Η ιστορία έχει να κάνει με 3 διαφορετικές ιστορίες που όμως εξελίσονται παράλληλα. Απο τη μια πλευρά συναντάμε ένα ζευγάρι (το παραπάνω που βλέπετε και στο poster) το οποίο είναι καθαρά ποιητικό και 'δύσκολο' για κάποιον να παρακολουθήσει τη πορεία του μέσα στη ταινία και το τι θέλει να πει με το ταξίδι που κάνουν. Το λέω για να προλάβω κάποιους που ήσουν βαρεθούν βλέποντας το, αφού θα πρέπει να μπούν για τα καλά στο mood αυτής της ταινίας. Παράλληλα θα γνωρίσουμε μια γυναίκα η οποία περιμένει χρόνια ολόκληρα τη χαμένη της αγάπη, καθισμένη κάθε Σάββατο σε ένα παγκάκι, κρατώντας δυο κουτιά με φαγητό- το ένα για εκείνη και το άλλο για τον παντοτινό της έρωτα- και ακολουθώντας την ίδια ιεροτελεστία απο την εποχή που ήταν ακόμα νέα. Τέλος η τρίτη ιστορία μιλάει για μια νεαρή τραγουδίστρια και τον πιο πιστό της θαυμαστή και μέχρι που μπορεί αυτός να φτάσει, προκειμένου να της αποδείξει τον μεγάλο θαυμασμό που τρέφει για εκείνη.
Οι ιστορίες φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά θα δείτε οτι μέσα στη ταινία δένονται με ένα ιδιαίτερο τρόπο, χωρίς όμως και ουσιαστικά να δένονται. Θα μπρούσα να πω οτι είναι μια αλληγορική ταινία σχετικά με τη ζωή και πως οι επιλογές του καθενός μας, καθορίζουν και αυτό που τελικά είμαστε. Αποτελεί ένα ταξίδι προκειμένου ο καθένας να αναγνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό και να προσπαθήσει να τον καταλάβει και να τον αποδεχτεί.
Η δράση οφείλω να προειδοποιήσω είναι αργή. Δε θα δείτε δηλαδή κάποια φοβερή δράση και κάποια γρήγορη εξέλιξη, καθώς ο σκοπός της συγκεκριμένης ταινίας δεν είναι να διασκεδάσει, αλλά να κινητοποιήσει τη σκέψη στον καθένα απο μας. Τα όμορφα, φυσικά τοπία της Ιαπωνίας, δένουν απόλυτα με αυτό που προσπαθεί να περάσει η ταινία. Οι σκηνές αποτελούνται απο χρώμα και φύση και σε μερικές στιγμές θα νοιώθετε σα να μπορείτε να ακούσετε το θρόϊσμα των φύλλων (πραγματικά) ή και να μυρίσετε τα άνθη κερασιάς που πέφτουν στη γη καθώς στροβιλίζονται. Εάν βασικά ο σκηνοθέτης και ο σεναριογάφος παραδέχονταν οτι εμπνεύστηκαν την ταινία απο κάποιο ποίημα, δε θα μου έκανε καμία εντύπωση και επίσης δε θα μπορούσα να φανταστώ καμία καλύτερη και πιο ταιριαστή απόδοση για ταινία. Πέρα απο την φυσική της ομορφιά, η ταινία απαρτίζεται και απο ταλαντούχους ηθοποιούς. Ειδικά η ηθοποιός που παίζει την κοπέλα στο ζευγάρι είναι σπαρακτική, γιατί πολύ απλά μπορεί να δημιουργεί συναισθήματα απο το τίποτα κυριολεκτικά, μιας που στη ταινία ζήτημα είναι να έχει 5 ατάκες όλες κι όλες.
Βέβαια για να καταφέρεις να δείς αυτή τη ταινία, θα πρέπει να βρίσκεσαι και σε μια ανάλογη διάθεση. Δε μπορεί να είσαι μέσα στη τρελή χαρά και να κάτσεις να την δείς, γιατί κατά πάσα πιθανότητα δε θα εκτιμήσεις το πραγμτατικό της νόημα και την ονειρική της υπόσταση. Οπότε να την παρακολουθήσετε κάποια μέρα που δεν είστε και πολυ στα καλά σας (it's true, sorry!), ή κάποια στιγμή που βρίσκεστε σε μια κατάσταση του τύπου, ποιός είμαι;, γιατί είμαι; κλπ. Αξίζει να σημειώσω οτι και η μουσική είναι πολυ εκλεπτυσμένη και ιδανική για όλο αυτό που βιώνουν οι χαρακτήρες, οπότε συνατάτε ενα- για εμένα- ολοκληρωμένο πακέτο στο Dolls: ηθοποιία, μουσική και χώρος. Το καθένα αποτελεί την συνέχεια του άλλου και μοιάζουν άρρηκτα συνδεδεμένα και πως δε θα μπορούσαν άλλωστε, αφού έτσι κι αλλιώς στο τέλος μόνο ένα πράγμα έχει σημασία: η αγάπη....
Συνεπώς δείτε την και πείτε μου, γιατί ανυπομονώ να διαβάσω εντυπώσεις για τη συκεκριμένη.
Φιλιά σε όλους! Bye.....
Trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=W-7eNtLia6o
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου