Όλα αυτά που θα δείτε στην ταινία, μπορούν άνετα να συνοψιστούν στο poster που βλέπετε ακριβώς από πάνω. Μόνο που είναι 100 φορές πιο έντονο, καθώς υπάρχει κίνηση και δράση. Αλλά γενικά μιλάμε για μια ταινία οπου κυριαρχούν οι καλειδοσκοπικές εικόνες, πολλά και έντονα χρώματα σαν να βιώνεις παραισθήσεις (το οποίο έτσι κι αλλιώς γίνεται), διαρκή κοψίματα της κάμερας που άνετα σου προκαλούν ενόχληση (άνετα όμως) και γενικά πράγματα και θάματα. Σαν μια άλλη Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων, 'φτιαγμένη' για τα καλά και σε κατάσταση διαρκούς και ατελείωτου tripping...
Κάπου εκεί, υπάρχει και ένα story που εκτυλλίσεται, αν και προσωπικά δε θα είχα κάνενα πρόβλημα εάν δεν υπήρχε. Ο Oscar (Nathaniel Brown) ζει μαζί με την αδελφή του Linda (Paz de la Huerta) σε ένα μικρό διαμέρισμα κάπου στην Ιαπωνία. Ένα βράδυ μια αγοραπωλησία ναρκωτικών, θα καταλήξει σε τραγωδία και ο Oscar θα σκοτωθεί. Τότε θα επιστρέψει και πάλι στη Γη, αυτή τη φορά ως 'φιλικό φάντασμα', προκειμένου να βοηθήσει και να προσέχει την αδελφή του, που έχει μείνει πλέον μόνη σε αυτή την αχανή χώρα.
Καταρχάς, έχω αρκετές διαφωνίες σχετικά με την ταινία, αφού μπορεί μεν να αποτελεί μια άλλου είδους εμπειρία και κάτι το πραγματικά πρωτόγνωρο, αλλά δε παύει να αποτελεί ταινία, και μάλιστα με κάποια περιττά και υπερβολικά θα έλεγα, κομμάτια. Πρώτη μου διαφωνία, είναι αυτό που ανέφερα και πριν, το story. Ουσιαστικά αποτελεί απλά μια αφορμή για να ξεκινήσει η ταινία, και κατά τη γνώμη μου τίποτα παραπάνω. Δε βλέπουμε ποτέ τον αδελφό να μετουσιώνεται σε διάφανο φάντασμα (που και να το βλέπαμε, η ταινία είναι full από ναρκωτικά, οπότε δε θα προκαλούσε εντύπωση στο πλαίσιο μιας ακόμα παραίσθησης). Συνεπώς από κάποιο σημείο και μετά, ο θεατής βρίσκεται σε κάποιο χάσιμο, γιατί πολύ απλά η πλοκή της ταινίας, έχει πηδηχτεί απ'το παράθυρο!. Γι'αυτό και είπα, οτι στη τελική και πλοκή να μην είχε, δεν θα μου έκανε καμία διαφορά. Δεύτερη διαφωνία μου, η ταινία κράτησε πολύ, γι'αυτό που ήθελε να δείξει και να μας περάσει: ένα οπτικοαουστικό ταξίδι δηλαδή, στο κόσμο των παρισθήσεων και των ναρκωτικών, γενικότερα. Το ομολογώ οτι έπιασα τον εαυτό μου σε κάποια φάση να μη μπορεί να βολευτεί στην καρέκλα, γεγονός που όποτε μου συμβαίνει, σημαίνει οτι έχω αρχίσει να μη τη πολυπαλεύω τη ταινία. Βέβαια και το γεγονός οτι την είδα κατά τις 4 το πρωί, και τελείωσε κατά τις 7 παρά, σίγουρα δε βοήθησε και πολύ!...Θα την προτιμούσα πιο σύντομη, γιατί νομίζω οτι θα ήταν πιο ολοκληρωμένη και πιο 'συμπαγής' σε αυτά που ήθελε να παρουσιάσει. Τρίτη και τελευταία μου αντίρρηση: πολύ και ανούσιο γυμνό (μη χάσετε, αμέσως να τρέξετε!), καθώς και δυο-τρεις σκηνές, που ήταν πράγματι δύσκολες να τις δεις και προκάλεσαν για να προκαλέσουν. Νothing more (you will see what i meen...).
Και τώρα πάμε στα καλά, γιατί σίγουρα μετά από όσα σας είπα, θα αναρωτιέστε για ποιό στον καλό λόγο, να δείτε τελικά αυτή τη ταινία. Γιατί είναι κάτι που δεν έχετε ξαναδεί ποτέ. Είναι αναμφισβήτητα μια τρομερή εμπειρία να την βλέπεις και μια ακόμη πιο τρομερή, για τον ψυχοσωματικό αντίκτυπο που θα έχει πάνω σας. Ο τρόπος με τον οποίο έχει χρησιμοποιηθεί η κάμερα, είναι εκπληκτικός. Εμείς σαν θεατές, βλέπουμε πάντα με τα μάτια του Oscar, είτε ως ζωντανός, είτε ως φάντασμα. Η οπτική μας γωνία δεν αλλάζει και είναι πραγματικά σαν να βρισκόμαστε εμείς οι ίδιοι στην ταινία μέσα. Υπάρχουν πλάνα στα οποία ειλικρινά ανρωτήθηκα, που στο καλό είχαν τοποθετήσει την κάμερα και υπέθεσα οτι θα μπορούσαν να την έχουν βάλει στον ώμο ή ακόμα και στο κεφάλι του ηθοποιού, προκειμένου να επιτύχουν αυτή την υποκειμενική ματιά ήρωα/θεατή. Επίσης η κάμερα λειτουργεί, ως φυσικό όργανο και συγκεκριμένα όπως ακριβώς τα μάτια μας. Θα προσέξετε τα διαρκή 'κατ' που κάνει, τα οποία υποδύονται το φυσικό βλεφάρισμα των ματιών!. Επίσης υπάρχουν σκηνές κατά τις οποίες η κάμερα κινείται θεωρητικά, με τρομερή ταχύτητα μιας που από την αρχή φαίνεται οτι δεν υπακούει σε καμία συμβατική μέθοδο χρήσης της. Από την άλλη οι εικόνες που ξεπετάγονται σαν μέσα από καλειδοσκόπιο, είναι εντυπωσιακές και 'ενοχλητικές' μαζί, όπως θα έπρεπε. Τίποτα δεν υπάγεται στον πραγματικό κόσμο. Χρώματα μπερδεύονται, εικόνες στροβιλίζονται, λάμψεις ξεπετάγονται από το πουθενά (ακόμα και από τα επίμαχα σημεία των ανθρώπων, κάτι το οποίο μου άρεσε πολύ), φλούο και φωσφοριζέ αποχρώσεις κυριαρχούν σε όλη τη ταινία, σε σημείο που να προκαλέσουν τα μάτια και τον εγκέφαλό σου σε δοκιμασία. Η αλήθεια είναι οτι μετά την ταινία μπορεί να αισθανθείτε κάπως περίεργα, σαν μια ζαλάδα, ελαφρύ πονοκέφαλο ή απλά τα μάτια σας να είναι λίγο έτοιμα να εκραγούν (εντάξει είμαι και λίγο υπερβολική, προκειμένου να σας κάνω να τη δείτε :P ), αλλά σίγουρα θα την θυμάστε for ever μετά.
Ακόμαι και τόσα που έγραψα, δε νομίζω οτι με έφτασαν για να περιγράψω επακριβώς αυτή τη ταινία του Gaspar Noe (σκηνοθέτης και του Irreversible με την Monica Beluchi, οπότε καταλαβαίνετε). Θα πρέπει να τη δείτε για να καταλάβετε απόλυτα τι εννοώ. Όσο αντέξετε δηλαδή, γιατί εγώ άντεξα στο τσακ!. Θα σας δώσω να πάρετε και μια μικρή γεύση από το trailer και τα opening credits και αν δε πάθετε τώρα επιληψία, μάλλον δε θα πάθετε ποτέ σας...
Opening credits
http://www.youtube.com/watch?v=tPxgi-PiNFE
(full HD παρακαλώ και σε full οθόνη επίσης...yeah...)
Τrailer
http://www.youtube.com/watch?v=bKRxDP--e-Y
- Προκειμένου να αναπτύξει αυτή την υποκειμενική οπτική, ο Noe εμπνεύστηκε από το μουσικό video των Prodigy, "Smack My Bitch Up".
- Ένα ακόμα έγο από το οποίο εμπνεύστηκε την "star gate" sequence, ήταν το "2001: Α Space Odyssey", του Kubrick.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ET1:22:00, Τhe Hours, με τους Nicole Kidman, Julianne Moore, Meryl Streep, Ed Harris, Claire Danes, Jeff Daniels. Η ζωή της διάσημης συγγραφέως Virginia Woolf, στην καλύτερη ίσως ταινία για το 2002, που τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας, και Oscar 'A Γυναικείου Ρόλου, για την Kidman. Ένα εξαιρετικό cast ηθοποιών σε μια εξίσσου εξαιρετική ταινία.
Cya tomorrowzzz...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου