The Boy in the Striped Pajamas: Η άλλη πλευρά του φράχτη....

Όπως είπα και χτές, σήμερα θα ανεβάσω την ταινιούλα πολυ νωρίτερα, καθώς υπάρχει η περίπτωση να παω στις Νύχτες Πρεμιέρας το βράδι, οπότε δε θέλω να χάσω πάλι να γράψω στο blogaki μου το καταπληκτικό! (ναι είναι!).
Σήμερις λοιπόν η ταινιούλα ειναι δραματική....αλλά πολυ δραματική.  Όταν την είχα δει τη πρώτη φορά μπορώ να πω πως απλά είχα συγκινηθεί απίστευτα, τόσο απο το story, όσο και απο τις ερμηνείες των δυο μικρών πρωταγωνιστών.  Είναι μια εξαιρετική ταινία που απ'οτι εχω δει τριγύρω, δεν είναι και ιδιαίτερα γνωστή, οπότε ελπίζω να μη την έχετε δει για να τη δείτε τώρα :P.

Η ιστορία λαμβάνει χώρα κατα την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και επικεντρώνεται στη ζωή του μικρού Bruno.  Ο Bruno είναι ο μικρός γιός ενός σκληροτράχηλου αρχηγού των SS, ο οποίος μαζί με την την μεγαλύτερη αδελφή του, τη μητέρα του και τον πατέρα του, μετακομίζουν στην εξοχή για εναν βασικό λόγο, τον οποίο ο Bruno δε γνωρίζει: ο πατέρας του τίθεται υπεύθυνος για ενα στρατόπεδο συκέντρωσης που βρίσκεται κοντά στο νεο τους σπίτι.  Εκεί καθώς οι μέρες περνάνε ο Bruno θα γνωρίσει ενα εβραιόπουλο μέσα απο το σταρτόπεδο, τον Shmuel και μια φιλία θα ξεκινήσει με τα δυο παιδιά όμως, να βρίσκονται στις δυο διαφορετικές πλευρές του συρμάτινου φράχτη.  Και αυτο σίγουρα είναι κάτι που ο σκληρός μπαμπάς του Bruno, δε θα το επιτρέψει....
Το story της ταινίας είναι ενα story χιλιοειπωμένο απο πολλές άλλες ταινίες: Β' Παγκόσμιος, Εβραίοι συγκεντρωμένοι στα στρατόπεδα, οι Γερμανοί άκαρδοι και βάρβαροι, κακουχίες, θάνατος, Ολοκαύτωμα.  Πράγματα που τα έχουμε δει και που πάντα θα δημιουργούν ένα δυσάρεστο σφίξιμο στο στομάχι.  Αυτη είναι και η βασική διαφορά της ταινίας αυτής με τισ υπόλοιπες.  Οτι ενω πραγματεύεται ουσιαστικά το ίδιο θέμα, επειδή ακριβώς επικεντρώνεται στη σχέση των δυο αγοριών, σου δίνει την αίσθηση οτι αυτο που βλέπεις γίνεται μονο σε εκείνο το μέρος και πουθενά αλλού.  Μερικές είναι μονο οι αναφορές σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί γενικότερα, εξαιτίας της γερμανικής κατοχής.  Αλλά είναι κάτι που στη ταινία δε μας 'αφορά', γιατί απλά δε το βλέπουμε ποτε.
Τα δυο παιδιά που έχουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, είναι τόσο αθώα και τόσο αγνά, που και μονο να τα σκέφτεσαι μέσα σε μια τέτοια ζωφερή πραγματικότητα, θες να μπήξεις τα κλάματα.  Ειδικά το εβραιόπουλο που είναι η πρωσοποποίηση της αγνότητας και της αθωότητας, είναι συγκλονιστικό.  Το γεγονός οτι η φιλία τους χτίζεται με την ύπαρξη βασικά του φράχτη του στρατοπέδου στη μέση, λέει πολλά και περνάει και πολλά μηνύματα που θα είναι πανεύκολο να τα εντοπίσετε.  Η σκηνοθεσία στη προκειμένη περίπτωση, είναι απλή και επικεντρώνεται στη φιλία των παιδιών, αλλά και στο πως αντιμετωπίζει το γεγονός αυτο, η οικογένεια του Bruno κυρίως.  Το βάρος δίνεται ξεκάθαρα στις ερμηνείες όλων των ηρώων και είναι όλοι όπως πρέπει. Ούτε υπερβολικοί, ούτε όμως και με ελλείψεις.  Τον πατέρα μάλιστα σίγουρα θα τον θυμάστε απο τον Harry Potter (οσοι το έχετε δει), οπου παίζει τον professor Lupin.  Όσο καλός και συμπαθητικός είναι εκεί, άλλο τόσο δεν είναι εδώ και σίγουρα θα ξαφνιαστείτε εαν τον δείτε να ερμηνεύει έναν τέτοιο ρόλο, στον οποίο μάλιστα αποδεικνύεται και εξαιρετική επιλογή.  Παρολα αυτα, τα δυο μικρά αγόρια, κλέβουν τις εντυπώσεις διοτι έχουν αυτό που κανείς άλλο στη ταινία δεν έχει: είναι παιδιά.
Το The Boy in the Stiped Pajamas είναι μια πολύ συγκινητική και καλοπαιγμένη ταινία, που σίγουρα θα δημιουργήσει- εστω και λιγο- αισθήματα θλίψης και στεναχώριας σε όποιον επιλέξει να την δει.  Σίγουρα εαν στους βασικούς ρόλους δεν ήταν παιδιά, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό, γιατί πολυ απλά το να σκέφτεσαι οτι τόσα παιδιά 'έζησαν' μια τέτοια φρίκη τότε, είναι πολύ θλιβερό και τραγικό.

Σίγουρα αξίζει να τη δείτε....
Χαιρετώ...