Re-Animator: A bloody fun story be H. P. Lovecraft

Καλημέρες again!  Μμμ έστυψα πάλι το μυαλουδάκι μου προκειμένου να δω τι θα μπορούσα να ανεβάσω σήμερα.  Τελικά δεμου πήρε και πολύ μέχρι να αποφασίσω να γράψω για μια super cult ταινία της δεκαετίας του '80, εκείνης της χρυσής εποχής που το αίμα, το γυμνό, τα τέρατα, τα όπλα και ότι άλλο φανταστεί κανείς, είχαν την τιμητική τους.  Έτσι λοιπόν σήμερα νομίζω οτι το ταινιάκι μου θα είναι μόνο για fan του είδους, καθώς κακά τα ψέματα αν δεν είσαι αρκετά ανώμαλος όπως εγω που λατρεύω αυτές τις ταινίες, δεν μπορείς να τις παρακολουθήσεις καθόλου εύκολα.  So here we go. "Re-Animator"...

Ο Dan (Bruce Abbott) είναι ένας αφοσιωμένος φοιτητής Ιατρικής που παρέα με τη κοπέλα του Megan (Barbara Crampton) ζουν μια κατά τα άλλα φυσιολογική ζωή.  Αυτό όμως πρόκειται σύντομα να αλλάξει όταν στη σχολή του Dan εμφανιστεί ένας μυστήριος και περίεργος, νέος μαθητής ο Herbert West (Jeffrey Combs).  Ο Herbert δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον σχετικά με την επαναφορά της ζωής στους νεκρούς, και όπως ο ίδιος υποστηρίζει έχει καταφέρει να αναπτύξει μια φόρμουλα που δίνει και πάλι τη ζωή στους νεκρούς ιστούς.  Όταν λίγο αργότερα ο Dan αναζητήσει συγκάτοικο, ο Herbert θα είναι αυτός που θα τον προσεγγίσει, προκειμένου να μοιραστούν το σπίτι.  Μη γνωρίζοντας τις τρελές και όμως τόσο αληθινές επιστημονικές μεθόδους του Herbert, o Dan γρήγορα θα μπλεχτεί σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου (με όλη την κυριολεκτική σημασία) θέτοντας σε κίνδυνο τον εαυτό του, αλλά και την αγαπημένη του.  Θα καταφέρει άραγε ο Herbert να πετύχει μια σωστή αναγέννηση των ανθρώπινων ιστών, ή μήπως καλύτερα να άφηνε τους νεκρούς στην ησυχία τους;

Βασισμένο στο story "Herbert West, Re-Animator", του Αμερικανού συγγραφέα του φανταστικού H.P. Lovecraft, το "Re-Animator" (1985) είναι μια splatter κωμωδία με δόσεις gore, λίτρα αίματος και φυσικά κανα δυο σκηνές που η όμορφη, ξανθιά πρωταγωνίστρια είναι τσιτσίδι, έτσι για να χαρεί λιγάκι και το μάτι του θεατή.
Ο Lovecraft αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες όσον αφορά τον κόσμο του φανταστικού, καθώς τα έργα του έχουν τροφοδοτήσει γενιές και γενιές νεότερων συγγραφέων, σκηνοθετών και πάσης φύσεως δημιουργών μέχρι και τις μέρες μας.  Εκείνος ήταν που δημιούργησε τον μύθο του Κθούλου, ενός μυθικού πλάσματος που ομοίαζε όλως περιέργως με ένα γιγαντιαίο, σαλιάρικο (μπλιαχ) χταπόδι.  Σκηνοθέτες όπως ο τρισμέγιστος Carpenter επιρεάστηκαν εντονότατα από τους θρύλους και τα παραμύθια του Lovecraft, με το "In the Mouth of Madness" (1994) να αποτελεί την ταινία του στην οποία η επίδραση αυτή είναι ξεκάθαρη.  Εκεί κάποια κθουλικά πλάσματα, αποτελούν εν μέρη τους βασικούς ήρωες οι οποίοι θα επιστρέψουν από το σκοτάδι, για να καταστρέψουν την ανθρωπότητα και να βυθίσουν για ακόμη μια φορά τον κόσμο σε μια άχρονη μαυρίλα.
Μπορεί τα έργα του να έχουν μείνει στην ιστορία για την φαντασιακή τους διάσταση, εντούτοις ο Αμερικανός συγγραφέας εξέφραζε μέσω αυτών κάποιες βαθύτερες υπαρξιακές του αναζητήσεις.  Πιο συγκεκριμένα ο ίδιος φαίνεται πως υποστήριζε έναν όρο (τον οποίο έτσι κι αλλιώς ο ίδιος είχε δημιουργήσει) αυτού του 'cosmic horror'.  Σύμφωνα με τον όρο αυτό, η ιδέα της ζωής είναι κάτι που ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει, την ίδια στιγμή που το σύμπαν είναι εχθρικό απέναντι στα ενδιαφέροντα και τα θέλω του.  Για τον λόγο αυτό τα έργα του Lovecraft είναι πάντα γεμάτα αδιαφορία απέναντι στις σχέσεις και τις υποθέσεις των ανθρώπων.
Μπορεί λοιπόν να αποτελούσε κατά βάση έναν συγγραφέα του είδους του horror και της επιστημονικής φαντασίας, δεν έπαυε όμως να αποτελεί ένα άτομο που αναζητούσε το βαθύτερο υπαρξιακό και φιλοσοφικό νόημα, μέσω των τρομακτικών του ιστοριών.

Όπως ακριβώς και ο Carpenter, έτσι και ο σκηνοθέτης του "Re-Animator" Stuart Gordon επηρεάστηκε από τα έργα του Lovecraft, βασίζοντας μάλιστα την ταινία σε μια ιστορία του.  Και δεν ήταν η μόνη.  Τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν, ο Gordon σκηνοθέτησε κι άλλες ταινίες που είχαν να κάνουν με τον φρικιαστικό κόσμο του Lovecraft.  1 χρόνο μετά, γύρισε το "From Beyond" (1986), που είχε να κάνει με την επαφή με έναν 'άλλο' κόσμο μέσω μιας πόρτας που οδηγούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν, το 1995 σκηνοθέτησε το "Castle Freak" με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι και τον...στοιχειωμένο πύργο που κληρονομούν στην Ιταλία, ενώ το 2001 κυκλοφόρησε το "Dagon" (αυτή η ταινία θυμάμαι με είχε στοιχειώσει για πολύ καιρό) μια ιστορία για μια παρέα ατόμων που παγιδεύονται σε ένα νησί, οι κάτοικοι του οποίου είναι μισοί άνθρωποι-μισοί ψάρια, και-οποία έκπληξης;-ψάχνουν για την επόμενη θυσία τους...
Είναι γεγονός οτι η αστείρευτη φαντασία του Lovecraft έδωσε ιδέες σε μπόλικους δημιουργούς προκειμένου να δημιουργήσουν οι περισσότεροι από αυτούς, το δικό τους cult status στην βιομηχανία του κινηματογράφου.  Αν και οι περισσότεροι (με εξαίρεση βέβαια τον Carpenter) δεν έχουν κάνει ποτέ κάποια τρομερή επιτυχία (τηρουμένων των σημερινών αναλογιών), εντούτοις τα έργα τους χαρακτηρίζονται από μια διαχρονική, καλτ ματιά, ακριβώς γιατί αποτελούν μικρά, τρομακτικά διαμαντάκια που σε καλούν να τα ανακαλύψεις (γιατί πίστεψέ με τα έχουν ανακαλύψει πριν από εσένα πολλές, πολλές χιλιάδες fan).
Εάν θες να δεις μια ταινία και να βιώσεις pure, αρχέγονο τρόμο, δοκίμασε μια από αυτές που έχουν την ιστορική τους βάση στα θέματα του Lovecraft και δε θα χάσεις.  Οι περισσότερες από αυτές είναι καλές, γιατί αγγίζουν τόσο πολύ τα όρια του κιτς τρόμου, ώστε από κάποια στιγμή και μετά το πράγμα παύει να είναι αστείο, και απλά γίνεται πολύ πολύ φρικιαστικό, ωμό και αρκούντως τρομακτικό.

Από πλευράς σκηνοθεσίας και ερμηνειών, μη περιμένεις οτι θα υπάρχει και κάποιος που θα πάρει τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρά, καθώς όλα βρίσκονται σε υπερθετικό βαθμό.  Οι αηδιαστικές στιγμές είναι πολλές και διαρκείς, αλλά οι ερμηνείες σίγουρα θα σε ξαφνιάσουν αφού κυμαίνονται στα όρια του πολύ καλού, υπηρετώντας όμως πάντα ένα τόσο τραβηγμένο από τα μαλλιά (inside joke) story, που απλά θα σε οδηγήσει στο να χαμηλώσεις στο πάτωμα τα standards σου και να απολαύσεις μια αιματηρή κωμωδία, με εξωφρενικές στιγμές και ακόμα πιο εξωφρενικές αντιδράσεις, που θα σε κάνουν να γελάσεις και να αναγουλιάσεις σε ίσες δόσεις.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ οτι ο Combs και η Cranton πρωταγωνίστησαν και στις άλλες δυο εκ των τριών λοβκραφτικών ταινιών του Gordon ("From Beyond", "Freak Castle").  Στο "Re-Animator" βέβαια ο Combs κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις με το σαλταρισμένο βλέμμα, το κοντοστούπικο ανάστημά του (θα μπορούσε άνετα μπει μέσα στο δωμάτιό σου πατώντας στις μύτες και να μη τον πάρεις χαμπάρι....ποτέ), καθώς και με το διαβολικό του συνοφρύωμα που είναι όλα τα λεφτά.
Για τη σκηνοθεσία τι να πρωτοπώ.  Ότι πιο περίεργο, μακάβριο και εντελώς 'οτι να'ναι' θα το δεις σε αυτή τη ταινία.  Κεφάλια που μιλάνε, γάτες που συστρέφονται με τα μέσα έξω τους, ζομπικές συμπεριφορές των αναγεννημένων, αίμα, αίμα, αίμα και πολύ καλά ειδικά εφέ που σε ψήνουν πως αν μη τι άλλο αυτό που βλέπεις θα μπορούσε να είναι πραγματικότητα, χάρη στην αληθοφάνεια και την καλή δουλειά του επιτελείου των special effects! Good work guyz!
Τι κι αν το "Re-Animator" πραγματεύεται ένα θέμα που έχουμε δει πολλές φορές στον κινηματογράφο, αυτό δηλαδή του ξαναζωντανέματος ενός νεκρού;  Τι κι αν μιλάμε για ένα θέμα που έχει απασχολήσει τον άνθρωπο σε διάφορες φιλοσοφικές αναζητήσεις και συζητήσεις ανά τους αιώνες;  Αυτή η ταινία δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, καθώς βάζει την επιστήμη, το μουσικό theme του "Psycho" (κι όμως στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ακριβώς το ίδιο) την ανθρώπινη συμφεροντολογία, την εκδίκηση και την υπέρτατη αγάπη (καλά το τέλος δεν υπάρχει, "Η Νύφη του Φρανκενστάιν" σε '80s, b-movie εκδοχή) σε ένα μπλέντερ, πατάει το κουμπάκι και σου σερβίρει έναν εύπεπτο πολτό σε κιτρινοπράσινο φωσφωριζέ, ακριβώς όπως η φόρμουλα της ζομποποίησης.  Ρούφηξε τον χυμό σου απολαυστικά και να είσαι σίγουρος πως ένα δηλώνεις fan αυτού του είδους ταινιών, τότε αυτή εδώ θα την ξεζουμίσεις ; )

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το παχύ έντερο δεν είναι και τόσο μακρύ, οτι ένα ανδρικό κεφάλι ακόμα και όταν είναι κομμένο, δε θα πάψει ποτέ να ορέγεται τα συγκεκριμένα ανατομικά σημεία της γυναίκας, και οτι όταν μια γάτα ξαναζωντανεύει γίνεται πολύ εχθρική και θυμίζει αφηρημένα λυσσασμένη νυχτερίδα.  (όταν μιλάς για ταινιάρες, μιλάς για ταινιάρες).



TRIVIA

• 25 γαλονάκια ψεύτικου αίματος χρησιμοποιήθηκαν για την ταινία.
• Για τα...μυαλά χρησιμοποιήθηκαν διάφορων ειδών κρεατικά, ιδιαίτερα βοδινό και φυσικά ψεύτικο αιματάκι.
• O Gordon και ο άλλος σεναριογράφος Dennis Paoli ήθελαν αρχικά να μεταφέρουν πιστά το story του Lovecraft στην οθόνη.  Τελικά η ταινία έχει λίγα κοινά με την ιστορία, αφού στόχος ήταν να παρωδήσει ως ένα σημείο την ιστορία του Frankenstein.

(Πηγή IMDB)

Cu around!

Hunger: The hunger for independence, is greater than the one of the body

Καλημέρα again!  Λοιπόν σήμερα θα ανεβάσουμε στο blogaki μια ακόμα ταινιούλα από την λίστα της τελευταίας ψηφοφορίας, την οποία έτυχε μάλιστα να δω μόλις πρόσφατα.  Το "Hunger" είναι μια από εκείνες τις ταινίες που σε καταρρακώνουν ψυχικώς και σε ρίχνουν στα τάρταρα, οπότε εάν επιλέξετε να την δείτε να ξέρετε οτι μετά το τέλος της, δεν θα βρίσκεστε και στο καλύτερο mood (δεν ενδείκνυται στην περίπτωση που η ψυχολογία σας είναι ήδη σκατά δηλαδή).  Πάντως το μόνο σίγουρο είναι οτι θα έχετε προσθέσει στις αποθήκες του μυαλού σας, μια ακόμη σύγχρονη, σπουδαία ερμηνεία από έναν ταχύτατα ανερχόμενο ηθοποιό, τον Michael Fassbender ντε και μια τρομερή σκηνοθεσία από έναν επίσης ταχύτατα ανερχόμενο σκηνοθέτη, το Steve McQueen (καμία σχέση με τον παλιό γνωστό).  Επίσης κάπου εδώ να σας πω οτι την ερχόμενη εβδομάδα το blogaki θα βάλει λουκέτο διότι θα μεταβώ εις τας Λονδίνας, τον διακαή μου πόθο εδώ και...πάντα.  Συνεπώς θα μιλήσουμε αυτή τη βδομάδα για μια πολύ καλή ταινία που βγαίνει την άλλη Πέμπτη, το "King of Devil's Island", ενώ και το "The Conspirator" που θα βγει το έχουμε ήδη ανεβάσει.  Ελπίζω να μη με ξεχάσετε για πάντα τώρα που θα λείψω μια εβδομάδα (μη με εγκαταλείψετε και θα έχετε το κατιτίς σας από εκεί!).  Θα αποχαιρετιστούμε και την τελευταία μέρα, οπότε προς το παρόν επιστρέφουμε στα δικά μας με το "Hunger".

Το 1980 ξεκίνησε μια απεργία πείνας από μια ομάδα ρεπουμπλικάνων φυλακισμένων (οι οποίοι βρίσκονταν στην περίφημη Maze Prison, που εντοπιζόταν στην βόρεια Ιρλανδία, και αποτελούσε μέρος για άτομα που εμπλέκονταν σε παραστρατιωτικές οργανώσεις και ομάδες) εξαιτίας της ανάκλησης της απόφασης της Βρετανικής Κυβέρνησης να μην αντιμετωπίζει τους φυλακισμένους που είχαν να κάνουν με τον IRA (Irish Republican Army) και τον αγώνα για ανεξαρτησία της Ιρλανδίας, ως πολιτικούς κρατουμένους.  Αντιθέτως η Κυβέρνηση συνέχιζε να τους έχει κάτω από ένα 'prisoner-of-war-like' καθεστώς στο οποίο τα άτομα αυτά στερούνταν των βασικότερων, ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, υποβάλλονταν σε διαρκή ψυχολογικό πόλεμο και βάναυση, σωματική αντιμετώπιση.  Εκείνη την χρονιά η απεργία έληξε χωρίς θάνατο.  Την αμέσως επόμενη μια ακόμη απεργία πείνας ξεκίνησε, αυτή τη φορά με τους φυλακισμένους να ξεκινούν ο έναν μετά τον άλλο, και οχι ταυτόχρονα, προκειμένου να προσελκύσουν το ενδιαφέρον την κοινής γνώμης πάνω σε κάθε μια προσωπική τους ιστορία ξεχωριστά.  Ανάμεσα σε αυτούς, ο πρώτος που ξεκίνησε ήταν ο Bobby Sands (που εδώ τον υποδύεται συγκλονιστικά ο Fassbender) ο οποίος πουσάρισε τη σωματική και πνευματική του ακεραιότητα μέχρι τέρμα.  Το "Hunger" παρουσιάζει το χρονικό της δεύτερης απεργίας, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον μας στην ιστορία του Sands.  Αποστολή εξετελέσθη...

Λίγοι σκηνοθέτες έχουν την ικανότητα να κάνουν τόσο εντυπωσιακά ντεμπουταρίσματα όπως αυτό του Βρετανού Steve McQueen (η ευτυχής σύμπτωση να έχει το ίδιο όνομα με έναν από τους μεγαλύτερους θρύλους του κινηματογράφου, σίγουρα βοηθάει να τον θυμάσαι καλά) ή ακόμα και αν το κάνουν, θα βρεις σαφέστατα λιγότερους που βουτάνε κατευθείαν στα βαθιά, όπως έκανε εδώ ο McQueen με το "Hunger".  Από οποιαδήποτε πλευρά κι αν πιάσεις αυτή τη ταινία, θα διαπιστώσεις οτι είναι ένα σκληρό κομμάτι πολιτικής, κοινωνικής και ηθικής παρουσίασης των γεγονότων όπως αυτά συνέβησαν.  Η βασικότερη ίσως πρόκληση είναι η επαρκώς πειστική απόδοση των ιδανικών από τα οποία καθοδηγούνταν οι ήρωες και υπέβαλαν τους εαυτούς στους σε πείνα μέχρι θανάτου, κάτι το οποίο κάνει με επιτυχία.  Δύσκολος στόχος για πρώτη δουλειά, αλλά το αποτέλεσμα μοιάζει να είναι υπεράνω προσδοκιών.  Η ταινία προκάλεσε σοκ και δέος, μάζεψε κάμποσα βραβεία από τα διεθνή φεστιβάλ (ανάμεσα στα οποία αυτό του 'Most Promising Newcomer' για τον McQueen στα BAFTA Awards, αυτό του καλύτερου ηθοποιού για τον Fassbeder στα 'Βritish Independent Film Awards', καθώς και τo 'Golden Camera' award στις Κάννες, ένα βραβείο που δίνεται για την καλύτερη feature ταινία της χρονιάς).  Αφού έκανε αισθητή την παρουσία του, ο McQueen επιστρέφει και πάλι φέτος, αυτή τη φορά με το "Shame" και τον πρωταγωνιστικό ρόλο να δίνεται για ακόμη μια φορά στον Fassbender, ο οποίος πρίν λίγο καιρό τσίμπησε και το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας από το φεστιβάλ της Βενετίας.  Πολλοί κάνουν λόγο για την πρώτη υποψηφιότητα για Oscar του Γερμανού ηθοποιού, αν και το κατά πόσο η συντηρητική ακαδημία θα εντυπωσιαστεί από τον ρόλο του ως σεξομανή, είναι μια άλλη συζήτηση.  Ο McQueen έχει ήδη στα σκαριά μια ακόμη δουλειά με τον-επισήμως πλέον-μούσο του Fassbender, στο πλευρό του οποίου συναντάμε και τον Brad Pitt.  Η ταινία τιτλοφορείται "Twelve Years a Slave" και αναμένεται μέσα στο 2014.  Αν είναι να μας δίνει τέτοια φιλμ, χαλάλι τα τρία χρόνια που πρέπει να περιμένουμε κάθε φορά.

Από τα πρώτα πράγματα που προσέχει κανείς στην ταινία είναι η εικόνα του ανθρώπινου σώματος και προοδευτικά η καταρράκωσή του.  Η αλήθεια είναι οτι ο σκηνοθέτης δεν επιχειρεί να εμμείνει πολύ στην πολιτικίζουσα φύση της ταινίας, αλλά ούτε κολλάει και απόλυτα στον κοινωνικό αναβρασμό της εποχής.  Περισσότερο επιλέγει να καταστήσει την ταινία μια προσωπική εμπειρία, ένα βιωματικό ταξίδι του κεντρικού ήρωα μέσα στον ίδιο του τον εαυτό.  Και ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, είναι η παρουσία του αντίκτυπου που έχει όλη η τεταμένη κατάσταση της εποχής, πάνω σε ένα άτομο, και δη στο σώμα του.  Από την αρχή, μέχρι και το τέλος και αν εξαιρέσουμε μια μεγάλη σκηνή αστραπιαίας συζήτησης (βλ. την παραπάνω φωτό) τότε μπορούμε να δούμε οτι το κορμί μιλάει, χωρίς το στόμα να λέει το παραμικρό.  Αποστεωμένες παρουσίες που ζουν μέσα σε βρωμιά και δυσωδία στα υποτυπώδη κελιά τους, δίνουν το στίγμα μιας απανθρωποποιημένης κατάστασης μέσα στην οποία οι Ιρλανδοί φυλακισμένοι βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα ακόμα και από τα ζώα.
Οι εικόνες είναι πολύ σκληρές, και το περιβάλλον της φυλακής παρουσιάζεται με τέτοια γλαφυρότητα που σε αρκετές περιπτώσεις ίσως και να μη μπορέσετε να παρακολουθήσετε τα όσα συμβαίνουν, οπότε εφιστώ την προσοχή σας σε αυτό, και καλύτερα να είστε προετοιμασμένοι για αυτά που θα δείτε.  Αν και στην ουσία η ταινία αποτελεί μια καταγραφή πραγματικών γεγονότων, είναι δύσκολο να χωρέσει το μυαλό σου οτι αυτά που παρουσιάζονται μυθοπλαστικά στην οθόνη σου, είναι δυνατόν να έχουν συμβεί στ'αλήθεια.  Κι όμως έτσι είναι.  Παρόλα αυτά μέσα στην όλη φρικιαστική και επίπονη κινηματογράφηση της ιστορίας, θα εντοπίσεις ψήγματα ανθρώπινης ηθικής, ιδανικών που μπαίνουν πάνω από τον εαυτό μας και πίστη σε έναν αγώνα για τον οποίο ο άνθρωπος έχει δώσει τις σκληρότερες μάχες του: αυτόν για ανεξαρτησία και ελευθερία.  Και όταν η πάλη για κάτι ανώτερο από εμάς μπαίνει στη μέση, τότε τίποτα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.  Ούτε καν ο ίδιος ο θάνατος.

Αν και θα περίμενε κανείς οτι επειδή ακριβώς το story είναι από μόνο του δύσκολο και οι ερμηνείες απαιτητικές, η σκηνοθεσία θα ήταν κάπως πιο ρέουσα και θα έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο, εντούτοις δεν είναι καθόλου έτσι.  O ΜcQueen έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα εφιαλτικό περιβάλλον, χρησιμοποιώντας με απόλυτα διαδραστικό τρόπο την κινηματογραφική του κάμερα και καταγράφοντας το παραμικρό βλέμμα, την τόση δα κίνηση ή ακόμα και την παγωμένη ανάσα των κρατουμένων, για να παρουσιάσει στην τελική ένα δράμα φυλακής τόσο σκληρό, και τόσο καλοσκηνοθετημένο την ίδια στιγμή, που σε προβληματίζει ως προς το τι συναισθήματα πρέπει να σου γεννηθούν.  Θαυμασμού ή ισχυρού σοκ;  Μέσα από τα μεγάλης διάρκειας πλάνα του (η εικόνα με τους άντρες καθισμένους πιο πάνω, αποτελεί ένα στατικό, 17λεπτο πλάνο στο οποίο παρακολουθούμε την συζήτησή τους χωρίς η κάμερα να κινείται στο ελάχιστο, αποτελώντας την μεγαλύτερης διάρκειας μονοπλάνο σε σύγχρονη, mainstream ταινία), τις αποχρωματισμένες εικόνες, τις γωνίες λήψεις (προσέξτε τα contre-plongee πλάνα του-αυτά δηλαδή στα οποία η κάμερα βρίσκεται πιο χαμηλά, σκηνοθετώντας ένα άτομο από κάτω προς τα πάνω-τα οποία χρησιμοποιεί για να προσδώσει στον φύλακα μια αρχηγική, επιβλητική, σχεδόν τυραννική διάσταση, σε σχέση με τους κρατουμένους) και τα πολύ παραστατικά του dissolves τα οποία κάτι θέλουν να σου πουν (ιδιαίτερα προς το τέλος), χτίζει ένα άκρως ενδιαφέρον σκηνοθετικά κλίμα, το οποίο αναμφίβολα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς την μεγατονική ερμηνεία του Fassbender.

Έχω λυσσάξει θα μου πείτε τώρα τελευταία μαζί του, και πολύ καλά θα κάνετε.  Είναι όμως από εκείνους τους ηθοποιούς που σου κινούν διαρκώς το ενδιαφέρον όσον αφορά τις κινηματογραφικές τους επιλογές, συνεπώς τώρα που ερμηνευτικά βρίσκεται σε μια έξαρση, δεν θα μπορούσα παρά να ασχολούμαι περισσότερο μαζί του (το γεγονός οτι είναι ωραίος άντρας του προσδίδει extra βαθμούς).  Βέβαια στο "Hunger" δεν τον λες ακριβώς ωραίο, καθώς σταδιακά το μόνο που παρατηρείς πάνω του είναι σειρές από κόκαλα, πάνω σε ένα πληγιασμένο και γενικώς τσακισμένο κορμί.  Ειλικρινά τα λεπτά από την στιγμή που ξεκινάει η υπόθεση να επικεντρώνεται πάνω του, κυλούν βασανιστικά αργά, καθώς ο McQuenn θέλει να σε υποτάξει πλήρως στην απεργιακή πείνα του πρωταγωνιστή.  Ο Fassbender είναι η κινητήριος δύναμη της ταινίας, με μια εξαιρετικά καλογραμμένη πρόζα (όποτε μιλάει) και μια εκπληκτική δυνατότητα να χρησιμοποιεί στο φουλ κινήσεις, βλέμμα και εκφράσεις προσώπου.  Άλλοτε απαθής σε βαθμό που λες οτι μάλλον έχει σαλτάρει, άλλοτε με αμετανόητη πίστη στον σκοπό του που του δίνει μια πασιφανή δύναμη χαρακτήρα και άλλοτε με εμφανή τον πόνο εξαιτίας της δοκιμασίας στην οποία αυτό-υποβάλλεται (όταν τον βλέπεις έτσι είναι σαν να νιώθεις και εσύ τον πόνο στο πετσί σου), γίνεται εμφανές από την πρώτη στιγμή πως έχει έρθει για να μείνει.  Και χαιρόμαστε πολύ γι' αυτό.
Με εκπληκτική σκηνοθεσία, στιβαρή πλοκή και μια κεντρική ερμηνεία οσκαρικών προδιαγραφών από τον Fassbender, το "Hunger" δεν είναι μια ταινία για όλους, και την ίδια στιγμή είναι μια ταινία που πρέπει όλοι να δούμε.  Και να ξαναδούμε, και να ξαναδούμε...

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι τελικά οι ανθρώπινες αντοχές ξεπερνούν κατά πολύ την ανθρώπινη υπόσταση, οτι ο Raymond ήταν άτυχος, και οτι θα βλέπω τους τοίχους των κελιών στους εφιαάλτες μου μέχρι να πεθάνω.




TRIVIA

• O Fassbender έπρεπε να υποβληθεί σε μια medically monitored crash diet προκειμένου να υποδυθεί τον Sands, και προκαλόντας πραγματική φρίκη σε όλο το υπόλοιπο επιτελείο συντελεστών.

(Πηγή IMDB)

Τα λέμε και πάλι αύριο

Monster: "Teras" erminias

Hello και καλή εβδομάδα για ακόμη μια φορά!  Τελειώσαμε και με αυτή την ψηφοφορία και ομολογώ οτι ακόμη μια φορά τα πήγαμε πολύ καλά : )  Σας άρεσε απ'οτι φάνηκε η κατηγορία με τα transformations των ηθοποιών για τους ρόλους τους και αναδείξατε μάλιστα νικήτρια την Natalie Portman με 6 ψήφους, για το ξυρισμένο κεφάλι της στο εκδικητικό "V for Vendetta".  Στη δεύτερη θέση έμεινε ο Christian Bale με 5 ψήφους, για την τρομακτική απώλεια κιλών στον ρόλο του Trevor στο πολύ καλό "The Machinist", ενώ στην τρίτη θέση βρέθηκε η άσχημη Charlize με 4 ψήφους για το δραματικό "Monster".  Για την ιστορία του πράγματος αρκετοί ηθοποιοί μοιράστηκαν την τέταρτη θέση, όπως η Zellweger για την αφρατούλα Bridjet, o Benicio del Torro με την μπυροκοιλιά του στο "Fear and Loathing in Las Vegas", ο "Ναυαγός" Tom Hanks, το αγοροκόριτσο Hilary Swank για το Oscariko "Boys Don't Cry", o buffed up skinhead Edward Norton, και φυσικά ο πολυακουσμένος φέτος Michael Fassbender για τον ρόλο του Ιρλανδού απεργού πείνας Bobby Sands στο σκληρό "Hunger", το οποίο θα ανέβει στο blog μέσα στη βδομάδα.  Και μετά από όλα αυτά και ένα ακόμη ευχαριστώ για τις ψήφους σας, περνάμε στο ψητό...

Η Charlize Theron υποδύεται στην ταινία της Patty Jenkins, την Aileen Wuornos, μιας από τις πρώτες serial killers της Αμερικής.  Η ταινία επικεντρώνεται σε ένα χρονικό διάστημα εννέα μηνών, ανάμεσα στο 1989-1990, τότε που η Aileen είχε εμπλακεί αισθηματικά με μια νεαρή λεσβία που λεγόταν Selby (Christina Ricci).  Η Aileen έχοντας βιώσει δύσκολα παιδικά χρόνια, με κακοποιήσεις και ναρκωτικά, ξεκινάει να βγάζει τα προς το ζην στην τρυφερή ηλικία των δεκατριών, όταν και αποφασίζει να γίνει πόρνη.  Στην πορεία και μέσα από συχνές κακοποιήσεις από την καθημερινή της φορτηγατζίδικη πελατεία, η Aileen θα αρχίσει να δολοφονεί έναν έναν τους τύπους στους οποίους ξεπουλιέται για μερικά δολάρια, κλέβοντας τα εναπομείναντα χρήματά τους και χωρίς φυσικά να παρέχει τις 'πολύτιμες' υπηρεσίες της.  Όταν μπει στην ζωή της η Selby τα πράγματα θα δυσκολέψουν καθώς θα αποφασίσει να παρατήσει το παρελθόν της και να κάνει μια νέα αρχή μαζί της.  Η νέα αρχή όμως απαιτεί και λεφτά, και τα λεφτά απαιτούν αιματηρές θυσίες...
To "Monster" (2003) αποτελεί την μια και μοναδική ταινία της σκηνοθέτιδος/συγγραφέως/ηθοποιού Patty Jenkins.  Έπειτα από το μεγάλο μπαμ του 2003 και τα μπόλικα βραβεία που μάζεψε (κυρίως η Charlize χάρη στη σαρωτική της ερμηνεία) η Jenkins άφησε στην άκρη το κινηματογραφικό πανί και έπιασε το τηλεοπτικό γυαλί σκηνοθετώντας επεισόδια επιτυχημένων σειρών όπως το "Arrested Development" (2004), "Entourage" (2006) και το pilot επεισόδιο (το πρώτο δηλαδή) του πιο πρόσφατου "The Killing".  Έχοντας στο ενεργητικό της και κάνα-δυο short films, δε μπορεί να πει κανείς οτι έχει κάνει αισθητή την παρουσία της, είτε κινηματογραφικά, είτε τηλεοπτικά, αλλά όπως και να το κάνουμε κατάφερε να δώσει την ευκαιρία για το Oscar στην 'miss, just a pretty face' μέχρι τότε, Charlize Theron.  Κάτι είναι κι αυτό...

Όπως είναι γνωστό η ταινία βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα της διαβόητης δολοφόνου Aileen Wuornos, η οποία είχε σπείρει τον πανικό στους αμερικάνικους λεωφορειοδρόμους και την άτυπη κλίκα των φορτηγατζίδων (και οχι μόνο) τους οποίους συνήθιζε να περιποιείται πίσω από 24ωρα βενζινάδικα, drive ins και σκοτεινά δρομάκια.  Η original Aileen εκτελέστηκε στις 9 Οκτωβρίου 2002 με θανατηφόρα ένεση και αφού είχε κριθεί ένοχη για την δολοφονία επτά ανδρών, το πτώμα ενός εκ των οποίων δεν βρέθηκε ποτέ.
Τα παιδικά της χρόνια ήταν πραγματικά καταραμένα, αφήνοντάς την με πολλά ψυχολογικά προβλήματα, ένα παιδί και έναν αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα που την οδήγησαν τελικά στην αδέκαστη, αμερικανική δικαιοσύνη.
Η μητέρα της Diane ήταν 15 ετών όταν παντρεύτηκε τον πατέρα της Aileen, Leo Dale Pitman.  Η ίδια δε τον γνώρισε ποτέ, καθώς ο Leo βρισκόταν στην φυλακή με την κατηγορία απόπειρας βιασμού ενός επτάχρονου κοριτσιού.  Γενικότερα θεωρείτο πως ο Pitman ήταν σχιζοφρενής προσωπικότητα, κατηγορούμενος πολλές φορές για σεξουαλικά εγκλήματα εναντίον παιδιών.  Συνέχιζε να μπαινοβγαίνει στις φυλακές, μέχρι που το 1969 κρεμάστηκε στην φυλακή.  Αργότερα η μητέρα της εγκατέλειψε την ίδια και τον αδελφό της Keith με αποτέλεσμα τα παιδιά να ζήσουν με τους παππούδες τους.  Εκεί ακολούθησε η Κόλαση καθώς όπως υποστήριζε η Wuornos είχε κακοποιηθεί από τον παππού της, ενώ παράλληλα είχε εμπλακεί και σε σεξουαλικές σχέσεις με τον αδελφό της!  Ο παππούς της που ήταν αλκοολικός, την ανάγκαζε να γδυθεί πριν την κακοποιήσει, ενώ μερίδιο πάνω της είχε και ένας φίλος του ο οποίος αφού την βίασε σε ηλικία 14 ετών, την άφησε έγκυο, μόνο για να γεννήσει το παιδί της λίγο καιρό αργότερα, το οποίο και δόθηκε για υιοθεσία.  Τελικά κάπου στα 15 ο παππούς της την έδιωξε από το σπίτι και η ίδια προκειμένου να συντηρήσει τον εαυτό της άρχισε να εργάζεται ως πόρνη, ζώντας πλέον στο...δάσος κοντά στο παλιό της σπίτι.  Περίεργο πάντως που κατέληξε έτσι, γιατί με τέτοιο παρελθόν το μέλλον της προβλεπόταν λαμπρό....

Το "Monster" είναι μια από αυτές τις ταινίες που κακά τα ψέματα σου γ**άνε την ψυχολογία, οχι μόνο εξαιτίας του αληθινού background, αλλά και του ωμού τρόπου με τον οποίο παρουσιάζονται-πρέπει να να παρουσιάζονται-αυτά τα γεγονότα που σημάδεψαν την ζωή της Aileen και την έκαναν αυτό που την καθόρισε για πάντα στη ζωή της: ένα 'τέρας'.
Ο τίτλος της ταινίας μοιάζει κάτι παραπάνω από ιδανικός, καθώς μπορεί να χαρακτηρίζει ταυτόχρονα διαφορετικά πράγματα.  Αρχικά την ίδια την πρωταγωνίστρια, και στη συνέχεια όλους όσους την κακομεταχειρίστηκαν, την χτύπησαν, την βίασαν και της φέρθηκαν σκατά.
Είναι γεγονός οτι το 'τέρας' που κρύβουμε μέσα μας είναι ικανό για πολλές και φριχτές πράξεις, κάτι που αποτελεί και τον πυρήνα της συγκεκριμένης ταινίας.  Το ενδιαφέρον εδώ είναι οτι η Aileen παρουσιάζεται σαν μια σχεδόν συμπαθητική φυσιογνωμία που ενεργεί στο όνομα της προσωπικής της βεντέτας σκοτώνοντας όποιον θεωρεί οτι του αξίζει να πεθάνει.  Είπα σχεδόν.  Αν και έχει προβεί σε μια σειρά από δολοφονίες, εντούτοις φαίνεται πως ο τρόπος με τον οποίο η σκηνοθέτης επιδιώκει να σκιαγραφήσει το προφίλ της, δεν είναι αυτό ενός τυπικού δολοφόνου, αλλά αυτό ενός ατόμου με βαθιά προβληματικό χαρακτήρα, φόβους και μπόλικο πόνο.
Χωρίς να γινόμαστε μάρτυρες του μαρτυρικού παρελθόντος της πρωταγωνίστριας, μπορούμε να πιάσουμε εύκολα τα υπονοούμενα της παιδικής της κακοποίησης, κυρίως μέσω της εξαιρετικής ερμηνείας της Theron που αφήνει περιθώρια πρώτης, δεύτερης και τρίτης ανάγνωσης του χαρακτήρα της.  Ενδιαφέρον είναι οτι πίσω από τη κινηματογραφική αυτή μεταφορά, κρύβεται ίσως και ο εν δυνάμει λόγος για τον οποίο η Theron ήταν τελικά τόσο καλή.  Στην δική της, προσωπική ιστορία είχε βιώσει μια τρομακτική εμπειρία όσο ήταν ακόμα μικρή, καθώς αλκοολικός όπως ήταν ο πατέρας της, απειλούσε διαρκώς την ίδια και την μητέρα της.  Τελικά ο πατέρας της πέθανε, έπειτα από τον πυροβολισμό του από την μητέρα της, ένα τραυματικότατο γεγονός στο οποίο έτυχε να βρίσκεται μπροστά και η ίδια η Theron.  Να που κάτι τέτοια μπορούν να χτίσουν και καριέρες όταν παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία.

