Ο Charlie Bartlett (Antony Yelchin) είναι ένας έφηβος λιγάκι διαφορετικός από τους άλλους. Πανέξυπνος, αλλά εξαιρετικά απείθαρχος έχει αποβληθεί από διάφορα σχολεία, στην προσπάθειά του να γίνει αυτό που τόσο επιθυμεί: δημοφιλής. Βέβαια οι τρόποi με τους οποίους επιλέγει να το κάνει αυτό, δεν είναι αυτό που λέμε συμβατικοί και φυσιολογικοί. Το ίδιο θα συμβεί και στο νέο του σχολείο, οπού προκειμένου να καταφέρει να γίνει συμπαθής και αποδεκτός από την πολυπολιτισμική κοινότητα των παιδιών, θα αποφασίσει να το παίξει...ψυχολόγος, παρέχοντας μάλιστα και στα παιδιά τα απαραίτητα όπως τα κρίνει κάθε φορά ο ίδιος, φάρμακα. Στο μεταξύ έχει να αντιμετωπίσει την αλλοπαρμένη και ολότελα στον κόσμο της, μάνα του Marilyn (Hope Davis), τον ολίγον αλκοολικό και αυστηρό (και καλά!) διευθυντή του σχολείου Nathan Gardner (Robert Downey Jr.) καθώς και την ολοένα αυξανόμενη συμπάθειά του-και οχι μόνο- για την κόρη του διευθυντή, Susan (Kate Dennings). Μια φυσιολογική δηλαδή ζωή, ενός οποιουδήποτε εφήβου. Well, more or less...
Η ταινία είναι από αυτές που χωρίς να έχουν κάτι το πραγματικά εξαιρετικό ή το τρομερά πρωτότυπο, καταφέρνουν να σε κρατήσουν επειδή είναι ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Μια δόση από κοινωνικό προβληματισμό, λίγο δράμα, αρκετό χιουμορ, νεανικές ανησυχίες, ευφάνταστες κομπίνες στο σχολείο, nerds, αθλητές, popular bitches, cool, καλλιτεχνικής φύσεως άτομα και suicidal freaks, όλα χωράνε σε ένα σχολείο και όλα ξεκινάνε από εκεί. Εξάλλου το σχολείο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας και συνεπώς που θα βρεις καλύτερο μέρος, για να χωρέσεις τόσες πολλές, ετερόκλητες προσωπικότητες απ'ο αυτό;.
Χωρίς να γίνεται μελό και χαζοσυναισθηματικό το ταινιάκι, επικεντρώνεται στον Charlie ο οποίος από μόνος του είναι περίεργο άτομο. Φαίνεται οτι προκειμένου να καλύψει κατά κάποιον τρόπο τα δικά του θέματα (που είναι και αρκετά μεταξύ μας), προτιμάει να επιδίδεται σε μια πρωτοποριακή ομολογουμένως τεχνική θαψίματος, των προσωπικών του προβλημάτων η οποία περιλαμβάνει υπομονή, τεράστια κατανόηση, the skills of a good listener, αποτελεσματικές συμβουλές και φυσικά, αναρίθμητα χαπάκια διαφόρων σχεδίων και χρωμάτων. Yet, αυτό είναι το είδος των ας πούμε, νεανικών ταινιών που μου αρέσει να βλέπω. Όταν δηλαδή δε σε κάνουν να νοιώθεις οτι το IQ σου πέφτει επίκινδυνα χαμηλά, παραπέμποντας σε τιμές, χειμωνιάτικης θερμοκρασίας στο Νευροκόπι. Όταν μάλιστα πετυχαίνουν να συνδυάζουν ωραίες ερμηνείες, χαλαρό (με τη καλή έννοια) story και τον Robert Downey, είναι κάτι που εγώ θα έβλεπα προκειμένου να περάσω μια βραδιά, χωρίς να διερωτώμαι για τα μυστήρια του σύμπαντος, το νόημα της ζωής ή το αν υπάρχει Θεός ("The Oracle said No"). Από την άλλη δε θα επέλεγα να τη δω εάν το μόνο που μου προσέφερε ήταν το κάψιμο μερικών εγκεφαλικών κυττάρων, αν και κάποιες φορές το αποζητάμε και αυτό (σε περίπτωση που θέλετε κάτι τέτοιο προτίνω ανεπιφύλακτα το "Η Κούκλα και η Πανούκλα, με την Paris Hilton, το οποίο είχα παρακολουθήσει ένα μεσημέρι στο Star, προκειμένου να ζήσω την προσωπική μου απομυθοποίηση. And boy i did it!).
Ο ηθοποιός που υποδύεται τον Charlie, ήταν ο αξιαγάπητος πιτσιρίκος που είχε παίξει στο πλευρό του Antony Hopkins στο "Hearts in Atlantis" και μου είχε κινήσει από τότε την περιέργεια. Αργότερα καθιερώθηκε να παίζει κατά κάποιον τρόπο σε ανεξάρτητες, 'μικρές' ταινίες όπως το "Fierce People" και το "Charlie Bartlett". Προσωπικά τον βρίσκω αρκετά ταλαντούχο και ιδιαίτερα στη σημερινή ταινία, καθώς δίνει μια ιδιαίτερη ερμηνεία, στα πλαίσια ενός προβληματικού μεν, οχι επικίνδυνου δε εφήβου. Περισσότερο μοιάζει σαν παιδάκι που βρίσκεται σε διαρκή υπερκινητικότητα από τα πολλά γλυκά που έχει φάει, χωρίς όμως να είναι υπερβολικός, αλλά να γίνεται μάλιστα και πιστευτός. Στο πλευρό του η Kat Dennings, που σίγουρα την έχετε δει σε πολλές, παρόμοιου ύφους ταινίες, είναι καλή, ρεαλιστική στην απόδοσή της και πολύ όμορφη. Βέβαια θα μου επιτρέψετε κάπου εδώ να αναφερθώ στην τραγικά κωμική ερμηνεία της Hope Davis, η οποία μοιάζει να βρίσκεται πραγματικά στον κόσμο της, με ένα βλέμα αλλού γι'αλλού και μια φωνή μειλίχια από το κρασί και τα ηρεμιστικά. Φυσικά δε ξεχνάμε τον Robert ο οποίος μεταξύ μας δεν υποδύεται και καναν τρομερό ρόλο, αλλά είναι πολύ καλός σε αυτό που αρκείται και τέλος πάντων είναι ο Robert Donwey Jr. for christ sake! Nough said...
Η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή, χωρίς να αποτελεί το μοναδικό, καλό στοιχείο αυτής της ταινίας, αλλά που ταιριάζει απόλυτα τόσο με τους ωραία, προβληματικούς χαρακτήρες, όσο και με τις κωμικωτραγικές καταστάσεις που αυτοί βιώνουν. Στο σενάριο βρίσκεται ο Gustin Nash, ο οποίος έγραψε επίσης το σενάριο για την οθόνη, της ταινίας "Υouth in Revolt", με τον αγαπημένο Michael Cera. Μια εξίσου ωραία, νεανική κωμωδία (η αλήθεια είναι οτι και μόνο που βλέπεις τη φάτσα του Cera, το γέλιος βγαίνει αβίαστα).
Γενικότερα σε όσους αρέσουν οι κωμωδίες που είναι κάτι περισσότερο από κωμωδίες, αλλά και αρκετά λιγότερο από πυρηνική Φυσική, φαντάζομαι οτι θα σας αρέσει. Είναι έξυπνη, ατακαδόρικη, με καλό σενάριο και coοl πρωταγωνιστές. Για μια χαλαρή προβολή με καλη παρέα, είναι οτι πρέπει.
http://www.youtube.com/watch?v=VKKbuyN5cCw&feature=related
TRIVIA
- H Hope Davis που υποδύεται στην ταινία την μητέρα του, είχε επίσης υποδυθεί την μητέρα του στην ταινία "Ηearts in Atlantis", 6 χρόνια πριν.
- Το κομμάτι "If You Want to Sing Out, Sing Out" που παίζεται στην ταινία, παιζόταν επίσης σε μια άλλη ταινία, που πραγματευόταν τις περιπέτειες ενός πλούσιου, αλλά 'προβληματικού' νεαρού, ακριβώς όπως εδώ. Η ταινία λέγεται "Harold and Maude".
(Πηγή IMDB)
Πόσο ωραίο είναι να έχουν τα πάντα απεργία σήμερα, κι όμως η tv να μην έχει τίποτα; Πολύ...
Αύριο έχουμε favorite superhero movie, οπότε αύριο be here! ; )
Cya!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου