Dexter: Αυτή η σειρά...σκοτώνει!

Hello hello και σήμερα!.  Παίρνω το θάρρος και ξεστρατίζω σήμερα και αντί για ταινιούλα έχω να σας προτίνω κάτι άλλο εξίσου πολυ καλό.  Λέγεται Dexter και είναι απο τις ελάχιστες σειρές που έχω δεί και έχουν κρατήσει τόσο αμείωτο το ενδιαφέρον μου και σίγουρα είναι αυτή την οποία και ξεχωρίζω απόλυτα.  Την βρήκα τελείως τυχαία μια μέρα, ενώ σέρφαρα στο Internet και ενώ έψαχνα κάτι εντελώς  άσχετο.  Με το που είδα το poster της σειράς, με τράβηξε αμέσως κάτι και όταν αργότερα διάβασα το story κατάλαβα οτι αυτή τη σειρά έπρεπε να τη δώ.  Την είδα λοιπόν, όλες τις σεζον (τώρα βρίσκεται στην 5η) και απλά κόλλησα.  Έτσι απλά.  Ξεχωρίζει νομίζω σε όλα τα επίπεδα απο άλλες σειρές και γι'αυτο την προτίνω ανεπιφύλακτα.

Ο Dexter (Michael C. Hall) εργάζεται ως ειδικός αναλυτής αίματος στη Σήμανση του Maiami, στο America.  Αυτό όμως είναι το πρωινό του πρόσωπο, ένα πρόσωπο σεβαστό και άξιο θαυμασμού απο όλους τους συνεργάτες και την οικογένεια του (αυτή που του έχει μείνει τέλος πάντων), γιατί το βράδι παίρνει το μαχαίρι του και επιδίδεται σε ένα ανελέητο κυνηγητό όλων εκείνων που αξίζουν να πεθάνουν.  Ο ίδιος θεωρεί οτι επιτελέι έργο, μιας που ποτέ δε σκοτώνει αθώου ανθρώπους, αλλά μόνο εκέινους που κατά τον ίδιο το αξίζουν: βιαστές, δολοφόνους, εμπρηστές και όλους εκείνους που έχουν καταφέρει να ξεγελάσουν τη δικαιοσύνη και να κυκλοφορούν ελέυθεροι.  Τότε έρχεται εκείνος και αποδίδει τη δική του δικαιοσύνη....
Η πλοκή της σειράς είναι απίστευτα γρήγορη και εθιστική.  Όταν ξεκινήσεις να τη βλέπεις, απλά δε μπορείς να σταματήσει με τίποτα!.  Ο χαρακτήρας του Dexter έχει αποδοθεί τόσο εξαιρετικά καλά απο τον Hall, που είναι λές και ο ρόλος γράφτηκε ειδικά για αυτόν.  Είναι ψυχρός, χωρίς ίχνος συναισθήματος, με ένα βλέμα τελείως ψυχασθενικό, ανάμεσα σε τόσο κόσμο και όμως τόσο μόνος.  Ο ίδιος καθ'ολη τη διάρκεια της σειράς βιώνει πολλές ψυχολογικές μεταπτώσεις, συνέχεια, και ολος ο επικίνδυνος και διεστραμένος του χαρακτήρας, αποδίδεται στα βιώματά του ως παιδί, αλλά και ως έφηβου αργότερα, με flashbacks την εποχή που και ο πατέρας του ήταν ζωντανός.  Η όλη πλοκή της σειράς εξελίσεται διαρκώς και ενω θα μπορούσε άνετα απο τις πρώτες κιόλας σεζον να κάνει κοιλιά (λόγω του περιεχομένου του) δε πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο αυτή τη πιθανότητα.  Είναι γεμάτη ανατροπές, μυστικά, κρυφές ταυτότητες και ένοχο παρελθόν (όλοι κρύβουμε έναν Φώσκολο μέσα μας!).  Πέρα απο τον Hall, ο οποίοσ βραβεύτηκε και με Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνέια του ως Dexter Morgan, και το υπόλοιπο cast είναι άξιο αναφοράς, αφού ουσιαστικά ο καθένας τους έχει και τα δικά του προβλήματα.  Η Jennifer Carpenter μάλιστα η οποία παίζει την αδερφή οτυ στη σειρά, είναι στη πραγματικότητα γυναίκα του (how kinky is that, huhu) και είναι πολύ καλή στον ρόλο της.  Από τη σειρά μάλιστα, δε λείπουν και οι έκτακτες εμφανίσεις απο γννωστούς ηθοποιούς, όπως αυτή του John Lithgow στη 4η σεζον, ο οποίος προτάθηκε και αυτός για Χρυσή Σφαίρα, ως 'best supporting actor in drama series'.
Προσωπικά έχω σκυλοβαρεθεί όλες αυτές τις σειρές που επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια: πλούσιοι έφηβοι, γιατροί, ερωτικά διλήματα, ακόμα και αστυνομικές ιστορίες και εγκλήματα.  Το πράγμα είναι πολύ απλό, διοτι τα περισσότερα απο αυτά μπορείτε να τα δείτε και στον Dexter αλλά υπο ένα τελείως διαφορετικό πρίσμα, κάπως πιο διεστραμένο, επικίνδυνο και απόλυτα γοητευτικό.
Ειλικρινά σε όσους αρέσει, θα αρέσει πολυ και σε όσους δεν αρέσει.....εμ απλά είναι τρελοί!! :P

Το traileraki που ακολουθεί, παίζει να είναι και το καλύτερο που έχω δει σε σειρά (ή και γενικά) και είναι οτι πιο αντιπρωσοπευτικό θα μπορούσα να φανταστώ για τον Dexter.  Δώστε του μια ευκαιρία γιατί ίσως καταλήξει να αποτελεί μια απο τις μεγαλύτερες, τηλεοπτικές σας εμμονές!
http://www.youtube.com/watch?v=ej8-Rqo-VT4


Γεια σαςςςςςς!!!

Fur: An Imaginary Portrait of Diane Arbus: Όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα!

Μου είναι λιγάκι δύσκολο να γράψω για ταινιούλα σήμερα, παρακολουθώντας παράλληλα και το 'The Prestige' μιας που και ωραία ταινία είναι και παίζει και ο Bale (αχχ), αλλά ως ανώτερος άνθρωπος που είμαι (λέμε τώρα!), θα προσπαθήσω να καταπολεμήσω το πάθος μου και να αφοσιωθώ στη σημερινή μου πρόταση για εσάς.  Today λοιπόν θα αναφερθώ σε μια πραγματικά και ειλικρινά διαφορετική ιστορία αγάπης, αλλά κυρίως πάθους.  Έχω την αίσθηση απο τις 3-4 φορές που την έχω δει συνολικά, οτι παρά το γεγονός οτι πραγματεύεται την αγάπη, το πάθος είναι αυτό που κυριαρχεί και μάλιστα σε μια πολυ εκλεπτυσμένη του μορφή.

Την είχα δει πολλέσ φορές στο video-club της γειτονιάς μου, αλλά δε μου είχε κάνει ποτέ το κλικ για να την δώ.  Τελικά το κλικ έγινε (για πολύ άκυρο λόγο βέβαια, επειδή είχα πορωθεί με τον Robert Downey Jr., αλλά σημασία έχει οτι έγινε!) και έτσι έκατσα όμορφα όμορφα σπιτάκι μου και την είδα.  Εννοείται πως όταν τελείωσε εγω είχα ήδη πλαντάξει (εννοείται!).  Το είπα σε όσους το πρότινα κατ'ιδίαν και θα το πώ και τώρα: η ταινία αυτή έχει μια σκηνή που πραγματικά την θεωρώ ως μια απο τις πιο καθαρές και απόλυτες σκηνές που μπορεί κάποιος να εκφράσει την αγάπη που νοιώθει για κάοιον άλλο.  Εάν αποφασίσετε να τη δείτε, απλά σας το λέω ότι βρίσκεται προς το τέλος της ταινίας και είναι ειλικρινά μοναδική.
Ως προς την ιστορία τώρα, βλέπουμε κάτι που θα μπορούσε να αποτελεί ενα πραγματικό κομμάτι απο τη ζωή της φωτογράφου Diane Arbus, η οποία θεωρήθηκε μια απο τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές φυσιογωνμίες του 20ου αιώνα στη πραγματικότητα.  Οι φωτογραφίες και τα πορτραίτα της, θεωρήθηκε οτι άλλαξαν τον τρόπο που μέχρι τότε οι φωτογράφοι δούλευαν, καθώς η ίδια επέλεγε πολυ ιδαιίτερα θέματα και ανθρώπους, όπως για παράδειγμα άτομα με δυσπλασίες, νάνους και γενικά όσοι θεωρούνταν 'freaks' και εργάζονταν σε τσίρκο.  Στη ταινία η Nicole Kidman υποδύεται την Arbus, σε μια προ-καλλιτεχνική περίοδο και όταν ακόμα δεν έχει ανακαλύψει το ταλέντο και την αγάπη της για αυτή τη τέχνη.  Η καταπιεσμένη της φύση θα βγεί στην επιφάνεια, όταν στο διαμέρισμα της πολικατοικίας που διαμένει, θα μετακομίσει ένας μυστήριος άντρας που ονομάζεται Lionel και έχει διαρκώς καλυμένο το πρόσωπο και το σώμα του.  Σιγά σιγά η σχέση που θα δημιουργηθεί μεταξύ τους θα σπάσει κάθε ηθικό φραγμό της Diane κια θα αποτελέσει μεγάλο σκάνδαλο για την ευπρεπή, πλούσια και τέλεια κοινωνία στην οποία ζούσε μέχρι τότε.  O Lionel όμως διαισθάνθηκε γρήγορα την πραγματική της ταυτότητα, την απελευθέρωσε και μαζί με αυτή απελευθέρωσε τελικά και τον ίδιο του τον εαυτό....
Είμαι σίγουρη οτι πολλοί θα γελάσετε οταν ξεκινήσει λίγο η ταινία και δείτε τι ακριβώς συμβαίνει κλπ, αλλά θα είναι κρίμα να τη δείτε μόνο και μόνο γι'αυτο.  Εάν δε σας αρέσει, αυτό είναι άλλο, απλά μην είστε προκατειλημένοι απο την αρχή γιατί θα χάσετε μια πολυ καλή ταινία και μια εξίσου καλή ερμηνεία απο τον Robert Downey Jr. (ο οποίος είναι και ο μόνος που θα μπορούσε να ερμηνεύσει αυτό το ρόλο).
Οπότε θα έλεγα να της δώσετε μια ευκαιρία γιατί η αλήθεια είναι οτι τέτοια ιστορία αγάπης σίγουρα δεν έχετε δεί (σίιιιγουρα όμως!).  Αφήστε που υπάρχουν και μερικά πλάνα τελέιως αιθέρια και ονειρικά τα οποία και αυτά όμως βρίσκονται προς το τέλος (χωρίς να σημαίνει οτι θα πρέπει να την πάτε κατευθείαν στο τέλος για να δείτε μόνο αυτά pffff) που την κάνουν ακόμα καλύτερη, ενώ και το δίδυμο Kidman- Junior δένουν τόσο καλά, που ούτε και εγω το περίμενα!.

Ακολουθεί το traileraki, νυχτούλααααα!
http://www.youtube.com/watch?v=0tol8J0W_ew

Dolls: Ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και ομορφιάς

Σήμερα θα αναφερθώ σε μια πρόσφατα αγαπημένη μου ταινία- τώρα πια- η οποία πραγματικά με συγκίνησε, γιατί πολυ απλά είναι βαθιά συναισθηματική και απίστευτα όμορφη.  Μου την πρότινε να τη δώ μια φίλη που ξέρει απο καλές ταινίες, και φυσικά μου άρεσε πάρα πολύ γιατί έχει κάτι το ποιητικό και σχεδόν λυρικό η σκηνοθεσία της.  Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση επίσης, είναι τα πολυ ζωηρά χρώματα και τα πανέμορφα, γιαπωνέζικα τοπία, καθ'οτι και η ταινία είναι γιαπωνέζικη και πολυ πολυ όμορφη.

Η ιστορία έχει να κάνει με 3 διαφορετικές ιστορίες που όμως εξελίσονται παράλληλα.  Απο τη μια πλευρά συναντάμε ένα ζευγάρι (το παραπάνω που βλέπετε και στο poster) το οποίο είναι καθαρά ποιητικό και 'δύσκολο' για κάποιον να παρακολουθήσει τη πορεία του μέσα στη ταινία και το τι θέλει να πει με το ταξίδι που κάνουν.  Το λέω για να προλάβω κάποιους που ήσουν βαρεθούν βλέποντας το, αφού θα πρέπει να μπούν για τα καλά στο mood αυτής της ταινίας.  Παράλληλα θα γνωρίσουμε μια γυναίκα η οποία περιμένει χρόνια ολόκληρα τη χαμένη της αγάπη, καθισμένη κάθε Σάββατο σε ένα παγκάκι, κρατώντας δυο κουτιά με φαγητό- το ένα για εκείνη και το άλλο για τον παντοτινό της έρωτα- και ακολουθώντας την ίδια ιεροτελεστία απο την εποχή που ήταν ακόμα νέα.  Τέλος η τρίτη ιστορία μιλάει για μια νεαρή τραγουδίστρια και τον πιο πιστό της θαυμαστή και μέχρι που μπορεί αυτός να φτάσει, προκειμένου να της αποδείξει τον μεγάλο θαυμασμό που τρέφει για εκείνη.
Οι ιστορίες φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά θα δείτε οτι μέσα στη ταινία δένονται με ένα ιδιαίτερο τρόπο, χωρίς όμως και ουσιαστικά να δένονται.  Θα μπρούσα να πω οτι είναι μια αλληγορική ταινία σχετικά με τη ζωή και πως οι επιλογές του καθενός μας, καθορίζουν και αυτό που τελικά είμαστε.  Αποτελεί ένα ταξίδι προκειμένου ο καθένας να αναγνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό και να προσπαθήσει να τον καταλάβει και να τον αποδεχτεί.
Η δράση οφείλω να προειδοποιήσω είναι αργή.  Δε θα δείτε δηλαδή κάποια φοβερή δράση και κάποια γρήγορη εξέλιξη, καθώς ο σκοπός της συγκεκριμένης ταινίας δεν είναι να διασκεδάσει, αλλά να κινητοποιήσει τη σκέψη στον καθένα απο μας.  Τα όμορφα, φυσικά τοπία της Ιαπωνίας, δένουν απόλυτα με αυτό που προσπαθεί να περάσει η ταινία.  Οι σκηνές αποτελούνται απο χρώμα και φύση και σε μερικές στιγμές θα νοιώθετε σα να μπορείτε να ακούσετε το θρόϊσμα των φύλλων (πραγματικά) ή και να μυρίσετε τα άνθη κερασιάς που πέφτουν στη γη καθώς στροβιλίζονται.  Εάν βασικά ο σκηνοθέτης και ο σεναριογάφος παραδέχονταν οτι εμπνεύστηκαν την ταινία απο κάποιο ποίημα, δε θα μου έκανε καμία εντύπωση και επίσης δε θα μπορούσα να φανταστώ καμία καλύτερη και πιο ταιριαστή απόδοση για ταινία.  Πέρα απο την φυσική της ομορφιά, η ταινία απαρτίζεται και απο ταλαντούχους ηθοποιούς.  Ειδικά η ηθοποιός που παίζει την κοπέλα στο ζευγάρι είναι σπαρακτική, γιατί πολύ απλά μπορεί να δημιουργεί συναισθήματα απο το τίποτα κυριολεκτικά, μιας που στη ταινία ζήτημα είναι να έχει 5 ατάκες όλες κι όλες.
Βέβαια για να καταφέρεις να δείς αυτή τη ταινία, θα πρέπει να βρίσκεσαι και σε μια ανάλογη διάθεση.  Δε μπορεί να είσαι μέσα στη τρελή χαρά και να κάτσεις να την δείς, γιατί κατά πάσα πιθανότητα δε θα εκτιμήσεις το πραγμτατικό της νόημα και την ονειρική της υπόσταση.  Οπότε να την παρακολουθήσετε κάποια μέρα που δεν είστε και πολυ στα καλά σας (it's true, sorry!), ή κάποια στιγμή που βρίσκεστε σε μια κατάσταση του τύπου, ποιός είμαι;, γιατί είμαι; κλπ.  Αξίζει να σημειώσω οτι και η μουσική είναι πολυ εκλεπτυσμένη και ιδανική για όλο αυτό που βιώνουν οι χαρακτήρες, οπότε συνατάτε ενα- για εμένα- ολοκληρωμένο πακέτο στο Dolls: ηθοποιία, μουσική και χώρος.  Το καθένα αποτελεί την συνέχεια του άλλου και μοιάζουν άρρηκτα συνδεδεμένα και πως δε θα μπορούσαν άλλωστε, αφού έτσι κι αλλιώς στο τέλος μόνο ένα πράγμα έχει σημασία: η αγάπη....
Συνεπώς δείτε την και πείτε μου, γιατί ανυπομονώ να διαβάσω εντυπώσεις για τη συκεκριμένη.
Φιλιά σε όλους!  Bye.....

Trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=W-7eNtLia6o

Matando Cabos: Γιατί κάθε απαγωγή έχει και τα απροόπτα της...!

Λοιπόν σήμερα παιδιά δε ξέρω γιατί, με έχει πιάσει μια απίστευτη υπνηλία, τόσο που παίζει να με πάρει και ο ύπνος πάνω στο πληκτρολόγιο!.  Οπότε είπα να ανεβάσω μια ταινιούλα που δε θα απαιτεί στην ανάλυσή της όλη τη φαιά μου ουσία, διότι απλά δεν είμαι σε θέση ούτε να σκεφτώ καλά καλά.  Απο την άλλη βέβαια έχω και ενα ολοκαίνουργιο επεισόδιο Dexter που με περιμένει να το δώ, και που βέβαια εάν δε το δω σήμερα απλά θα λυσσάξω, αλλά πολυ φοβάμαι οτι στο μισό θα κοιμάμαι (pfff.....).  Οπότε ξεκινάμε και αν στη πορεία δείτε να γράφω τίποτα περίεργα, σημαίνει οτι το κεφάλι μου έχει πέσει πάνω στα πλήκτρα και βρίσκομαι σε ύπνο βαθύ.....Άντε πάμε!.

Λοιπόν έχουμε και λέμε.  Η ταινιούλα είναι μαύρη κωμωδία και παίζει να είναι απο τις καλύτερες που έχω δεί.  Είναι μεξικάνικης παραγωγής, αλλά μιλούν ισπανικά πράγμα που για εμένα λειτούργησε ως ένας extra λόγος να τη δώ, μιας που τα ισπανικά τα θεωρώ πολυ ποιητική και εύηχη γλώσσα.  Το story έχει ώς εξής: πρόκειται ουσιαστικά για μια απαγωγή που γίνεται για λόγους εκδίκησης και για μια ακόμα απαγωγή (που βασικά δεν είναι ακριβώς απαγωγή) η οποία γίνεται κατ' ανάγκην.  Τα πράγματα θα περιπλακούν απίστευτα οταν ο απαχθείς της μιας απαγωγής, καταλήξει να είναι ο απαχθείς της άλλης!.  Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί χωρίς όμως οι απαγωγείς να το έχουν καταλάβει και τότε ξεκινάει μια απίστευτη προσπάθεια με πολλά πολλά ευτράπελα, προκειμένου να πάρει ο καθένας τον....απαχθέντα που επιθυμεί!.
Το Matando Cabos είναι πραγματικά μια καυστική, μαύρη κωμωδία με τρελές καταστάσεις και σίγουρο γέλιο.  Εγω θυμάμαι είχε τύχει να τη δώ στο videoclub που δούλευα και είχα σκάσει στα γέλια, ενώ οι πελάτες με κοιτούσαν καλά καλά (δε φταίω εγω!).  Έχει δράση, τελείως καρικατουρίστικους ήρωες, πολύ έξυπνη πλοκή και πετυχημένους διαλόγους και ατάκες.  Υπάρχουν βέβαια και ορισμένες σκηνές που δε θυμίζουν και πολυ κωμωδία, αλλά και πάλι πρέπει να θυμάστε οτι πρόκειται για μαύρη κωμωδία που σκοπό έχει να προκαλέσει το γέλιο μέσα απο ένα διαφορετικό είδος χιούμορ.  Προσωπικά την βρήκα πολυ πετυχημένη και γενικά την προτείνω stadar σε όσους θέλουν να δούν μια καλή κωμωδία (οχι χαζοκωμωδία ομως).
Πιστεύω οτι όποιος την δεί δε θα βαρεθεί και θα διασκεδάσει πραγματικά με τις τρελές καταστάσεις που παρουσιάζει.   Έχει και μερικές εκπλήξεις στην εξέλιξη της πλοκής, που της δίνουν την βασική ώθηση για να προχωρήσει και να εξελίξει την ιστορία.  Όπως είπα και πριν οι χαρακτήρες (όλοι, ανεξαιρέτως) είναι ολα τα λεφτά, κυριολεκτικά ένας και ένας.  Η σκηνοθεσία έχει έτσι ένα κάτι το σκοτεινό, εσκεμένα νομίζω αφού ακριβώς το είδος που υποστηρίζει είναι αυτό της μαύρης κωμωδίας και φυσικά της ταιριάζει γάντι.
Δείτε την οσοι προτιμάτε αυτά το είδος ταινίας, αλλά και οι υπόλοιποι δώστε της μια ευκαιρία γιατί μπορεί να σας εκπλήξει ευχάριστα.  Sorry που δεν έκανα την super ανάλυση σήμερα αλλά βασικά γράφω ήδη με το ένα μάτι κλειστό, αλλά επίσης συνειδητοποιώ οτι έτσι κ αλλιώς δε μπορώ να σας γράξω και τίποτα άλλο, γιατί σε διαφορετική περίπτωση απλά θα σας αποκάλυπτα πολλά και δε θα είχε νόημα μετά να τη δείτε.
Ακολουθεί το καθιερωμένο traileraki καληνύχτα σας και τα λέμε αύριο πάλι!. Adiossss

http://www.youtube.com/watch?v=_dNTWrOCdsI

Βασικά ανάθεμα κι αν καταλάβετε κάτι απο το trailer αφου είναι στα ισπανικά.  Όσοι γνωρίζετε βέβαια θα καταλάβετε, αλλα δε πειράζει για τους υπόλοιπους.  Θα τα μάθετε όλα μια και καλή όταν δείτε τη ταινιούλα με τους καταπληκτικούς της υπότιτλους! :)

Candy: Heaven. Earth. Hell....

Έχω ένα θέμα βασικό απ'οτι έχω προσέξει.  Όλο σκέφτομαι μια ταινία να βάλω το blogaki και όλο καταλήγω να ανεβάζω κάποια άλλη.  Έτσι και σήμερα.  Είχα αποφασίσει να βάλω άλλη ταινιούλα, αλλά χτές που έμεινα σπιτάκι (τι προτότυπο!), έκατσα και είδα το Candy και οφείλω να πω οτι είναι μια πολυ καλή ταινία και οφείλω επίσης να πω οτι όλοι εμείς που προσέξαμε τον Ledger κυρίως με τον ρόλο του Joker στον Batman, απλά ντροπή μας, μιας που και σε αυτή τη ταινία είναι εξαιρετικός.  Φτου μου...!

Επίσης ήμουν προτατειλημένη και μόνο εξαιτίας του εξώφυλλου της ταινίας, καθώς νόμιζα οτι η κοπελιά είναι η Sienna Miller, με την οποία βεβαίως δεν έχω τίποτα προσωπικό, απλά σαν ηθοποιός δε μου γεμίζει και πολυ το μάτι.  Αντίθετα συνειδητοποίησα οτι η συμπρωταγωνίστρια του Ledger είναι μια άλλη ηθοποιός που λέγεται Abbie Cornish και η οποία είναι παρα πολυ καλή, αν και προσωπικά δε θυμάμαι να την έχω δει σε άλλη ταινία.  Δε πρέπει να παραλέιψω να ανφέρω και τον πάντα εκπληκτικό Jeoffrey Rush, που συμπληρώνει το cast των ηθοποίων που κρατούν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.  Αξίζει να πω επίσης οτι όλοι τους είναι Αυστραλοί και φυσικά και η ταινία αυστραλέζικης παραγωγής (α ρε πατρίδα!).  Στο ψητό τώρα....
Η ταινία γενικά έχει να κάνει με τον απατηλό κόσμο των ναρκωτικών.  Ο Dan (Ledger) και η Candy (Cornish) είναι δυο νέα παιδιά, τρελά ερωτευμένα μεταξύ τους.  Αγαπιούνται μέχρι θανάτου, αλλά ανάμεσα του υπάρχει και ένας 'τρίτος', πολυ χειρότερος απο οποιοδήποτε κρυφό εραστή και δεν είναι άλλος απο την πρέζα.  Η ιστορία βασικά έχει να κάνει με τα τρια βασικά στάδια όπως λέγεται, οτι βιώνει κάποιος όταν μπλέκεται με τα ναρκωτικά και πως ουσιαστικά την αντιμετωπίζουν ου δυο τους, με μονο στήριγμα να έχουν ο ένας τον άλλο.  Η σχέση τους θα ξεκινήσει χτισμένη μέσα στην ευφορία και την ονειρική πλάνη, στην οποία βυθίζονται απο την ηρωίνη (παράδεισος).  Στη συνέχεια θα ακολουθήσει η ανώμαλη προσγείωση στην ωμή και σκληρή πραγματικότητά τους (γη) και θα κορυφωθεί με την απόλυτη κατάντια και την πτώση τους στην ίδια την κόλαση....
Όπως και να το κάνουμε η ταινία πραγματεύεται ενα ζήτημα που δυστυχώς είναι πάντα επίκαιρο.  Είναι σκληρή ταινία και υπάρχουν στιγμές που η σκληρότητα με την δυστυχία και την ισσοπέδωση του έρχεται στη ζωή τους, έιναι τόσο απόλυτα και τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, που βλέποντας το ραγίζει η καρδιά σου.  Στη ταινία και οι δυο τους μοιάζουν σαν μοιραίοι ήρωες και δε θεωρώ και καθόλου τυχαία την επιλογή των επαγγελμάτων - ιδιοτήτων που τους χαρακτηρίζουν, καθώς ο Dan είναι ποιητής και η Candy ζωγράφος.  Δε ξέρω γιατί, αλλά νομίζω οτι αυτές τους οι ιδιότητες ταιριάζουν απόλυτα με την εξάρτηση τους απο τα ναρκωτικά.  Τώρα που το σκέφτομαι μάλιστα νομίζω οτι ταιριάζουν τόσο, επειδή προκειμένου να είσαι κάτι το τοσο δημιουργικό, σίγουρα είσαι περισσότερο ευαίσθητος και ιδιαίτερος σε σχέση με τουσ υπόλοιπους ανθρώπους.  Είναι κάτι που βρίσκεται στην φύση σου και συνεπώς η ηθική πτώση και η 'κατάβαση' του ίδιου σου του εαυτού στις πιο σκοτεινές σου σκέψεις, είναι κάτι το απόλυτα συμβατό με εσένα.  Όταν όμως ένας χαρακτήρας τέτοιας ευαισθησίας όπως αυτοί που υποδύονται στη ταινία, συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση έχει φτάσει δυο τινά υπάρχουν: είτε να δώσει μια κλωτσιά και να ανέβει πάλι στην επιφάνεια, είτε να χαθεί μια για πάντα σε ενα απύθμενο σκοτάδι.
Από την άλλη και ο Casper (Rush) ενώ θα έπρεπε να λειτουργεί σαν σανίδα σωτηρίας για τα παιδιά, κάνει το ακριβώς ανίθετο.  Ως πιστός φίλος κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: αποτελεί τον μέντορα τους στον κόσμο των ναρκωτικών και εκέινοι τον ακολουθούν πιστά.
Έχει πολυ δράμα σαν ταινία, αλλά είναι και τοσο αληθινή που είναι και λογικό.  Οι ερμηνείες θα κατλάβατε οτι είναι φοβερές, πραγματικά συγκλονιστικές.  Ο Ledger τόοοσο κρίμα, μα τόσο που πέθανε, γιατί φαινόταν οτι είχε να δώσει πολλά ακόμα, πολλά και καλά πράγματα.  Γενικά μια δύσκολη, αλλά σχεδόν ποιητική ταινία.
Επίσης τώρα μου ήρθε και αυτο (έμπνευση νομίζω λέγεται :P), έχω την αίσθηση οτι ο τίτλος δε παραπέμπει μονο στο όνομα της κοπέλας, αλλά και στο γεγονός οτι για αυτούς η ηρωίνη ήταν η candy τους.  Μπορούσαν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους οτι δε την ήθελαν, αλλά στο τέλος υπέκυπταν...

Trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=ZrudC0STJ0U

Υπέροχη....
Bye bye for now!

Taken: Εγω πάντως δε θα ήθελα να τα βάλω μαζί του....

Απλά την αγαπώ τη σημερινή μέρα.  Ποοοολυ βροχή, my favorite!!:)  Επιτέλους φοράω ζακετούλα γιατί κρυώνω.  Pfff...δε τη μπορώ άλλο τη ζέστη, δηλαδή νισάφι πια!.  Και απ'οτι φαίνεται έχει να ρίξει κι αλλο, τέεελεια :).  Σήμερις λοιπόν σκεφτόμουν τι ταινιούλα να ανεβάσω και έιδα οτι έχω καιρό να προτίνω περιπετειούλα.  Οπότε είπα να μιλήσω για καμιά καλή περιπέτεια και η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό, αστραπιαία θα έλεγα (λόγω της ημέρας φαντάζομαι!), ήταν το Taken με τον Liam Neeson.  Για μια ακόμη φορά respect...

