The Yellow Sea (a.k.a Hwanghae): Time to run...

Γεια σας παιδάκια!  Σήμερα σας είχα πει οτι θα αργούσα περισσότερο απ'οτι συνήθως να ανεβάσω ταινιούλα, καθώς είχα μια πολύ πολύ όμορφη δουλίτσα που δε χωρούσε αναβολή : ).  Για τον λόγο αυτό αν και απογευματάκι ήδη, θα κάνουμε μια μικρή (ελπίζω δηλαδή, για να μη μας πάρει και το ξημέρωμα) κριτικούλα για μια πολύ καλή, κορεάτικη ταινία (έτσι για να μη ξεχνιόμαστε κιόλας) του 2010.  "The Yellow Sea".  Για να δούμε.

Ένας ταξιτζής που ζει σε μια περιοχή ανάμεσα σε Κίνα-Ρωσία και Βόρεια Κορέα, βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται από τα ολοένα και αυξανόμενα χρέη.  Με τη γυναίκα του να έχει φύγει πάνω από εξάμηνο για τη Κορέα, σε μια προσπάθεια να μαζέψει χρήματα, απομένει μόνος και απελπισμένος.  Απειλούμενος από κάτι μυστήριους τύπους οι οποίοι απαιτούν τα χρήματα που τους χρωστάει και φοβούμενος για την τύχη της μικρής του κορούλας, προσπαθεί να βγάλει κάποια extra λεφτά παίζοντας mah-jong.  Το μόνο που καταφέρνει τελικά είναι να βυθιστεί ακόμα περισσότερο στα χρέη.  Όταν μια μέρα ένα σκληρό αφεντικό της νύχτας του προτείνει τη χρηματική διέξοδο και τη δυνατότητα να μεταβεί στη Κορέα προκειμένου να βρει τη γυναίκα του, ο ήρωας θα δεχτεί.  Θα πρέπει όμως να πληρώσει ένα αντίτιμο: να εκτελέσει εν ψυχρώ έναν άνδρα.  Από τη στιγμή που θα μπλεχτεί στην υπόθεση, δεν υπάρχει γυρισμός, καθώς οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα ξεσπάσουν, θα σαρώσουν κάθε ανθρώπινο κορμί που θα βρεθεί στο δρόμο τους...
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Hong-jiin Na μετράει στο ενεργητικό του μονάχα μια ακόμη ταινία, το "The Chaser" (2008) το οποίο οχι μόνο ομοιάζει πολύ υποθεσιακά στη σημερινή μας ταινία, αλλά απαρτίζεται και από το ίδιο πρωταγωνιστικό cast.
Αν και μέχρι σήμερα μετράει δυο φιλμάκια, εντούτοις φαίνεται να διαθέτει το ταλέντο των πιο γνωστών Κορεατών σκηνοθετών όπως ο Park και ο Ji-woon Kim, καθώς οι ταινίες του είναι γεμάτες ένταση, αγωνία και στιλιζαρισμένη βία.  Όσο δηλαδή ακριβώς πρέπει.

Η ταινία συνδυάζει με ωραίο τρόπο την περιπέτεια και το δραματικό στοιχείο, αφού στην ουσία παρακολουθούμε το προσωπικό δράμα του ήρωα, όπως αυτό εξελίσσεται μέσα από το περιπετειώδες ταξίδι του στη Κορέα.
Έχω την εντύπωση, χωρίς να θέλω να γίνομαι πικρόχολη, οτι αυτός είναι ο σωστός τρόπος να γυρίζεις μια ταινία δράσης.  Το νόημα δε βρίσκεται στους ατέλειωτους πυροβολισμούς, τα Στεϊθαμικά νταϊλίκια και τις υπερ-ψεύτικες σκηνές κυνηγητού.  Όπως έχω πει, έχω ξαναπεί και έχω ξαναματαπεί, οι Ασιάτες έχουν την ικανότητα να σκηνοθετούν αριστοτεχνικά κάθε είδος ταινίας.  Από τρόμου και ανάλαφρες κωμωδιούλες, μέχρι μυστηρίου, δυνατές περιπέτειες και βαριά κοινωνικοδραματικά εργάκια που μπορούν να σε κάνουν να πλαντάξεις από το κλάμα.
Αν και πολλές φορές οι δημιουργίες τους χαρακτηρίζονται από υπερβολή και άρρωστες (για τα δυτικά μυαλά σίγουρα) καταστάσεις, εντούτοις αυτή είναι μια παντιέρα που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους σκηνοθέτες, τους παραγωγούς και τους ερμηνευτές, ορίζοντας τον σύγχρονο-κυρίως-ασιατικό κινηματογράφο.  Ποιος δεν έχει μείνει αποσβολωμένος με τη τελευταία σκηνή του "Oldboy", με το cyberpunk consept του "Tetsuo" ή την ανατριχιαστική Samara του "Ringu";  Ποιος δεν έχει συγκινηθεί με την ποιητική σχεδόν ταινία "Dolls" του Takeshi Kitano και το ελεγειακό "Spring, Summer, Fall, Winter...and Spring" του Kim Ki-duk;  Ναι, φαντάζομαι οτι καταλάβατε τι εννοώ.

Το "The Yellow Sea" είναι μια ιστορία για την τελευταία ευκαιρία, τη ύστατη προσπάθεια και το σημείο μηδέν στο οποίο μπορεί να φτάσει κάθε άνθρωπος στη ζωή του.  Με ειλικρίνεια και την απαραίτητη ωμότητα, παρουσιάζεται η αναποδογυρισμένη ζωή του πρωταγωνιστή, που παλεύει με τη μοίρα, τις ορδές των διαφόρων τσιρακίων και κυρίως με τον ίδιο τον χρόνο.
Αντιμέτωπος με τη περιθωριοποιημένη πραγματικότητα στην οποία ζει, πρέπει να βρει τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσει λίγο ακόμα και λίγο ακόμα και άλλο λίγο, μέχρι το τέλος.  Γιατί στην ιστορία στην οποία βρίσκεται μπλεγμένος δε μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να 'καθαρίζει' και να προχωρά.
Η ταινία θυμίζει σε μερικές σκηνές Oldboy (θα έλεγα οτι υπάρχουν σκηνές στις οποίες είναι σαν να παρακολουθώ την ταινία του Park), καθώς χαρακτηρίζεται από την ίδια δυναμική και ένταση.  Ο σκηνοθέτης μεταφέρει τον ήρωά του από ανοιχτούς χώρους, σε κλειστούς και το αντίστροφο, μόνο για να εντείνει ακόμα περισσότερο την ασφυκτική αίσθηση την οποία αισθάνεται κανείς, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται σε ξένη χώρα.  Πόσο μάλλον τώρα που ο κεντρικός ήρωας βάλλεται από διάφορες κατευθύνσεις ως ο βασικός υπαίτιος μιας δολοφονίας την οποία ποτέ δε διέπραξε στη τελική!
Η σκηνοθεσία του Na είναι εκπληκτική.  Το γρήγορο μοντάζ, οι αιφνίδιες εναλλαγές των ηθοποιών και το προσεγμένο story, δημιούργησαν μια κολασμένη μίξη που με την ενέργεια και την νεο-noir ατμόσφαιρά της δε γίνεται να σε αφήσει αδιάφορο.

Η μοναδική ένσταση είναι οτι ίσως κάποια στιγμή και να χαθείτε λιγάκι εξαιτίας των πολλών ονομάτων που εμπλέκονται στην υπόθεση και που όπως ξέρετε, λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους.  Θα πρέπει να είστε αρκετά προσηλωμένοι προκειμένου να μη χάσετε από τα μάτια σας την υπόθεση, γιατί τότε θα είναι αρκετά δύσκολο να καταλάβετε το τι συμβαίνει.
Εκτός από αυτό το μικρό λοιπόν θεματάκι, καλό θα είναι να είστε προετοιμασμένοι και για την μεγάλη της διάρκεια (2 ώρες και κάτι), καθώς είναι μια ταινία που δε μπορείτε να δείτε για παράδειγμα αν είστε κουρασμένοι.  Αν γλαρώσει το ένα μάτι, πάει!
Ο τίτλος της ταινίας δε χρίζει κάποιας ιδιαίτερης αναφοράς από άποψης σημασίας, καθώς είναι αυτό που λέει.  Η 'Κίτρινη Θάλασσα' είναι στην ουσία ο τεράστιο, υδάτινος όγκος τον οποίο έπρεπε να περάσει ο πρωταγωνιστής (υπό άθλιες, λαθρεπιβατικές συνθήκες) προκειμένου να καταλήξει στη Κορέα.  Η μόνη στιγμή κατά την οποία ίσως και να παίρνει μια διαφορετική σημασία, είναι κάπου στο τέλος του φιλμ, αλλά επειδή δε θέλω να σας το χαλάσω, δε θα σας πω κάτι άλλο πάνω σε αυτό.
Όπως ανέφερα και πριν η ταινία καταφέρνει να κρατηθεί αρκετά καλά κοντά σε ρεαλιστικές, πραγματικές καταστάσεις που αν μη τι άλλο θα μπορούσαν να συμβούν σε γκάνγκστερ τύπους ή ανθρώπους που απλά μπλέκουν με τα λάθος άτομα.  Υπάρχουν σκηνές που ίσως σας κάνουν να απορήσετε ως προς την αληθοφάνειά τους, αλλά μη ξεχνάτε οτι τα πράγματα δεν αντιμετωπίζονται πάντα με τον τρόπο που μας πασάρει το Hollywood.  Όταν δεν έχεις εναλλακτικές, και θα χτυπήσεις, και θα ματώσεις και θα γίνεις ένα ανθρώπινο σκουπίδι προκειμένου στη τελική να ζήσεις.
Οι σκηνές βίας αν και δεν είναι πολλές, είναι παρόλα αυτά από εκείνες που σου εντυπώνονται στο μυαλό, καθώς οι άντρες εδώ λύνουν τις διαφορές τους με μαχαίρια, μασέτες και τσεκούρια.  Ίσως γιατί η ικανοποίηση του να αφαιρείς μια ανθρώπινη ζωή από κοντά, δε συγκρίνεται με τον αποστασιοποιημένο πυροβολισμό.  Και εδώ ο καθένας αποτελεί βασικό εμπόδιο και πρόβλημα κάποιου άλλου.  Η εξόντωσή του αποτελεί τη μόνη διέξοδο.

Οι ερμηνείες είναι δυνατές και χαρακτηρίζονται από μια σκοτεινή σκληρότητα η οποία έρχεται σε αντιπαράθεση κάποιες φορές, με τις εύθραυστες στιγμές του ήρωα.  Οι στιγμές της απελπισίας, της μοναξιάς και του αναπόφευκτου, αντικατοπτρίζονται ιδανικά στον πρωταγωνιστή, ο οποίος είναι μόνος εναντίον όλων.  Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά εντείνονται ακόμα περισσότερο από τη μουντάδα της ταινίας, και τον σκουρόχρωμο καμβά που σε προϊδεάζει για bad ass καταστάσεις.  Μμμ και αυτό ακριβώς γίνεται.
Το "The Yellow Sea" είναι μια καλοστημένη περιπέτεια, με ωμή βία, τρεχάτη δράση και σενάριο που παρά τις τυχόν του τρύπες, μπορεί και πετυχαίνει να τις καλύψει βγάζοντας μπροστά τις ερμηνείες των ηθοποιών που είναι έτσι κι αλλιώς πρώτης κλάσης.  Ψάξτε τη.

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι κάποιες φορές η μοναδική σου διέξοδος είναι μέσω μερικών δεκάδων αστυνομικών, οτι όταν είναι να είσαι κακός, ας είσαι τουλάχιστον τόσο κακός όσο το 'αφεντικό' στη ταινία και οτι τελικά οι λαθρομετανάστες περνάνε τα ίδια παντού.



No trivia