Πέντε φίλοι ξεκινούν ένα road trip προκειμένου να επισκεφθούν έναν τάφο και να διαπιστώσουν εάν στέκουν οι φήμες περί βανδαλισμού και τιμβωρυχίας των νεκροταφείων εκείνης της καυτής, Τεξανής περιοχής. Στο δρόμο τους συναντούν έναν hitchhiker τον οποίο αποφασίζουν να πάρουν μαζί τους και όπως είναι αναμενόμενο αποδεικνύεται θεόμουρλος, κόβοντας με ένα ξυράφι το ένα από τα παιδιά και στη συνέχεια αυτοκτονώντας. Η παρέα συνεχίζει το δρόμο της αναζητώντας ένα βενζινάδικο προκειμένου να φουλάρει το ντεπόζιτό της, και όταν όλα βαίνουν καλώς, συνεχίζει το δρόμο της. Τα πράγματα τα οποία είχαν από την αρχή φανεί οτι θα γίνουν ζόρικα, γίνονται τελικά κάτι περισσότερο από αυτό, όταν τα παιδιά έρθουν αντιμέτωπα με μια οικογένεια τυμβωρύχων κανιβάλων η οποία θα τους μοστράρει την καλύτερη ατραξιόν τους: τον γιο Leatherface, ένα ντερέκι μέχρι εκεί πάνω που κραδαίνει ένα θανατηφόρο, αιμάτινο ηλεκτρικό πριόνι στα χέρια, και με τη πρώτη ευκαιρία αρχίζει να τους ξεπαστρεύει έναν έναν κόβοντας σάρκες και μοιράζοντας ουρλιαχτά. Όσοι καταφέρουν να ζήσουν από την πρώτη επιδρομή, θα προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια να γλυτώσουν από αυτόν τον φριχτό εφιάλτη. Αχχ, πόσο όμορφο είναι να έχεις την οικογένεια δίπλα σου όταν τη χρειάζεσαι; Να κόβετε μαζί δαχτυλάκια και λαιμουδάκια; Αυτό θα πει οικογενειακή θαλπωρή...
Το "The Texas Chainsaw Massacre" και το "The Shining" του Kubrick αποτέλεσαν τις πρώτες αρχετυπικές ταινίες τρόμου που δημιουργήθηκαν ποτέ. Από τη μια πλευρά ο Kubrick παρουσίασε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη τον τρόμο και τον φόβο που προκύπτουν μέσα από μια κατάσταση ενδοοικογενειακής βίας (με τις απαραίτητες μεταφυσικές πινελιές φυσικά, όπως αυτές γεννήθηκαν από το μυαλό του Stephen King), ενώ από την άλλη ο Tobe Hooper εγκαινίασε το slash horror είδος, το οποίο εμπλούτισε με έναν σωρό κοινωνικά ή μη στοιχεία. Από την εμφάνιση του πρώτου serial killer "Leatherface" και τον εμποτισμό του σύγχρονου κινηματογράφου του τρόμου με τις hillbilly, κανιβαλιστικές φυσιογνωμίες, μέχρι την κινηματογράφηση νοσηρών εικόνων και την κοινωνιολογική προσέγγιση όσον αφορά τα μοιραία θύματα (είτε ζουν, είτε καταφέρνουν να επιβιώσουν) που αποτελούν ως επί το πλείστον γυναίκες, ο Hooper κατάφερε να δημιουργήσει μια νέα, τεράστια 'σχολή' κινηματογράφου, επαναπροσδιορίζοντας τον νέο τρόμο. Και το έκανε με αυτό το low budget, σαρκοφάγο ταινιάκι του.
Εάν κοιτάξει κανείς την καριέρα του Hooper θα διαπιστώσει (ίσως με οχι και τόσο μεγάλη έκπληξη) οτι το σύνολο της κινηματογραφικής του δουλειάς, απαρτίζεται από ταινίες τρόμου. Διόλου τυχαίο, αν σκεφτεί κανείς την τεράστια επίδραση που είχε η ταινία του, οχι μόνο στον σημερινό κινηματογράφο, αλλά και στην pop κουλτούρα γενικότερα.
Αν και η δράση του φαίνεται να χαρακτηρίζεται από μια σκαμπανεβαστική κατάσταση, εντούτοις κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει οτι τα κάνα δυο καλά ταινιάκια που έχει κάνει είναι...ε λοιπόν πολύ καλά, καθώς εκτός από τον Δολοφόνο του, ο Hooper είναι υπεύθυνος και για ένα ακόμη cult διαμαντάκι που ακούει στο όνομα "Poltergeist".
Όσο δεξιοτεχνικά ανέλαβε και έφερε εις πέρας με τεράστιες οικονομικές και λοιπές δυσκολίες (θα καταλάβετε τι εννοώ στα trivia στο τέλος), το "The Texas Chainsaw Massacre", τόσο αριστοτεχνικά κατάφερε και έδωσε σατανική ζωή σε μια ταινία που ακόμα και σήμερα προκαλεί αγνό, γνήσιο τρόμο.
Το "Poltergeist" ίσως και να αποτέλεσε τη κορυφή του Hooper, καθώς κατάφερε και απέσπασε τρεις υποψηφιότητες για Oscar. Το μοτίβο βέβαια του πρωταγωνιστικού παιδιού που άλλοτε αρχίζει να έχει περίεργες ιδιότητες, να βλέπει πράγματα και γενικώς να βιώνει μεταφυσικές εμπειρίες, και άλλοτε να αποδεκατίζει τους ενήλικους πρωταγωνιστές με ταχύτητα φωτός, είχε ήδη εμφανιστεί στον ορίζοντα από αρκετά παλαιότερα με ταινίες όπως το "The Bad Seed" (1956) του Mervyn LeRoy, το "Village of the Damned" (1960) του Wolf Rilla, το "Kill Baby Kill" (1966) του Ιταλού Mario Bava και φυσικά το "The Omen" (1976) του Richard Donner. Παρόλα αυτά ο Hooper έβαλε και αυτός το δικό του λιθαράκι στη κατηγορία του 'παιδικού τρόμου'.
Αν και από τη δεκαετία του '90 έχει χαθεί από τα κινηματογραφικά δρώμενα, σκηνοθετώντας ως επί το πλείστον επεισόδια σειρών και αδιάφορα ταινιάκια, φαίνεται πως κάνει την προσπάθειά του για μια σχετική επανάκαμψη, με τη καινούρια του ταινία "Djinn" η οποία αναμένεται μέσα στο 2012. Το story αφορά ένα ζευγάρι από τα Αραβικά Εμιράτα το οποίο επιστρέφοντας στη πατρίδα, ανακαλύπτει οτι το σπίτι τους έχει χτιστεί σε μια περιοχή οπού κάνουν περατζάδα δαιμονικές υπάρξεις. Χμμμ...
Ο Hooper συνέλαβε την ιδέα για το "The Texas Chainsaw Massacre" στην αρχή του 1970, όσο ακόμα εργαζόταν ως βοηθός σκηνοθέτη στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Όπως είχε παραδεχτεί αργότερα, είχε ήδη στο μυαλό του μια ιστορία η οποία θα λάμβανε χώρα στο δάσος, και θα είχε να κάνει με την απομόνωση και το σκοτάδι γενικότερα.
Όταν το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και η ταινία βρισκόταν πλέον στα σκαριά, ο Hooper μαζί με τον σεναριογράφο του Kim Henkel, προσπάθησαν να συγκεντρώσουν όσα περισσότερα χρήματα γινόταν, προκειμένου να καταφέρουν τελικά να γυρίσουν τη ταινία. Τελικά το ποσό έφτασε με το ζόρι τις $100 χιλιάδες, με αποτέλεσμα τα γυρίσματα να γίνουν με τρομερές δυσκολίες. Και κάπου εκεί ξεκίνησε ο μύθος της αληθινής ιστορίας.
Μέχρι και σήμερα πολλοί έχουμε μείνει με την εντύπωση οτι η ιστορία του Σχιζοφρενούς Δολοφόνου, αποτελεί πραγματική ιστορία, γεγονός που ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο και από τα διάφορα taglines της ταινίας, όπως "What happened is true...", "Based on a true story" και "It really happened...". Όλο αυτό είχε αποτελέσει στην ουσία μια πολύ επιτυχημένη διαφημιστική καμπάνια, προκειμένου η ταινία να καταφέρει να προσελκύσει περισσότερο κόσμο στις αίθουσες και έτσι να αυξήσει τα όποια κέρδη της. Εάν μάλιστα κρίνουμε από τα κοντά $31 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις στην Αμερική, μάλλον αυτό το διαφημιστικό τρικ ήταν κάτι παραπάνω από επιτυχημένο.
Παρόλα αυτά αν και η ιστορία δεν ήταν αληθινή, εντούτοις ο Hooper υποστήριξε οτι άντλησε κάποια στοιχεία για τον δολοφόνο του, από έναν υπαρκτό serial killer, τον Ed Gein, ο οποίος συνήθιζε να ξεθάβει πτώματα και να παίρνει στο σπίτι του διαφόρων είδους 'τρόφαια' από πάνω τους, ενώ είχε δολοφονήσει και δυο γυναίκες. Η δράση του Gein έδωσε τροφή για την αναπαράσταση και άλλων, διάσημων κινηματογραφικών δολοφόνων, όπως ο Norman Bates στο "Psycho" του Hitchcock και ο Jame Gumb του "The Silence of the Lambs".
Ο αντίκτυπος που είχε η ταινία οχι μόνο στην μετέπειτα επίδραση της σε νεότερους σκηνοθέτες και το έργο τους, όπως ο Ridley Scott ή ο Alexander Aja, αλλά και στην πορεία τη μετέπειτα κινηματογραφικής βιομηχανίας, ήταν τεράστιος. Ταινίες όπως το "The Blair Witch Project", "The Evil Dead" και "Halloween", επηρεάστηκαν άμεσα από αυτή και πήραν μπόλικα δάνεια προκειμένου να υπάρξουν ως αυτοτελείς οντότητες. Αν και ο αντίκτυπος σε καλλιτεχνικό επίπεδο (όσο περίεργο κι αν φαίνεται) ήταν μεγάλος, εντούτοις φαίνεται πως ο καυστικός, κοινωνικός σχολιασμός του Hooper ήταν ακόμη μεγαλύτερος.
Εκτός από τους 'κανιβαλιστικούς' Ιταλούς σκηνοθέτες με τις extra extra large δόσεις αίματος, η Αμερική απέδειξε οτι διακατεχόταν από μια έντονα καυστική διάθεση για αυτοσαρκασμό.
Παρά το γεγονός οτι και σε αυτή τη ταινία οι γυναίκες γίνονται βορά των hardcore αρσενικών, εντούτοις όπως ανέφερε και ο Hooper, η πρόθεσή του ήταν να κάνει μια ταινία που να αντικατοπτρίζει τα ψέματα της αμερικανικής κυβέρνησης, όπως αυτά παρουσιάζονταν εκείνη την εποχή μέσα από τις ειδήσεις και τον τύπο. Η παρουσίαση της ταινίας ως αληθινή ιστορία, ήταν ένα δουλεμένο ψέμα, "όπως για παράδειγμα η πετρελαϊκή κρίση του '73 και το σκάνδαλο Γουότεργκειτ". "Όπως ακριβώς παρουσιάζονταν οι βαναυσότητες στον Πόλεμο του Βιετνάμ, με τη πουριτανική Αμερική να δείχνει μυαλά και αίματα σκορπισμένα παντού, χωρίς να παραπέμπουν στην ανθρώπινη ταυτότητα, έτσι και εγώ έβαλα κυριολεκτικά μια μάσκα στον δολοφόνο, αποκρύπτοντας την ταυτότητα του προσώπου του", φαίνεται να λέει ο Hooper και μάλλον τα λέει και αρκετά ενδιαφέροντα.
Ένα ακόμη θέμα που πραγματεύεται η ταινία είναι βεβαίως και η αποδόμηση της τέλειας, αμερικανικής οικογένειας των διαφημίσεων, με την οικογένεια γύρω από το τραπέζι, το πλουσιοπάροχο γεύμα και τα γελαστά πρόσωπα. Πόσο κόντα έρχεται η σκηνή στη ταινία στην οποία βλέπουμε ένα παρόμοιο τραπέζι, αλλά στο πολύ μακάβριο του; Και black χιούμορ; Γιατί οχι; Έτσι κι' αλλιώς όλη η campy αισθητική της ταινίας επιδιώκει ακριβώς αυτό.
Από σκηνοθετικής πλευράς έχει το ενδιαφέρον της η ταινία, με έντονα κοντινά, όσες δόσεις από gore στιγμές πρέπει και ένα από τα καλύτερα τέλη σε horror film όπως (βλ. παραπάνω φωτό).
Κλασικός, cult κινηματογράφος που ακόμα κρατάει καλά. Κι αν δε μπορέσετε να τη δείτε ολόκληρη εξαιτίας των βίαιων σκηνών και της αναγουλιαστικής της φύσης, τουλάχιστον δείτε...οτι καταφέρετε. Έχει πραγματάκια να προσέξει κανείς και να τα ευχαριστηθεί κιόλας. Τσεκάρετέ την.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι η γυναίκα πάντα βρίσκει τον τρόπο της, οτι αυτή η οικογένεια είναι πραγματικά δεμένη και οτι ο Leatherface είναι ο κακιότερος κακός.
TRIVIA
- Μετά από το πολύωρο μακιγιάζ που είχε αναγκαστεί να υποστεί ο John Dugan για να υποδυθεί τον παππού, είπε οτι ήταν η χειρότερη εμπειρία της ζωής του και οτι προκειμένου να ξαναπεράσει αυτό το μαρτύριο, προτίμησε να γυρίσει όλες τις σκηνές του κατευθείαν. Οι σκηνές ου γυρίστηκαν σε 36 ώρες, κατά τη διάρκεια ενός καυτού καλοκαιριού, με ένα μεγάλο κομμάτι να λαμβάνει χώρα στο δείπνο, και στο οποίο ήταν αναγκασμένος να παραμείνει σε ένα δωμάτιο με ψόφια ζώα και σάπιο φαγητό, χωρίς ανεμιστήρες ή air condition!!
- Ο ανθρώπινος σκελετός στο σπίτι είναι...αληθινός. Ο λόγος ήταν οτι οι αληθινοί σκελετοί από την Ινδία, είναι φθηνότεροι από έναν πλαστικό σκελετό!
- Τα ρούχα της πρωταγωνίστριας Marilyn Burns ήταν τόσο ποτισμένα με το ψεύτικο αίμα, που στο τέλος της ταινίας είχαν πραγματικά στερεοποιηθεί!
(Πηγή IMDB)
Αύριο μάλλον θα αργήσουμε να ανεβάσουμε ταινιούλα. Ίσως ανέβει πιο απογευματάκι, αλλά σίγουρα θα είμαστε εδώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου