Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους! Όπως σας είχα πει και από χθες, σήμερα θα κάνουμε μια μικρή παραχώρηση, και ενώ κανονικά θα έπρεπε να έχουμε την ψηφοφορία μας, θα γράψω και εγώ τη δική μου κριτική ας πούμε, για τη ταινία "The Girl with the Dragon Tattoo". Πολλές οι αντιδράσεις και οι απόψεις σχετικά με το εάν έπρεπε ή δεν έπρεπε να γυριστεί, τι κράτησε ίδιο ο Fincher, τι άλλαξε κ.λ.π σε σημείο που καταντάει κατά τη γνώμη μου γελοίο όλο αυτό. Και επειδή αρκετά εκνευρίστηκα με πολλά που άκουσα και ακόμα περισσότερα που διάβασα, δε θα σας χαϊδέψω τα...μάτια. Θα σας μιλήσω γι' αυτά που με πώρωσαν και γι' αυτά που με πώρωσαν λιγότερο. Θα προσπαθήσω να σας δώσω μια επαρκή εικόνα της ταινίας (όσο επαρκής γίνεται να είναι αυτή χωρίς πολλοί από εσάς να την έχετε δει ακόμα) και οτι βγει. Ξεκινάμε λοιπόν...
O δημοσιογράφος του πολιτικού περιοδικού Millennium, Mikael Blomkvist (Daniel Craig) κατηγορείται για ψευδείς πληροφορίες εις βάρος του δισεκατομμυριούχου βιομηχάνου Hans-Erik Wennerstrom, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε τρίμηνη φυλάκιση και ξεπαράδιασμα προκειμένου να καλύψει τη 'ζημία' Ο Blomkvist σε μια προσπάθεια να καταπραΰνει τα πνεύματα και να ηρεμήσει (που να' ξερε) αποφασίζει να αποδεχτεί τη πρόταση του Henrik Vagner (Christopher Plummer) του πρώην CEO της Vagner Corporation και να τον επισκεφτεί στη ταπεινή έπαυλή του προκειμένου να συζητήσουν μια υπόθεση που καίει τον Vagner εδώ και σαράντα χρόνια. Ο ηλικιωμένος άνδρας του ζητάει να ξεκινήσει μια έρευνα προκειμένου να ανακαλύψει τη συνέβη στην έφηβη τότε ανιψιά του, Hariet η οποία εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Στον πλευρό του θα βρεθεί μια νεαρή, ταλαντούχα...χάκερ, η Lisbeth Salander (Rooney Mara) η οποία αν και εκκεντρική προσωπικότητα θα βοηθήσει τα μέγιστα προκειμένου ο Blomkvist να διαλευκάνει αυτή τη σκοτεινή υπόθεση. Οι δυο τους θα εμπλακούν σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι αποκαλύψεων και η σοκαριστική αλήθεια θα αρχίσει σιγά σιγά να αναδύεται. Ο δρόμος δε θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Όπως δεν ήταν μέχρι τώρα και η ζωή της πιτσιρίκας Salander.
Η ταινία βασίζεται στο πρώτο βιβλίο της-πασίγνωστης πλέον-τριλογίας "Millennium Series" του βραβευμένου συγγραφέα και δημοσιογράφου Stieg Larson.
Η original σουηδική εκδοχή του πρώτου βιβλίου "The Girl with the Dragon Tattoo" γυρίστηκε το 2009 από τον σκηνοθέτη Niels Arden Oplev. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούσαν ο Michael Nyqvist και η Noomi Rapace, ενώ η επιτυχία της ταινίας ήταν τόσο μεγάλη, ώστε κέρδισε το βραβείο BAFTA για το καλύτερο ξενόγλωσσο φιλμ και έκανε τη πρωταγωνίστριά του ένα από τα νέα, ανερχόμενα αστέρια του χολιγουντιανού στερεώματος. Η Rapace ήδη πρωταγωνιστεί στο πλευρό των Robert Downey Jr. και Jude Law στο "Sherlock Holmes: A Game of Shadows", ενώ τσίμπησε και το ρολάκι της στην αναμενόμενη sci fi ταινία του Ridley Scott, "Prometheus".
Την ίδια χρονιά ακολούθησε η μεταφορά και το release των υπόλοιπων δύο βιβλίων, "The Girl Who Played With Fire" (2009) και "The Girl Who Kicked the Hornets Nest" (2009), οι οποίες αν και αρχικά προορίζονταν για τηλεοπτική προβολή, εντούτοις η αποδοχή της πρώτης, έκανε μάλλον τους παραγωγούς να το ξανασκεφτούν και έτσι καταλήξαμε στη κινηματογραφική διανομή τους.
Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι παρέμειναν οι ίδιοι, με τη χαρακτηριστική bad ass Salander να συνεχίζει να λύνει μυστήρια καβάλα στη μηχανάρα της και τον Blomkvist να ακολουθεί κατά πόδας. Αν και η επιτυχία των δυο τελευταίων ταινιών δεν ήταν ανάλογη της πρώτης, παρόλα αυτά η τριλογία έκλεισε με σοβαρότητα και καλές διαθέσεις από τους δημιουργούς της.
Και κάπου εκεί άρχισε να διαφαίνεται στον ορίζοντα το Χόλιγουντ και μαζί με αυτό και ο David Fincher.
Νομίζω οτι η άποψή μου σχετικά με τα αμερικάνικα remakes έχει γίνει πλέον ξεκάθαρη μέσα από αυτό το blog. Ιδιαίτερα όσον αφορά αυτά των κορεατικών, ιαπωνικών και λοιπόν ασιατικών ταινιών είναι για εμένα φτου κακά, καθώς συνήθως το Χόλιγουντ επιλέγει την εύκολη λύση, του εξίσου εύκολου ξεπετάγματος, χάνοντας όλη την ουσία του φιλμ που κρύβεται μέσα στη σκηνοθεσία, το ευρηματικό σενάριο και τις ερμηνείες. Όταν λοιπόν άκουσα για πρώτη φορά οτι η επόμενη δουλειά του Fincher (τονίζω οτι πρόκειται για έναν από τους πολύ αγαπημένους μου σκηνοθέτες, για να μη νομίζετε οτι απέχω από την αντικειμενικότητα λόγω συμπάθειας) μετά το υπναλέο "Social Network" θα ήταν το remake του σουηδικού "The Girl With the Dragon Tattoo" απογοητεύτηκα. Οχι τόσο γιατί θα ξαναέβλεπα τη ταινία, κομμένη και ραμμένη στα αμερικάνικα πρότυπα (όπως νόμιζα τότε τουλάχιστον), αλλά γιατί μάλλον δε πίστευα οτι ο Fincher θα είχε ανάγκη να σκηνοθετήσει εκ νέου κάτι που έχουμε δει, κάτι ήδη 'παλιό'. Φοβήθηκα ακόμη (αν είναι δυνατόν) οτι ίσως και να έχει έρθει η δική του ώρα να φτάσει σε κάποιο δημιουργικό τέλμα. Συνεπώς μια ήδη κατασκευασμένη κατάσταση θα του έδινε τα καλύτερα εφόδια πάνω στα οποία θα πατούσε και απλά θα μας παρουσίαζε ένα κακέκτυπο της πρώτης.
Για αρκετό καιρό αντιδρούσα έντονα σε οποιαδήποτε αναφορά περί της νέας ταινίας του Fincher, και στον αντίλογό μου υπήρχε μονίμως η φράση 'μα είναι ένα remake, τι καινούριο δηλαδή θα μας πει τώρα ο Fincher; Αφού το έχω ξαναδεί!'. Έπρεπε να έρθουν τα εβένινα opening credits, με το μελάνι να κυλλάει ορμητικό και να πνίγει τα πάντα, τα οποία είδα κάποια στιγμή στο διαδίκτυο, προκειμένου να υπενθυμίσω στον εαυτό μου οτι το remake θα γινόταν από τον Fincher. Αυτόν που έχει κάνει το "Seven" και το "Fight Club". Οι τίτλοι αρχής ήρθαν, εγώ κόλλησα, είδα τη ταινία, και στη τελική απόλαυσα ένα 2μισάωρο περίπου εργάκι που ουδεμία πρόθεση είχε να μιμηθεί ή να μοιάζει στο πρωτότυπο. Και αυτό το εκτίμησα. Όπως και ένα σωρό άλλα πράγματα.
