σμα του κόσ-σ-σμου...' και έφευγαν τα γαρύφαλλα σωρός και οτι ακόμα και ο Clooney να είσαι το κέρατο μάλλον δε το γλυτώνεις.



No Trivia

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 02:15 The Shining του Stanley Kubrick, με τον Jack Nicholson.  Epic, απλά.

Αύριο έχουμε poll με opening credits vol.2.  Να είστε εδώ!!