Παραδέχομαι οτι δεν είμαι και πολυ μεγάλη fan των ταινιών δράσης, γιατί βασικά βαριέμαι του θανατά ολα αυτά τα κοινότυπα των ταινιών αυτών: ξύλο, εκρήξεις, ανθωποκυνηγητό, κυνηγητό με αυτοκίνητα (ή μηχανές, ανάλογα με την μεγάλη φαντασία του σκηνοθέτη και τουλάχιστον 10 τρακαρίσματα ή αναποδογυρίσματα άλλων ατυχών μεταφορικών που έτυχαν να περνάνε απο το σημείο) και ας μη ξεχνάμε βέβαια και τον πολυ μάγκα πρωταγωνιστή ο οποίος τι σφαίρες, τι τρένα, φορτηγά και πλοία, τι πτώσεις απο ουρανοξύστες και αεροπλάνα βλέπουμε, πάντα καταλήγει με μια γρατσουνιά (ε εντάξει μη το παραχέσουμε σκέφτεται ο σκηνοθέτης) και μαζί με τη γρατσουνιά του κοτσάρει απο το πλάι και μια πανύψηλη, πανέμορφη θεά (γιατί πάνω απ'ολα ο ήρωας είναι και άντρας και έχει και ανάγκες) και κάπου εκεί η ταινία τελειώνει και εγω zzzzz...zzz..zz συγγνώμη με πήρε ο ύπνος!.
Ε λοιπόν το Taken δεν έχει καμία σχέση απολύτως.  Θυμάμαι οτι την είχα πάρει να τη δουν στο σπίτι οι δικοί μου και εγω χάζευα τριγύρω και με το που ξεκίνησε ας πούμε οτι χάζεψα ξανά, αρκετές ώρες αφου είχε τελειώσει, αφου κυριολεκτικά λύσσαξα με τη ταινία.  Και αυτό γιατί αποτελεί ενα πράγμα: μια καθαρόαιμη περιπέτεια, απο αυτές που θα αρέσει σίγουρα ακόμα και σε εκείνους που δεν απολαμβάνουν συνήθως τέτοιες ταινίες.
Ένας απο τουσ βασικούς λόγους είναι οτι στο πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε τον Liam Neeson, που είναι έτσι κι αλλιώς εξαιρετικός σε οτι παίζει.  Στο Taken λοιπόν ερμηνεύει τον ρόλο ενος πρώην κατασκόπου του οποίου την κόρη απαγάγουν και την μπλέκουν στο κύκλωμα του εμπορίου λευκής σαρκός.  Ο Bryan (Neeson) θα έχει στη διάθεση του 4 μέρες προκειμένου να βεί και να σώσει τη κόρη του, πριν να είναι πολυ αργά.
Ένα ακόμα απο τα βασικά προτερήματα της συγκεκριμένης ταινίας είναι οτι ενα μεγάλο κομμάτι της έχει σκηνοθετηθεί στην Ευρώπη και είναι κάτι που νομίζω πως φαίνεται πολυ έντονα.  Κρατάω κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με το γεγονός, πως αν είχε γυριστεί ολόκληρη στην Αμερική, θα είχε 'καεί' κάπως.  Εξάλλου το θέμα το οποίο αποτελεί το βασικό story, δηλαδή οτι η κόρη του πρωταγωνιστή έχει μπλεχτεί με τον υπόκοσμο του εμπορίου λευκής σαρκός, είναι δυστυχώς ένα γεγονός που βρίσκεται σε μεγάλη άνθηση στην Ευρώπη, οπότε και στα πλαίσια μιας ταινίας το μέρος φαντάζει όντως πολύ ταιριαστό (ειδικά αν προσέξετε και τους κακούς τησ υπόθεσης και καταλάβετε απο ποιές χώρες προέρχονται).
Η σκηνοθεσία είναι γρήγορη, δυνατή και 'γεμάτη', αφού δε σε κάνει να βαριέσαι ούτε λεπτό.  Βασικό συστατικό της επιτυχίας της ταινίας αυτής είναι πως ένας απο τους συγγραφείς του σεναρίου είναι ο Luc Besson (Revolver, The Fifth Element, Taxi), ο οποίος προσωπικά μου αρέσει πολυ και γενικά είναι και πολύ καλός σε αυτό που κάνει.  Απο την άλλη ο Neeson είναι τοσο πιστικός και του βγαίνει τοσο φυσικά ο ρόλος, ώστε και πολυ να μην προσπαθούσε, πάλι θα απέδιδε τέλεια.  Και ολως περιέργως, εμένα δε μου φαινόταν τόσο υπερβολικά αυτά που έκανε, οσο σε άλλες ταινίες και πραγματικά το απόλαυσα.  Τοσο που φαντάζομαι πως αν είχα και εγω εναν τέτοιο πατέρα, δε θα χρειαζόταν να ανησυχώ για τίποτα!.  Εξαιρετικός απλά...
Δράση (οση πρέπει), ωραία πλοκή, γρήγορη εξέλιξη και ένα πολυ πολυ ταιριαστό τοπίο στο οποίο διαδραματίζεται ολη η ιστορία, κάνουν την ταινία να αξίζει, οχι μόνο για αυτούς που αγαπούν τις περιπέτειες, αλλά και για όσους δεν τις αγαπούν (μετά απο αυτή θα αλλάξετε γνώμη!).

Traileraki:
http://www.youtube.com/watch?v=k8HknJ3IaLk&feature=related

Have fun!

The Woodsman: Ίσως η καλύτερη ερμηνεία του Kevin Bacon...

Hey hey, τι κάνουμε σήμερα;  Εγω είμαι λιγο μουδιασμένη, κυριολεκτικά, αφού πήγα σήμερα για σφράγισμα.  Τώρα έχει αρχίσει να περνάει και η δράση του αναισθητικού και πονάει λιγουλάκι, αλλά ντάαατσει μωρε θα περάσει!.  Μετά λοιπονα απο αυτη την εξομολόγηση μου- που τοσο ανάγκη δε την είχα, αλλα whatever!- μπορούμε να περάσουμε στη σημερινή ταινιούλα η οποία και πολυ καλή είναι και δραματική είναι και παίζει και ο Bacon.  Respect...

O Kevin Bacon ερμηνεύει τον ρόλο του Walter, ενός παιδόφιλου που μετά απο την 12χρονη φυλάκισή του, επιστρέφει πίσω στη πόλη που ζούσε και προσπαθεί να κάνει μια καινούργια αρχή.  Η αρχή φαντάζει δύσκολη για τον Walter αφού το σπίτι του βρίσκεται ακριβώς απέναντι απο ενα δημοτικό σχολείο και παρά την δουλειά που καταφέρνει να βρεί, τα πράγμαα είναι δύσκολα καθώς έχει να αντιμετωπίσει τον ολοένα και αυξανόμενο φόβο, του να  ανακαλύψουν το σκοτεινό του μυστικό.  Όταν μάλιστα ο Walter συναντήσει και ενα μικρό κορίτσι στο δάσος, τότε η κατάσταση θα ξεφύγει και οι θαμένοι δαίμονες θα ξαναξυπνήσουν, απειλόντας να τον καταστρέψουν μια και καλή.
Μιλάμε για μια ταινία που το story της δεν είναι ξεχωριστό ή κάτι το προτότυπο.  Ακολουθεί βασικά την κλασσική ιστορία του μετανοιωμένου, άρρωστου ατόμο που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του με τον ίδιο τρόπο που θα προσπαθούσε να το αντιμετωπίσει και ενας ναρκωμανής: με αποτοξίνωση.  Μεχρι εκεί καλά.  Όμως θεωρώ οτι ο Bacon δεν επιλέχθηκε τυχαία για τον ρόλο αυτο, καθώς δε ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει ποτε, αλλά έχει κομματάκι περίεργη φάτσα.  Δεν είναι ο συνηθισμένος αστέρας του Hollywood που είναι εκθαμβωτικός κλπ κλπ. Οχι, καμία σχέση.  Έχει ενα ΄κατι΄το μάτι του.  Σαν λίγο σαλταρισμένο να είναι, σαν λίγο διεστραμένο, δε ξέρω τι ακριβώς, αλλα το'χει.  Και βέβαια είναι και εξαιρετικός ηθοποιός που ως επι το πλείστον έχει παίξει και σε πολυ καλές ταινίες, κάτι που είναι δύσκολο γενικά.  Ποιος ξεχνάει την -μικρή, αλλά θαυματουργή- ερμηνέια του στο Sleepers ή στο πιο πρόσφατο Death Sentence;  Είναι πολυ καλός χωρίς αμφιβολία και σε αυτή τη ταινία το αποδεικνύει.
Ο ρόλος του Bacon είναι ευαίσθητος, 'άρρωστος' και σκοτεινός, με μια απλότητα που ξαφνιάζει και κάνει τον χαρακτήρα τόσο συνηθισμένο, όσο ο γείτονας της διπλανής πόρτας.  Καταφέρνει να περάσει στον θεατή αυτη τη μάχη που αντιμετωπίζει εσωτερικά, ανάμεσα στο καλό και στο κακό ουσιαστικά.  Ανάμεσα στο να παλέψει και να θάψει βαθιά μεσα του, το 'πρόβλημά' του που τον κατατρώει και στο να ενδώσει στο σκοτεινό του εγω και να αυτοκαταστραφεί.
Στη ταινία παίζει και η γυνάικα του, Kira Sedwick (η οποία έχει παίξει και σε πολλές άλλες μαζί του) η οποία στη συγκεκριμένη ταινία, είναι και αυτή πολυ καλή και βεβάιως ταιριάζουν απόλυτα.  Σίγουρα και το κοριτσάκι το οποίο γνωρίζει στο δάσος ο Walter θα το το βρείτε συγκινητικό, καθώς βγάζει μια αθωότητα η οποία στο πλαίσιο μιασ τέτοιας ιστορίας είναι παράλληλα γλυκιά, αλλά και τρομακτική.
Δραματική-κοινωνική ταινία με την ερμηνεία του Bacon να ξεχωρίζει (και που θα έπρεπε και αυτος να ήταν υποψήφιος για Oscar, αλλά δε το σχολιάζω!) και το story να επιρεάζει τελικά τις ζωές όλων στη μικρή πόλη που ζει ο Walter.  Μια ταινία για το πως τα λάθη του παρελθόντος, καθορίζουν και καθρεφτίζουν αυτο που είμαστε σήμερα και για το πως η ανακάλυψη του κρυφού προσώπου που κρύβουμε μέσα μας μπορεί να μας ελευθερώσει ή να μας καταστέψει για πάντα.


Trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=-fIFa9RcCmI
(sorry για την ποιότητα αλλα δε βρήκα καλύτερο)

Cyaaaa!

Up: Ο μόνος Έλληνας με πραγματική διεθνή καριέρα!

Αααααα σήμερις θα μιλήσουμε για ενα απο τα αγαπημένα μου πλέον παιδικούυυλια!. Το Up.  Μα πως γίνεται να μη την αγαπήσεις αυτή τη ταινία της Pixar;  Έχει τα πάντα μέσα: εναν στριμένο παππού- στην αρχή τουλάχιστον-, ενα γλυκο, στρουμπουλό πιτσιρίκι, πολύχρωςμα μπαλόνια, εξωτικά πουλιά, σκυλιά που μιλάνε, μια ιστορία φιλίας και μια ιστορία εκδίκησης και τόοοσα ακόμη.  Είναι απο τις καλύτερες που έχω δει τα τελαυταία χρόνια, αφου δίνει και τη δυνατότητα στα παιδιά να αντιληφθούν και να κατανοήσουν έννοιες όπως η φιλία, η αγάπη και η προσπάθεια να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα.  Και βέβαια ας μη ξεχνάμε και το γεγονός οτι στη ταινία παίζει και ο δικός μας Ζάχος Χαζτηφωτίου!.  Για όσους δε με πιστεύουν, παραθέτω και τα ανάλογα διαπιστευτήρια:

Εντάξει τι να πω και εγω τώρα;  Απλά θεοί και οι δυο! :P

Ο 78χρονος κ. Fredricksen αποφασίζει να κάνει πραγματικότητα το όνειρο της ζωής του και να ταξιδέψει στη Νότια Αμερική προκειμένου να θαυμάσει απο κοντά την ομορφιά του άγριου τοπίου της.  Δένει λοιπόν πολλά πολύχρωμα μπαλόνια στο σπίτι του (εννοείται για να το πάρει μαζί του, για τι άλλο;!) και ξεκινάει τη μεγαλήτερη περιπέτεια της ζωής του.  Σύντομα όμως ανακαλύπτει οτι δεν είναι μόνος του, καθώς στο σπίτι του έχει παγιδευτεί και ενα μικρό, χοντρούλι προσκοπάκι ο Russell (μα είναι τοσο γλυκό!!).  Η περιπέτεια ξεκινάει και θα είναι πολύ πιο απρόβλεπτη απ'οτι περίμεναν!.
Σίγουρα θα έχετε καταλάβει και εσείς οτι οι ταινίες της Pixar αφήνουν πλέον ιστορία και οχι τυχαία.  Αν με ρωτήσετε βεβαίως και μου λείπει η παλιά, καλή Disney με το Lion King ή την Pocahontas, αλλά νομίζω οτι η Pixar αποτελεί μια τέλεια τεχνολογικά, συνέχεια στο είδος των παιδικών ταινιών.  Ουσιαστικά το βασικό είναι πως έχουν παραμείνει ολα τα διδάγματα στις ταινίες αυτές που μπορούν να περάσουν με εύκολο τρόπο στα μικρά παιδιά.  Και σίγουρα είναι έννοιες που έχουν σημασία όπως ανέφερα και παραπάνω, αγάπη, πίστη στα όνειρα, φιλία, είναι μονο μερικές απο αυτές που πραγματεύονται ολες αυτές οι ταινίες.
Φυσικά το Up δε θα αποτελούσε εξαίρεση, αφού πλεον συγκαταλέγεται και στο top 250, με τις καλύτερες ταινίες ever, σύμφωνα με το IMDB και βέβαια δεν είναι τυχαίο. Προσωπικά τόσο το Up, όσο και το Wally, θα τις κατέτασα στην ίδια θέση μιας που και οι δυο είναι πραγματικά εξαιρετικές για όλες τις ηλικίες.  Μάλιστα δε κρύβω και το γεγονός οτι με το Up συγκινήθηκα, εδικά στην αρχή (το ξέρω θα με πείτε τρελή, αλλά δε με νοιάζει!! χα).
Εννοείται οτι το animation της ταινίας είναι πλέον τελειοποιημένο, ενω τα χρώματα είναι σα να πετάγονται κυριολεκτικά μέσα απο την οθόνη. Οι χαρακτήρες αξιαγάπητοι και άνετα χαρακτήρες που θα μπορούσαμε να συναντήσουμε στη καθημερινή μας ζωή (αν εξαιρέσουμε το σκύλο που μιλαει!).  Γενικά βλέπεται πολυ ευχάριστα και αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, η οποία σε κάνει να χαμογελάς παρολα αυτα. 
Να τη δείτε, γιατί είναι όντως απο τις καλύτερες του είδους της και αλήθεια, αμφιβάλω αν υπάρχει κάποιος στον οποίο δεν άρεσε ή δε θα αρέσει (αν υπάρχει πάντως μη το πείτε, γιατί θα φανεί οτι έχω άδικο, ευχαριστώ!).

Ακολουθεί και traileraki guyzzzz:
http://www.youtube.com/watch?v=xxMcViTf7KU&feature=related


Υ.Γ: Όσοι δεν έχετε δει και το 'Μπαμπούλας Α.Ε' να το δείτε asap, γιατί είναι πολύ καλόο.  Και μάλιστα στα ελληνικά, μιας που η μεταγλώτιση είναι τέλεια!!

Take care!

The Boy in the Striped Pajamas: Η άλλη πλευρά του φράχτη....

Όπως είπα και χτές, σήμερα θα ανεβάσω την ταινιούλα πολυ νωρίτερα, καθώς υπάρχει η περίπτωση να παω στις Νύχτες Πρεμιέρας το βράδι, οπότε δε θέλω να χάσω πάλι να γράψω στο blogaki μου το καταπληκτικό! (ναι είναι!).
Σήμερις λοιπόν η ταινιούλα ειναι δραματική....αλλά πολυ δραματική.  Όταν την είχα δει τη πρώτη φορά μπορώ να πω πως απλά είχα συγκινηθεί απίστευτα, τόσο απο το story, όσο και απο τις ερμηνείες των δυο μικρών πρωταγωνιστών.  Είναι μια εξαιρετική ταινία που απ'οτι εχω δει τριγύρω, δεν είναι και ιδιαίτερα γνωστή, οπότε ελπίζω να μη την έχετε δει για να τη δείτε τώρα :P.

Η ιστορία λαμβάνει χώρα κατα την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και επικεντρώνεται στη ζωή του μικρού Bruno.  Ο Bruno είναι ο μικρός γιός ενός σκληροτράχηλου αρχηγού των SS, ο οποίος μαζί με την την μεγαλύτερη αδελφή του, τη μητέρα του και τον πατέρα του, μετακομίζουν στην εξοχή για εναν βασικό λόγο, τον οποίο ο Bruno δε γνωρίζει: ο πατέρας του τίθεται υπεύθυνος για ενα στρατόπεδο συκέντρωσης που βρίσκεται κοντά στο νεο τους σπίτι.  Εκεί καθώς οι μέρες περνάνε ο Bruno θα γνωρίσει ενα εβραιόπουλο μέσα απο το σταρτόπεδο, τον Shmuel και μια φιλία θα ξεκινήσει με τα δυο παιδιά όμως, να βρίσκονται στις δυο διαφορετικές πλευρές του συρμάτινου φράχτη.  Και αυτο σίγουρα είναι κάτι που ο σκληρός μπαμπάς του Bruno, δε θα το επιτρέψει....
Το story της ταινίας είναι ενα story χιλιοειπωμένο απο πολλές άλλες ταινίες: Β' Παγκόσμιος, Εβραίοι συγκεντρωμένοι στα στρατόπεδα, οι Γερμανοί άκαρδοι και βάρβαροι, κακουχίες, θάνατος, Ολοκαύτωμα.  Πράγματα που τα έχουμε δει και που πάντα θα δημιουργούν ένα δυσάρεστο σφίξιμο στο στομάχι.  Αυτη είναι και η βασική διαφορά της ταινίας αυτής με τισ υπόλοιπες.  Οτι ενω πραγματεύεται ουσιαστικά το ίδιο θέμα, επειδή ακριβώς επικεντρώνεται στη σχέση των δυο αγοριών, σου δίνει την αίσθηση οτι αυτο που βλέπεις γίνεται μονο σε εκείνο το μέρος και πουθενά αλλού.  Μερικές είναι μονο οι αναφορές σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί γενικότερα, εξαιτίας της γερμανικής κατοχής.  Αλλά είναι κάτι που στη ταινία δε μας 'αφορά', γιατί απλά δε το βλέπουμε ποτε.
Τα δυο παιδιά που έχουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, είναι τόσο αθώα και τόσο αγνά, που και μονο να τα σκέφτεσαι μέσα σε μια τέτοια ζωφερή πραγματικότητα, θες να μπήξεις τα κλάματα.  Ειδικά το εβραιόπουλο που είναι η πρωσοποποίηση της αγνότητας και της αθωότητας, είναι συγκλονιστικό.  Το γεγονός οτι η φιλία τους χτίζεται με την ύπαρξη βασικά του φράχτη του στρατοπέδου στη μέση, λέει πολλά και περνάει και πολλά μηνύματα που θα είναι πανεύκολο να τα εντοπίσετε.  Η σκηνοθεσία στη προκειμένη περίπτωση, είναι απλή και επικεντρώνεται στη φιλία των παιδιών, αλλά και στο πως αντιμετωπίζει το γεγονός αυτο, η οικογένεια του Bruno κυρίως.  Το βάρος δίνεται ξεκάθαρα στις ερμηνείες όλων των ηρώων και είναι όλοι όπως πρέπει. Ούτε υπερβολικοί, ούτε όμως και με ελλείψεις.  Τον πατέρα μάλιστα σίγουρα θα τον θυμάστε απο τον Harry Potter (οσοι το έχετε δει), οπου παίζει τον professor Lupin.  Όσο καλός και συμπαθητικός είναι εκεί, άλλο τόσο δεν είναι εδώ και σίγουρα θα ξαφνιαστείτε εαν τον δείτε να ερμηνεύει έναν τέτοιο ρόλο, στον οποίο μάλιστα αποδεικνύεται και εξαιρετική επιλογή.  Παρολα αυτα, τα δυο μικρά αγόρια, κλέβουν τις εντυπώσεις διοτι έχουν αυτό που κανείς άλλο στη ταινία δεν έχει: είναι παιδιά.
Το The Boy in the Stiped Pajamas είναι μια πολύ συγκινητική και καλοπαιγμένη ταινία, που σίγουρα θα δημιουργήσει- εστω και λιγο- αισθήματα θλίψης και στεναχώριας σε όποιον επιλέξει να την δει.  Σίγουρα εαν στους βασικούς ρόλους δεν ήταν παιδιά, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό, γιατί πολυ απλά το να σκέφτεσαι οτι τόσα παιδιά 'έζησαν' μια τέτοια φρίκη τότε, είναι πολύ θλιβερό και τραγικό.

Σίγουρα αξίζει να τη δείτε....
Χαιρετώ...

Sooooryyy!!

Δεν ανέβασα ταινιούλα σήμερα γιατί δε πρόλαβα βρε παιδιάααα!!.  Soooooryyy θα ανεβάσω αύριο, πιο νωρίς απο το κανονικό για να είμαι σίγουρη οτι αυτή τη φορά θα προλάβω!!

Οπότε stay tuned for more tommorow! :))

Thirst: Και έχω μια δίψα....άλλο πράγμα!!. Άλλο όμως....

Youhouuuuu, παλι εδω είμαι και νομίζω πως θα σας ξανακάνω παράπονα.  Ούτε ενα σχόλιο, μα ούτε ενα!!;;  Να μου πείτε ποσο απαίσιες είναι οι ταινίες που ανεβάζω, ή πόσο χάλια είναι οι κριτικές μου, κάτι ρε παδί μου!!.  Οτιδήποτε.  Τι φάγατε χτες, που πήγατε τι κάνατε και με ποιον (huhu).  Ντροπή σας, μονο αυτό εχω να πω....ντροπή.  Βασικά αυτό και την σημερινή ταινία, αλλά αυτα μονο, τίποτα άλλο!!.  Για να μάθετε.

Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία ενός ιερέα, του Sang-hyeon, ο οποίος στη προσπάθεια του να βοηθήσει στη θεραπεία μιας ασθένειας, καταλήγει να μετατραπεί σε...βρυκόλακα, μετά απο μια μετάγγιση αίματος που του έγινε, απο έναν άγνωστο δότη.  Τα πράγματα θα περιπλακούν ακόμη περισσότερο, όταν θα ερωτευεθεί τη γυναίκα ενός άντρα για τον οποίο προσευχόταν να θεραπευθεί απο την αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε.  Μια επικίνδυνη και παθιασμένη ιστορία αγάπης θα ξεκινήσει μεταξύ τους δυο τους....τώρα το που θα καταλήξει, αυτο είναι άλλο....
Ο σκηνοθέτης του Oldboy ξαναχτυπά και αυτη τη φορά παρουσιάζει μια ιστορία αγάπης (και μίσους), αλλιώτικη απο τις άλλες.  Το γεγονός και μονο οτι βάζει στη θέση ενος βρυκόλακα, εναν άνθρωπο της πίστης, είναι απο μόνη της μια πολύ πρωτοποριακή και καυστική ιδέα.  Εαν δε προσθέσουμε και τον έρωτα που νοιώθει για την νεαρή κοπέλα, τοτε μπορούμε να πούμε με σιγουριά οτι έχει καταπατήσει ολοκληρωτικά την εικόνα του ευσεβούς και αναμάρτητου προσώπου που παρουσιάζει ενας ιερέας (συνήθως).  Η σκηνοθεσία είναι γεμάτη εκπλήξεις και σκηνές απρόσμενα περίεργες.  Σίγουρα δε θα σας προκαλέσουν εντύπωση οσες είναι γεμάτες στο αίμα, καθώς θα έχετε δει και σε άλλες αναλόγου περιεχομένου τέτοιες σκηνές, αλλά ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται και η αντίθεση που υπάρχει συνήθως σε σχέση με τον υπόλοιπο χώρο, είναι αυτα που κάνουν τη διαφορά.  Το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι πολυ ταιριαστό και πολυ αταίριαστο ταυτόχρονα, ενω οι ερμηνείες τους είναι εξαιρετικές.  Η ιστορία αγάπης των δυο, βρίσκεται στο επίκεντρο της ταινίας, με τη δεύτερη φύση όμως του Sang να τους ακολουθεί.  Και τωρα που το ξανασκέφτομαι, το Sang που είναι το όνομα του ιερέα, σημαίνει αίμα, και αυτο είναι μια ακόμα επιβεβαίωση του ποσο έξυπνη είμαι (δε πιστεύω να γέλασε κανείς;!;).
Για εμένα πάντως το Thirst ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, γιατί ξεμούδιασε και λίγο το μυαλό μου και τα μάτια μου, απο τους κλασσικούς, πανέμορφους Αμερικνούς βρυκόλακες.  Και οι Κορεάτες ιερείς, βρυκόλακες έχουν ψυχή- και ταλέντο!!.  Εεε μα πια!.
Όποιος έχει όρεξη για κατιτίς το εναλλακτικό με μπόλικο αίμα, δαγκωματιές, αρκετό sex (ο ναι!) και όλα αυτο δοσμένα με μια αληθινά ιδιαίτερη και πως να το πω....καλλιτεχνικά διεστραμένη ταινία, σίγουρα θα πρέπει μεσα στις επιλογές του να είναι και το Thirst.
Εγω την απόλασυα και την χάρηκα πολυ, γιατί έχει αυτο το διαφορετικό που αναζητώ στις ταινιούλες που βλέπω!!.  Ελπίζω να αρέσει και σε εσας και να μου πείτε μετά αποψούλες (να μου πείτε όμως!).

Τσιμπήστε και το traileraki και γειάααα σας:
http://www.youtube.com/watch?v=kG4AV6kLrKY

Dogville: Ή θα την λατρέψεις ή θα την μισήσεις....

Χαιρετώ και παλι αγόρια και κορίτσια!.  Εντάξει περιτό να πω οτι σήμερα, στο τσακ ήμουν να πάθω τίποτα απο τον πολυ ύπνο (:p), οπότε έχω φτιάξει ενα φραπεδάκιον τώρα, κάθομαι μπαλκόνι και ετοιμάζομαι να γράψω για μια ακόμη ταινιούλα, η οποία είναι αρκετά αμφιλεγόμενη.  Και πραγματικά όποιος την βλέπει, είτε την λατρεύει, είτε την απεχθάνεται.  Δεν υπάρχει μια μέση κατάσταση και νομίζω οτι απο μονο του αυτο λέει πολλα για μια ταινία, όταν δηλαδή δημιουργεί τοσο ακραία συναισθήματα στους θεατές, θετικά ή αρνητικά.

Dogville λοιπον, με πρωταγωνίστρια την Nicole Kidman και σκηνοθέτη τον Lans Von Trier.  Ο Trier δεν είναι αυτό που λέμε συνηθισμένος σκηνοθέτης και φυσικά το Dogville είναι μια απο αυτές τις ταινίες του που το αποδεικνύουν.
Η Κidman υποδείεται την Grace, μια όμορφη γυναίκα, η οποία καταδιώκεται απο μια συμμορία γκάνγκστερ και αναγκάζεται να βρεί καταφύγιο σε μια μικρή πόλη με το όνομα Dogville.  Εκεί οι κάτοικοι θα αποφασίσουν να της παραχωρήσουν ένα μέρος για να μείνει, προκειμένου να γλιτώσει απο τους κακοποιούς, αλλά θα της ζητήσουν σαν αντάλλαγμα να εργάζεται και εκείνη στη πόλη τους, ωστέ να μπορεί και εκείνη να προσφέρει με την εργασία της, όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι κάτοικοι.  Σύντομα η Grace θα διαπιστώσει οτι τα φαινόμενα απατούν και οτι οι κάτοικοι της περίεργης αυτής πόλης, θα ζητήσουν απο την ίδια πολλά περισσότερα απ'οσα μπορεί να δώσει....
Αυτή τη φορά δε θα σταθώ τόσο στην ερμηνεία των ηθοποιών, καθώς δεν έχω να πω και τίποτα το ιδιάιτερο.  Η Kidman είναι καλή (χωρίς αυτο να σημαίνει οτι δε θα μπορούσα να φανταστώ άνετα και άλλες ηθοποιούς που να υποδύονται τον ρόλο της το ίδιο ή και ακόμη καλύτερα), ενώ και η ομάδα των ηθοποιών που την απαρτίζει είναι επίσης πολυ καλή (θα δείτε πολλους ηθοποιούς που σε αλλες ταινίες κρατούν κυρίως δεύτερους ρόλους, αλλά εδω αποτελούν όλοι κομμάτι ενός 'ενιαίου' πρωταγωνιστή, δηλαδή ολόκληρης της κοινότητας).  Αυτο στο οποίο θέλω να αναφερθώ βασικά είναι η σκηνοθεσία και η οπτική ματιά του Trier.
Αυτο που σίγουρα θα εκπλήξει όσους επιλέξουν να δουν την ταινία, είναι το γεγονός οτι διαδραματίζεται εξ'ολοκλήρου πάνω στη σκηνή ενος θεάτρου!.  Δεν υπάρχει ίχνος εξωτερικού χώρου, αφού οτι συμβαίνει, συμβαίνει σε ενα σκηνικό που έχει στηθεί πάνω στη θεατρική σκηνή.  Τα σπίτια, τα δέντρα, τα μαγαζιά, ο δρόμος, τα πάντα είναι φτιαγμένα πάνω στη σκηνή, είτε ζωγραφισμένα με λευκή μπογιά στο ξύλινο δάπεδο, όπως για παράδειγμα οι θάμνοι και το εξωτερικό των σπιτιών, που δεν είναι τίποτα περισσότερο απο ενα περίγραμμα τετραγώνου, είτε 'χτισμένο' με κάποια στοιχειώδη πράγματα που παραπέμπουν σε κάποιον χώρο, πχ. ενα κρεβάτι και ενα τραπέζι, που υποδηλώνουν την ύπαρξη κάποιου σπιτιού ή  ενα αυτοκίνητο που δηλώνει την ύπαρξη του δρόμου.  Κατα την ταπεινή μου άποψη το συγκεκριμένο σκηνοθετικό έυρημα του Trier είναι και αυτο που κάνει ολη τη διαφορά σε αυτή τη ταινία.  Φαίνεται να υπάρχει κάποιος σκοπός και κάποιο νόημα κρυμμένο πίσω απο αυτή του την επιλογή, και που γίνεται φανερό στην πορεία της ταινίας.  Εγω την λάτρεψα για αυτο το ξεχωριστό στυλ της και ειλικρινά μαγεύτικα απο το πως μπόρεσε μέσα σε μόνο ελάχιστα τετραγωνικά να χωρέσει τη δράση τόσων προσώπων και να περάσει και τόσα μηνύματα σε όσους επιθυμούν να την ψάξουν λίγο περισσότερο.  Το Dogviile θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως μια θεατρική ταινία και εννοείται οτι πολυ εύκολα θα μπορούσα να την δω και στο θέατρο, σαν καθαρά θεατρική παράσταση αφού ουσιαστικά είναι αυτό ακριβώς.  Μια θεατρική παράσταση σκηνοθετημένη για προβολή στον κινηματογράφο.
Γενικά αξίζει να την δείτε και μονο σαν εμπειρία, αφου δε πιστεύω να έχετε δει κάτι ανάλογο σε άλλη ταινία.  Όπως είπα και πριν οι ερμηνείες είναι πολυ καλές και κατα έναν περίεργο τρόπο απόλαυσα περισσότερο αυτές των κατοίκων της πόλης, παρά της Kidman, αφου είχαν αυτο το περίεργο και λίγο ψυχωτικό, που απο την αρχή σε κάνει να καταλάβεις οτι κάτι δε παει καλά.  Η σκηνοθεσία διαφορετική και ιδιαίτερη.  O Trier φοβερός σε αυτή τη ταινία του (ας έχω να θυμάμαι και κάτι καλό, μιας που στο τελευταίο του έργο 'Ο Αντίχριστος' απλά έριξα τρελό γέλιο, sorry!).
Κάποιοι είπαν οτι το Dogville ήταν απλά μια προσπάθεια του σκηνοθέτη να κάνει μια ταινία ξεχωριστή απο τις άλλες, χωρίς κάποιον προφανή λόγο, απλά για να την κάνει.  Για εμένα δεν είναι έτσι.  Θεωρώ οτι έκανε μια ταινία για την τέχνη, αφου την βλέπω σαν μια καθαρά καλλιτεχνική και εναλλακτική δουλειά.  Σε αντίθεση με τον Αντίχριστο οπου εκεί είμαι σίγουρη οτι έκανε μια ταινία, απλά και μονο για να σοκάρει, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο (sorry και πάλι!).

Δείτε και πείτε!.  Αξίζει ακόμα και μονο για να δείς του ηθοποιούς να γυρίζουν ένα αόρατο πόμολο μιας πόρτας και να ακόυς την ίδια στιγμή το τρίξιμο μιας πόρτας, στη θέση της οποίας υπάρχει μονο το περίγραμα μια πόρτας!.
Σίγουρα δε θα τη ξεχάσετε...
Αντίο :)

American Psycho: Πιο American γίνεται, πιο psycho δε γίνεται!!

Λοιπόν σήμερα είμαι πολυ εκνευρισμένη, μα πάρα πολυ!.  Τώρα θα μου πείτε γιατί, τι συμβαίνει;.  Αααα τίποτα, καμία σχέση με εμένα, απλά έβλεπα το trailer απο μια καινούργια ταινία και έπαθα σοκ.  Η ταινία λέγεται The Fighter, και πρωταγωνιστής είναι ο Christian Bale.  Μαζί του παίζει ο Mark Wahlberg και η Amy Adams.  Εντάξει ρε παιδιά δείτε το σας παρακαλώ και δείτε πως έχει γίνει ο Bale για μια ακόμη φορά για τις ανάγκες ενος ρόλου.  Αν δε προταθεί για Oscar αυτή τη φορά, θα φάω τις κοτσίδες μου!!.  Αφήστε δε που στο trailer συνειδητοποίησα οτι ο Wahlberg έχει προταθεί για το αντίστοιχο βραβείο!!.  Δηλαδή ποιος, ο Wahlberg για τον ρόλο του στον Πληροφοριοδότη.  Σιγά το ρόλο πια.....Pfff....Γι'αυτο για να μου φύγει ο καημός (κάπως δηλαδή, γιατί ειλικρινά τα νεύρα μου!), σήμερα θα ασχοληθώ με το American Psycho, μια απο τις καλύτερες ερμηνείες του Bale- φυσικά- αν και αυτή δεν έχει την αναγνώριση που της αξίζει.

Σε μια μεγάλη ψηφοφορία που έγινε πριν απο μερικούς μήνες, ο Bale ψηφίστηκε ως η πιο cult φυσιογνωμία της δεκαετίας σε ταινία και συγκεκριμένα για το American Psycho.  Όποιος έχει δει την ταινία ηδη, θα καταλάβει γιατί έχει τόσο μεγάλη απήχηση στους fan του είδους.  Γιατί απλά η ερμηνεία του, όπως και να το κάνουμε είναι τρομερή.
O Patrick Bateman είναι ένας επιτυχημένος επενδυτικός σύμβουλος, σε μια απο τις μεγαλύτερες επενδυτικές εταιρίες της Νεας Υόρκης.  Έχει ενα υπερχλιδάτο διαμμέρισμα, μια όμορφη αρραβωνιαστικία, πολλά λεφτά και άψογο στυλ.  Ο Patrick Bateman τα έχει όλα και αυτό φαίνεται.  Έχει όμως και κάτι ακόμα, κάτι που δε φαίνεται και που φροντίζει να το κρύβει πολυ καλά απο τους συνεργάτες του και γενικότερα το οικείο του περιβάλλον.  Μια αρρωστημένη και νοσηρή προσωπικότητα, ενα σκοτεινό και ψυχωτικό alter ego, που εμφανίζεται ξαφνικά και τότε αλίμονο σε όποιον βρεθεί μπροστά του....
Ο Βale αν και Βρετανός, μπήκε στο πετσί του American Psycho, καλύτερα απ'οτι και ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί.  Δεν είναι βασικά τυχαίο που η ταινία διαδραματίζεται στη 'πόλη των πόλεων', καθότι χρονολογικά το story τοποθετείται στη δεκαετία του '80, με τα ναρκωτικά, τη ξέφρενη ζωή και το ελεύθερο (και πολυ) sex, που βρίσκονταν σε άνθηση τότε.
Το ολο σκηνικό θα σας θυμίσει σίγουρα την οπτική των παλαιότερων ταινιών, αλλά αυτό είναι σκόπιμο καθώς η ταινία γυρίστηκε το 2000.  Στο επίκεντρο βεβαίως βρίσκεται ο Patrick Batman, εμ συγγνώμη Bateman ήθελα να πω :P, ο οποίος για να το θέσουμε πιο απλά είναι ένα άτομο με διπλή προσωπικότητα.  Η ερμηνεία του όμως κάθε άλλο παρά απλή είναι, καθώς έχει καταφέρει να της δώσει ένα απίστευτο βάθος, εκεί που κάποιος άλλος θα του προσέδιδε τη μορφή καρικατούρας.  Ο Bale αμφιταλαντεύεται μεταξύ λογικής και παράνοϊας και το καταφέρνει περίφημα.  Το ωραίο με τον ρόλο του είναι οτι ουσιαστικα έχει αποδεχτεί το δυσιπόστατο του χαρακτήρα του και αυτό φαίνεται απο το γεγονός οτι κατά τη διάρκεια των διαφόρων φόνων που διαπράτει (ναι, ναι αυτο κάνει!), τις περισσότερες φορές το κάνει φορώντας το καλοσιδερωμένο και πανάκριβο κοστούμι του, τη μακριά του καπαρντίνα και τα καλογυαλισμένα του παπούτσια.  Σε άλλη ταινία απλά θα βλέπαμε τον δολοφόνο να φοράει τα κλασσικά του μαύρα ρούχα, μαύρα παπούτσια, μαύρο σκόυφο.....και πάει λέγοντας.  O Bale παλι παραδίδει μαθήματα σχετικά με το πως μπορείς να διαπράξεις μια αποτρόπαια δολοφονία, διατηρώντας όμως και απαρράμιλο στυλ!.
Η συγκεκριμένη ταινία δε μπορεί να μπεί εύκολα σε καλούπι, καθώς δεν είναι ακριβως θρίλερ.  Περισσότερο μοιάζει με μια μίξη απο θρίλερ και στοιχεία μαύρης κωμωδίας.  Εξάλλου και ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει πως ένας απο τους στόχους του ήταν να παρωδήσει, κατά κάποιο τρόπο, την εποχή και τον τρόπο ζωής του '80.  Η επιλογή παρόλα αυτά του Bale ήταν τυχαία, μιας που ο ρόλος είχε αρχικά προταθεί στον Leonardo di Caprio, ο οποίος αρνήθηκε και έτσι στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρέθηκε αργότερα ο Bale.  Kαι εαν ρωτάτε εμένα, ευτυχώς!.
Κορυφαία ερμηνεία, σκηνές που έχουν γράψει κινηματογραφική ιστορία, ατάκες πικρού, μαύρου χιουμορ και ενα story που ακολουθεί ουσιαστικά την κάθοδο ενος ανθρώπου, στις πιο σκοτεινές και βρώμικες σκέψεις και πράξεις, της ίδιας του της ύπαρξης.
Μια απο της καλύτερες psycho και απολαυστικές εμηνείες ever!!.

Thank you Christian!! ;)

Death at a Funeral: Ο καλός, ο κοντός και το πτώμα....!

Χαιρετώωωωω παιδιάααα!!.  Today έχουμε κωμωδιούλα, να ελαφρύνουμε λίγο και το κλίμα των προηγούμενων ημερών, καθ'οτι έπεσε λίγο βαρύ το πράγμα με τις ταινίες που ανέβασα.  Α ναι!  Αυτές τις μέρες έχουν ξεκινήσει και οι Νύχτες Πρεμιέρας στην Αθήνα και θα διαρκέσουν μέχρι και τις 26 Σεπτέμβρη.  Όσοι πιστοί προσέλθετε γιατί απο οτι είδα και στο πρόγραμμα που έχει βγει, οι ταινίες είναι πολλές και καλές και βασικά και για όλα τα γούστα.  Εγω σίγουρα θα πάω να παρακολουθήσς κάποιες, αν και έιναι τόσες αυτές που θέλω να δω που δε νομίζω να τις προλάβω όλες. Όποια δω πάντως, θα σας ενημερώσω, σχετικά με το αν αξίζει τον κόπο ή οχι και έπειτα it's your choice!.

Εντάξει το 'Death at a Funeral' είναι μια απλά απολαυστική κωμωδία που θα χαρείτε (ειδικά όσοι είχαν εκτιμήσει το χιούμορ του 'Full Monty', σίγουρα θα διασκεδάσουν και με αυτή).
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο ευγενικός και καλόκαρδος Daniel, έχει προσφάτως χάσει τον πατέρα του και όπως συνηθίζεται όλη η οικογένεια (στη προκειμένη περίπτωση η λέξη σόϊ ηχεί καλύτερα) μαζεύεται στο σπίτι προκειμένου να συλλυπηθούν στον τεθλιμένο γιο, αλλά και να 'αποχαιρετίσουν' τον κατά τα άλλα αυστηρό και υποδειγματικό πατριάρχη της φαμίλιας.  Εκεί θα έρθουν τα πάνω κάτω, όταν ένας μυστήριος άντρας θα εμφανιστεί και θα απειλήσει να βγάλει στη φόρα κρυμμένα μυστικά του εκλειπόντα, τα οποία και θα ταράξουν συθέμελα την εικόνα του οικογενειάρχη, νεκρού πατέρα.  Εαν σε αυτό προσθέσουμε και την κάθε τρέλα που κουβαλάει ο καθένας που θα διαβεί το κατώφλι αυτού του σπιτιού, τότε πραγματικά μπορούμε να μιλάμε για το απόλυτο μπάχαλο που μόνο σε κηδεία δε παραπέμπει.
Οι χαρακτήρες είναι πολύ και ολοι κλέβουν την παράσταση - ακόμα και το πτώμα του πατέρα!- και αυτή είναι και η μαγκιά της ταινίας, το γεγονός δηλαδή οτι ο καθένας απο τους ήρωες λειτουργεί σαν καρικατούρα μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας, χωρίς κανείς τους να καταντάει βαρετός και προβλέψιμος.  Απο τον ταπεινό γιο, στον τρελό παππού και τον γκομενιάρη Justin, ολόκληρη η ταινία βρήθει απο πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες που όλοι μαζί προωθούν το story ιδανικά, μέσα απο τις πράξεις και τις απίστευτες ατάκες τους.
Το βρετανικό χιούμορ είναι καυστικό, χωρίς να γίνεται κουραστικό και γλοιώδες (όπως πολλές φορές γίνεται το αντίστοιχο αμερικάνικο, ας μην αρχίσω πάλι!) και όταν έρθει η ώρα να γελάσεις, θα γελάσεις και θα το χαρείς.  Όλη η ιστορία εκτυλίσεται σε ενα και μονο σκηνικό (μέσα και εγω απο το σπίτι), αλλά συμβαίνουν τόσα ευτράπελα, που σίγουρα δε θα προβληματίσει η επανάληψη του ίδιου σκηνικού.  Το καλό με τη ταινία αυτή είναι οτι δε χρειάζεται να περάσει κανα μισάωρο για να πέσει το πρώτο γέλιο απο αυτούς που την παρακολουθούν, καθώς απο την πρώτη κιόλας σκηνή το πράγμα έχει ηδη ξεφύγει.  Έχει νεύρο, είναι γρήγορη και πολύ απολαυστική, οπότε εαν επιδιώκεται να περάσετε ενα διασκεδαστικό βραδάκι στο σπίτι με παρεούλα και να γελάσετε ρε παιδί μου με μια καλή κωμωδία, επιλέξτε την και σίγουρα δε θα θα βγείτε χαμένοι.
Εαν πάλι δε θέλετε να γελάσετε και πολυ τότε μπορείτε ωραιότατα να δείτε την αμερικάνικη version που έχει ήδη κυκλοφορήσει (ναι το ξέρω, πολυ περίεργο, ακόμα ενα remake pfff...) και stadar θα έχετε τη δυνατότητα να κοιτάτε παγωμένοι την οθόνη σας, καθώς αναρωτιέστε, που είναι το αστείο.  Και πάλι η διαφορά........άααααπειρη.  Αφήστε που για κάποιον ανεξήγητο λόγο, όλο το cast της δεύτερης version αποτελείται απο έγρωμους ηθοποιούς ( γνωρίζοντας προφανώς πολυ καλά, οτι εκείνοι που προκαλούν γενικά γέλιο σε κωμωδίες, είναι οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί), αλλά κάπου κολλάει το πράγμα, αν και η όμάδα των ηθοποιών αποτελείται όντως απο καλούς κωμικούς.
Όπως έλεγε και κάποτε ο Βούρος, εσυ αποφασίζεις, εγω απλά ενημέρωσα για να μη μου λέτε μετα άλλα!.  Άντε μπράβο!.

Φέυγω τώρα γιατί συγχύστηκα!. :P

25th Hour: Edward come back!!

Hello σας για μια ακόμη φορά.  Τι γίνεστε;  Πάαααντα καλά!.  Λοιπόν απόψε έψαχνα να βρω ποια ταινία να γράψω και είχα λίγο μπερδευτεί, γιατί είναι πολλές οι καλές και αυτές που μου αρέσουν.  Ξαφνικά όμως εκεί που καθόμουν μου ήρθε και λέω, εντάξει απλά πρέπει να γράψω γι'αυτην.  Απλά.  Για την 25η Ώρα.
Ο τίτλος δίπλα στο όνομα της ταινίας, αναφέρεται στον Edward Norton, έναν απο τους πραγματικά αγαπημένους μου ηθοποιούς.  Τον θεωρώ έναν απο τους καλύτερους της γενιάς του και εναν απο τους πολυ αδικημένους (εαν το πάμε απο πλευράς Oscar).  Δε νομίζω να μη θυμάται κανείς την ερμηνεία του στο 'American History X' που ήταν συγκλονιστική.  Δεν άξιζε ενα Oscar για την ταινία αυτή;  Αλίμονο δηλαδή!.  Και το έχασε απο τον Crowe, που το πήρε για τον ΄Μονομάχο' (αυτο δε θα το σχολιάσω καν).  Τώρα το come back, πάει στο οτι είναι ενας ηθοποιός κλάσης και τα τελευταία χρόνια, σα να μη πηγαίνει κάτι καλά...δε ξέρω τι.  Έχει κάνει μερικές επιλογές που είναι πολύ κατώτερες του ταλέντου του, και δεν έχω ιδέα γιατί.  Είναι κρίμα όμως γιατί με το ταλέντο που έχει θα μπορούσε να παίζει σε καλές ταινίες, κάτι που έχει 'χάσει' κάπως πια.  Παρόλα αυτά, εγω θα ανφερθώ σε μια ακόμα ταινία που αποδεικνύει τις φοβερές ερμηνευτικές του δυνατότητες και που κατ'εμε, άξιζε μια ακόμη υποψηφιότητα, αν οχι το ίδιο το Oscar.  Γι'αυτο Edward, please come back again!.

Ο Monty Brogan (Edward Norton), αναθεωρεί τις σχέσεις με την οικογένειά του και τους φίλους του και ουσιαστικά την ζωή του ολόκληρη, το τελαυταίο του βράδυ σαν ελεύθερος πολίτης, μετά απο την κατηγορία που του απαγγέλθηκε απο την Δίωξη, για εμπορία ναρκωτικών.  Η ποινή φυλάκισής του υπολογίζεται στα εφτά χρόνια και τώρα ο Monty καλείται να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του παρελθόντος και του ζωφερού παρόντος, ενα 24ωρο πριν οδηγηθεί στη φυλακή.
Μου είναι πολυ δύσκολο να εξηγήσω πόσο βαθιά με επιρρέασε η συγκεριμένη ταινία.  Απο τη σκηνοθεσία του Spike Lee που είναι ωμή και απόλυτα αληθινή, μέχρι τις ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών, αυτή η ταινία είναι για εμένα αυτό που λέμε, διαμάντι.  Οι σχέσεις του Monty με το στενό του περιβάλλον βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, αλλά και η σχέση του με τον ίδιο του τον εαυτό.  Η απληστία για περισσότερα λεφτά, η προβληματική σχέση με τον πατέρα του, οι φίλοι που δεν ήταν εκεί και η γκόμενα που τον 'πρόδωσε', ολα αυτα που τον διαμόρφωσαν και τον έκαναν ενα τίποτα.  Σκέψεις, πράξεις και μετάνοια για μια ζωη, που πλέον είναι αργά για να μετανοιώσει, βγαίνουν όλα στην επιφάνεια και παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στο τελευταίο 24ωρο ίσως και ολόκληρης της ζωής του.
Ο Spike Lee, έχει καταφέρει να περάσει αυτη τη διάσταση της εσωτερικής διεργασίας του πρωταγωνιστή και στο εξωτερικό του περιβάλλον, αφού το πραγματικό πρόσωπο της Νεας Υόρκης, θορυβώδες, βρώμικο και απειλητικό, μοιάζει το τέλειο ταίρι για ολα τα συναισθήματα που κατακλύζουν τον Norton.  Μεγάλη έκπληξη ήταν οι εικόνες απο το 'σημείο-μηδέν' που υπάρχουν στη ταινία, εκεί που κάποτε ορθώνονταν οι δυο πανήψυλοι πύργοι του World Trade Center.  Σοκάρουν ακόμα και σήμερα.  Το πραγματικό πρόσωπο αυτής της πόλης που λέγαμε....
Γενικά η ταινία έχει πολλές σκηνές που σίγουρα θα τις μνημονεύετε και αργότερα. Ωμές και σκληρές, αλλά πάνω απ'ολα, αληθινές, γεμάτες συναισθηματική ένταση και άγρια ομορφιά.  Ο Lee δε μασάει τα λόγια του και προσφέρει σε όλους εμάς μια πραγματικά αριστουργηματική ταινία.
Η σκηνή του μονολόγου δε, του Norton μέσα στη τουαλέτα είναι απλά μια επιβεβαίωση του πως ένας μεγάλος ηθοποιός, μπορεί ακόμα και μέσα σε πέντε λεπτά να σε πείσει για το ποσο μεγάλος είναι και να σε κάνει να αντριχιάσεις.  Κάθε φορα που το βλέπω, το βρίσκω τοσο επίπονα αληθινό, που δε μπορώ παρά να βουρκώσω (γενικά βασικά με αυτη τη ταινία με πιάνει ενα πράγμα σα να θέλω να πλαντάξω.....ωραίιιια).
Η μουσική είναι ενα επιπλέον bonus της ταινίας, γιατί σε στοιχειώνει και απλά ταιριάζει γάντι σε ολη τη ζωφερή πραγματικότητα των ηρώων.
Δείτε την και θα έχετε δει μια ταινία που σίγουρα θα σας κάνει να σκεφτείτε κάποια πράγματα αλλιώς.
Αξίζει....

The Shining: Redrum....

Τι και αν ο ίδιος ο Stephen King, ποτέ δε δέχτηκε την συγκεκριμένη ταινία ως μεταφορά του βιβλίου του στη μεγάλη οθόνη;  Τι και αν η πρωταγωνίστρια της ταινίας είχε προταθεί, τη χρονιά που η ταινία βγήκε (1980), για το χρυσό...βατόμουρο, εξαιτίας της ερμηνείας της;  Το πράγμα δεν αλλάζει.  Το The Shining αποτελεί μια απο τις πιο κλειστοφοβικές και ψυχοβγαλτικές ταινίες που έχω δει ποτέ! (παραβλέπω το γεγονός οτι παραάργησα να γράψω ταινιούλα σήμερα και συνεχίζω :P).

Ομολογώ πως το παραπάνω poster της ταινίας δε το είχα ξαναδεί, αλλά επειδή είναι zuuuuper, το έβαλα.
Το The Shining είναι μια πολυ καλογυρισμένη ταινία, που παρά το γεγονός οτι διαδραμτίζεται σε ενα τεράαααστιο ξενοδοχείο, εμένα μου δημιούργησε ενα απίστευτο αίσθημα κλειστοφοβίας, που δε το έχω πάθει με πολλές άλλες.  Αν και πρέπει να παραδεχτώ οτι στο 2001: Α Space Odyssey του Kubrick με πήρε δυο φορές ο ύπνος (ντρέπομαι αλλά τι να κάνω, αφου με πήρε!), στη Λάμψη (οχι του μεγάλου Φώσκολου, που να τον φτάσει ενας παλιο-kubrick),δε βαρέθηκα ουτε κατα διάνοια.  Ατμοσφαιρικότατη και με δυο ερμηνείες τρομερές, του αξεπέραστου ετσι και αλλιώς Jack Nicholson και του μικρού που έπαιζε τον γιο του, που σε αρκετές στιγμές ήταν ακόμα πιο τρομακτικός απο τον πατέρα του (εντάξει σε αρκετές είπα, οχι σε όλες!).  Η Duvall που παίζει την γυναίκα του Nickolson προσπάθησε πολυ και προσωπικά την απόλαυσα στις στιγμές που ούρλιαζε και τρόμαζε (οι γκριμάτσες της απλά δεν υπάρχουν), αλλά ετσι και αλλιώς η παρουσία της σε σχέση με τους άλλους δυο υπηρετεί απλά το ρόλο του βιβλίου.  Παρόλα αυτά και σύμφωνα με τον King, η μεταφορά του Kubrick δεν είχε ουδεμία σχέση με το βιβλίο του και γενικά είχαν ακουστεί πολλά σχετικά με μια 'κόντρα' που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους δυο δημιουργούς σχετικά με αυτο το θέμα.
Όπως ανέφερα παραπάνω, η ιστορία εκτιλύσεται σε ενα απομονωμένο ξενοδοχείο που βρίσκεται κυριολεκτικά χωμένο μέσα στα χιόνια και περιτρυγιρισμένο απο βουνά.  Σε αυτο το φαινομενικά ειδυλιακό περιβάλλον αποφασίζουν να μετακομίσουν ο Jack μάζι με τη γυναίκα και τον γιο τους, για τη διάρκεια του χειμώνα, προκειμένου  ο Jack να εργαστεί ως συντηρητής του ξενοδοχείου, μαζί με τη γυναίκα του, κατα τη διάρκεια του χειμώνα, αλλά να έχει και την δυνατότητα μέσα στην απόλυτη ηρεμία και γαλήνη να συγγράψει το βιβλίο του.  Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.  Στη πορεία θα φανεί οτι ίσως να μην είναι και τοσο μόνοι στο τεράστιο αυτο ξενοδοχείο, όταν ο μικρός τους γιός, ο οποίος έχει ενα ιδιαίτερο χάρισμα, θα αρχίσει να βλέπει διάφορα πράγματα και ο Jack θα αρχίσει να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη παράνοϊα.
Η ταινία έχει αυτή την 'παλιακή' εικόνα που καταλαβαίνεις οτι έχει γυριστεί αρκετά χρόνια πριν και η οποία για εμένα πάντα δίνει στα θρίλερ και τις ταινίες αγωνίας, αυτο ακριβώς που τους λείπει σήμερα, την ατμόσφαιρα και το γενικότερο στυλιζάρισμα.  Κάθε φορά που τη βλέπω, η ερμηνεία του Nicholson με αιχμαλωτίζει, αφού αρκεί μονο το σαλεμένο του βλέμμα για να καταλάβεις οτι ήταν η ιδανική επιλογή για εναν τέτοιο ρόλο.  Πάντα όμως θαυμάζω και την ερμηνεία του πιτστιρικά που είναι τοσο ρεαλιστική και τρομακτική, που πολυ απλά δε μπορείς να κάνεις και διαφορετικά, παρά να την απολαύσεις.
Σίγουρα δε θα αρέσει σε όλους, αλλά πρέπει έτσι κι αλλιώς να την δείτε, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, απλά για να συγκρίνετε αυθεντικά και καλαίσθητα θρίλερ του τότε, σε σχέση με τα τωρινά (έεεεετη φωτός μακριά το ενα απο το άλλο, trust me).

Κλείνω και σήμερα με το trailer της ταινίας που δε θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο πέρα απο....υπέρτατο και ενα απο τα καλύτερα ever made έτσι κι αλλιώς (και αυτο δε το λέω μονο εγω).

http://www.youtube.com/watch?v=dKdKc06av1g

Enjoy! :))

Battle Royale: Εσυ μέχρι που θα έφτανες για να μείνεις ζωντανός;

Νωρίς νωρίς σήμερα η ταινιούλα μας, διοτί έχω και έξοδο παρακαλώ (για οποιοδήποτε ορθογραφικό,δείξτε επιείκια, γιατί έχω βάψει τα νύχια μου και δε μπορώ να πατάω τα πλήκτρα πολυ άνετα :P ).
Oooookkkk λοιπόν japanese το εργάκι που θα προτίνω σήμερα και όταν λέμε japanese, εννοούμε σε ολα του, γιατί όποιος παρακολουθεί γενικά τέτοιες ασιατικές ταινίες- ιαπωνέζικες, κορεάτικες κλπ- ξέρει οτι συνήθως δεν είναι και πολυ φυσιολογικές, ούτε και πάνε με το 'ρεύμα' των υπόλοιπων, εμπορικών.  Επιλέγουν βασικά να ξεχωρίσουν και νομίζω οτι το πετυχαίνουν (είτε με την καλή, είτε με την κακή έννοια).  Προσωπική μου άποψη είναι και δε θα σταματήσω νομίζω να τη λέω, είναι οτι επειδή σαν λαοί είναι ολοι λίγο-πολυ καταπιεσμένοι, επιλέγουν τον κινηματογράφο προκειμένου να βγάλουν όποια ανωμαλία (ναι ανωμαλία!) έχουν στο μυαλό.  Εμμμ και έχουν αρκετές, trust me.  Βέβαια μπορεί να κάνουμε λόγο και για μια κατα κάποιο τρόπο, δημιουργική ανωμαλία  Όπως και να έχει είναι σίγουρο, οτι ξέρουν πως να γυρνούν ιδιαίτερες, περίεργες και μοναδικές ταινίες.  Και βέβαια το Battle Royale, γιατί να αποτελεί εξαίρεση;

Το story είναι φοβερά απλό, αλλά αυτη ακριβώς η απλότητα του κάνει και την ταινία τόσο παρανοϊκή και πιθανή ακόμα και στις μέρες μας.
Η ιαπωνική κυβέρνηση αποφασίζει να στείλει μια τάξη μαθητών σε ενα απομονωμένο νησί.  Στη συνέχεια και αφού τα παιδιά φτάσουν εκεί, μοιράζεται στον καθένα τους απο μια τσάντα και έπειτα τους δίνεται η εντολή να σκορπιστούν στο νησί.  Ο λόγος είναι απλός: τα παιδιά πρέπει να αλληλοσκοτωθόυν μέσα σε τρείς μέρες, προκειμένου να υπάρξει στο τέλος μονο ενας που θα παραμείνει ζωντανός και θα στεφθεί νικητής.  Βοηθός στην αποστολή τους αυτή θα είναι μόνο η τσάντα που τους δόθηκε κατά τυχαία σειρά, η οποία περιλαμβάνει για τους πιο τυχερούς, όπλα, μαχαίρια, ακόμα και τόξο με βέλη, ενω για τους πιο άτυχους καπάκια κατσαρόλας, κουτάλια και γυαλία ηλίου(!).
Ουσιαστικά ο λόγος για τον οποίο πραγαμτοποιείται αυτή η αιματοχυσίας, δεν υπάρχει.  Και μάλλον αυτό είναι που κάνει και την όλη κατάσταση τόσο εξωφρενικά τρομακτική και τρελή.  Οι μαθητές ρίχνονται ουσιαστικά σε μια αρένα για να αλληλοσφαχθούν, ενώ μάλιστα εαν δεν καταφέρουν να το κάνουν εντός τριών ημερών, θα πεθάνουν όλοι έτσι κι αλλιώς.  Κατά τη διάρκεια της μάχης αυτής, βλέπουμε και τις διαφορετικές αντιδράσεις και προσωπικότητες των παιδιών.  Άλλοι επιλέγουν να παίξουν το παιχνίδι σε μια προσπάθεια να μείνουν οι ίδιοι ζωντανοί, άλλοι να προσπαθήσουν να επιζήσουν για να προστατέψουν αδέλφια, φίλους ή και τα άτομα με τα οποία είναι ερωτευμένοι.  Υπάρχουν όμως και εκείνοι που δοκιμάζουν τα πιο άγρια ένστικτά τους και φαίνεται να απολαμβάνουν τελικά τη τεράστια σφαγή που λαμβάνει χώρα στο νησί.  Απ' ολα έχει ο μπαξές!.
Σίγουρα έιναι σοκαριστικό το ολο σκηνικό και μονο σαν ιδέα, ποσο μάλλον να το βλέπεις να συμβαίνει κιόλας μπροστά στα μάτια σου.  Ίσως βαθύτερα να θέλει απλά να υποδείξει, το πως μπορεί ο άνθρωπος κάτω απο εξαιρετικές συνθήκες να μετατραπεί σε ζώο, που δεν ενδιαφέρεται για κανέναν άλλο πέρα απο τον εαυτό του.  Ίσως πάλι να θέλει να δείξει και την τεράστιο ποικιλία που τελικά διαρκίνει τα 'είδη' των ανθρώπων και πως γίνεται ακόμα και σε τέτοιες καταστάσεις κάποιοι να διατηρούν την αθρώπινη υπόσταστή τους και να προσπαθούν να σώσουν τους άλλους, παρά τους ίδιους.  Ίσως....
Όπως και να' χει το Battle Royale είναι μια ταινία αγωνίας, δράσης και διαστροφής (αγαπάμε Ιάπωνες :P) που δύσκολα θα αφήσει κάποιον ανεπιρέαστο.  Για εσάς πάντως που θα μείνετε ανεπιρέαστοι σκεφτείτε το εξής; να περνούσατε και εσείς ακριβώς τα ίδια, αλλά με αντίπαλο τα αδέλφια σας, τους κολλητούς σας και το κορίτσι/αγόρι σας.... .... ....
Ναι, το ήξερα οτι θα λυγίζατε στο τέλος! ;)

Τα λέμε πάλι αύριοοο!  Τσιουυυ....