Ένα πράγμα ήταν ξεκάθαρο από την αρχή: ο φιντσερικός χαρακτήρας της ταινίας. Τα κλασικά λαδοπρασινοκαφέ φίλτρα που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης στη κάμερά του, υπάρχουν και εδώ αν και σε σαφέστατα περιορισμένη έκταση σε σχέση με άλλες του ταινίες, όπως για παράδειγμα το "Fight Club" στο οποίο νομίζεις οτι το φίλτρο θα ξεράσει κάποια στιγμή το χρώμα του πάνω σου.
Από την αρχή λοιπόν η ταινία διαφοροποιείται σκηνοθετικά και 'στιλιστικά' από τη παγωμένη, original έκδοση. Στη συνέχεια μάλιστα και ενώ η ταινία προχωράει, εντοπίζεις όλο και πιο εύκολα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της σκηνοθεσίας του Fincher που κάνουν τις ταινίες του τόσο απολαυστικές από πλευράς τεχνικής σε πρώτη φάση. Το μοντάζ είναι γρήγορο, με μπόλικα cuts να διαδέχονται αστραπιαία το ένα το άλλο, ενώ και η παράλληλη παρουσίαση της δράσης των κεντρικών ηρώων προκαλεί το ενδιαφέρον του θεατή. Έπειτα έχουμε και την εναλλαγή δράσης-αντίδρασης. Εκεί που προετοιμάζει χαλαρά το έδαφος για τη προώθηση της υπόθεσης, γίνεται ξαφνικά το μπαμ, μόνο για να επανέλθει στη συνέχεια στη στρωτή του αφηγηματική και να ξεσπάσει για ακόμη μια φορά αργότερα και ούτω καθεξής.
Αυτό που επίσης γίνεται γρήγορα εμφανές είναι το γεγονός οτι ο Fincher δεν έχει καμία διάθεση να μιμηθεί τον Oplev και το δικό του στήσιμο χαρακτήρων, καθώς από την εξωτερική εμφάνιση της Salander, μέχρι και την έμφασή του σε διαφορετικές σκηνές και καταστάσεις, κάνει ξεκάθαρο οτι πρόκειται για τη δική του οπτική πάνω στα πράγματα.
Η Rapace/Salander είναι μια hardcore τύπισσα που τρώει ξύλο και ρίχνει ξύλο, έχει σκληραγωγηθεί από τον τρόπο που η μοίρα έχει παίξει το άσχημο παιχνίδι απέναντί της και το κυριότερο, φαίνεται να έχει επίγνωση της κατάστασής της. Το γεγονός οτι μια ζωή θα είναι τελικά μόνη. Και φαίνεται οτι αυτό δε τη πειράζει και καθόλου, εάν κρίνουμε από το χαμόγελό κάτω από τη ξανθιά της περούκα στη σουηδική εκδοχή. Η ουσιαστικά διαφορά της Mara/Salander είναι οτι παρουσιάζεται από τον Fincher ως μια πιτσιρίκα η οποία εξωτερικεύει με το ντύσιμό της, τη σκατένια ζωή που έχει ζήσει από μικρή. Και αυτό είναι όλο. Είναι δηλαδή σαν να μιλάμε για μια στολή, μια μεταμφίεση της Salander προκειμένου να απομακρύνει από κοντά της τους ανθρώπους (την αποδοχή των οποίων τόσο πολύ έχει ανάγκη τελικά και αποζητά) που τόσο φοβάται. H φιντσερική Salander είναι ένα μικρό παιδί που ζητάει εναγωνίως την αγκαλιά και το άγγιγμα (όσο corny κι αν μοιάζει αυτό) μέσα από το βλέμμα (το οποίο η Mara χειρίζεται υποδειγματικά) και την αποστροφή αυτού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός οτι στα δυο τέλη των ταινιών φαίνεται η ολοκληρωτική διαφοροποίηση των δυο σκηνοθετών απέναντι στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν το ίδιο πρόσωπο. Αν και η σκηνή του βιασμού είναι το ίδιο επίπονη να τη βλέπεις, εντούτοις η μεταμόρφωση της Mara όταν επιστρ΄φει για εκδίκηση, είναι πιο απρόβλεπτη λόγω του εύθραυστου χαρατκήρα που βγάζει στην οθόνη. Εάν προσπαθούσαμε να τις συγκρίνουμε τότε η Rapace θα έμοιαζε με μεγάλη, σκληροπυρηνική αδελφή με γκοθ, καρφωτά περιλαίμια, ενώ η Mara με την έφηβη αδελφή της που προσπαθεί να της μοιάσει παρακάνοντάς το λίγο με τα άπειρα piercings παντού, σε μια προσπάθειά της να δηλώσει οτι 'εγώ είμαι πιο bad ass με όλα αυτά τα τρυπήματα, αλλά please μη με προκαλέσεις γιατί τελικά είμαι ακόμα ένα φοβισμένο παιδί'. Ηθικό δίδαγμα: δεν υπάρχει λόγος σύγκρισης, γιατί δεν υπάρχει τίποτα κοινό για να συγκρίνεις.
Και αφού ξεμπερδέψαμε με το ποια από τις δυο είναι καλύτερη (και οι δυο είναι εξίσου καλές για όσους δε το κατάλαβαν) να περάσουμε και λίγο στο χτίσιμο της ταινίας. Αρχικά κατά τη ταπεινή που άποψη ο Fincher έκανε πολύ καλά και τη γύρισε και πάλι στη Σουηδία. Μπορεί λίγο να το παράκανε με το ψηφιακό χιόνι (ένα από τα λίγα πράγματα που οχι ακριβώς με ενόχλησε, απλά βρήκα περιττό) αλλά το γεγονός οτι η βάση του story στηρίζεται σε ένα ναζιστικό background, έκανε την ανάγκη να γυριστεί η ταινία εκεί οχι απλά απαραίτητη, αλλά επιτακτική. Για όσους κατακρίνουν την εμμονή του Fincher να μη τη μεταφέρει στο αμερικανικό έδαφος να θυμίσω δυο-τρία πραγματάκια: 1) Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο. Εάν άλλαζε το περιβάλλον, θα άλλαζε και το κοινωνικό υπόβαθρο αναγκαστικά (ίσως να υποδυόταν τη Salander κάποια μυώδης αφροαμερικάνα και να βάζαμε στο χορό τα απομεινάρια της Κου Κλουξ Κλαν;) και μετά δε θα μιλούσαμε για remake, ή για ταινία που ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ σε βιβλίο, αλλά για κάτι τελείως διαφορετικό 2) Eπίσης δε καταλαβαίνω γιατί ξένισε η σπασμένη προφορά των ηρώων και κυρίως του Craig ο οποίος μάλιστα έμοιαζε να έχει και ένα βρετανικό accent. Μεταξύ μας περίμενε κανείς να ακούσει τον Craig και τη Mara να μιλάνε σουηδικά; Προσωπικά δε με ενόχλησε καθόλου η αγγλοφωνία των ηρώων και επι πλέον θεωρώ οτι τα σπασμένα αγγλικά της Mara της ταίριαζαν γάντι, καθώς με έπεισε και 3) Ας μη ξεχνάμε οτι οι όποιες υπόλοιπες αντιδράσεις σχετικά με τη σκηνοθεσία του Fincher, την παράλειψη σκηνών, τις αλλαγές και διάφορα άλλα, δεν έχουν κανένα νόημα καθώς στόχος δεν ήταν η αντιγραφή του πρωτότυπου, αλλά ένα remake που να έχει πάνω κάτω τις ίδιες υποθεσιακές κατευθύνσεις, με τον σκηνοθέτη να δίνει το δικό του προσωπικό στίγμα.
Όσον αφορά κάποια φάουλ που εντόπισα, έχουν να κάνουν απλά με την αληθοφάνεια κάποιων σκηνών όπως αυτή προς το τέλος με το μεγάλο καμπουμ, που λογικά θα ήταν μεγαλύτερο αλλά τέλος πάντων, όπως και το γκαζιλίκι της Salander πάνω στη μηχανή. Ίσως και να διαφωνούσα με το τέλος, αλλά δε θα το κάνω καθώς το χτίσιμο του χαρακτήρα της Mara με έπεισε οτι θα μπορούσε να είναι (και) έτσι. Θα διαφωνήσω με όλα τα ενθουσιώδη σχόλια περί Οσκαρικής της υποψηφιότητας, μιας που συμφωνώ οτι ήταν πολύ καλή και πειστική σαν άλλη Salander, αλλά εάν αυτός είναι ο καλύτερος ρόλος της ελαχιστότατης μέχρι τώρα καριέρας της, μετά τι;
Σαφέστατα λιγότερα τα μείον από τα συν, στα οποία θα βάλω και την μιουταρισμένη ερμηνεία του Craig ο οποίος άφησε τη Mara να βγει μπροστά, και να μας κερδίσει με τα ελάχιστα τζοκοντικά της μειδιάματα, τη punk μοϊκάνα και το βλέμμα-όλα τα λεφτά. Στα συν και το μουσικό theme του Trent Reznor που ακούγεται από τους τίτλους και στους οποίους ο Fincher κεντάει ως συνήθως.
Το "The Girl with the Dragon Tattoo" του Fincher είναι μια ταινία που ομοιάζει και διαφέρει σε αυτά που πρέπει όσον αφορά το original (για το βιλίο δε θα πω, γιατί δε το έχω διαβάσει). Είναι γρήγορη, αρκούντως θριλερική όπως μας έχει συνηθίσει με ανάλογες ταινίες σαν το "Zodiac" (2007) και με τις φωτογραφικές της εδώ στιγμές, α λα "Seven" (1995). Έχει ρυθμό, ένταση, εξαιρετική-ψυχωτική σε στιγμές- εμφάνιση από τη Mara και στο σύνολό της πολύ καλές ερμηνείες από όλους (Plummer και Skarsgard ιδνακές επιλογές). Τι κι αν ο Fincher κάνει δηλώσεις του τύπου 'άφησα το story στη Σουηδία, γιατί στην Αμερική είναι ακόμα πίσω στο θέμα του 40αρη με την 20αρα γκόμενα' (χαχαχαχα), εμείς μπορούμε να απολαύσουμε μια καλογυρισμένη και σκληρή σε στιγμές ταινία. Γιατί στη τελική ούτε καν γκόμενα δε τη πιάνει...
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι ο δράκος της Rapace είναι καλύτερος-sorry Mara!, οτι ο φέτας-Blomkvist-είναι καλύτερος από τον Nyqvist-sorry Oplev και οτι δε ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ είδα μια pure Fincher movie και γούσταρα. End of story.
TRIVIA
- Oι Johnny Depp, Brad Pitt, Viggo Mortensen και George Clooney ήταν υποψήφιοι για τον κεντρικό ρόλο.
- Η ταινία σκηνοθετήθηκε στη Σουηδία κατά τη διάρκεια ενός από τους πιο παγωμένους χειμώνες των τελευταίων 20 χρόνων!
- Όλα τα piercing της Mara είναι αληθινά. Παντού...
- Ο ηθοποιός Yorick van Wageningen σοκαρίστηκε τόσο πολύ μετά από τη σκηνή του βιασμού που γύρισε με τη Mara, ώστε πέρασε μια ολόκληρη μέρα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του κλαίγοντας!
- Ο Craig έβαλε βάρος για την ταινία, προκειμένου να μην παραπέμπει τόσο πολύ στη σωματική του διάπλαση από τις ταινίες του James Bond.
- Και κάτι που πρόσεξα: έχω την εντύπωση οτι στη φωτό της νεαρής Hariet στη ταινία, είναι η Rooney Mara.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
STAR: 22:00, The Departed, με τους Leonardo di Caprio, Jack Nicholson, Matt Damon, Mark Wahlberg.
Αύριο έχουμε ψηφοφορία με τα καλύτερα opening credits από ταινίες, με αφορμή τα super op. credits του "The Girl with the Dragon Tattoo". Stay here!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου