Εντάξει ο George Romero, αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια μεγάλη μορφή του κινηματογράφου, κυρίως του νέου είδους που ο ίδιος εισήγαγε, τις ταινίες με ζόμπι. Οι πρώτες του ταινίες, είχαν προκαλέσει πάταγο, τα 'Night of the Living Dead' και 'Dawn of the Living Dead', αποτελούν πλέον τον χάρτη κάθε ορκισμένου, φανατικού ζομπο-ταινιόφιλου! Και σίγουρα είναι αξεπέραστα, μέσα σε αυτο τον σύγχρονο χαμό ταινιών, αυτού του είδους.
Και εδω έρχεται ο αγαπητός Danny Boyle (σκηνοθέτης επίσης του Slumdog Millionaire). Και δεν έρχεται μόνος, αλλά φέρνει μαζί του το '28 Days Later'. Τα υπόλοιπα είναι απλά κινηματογραφική ιστορία.
Βρισκόμαστε στο σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο, οπου μετά απο το ξέσπασμα μιας τρομερής επιδημίας (ακόμα και η εποδημία δεν είναι ο κλασσικός, άγνωστος ιός, όπως στις περισσότερες ταινίες με ζόμπι), τα πάντα έχουν καταρρεύσει και ολος σχεδόν ο πληθυσμός της χώρας, έχει μετατραπεί σε αδηφάγα ζόμπι. Κάπου εκεί σε ενα νοσοκομείο, o Jim (Cillian Murphy) συνέρχεται μετα απο κώμα στο οποίο βρισκόταν και προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί στη πόλη. Σύντομα θα αναγκαστεί να μάθει και μαζί με μερικούς ακόμα επιζώντες, θα προσπαθήσει να κάνει ενα μονο πράγμα. Να επιβιώσει.
Σε αυτη τη ταινία, τα καλά στοιχεία που υπάρχουν και που βασικά την κάνουν και τοσο καλή, είναι πολλα. Ξεκινώντας απο τη σκηνοθεσία του Boyle που είναι εκ-πλη-κτι-κή!!. Η ταινία τρέεεεχει με ρυθμούς που ίσως σας θυμήσουν τη σκηνοθεσία του 'Blair Witch Project' ή του 'Paranormal Activity'. Φυσικά δεν εννοώ σε περιέχομενο, αλλά σε ρεαλιστικότητα, αφου δεν είναι σα να παρακολουθείς μια ταινία, αλλά περισσότερο σαν να ζεις ο ίδιος τις καταστάσεις των ηρώων. Σαν να ντοκυμαντερίζει (τι είπα παλι!) απο την αρχή, μέχρι και το τέλος (με το πολύ τρέμουλο του Blair να λείπει ευτυχώς). O Boyle δεν επικεντρώνεται μονο στο να παρουσιάσει μια τρομακτική ταινία (τι πιο τρομακτικό απο το να βλέπεις νεκρούς να περπατάνε και να ξεσκίζουν ανθώπινες σάρκες;) αφού η συνταγή είναι εγγυημένη. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι οτι ουσιαστικά δίνει βάθος στους χαρακτήρες του. Ο πρωταγωνιστής, ο Jim, 'βγαίνει' μπροστά απο την αρχή, αλλά οι υπόλοιποι που θα γνωρίσει δεν είναι απλά αναλώσιμοι, έρμαια των πεινασμένων νεκροζώντανων. Έχουν ολοι τον δικό τους ρόλο, την δική τους υπόσταση και σημασία. Αυτό για εμένα είναι αναζωωγονητικό! Ε πως να το κάνουμε; Είχα βαρεθεί να βλέπω χαζογκόμενες, ηλίθιους μπρατσαράδες και οοοολα αυτα τα βαρετά, κλασσικά πρότυπα παρόμοιων ταινιών.
Σίγουρα κάτι εξίσου ενδιαφέρον είναι και το γεγονός οτι ο Boyle, δε περιορίζεται μονο στη σχέση ανθρώπου- ζόμπι, αλλα και στις σχέσεις ανθρώπου με άνθρωπο και πως διαμορφώνονται αυτές πια, κάτω απο το πρίσμα μιας νέας εποχής.
Τέλος και θα ήταν πραγματικά αμαρτία να μη το προσθέσω, είναι και η μουσική ολης της ταινίας. Πηγαίνει τοσο απίστευτα πολυ με την δράση και την κάθε κίνηση των ηρώων, που είναι σχεδόν φυσικό σαν να υπάρχει εκει απο την αρχή. Εικόνα και ήχος, άρρηκτα δεμένα απο πάντα. Φοβερό το soundtack και χιλιοπαιγμένο απο άπειρες διαφημήσεις και σειρές (κατα προτίμηση του Παπακαλιάτη, όταν θέλει να δημιουργήσει σασπενς. Δεν έχει αφήσει και τίποτα άκλεφτο αυτός ο άνθρωπος!).
Παραθέτω και linkaki για το θυμηθείτε ή να το μάθετε:
http://www.youtube.com/watch?v=AXJJ5ne7K1U
http://www.youtube.com/watch?v=D9ek7nnNJ48
P.S: Υπάρχει μια σκηνή που μπαίνει για κάποιον περίεγο λόγο στο top 10 των αγαπημένων μου σκηνών. Θα σας την πω αφου τη δείτε ή την ξαναδείτε!
Αdios...!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου