O Leo (Gael Garcia Bernal) και η Ellen (Michelle Williams), είναι ένα ευτυχισμένο, παντρεμένο ζευγάρι που ζουν μια κατά τα άλλα ονειρική ζωή. Έχουν και οι δυο, δυο super επιτυχημένες δουλειές, ένα υπέροχο σπίτι, μια γλυκύτατη κορούλα και γενικά οι άνεμοι πνέουν ήρεμα στην επιφάνεια της πασπαλισμένης με αστερόσκονη, ζωής τους. Από κάτω όμως, σαλεύουν μεγάλες φουρτούνες και εντάσεις. Ο Leo φεύγει για ένα επαγγελματικό ταξίδι και έρχεται σε επαφή με έναν άλλον, ελεύθερο και ανεξάρτητο εαυτό του, που φαίνεται να είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται, τη στιγμή που το χρειάζεται. Η Ellen, εργάζεται ως γιατρός και έχει αποξενωθεί εντελώς από την κόρη της, η οποία φαίνεται πλέον οτι άθελά της και μέσα στην παιδική της αθωότητα, εξαρτάται πλέον άμεσα, από την Φιλιπινέζα γυναίκα που έχει η οικογένεια Vidales στο σπίτι και βοηθάει με τις δουλειές και την μικρή. Από την άλλη και η οικονόμος του σπιτιού, έχει να αντιμετωπίσει τα δικά της προβλήματα και έναν πραγματικό γολγοθά, καθώς τα δικά της παιδιά έχουν μείνει πίσω στην πατρίδα με την γιαγιά, προκειμένου η ίδια με τα χρήματα που μαζεύει ως οικονόμος στην Αμερική, να μπορέσει να τους δώσει ένα καλύτερο μέλλον. Τα πράγματα τελικά, δε μοιάζουν να εξελλίσονται για κάνεναν αρμονικά και ο καθένας τους θα κληθεί να κλήσει πληγές ή ακόμα χειρότερα, να ανοίξει νέες....
H ταινία ασχολείται με διάφορα και δύσκολα θέματα, όπως αυτά της πορνείας και της παιδικής, σεξουαλικής κακοποίησης, αλλά δε δίνει μεγάλυ έκταση σε κανένα από τα δυο, επειδή ενδεχομένως δε στοχεύει στο να προκαλέσει ή να σοκάρει. Περισσότερο θα έλεγα οτι απλά τα εντάσει με τον δικό τους, τραγικό λόγο ύπαρξης στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας πραγματικότητας. Μαζί με τα ενδοικογενειακά προβλήματα που παρακολουθούμε, αλλά και τα προσωπικά βιώματα της Gloria, της οικονόμου δημιουργείται ένα ταινιακό παζλ ή καλύτερα ένα ταινιακό ντομινο, καθώς η κάθε δράση πυροδοτεί και μια αντίστοιχη αντίδραση. Ουσιαστικά εμείς καταλήγουμε να παρακολουθούμε τα ας πούμε 3 μέλη της ίδιας οικογένειεας, να παλεύουν με τα ολότελα, δικά τους προβλήματα ο καθένας, αποξενωμένοι τη δεδομένη στιγμή από κάθε ανθρώπινη σχέση με τους γύρω τους. Ο Leo βρίσκεται μακριά από το σπίτι και βλέπει για πρώτη φορά μια διαφορετική ζωή, οχι απαραίτητα όμορφη, όμως διαφορετική. Μπαίνει στον πειρασμό και την δοκιμάζει, ξεφεύγει από το καθιερωμένο και βαρετό πλαίσιο του εργαζόμενου οικογενειάρχη, αφού στην ουσία ακόμα και η δουλειά του αποτελεί αγγαρεία, δεν είναι κάτι που τον γεμίζει και τον ενθουσιάζει τώρα πια. H Ellen είναι και εκείνη παγιδευμένη μέσα σε μια καθημερινότητα-ρουτίνα, από το νοσοκομείο στο σπίτι και τούμπαλιν. Οι ώρες που περνάει με την κόρη της είναι μετρημένες στα δάχτυλα, βρίσκεται σε διαρκή υπερένταση, δε μπορεί να κοιμηθεί και μάλλον μοιάζει σαν αυτό το υπερχλιδάτο διαμέρισμα, να αποτελεί την προσωπική της φυλακή. Ως αποτέλεσμα αυτής της απομάκρυνσης από την κόρη της, προσπαθεί να επανορθώσει, όταν αναλαμβάνει να εγχειρήσει ένα αγοράκι βαριά τραυματισμένο από την ίδια του τη μητέρα. Μη μπορώντας να προσφέρει τη μητρική της αγάπη στο ίδιο της το παιδί, το αγοράκι αποτελεί ένα υποκατάσταστο με το οποίο προσπαθεί να ανακουφίσει το 'αδρανοποιημένο' της, μητρικό ένστικτο. Μέσα σε όλα αυτά, η Gloria μη μπορώντας και εκείνη να είναι με τα παιδιά της, στρέφει την αμέριστη προσοχή της στην μικρούλα Jackie, η οποία όντας και αυτή στερημένη της μητρικής αγάπης, την δέχεται αβίαστα.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές, και ιδιαίτερα αυτές της Williams και της Marife Necesito, στον ρόλο της Gloria. Πολύ δυναμικές και βαθιά συναισθηματικές και οι δυο τους, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σε αυτό το δραματικοκοινωνικό έργο. Η Williams θυμίζει πολύ τον ρόλο που υποδύθηκε στο πρόσφατο "Blue Valentine", αφού ακόμα και οι δουλειά που κάνει μοιάζει. Εδώ γιατρός, ενώ στο άλλο νοσοκόμα. Βιώνει πάλι δύσκολες σχεσιακές και οικογενειακές καταστάσεις, αν και στο "Blue Valentine" τα προβλήματα επικεντρώνονται κυρίως γύρω από εκείνη και τον άντρα της. Εδώ ο Bernal χωρίς να είναι ο τύπος στο "Amores Perros" ή το "Diarios de motocicleta", είναι καλός και ο ρόλος του πάει. Η σκηνοθεσία της ταινίας είναι από τα πράγματα που μου άρεσαν πολύ και την βρήκα όμορφη και συνάμα πικρή. Πετυχαίνει να συνδυάζει τα διαφορετικά μέρη στα οποία εξελλίσονται οι παράλληλες αυτές ιστορίες με έναν ωραίο, φωτογραφικό τρόπο. Ως επι το πλείστον τα όσα συμβαίνουν και παρουσιάζονται στη ταινία, σε χώρες όπως οι Φιλιππίνες και η Ταϊλάνδη, είναι πέρα για πέρα σκληρά και δυστυχώς πραγματικά, αλλά λειτουργούν καταλυτικά για την προώθηση της ιστορίας οπότε σίγουρα, δεν είναι τυχαίες. Παρόλα αυτά εξακολουθούν να είναι όμορφες και σχεδόν ονειρικές, μέσα στη σκληρότητά τους. Όπως ακριβώς και στην πραγματικότητα...
Θα έχετε καταλάβει οτι δε πρέπει να περιμένετε τίποτα περισσότερο πέρα από κάποιον στοιχειώδη, κοινωνικό προβληματισμό και δύσκολες, οικογενειακές καταστάσεις σε αυτήν την ταινία. Σίγουρα επίσης θα έχετε δει πολλές σαν αυτή και θα δείτε και άλλες τόσες. Αν σκοπεύετε να το κάνετε αυτό, τότε πρέπει σίγουρα να δείτε και το "Mammoth". Είναι μια ταινία την οποία είχα σταμπάρει από καιρό για να δω και όταν τελικά την είδα, δε με άφησε αδιάφορη και ασυγκίνητη. Όσο για τον τίτλο της, αυτό το αφήνω στη δική σας κρίση και ερμηνεία όταν την παρακολουθήσετε...
Απλά...πολύ όμορφη.
http://www.youtube.com/watch?v=UGT2sXovar0
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
STAR: 04:15, Gummo. Σε μια τόσο φυσιολογική ώρα βρήκε το Star να βάλει μια τόσο καλή και ιδιαίτερη ταινία. 2 παιδιά που ζούν μια απίστευτα βαρετή ζωή, σε μια επίσης βαρετή πόλη, κάνουν ένα σωρό περίεργα πράγματα για να σκοτώσουν την ανοία τους. Σκοτώνουν γάτες, κλέβουν ποδήλατα, σνιφάρουν...κόλα και διάφορα άλλα. Από τις πολύ περίεργες ταινίες. Εάν κάποιος έχει ξεμείνει ξύπνιος, να τη δεί όπωσδήποτε.
Bye, bye...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου