Jeux d'enfants: Αγάπη Είναι....

Οκ σήμερα θα ξεφύγουμε λιγάκι απο τα πιο, μέχρι τώρα, συνηθισμένα.  Η σημερινή ταινία είναι σαν τη ζωη και το αντίστροφο.  Αγόρι αγαπάει κορίτσι.  Απλά αυτο.  Άσχετα απο το γεγονός οτι μέχρι που μεγάλωσαν, αυτο δε το είχε παραδεχτεί κανείς απο τους δυο τους.  Έχω πολλά σκαμπανεβάσματα αυτές τις μέρες, so νομίζω οτι η καλύτερη ταινία για την περίπτωση μου είναι αυτή.  Απο αύριο επιστρέφουμε πάλι στις άλλες.

O Jullien και η Sophie είναι δυο πιτσιρίκια που απο μικρά είναι φίλοι.  Πάνε μαζι σχολείο, παίζουν μαζί, κοιμούνται ο ενας στο σπίτι του άλλου και γενικά είναι αυτό που λέμε, αυτοκόλλητα.  Τα δυο αυτά παιδιά μοιράζονται επίσης ενα φαινομενικά ασήμαντο παιχνίδι, ενα κουτάκι- καρουσελ, το οποίο όμως στα δικά τους χέρια παίρνει μια τελείως διαφορετική σημασία.  Ο ενας δίνει στον άλλο το κουτάκι, όποτε ουσιαστικά τον προκαλεί να κάνει κάτι, λέγοντας του cap ou pas cap? (τολμάς ή δε τολμάς;).  Πάνω σε αυτό το παιχνίδι που έχουν βρει οι δυο τους, θα χτιστεί και ολόκληρη η ύπαρξη τους.  Γιατί πλέον δεν θα είναι δυο μισά, αλλά ενα.
Η ταινία περνάει απο την παιδική ζωή των πρωταγωνιστών, στην ενήλική τους, κατά την οποία και οι δυο έχουν κάνει καριέρες, οικογένειες, παιδιά, αλλά που ποτέ δεν εξομολογήθηκε ο ένας στον άλλο την αγάπη του.  Πάντα ολα γίνονταν για το παιχνίδι και έτσι κανείς δε μπορούσε να είναι σίγουρος για να αισθήματα του άλλου.
Είναι μια ταινία μαγική, ρομαντική και βαθιά συναισθηματική.  Η έλξη και το δέσιμο του ζευγαριού, είναι ίσως φανερό σε όλους τους άλλους γύρω τους, εκτός απο τους ίδιους.  Εκείνη λιώνει.  Εκείνος επίσης. Αλλά ενα σωρό πράγματα τους χωρίζουν.  Όμως εκείνοι θέλουν να είναι μαζί, αλλά δε το παραδέχεται κανείς τους.  Μπέρδεμα.... Και γιατί τόσο μπέρδεμα στο κάτω κάτω;  Αφού αγαπιούνται.  Ακόμα και μετά τα παιδία, και τα ωραία σπίτια και την επιτυχία, εκείνοι θέλουν απλά να είναι μαζί.  Γιατι απλά τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.  Τίποτα απολύτως.
Οι πρωταγωνιστές (που είναι και στην πραγματικότητα ζευγάρι) πείθουν.  Πολυ.  Η ατμόσφαιρα θυμίζει σε πολλές στιγμές την 'Amelie', γιατί απλά οι Γάλλοι καταφέρνουν να μεταφέρουν στην οθόνη τη μαγεία.  Τη μαγεία της αθωώτητας, της ζωής και στη προκειμένη περίπτωση της αγάπης.  Υπάρχουν φάσεις που η ταινία γίνεται απόλυτα σουρεαλιστική, αλλά είναι τοσο όμορφες και γλυκές ( :) ), που δε μπορείς παρά να χαμογελάσεις και να κλάψεις ταυτόχρονα.
Απίστευτα συγκινητική και υπέροχα αληθινή, για ολους όσους αγαπούν και αγαπιούνται.  Για οσους μπορούν να κάνουν τα πάντα ή να παρατήσουν τα πάντα.  Και για ολους εκείνους που δε μπορούν να υπάρξουν χωρίς το μισό τους, γιατί θα είναι απλά και αυτοί μισοί.  Βασικά, για την αγάπη....

Τα λεμε παλι αυριο, be good...