Ο τίτλος δίπλα στο όνομα της ταινίας, αναφέρεται στον Edward Norton, έναν απο τους πραγματικά αγαπημένους μου ηθοποιούς. Τον θεωρώ έναν απο τους καλύτερους της γενιάς του και εναν απο τους πολυ αδικημένους (εαν το πάμε απο πλευράς Oscar). Δε νομίζω να μη θυμάται κανείς την ερμηνεία του στο 'American History X' που ήταν συγκλονιστική. Δεν άξιζε ενα Oscar για την ταινία αυτή; Αλίμονο δηλαδή!. Και το έχασε απο τον Crowe, που το πήρε για τον ΄Μονομάχο' (αυτο δε θα το σχολιάσω καν). Τώρα το come back, πάει στο οτι είναι ενας ηθοποιός κλάσης και τα τελευταία χρόνια, σα να μη πηγαίνει κάτι καλά...δε ξέρω τι. Έχει κάνει μερικές επιλογές που είναι πολύ κατώτερες του ταλέντου του, και δεν έχω ιδέα γιατί. Είναι κρίμα όμως γιατί με το ταλέντο που έχει θα μπορούσε να παίζει σε καλές ταινίες, κάτι που έχει 'χάσει' κάπως πια. Παρόλα αυτά, εγω θα ανφερθώ σε μια ακόμα ταινία που αποδεικνύει τις φοβερές ερμηνευτικές του δυνατότητες και που κατ'εμε, άξιζε μια ακόμη υποψηφιότητα, αν οχι το ίδιο το Oscar. Γι'αυτο Edward, please come back again!.
Ο Monty Brogan (Edward Norton), αναθεωρεί τις σχέσεις με την οικογένειά του και τους φίλους του και ουσιαστικά την ζωή του ολόκληρη, το τελαυταίο του βράδυ σαν ελεύθερος πολίτης, μετά απο την κατηγορία που του απαγγέλθηκε απο την Δίωξη, για εμπορία ναρκωτικών. Η ποινή φυλάκισής του υπολογίζεται στα εφτά χρόνια και τώρα ο Monty καλείται να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του παρελθόντος και του ζωφερού παρόντος, ενα 24ωρο πριν οδηγηθεί στη φυλακή.
Μου είναι πολυ δύσκολο να εξηγήσω πόσο βαθιά με επιρρέασε η συγκεριμένη ταινία. Απο τη σκηνοθεσία του Spike Lee που είναι ωμή και απόλυτα αληθινή, μέχρι τις ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών, αυτή η ταινία είναι για εμένα αυτό που λέμε, διαμάντι. Οι σχέσεις του Monty με το στενό του περιβάλλον βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, αλλά και η σχέση του με τον ίδιο του τον εαυτό. Η απληστία για περισσότερα λεφτά, η προβληματική σχέση με τον πατέρα του, οι φίλοι που δεν ήταν εκεί και η γκόμενα που τον 'πρόδωσε', ολα αυτα που τον διαμόρφωσαν και τον έκαναν ενα τίποτα. Σκέψεις, πράξεις και μετάνοια για μια ζωη, που πλέον είναι αργά για να μετανοιώσει, βγαίνουν όλα στην επιφάνεια και παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στο τελευταίο 24ωρο ίσως και ολόκληρης της ζωής του.
Ο Spike Lee, έχει καταφέρει να περάσει αυτη τη διάσταση της εσωτερικής διεργασίας του πρωταγωνιστή και στο εξωτερικό του περιβάλλον, αφού το πραγματικό πρόσωπο της Νεας Υόρκης, θορυβώδες, βρώμικο και απειλητικό, μοιάζει το τέλειο ταίρι για ολα τα συναισθήματα που κατακλύζουν τον Norton. Μεγάλη έκπληξη ήταν οι εικόνες απο το 'σημείο-μηδέν' που υπάρχουν στη ταινία, εκεί που κάποτε ορθώνονταν οι δυο πανήψυλοι πύργοι του World Trade Center. Σοκάρουν ακόμα και σήμερα. Το πραγματικό πρόσωπο αυτής της πόλης που λέγαμε....
Γενικά η ταινία έχει πολλές σκηνές που σίγουρα θα τις μνημονεύετε και αργότερα. Ωμές και σκληρές, αλλά πάνω απ'ολα, αληθινές, γεμάτες συναισθηματική ένταση και άγρια ομορφιά. Ο Lee δε μασάει τα λόγια του και προσφέρει σε όλους εμάς μια πραγματικά αριστουργηματική ταινία.
Η σκηνή του μονολόγου δε, του Norton μέσα στη τουαλέτα είναι απλά μια επιβεβαίωση του πως ένας μεγάλος ηθοποιός, μπορεί ακόμα και μέσα σε πέντε λεπτά να σε πείσει για το ποσο μεγάλος είναι και να σε κάνει να αντριχιάσεις. Κάθε φορα που το βλέπω, το βρίσκω τοσο επίπονα αληθινό, που δε μπορώ παρά να βουρκώσω (γενικά βασικά με αυτη τη ταινία με πιάνει ενα πράγμα σα να θέλω να πλαντάξω.....ωραίιιια).
Η μουσική είναι ενα επιπλέον bonus της ταινίας, γιατί σε στοιχειώνει και απλά ταιριάζει γάντι σε ολη τη ζωφερή πραγματικότητα των ηρώων.
Δείτε την και θα έχετε δει μια ταινία που σίγουρα θα σας κάνει να σκεφτείτε κάποια πράγματα αλλιώς.
Αξίζει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου