Dogville: Ή θα την λατρέψεις ή θα την μισήσεις....

Χαιρετώ και παλι αγόρια και κορίτσια!.  Εντάξει περιτό να πω οτι σήμερα, στο τσακ ήμουν να πάθω τίποτα απο τον πολυ ύπνο (:p), οπότε έχω φτιάξει ενα φραπεδάκιον τώρα, κάθομαι μπαλκόνι και ετοιμάζομαι να γράψω για μια ακόμη ταινιούλα, η οποία είναι αρκετά αμφιλεγόμενη.  Και πραγματικά όποιος την βλέπει, είτε την λατρεύει, είτε την απεχθάνεται.  Δεν υπάρχει μια μέση κατάσταση και νομίζω οτι απο μονο του αυτο λέει πολλα για μια ταινία, όταν δηλαδή δημιουργεί τοσο ακραία συναισθήματα στους θεατές, θετικά ή αρνητικά.

Dogville λοιπον, με πρωταγωνίστρια την Nicole Kidman και σκηνοθέτη τον Lans Von Trier.  Ο Trier δεν είναι αυτό που λέμε συνηθισμένος σκηνοθέτης και φυσικά το Dogville είναι μια απο αυτές τις ταινίες του που το αποδεικνύουν.
Η Κidman υποδείεται την Grace, μια όμορφη γυναίκα, η οποία καταδιώκεται απο μια συμμορία γκάνγκστερ και αναγκάζεται να βρεί καταφύγιο σε μια μικρή πόλη με το όνομα Dogville.  Εκεί οι κάτοικοι θα αποφασίσουν να της παραχωρήσουν ένα μέρος για να μείνει, προκειμένου να γλιτώσει απο τους κακοποιούς, αλλά θα της ζητήσουν σαν αντάλλαγμα να εργάζεται και εκείνη στη πόλη τους, ωστέ να μπορεί και εκείνη να προσφέρει με την εργασία της, όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι κάτοικοι.  Σύντομα η Grace θα διαπιστώσει οτι τα φαινόμενα απατούν και οτι οι κάτοικοι της περίεργης αυτής πόλης, θα ζητήσουν απο την ίδια πολλά περισσότερα απ'οσα μπορεί να δώσει....
Αυτή τη φορά δε θα σταθώ τόσο στην ερμηνεία των ηθοποιών, καθώς δεν έχω να πω και τίποτα το ιδιάιτερο.  Η Kidman είναι καλή (χωρίς αυτο να σημαίνει οτι δε θα μπορούσα να φανταστώ άνετα και άλλες ηθοποιούς που να υποδύονται τον ρόλο της το ίδιο ή και ακόμη καλύτερα), ενώ και η ομάδα των ηθοποιών που την απαρτίζει είναι επίσης πολυ καλή (θα δείτε πολλους ηθοποιούς που σε αλλες ταινίες κρατούν κυρίως δεύτερους ρόλους, αλλά εδω αποτελούν όλοι κομμάτι ενός 'ενιαίου' πρωταγωνιστή, δηλαδή ολόκληρης της κοινότητας).  Αυτο στο οποίο θέλω να αναφερθώ βασικά είναι η σκηνοθεσία και η οπτική ματιά του Trier.
Αυτο που σίγουρα θα εκπλήξει όσους επιλέξουν να δουν την ταινία, είναι το γεγονός οτι διαδραματίζεται εξ'ολοκλήρου πάνω στη σκηνή ενος θεάτρου!.  Δεν υπάρχει ίχνος εξωτερικού χώρου, αφού οτι συμβαίνει, συμβαίνει σε ενα σκηνικό που έχει στηθεί πάνω στη θεατρική σκηνή.  Τα σπίτια, τα δέντρα, τα μαγαζιά, ο δρόμος, τα πάντα είναι φτιαγμένα πάνω στη σκηνή, είτε ζωγραφισμένα με λευκή μπογιά στο ξύλινο δάπεδο, όπως για παράδειγμα οι θάμνοι και το εξωτερικό των σπιτιών, που δεν είναι τίποτα περισσότερο απο ενα περίγραμμα τετραγώνου, είτε 'χτισμένο' με κάποια στοιχειώδη πράγματα που παραπέμπουν σε κάποιον χώρο, πχ. ενα κρεβάτι και ενα τραπέζι, που υποδηλώνουν την ύπαρξη κάποιου σπιτιού ή  ενα αυτοκίνητο που δηλώνει την ύπαρξη του δρόμου.  Κατα την ταπεινή μου άποψη το συγκεκριμένο σκηνοθετικό έυρημα του Trier είναι και αυτο που κάνει ολη τη διαφορά σε αυτή τη ταινία.  Φαίνεται να υπάρχει κάποιος σκοπός και κάποιο νόημα κρυμμένο πίσω απο αυτή του την επιλογή, και που γίνεται φανερό στην πορεία της ταινίας.  Εγω την λάτρεψα για αυτο το ξεχωριστό στυλ της και ειλικρινά μαγεύτικα απο το πως μπόρεσε μέσα σε μόνο ελάχιστα τετραγωνικά να χωρέσει τη δράση τόσων προσώπων και να περάσει και τόσα μηνύματα σε όσους επιθυμούν να την ψάξουν λίγο περισσότερο.  Το Dogviile θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως μια θεατρική ταινία και εννοείται οτι πολυ εύκολα θα μπορούσα να την δω και στο θέατρο, σαν καθαρά θεατρική παράσταση αφού ουσιαστικά είναι αυτό ακριβώς.  Μια θεατρική παράσταση σκηνοθετημένη για προβολή στον κινηματογράφο.
Γενικά αξίζει να την δείτε και μονο σαν εμπειρία, αφου δε πιστεύω να έχετε δει κάτι ανάλογο σε άλλη ταινία.  Όπως είπα και πριν οι ερμηνείες είναι πολυ καλές και κατα έναν περίεργο τρόπο απόλαυσα περισσότερο αυτές των κατοίκων της πόλης, παρά της Kidman, αφου είχαν αυτο το περίεργο και λίγο ψυχωτικό, που απο την αρχή σε κάνει να καταλάβεις οτι κάτι δε παει καλά.  Η σκηνοθεσία διαφορετική και ιδιαίτερη.  O Trier φοβερός σε αυτή τη ταινία του (ας έχω να θυμάμαι και κάτι καλό, μιας που στο τελευταίο του έργο 'Ο Αντίχριστος' απλά έριξα τρελό γέλιο, sorry!).
Κάποιοι είπαν οτι το Dogville ήταν απλά μια προσπάθεια του σκηνοθέτη να κάνει μια ταινία ξεχωριστή απο τις άλλες, χωρίς κάποιον προφανή λόγο, απλά για να την κάνει.  Για εμένα δεν είναι έτσι.  Θεωρώ οτι έκανε μια ταινία για την τέχνη, αφου την βλέπω σαν μια καθαρά καλλιτεχνική και εναλλακτική δουλειά.  Σε αντίθεση με τον Αντίχριστο οπου εκεί είμαι σίγουρη οτι έκανε μια ταινία, απλά και μονο για να σοκάρει, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο (sorry και πάλι!).

Δείτε και πείτε!.  Αξίζει ακόμα και μονο για να δείς του ηθοποιούς να γυρίζουν ένα αόρατο πόμολο μιας πόρτας και να ακόυς την ίδια στιγμή το τρίξιμο μιας πόρτας, στη θέση της οποίας υπάρχει μονο το περίγραμα μια πόρτας!.
Σίγουρα δε θα τη ξεχάσετε...
Αντίο :)