Into The Wild: Live your life the way you want...just....Live

Hey hey guyz!! Τέλος και αυτή η ψηφοφορία και από συμμετοχή πήγαμε εξαιρετικά! Thanx once again!.  Αυτή τη φορά όμως δεν είχαμε μόνο έναν νικητή, αλλά δυο.  "Into The Wild" και "Les Diarios de Motocicleta" βγήκαν ως οι αγαπημένες σας biography movies, με 12 ψήφους η καθεμία.  Σήμερις λοιπόν θα ανέβει η μια και αύριο η άλλη.  Today λέω να ασχοληθώ με το "Into The Wild", που τελείωσα μόλις πριν από λίγο να βλέπω.  Είχα μερικές αμφιβολίες και ενδοιασμούς χθές που είδα τη μισή, αλλά σήμερα που την είδα όλη και έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, νομίζω οτι τελικά μου άρεσε.  Έχω κάποιες μικρές (τόσο δα, αλήθεια!) αμφιβολίες για κάνα-δυο πραγματάκια, but δε μπορώ παρά να παραδεχτώ οτι είναι όντως μια πολύ όμορφη, γλυκόπικρη ταινία.

Το "Into The Wild" είναι η αληθινή ιστορία του Christopher McCandless, ενός απόφοιτου του Πανεπιστημίου Emory, ο οποίος αποφάσισε να δώσει όλες τις οικοκομίες που είχε στην άκρη για τις σπουδές του, σε φιλανθρωπίες και να ξεκινήσει ένα ταξίδι ζωής και αυτοαναγνώρισης, με τελικό προορισμό την παγωμένη Αλάσκα.  Στην πορεία του πολύχρονου ταξιδιού του, θα γνωρίσει πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας, του νεαρού Christopher.
Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες βιογραφικές ταινίες, το να σκέφετεσαι οτι αυτό που βλέπεις, έχει στην πραγματικότητα συμβεί σε κάποιον και οτι εσυ παρακολουθείς μια αναπαράσταση των αληθινών γεγονότων, δημιουργεί μια διαφορετική αίσθηση, αφού ξέρεις πως οτι παρακολουθήσεις, καλό ή κακό, είναι τα πραγματικά βιώματα κάποιου ανθρώπου σε κάποια συγκεκριμένη φάση της ζωής του.  Στη προκειμένη περίπτωση το να βλέπεις έναν 23χρονο να παρατάει τα πάντα (τα οποία αυτά 'πάντα', είναι σχετικό το πόσο 'πάντα' είναι...), να δίνει όλες του τις οικονομίες, να παρατάει τους γονείς και το βόλεμα του σπιτιού του, φίλους, μια ενδεχομένως λαμπρή καρίερα και όλα αυτά για να βγεί εκεί έξω και να έρθει σε επαφή με τη δική του, προσωπική και φαντασιακή αλήθεια, κάνει όλους εμάς να φαινόμαστε απλά φυτά εσωτερικού χώρου!.  Το να εγκαταλείψεις με όλη τη σημασία της λέξης, την στρωμένη ζωούλα σου και να αναζητήσεις την περιπέτεια και την συγκίνηση και μάλιστα όταν δεν έχεις ιδέα για τον κόσμο που βρίσκεται εκεί έξω, θέλει το λιγότερο πολλά, πολλά κότσια.  Πόσο μάλιστα όταν πρόκειται για αληθινή ιστορία.  Ο McCandless τόλμησε να πάρει την όποια ζωή του, στα χέρια του και να χαράξει τον δικό του δρόμο, άρεσε δεν άρεσε στους υπόλοιπους και βασικά χωρίς να δίνει και καμία σημασία σε αυτό.  Ταξίδεψε, έζησε ελεύθερος χωρίς όρια και φραγμούς, γνώρισε 'αληθινούς' ανθρώπους, αλλά και την αληθινή, σκληρή μοναξιά, κυρίως προς το τέλος του ταξιδιού του.  Τα αποδέχτηκε όλα αυτά, τα έζησε στο φουλ και τα αγάπησε.  Έζησε σχεδόν ασκητικά με μόνη παρέα το φυσικό μεγαλείο της Αλάσκας, τα βιβλία του και όλα αυτά που από το μυαλό του, περνούσαν αυτομάτως σε ένα κομμάτι λευκό χαρτί.  Και πράγματι πόσες εμπειρίες αποκόμησε από αυτό το ταξίδι ζωής που έκανε!.  Όποτε είχε την ανάγκη μιας ανθρώπινης επαφής, μιας κουβέντας, γνώριζε πολύ καλά οτι μπορούσε να βρεθεί ανάμεσα σε κόσμο, να γίνει αγαπητός και απαραίτητος.  Όμως σύντομα γυρνούσε και πάλι στο magic bus του.  Ένα ξεχαρβαλωμένο λεωφορείο που είχε γίνει το σπίτι του, στη μέση του πουθενά.  Εκεί κάνοντας παρέα στον εαυτό του, κυνηγούσε, ψάρευε, κοιμόταν, έγραφε, διάβαζε.  Απλά ζούσε την κάθε μέρα ελεύθερος, χωρίς να δίνει λογριασμό σε κανέναν, πόσο μάλλον σημεία ζωής στους γονείς και την αδελφή του.  Έζησε όπως ήθελε, γεμίζοντας τον σάκο του με εμπειρίες, αναμνήσεις και ουρανό.  Τι κι αν γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι;  Το θέμα είναι τι θα κάνουμε με τον χρόνο που μας δίνεται.  Η απάντηση είναι μια: οτι θέλουμε, γιατί μπορούμε...

Ο Emile Hirsch ήταν τελικά πολύ καλός, στον πρωταγωνιστικό ρόλο.  Η αλήθεια είναι οτι έπιασα τον εαυτό μου σε μερικές στιγμές να μη μου 'δίνει' αυτό ακριβώς που περίμενα.  Για παράδειγμα είναι σε μερικές σκηνές, που δε με έψηνε πολύ, δε ξέρω τι ακριβώς.  Ο τρόπος που έπαιζε, οι εκφράσεις που έπαιρνε, το πρόσωπό του, δε μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς.  Παρόλα αυτά, αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, και σε γενικές γραμμές δε με ενόχλησε και τόσο, αφού έτσι κι αλλιώς το τι πιστεύει ο καθένας, είναι και στη διακριτική του ευχέρεια.  Κατά τα άλλα είναι πολύ καλός.  Ειδικά προς το τέλος της ταινίας, που φαίνεται οτι ως ένα μεγάλο βαθμό η εμπειρία του αυτή, τον έχει καταβάλει τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά είναι πραγματικά τρομερός και σου προκαλεί ακραία συναισθήματα.  Εκτός από τον Hirsch, πολύ καλούς βρήκα στους ρόλους τους, αρκετούς γνωστούς ηθοποιούς όπως την Catherine Keener, τον Vince Vaughn (που είναι θεός!), τον William Hurt και την Marcia Gay Harden, στους ρόλους των γονιών, οι οποίοι έχουν πάψει προ πολλού να είναι γονείς.  Νομίζω οτι ακριβώς αυτό, το να βλέπεις πρώτα ονόματα και καλούς ηθοποιούς σε κάπως πιο δευτερεύοντες ρόλους, είναι ωραίο και το γεγονός οτι αποτέλεσαν όλοι σημαντικές γνωριμίες και εμπειρίες στο ταξίδι του Christopher, το κάνει ακόμα καλύτερο.
Ενδεχομένως ο μόνος ενδοιασμός μου βάσει πλοκής, είναι ο τρόπος με τον οποίο η αδελφή του (Jena Malone) περιέργρφε τους λόγους που έφυγε ο Chris από το σπίτι.  Δόθηκε πολύ μεγάλη βαρύτητα στους καυγάδες ανάμεσα στους γονείς, τα πρότυπα που οι ίδιοι θεωρούσαν αποδεκτά και επιβαλλόμενα, προκειμένου να 'μη σχολιάσει ο κόσμος' και γενικότερα νομίζω οτι παραειπώθηκε το γεγονός οτι μια από τις αφορμές (ίσως και η μεγαλύτερη) για την φυγή από το σπίτι, ήταν η πίεση και οι άσχημες συνθήκες που επικρατούσαν μέσα στην οικογένεια.  Νομίζω οτι και καλύτερα να ήταν τα πράγματα, πάλι θα έφευγε από το σπίτι, γιατί πολύ απλά είχε ανάγκη να το κάνει, οχι για κανέναν άλλο, παρά μόνο για τον ίδιο. Ήθελε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, να ξεφύγει.  Οπότε ίσως να ήταν λίγο υπερβολικό όλο αυτό το σενάριο της αδελφής του, οτι οι γονείς ήταν ουσιαστικά εκείνοι που τον ώθησαν στο να πάρει την απόφαση και να εξαφανιστεί μια και καλή.  Πέρα από αυτό νομίζω οτι όλα δούλεψαν τέλεια μέσα στην ταινία.  Από την τρομερή σκηνοθεσία του Sean Penn (ναι ναι του γνωστού!), την υπέροχη φωτογραφία, τα μαγικά τοπία, τις εξαιρετικές ερμηνείες από όλους (ακόμα και η Kristen Stewart είναι πολύ καλή, χωρίς να παίζει και κανένα μεγάλο ρόλο) και φυσικά το υπέροχο soundtrack της ταινίας, το οποίο επειδή έτυχε να το ακούσω πολύ πρίν δω την ταινία, και θεωρώ οτι ολόκληρο το album είναι όμορφο και απόλυτα ταιριαστό με την ιστορία της.
Αν δε την έχετε δει, να την δείτε άμεσα, καθώς παρά και τις δικές μου αρχικές αμφιβολίες, είναι μια τρομερά δυνατή, αληθινή ιστορία που δικαιολογημένα ψηφίστηκε από τους περισσότερους ως αγαπημένη.  Thumbs up.

http://www.youtube.com/watch?v=taFaFEuwHLQ

Και ένα από τα favorite songs της ταινίας:
http://www.youtube.com/watch?v=MXMT3zyF0vM

TRIVIA

• O Sean Penn, είχε αρχικά σκεφτεί τον Leonardo DiCaprio για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, του Christopher. (γκουχου γκουχου, πόσο θεά είμαι Peter, οχι πες μου! :P)
• Δε χρησιμοποιήθηκε κανένανς κασκαντερ προκειμένου να γυριστούν οι δύσκολες σκηνές, συμπεριλαμβανομένου και της σκηνής οπού ο πρωταγωνιστής έρχεται αντιμέτωπος με μια τεράστια αρκούδα!.
• O Penn περίμενε 10 χρόνια για να κάνει την ταινία, μέχρι δηλαδή να πάρει την άδεια για τα γυρίσματα από την οικογένεια του πραγματικού Christopher McCandless.
• Σύμφωνα με το σκηνοθέτη, ο τάρανδος τον οποίο φαίνεται να σκοτώνει και να...γδέρνει για φαγητό ο πρωταγωνιστής, ήταν ένας ψόφιος τάρανδος, τον οποίο σκότωσε κάποιο αυτοκίνητο, τον βρήκαν στον δρόμο και τον...χρησιμοποίησαν για την ταινία.
• O Emile Hirsch έχασε κοντά στα 20 κιλά για τις ανάγκες του ρόλου.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ.... 

ΕΤ1: 21:45, Vera Drake.  Βρετανική παραγωγή με μια γυναίκα που στον ελεύθερο χρόνο της κάνει παράνομες εκτρώσεις.  Όλα αυτά όμως μέχρι τη στιγμή που μια ασθενής της θα παρουσιάσει επιπλοκές και τότε θα κληθεί να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη για αυτή την παράνομη δράση της...

Cyaaa tomorrowz!!