Στην πράξη, η ερμηνεία της Theron της χάρισε ένα χρυσό αγαλματάκι, μια Χρυσή Σφαίρα και καμιά δεκαπενταριά ακόμα βραβεία, επιβεβαιώνοντας απλά κάτι που όλοι ήξεραν εκείνη την χρονιά: οτι είχε έρθει η στιγμή της.  Δεν είναι κρυφό εξάλλου οτι μέχρι τότε η όμορφη Νοτιοαφρικάνα ηθοποιός,  δεν είχε αποδείξει ακόμα το αξιοπρόσεχτο υποκριτικό της ταλέντο, καθώς οι ρόλοι της περιορίζονταν κυρίως στην-αυταπόδεικτη έτσι κι αλλιώς- ανάδειξή της σε ένα sex symbol με μια κάποια ερμηνευτική δεινότητα.  Τίποτα περισσότερο.  Στο "Τhe Devil's Advocate" (1997) υποδυόταν την μελαχρινή της εκδοχή στο πλευρό του αγγουράτου Keanu Reeves, στο "Mighty Joe Young" (1998) την καλή, πανέμορφη Jill που είχε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με έναν μακρινό ξάδελφο του King Kong, στο "Astronaut's Wife" (1999) παίζει για μια ακόμη φορά τον ρόλο της συζύγου (έλα!) αυτή τη φορά του εξωγήινου Johnny Depp, οπότε δε την κατηγορούμε για αυτή την πρώτης τάξεως πατάτα, καθώς hey είναι ο Depp, who cares about the rest?, ενώ λίγο πριν το Monster, την απολαύσαμε και ως ξανθιά γλάστρα στο πλευρό του Wahlberg, Statham (φτου κακά) και Norton στο κλέφτικο, "The Italian Job" (2003).  Και μετά ήρθε το "Monster" και όλα άλλαξαν.
Πήρε 15 κιλά, έβαλε μασέλα, υπόμεινε πολύωρο μακιγιάζ και υποδύθηκε την άσχημη και παρανοϊκή Aileen καλύτερα απ'οτι θα μπορούσαμε να φανταστούμε.  Με οργισμένη διάθεση, απειλητικό βλέμμα, ξεπεσμένη, παλιακή εμφάνιση και απίστευτη εκφραστικότητα (κρυμμένη την είχε;) η Theron γίνεται από κύκνος, ασχημόπαπο και καταφέρνει να κερδίσει τους απανταχού κριτικούς, να σοκάρει το φιλοθεάμον κοινό και να δώσει την καλύτερη-hands down- ερμηνεία της καριέρας της.
Από τότε πολύ νερό έχει κυλήσει στ'αυλάκι και η Charlize έχει παραμείνει πιστή μέχρι σήμερα σε καλά ταινιάκια, στα οποία δεν προτάσσει απαραιτήτως πια μπούτι-στήθος, αλλά επικεντρώνεται αλλού.  "North Country" (2005), "In The Valley of Elah" (2007) και "The Road" (2009) είναι κάποιες από τις προσεγμένες πλέον ταινιακές της επιλογές που φαίνεται να την δικαιώνουν.  Οι περισσότερες τουλάχιστον...

Σκηνοθετικά η ταινία ακολουθεί αφηγηματική μορφή, χωρίς ιδιαίτερα τεχνάσματα, καδραρίσματα ή γωνίες λήψεως.  Καθαρή, ρεαλιστική χρήση της κάμερας που απλά αφηγείται μια έτσι κι αλλιώς δυνατή, δραματική ερμηνεία.
Αξίζει εδώ να αναφερθεί οτι και η Christina Ricci στον ρόλο του έτερον ήμισυ της Aileen δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία, που ενισχύεται, αλλά δεν ενισχύει την ερμηνεία της Theron που κρατάει πάνω της όλη την ταινία.
Αναμφίβολα μια από τις καλύτερες αποτυπώσεις της ιστορίας ενός υπαρκτού προσώπου και σίγουρα μια αξιόλογη προσπάθεια από το κεντρικό, πρωταγωνιστικό ντουετάκι που και ταιριάζει (κατά έναν περίεργο και μοιραίο τελικά τρόπο) και τροφή σου δίνει να απολαύσεις μια σκληρή μεν, αληθινή δε ιστορία.  Ξανα-δείτε την.

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το μηχάνημα που στεγνώνουμε τα χέρια μας στις τουαλέτες, είναι ιδανικό και για στέγνωμα μαλλιών, οτι η Christina Ricce ως '80s λεσβία είναι ίου, και οτι η ομοιότητα της Charlize με την πραγματική Aileen, είναι τρομακτική.  Όπως βασικά και η Theron από μόνη της.  "Γιωργάκη, φάε το φαϊ σου παιδί μου, γιατί θα φωνάξω αυτή τη κυρία να σε πάρει".  Πιάνει, πιάνει...




TRIVIA 

• H πραγματική Aileen Wuornos ήταν ένα άτομο που δύσκολα μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί τους οι αρχές.  Παρόλα αυτά επέτρεψε στην σκηνοθέτη της ταινίας να έχει πρόσβαση σε εκατοντάδες γράμματα που είχε γράψει και λάβει, προκειμένου να αποκτήσει μια καλύτερη εικόνα για τον χαρακτήρα που θα υποδυόταν η Theron.
• Η σκηνοθέτης είπε οτι ήξερε πως η Charlize ήταν ιδανική για τον ρόλο, όταν ένα βράδυ ξύπνησε από μια έντονη σκηνή της ηθοποιού στο "Devil's Advocate".  Εκείνη την περίοδο έγραφε το σενάριό της για το Monster.  Είχε πει οτι μια ηθοποιός που επέτρεπε να γίνει ένα κοντινό την στιγμή που...έτρεχε η μύτη της, ήταν αρκετή προκειμένου να υποδυθεί την διαβόητη serial killer.
• Ο ρόλος της Selby είχε προταθεί αρχικά στην Kate Hudson, αλλά τον απέρριψε.  Ευτυχώς...

(Πηγή IMDB)

Τα λέμε και πάλι αύριο, have fun whatever you do!

Which is your favorite actor/actress transformation for a role?

Δυο πραγματάκια:

• Δεν έχω βάλει ηθοποιούς οι οποίοι μέσω μακιγιάζ (ή τουλάχιστον μόνο μέσω αυτού) άλλαξαν για τις ανάγκες κάποιου ρόλου, ούτε και όσους φορούσαν ολοκληρωτικά προσθετικά μέλη, στολές κ.λ.π
• Οι υποψηφιότητες είναι πολλές και είναι καλές.  Για τον λόγο αυτό σας δίνω τη δυνατότητα να επιλέξετε μόνο μια αγαπημένη σας στιγμή ηθοποιού και ας πέσει η κατακραυγή πάνω μου!
• Και επίσης κάποιοι έχουν μπει εις διπλούν γιατί απλά έχουν κάνει 'άθλημα' το να κερδίζουν και να χάνουν κιλά για ταινίες (βλ. Bale)

Have fun! : )

1. Tom Hardy-"Bronson"

2. Gary Oldman- "The Contender"

3. Benicio del Toro- "Fear and Loathing in Las Vegas"

4. Robert de Niro- "Raging Bull"

5. Mariah Carey- "Precious"

6. Jared Leto- "Chapter 27"

7. Matt Damon- "The Informant"

8. Gerard Butler- "300" (έκαναν τη δουλειά τους και οι ζωγραφισμένοι κοιλιακοί)

9. Tom Hanks- "Cast Away"

10. Hilary Swank- "Boys Don't Cry"

11. Eric Bana- "Chopper"

12. Chrisrtian Bale- "The Machinist"

13. Russell Crowe- "Body of Lies"

14. Edward Norton- "American History X"

15. Renee Zellweger- "The Bridjet Jone's Diary"

16. Vincent d'Onofrio- "Full Metal Jacket"

17. Matt Damon- "Courage Under Fire"

18. Robert de Niro- "The Untouchables"

19. Charlize Theron- "Monster"

20. 50 Cent(!)- "Things Fall Apart"

21. Christian Bale- "The Fighter"

22. Natalie Portman- "V for Vendetta"

23. Ellen Burstyn- "Requiem for a Dream"

24. Michael Fassbender- "Hunger"

25. BONUS: Gael Garcia Bernal- "Bad Education" (όταν είσαι ωραίος ακόμα και ως γυναίκα τότε κατέχεις μια θέση σε όλες τις λίστες!)

A Dangerous Method: The Father(s) and the Mistress

NEW ARRIVAL


Καλημερούδια! Λοιπόν λοιπόν σήμερα επισήμως το νέο κινηματογραφικό site "Reel.gr" είναι γεγονός!  Μπείτε και διαβάστε κριτικές για νέες ταινίες, νέα, αφιερώματα, δείτε trailers και πολλά πολλά ακόμη που θα ανεβαίνουν προοδευτικά : )  Σήμερα στο blogaki θα μιλήσουμε λίγο για το "A Dangerous Method", που με άφησε με ποικίλες εντυπώσεις.  Από σήμερα παίζεται στους κινηματογράφους και όπως σας είπα και τις περασμένες μέρες, επιλέξτε να δείτε και το "Tyronnosaur" το οποίο φαίνεται εξαιρετικό.  Θα προσπαθήσω να το δω και να το ανεβάσω σύντομα και εδώ : )  Now, have fun!

Ο νεαρός ακόμα (τόσο σε ηλικία, όσο και σε εμπειρία) Σουηδός ψυχίατρος Carl Jung (Michael Fassbender) υποδέχεται στην κλινική του την Sabina Spielrein (Keira Knightley) μια κοπέλα με μπόλικα παιδικά τραύματα, διαταραγμένη προσωπικότητα και εμμονές.  Όταν έρθει η στιγμή που ο Jung θα γνωρίσει από κοντά τον Πατέρα της ψυχανάλυσης Sigmund Freud (Viggo Mortensen ) τότε οι δυο άνδρες θα ξεκινήσουν μια αέναη αναζήτηση της φύσης της ψυχανάλυσης, μέσα από ατέλειωτες συζητήσεις και επιστημονικές επιστολές.  Στην πορεία της ολοκληρωτικής διαφοροποίησης και την αμετάκλητης μεταξύ τους ρήξης, ο Jung θα ακολουθήσει τελικά την 'επικίνδυνη μέθοδο' του Freud προκειμένου να θεραπεύσει την νεαρή Sabina, μέσω της καθαρά σεξουαλικής διάστασης.  Την ίδια στιγμή τα δικά του καταπιεσμένα, σεξουαλικά απωθημένα θα έρθουν στην επιφάνεια και η ιδιάζουσα σχέση που θα αναπτύξει με την ασθενή του θα τον οδηγήσει αφενός σε ολέθρια, προσωπικά αποτελέσματα, και αφετέρου στην ανάπτυξη της δικής του μεθόδου περί αναλυτικής ψυχολογίας.  Με έναν Freud να σιγοντάρει την ιδέα του σχετικά με την σεξουαλική φύση των πάντων, έναν υπερσεξουλιάρη Αυστριακό ψυχαναλυτή τον Otto Gross (Vincent Cassel) τον οποίο στέλνει στον Jung για-υποτιθέμενη-θεραπεία και ο οποίος μοιάζει κατάλληλα εκπαιδευμένος για να κινήσει τα νήματα του 'δασκάλου' του, ο Jung πέφτει στην παγίδα της δικής του αμφισβήτησης σχετικά με την προβληματική φύση των ανθρώπων η οποία μπορεί να αναζητηθεί μόνο στα σεξουαλικά του ένστικτα, και απαγκιστρώνεται ολοκληρωτικά από τον σοφό μέντορά του, Sigmund Freud.  Από την Sabina όμως φαίνεται πως δε μπορεί να ξεφύγει έτσι εύκολα...

Μετά από απουσία 4 ετών, o ταλαντούχος Cronenbreg επιστρέφει και πάλι στα κινηματογραφικά πλατό, αυτή τη φορά σκηνοθετώντας ένα ιστορικό δράμα, με ολίγον μόνο από επικίνδυνη σεξουαλικότητα (περίεργο αν σκεφτεί κανείς τις άλλες ταινίες του στις οποίες μας έχει συνηθίσει), μπλα μπλα που φτάνει και περισσεύει και μερικές από τις καλύτερες φετινές ερμηνείες (θα πάω κόντρα στους πολλούς και θα υποστηρίξω οτι μπορεί και να μιλάμε για την καλύτερη μέχρι τώρα ερμηνεία της Knightley, κι ας πέσουν να με φάνε :P ).
Με μια καριέρα που μετράει ήδη τέσσερις δεκαετίες, μια συλλογή βραβείων που ξεπερνάει σε αριθμό τα Manolo της Carrie Bradsaw και την παγκόσμια αναγνώριση, o Cronenberg είναι ένας 'τεχνίτης' της εποχής του, όπως κάθε φορά αυτή τον προστάζει να είναι.  Καταφέρνοντας να διατηρεί από την μια το δικό του, απαράμιλλο (και πολλές φορές αρκούντως άρρωστο) στιλ, και από την άλλη αφήνοντας πάντα το στίγμα του χωρίς όμως να καταλήγει παλιομοδίτικος, αλλά ξέροντας τι πουλάει και τι θέλει το κοινό, έχει δημιουργήσει όνομα μεταπηδώντας με μαεστρία από το ένα κινηματογραφικό είδος στο άλλο.  Sci-fi ("Scanners"-1981, το εξαιρετικό remake του "The Fly"-1986, "eXistenZ"-1999), κωμωδία/αυτοβιογραφία ("Naked Lunch"-1991), δράμα ("Μ. Βutterfly"-1993, "A Dangerous Method"-2011) και crime περιπέτειες, με ιδιαίτερη ηθοποιική προτίμηση στον Viggo Mortensen ("A History of Violence"-2005, "Eastern Promises"-2007) είναι μερικά από τα πιο γνωστά του φιλμ.  Βέβαια παρά το γεγονός οτι έχει δοκιμάσει διαφορετικές συνταγές στις ταινίες του, το horror είδος με έντονη την αιματηρή σεξουαλικότητα, εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να αποτελούν από τα καλύτερα του δείγματα, τόσο σε σκηνοθετικό, όσο και σε σεναριακό επίπεδο.  Στο "They Came from Within" (1975) οι κάτοικοι μιας πολυκατοικίας προσβάλλονται από ένα μικρόβιο σε ερωτική φρενίτιδα, κολλώντας ο ένας τον άλλον μέσω της σεξουαλικής επαφής, στο "Rabid" (1977) μια νεαρή γυναίκα αποκτά μια έντονη δίψα για ανθρώπινο αίμα έπειτα από μια...πλαστική επέμβαση που πήγε στραβά μετατρέπονται μια ολόκληρη πόλη σε ζομπο-φωλιά, ενώ στο προκλητικό "Crash" (1996) βάζει μια ομάδα ανθρώπων να ερεθίζονται σεξουαλικά από...τροχαία ατυχήματα, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων από τους θεατές.  Σε όλα αυτά προσθέστε το ντελιριακό "Videodrome" (1983) και το underated horror διαμαντάκι του "The Brood" (1979) με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα που σωματοποιεί τον θυμό της στο πρόσωπο μιας ομάδας φριχτών, δολοφονικών νανο-πλασμάτων, και έχετε στο πιάτο όλους τους λόγους για τους οποίους ο Cronenberg αποτελεί το αφορισμένο (πολλές φορές), αλλά και τόσο αγαπημένο 'παιδί' του Hollywood.

Αυτή τη φορά επιχειρεί ένα μακροβούτι στα θολά νερά της ψυχανάλυσης μένοντας τελικά με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο πιστός στο πολυαγαπημένο του θέμα, αυτό της διφορούμενης σεξουαλικότητας.  Μασκαρεμένος ως το σινεματικό του alter ego, Viggo Mortensen (πατώντας εν μέρει και στο βιβλίο του John Kerr, "A Most Dangerous Method") και λαμβάνοντας κατά κάποιον τρόπο ξεκάθαρη θέση ως προς την οπτική πλευρά της ταινίας, μπορεί να μη του βγαίνει και τόσο καλά η είς βάθος αναλυτική βουτιά στις απαρχές της επιστήμης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν παραμένει αρκετά δροσερή και ενδιαφέρουσα.
Βάζοντας στο στόχαστρο την σχέση μίσους και πάθους των δυο μεγάλων Πατέρων της ψυχανάλυσης, ο Cronenberg προσπαθεί να κρατήσεις τις δέουσες αποστάσεις, αλλά μας κλείνει και το μάτι κρυφά δείχνοντας προς την πλευρά του Freud για τις όποιες απαντήσεις.  Ο Jung μοιάζει σαν άβγαλτο παιδαρέλι που έχει ακόμα πολλά να μάθει, ενώ ο Freud σαν το πανούργο δάσκαλο που προσπαθεί να τον δασκαλέψει, περνώντας του στην 'από πίσω' τον δικό του τρόπο σκέψης και την ιδανική κατά τον ίδιο μέθοδο προσέγγισης ενός ασθενή.  Για να γίνει ακόμα πιο έντονος ο αντιθετικός τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων, ο Cronenberg 'πετάει' ανάμεσά τους την Keira Knightley ως το σαδομαζό μήλον της έριδος, και τους αφήνει να φάνε τις σάρκες τους.  Επι της ουσίας το "A Dangerous Method" μπορεί να μην εμβαθύνει τόσο στα επί της ουσίας της γέννησης της ψυχανάλυσης (ή όπως λέει χαρακτηριστικά ο Freud στην ταινία οχι psych-analisis, αλλά psycho-analysis), αφού μοιάζει να ξύνει μόνο την επιφάνεια μιας υπόθεσης που θα σήκωνε πολλή συζήτηση, αλλά καταφέρνει να κερδίσει το ενδιαφέρον σου επειδή για μια ακόμη φορά ο Mortensen είναι too good to be true, η kinky εξάρτηση της Knightley από τον Fassbender σου δημιουργεί ενδιαφέρουσες σκέψεις και στην τελική γιατί όλη αυτή η εγκεφαλική προσπάθεια για την κατανόηση της ψυχαναλυτικής επιστήμης δεν γίνεται ούτε υπερβολική, ούτε μοιάζει να υπολείπεται σε παρουσίαση.  It's a win win situation.

Η απόδοση του περιβάλλοντος της εποχής του 20ου αιώνα έχει γίνει με προσοχή και με την πρέπουσα αριστοκρατική εσάνς, που έμοιαζε να χαρακτηρίζει τα πάντα: από τα μεγαλοπρεπή κτίρια και τα εκλεπτυσμένα κοστούμια, μέχρι το στήσιμο, την ομιλία και το ύφος των ηρώων.  Το πρωταγωνιστικό τρίδυμο, έμεινε πιστό απέναντι στις εποχικές υποδείξεις του τότε, δημιουργώντας παράλληλα απόλυτα πειστικούς και επαρκώς δομημένους χαρακτήρες.  Η Keira Knightley στον ρόλο της άρρωστης νεαράς, που γουστάρει να τις τρώει που και που, δίνει μια υπερβολική ερμηνεία (μπορεί ακόμα και να ξεφεύγει μερικές φορές), αλλά στο κάτω κάτω τρελή είναι, οτι θέλει κάνει.  Ο Mortensen με την προσθετική του μύτη μοιάζει εξωφρενικά στον original Freud και δίνει μια ερμηνειάρα καθισμένος-σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας- στην δερμάτινη καρέκλα του, καπνίζοντας το πούρο του και σφάζοντας με το γάντι τον νεαρό Jung μέσω συζητήσεων και αμέτρητων επιστολών.  Πραγματικά εκπληκτικός ο Viggo ο φίλος μου.  Όσον αφορά τον Fassbender τι μπορεί να πει κανείς για την φετινή του παρουσία στα κινηματογραφικά δρώμενα;  "Jaen Eyre", X-Men: First Class", "Shame" (κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης ταινίας και καλύτερου ηθοποιού στο φεστιβάλ Βενετίας), "Haywire" και έχοντας και στα σκαριά για το 2012 το πολλά υποσχόμενο "Prometheus" του Ridley Scott.  Αναμφίβολα φέτος είναι η χρονιά του και οχι αδίκως.  Έχοντας δώσει από νωρίς στην καριέρα του ψήγματα καλής πάστας ηθοποιού, ο Fassbender τα καταφέρνει περίφημα και στον ρόλο του Carl Jung.  Υποδυόμενος με κομψότητα και ραφιναρισμένη αριστοκρατικότητα έναν ψυχίατρο που έχει ακόμα πολλά να μάθει και να εντρυφήσει στον ομιχλώδη κόσμο της ψυχανάλυσης, είναι εξαιρετικός.  Σύντομα οι σεξουαλικές του ορμές τον οδηγούν σε ένα ξέσπασμα (ακόμα και τότε παραμένει συγκρατημένος, γεγονός που το κάνει ακόμα καλύτερο να το βλέπεις) αποδεικνύοντας οτι η επικίνδυνη μέθοδος του Freud δεν είναι χωρίς μειονεκτήματα.  Μοιάζοντας με πιτσιρίκι που έχει μόλις χώσει το χέρι στο βάζο με το γλυκό και αποφεύγει να παραδεχτεί αυτό που ο κόσμος έχει τούμπανο: οτι η ασθενής, έχει γίνει ερωμένη.  Καλοπαιγμένος ρόλος, με διαρκή ψυχρότητα στα γαλάζια μάτια, και χωρίς να αποχωρίζεται ποτέ την ψυχραιμία του (ακόμα και στην τελευταία σκηνή που είναι όλα τα λεφτά), ο Fassbender είναι υπόδειγμα ηθοποιού χαμαιλέοντα τα τελευταία χρόνια και φαίνεται πως δύσκολα θα απογοητεύσει.  Επίσης όσες γυναίκες δούν την σκηνή με το spanking της δεμένης στο κρεβάτι Knightley από τον Fassbender και δεν σκεφτούν έστω φευγαλέα τι ωραία θα ήταν να βρίσκονταν στην θέση της, απλά λένε ψέματα.  Ευχαριστώ.

Μπορεί η θρησκευτική προσέγγιση του Jung να κοντραρίστηκε με αυτή της σεξουαλικής επιθυμίας του Freud, και να χώρισαν τελικά τα τσανάκια τους, παρόλα αυτά η φαίνεται πως η αλληλεπίδραση των δυο τους είναι βαθύτερη απ'οτι θα πίστευε κανείς και εδώ ο Cronenberg το αφήνει σαν αιωρούμενη απορία κάπου στο τέλος της ταινίας.  Δείτε την αν μη τι άλλο για την σκηνή a la "Secretary", άντε και για τις πολύ καλές ερμηνείες ; )

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι η Keira Knightley αν αδυνατίσει κι άλλο θα πάψει να υπάρχει, οτι ο Mortensen έχει ξεφύγει πλέον και επισήμως από τον ρόλο του άπλυτου Aragorn, και οτι οι φλέβες στα χέρια του Fassbender 'πετούν' τόσο έντονα που έκανα pause για κάνα 5λεπτο και τις χάζευα (το ξέρω οτι έχω πρόβλημα, να'στε καλά!)




TRIVIA

• O Christoph Waltz πέρασε από casting για τον ρόλο του Freud, αλλά τελικά δεν δέχθηκε τον ρόλο για να παίξει στο "Water for Elephants" (είσαι και λίγο χαζούλιακας ρε Waltz), όπως επίσης και ο Christian Bale(!) με τον οποίο επίσης δεν έδεσε το γλυκό.

(Πηγή IMDB)

Αύριο σας περιμένω με poll για "best actor/actress tranformation for a movie"  Να είστε εδώ!