Donnie Darko: Ποτέ δε θα ξαναδείτε τα κουνελάκια με τον ίδιο τρόπο...

Ok θα το παραδεχτώ.  Χρειάστηκε να δω το Donnie Darko δυο φορές για να καταλάβω τι στο καλό συμβαίνει.  Θα παραδεχτώ και κάτι αλλο.  Και μετα τη δεύτερη είχα μείνει με αμέτρητα αναπάντητα ερωτήματα, κάτι που δε το παθαίνω ποτε (αν εξαιρέσουμε ίσως την 'Έκτη Αίσθηση, αλλά τότε ήμουν και μικρούλα!).  Οπότε δυο πράγματα συμβαίνουν: ή δε καταλαβαίνω τίποτα (πράγμα οχι και τοσο καλό για εμένα!) ή η ταινία είναι όντως έτσι γυρισμένη, ώστε να σε προκαλεί να την μελετήσεις εις βάθος, προκειμένου να την ερμηνεύσεις και να την αποκρυπτογραφήσεις.  Αν το καταφέρεις αυτο, τότε θα έχεις ζήσει σίγουρα μια απο τις πιο παράξενες ταινιακές στιγμές της ζωής σου.

Το Donnie Darko δε μπορεί να ενταχθεί σε μια μονο κατηγορία.  Είναι μια ταινία μυστηρίου, δράματος, φαντασίας, θρίλερ και γενικών αναζητήσεων, θέλω να προσθέσω.  Το να την δεις δεν είναι εύκολη υπόθεση, και αυτό γιατί πρέπει να έχεις μυαλό και αυτιά ανοιχτά.  Να βλέπεις, να ακούς και να επεξεργάζεσαι.
O Donnie Darko είναι ενας έφηβος λίγο διαφορετικός απο τους άλλους.  Είναι αντικοινωνικός, βίαιος, πανέξυπνος και έχει εναν και μονο φίλο.  Τον λένε Frank και είναι ενας τεράστιος κουνελο-λαγος τον οποίο βλέπει και ακούει μονο ο Donnie.  O Frank είναι υπέυθυνος για πολλές απο τις πράξεις του Donnie, αλλά και για την ίδια του τη ζωή, καθώς κατα κάποιον τρόπο καταφέρνει να τον σώσει απο εναν κινητήρα αεροπλάνου, ο οποίος έπεσε κατά λάθος στο σπίτι του Darko, ακριβώς στο δωμάτιο του (!).  Εκέινη την ημέρα ο Frank τον προειδοποιεί οτι σε 28 ημέρες, 6 ώρες, 42 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα ο κόσμος θα καταστραφεί....
Πραγματικά αν μπορούσα θα σας έλεγα για την ταινία αυτή σε 80 σελίδες (μπορεί και 100 :P ), αλλά δε μπορώ, γιατί πολυ απλά τότε δε θα έμενα τίποτα για εσάς να δείτε.  Δε ξέρω τι μπορώ να πω για την ταινία αυτή βασικά.  Σίγουρα πάντως δεν έχει καμία σχέση με όσες έχω δει μέχρι τώρα, είναι ξεχωριστή για εμένα γιατι...για κάποιον μυστήριο λόγο τέλος πάντων που μάλλον ουτε εγω η ίδια δε ξέρω.  Ξέρω όμως οτι το story είναι παραπλανητικό, καθώς υπάρχουν πράγματα που απλά δε συλλαμβάνονται με την πρώτη προβολή (ούτε καλά καλά και με την δεύτερη), αλλά είναι απο τις ταινίες που δύσκολα ξεχνάς.  Την βρίσκω τόσο 'μεγάλη' σαν ιδέα και σαν ταινία, που μου είναι λίγο δύσκολο να αναφερθώ σε τεχνικά κομμάτια, όπως η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες, παρότι και τα δυο είναι τοοοοοσο καλά!.  Η σκηνοθεσία ίσως κάνει μερικούς να σκάσουν στα γέλια σε ορισμένες στιγμές, οπότε εαν πιάσετε τον εαυτό σας να παθαίνει κάτι τέτοιο, αφήστε την καλύτερα (όσοι παλι γουρλώσουν τα μάτια, υψώσουν τα φρύδια απο την έκπληξη ή καταλήξουν με το στόμα ανοιχτό, μπορούν να συνεχίσουν να την παρακολουθούν μέχρι τέλους!).  Ο Gyllenhal παρά το γεγονός οτι συνήθως μου περνάει αδιάφορος σε άλλες ταινίες (ενω δε θα έπρεπε το ξέρω), σε αυτή πιστεύω οτι έχει δώσει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.  Είναι τελείως wacko (αλήθεια είναι!) και του πάει γάντι.
Σίγουρα κάποια στιγμή δε θα έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε, απο το να αφιερώσετε δυο ώρες απο τη ζωη σας και να δείτε αυτή τη ταινία....Είναι απλά εμπειρία....αξέχαστη.  Και μετά αφιερώστε άλλη λίγη ωρα και τσεκάρετε forums και sites σχετικά με το τι γίνεται σε περίπτωση που δε το 'πιάσατε' απο την αρχή (όσοι καταλάβατε τα πάντα απο την αρχή, θα ήθελα να σας γνωρίσω προσωπικά, προκειμένου να μου μεταλαμπαδεύσετε και εμένα λίγη απο την σοφία και τη γνώση σας!).

P.S: Καλύτερη ατάκα της ταινίας, που είναι τόσο μικρή και όμως λέει τόσα πολλά:

"Why are you wearing that stupid man suit?"  (θα καταλάβετε....)

Τσακώστε και το traileraki που είναι goooood:
http://www.youtube.com/watch?v=b6LkdL8THFo&NR=1&feature=fvwp

Let the Right one In: Ή μήπως να το άφηνες απ'εξω;

Alloooo guyzzzzz!  Ταινιούλα και σήμερα και μάλιστα τι ταινιούλα!.  Σουηδική παρακαλώ (μη τολμήσετε και φύγετε απο τη σελίδα!) και ποοοολυ καλή.  Δεν θυμάμαι καν πως την έμαθα και αποφάσισα να την δω, αλλά έτσι και αλλιώς σημασία έχει οτι τελικά την είδα.  Και πρέπει να πω οτι την ευχαριστήθηκα, οπότε για να την ευχαριστηθείτε και εσείς πάρτε μια γευσούλα και μου λέτε.

Συνήθως ο ελληνικός τίτλος στις ταινίες με εκνευρίζει, διότι τις περισσότερς φορές ουδεμία σχέση έχει με τον κανονικό, ξένο, αλλά στη προκειμένη περίπτωση έβαλα αυτο το poster γιατί πρώτον, είναι το αγαπημένο μου σε σχέση με τα υπόλοιπα της ταινίας και δεύτερον, αποτελεί εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα, μιας που ο τίτλος έχει αποδοθεί σωστά (ανεξάρτητα απο τον αγγλικό Let the Right one In, θα καταλάβετε γιατί).
Η ιστορία εκτυλίσεται σε ενα χιονισμένο και παγωμένο προάστιο της Στοκχόλμης.  Εκεί ο δωδεκάχρονος Oscar ζει με την μητέρα του στις εργατικές κατοικίες της περιοχής και η καθημερινότητα του περιλαμβάνει, σχολείο, παιχνίδι εξω απο το σπίτι του (μονος του, καθώς δεν είναι και το πιο κοινωνικό πλάσμα), αλλά και ατέλειωτη παρενόχληση απο τους νταήδες του σχολείου.  Όλα αυτα μέχρι τη μέρα που στο ακριβώς διπλανό διαμέρισμα θα μετακομίσει ενα περίεργο κορίτσι που το λένε Eli.  Τα δυο παιδιά θα αναπτύξουν μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους και τα πράγματα στη μικρή πόλη θα έρθουν τα πάνω κάτω.  Α ναι, μια μικρή λεπτομέρεια....η Eli είναι βρυκόλακας (ουτε τώρα μη διανοηθείτε να αλλάξετε σελίδα!!).
Ξέρω ξέρω, έχει παραγίνει το κακό με τις ταινίες και τις σειρές με βρυκόλακες, λυκανθρώπους (για την υπεράσπιση της ταινίας, λυκάνθρωπο δε βλέπουμε....αλήθεια ρε παιδιά!) και όλα τα σχετικά.  Αυτή η ταινία δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά.  Ουσιαστικά έχει να κάνει με την σχέση και την επαφή που αποκτούν αυτα τα δυο παιδιά, μια σχέση που σιγά σιγά θα οδηγήσει στην αγάπη που θα αισθανθούν ο ένας για τον άλλο.  Κινητήριος δύναμη της σχέσης αυτής, αποτελεί φυσικά το γεγονός οτι η μικρή (οχι και τοσο μικρή τελικα) Eli, είναι βρυκόλακας.  Ο Oscar θα αρχίσει να πιστεύει στον εαυτό του περισσότερο και η Eli θα έχει βρεί την συντροφιά που τόσο λαχταρούσε.
Η ταινία δε στερείται βέβαια σκηνές που βλέπουμε σε βαμπιροταινίες, αλλά ακόμα και αυτές είναι γυρισμένες με μια τόσο καλαίσθητη διάθεση, ώστε τελικά αποτελούν πραγματική τέχνη.  Καθ'ολη τη διάρκειά της, σίγουρα θα απολαύσετε το απέραντο λευκό τοπίο και θα μπορέσετε σχεδόν να νοιώσετε το απίστευτο κρύο που κάνει (σχεδόν είπα ωχουυυυ).  Πολύ όμορφη φωτογραφία και σκηνοθεσία άλλου επιπέδου, atistic.  Τα παιδιά είναι εξαιρετικά, αφού παίρνουν ολη τη ταινία στις πλάτες τους και τα καταφέρνουν περίφημα.
Φυσικά το Ηollywood δεν άργησε και σε αυτή τη περίπτωση, και γύρισε ηδη την ταινία η οποία απο οτι είδα βγαίνει σε λίγο καιρό, με τον τίτλο 'Let me In'.  Με κάποια έκπληξη διαπίστωσα (απο το trailer που είδα), οτι ίσως και να κατάφερε να μη τη καταστέψει, μιας που το αγοράκι που παίζει φαίνεται πολυ καλό, αλλά και η πιτσιρίκα (την οποία αγάπησα απλά στο Kick-Ass) που ερμηνεύει το ρόλο της Eli, το ίδιο.  Η μόνη μου ένσταση (προς το παρον) είναι οτι στην αμερικάνικη version, το κοριτσάκι είναι πολυ γλυκό, όμορφο κλπ κλπ.  Δε ξέρω τι συμβαίνει και πρέπει ντε και καλά κάθε φορά οι πρωταγωνιστές να είναι πανέμορφοι.  Αφήστε τους όπως είναι στην αρχική ταινία ρε παιδιά, κάποιος λόγος θα υπάρχει, μπααααα...!

Δε χρειάζεται να πω φαντάζομαι ποια είναι ποιά.  Τα συμπεράσματα δικά σας.
Adioooossss!!

Jeux d'enfants: Αγάπη Είναι....

Οκ σήμερα θα ξεφύγουμε λιγάκι απο τα πιο, μέχρι τώρα, συνηθισμένα.  Η σημερινή ταινία είναι σαν τη ζωη και το αντίστροφο.  Αγόρι αγαπάει κορίτσι.  Απλά αυτο.  Άσχετα απο το γεγονός οτι μέχρι που μεγάλωσαν, αυτο δε το είχε παραδεχτεί κανείς απο τους δυο τους.  Έχω πολλά σκαμπανεβάσματα αυτές τις μέρες, so νομίζω οτι η καλύτερη ταινία για την περίπτωση μου είναι αυτή.  Απο αύριο επιστρέφουμε πάλι στις άλλες.

O Jullien και η Sophie είναι δυο πιτσιρίκια που απο μικρά είναι φίλοι.  Πάνε μαζι σχολείο, παίζουν μαζί, κοιμούνται ο ενας στο σπίτι του άλλου και γενικά είναι αυτό που λέμε, αυτοκόλλητα.  Τα δυο αυτά παιδιά μοιράζονται επίσης ενα φαινομενικά ασήμαντο παιχνίδι, ενα κουτάκι- καρουσελ, το οποίο όμως στα δικά τους χέρια παίρνει μια τελείως διαφορετική σημασία.  Ο ενας δίνει στον άλλο το κουτάκι, όποτε ουσιαστικά τον προκαλεί να κάνει κάτι, λέγοντας του cap ou pas cap? (τολμάς ή δε τολμάς;).  Πάνω σε αυτό το παιχνίδι που έχουν βρει οι δυο τους, θα χτιστεί και ολόκληρη η ύπαρξη τους.  Γιατί πλέον δεν θα είναι δυο μισά, αλλά ενα.
Η ταινία περνάει απο την παιδική ζωή των πρωταγωνιστών, στην ενήλική τους, κατά την οποία και οι δυο έχουν κάνει καριέρες, οικογένειες, παιδιά, αλλά που ποτέ δεν εξομολογήθηκε ο ένας στον άλλο την αγάπη του.  Πάντα ολα γίνονταν για το παιχνίδι και έτσι κανείς δε μπορούσε να είναι σίγουρος για να αισθήματα του άλλου.
Είναι μια ταινία μαγική, ρομαντική και βαθιά συναισθηματική.  Η έλξη και το δέσιμο του ζευγαριού, είναι ίσως φανερό σε όλους τους άλλους γύρω τους, εκτός απο τους ίδιους.  Εκείνη λιώνει.  Εκείνος επίσης. Αλλά ενα σωρό πράγματα τους χωρίζουν.  Όμως εκείνοι θέλουν να είναι μαζί, αλλά δε το παραδέχεται κανείς τους.  Μπέρδεμα.... Και γιατί τόσο μπέρδεμα στο κάτω κάτω;  Αφού αγαπιούνται.  Ακόμα και μετά τα παιδία, και τα ωραία σπίτια και την επιτυχία, εκείνοι θέλουν απλά να είναι μαζί.  Γιατι απλά τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.  Τίποτα απολύτως.
Οι πρωταγωνιστές (που είναι και στην πραγματικότητα ζευγάρι) πείθουν.  Πολυ.  Η ατμόσφαιρα θυμίζει σε πολλές στιγμές την 'Amelie', γιατί απλά οι Γάλλοι καταφέρνουν να μεταφέρουν στην οθόνη τη μαγεία.  Τη μαγεία της αθωώτητας, της ζωής και στη προκειμένη περίπτωση της αγάπης.  Υπάρχουν φάσεις που η ταινία γίνεται απόλυτα σουρεαλιστική, αλλά είναι τοσο όμορφες και γλυκές ( :) ), που δε μπορείς παρά να χαμογελάσεις και να κλάψεις ταυτόχρονα.
Απίστευτα συγκινητική και υπέροχα αληθινή, για ολους όσους αγαπούν και αγαπιούνται.  Για οσους μπορούν να κάνουν τα πάντα ή να παρατήσουν τα πάντα.  Και για ολους εκείνους που δε μπορούν να υπάρξουν χωρίς το μισό τους, γιατί θα είναι απλά και αυτοί μισοί.  Βασικά, για την αγάπη....

Τα λεμε παλι αυριο, be good...

28 Days Later: Romero φαε τη σκόνη του....!

Ξέρω οτι κατα πασα πιθανότητα τη συγκεκριμένη ταινία θα την έχετε δει, αν οχι όλοι, οι περισσότεροι.  Παρόλα αυτά, δε θα γινόταν να εχω blog απο την οποία θα έλειπε η- κατα πολλούς- καλύτερη ταινία με ζόμπι των τελευταίων χρόνων.  Και είναι πολλά αυτα τα χρόνια!.
Εντάξει ο George Romero, αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια μεγάλη μορφή του κινηματογράφου, κυρίως του νέου είδους που ο ίδιος εισήγαγε, τις ταινίες με ζόμπι.  Οι πρώτες του ταινίες, είχαν προκαλέσει πάταγο, τα 'Night of the Living Dead' και 'Dawn of the Living Dead', αποτελούν πλέον τον χάρτη κάθε ορκισμένου, φανατικού ζομπο-ταινιόφιλου!  Και σίγουρα είναι αξεπέραστα, μέσα σε αυτο τον σύγχρονο χαμό ταινιών, αυτού του είδους.
Και εδω έρχεται ο αγαπητός Danny Boyle (σκηνοθέτης επίσης του Slumdog Millionaire).  Και δεν έρχεται μόνος, αλλά φέρνει μαζί του το '28 Days Later'.  Τα υπόλοιπα είναι απλά κινηματογραφική ιστορία.

Βρισκόμαστε στο σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο, οπου μετά απο το ξέσπασμα μιας τρομερής επιδημίας (ακόμα και η εποδημία δεν είναι ο κλασσικός, άγνωστος ιός, όπως στις περισσότερες ταινίες με ζόμπι), τα πάντα έχουν καταρρεύσει και ολος σχεδόν ο πληθυσμός της χώρας, έχει μετατραπεί σε αδηφάγα ζόμπι.  Κάπου εκεί σε ενα νοσοκομείο, o Jim (Cillian Murphy) συνέρχεται μετα απο κώμα στο οποίο βρισκόταν και προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί στη πόλη.  Σύντομα θα αναγκαστεί να μάθει και μαζί με μερικούς ακόμα επιζώντες, θα προσπαθήσει να κάνει ενα μονο πράγμα.  Να επιβιώσει.
Σε αυτη τη ταινία, τα καλά στοιχεία που υπάρχουν και που βασικά την κάνουν και τοσο καλή, είναι πολλα.  Ξεκινώντας απο τη σκηνοθεσία του Boyle που είναι εκ-πλη-κτι-κή!!.  Η ταινία τρέεεεχει με ρυθμούς που ίσως σας θυμήσουν τη σκηνοθεσία του 'Blair Witch Project' ή του 'Paranormal Activity'.  Φυσικά δεν εννοώ σε περιέχομενο, αλλά σε ρεαλιστικότητα, αφου δεν είναι σα να παρακολουθείς μια ταινία, αλλά περισσότερο σαν να ζεις ο ίδιος τις καταστάσεις των ηρώων.  Σαν να ντοκυμαντερίζει (τι είπα παλι!) απο την αρχή, μέχρι και το τέλος (με το πολύ τρέμουλο του Blair να λείπει ευτυχώς).  O Boyle δεν επικεντρώνεται μονο στο να παρουσιάσει μια τρομακτική ταινία (τι πιο τρομακτικό απο το να βλέπεις νεκρούς να περπατάνε και να ξεσκίζουν ανθώπινες σάρκες;) αφού η συνταγή είναι εγγυημένη.  Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι οτι ουσιαστικά δίνει βάθος στους χαρακτήρες του.  Ο πρωταγωνιστής, ο Jim, 'βγαίνει' μπροστά απο την αρχή, αλλά οι υπόλοιποι που θα γνωρίσει δεν είναι απλά αναλώσιμοι, έρμαια των πεινασμένων νεκροζώντανων.  Έχουν ολοι τον δικό τους ρόλο, την δική τους υπόσταση και σημασία.  Αυτό για εμένα είναι αναζωωγονητικό!  Ε πως να το κάνουμε;  Είχα βαρεθεί να βλέπω χαζογκόμενες, ηλίθιους μπρατσαράδες και οοοολα αυτα τα βαρετά, κλασσικά πρότυπα παρόμοιων ταινιών.
Σίγουρα κάτι εξίσου ενδιαφέρον είναι και το γεγονός οτι ο Boyle, δε περιορίζεται μονο στη σχέση ανθρώπου- ζόμπι, αλλα και στις σχέσεις ανθρώπου με άνθρωπο και πως διαμορφώνονται αυτές πια, κάτω απο το πρίσμα μιας νέας εποχής.
Τέλος και θα ήταν πραγματικά αμαρτία να μη το προσθέσω, είναι και η μουσική ολης της ταινίας.  Πηγαίνει τοσο απίστευτα πολυ με την δράση και την κάθε κίνηση των ηρώων, που είναι σχεδόν φυσικό σαν να υπάρχει εκει απο την αρχή.  Εικόνα και ήχος, άρρηκτα δεμένα απο πάντα.  Φοβερό το soundtack και χιλιοπαιγμένο απο άπειρες διαφημήσεις και σειρές (κατα προτίμηση του Παπακαλιάτη, όταν θέλει να δημιουργήσει σασπενς.  Δεν έχει αφήσει και τίποτα άκλεφτο αυτός ο άνθρωπος!).

Παραθέτω και linkaki για το θυμηθείτε ή να το μάθετε:
http://www.youtube.com/watch?v=AXJJ5ne7K1U
http://www.youtube.com/watch?v=D9ek7nnNJ48

P.S: Υπάρχει μια σκηνή που μπαίνει για κάποιον περίεγο λόγο στο top 10 των αγαπημένων μου σκηνών.  Θα σας την πω αφου τη δείτε ή την ξαναδείτε!
Αdios...!!

Oldboy: Το αριστούργημα του Κορεάτη Chan-wook Park

Youuuuhou σας και παλι!  Οκ σήμερα έχω κέφια, καλά μη φανταστείτε οτι τρελαίνομαι κιόλας,  αλλά σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες, είμαι πολυ καλύτερα.  Με λένε WinRy (ναι λες και δε ξέρετε το κανονικό μου όνομα!) και είμαι καλά.  Και επειδή λοιπον βρίσκομαι σε μια γενική καλότητα σήμερα (και λεξιπλάστης η δικιά σου), είπα να σας προτίνω για προβολή το Oldboy.  Η ταινία αυτή είναι πλεόν forever αγαπημένη μου για πολλους και διάφορους λόγους.  Επίσης δεν είναι για όλους.  Το λεω απο τώωωωρα για να μην έχουμε άααααλλα μετά!  Συνεννοηθήκαμε; (μα ποσο μου πάει το άγριο;; :P).

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, Oh Dae-su (ναι όνομα είναι αυτό!), είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, χωρίς κατι το ιδιαίτερο που να τον κάνει να ξεχωρίζει.  Μια μέρα ένας άγνωστος του επιτίθεται και τον απαγάγει, με αποτέλεσμα ο Dae-su να συνέλθει λίγο αργότερα σε ενα δωμάτιο, το οποίο δε ξέρει οτι πρόκειται να γίνει ο τόπος διαμονής του ή μάλλον η φυλακή του για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, μιας που σε αυτό το διάστημα δε βγαίνει καθόλου εξω απο αυτο.  Κατα έναν περίεργο τρόπο και τελείως ξαφνικά, μετά απο το πέρας αυτών των χρόνων, ο απαγωγέας του τον ελευθερώνει, μαζί με ενα μάτσο λεφτά και ενα ακριβό κοστούμι.  Ο Dae-su καλείται τώρα να βρει μέσα σε πέντε μέρες τον άνθρωπο που τον φυλάκισε και του στέρησε την ελευθερία του.  Στη πορεία αυτής της ανακάλυψης, θα ερωτευθεί, θα πληγώσει και θα πληγωθεί και θα έρθει αντιμέτωπος με ενα παρελθόν που είχε θάψει για τα καλά μέσα του, αλλά και με ενα μέλλον που φαίνεται αβάσταχτο.  Η νέα πραγματικότητα είναι αυτη που θα καθορίσει τον 'άνθρωπο' που θα πρέπει να αποτελεί πλέον ο Dae-su, οτι και αν σημαίνει αυτό.
Το Oldboy είναι μια ταινία δύσκολη, γεμάτη ανατροπές και σκληρές καταστάσεις.  Η μια αποκάλυψη διαδέχεται την άλλη και ο πρωταγωνιστής μετατρέπεται σε μια τραγική φιγούρα, που επι ματαίω θα προσπαθεί να πορευτεί σε μια πραγματικότητα, που άλλοι σχεδίασαν γι'αυτον, αλλά που θα πρέπει να την υπομείνει.  Η σκηνοθεσία είναι εκπληκτική.  Σου δημιουργεί μια ανησυχία, ενα διαρκές άγχος οτι κάτι θα συμβεί, κάτι που δεν φαίνεται να είναι καθόλου ευχάριστο.  Τα σκοτεινά χρώματα, οι σκιές, η 'βαριά' ατμόσφαιρα, σαν να μπορείς ο ίδιος να μυρίσεις την σαπίλα στα υγρά καταγώγια, το δωμάτιο- φυλακή και τους νυχτερινούς δρόμους, εντείνουν το ανησυχητικό περιβάλλον που γρήγορα δημιουργείται.  Κάπου εκεί, έρχονται και οι ερμηνείες και η ταινία απλά απογειώνεται.  Ο Min-sik Choi (Oh Dae-su), είναι...δε ξέρω πως ακριβώς να τον περιγράψω.  Είναι πολυ δύσκολο να συλλάβεις το μέγεθος της ερμηνείας του.  Ευάλωτος, ακραίος, φοβισμένος, ατρόμητος, παρανοϊκός.
Άπλα μεγάλη ταινία, την οποία απεύχομαι να κάνουν remake εκεί στο μακρινό Hollywood, γιατί το να ακούς οτι πίσω απο την κάμερα θα είναι ο Spielberg και μπροστά απο αυτήν ο Will Smith, σημαίνει μονο ενα πράγμα: WTF?? (πάνετε για κανα I am Legend II: The return of Will as a zombie και αφήστε το Oldboy ήσυχο!!).

P.S: Μια μονο λέξη.  Χταπόδι.

Χαιρετώ....

Soul Kitchen: Γιατι ο Έλληνας είναι σαν τη τσίχλα....κολλάει παντού!

Μιας που το έχω ακόμα φρέσκο το πράγμα, today θα αναφερθώ σε μια πραγματική κωμωδία, την οποία και απόλαυσα χτες το βράδι.  Καθόμουν λοιπον στο μπαλκόνι μου ωραία και καλά και κατα τις 12, αποφάσισα να δω καμιά ταινιούλα να περάσει η ώρα (τωρα τι ώρα να περάσει που ήταν ηδη 12, αυτό είναι άλλο!).  Βάζω την ταινία να παίξει και απο την πρώτη στριγμή λέω, 'ωπα, εδω είμαστεεεε!'.  Αυτό γιατί απο τα πρώτα κιόλας δέκα λεπτά, σου δημιουργεί μια απόλυτα εύφορη κατάσταση και πιάνεις τον εαυτό σου το λιγότερο να χαμογελάει ή να έχει ήδη ξεκαρδιστεί στα γέλια!.  Ότι ακριβώς χρειζόμουν αυτές τις ηλίθιες μέρες δηλαδη.

Η ταινία είναι γερμανική, αλλά ενος Τούρκου σκηνοθέτη απ'οτι κατάλαβα, του Fatih Akin (πολυ δύσκολο!).  Το Soul Kitchen στην ταινία είναι ενα εστιατόριο (χαχαχα ο θεός πραγματικά να το κάνει!), ιδιοκτήτης του οποίου είναι ενα Έλληνας ονόματι Ζίνος Καζαντάκης.  Όλο το story περιστρέφεται γύρω απο τα διάφορα ευτράπελα που συμβαίνουν εκεί, απο την ανάγκη του Ζίνου για έναν καινούργιο σεφ, επειδή ο ίδιος παθαίνει κήλη(!), μέχρι τα προβλήματα που δημιουργεί ο αδελφός του Ζίνου, Ηλίας που αποφασίζει να πιάσει δουλειά στην επιχείρηση του αδελφού του, προκειμένου να μπορεί να βγαίνει συχνότερα απο την φυλακή.
Πιστεύω πραγματικά οτι το Soul Kitchen αποτελέι μια ειλικρινή κωμωδία, που έχει παράλληλα συναίσθημα και αυθεντικότητα.  Εκεί που πρέπει να γελάσεις, θα γελάσεις σίγουρα γιατί οι ατάκες είναι θανατηφόρες και οι χαρακτήρες απλά τέλειοι.  Όπως και εκεί που θα πρέπει να στεναχωρηθείς ή να τσαντιστείς, πάλι θα το κάνεις.  Η ταινία νομίζω θυμίζει χαλαρά τον τρόπο και την ζωή πολλών Ελλήνων του εξωτερικού, το πως προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, αλλά και το τι μπορούν να πετύχουν όπου και αν βρίσκονται (εκτός απο την ίδια την Ελλάδα εννοείται!!).  Η ιστορία κυλάει πολύ ωραία και σίγουρα δε καταλαβαίνεις πότε περνάει η ωρα, καθώς συνέχεια εξελλίσεται και σου δείχνει κάτι διαφορετικό.
Στα μεγάλα ατου της ταινία βάζω άαααανετα τις ερμηνείες των ηθοποιών και ουσιαστικά τους χαρακτήρες που ερμηνεύουν.  Ο Ζίνος είναι τυπικός Έλληνας, με τις λαμογιές του, αλλά και την μεγάλη του καρδιά και φιλότιμο.  Απο την άλλη εγω αγάπησα - αγάπησα όμως- τον καινούργιο σεφ που προσλαμβάνει στο μαγαζί, αφού είναι για τα σίδερα και απλά θεος!.  Σίγουρα θα αγαπήσετε και τον Σωκράτη, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο κλασικός παππούς του καθενός μας, απο αυτούς που είναι ψαράδες στα νησιά, με τη κλασσική γενειάδα τους και τον τραχύ χαρακτήρα.  Όλοι ένας και ένας!.
Αν σε αυτά προσθέσετε και την ελληνική λέξη που ακούγεται κατά κόρον στην Ελλάδα (δε λέω, δε λέω, ξέρετε εσείς!), αλλά και το αξέχαστο, ελληνικό άσμα 'Μια φούντωση, μια φλόγα', που ακούγεται σε διάφορες στιγμές της ταινίας, ε τοτε σίγουρα έχετε πολλούς καλούς λόγους να της αφιερώσετε μιαμιση ώρα απο την ζωή σας και δε θα χάσετε!
Cyaaaa!!!