O Syamoto είναι ένας ταπεινός και άδολος άνδρας, που μοιάζει να μην έχει πάρει ποτέ στη ζωή του μια δύσκολη απόφαση. Το γεγονός οτι δεν χαρακτηρίζεται από δυναμικό πνεύμα, έχει τον αντίκτυπό του στην υπόλοιπη οικογένεια. Η κόρη του είναι ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο, που δε δίνει δεκάρα για τον πατέρα της, αλλά προτιμά να ξοδεύει το χρόνο της γκομενίζοντας και πλακώνοντας ενίοτε στο ξύλο την...νέα γκόμενα του μπαμπά. Η νεαρή και αρκούντως πληθωρική τύπισσα που έχει στο πλευρό του ο Syamoto, δε μιλάει πολύ, αλλά φαίνεται οτι είναι από τα σιγανά τα ποταμάκια. Αρνείται να κάνει σεξ με τον άντρα της, και όποτε της ζητείται απλά ρίχνει μερικά ετοιματζίδικα φαγητά στο φούρνο μικροκυμάτων για ζέσταμα, κι αυτό είναι όλο. Όλα αυτά όμως πρόκειται να αλλάξουν πολύ γρήγορα.
Όταν ένα μοιραίο βράδυ η ανήλικη κόρη του Syamoto πιαστεί στα πράσα από τον υπεύθυνο ενός μαγαζιού να κλέβει, τότε ένας πρόσχαρος, ηλικιωμένος άντρας ο Murata θα προσφερθεί να την προσλάβει ως εργαζόμενη στο τεράστιο και υπερσύγχρονο κατάστημα με τροπικά ψάρια που διαθέτει. Όταν στη συνέχεια προτείνει στον Syamoto να γίνουν συνέταιροι (μιας που και αυτός διαθέτει ένα πολύ μικρότερο, τοπικό κατάστημα με ενυδρεία), τότε θα θεωρήσει οτι επιτέλους η τύχη χαμογέλασε στην οικογένειά του. H στιγμή όμως θα έρθει και ο Syamoto θα καταλάβει τι κρύβεται πίσω από το συμπαθητικό παρουσιαστικό του Murata και της sexy γυναίκας του, αλλά τότε θα είναι πλέον αργά. Γιατί απλά το συγκεκριμένο ζευγάρι, είναι αυτό που φαίνεται...
Η ταινία είναι ιαπωνικής παραγωγής του 2010 και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Πιο συγκεκριμένα η υπόθεσή της πραγματεύεται χαλαρά τη δράση ενός ζευγαριού του Sekine Gen και της συζύγου του Hiroko Kazama, οι οποίοι διέθεταν επίσης ένα μαγαζί με κατοικίδια και είχαν σκοτώσει τουλάχιστον τέσσερα άτομα. Αν και στη ταινία όλο αυτό παίρνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, εντούτοις αναμφίβολα ο σκηνοθέτης Shion Sono είχε στο μυαλό του την ιστορία των δυο αυτών serial killers.
O Sono εκτός από αυτό το-ομολογουμένως άρρωστο σε κάποιες στιγμές-crime ταινιάκι, είναι υπεύθυνος και για κάνα δυο ακόμα ταινίες, οι οποίες προκαλούν αίσθηση, αν και κυμαίνονται στο ίδιο περίεργο στυλ του. Ανάμεσά τους είναι το "Suicide Club" (2001) στο οποίο ένας ντετέκτιβ προσπαθεί να εξιχνιάσει την περίεργη και φρικιαστική ομαδική αυτοκτονία 54 κοριτσιών, τα οποία έδωσαν τέλος στη ζωή τους πηδώντας μπροστά από έναν διερχόμενο συρμό του μετρό, το πολύ καλό "Noriko's Dinner Table" (2006) το οποίο αποτελεί στην ουσία ένα sequel του "Suicide Club" και παραθέτει γεγονότα πριν και μετά το φονικό συμβάν, καθώς και το ευφυές "Exte: Hair Extensions" (2007) το οποίο βασίζεται στην ευφάνταστη ιδέα των extensions τα οποία...επιτίθενται και στραγγαλίζουν τις γυναίκες που τα φοράνε!
To "Cold Fish" είναι ένα ταινιάκι που αν και έχει τη πρόθεση να σου μιλήσει σοβαρά για την ανθρώπινη κατάσταση της μοναξιάς και της αδυναμίας χαρακτήρα, εντούτοις κάπου χάνεται στην παρουσίαση εξαιρετικά βίαιων εικόνων, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια δράσης του φονικού ανδρόγυνου. Αν και θέλει και μπορεί να παρουσιάσει με ευκολία την σταδιακή αλλοτρίωση του Syamoto εξαιτίας της εφιαλτικής περιπέτειας στην οποία έχει μπλέξει, εντούτοις το ένα από τα δυο φάουλ το οποίο εντόπισα, είναι οτι στην τελική η ταινία βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό της και εξηγώ. Όταν παρακολουθείς μια ταινία που οχι μόνο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, οχι μόνο αυτά παρουσιάζονται στον μέγιστο βαθμό, αλλά καταλήγουν μάλιστα να είναι τόσο gory και τόσο splatter που ενώ σαν θεατής θα έπρεπε να μείνει στη συνείδησή σου η ηθολογική πλευρά της ιστορίας, εσυ έχεις μείνει με τα μάτια διάπλατα ανοιχτά και τα εντόσθιά σου (καλά θα ήταν να είναι μόνο τα δικά σου) συστραμμένα όσο δε πάει, τότε οι προσδοκίες σου αρχίζουν να είναι ανάλογες αυτού που βλέπεις. Περιμένεις κι άλλες επίπονες σκηνές, χωρίς απαραίτητα να σε ευχαριστεί αυτό, ενώ το αυτό καθεαυτό story περνάει στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Εν ολίγοις μπορεί τα αιματίλικα κομμάτια της ταινίας να μην είναι πολλά, αλλά έχουν τόσο δυνατή οπτική παρουσία, που κάπου σε κάνουν να ξεχνάς το πραγματικό, προσωπικό πρόβλημα του ήρωα.
Το δεύτερο και τελευταίο φάουλ που εντόπισα είναι πως η ταινία είναι αδικαιολόγητα μεγάλη. Η διάρκειά της είναι κάπου δυο ώρες και κάτι, γεγονός που σε κάποια στιγμή μπορεί και να κουράσει. Υπάρχουν σκηνές που θα μπορούσαν να είναι πιο σύντομες, και πλάνα που θα μπορούσαν επίσης να λείπουν και τελείως, καθώς δεν προσδίδουν κάτι περισσότερο στην ιστορία μας. Όποιος λοιπόν αποφασίσει να τη δει πρέπει να είναι στο κατάλληλο mood και οπλισμένος με μια κάποια υπομονή.
Φυσικά μια ταινία δε θα κατέληγε στο blog μου εάν δεν ήταν περισσότερα τα χαρακτηριστικά που με τράβηξαν σε αυτή, από εκείνα που με 'απώθησαν'.
Το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας και του ειρωνικού, κοινωνικού σχολιασμού είναι έκδηλα από νωρίς. Η Syamoto είναι μια μαριονέτα που ο κακός Murata εμπαίζει και έχει του χεριού του. Κι όμως, ενώ οι ευκαιρίες για απόδραση και εκδίκηση είναι πολλές, ο Syamoto προτιμά να ακολουθήσει τον δρόμο του οσιομάρτυρα για το χατίρι της αχάριστης κόρης και της άπιστης γκόμενας. Η τραγική ειρωνεία έγκειται στο οτι η έλευση του 'κακού' στη ζωή του δε λειτουργεί τελικά τόσο αφυπνιστικά ώστε να δράσει και να ξυπνήσει το καλό κτήνος μέσα του, αλλά μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Ο εξευτελισμός και ο εκφοβισμός λειτουργούν καταλυτικά στη προσωπικότητά του, με κάθε στραβό τρόπο. Ο Syamoto αγγίζει τα όρια της παράνοιας και 'καταπίνει' τα πάντα γύρω του. Λογικό εάν σκεφτεί κανείς πόσο ξαφνικά ο Σατανάς μπήκε στη ζωή του...
Οι γυναίκες σε αυτή τη ταινία υποδύονται την ίδια τη λαγνεία. Η μια με τεράστιο στήθος (για ασιάτισα πάντα) και η άλλη με πρόστυχο βλέμμα, αποτελούν αντικείμενα του πόθου που ξέρουν πολύ καλά τι έχουν και πως να το χρησιμοποιήσουν. Εδώ καράβια χάνονται και...τι ξέρετε τη συνέχεια!
Αυτό ακριβώς όμως είναι που κάνει τη συγκεκριμένη ταινία τόσο 'απολαυστική'. Αυτός ο χαώδης οτινανισμός της και οι extreme καταστάσεις που βιώνουν οι πρωταγωνιστές.
Για τις ερμηνείες δε χρειάζεται να πω πολλά. Φτάνουν και ξεπερνούν τα όρια διαρκώς όπως ακριβώς έχουμε συνηθίσει. Ο τύπος που υποδύεται τον Murata είναι εκπληκτικός, όπως ακριβώς και ο Syamoto, η αλλαγή του οποίου είναι σχεδόν τρομακτική. Όλοι ένας κι ένας.
Η σκηνοθεσία είναι κλασική, αν και έχει κάνα δυο ενδιαφέροντα πλανάκια, αλλά κακά τα ψέματα αυτό που σε κρατάει εδώ είναι η υπόθεση και οι χαρακτήρες.
Ένα τελευταίο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο είναι η μουσική επένδυση της ταινίας, καθώς εάν ακούσετε καλά θα διαπιστώσετε οτι είναι η Συμφωνία no. 1 του συνθέτη Gustav Mahler, Funeral March. Υπέροχη και ανατριχιαστική μελωδία. Ο τίτλος της τυχαίος λέτε; Χμμμ....
To "Cold Fish" είναι μια ταινία που σίγουρα οι fan θα εκτιμήσουν δεόντως. Σίγουρα έχει κάποια μικρά προβληματάκια, αλλά αν κοιτάξεις πέρα από αυτά σίγουρα θα δεις δεις ενδιαφέρον ταινιάκι, με εξίσου ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ένα τέλος όλα τα λεφτά. Ψάξτε την.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι μια μπουνιά είναι η καλύτερη λύση, οτι κάθε μαγαζί με ενυδρεία που σέβεται τον εαυτό του έχει για προσωπικό μια ντουζίνα μικροκαμωμένες πιτσιρίκες με όσο δε πάει, κοντά σορτς και οτι η γυναίκα του αφεντικού είναι τρελή. Το λιγότερο...
Όταν ένα μοιραίο βράδυ η ανήλικη κόρη του Syamoto πιαστεί στα πράσα από τον υπεύθυνο ενός μαγαζιού να κλέβει, τότε ένας πρόσχαρος, ηλικιωμένος άντρας ο Murata θα προσφερθεί να την προσλάβει ως εργαζόμενη στο τεράστιο και υπερσύγχρονο κατάστημα με τροπικά ψάρια που διαθέτει. Όταν στη συνέχεια προτείνει στον Syamoto να γίνουν συνέταιροι (μιας που και αυτός διαθέτει ένα πολύ μικρότερο, τοπικό κατάστημα με ενυδρεία), τότε θα θεωρήσει οτι επιτέλους η τύχη χαμογέλασε στην οικογένειά του. H στιγμή όμως θα έρθει και ο Syamoto θα καταλάβει τι κρύβεται πίσω από το συμπαθητικό παρουσιαστικό του Murata και της sexy γυναίκας του, αλλά τότε θα είναι πλέον αργά. Γιατί απλά το συγκεκριμένο ζευγάρι, είναι αυτό που φαίνεται...
Η ταινία είναι ιαπωνικής παραγωγής του 2010 και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Πιο συγκεκριμένα η υπόθεσή της πραγματεύεται χαλαρά τη δράση ενός ζευγαριού του Sekine Gen και της συζύγου του Hiroko Kazama, οι οποίοι διέθεταν επίσης ένα μαγαζί με κατοικίδια και είχαν σκοτώσει τουλάχιστον τέσσερα άτομα. Αν και στη ταινία όλο αυτό παίρνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, εντούτοις αναμφίβολα ο σκηνοθέτης Shion Sono είχε στο μυαλό του την ιστορία των δυο αυτών serial killers.
O Sono εκτός από αυτό το-ομολογουμένως άρρωστο σε κάποιες στιγμές-crime ταινιάκι, είναι υπεύθυνος και για κάνα δυο ακόμα ταινίες, οι οποίες προκαλούν αίσθηση, αν και κυμαίνονται στο ίδιο περίεργο στυλ του. Ανάμεσά τους είναι το "Suicide Club" (2001) στο οποίο ένας ντετέκτιβ προσπαθεί να εξιχνιάσει την περίεργη και φρικιαστική ομαδική αυτοκτονία 54 κοριτσιών, τα οποία έδωσαν τέλος στη ζωή τους πηδώντας μπροστά από έναν διερχόμενο συρμό του μετρό, το πολύ καλό "Noriko's Dinner Table" (2006) το οποίο αποτελεί στην ουσία ένα sequel του "Suicide Club" και παραθέτει γεγονότα πριν και μετά το φονικό συμβάν, καθώς και το ευφυές "Exte: Hair Extensions" (2007) το οποίο βασίζεται στην ευφάνταστη ιδέα των extensions τα οποία...επιτίθενται και στραγγαλίζουν τις γυναίκες που τα φοράνε!
To "Cold Fish" είναι ένα ταινιάκι που αν και έχει τη πρόθεση να σου μιλήσει σοβαρά για την ανθρώπινη κατάσταση της μοναξιάς και της αδυναμίας χαρακτήρα, εντούτοις κάπου χάνεται στην παρουσίαση εξαιρετικά βίαιων εικόνων, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια δράσης του φονικού ανδρόγυνου. Αν και θέλει και μπορεί να παρουσιάσει με ευκολία την σταδιακή αλλοτρίωση του Syamoto εξαιτίας της εφιαλτικής περιπέτειας στην οποία έχει μπλέξει, εντούτοις το ένα από τα δυο φάουλ το οποίο εντόπισα, είναι οτι στην τελική η ταινία βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό της και εξηγώ. Όταν παρακολουθείς μια ταινία που οχι μόνο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, οχι μόνο αυτά παρουσιάζονται στον μέγιστο βαθμό, αλλά καταλήγουν μάλιστα να είναι τόσο gory και τόσο splatter που ενώ σαν θεατής θα έπρεπε να μείνει στη συνείδησή σου η ηθολογική πλευρά της ιστορίας, εσυ έχεις μείνει με τα μάτια διάπλατα ανοιχτά και τα εντόσθιά σου (καλά θα ήταν να είναι μόνο τα δικά σου) συστραμμένα όσο δε πάει, τότε οι προσδοκίες σου αρχίζουν να είναι ανάλογες αυτού που βλέπεις. Περιμένεις κι άλλες επίπονες σκηνές, χωρίς απαραίτητα να σε ευχαριστεί αυτό, ενώ το αυτό καθεαυτό story περνάει στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Εν ολίγοις μπορεί τα αιματίλικα κομμάτια της ταινίας να μην είναι πολλά, αλλά έχουν τόσο δυνατή οπτική παρουσία, που κάπου σε κάνουν να ξεχνάς το πραγματικό, προσωπικό πρόβλημα του ήρωα.
Το δεύτερο και τελευταίο φάουλ που εντόπισα είναι πως η ταινία είναι αδικαιολόγητα μεγάλη. Η διάρκειά της είναι κάπου δυο ώρες και κάτι, γεγονός που σε κάποια στιγμή μπορεί και να κουράσει. Υπάρχουν σκηνές που θα μπορούσαν να είναι πιο σύντομες, και πλάνα που θα μπορούσαν επίσης να λείπουν και τελείως, καθώς δεν προσδίδουν κάτι περισσότερο στην ιστορία μας. Όποιος λοιπόν αποφασίσει να τη δει πρέπει να είναι στο κατάλληλο mood και οπλισμένος με μια κάποια υπομονή.
Φυσικά μια ταινία δε θα κατέληγε στο blog μου εάν δεν ήταν περισσότερα τα χαρακτηριστικά που με τράβηξαν σε αυτή, από εκείνα που με 'απώθησαν'.
Το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας και του ειρωνικού, κοινωνικού σχολιασμού είναι έκδηλα από νωρίς. Η Syamoto είναι μια μαριονέτα που ο κακός Murata εμπαίζει και έχει του χεριού του. Κι όμως, ενώ οι ευκαιρίες για απόδραση και εκδίκηση είναι πολλές, ο Syamoto προτιμά να ακολουθήσει τον δρόμο του οσιομάρτυρα για το χατίρι της αχάριστης κόρης και της άπιστης γκόμενας. Η τραγική ειρωνεία έγκειται στο οτι η έλευση του 'κακού' στη ζωή του δε λειτουργεί τελικά τόσο αφυπνιστικά ώστε να δράσει και να ξυπνήσει το καλό κτήνος μέσα του, αλλά μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Ο εξευτελισμός και ο εκφοβισμός λειτουργούν καταλυτικά στη προσωπικότητά του, με κάθε στραβό τρόπο. Ο Syamoto αγγίζει τα όρια της παράνοιας και 'καταπίνει' τα πάντα γύρω του. Λογικό εάν σκεφτεί κανείς πόσο ξαφνικά ο Σατανάς μπήκε στη ζωή του...
Οι γυναίκες σε αυτή τη ταινία υποδύονται την ίδια τη λαγνεία. Η μια με τεράστιο στήθος (για ασιάτισα πάντα) και η άλλη με πρόστυχο βλέμμα, αποτελούν αντικείμενα του πόθου που ξέρουν πολύ καλά τι έχουν και πως να το χρησιμοποιήσουν. Εδώ καράβια χάνονται και...τι ξέρετε τη συνέχεια!
Αυτό ακριβώς όμως είναι που κάνει τη συγκεκριμένη ταινία τόσο 'απολαυστική'. Αυτός ο χαώδης οτινανισμός της και οι extreme καταστάσεις που βιώνουν οι πρωταγωνιστές.
Για τις ερμηνείες δε χρειάζεται να πω πολλά. Φτάνουν και ξεπερνούν τα όρια διαρκώς όπως ακριβώς έχουμε συνηθίσει. Ο τύπος που υποδύεται τον Murata είναι εκπληκτικός, όπως ακριβώς και ο Syamoto, η αλλαγή του οποίου είναι σχεδόν τρομακτική. Όλοι ένας κι ένας.
Η σκηνοθεσία είναι κλασική, αν και έχει κάνα δυο ενδιαφέροντα πλανάκια, αλλά κακά τα ψέματα αυτό που σε κρατάει εδώ είναι η υπόθεση και οι χαρακτήρες.
Ένα τελευταίο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο είναι η μουσική επένδυση της ταινίας, καθώς εάν ακούσετε καλά θα διαπιστώσετε οτι είναι η Συμφωνία no. 1 του συνθέτη Gustav Mahler, Funeral March. Υπέροχη και ανατριχιαστική μελωδία. Ο τίτλος της τυχαίος λέτε; Χμμμ....
To "Cold Fish" είναι μια ταινία που σίγουρα οι fan θα εκτιμήσουν δεόντως. Σίγουρα έχει κάποια μικρά προβληματάκια, αλλά αν κοιτάξεις πέρα από αυτά σίγουρα θα δεις δεις ενδιαφέρον ταινιάκι, με εξίσου ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ένα τέλος όλα τα λεφτά. Ψάξτε την.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι μια μπουνιά είναι η καλύτερη λύση, οτι κάθε μαγαζί με ενυδρεία που σέβεται τον εαυτό του έχει για προσωπικό μια ντουζίνα μικροκαμωμένες πιτσιρίκες με όσο δε πάει, κοντά σορτς και οτι η γυναίκα του αφεντικού είναι τρελή. Το λιγότερο...
No trivia
Μιας και σχολίασα τη μία ασιατική είπα να κάνω και μια βόλτα απ' την άλλη. Συμφωνώ απόλυτα με τα 2 φάουλ που είπες. Νομίζω όμως ότι εμένα μου άφησε μέτρια προς ελαφρώς αρνητική εντύπωση. Μου φάνηκε ότι να ήθελαν να κάνουν κάτι σαν το Straw dogs αλλά στην πορεία έχασαν την μπάλα με το splatter και υποβάθμισαν την ποιότητα του έργου. Μα τόση συκωταριά ούτε το Πάσχα δε βλέπουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή