Toy Story 3: Best of the bunch!

Μέεεερα again.  Τι κάνουμε, τι κάνουμε; Τι καιρός είναι αυτός πάλι;  Πάλι καλά που μπήκαμε και στην άνοιξη δηλαδή....Αυτή τη βδομάδα με έπιασε ένα κάτι με τα animation, οπότε η σημερινή μέρα δε θα αποτελέσει εξαίρεση, γι'αυτό και έχουμε "Toy Story 3".  Το πήρε το Oscaraki και φέτος (οχι οτι είχε και κανέναν τρελό ανταγωνισμό), αλλά νομίζω οτι το πήρε τελικά πολύ δίκαια.  Ήταν όντως καλό και προσωπική μου άποψη, το καλύτερο από τα τρια...

Ο Andy έχει πλέον μεγαλώσει και είναι ώρα να πάει στο κολλέγιο.  Η μεγάλη στιγμή έφτασε τόσο για τον ίδιο, όσο και για τα αγαπημένα του παιχνίδια, καθώς ο ίδιος θα πρέπει να ακολουθήσει την δική του, κολλεγιακή πορεία και τα παιχνίδια να μπουν ήσυχα και ωραία σε πλαστικές σακούλες και στη συνέχεια στην σκοτεινή σοφίτα.  Μετά από ένα λάθος όμως καταλήγουν στον παιδικό σταθμό της Κόλασης (ειρωνικό οτι ονομάζεται Sunnyside), οπού αναρίθμητοι μπόμπιρες τα περνούν δια πυρός και σιδήρου, ξεχαρβαλιάζοντάς τα και κάνοντάς τους τη ζωή μαρτύριο.  Τότε ο πάντα ήρωας Woody (Tom Hanks) θα κληθεί να πείσει τους υπόλοιπους οτι κατέλειξαν εκεί από ένα τεράστιο λάθος και οτι εξακολουθούν να παραμένουν τα λατρεμένα παιχνίδια του Andy και συνεπώς πρέπει να βρούν έναν τρόπο, να γυρίσουν στο σπίτι.  Πέρα όμως από την ξεροκεφαλιά των άλλων παιχνιδιών, ο Woody μαζί με τον κολλητό του Buzz (Tim Allen) θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον super κακό της υπόθεσης: τον μεγάλο, φούξια, αρκούδο (με μυρωδιά φράουλας!) που ακούει στο όνομα Lotso (Ned Beatty)...
Οι δημιουργοί της Pixar (ας μην κοροϊδευόμαστε, η Pixar βάζει πλέον το ταλέντο και η Disney το όνομα, που όλοι ξέρουν και εμπιστεύονται, άντε και την διοίκηση των περισσοτέρων theme parks) ξαναμαναέκαναν το θαύμα τους, με την τρίτη συνέχεια της, ίσως πιο αγαπητής ιστορίας κινουμένων σχεδίων.  Η τρελοπαρέα του cowboy, του ηρωικού διαστημάνθρωπου, του ζεύγους Πατατοκέφαλων, του γουρουνο-κουμπαρά και όλων των υπολοίπων, is back!  Νομίζω οτι αυτή η τρίτη συνέχεια του "Toy Story" αποτελεί την καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη ιστορία τους μέχρι τώρα.  Το ενδιαφέρον γύρω από τις περιπέτειες των παιχνιδιών υπήρχε από πάντα.  Ίσως επειδή λίγο πολύ, σε όλους μας υπήρχε ενδόμηχα η σκέψη όταν είμασταν μικρότεροι, "τι να γίνεται άραγε όταν φεύγω από το σπίτι; τα παιχνίδια μου μήπως ζωντανεύουν και διασκεδάζουν μόνα τους;".  Δεν υπάρχει καμία περίπτωση η σκέψη αυτή να μην έχει περάσει από το μυαλό όλων μας, την εποχή που παίζαμε με κούκλες, αυτοκονητάκια και κάθε λογής λούτρινα.  Αυτός ο πόθος που κουβαλούσαμε σαν παιδιά, έγινε πραγματικότητα με το "Toy Story" και μάλιστα με την καλύτερη του μορφή.  Τα παιχνίδια είναι άδολα, μερικά είναι χαζούλικα, άλλα έχουν μυαλό ξυράφι, αλλά πάνω απ'ολα είναι άκρως συμπαθητικά το καθένα με τον δικό του χαρακτήρα (κομματάκι δύσκολο να απόλαυσε κάποιος τον "Chuckie", κι ας μην είναι παιδικό, αφού μάλλον παρουσίαζε τον εφιάλτη και οχι το όνειρο κάθε παιδιού).

Το ενδιαφέρον της τρίτης συνέχειας του "Toy Story" είναι πως βλέπουμε πλέον τον μικρό Andy, να έχει γίνει μεγάλος Andy και τον τρόπο με τον οποίο πλέον τα παιχνίδια του έχουν (ή οχι) χώρο στη ζωή του, ως ενήλικας.  Μέχρι τώρα παρακολουθούσαμε την φυσιολογική σχέση που είχε αναπτύξει ένα πιτσιρίκι με τα παιχνίδια του.  Τώρα όμως τι θα κάνουν τα παιχνίδια, αφού ο Andy μεγάλωσε και φεύγει για το κολλέγιο;  Ποιά η χρησιμότητά τους απο'δω και πέρα;  Σίγουρα η ταινία περνάει τα δικά της μηνύματα σχετικά με την οικογένεια, τις σχέσεις ζωής που ανατπύσονται, την υπομονή και την επιμονή, το να μη ξεχνάς να αγαπάς και να αγαπιέσαι και ένα σωρό άλλα, που μόνο οι ταινίες της Pixar μπορούν να στα παρουσιάζουν με ένα τόσο αθώο, όμορφο και 'παιδικό' τρόπο.  O Woody και η παρέα του αποτελούν τη μικρογραφία μιας οικογένειας.  Τσακώνονται, πεισμώνουν, αγωνίζονται, συγχωρούν, έχουν πίστη και προχωρούν μπροστά.  Ίσως το σημαντικότερο μήνυμα που περνούν, είναι ακριβώς αυτό: κρατούν τα παλιά, κρατούν τις αναμνήσεις και προχωρούν μπροστά...

O Tom Hanks ως Woody, μου δίνει την αίσθηση οτι μοιάζει ακόμα και εξωτερικά πλέον με τον ΄ξύλινο' ήρωα, στον οποίο δανίζει την φωνή του.  Ο Tim Allen, ως Buzz Lightyear είναι ένας φαφλατάς γόης (ο ναι ναι και τα δυο μαζί!), ενώ και ο Ned Beatty είναι ιδανικός για τον ρόλο του κακού αρκούδου.. Δεν είναι τυχαίο οτι και στο "Rango" ο ηθοποιός Ned Beatty έδινε την φωνή του στον δήμαρχο-χελώνα, ο οποίος ήταν εξίσου κακούλης : P  Βέβαια την παράσταση νομίζω πως έκλεψε ο Michael Keaton (που χάθηκες ρε Μιχαλάκη;;) δανίζοντας την φωνή του στον υπέρτατο Ken με την ακόμα πιο υπέρτατη συλλογή κοστουμιών (από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας σίγουρα!).
Αδιαμφησβήτητα είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια, για μικρά και μεγάλα παιδιά.  Όπως κάθε φορά, η Pixar πετυχαίνει να κρατάει μια πολύ ωραία ισορροπία ανάμεσα στο story της ταινίας και αυτό που θέλει να περάσει στους θεατές, χωρίς όμως να καταλήγει ποτέ πρόχειρη ή υπερβολικά στυλιζαρισμένη.  Στην προκειμένη περίπτωση το "Τοy Story 3" είναι ένα animation για την φιλία, την οικογένεια και την πίστη οτι η ζωή συνεχίζεται, ακόμα και αν τα πράγματα δεν ήρθαν όπως ακριβώς τα θέλαμε.  Εκεί είναι όμως και το ωραίο...στο να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου, μέσα από τα απρόσμενα και τις εκπλήξεις της ζωής ;)

http://www.youtube.com/watch?v=TNMpa5yBf5o

TRIVIA

• Είναι η πρώτη ταινία της Pixar σε IMAX release.
• Ο σκηνοθέτης Lee Unkrich και η ομάδα του αποφάσισαν να ξυρίσουν τα...κεφάλια τους πριν ξεκινήσουν να γυρίζουν την ταινία(!)...οτι να'ναι.
• Χρειάστηκαν 2/μιση χρόνια προκειμένου να γραφτεί στο σενάριο και να 'ζωγραφιστούν'΄οι χαρακτήρες.
• Παίζουν 302 διαφορετικοί χαρακτήρες στην ταινία, ενώ ο Ken αλλάζει 21 κοστούμια (αυτό δεν είναι καθόλου καλό για τον Ken!)
• Η ατάκα του Ken 'Take him to the libery!, (pron. lie-berry) ήταν ένα σαρδαμάκι που έκανε ο Michael Keaton (το λες και λίγο επίτηδες).  Του Unkrich του άρεσε τελικά τόσο πολύ το πως βγήκε, που αποφάσισε να το κρατήσει όπως έχει για την ταινία.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ.... 

STAR: 21:00, The Gladiator, με τους Russel Crowe, Joaquin Phoenix.  Η βραβευμένη με Oscar ταινία του Ridley Scott.

ANT1: 21:00, Tropic Thunder, με τους Ben Stiller, Robert Downey Jr. Jack Black.  Μια ομάδα ηθοποιών καταφθάνουν με το συνεργείο τους σε μια δασώδη περιοχή για τα γυρίσματα μιας πολεμικής ταινίας.  Χωρίς να το καταλάβουν θα μπλέξουν σε έναν...πραγματικό πόλεμο, πιστεύοντας οτι πρόκειται για απλή σκονοθεσία.  Σκηνοθετημένο από τον Ben Stiller.

Μη ξεχάσετε αύριο όοολοι εδώ, γιατί έχουμε ψηφοφορία για favorite psychological thrillers.  Be here :)

Adios!!

Akmareul Boatda (a.k..a I Saw the Devi): Pure (d)evil...

Χαιρετώ και σήμερα guyzz.  Πωπω δε τη παλεύω νομίζω και πολύ τις τελευταίες μέρες, όλο άρρωστη είμαι :( ,αλλά το καθήκον καθήκον και η μια ταινία την ημέρα...μια ταινία την ημέρα, huhu.  Λοιπόν σήμερα είπα να ανεβάσω μια ταινιούλα που όσοι έχετε τσεκάρει τα post των προηγούμενων ημερών σίγουρα θα την πήρε το μάτι σας.  Για εμένα μπήκε στην 4η θέση των καλύτερων ταινιών φέτος, αν και την είδα μόλις πριν από μερικές μέρες.  Δεν έχει όμως και τόση σημασία, γιατί είναι από τις ταινίες που δε μπορείς να ξεχάσεις εύκολα.  So let's start...

Όπως ανέφερα και χθές, όταν ξεμπέρδεψα με την τριλογία του "Oldboy", θεωρούσα οτι πολύ δύσκολα θα μπορούσα να ξαναβρώ κάποια ταινία που να με κάνει να αισθανθώ τόσο άσχημα και τόσο 'άρρωστα' καλά, όπως έκαναν και οι τρεις αυτές ταινίες του Park.  Στη συνέχεια και αφού άρχισα να ψάχνω για τυχόν ταινίες που δεν είχαν πέσει στην αντίληψή μου, προκειμένου να αρχίσω να φτιάχνω τις λίστες μου για την Blogovision, συνάντησα την παραπάνω ταινία.  Η αλήθεια είναι οτι με το που διάβασα την ιστορία, ήθελα να την δω άμεσα.  Όταν τελικά την είδα, δεν ήξερα τι έπρεπε να νοιώσω.  Αποστροφή, ικανοποίηση, αηδία, φόβο.  Μάλλον όλα μαζί...
Μετά από τη δολοφονία της εγκύου γυναίκας του, από έναν serial killer, ο μυστικός πράκτορας Kim Soo-hyeon ορκίζεται να πάρει εκδίκηση, για τον τόσο άδικο και βάναυσο χαμό της.  Την ίδια στιγμή ο Kyung-Chul, ο παρανοϊκός αυτός δολοφόνος θα συνεχίσει την αιματηρή του ασχολία, μέχρι τη στιγμή που ο 'πόλεμος' ανάμεσα στους δυο άντρες θα ξεκινήσει για τα καλά, και τότε κανένας από όσους είναι γύρω τους, δε θα είναι πια ασφαλής...

Η ταινία είναι μια ακόμα ιστορία εκδίκησης με αρκετές δόσεις βίας, σκληρότητας και εξαιρετικά δύσκολων σκηνών, ακριβώς όπως στο "Oldboy" και το "Sympathy for Lady Vengeance".  Μπορεί πίσω από την κάμερα να μη βρίσκεται ο Park, όμως και πάλι μιλάμε για μια ιδιαίτερη σκηνοθετικά ταινία.  Εξάλλου και στο "I Saw the Devil" συναντάμε και πάλι τον εξαιρετικό Min-sik Choi, τον οποίο σίγουρα θυμόμαστε από τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο "Oldboy".  Βέβαια στην προκειμένη περίπτωση ο ρόλος του βρίσκεται στο άλλο άκρο.  Εδω είναι η προσωποποίηση του ίδου του Διαβόλου.  Αρέσκεται στο να σκωτώνει με τεράστια ευκολία και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, άντρες, γυναίκες και παιδιά.  Αυτό που είναι ακόμα πιο disturbing είναι το γεγονός οτι δε φαίνεται να υπάρχει κάποιος προφανής λόγος, για τον οποίο κάνει κάτι τέτοιο.  Απλά του αρέσει και απλά το κάνει.  Σαν χαρακτήρας είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει να χάσει απολύτως τίποτα, ενώ αυτό που τον καθιστά πραγματικά τρομακτικό είναι πως φαίνεται να μη φοβάται τίποτα.  Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, στις οποίες φαίνεται να χάνει το παιχνίδι, να τρώει ξύλο και να έχει φτάσει στα όρια του θανάτου, ακόμα και τότε ένα παρανοϊκό χαμόγελο είναι πάντα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.  H ερμηνεία του Choi φτάνει στα όρια της υπερβολής, όμως κάτι τέτοιο δεν ενοχλεί καθόλου, κυρίως επειδή η ταινία έχει δομηθεί από την αρχή με τέτοιον τρόπο, ώστε δε προκαλεί στον θεατή την αίσθηση αυτή.  Βέβαια η υπερβολή αποτελεί έτσι κι αλλιώς αναπόσπαστο κομμάτι των κορεάτικων, ιαπωνέζικων κλπ ταινιών, όμως λειτουργεί στο πλαίσιο της ταινίας, και εμπεριέχεται λίγο πολύ στην ιστορία της.  Δεν μοιάζει σαν κάτι ξέχωρο που ενοχλεί.  Έτσι κι εδω οι υπερβολικά βίαιες σκηνές έχουν την τιμητική τους, εάν όμως έχετε παρακολουθήσει λίγο αυτού του είδους τον κινηματογράφο, σίγουρα δε θα το βρείτε αποκρουστικό και περιττό, αλλά απόλυτα ταιριαστό.
Βέβαια ο τίτλος της ταινίας λειτουργεί ερμηνευτικά και για τις δυο πλευρές της ταινίας: τον καλό και τον κακό.  Ο κακός είναι απροκάλυπτα επικίνδυνος και αγγίζει τα όρια της σχιζοφρένειας, αλλά και ο καλός υπερασπιστής του νόμου, παρασύρεται από τον σκοτεινό του εαυτό και σταδιακά χάνεται μέσα στην ορμή του για εκδίκηση.  Η ανάγκη του για εκδίκηση τον οδηγεί σε ένα παιχνίδι γάτας-ποντικού με τον κατα συρροή δολοφόνο, ο οποίος σε πρώτη φάση φαίνεται να έχει βρει πραγματικά τον μάστορά του, από τον καρατέκα σύζυγο.  Συνεπώς θα μπορούσε κανείς να πει οτι ο devil έχει στην ταινία διπλή ταυτότητα, αφού από την αρχή φαίνεται οτι και η πλευρά του νόμου, θα καταλήξει να μάχεται εκτός των άλλων, και το τρομακτικό του alter ego...

Η σκηνοθεσία του Kim Jee Woon είναι απλά εξαιρετική.  Υπάρχει μια διαρκής εναλλαγή ανάμεσα στη δράση του δολοφόνου και του κυνηγού του και συνήθως η αντίδραση του ενός, λειτουργεί ως αποτέλεσμα στη δράση του άλλου.  Εξίσου καλός είναι ο τρόπος με τον οποίο η σκηνοθεσία βοηθάει στην εμπλοκή όλων των χαρακτήρων σε αυτό το ανθρωποκυνηγητό, άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο.  Ο τρόπος με τον οποίο έχει στηθεί και αναπτύσεται αυτή η τραγική ιστορία, αποδίδει στο έπακρο κυρίως εξαιτίας της μετρημένης, αλλά γεμάτης δυναμική σκηνοθεσίας, καθώς και τον τρομακτικών (κυριολεκτικά) ερμηνειών.  Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι οτι παρουσιάζει αρκετά κοινά στοιχεία με το "Se7en", τόσο από σκηνοθετικής πλευράς, όσο και ως προς το περιεχόμενό της.  Προτιμώ όμως να μη σταθώ παραπάνω σε αυτό, καθώς και πάλι δε θέλω να αποκαλύψω περισσότερα από όσα πρέπει.
Γενικότερα είναι μια μεγάλη ταινία τόσο σε διάρκεια (2μιση ωρίτσες χαλαρά), όσο και από κάθε άλλη άποψη.  Είχα καιρό η αλήθεια είναι να δω μια τόσο ολοκληρωμένη ταινία, έστω και σε αυτό το είδος των 'ταινιών εκδίκησης' ας πούμε, αφού νομίζω οτι δεν της έλειπε τίποτα (και αν της έλειπε κάτι, αυτό ήταν κάτι το πραγματικά αμελητέο).  Όσοι έχετε απολαύσει την τριλογία του Park, σίγουρα θα ενθουσιαστείτε με το "I Saw the Devil".  Όσοι πάλι δεν έχετε δει ακόμα τις τρεις best revenge stories ever, θα σας έλεγα να παρακολουθήσετε πρώτα αυτές και μετά την σημερινή μας ταινία.  Είναι απαραίτητος ένας εγκλιματισμός πρωτού προχωρήσετε στα βαθιά...
Συγκλονιστική, ωμά σκληρή και με εικόνες που θα σφηνωθούν στο μυαλό σου, το "I Saw the Devil" είναι μια ιστορία εκδίκησης τόσο ίδια με άλλες και παράλληλα τόσο διαφορετική.  Δεν είναι μια ταινία για όλους και σίγουρα οχι για τους light hearted.  Παρόλα αυτά είναι μια ταινία που αξίζει να δεις κανείς, γιατί καταλαβαίνεις για ποιον λόγο οι Ασιάτες κάνουν ταινίες που μετράνε.  Γιατί όπως διάβασα και σε ένα σχόλιο "οι Ασιάτες δεν υποδύονται, βιώνουν".  Συμφωνώ 100%.

http://www.youtube.com/watch?v=nY5Fq68To0E

No trivia for this movie




Ούτε η χαζοtv έχει κάτι σήμερα, οπότε δείτε καμιά από τις ταινιούλες που σας είπα, huhu :)

Adios....

BLOGOVISION THE...SOUNDTRACKS!

Ε σαν να μου έλειπε και εμένα κάτι για να ολοκληρωθεί η Blogovisionoula, so my favorite soundtracks are the following:

                                                                      5. "The Fighter", "How you like me now"

                                                                                  &
                                                                                                "Strip my Mind"

                                                                    

                                                                      4. "Inception", "Half Remembered Dream"

                                                                      3. "Black Swan", "Opposites Attract"

                                                                    2. "Blue Valentine", "You Always Hurt the One You Love"

                                                                         1. "Kick-Ass", "Omen"

Το "Scott Pilgrim" δε το έβαλα επίτηδες, καθώς νομίζω οτι παίζει από μόνο του σε δική του κατηγορία.  Είναι όλα super τα κομμάτια και απλά δε μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο, με τον τρόπο που ξεχώρισα τα υπόλοιπα.  Ενδεικτικά:

That's all folks!

BLOGOVISION THE MOVIES!! COUNTDOWN...

Φτάσαμε και στο τέλος λοιπόν.  Ωραία περάσαμε πάντως, δε μπορώ να πω!  So here are my top 5 movies of 2010.

                                             
                                                                                                      5. "Black Swan"

Χαμός φέτος με αυτή τη ταινία και ως ένα βαθμό δικαιολογημένα.  Δε θα συμφωνήσω με όσους κάνουν λόγο για ένα εξαιρετικο-εκπληκτικό σενάριο, αφού εγω είδα έναν κλασσικό Aronofsky.  Εκεί που θα συμφωνήσω και θα δώσω την 5η θέση στον "Μαύρο Κύκνο" είναι οτι 1) ο ζαχαρένιος και πουπουλένιος χώρος του μπαλέτου, δεν έμοιαζε πότε πριν πιο σκοτεινός και απειλητικός, 2) η ερμηνεία της Portman ήταν καθηλωτική και υπέροχα παρανοϊκή και 3) η μουσική του Clint Mansell έπαιξε καταλητικό ρόλο στα περισσότερα σημεία της ταινίας, και την έκανε να μοιάζει ακόμα πιο 'τρομακτική'.  Kudos για μια πολύ πολύ καλή ταινία.


                                                                                            4. "Akmareul Boatda" (a.k.a "I saw the Devil")

Και εκεί που το είχα πάρει απόφαση οτι δε θα ξαναδώ ταινίες σαν τη τριλογία του "Oldboy", σκάει ξαφνικά μπροστά μου το "I saw the Devil" και τα βλέπω όλα, μαζί και τον Devil.  Πάντα ήμουν fan των απωανατολικών ταινιών και μετά από αυτή τη ταινία, θυμήθηκα πάλι γιατί.  Σκληρή, ωμή, βίαιη και κατά έναν περίεργο τρόπο τόσο, μα τόσο καλή που οι 2 μιση ώρες της πέρασαν, χωρίς να πάρω χαμπάρι.  Τρομερή/τρομακτική ταινία.  Φαντάζομαι πως όταν δω και το "Kokuhaku" απλά θα αποτρελαθώ...Με μεγάλη άνεση 4η στη λίστα μου.


                                                                                                 3. "Shutter Island"

Την βρήκα εκπληκτική από κάθε άποψη.  Αν και από την αρχή ψιλιαζόμασταn την κατάσταση σχετικά με το πόσο σώας τα φρένας, τα έχει ο Leo, η σκηνοθεσία και η εξέλιξη της πλοκής ήταν μαεστρικές.  Έκανε ο Scorsese πάλι το θαύμα του, πήρε και τον μούσο του τον Leo για πρωταγωνιστή, έβαλε και τα δυο ιερά τέρατα Von Sydow/Kingsley , έβαλε και την τρελή την Williams, έβαλε και τον συμπαθητικούλη Ruffalo, έκανε και μια σκηνοθεσία ΝΑ με το συμπάθειο και μας έδωσε το "Shutter Island".  Fuck yeah...


                                                                                                     2. "127 Hours"

Δε με νοιάζει αν τα έκανε μαντάρα στα φετινά Oscar, όπως πολλοί είπαν.  Για εμένα έδωσε ίσως την κορυφαία αντρική ερμηνεία της χρονιάς και θα του το αναγνωρίζω κάθε, μα κάθε...μα κάθε φορά.  Η ταινία με καθήλωσε και μου προκάλεσε ακραία συναισθήματα.  Σκηνοθεσία τρομερή, φωτογραφία stadar από κάποιον άλλο πλανήτη, ένας James Franco συγκλονιστικός και overal, μια ταινία που έχει τρυπώσει για τα καλά στο κεφάλι μου και δε λέει να βγεί.  Και αυτό εμένα μου αρκεί.  2η θέση δικαιωματικά σε εσάς Boyle/Franco για αυτή την εκπληκτική, βιογραφική ταινία.

ΑΝD THE FIRST PLACE GOES TO.....

                                                                                                  1. "Inception"

Γιατί είναι μακράν η καλύτερη ταινία της χρονιάς.  Μπορεί και γενικά των τελευταίων ετών.  Τόσο απλά.

Καλά να'μαστε να τα πούμε όλοι και από κοντά!
Byezzz

Rango: Η αναβίωση της Άγριας Δύσης σε ένα απολαυστικό animation

ΨΙΛΟNEW ARRIVAL

Σήμερα λοιπόν σας έχω animation που έχω και αρκετό καιρό να ανεβάσω.  Σχετικά καινούριο το λες (βασικά ολοκαίνουριο το λες) μιας που βγήκε πριν από δυο εβδομάδες περίπου στους κινηματογράφους, αν και κατάφερα μόλις το Σάββατο να πάω να το δω.  Πάντως δε μπορώ να πω, το απόλαυσα με τη ψυχή μου αν και σε κάποια στιγμή ήθελα να κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο, από τον πονοκέφαλο που με είχε πιάσει, κατάφερα εντούτοις να κάτσω στην θέση μου και να το δω.  Συνεπώς αφού πέρασε από τέτοιο crash test, πραγματικά είναι πολύ καλή και αξίζει να την δείτε.  Here we go...

O Rango (Johnny Depp) είναι ένας συνηθισμένος χαμαιλέων ο οποίος φιλοδοξεί μια μέρα να γίνει μεγάλος και διάσημος ηθοποιός, καθώς θεωρεί οτι διαθέτει το απαραίτητο ταλέντο προκειμένου να γίνει κάτι τέτοιο εφικτό.  Σε μια άτυχη στιγμή θα καταλήξει από τη βολική του, γυάλινη κατοικία σε μια ξεχασμένη από τον Θεό πόλη, την Dirt.  Εκεί θα συναντήσει ένα τσούρμο από πολλά και διαφορετικά ζώα της ερήμου, που απαρτίζουν τους κατοίκους αυτής της μικρής πόλης και ο οποίοι αντιμετωπίζουν ένα τεράστιο πρόβλημα: έλλειψη νερού.  Τότε ο Rango θα αρπάξει την ευκαιρία και θα γίνει ο νέος σερίφης της πόλης, σε μια προσπάθεια να λύσει το πρόβλημα των κατοίκων, αλλά και να αποδείξει οτι είναι μιας πρώτης τάξεως ηθοποιός με...μεγάλη ερμηνευτική γκάμα.  Από τη στιγμή που θα αναλάβει τα ηνία στην πόλη...το χάος!
Η ταινία αποτίει φόρο τιμής, στο πάλαι ποτέ ένδοξο

είδος των western.  Οι αναφορές σε καουμπόϊκες ταινίες είναι άπειρες, ενώ εξίσου αισθητές είναι και αρκετές αναφορές σε ταινίες οπού έχει πρωταγωνιστήσει ο Depp.  Ενδεικτικά να πω οτι στην αρχή της ταινίας, γίνεται ένα κοντινό σε ένα κάμπριο που τυχαίνει να περνάει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα από τον δρόμο.  Όσοι έχουν δει το "Fear and Loathing in Las Vegas", με τον Depp και τον Benicio del Toro, θα αναγνωρίσουν αμέσως την σκηνή αυτή, η οποία γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη και από το χαβανέζικο πουκάμισο που φοράει ο Rango, χαρακτηριστικό και των δυο πρωταγωνιστών του "Fear and Loathing....".  Εξίσου χαρακτηριστική είναι και η σκηνή κατά την οποία κάνει την εμφάνισή του για λίγο, το χαρακτηριστικό κίτρινο προσωπάκι, γνωστό και ως Smiley, το οποίο αποτελεί γενικότερα σύμβολο, των απανταχού...χασισάκιδων, όπως ακριβώς στυμβαίνει με το δίδυμο Depp-del Toro, οι οποίοι στην ταινία βρίσκονται σε μια μόνιμη μαστούρα.  Αρκετές ακόμα αναφορές έχει και από άλλες ταινίες του Depp, όπως το "Arizona Dream" και ατάκες που θυμίζουν, Pirates of the Caribbean.
To "Rango" θα μπορούσε άνετα να αποτελεί ένα σύγχρονο western, αφού διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που έκαναν αυτό το είδος τόσο περιζήτητο.  Ένας ήρωας, μια απελπισμένη πόλη που πρέπει να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της και τους κλασσικούς κακούς (στην προκειμένη περίπτωση έναν τεράστιο κροταλία, τον Rattlsnake Jake, τη φωνή του οποίου δανίζει ο εξαιρετικός, Bill Nighy), μια μοιραία γυναίκα, την Beans (Isla Fisher) και μια προσπάθεια του κεντρικού χαρακτήρα να έρθει σε επαφή με τον εσωτερικο του ήρωα και να αυτοψυχαναλυθεί, προκειμένου να βγάλει ασπροπρόσωπους όλους αυτούς που βασίζονται πάνω του.
Δεν έχω καταλήξει ακόμα στο εάν είναι ταινία που μπορούν εύκολα να παρακολουθήσουν τα μικρά 
παιδία, καθώς δε θεωρώ οτι κάθε τι animation, είναι και για πιο μικρές ηλικίες.  Νομίζω πάντως πως

υπάρχουν κάποιες έννοιες και ορισμένα πράγματα
που ενδεχομένως τα παιδιά, να μη μπορούν να συλλάβουν απόλυτα, συνεπώς θα την πρότινα κυρίως για τα μεγαλύτερα παιδιά : ).  Πρέπει πάντως να πω οτι μου προκάλεσε ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον το γεγονός, οτι υπήρχαν συχνές-πυκνές αναφορές σε σπουδαίες ταινίες western και μεγάλα ονόματα επίσης, όπως ο Clint Eastwood, o Jonh Wayne και ο Clark Gable.  Eπειδή και πάλι δε θέλω να αποκαλύψω όλα αυτά τα έξυπνα σημεία της ταινίας, θα αναφέρω δυο μόνο γεγονότα.  Το πρώτο είναι οτι ο ίδιος ο τίτλος της ταινίας είναι πιθανότατα επιρεασμένος από τον ρόλο του John Wayne, στην ταινία του John Ford, "Stagecoach" του 1939, οπού ο χαρακτήρας του λεγόταν Ringo Kid.  Τι Ringo, τι Rango ;)  Και δεύτερον υπάρχει μια σκηνή που αποτελεί ξεπατικωσούρα από την ταινία του Sergio Leone, "Κάποτε στη Δύση" οπού δείχνει έναν ανεμοδείκτη να κινείται νωχελικά στον αέρα και να βγάζει έναν στριγκό, μεταλλικό ήχο.  Ολόιδια.  Τα υπόλοιπα δε θα σας τα αποκαλύψω.  Don't want to spoil the surprise!
Ο Depp είναι εξαιρετικός ακόμα και όταν δανίζει την φωνή του, για έναν cartoonistiko χαρακτήρα.  Η Isla Fisher έδωσε την απαραίτητη γυναικεία πινελιά, στην a la Wild West υπόθεση, ενώ και η αγαπημένη μου Abigeil Breslin στον ρόλο της μικρούλας Priscilla, αλλά και ο ιδαιίτερος Alfred Molina, στον ρόλο του Roadkill, συμπληρώνουν άψογα το cast.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή θα σας κερδίσουν το super animation και τα ολοζώνταν χρώματα της ταινίας, ενώ υπάρχουν και σκηνές που θα σας κάνουν να αναρωτηθείτε για το αν πρόκειται για αληθινές καταστάσεις (μετά βέβαια θα επανέλεθετε στην αρχική σας εκτίμηση οτι οι σαύρες, οι χελώνες και τα παντώς είδου ερπετά και αμφίβια, δε μιλούν, ούτε καβαλάνε τεράστια πτηνά ως μέσα μεταφοράς, οπότε κάπου εκεί οποιοδήποτε μπέρδεμα σχετικά με την ρεαλιστικότητα της ταινίας, σταματά!).  Οι σκηνές δράσης δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα αυθεντικά western, της παλιάς καλής εποχής, αφού στο "Rango" φτάνουν και περισεύουν.  Η πλοκή είναι γρήγορη, οι χαρακτήρες άπειροι και δουλεμένοι μέχρι και την τελευταία-σιχαμερή πολλές φορές-λεπτομέρεια.  Έχει μπόλικο χιουμορ, κυρίως λόγω του τρόπου με τον οποίο ξέρει να χειρίζεται την φωνή του ο Depp και μπόλικο σασπενς.  Εννοείται οτι δε θα μπορούσαν να λείπουν τα βασικά themes των western όπως το κλασσικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, τύπου 'μονομαχία στο El Paso', το βρώμικο sallon, χαρακηριστικό κάθε δυτικής πόλης που σέβεται τον εαυτό της, οι απόκληροι, τα σπιρούνια, το λάσο, το φτύσιμο του ταμπάκο, το αστέρι του σερίφη και ένα σωρό άλλα, τα οποία ξέρετε καλύτερα από εμένα.
Απολαυστικότατο animation πραγματικά, που έχει όλο το πακέτο.  Extra πόντους παίρνει από τα soundtracks που παραπέμπουν σε άλλες, ηρωικές εποχές, και φυσικά από τις αμέτρητες παραπομπές σε κλασσικά, σκληροτράχηλα western.  Εάν δε την έχετε δει ακόμα, να πάτε άμεσα.  Αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς στην μεγάλη οθόνη.  Τrust me ; )

http://www.youtube.com/watch?v=r-Bc43WVoL0
Something more than a trailer! : )

Λέω να μη βάλω trivia, γιατί θα αποκαλύψω πραγματάκια που δε θέλω.  Aντιθέτως έλεγα να σας βάλω εργασία για το σπίτι.  Η παρακάτω εικόνα είναι του Rattlsnake Jake.  Ποιον actual ηθοποιό σας θυμίζει; Παρακαλώ όποιος έχει κάποια απάντηση να αφήσει commentaki, ευχαριστώ!

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

MEGA: 21:40, The People Vs. Larry Flynt, με τους Woody Harrelson, Courtney Love, Edward Norton, Crispin Glover.  Βιογραφικό δράμα για τη ζωή του Larry Flynt, τον εκδότη του "Huster", του πρώτου πορνοπεριοδικού κατά τη δεκαετία του '70 και τις πρώτες μαζικές αντιδράσεις εναντίον του, που έφτασαν μέχρι και σε απόπειρες δολοφονίας...

ΕΤ1: 00:00, Pesquit Sportiv ("Κυριακάτικο Κάλεσμα").  Ένα ζευγάρι ξεκινάει για ένα κυριακάτικο πικνικ με απρόσμενες εξελίξεις, όταν μια σειρά από απρόβλεπτα γεγονότα θα αρχίσουν να κάνουν την εμφάνισή τους.

Τσιου τσιου!

BLOGOVISION THE MOVIES!! COUNTDOWN...

Άντε και τελειώνουμε....snif snif.  Οι θεσούλες από το 10 μέχρι και το 6.  Let's see:


                                                                                                         10. "Kick-Ass"

Γιατί είναι οσο πιο kick-ass γίνεται και κάνει όλους εμάς τους κοινούς θνητούς να ελπίζουμε, οτι φορώντας μια λατεξ, πράσινη στολή μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο!  Εντάξει και έτσι να μην είναι, i will always love Red Mist cause he rulzzzz!  Plus, είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες μεταφορές comic και την απόλαυσα μέχρι το τέλος!  Big daddy rullz too :P


                                                                                                             9. "Buried"

Βρε Ryan, βρε Ryan που το είχες κρυμμένο το ταλέντο τόσο καιρό;  Ολόκληρη ταινία πάνω του, εξαιρετικός στον ρόλο ενός θαμένου ζωντανού τύπου και η κλειστοφοβία να έχει χτυπήσει κόκκινο.  Ωραιότατη η σκηνοθεσία, ωραιότατος και ο Ryan, που ελπίζω να συνεχίσει να μας εκπλήσει έτσι και μετά, γιατί κακά τα ψέματα η φετινή του ερμηνεία αποτελεί ενδεχομένως και την μεγαλύτερη κινηματογραφική έκπληξη.  Keep walking my love!


                                                                                                            8. "Scott Pilgrim Vs. the World"

Α όλα κι όλα.  Όταν είδα τον Scott πορώθηκα σε τεράαααστιο βαθμό.  Την ταινία δε την είχα καν ακουστά, όταν την πήρα χαμπάρι και την είδα, είπα "thank God!" μια ταινία ακριβώς του γούστου μου.  Videogamistikh διάθεση και comicistikes πινελιές;  Hell yeah!  Μουσική που τα σπάει, χαρακτήρες beyond this world και μια υπέροχα, οτι να'ναι πλοκή.  Η σκηνοθεσία απλά επική.  Trully an epic of epic epicness.


                                                                                                                 7. "The Fighter"

Πρώτη φορά βλέπω ταινία με τους ηθοποιούς στους 'δεύτερους' ρόλους, να κλέβουν τόσο άνετα την παράσταση από τους πρωταγωνιστές.  Πολύ ωραία ταινία, βασισμένη σε real story, ο Bale καταπληκτικός και εγω υπέρτατη μάντισσα, αφού από όταν είχα δει το trailer τον Σεπτέμβρη είχα πει οτι ο Bale θα το πάρει φέτος το Oscar.  Ωραία σκηνοθεσία που παρέπεμπε σε '80s, δυνατές ερμηνείες από όλους και γενικά μια από τις πολύ καλές ταινίες του 2010.  Ελάτε, πείτε την αλήθεια.  Για να πάρει ο Bale το Oscar γυρίσατε την ταινία, έτσι δεν είναι;


                                                                                                        6. "Blue Valentine"

Εξαιρετικές ερμηνείες από Gosling-Williams, σε αυτό το δραματικό love story, που δείχνει με ωμό και ρεαλιστικό τρόπο, την αποδόμηση ενός γάμου και κυρίως της σχέσης ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.  Ωραίες οι επιλογές της Williams φέτος, και ο Gosling καλός όπως πάντα.  Αδικία που δεν προτάθηκε, But who cares? He is Ryan fucking Gosling.  Just....a love story.

Τσιου, τα λέμε πάλι αύριο για το last but not least, top 5.  Χαιρετώωωω...

28 Weeks Later: And the killing spree goes on...

Hello hello και πάλι μετά την τριήμερη ψηφοφορία μας.  Ευτυχώς βασικά που σώθηκε κάπως το πράγμα την τελευταία στιγμή, καθώς Σάββατο πρωί το poll αριθμούσε μόλις 18 ψήφους, snif!  Τουλάχιστον η προώθηση μας έσωσε και μαζέψαμε μερικές ψήφους, so i'm happy about that και σας ευχαριστώ : )  Νικήτρια λοιπόν ταινία σήμερα αναδείξατε το "28 Weeks Later", αν και αν με ρωτούσατε στην αρχή, δε θα πόνταρα σ'αυτό.  Νόμιζα οτι θα έβγαινε το "28 Days Later" (καθότι αυτό ψήφισα και εγω :P), αλλά τελικά βγήκε το sequel του.  Καλύτερα έτσι, μιας που το άλλο το έχω ανεβάσει καιρό τώρα, so ήρθε η ώρα να ανέβει και η συνέχεια του.  Enjoy!

Έξι μήνες μετά τον αφανισμό ολόκληρου του πληθυσμού του Λονδίνου, εξαιτίας ενός απόλυτα επικίνδυνου και μολυσματικού ιού, που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψή zombies, ο αμερικάνικος (ποιός άλλος;) στρατός σπεύδει προς βοήθεια προκειμένου να δημιουργήσει μια μικρή περιοχή στην οποία οι ελάχιστοι επιζήσαντες θα μπορέσουν να ζήσουν και να αρχίσουν ξανά, σταδιακά να δημιουργούν τη ζωή στο Λονδίνο.  Θεωρείται οτι μετά από έξι μήνες η θύελλα έχει κοπάσει και οτι ο ιός βρίσκεται υπό εξαφάνιση.  Σύντομα η ανακάλυψη μιας γυναίκας η οποία έχει προσβληθεί από τον ιό, η οποία όμως φαίνεται να έχει και ανοσία σε αυτόν, θα δημιουργήσει και πάλι μια σειρά από ανεξέλεγκτα γεγονότα και τα zombies θα ξεχυθούν για μια ακόμη φορά στους δρόμους, σε αναζήτηση τρυφερής, ανθρώπινης σάρκας.  Υπέροχα...
Μετά την αδιαμφησβήτητα εξαιρετική, πρώτη ταινία του Boyle, το "28 Weeks Later" αποτελεί έναν άξιο συνεχιστή.  Είναι πραγματικά δύσκολο πλέον να μπορείς να πετυχαίνεις ένα καλό sequel σε ταινίες μάλιστα που έχουν κάνει τόσο μεγάλη επιτυχία και που από πολλούς θεωρούνται πλέον κλασσικές στο είδος τους.  Στην προκειμένη περίπτωση ο σκηνοθέτης Juan Carlos Fresnadillo, στέκεται επάξια απέναντι στην πρώτη ταινία και το αποτέλεσμα είναι σίγουρα υπεράνω προσδοκιών.  Θυμάμαι οτι το είχα δει με κάποια μικρή επιφύλαξη, η οποία σχεδόν από την αρχή της ταινίας διαλύθηκε, όταν είδα οτι πρόκειται τελικά για μια πολύ καλή δουλειά και με εξίσσου γνωστά-καλά ονόματα στο cast.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τον Robert Carlyle, μια από τις πιο χαρακτηριστικές νομίζω φάτσες, του αγγλικού κινηματογραάφου, με αλησμόνητες ερμηνείες σε ταινίες όπως το "Full Monty" και το "Trainspotting".  Έτσι και εδω η παρουσία του προσδίδει κάτι από την αγγλική άποψη που απαιτείται (βασικά δεν απαιτείται, εγω την απαιτώ!), εάν αναλογιστούμε και την εξαιρετική σκηνοθετική δουλειά που έκανε ο Boyle.  Στο πλευρό του Carlyle βρίσκεται ο Jerremy Renner, ο οποίος απ' οτι φαίνεται ετοιμαζόταν από τότε για το "Hurt Locker", καθώς και η Rose Byrne γνωστή από τους ρόλους της στις ταινίες "Sunshine" (επίσης του Boyle) και "The Knowing", στο πλευρό του Nicolas Cage.
Η ταινία αποτελεί σίγουρα μια από τις πολύ καλές ταινίες με zombies.  Δε φτάνει βέβαια τον καθαρό και ανυπέρβλητο τρόμο των ταινιών του Romero, αλλά τα standards έχουν αλλάξει, και ενδεχομένως μια από τις πρώτες ταινίες του Romero να έμοιαζε σήμερα βαρετή και κουραστική.  Το "28 Weeks Later" κρατάει μια ισορροπία ανάμεσα στην υπόθεση και τις υπερβολικά splater καταστάσεις.  Φτάνεις στο σημείο να συμπάσχεις με όλα αυτά που τραβάνε οι πρωταγωνιστές και περιμένεις πως και πως την επόμενη κίνησή τους, προκειμένου να ξεφύγουν από το μακελειό που για μια ακόμη φορά έχει ξεκινήσει.
Η σκηνοθεσία είναι εντυπωσιακά καλή και ομολογώ οτι δε το περίμενα.  Η αλήθεια είναι οτι μετά από το κόλλημα του "28 Days Later" και την άψογη σκηνοθεσία του Boyle, φοβήθηκα λίγο οτι το sequel θα μπορούσε να αποτελεί μια μεγάλη αποτυχία.  Δεν ήταν έτσι όμως.  Την απόλαυσα πραγματικά και αυτή και τολμώ να πω οτι σε μερικά σημεία της, μέχρι που μου θύμησε σκηνοθετικά την πρώτη.  Έχει πολύ τρέξιμο, και μεγάλη προσπάθεια από τους πρωταγωνιστές να ξεφύγουν από τα αμέτρητα zombies που εμφανίζονται από παντού.  Αυτό που μου άρεσε είναι οτι οι σκηνές δράσης δεν αναλώνονται σε ξεκοιλιάσματα, gory σκοτωμούς και έλλειψη φαντασίας, καθώς αυτά τα τρια αποτελούν τα βασικά στοιχεία, ώστε μια wannabe ταινία με zombies να καταλήξει σε μεγάλο φιάσκο.  'Ολα αυτά έχει καταφέρει να τα αποφύγει με μεγάλη μαεστρία, ε και αν υπάρχει και καμια σκηνούλα που ίσως ξεφεύγει λίγο παραπάνω, μη ξεχνάτε οτι στην τελική βλέπετε ταινία με zombies και συνεπώς, οτιδήποτε στα πλαίσια του φυσιολογικού, απλά δεν γίνεται να υπάρξει.

Σίγουρα στα plus της ταινίας βάζω τις περιοχές στις οποίες γυρίστηκε και συγκεκριμένα την Ισπανία και την Αγγλία, τις δυο χώρες στις οποίες σκηνοθετήθηκε, καθώς και τα soundtracks τα οποία είναι τόσο καλά όσο και τα πρώτα.  Βγάζουν αυτό το post-apocalyptic που προσωπικά μου άρεσει πολύ σε τέτοιου είδους ταινίες και λειτουργεί οπωσδήποτε δραστικά, προκειμένου να εντείνει την αγωνία και τον τρόμο στην ταινία.  Ως προς τις ερμηνείες είναι πολύ καλές, με τον Carlyle παρόλα αυτά να επικρατεί με μια σχετική άνεση, έναντι των υπολοίπων, καθώς έχω καταλήξει στον συμπέρασμα πως οτι του δώσεις να παίξει, το κάνει με μεγάλυ ευκολία.
Δικαιολογημένα λοιπόν το "28 Weeks Later" βγήκε ήρθε πρώτο στην ψηφοφορία, αν και ομολογώ οτι μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσαν και οι 6 ψήφοι που απέσπασε το δικό μας "Το Κακό".  Εάν λοιπόν είστε fan του είδους (γιατί και μεταξύ μας πρέπει να είσαι και λίγο για να κάτσεις να δεις μπόλικο αίμα και κακάσχμημα zombies) σίγουρα η σημερινή ταινιούλα αποτελεί την καλύτερη επιλογή.  Ακόμα καλύτερο θα ήταν να πάρετε και τις δυο ταινίες, και να τις παρακολουθήσετε σαν μια φυσική συνέχεια, για extra δόσεις τρεξίματος και λυσσαλέων απέθαντων.
Γρήγορη, με ωραία 'αγγλική' σκηνοθεσία, πετυχημένο cast και ένα τουλάχιστον υπαρκτό story, το "28 Weeks Later" σίγουρα θα σας δώσει αυτό που ψάχνετε από μια ζομποταινία: αίμα, δάκρυα κ'ιδρώτα ; )

http://www.youtube.com/watch?v=ZwxbTDPQNG4


TRIVIA

• O Robert Carlyle είχε απορρίψει τον ρόλο του Christopher Eccleston, που του είχε προταθεί για το "28 Days Later".
• Και εδω συνθέτης της ταινίας είναι ο John Murphy, στον οποίο δώθηκε προθεσμία για την σύνθεση όλων των μουσικών κομματιών, δυο μόλις εβδομάδων!
• Ο Boyle δε μπορούσε να σκηνοθετήσει το sequel της ταινίες, εξαιτίας των γυρισμάτων που έκανε τότε για την ταινία "Sunshine".  Ως αποτέλεσμα ούτε ο Cillian Murphy, ούτε η Naomie Harris μπορούσαν να παίξουν επειδή πρωταγωνιστούσαν στη νέα ταινία του Boyle.
• Το ενδεχόμενο για μια τρίτη συνέχεια με τον τίτλο "28 Months Later" παραμένει ανοιχτό...

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ΕΤ1: 21:15, Chocolate Vanilla.  Δυο γεύσεις, δυο άνθρωποι, μια ζωή.  Ιταλικό δράμα, σε σκηνοθεσία Ciro Ippolito.

Cyaaaa!!

BLOGOVISION THE MOVIES!! COUNTDOWN...

Η μεγάλη στιγμή έφτασε....ταρα ταραμ ταμ ταμ!!  Here are my movies from 20 to 11:


                                                                                                         20. "Let Me In"

Αν και το original είναι κομματάκι άφταστο, το remake ήταν απρόσμενα καλό, με την απαιτούμενη ατμόσφαιρα και τις απαιτητικές ερμηνείες από τα πιτσιρίκια.  Εξίσσου πολύ μου άρεσε το συγκεκριμένο poster της ταινίας, οπότε της δίνω την 20η θέση, χωρίς δεύτερη σκέψη. 


                                                                                                  19. "Social Network"

Εντάξει συμφωνώ, ο Fincher δεν είναι κανένας τυχαίος και η σκηνοθεσία του ήταν πολύ καλή, ΑΛΛΑ γιατί έγινε τέτοιος πανικός φέτος δεν έχω καταλάβει ακόμα.  Υπερεκτιμημένη την βρήκα, με ενα cast που δε μου έκανε το μπαμ, όμως στη λίστα μου μπαίνει επειδή πίσω από την κάμερα βρίσκεται ο Fincher, τον οποίο θα αγαπώ αιώνια για το "Se7en" και το "Fight Club".  Απλά.


                                                                                             18. "The Ghost Writer"

Είχα διαβάσει πρόσφατα σε μια κριτική οτι ο μοναδικός σύγχρονος 'Χίτσκοκ' είναι ο Πολανσκι και μετά το "Ghost Writer", δεν έχω καμία αμφιβολία.  Η αγωνία, οι διαρκείς εναλλαγές και οι ξαφνικές καταστάσεις που δημιουργούνται, μου προσέφεραν μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.  Άψογος ο Ewan και εξαιρετική η μουσική, που θύμιζε άνετα τις ταινίες, του αώνιου Χιτσκοκ.


                                                                                               17. "Winter's Bone"

Το είπα και το ξαναλέω.  Η ταινία δε μου προσέφερε σαν story αυτό που ήθελα, κυρίως επειδή στην ουσία μου φάνηκε σαν η πρωταγωνίστρια απλά να τριγυρνούσε εκεί στην περιοχή της ψάχνοντας τον εξαφανισμένο πατέρα και το βρήκα λίγο περιορισμένο σαν εξέλιξη.  Παρόλα αυτά η ερμηνεία της Lawrence αλλά και του Johh Hawkes, με εντυπωσίασαν, ενώ και η τοποθεσία οπού έγινα τα γυρίσματα με συνεπήρε.  Λιγάκι...


                                                                                                  16. "Somewhere"

Παίζει να είμαι και η μοναδική που της άρεσε αυτή η κλασσικά copollική ταινιούλα, αλλά θα βγώ να το φωνάξω: ναι μου άρεσε!  Δε ξέρω τι ακριβώς.  Θες λίγο το story (που δεν ήταν και story ακριβώς), θες η χημεία ανάμεσα σε Dorff-Fanning που νομίζω οτι έδεσε, θες η εξέλιξη της υπόθεσης που μοιάζει με ληθαργικό, καλοκαιρινό μεσημέρι;  Ε όλα αυτά μαζί εμένα μου αρκούσαν...


                                                                                                    15. "Rabbit Hole"

Πέρα από τις καλές ταινίες της χρονιάς, έχει και ένα από τα καλύτερα poster της χρονιάς επίσης.  Το λες και ψιλοβαρύ δράμα, με επίσης ψιλοβαριές, δραματικές ερμηνείες που όμως δένουν γάντι τόσο με την υπόθεση, όσο και μεταξύ τους, καθώς Kidman και Eckhart είναι πάρα πολύ καλοί στους ρόλους τους.  Σαν χαζή έκλαιγα...πάλι.  Nicole, welcome back!


                                                                                                    14. "True Grit"

Φωτογραφία, check.  Χαρακτήρες σε καρικατουρίστικους ρόλους, check.  Κοενίστικο χιουμορ και ωραίες ερμηνείες, check.  O Barry Pepper πιο 'κακός' και άσχημος από ποτέ, check.  Εξαιρετική σκηνοθεσία, check.  Ένα wtf τέλος, check κι αυτό.  What more can i ask for?


                                                                                                  13. "Toy Story 3"

Μα τι καλό που ήταν;  Το είδα με την αδερφή μου τις προάλλες (εκείνη έκλαιγε αυτή τη φορά, οχι εγω!) και μου άρεσε πολύ.  Νομίζω οτι είναι το καλύτερο από τις τρεις toy story ταινίες.  Πόσο θεός ο Ken και πόσο creepy το Big Baby?  Like, like!


                                                                                                    12. "The King's Speech"

Εντάξει ρε συ Colin είσαι θεός, ήλιος καλοκαιρινός και μπράβο σου που τσίμπησες και το Oscaraki, αλλά καλύτερη ταινία;;  Hell no!  Let me arange you an appointement with mr. Cobb.  He knows better...


                                                                                                        11. "The Town"

Δεν είμαι και μεγάλη fan της περιπέτειας, αλλά όταν πρόκειται για τόσο καλογυρισμένες ταινίες, then δεν έχω καλύτερο.  Δε ξέρω και πάλι για ποιον συγκεκριμένο λόγο μου άρεσε τόσο πολύ, but i did anyway.  Οι χαρακτήρες τα έσπαγαν, η πλοκή ήταν γρήγορη, η σκηνοθεσία του Ben ήταν πάρα πολύ καλή και οι σκηνές με τη ληστεία, υποδειγματικές!  Έτσι πρέπει να γίνονται οι ληστείες σήμερα.  11th θέση από εμένα για εσένα Ben, και Jeremy και Jon και....

10-6 tomorrowz!  A day closer to the end : (  Snif....

What is your favorite zombie movie?

Να πω δυο πραγματάκια:

• Ταινίες όπως το "Shaun of the Dead" και το "Black Sheep", αν και παρωδίες τις έβαλα, γιατί έχουν να κάνουν τέλος πάντων με...ζομποκαταστάσεις.
• Έβαλα και τη σειρά "The Walking Dead" γιατί είναια αντιπροσοπευτικότατο δείγμα με zombies και πολύ καλή επίσης. 

Αυτά!  Enjoy your voting! : )

BLOGOVISION THE MOVIES!!

Υποψηφιότητες 'Α Γυναικείου Ρόλου.  And this is my list...again! :P


                                                                            10. Juliette Binoche, "Copie Conforme"

Γιατί είναι η Binoche, και παρά το γεγονός οτι δε συμπαθώ ιδιαίτερα τους Γάλλους, αυτήν τη συμπαθώ γιατί όταν δεν είναι καλή, είναι καλύτερη και όταν δεν είναι καλύτερη, είναι καλή.  Στο "Πιστό Αντίγραφο", είναι απλά όλη η ταινία.



                                                                                   9. Tilda Swinton, "I Am Love"

Πολλά χρόνια πέρασαν από το "The Beach" και να που φτάσαμε να προτίνουμε diCaprio για διπλό μάλιστα ρόλο Inceprion/Shutter και την αγαπητή, ξωτική Tilda, για ρόλο 'α στη ταινία "I Am Love".  You are honey!


                                                            8. Mary-Elizabeth Winstead, "Scott Pilgrim Vs. the World"

Για δυο λόγους: 1) Είναι ολόιδια με τον χαρακτήρα της στο comic-οχι αστεία!-απλά ίδια. 2) Εάν μπορούσα να παίξω κάποιον χαρακτήρα, θα ήθελα να ήμουν αυτή, γιατί έχει φούξια-μπλε-πράσινα μαλλιά και είναι cool.  Α επίσης βγάζει από την τσάντα της κατά βούληση, ένα τεράαααστιο sledghammer, με το οποίο κανονίζει τους πρώην της.  Epic!


                                                                                      7. Chloe Moretz, "Let me In"

Πορώθηκα με το original σουηδικό "Let the Right One In" και ομολογώ οτι φοβήθηκα όταν πρωτοάκουσα για το αμερικάνικο remake.  Τελικά και τα δυο πιτσιρίκια ήταν εξαιρετικά πειστικά και απ'οτι φάνηκε φέτος ήταν η χρονιά της μικρής Chloe, αφού και με το "Kick-ass" έκανε κυριολεκτικά,το μεγάλο 'μπαμ'.


                                                                                    6. Hailee Steinfeld, "True Grit"

Η έτερη πιτσιρίκα της παρέας εντυπωσίασε με την ερμηνεία της στο πλευρό του Bridges και του Damon, στην ταινία "Τrue Grit" των Coen.  Kαι μόνο η σκηνή που παζαρεύει τα άλογα και τα λεφτά, αρκεί για να μπει με ευκολία στη λίστα μου.  Από τη μια η Moretz με τα κάθε λογής όπλα, από την άλλη η Steinfeld με σπιρούνια, όπλα και καυτές σέλες στην Άγρια Δύση, μας πήρανε φαλάγγι νομίζω...


                                                                            5. Jennifer Lawrence, "Winter's Bone"

Βρήκα την ερμηνεία της Lawrence εξαιρετική, σε μια κατά τα άλλα λίγο υπερεκτιμημένη για εμένα, ταινία.  Είχε τρελή δυναμική και το πρόσωπό της μιλούσε από μόνο του, ακόμα και αν εκείνη δεν έλεγε τίποτα.  Κατά τα άλλα την βρήκα λίγο βαρετή γενικά την ταινία, αλλά η Lawrence την έσωσε πανηγυρικά με την άξια προτινόμενη για Oscar, ερμηνεία της.


                                                                          4. Carey Mulligan, "Never Let me Go"

Αν και γενικά στις άλλες της ταινίες δε μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα, στη συγκεκριμένη την βρήκα συγκλονιστική.  Αυτή η αθωότητα που έβγαζε το βλέμμα της, η παιδικότητα και η αβάσταχτη καλοσύνη, μου ράγισε την καρδιά και σε συνδυασμό με το όλο story της ταινίας, κατέληξα να κλαίω στο τέλος αν χαζή.  Πολύ πολύ καλή.


                                                                                           3. Nicole Kidman, "Rabbit Hole"

Ποιός το περίμενε οτι μετά τα άπειρα botox και τα γενικότερα μερεμετάκια, η Nicole οχι μόνο θα μπορούσε να παίρνει εκφράσεις (θαύμα, θαύμα!), αλλά να εξακολουθεί να υποδύεται και μάλιστα πολύ καλά;  Εγώ πάντως οχι.  Ομολογώ οτι στην ταινία έδωσε ρέστα, ήταν σπαραχτική και αληθινή.  3 θέση από εμένα my dear.


                                                                              2. Natalie Portman, "Black Swan"

Το παπί που έγινε κύκνος.  Και τι κύκνος!  Όταν είδα την ταινία του Aronofsky, αναφώνησα 'επιτέλους η Portman γυναίκα!'  Τι να πεις τώρα για την ερμηνεία της;  Δυνατή, σκοτεινά γοητευτική, παρανοϊκή, υπέροχη.  Ότι και να πείς δίκαιο θα έχεις και θα πέσεις μέσα.  Απλά εκπληκτική.


                                                                   1. Michelle Williams, "Blue Valentine"/"Shutter Island"

Θα μπορούσα να έχω την Portam στην πρώτη θέση, αλλά δε θα το κάνω, γιατί όλοι ξέραμε οτι ήταν πολύ καλή φέτος και το άξιζε το Oscaraki (αν και γιατί έπαιξε στη μαλακία με τον Kutcher μετά, αυτό δε το κατάλαβα).  Προτίμησα να δώσω τη πρώτη θέση στην Williams, γιατί οι φετινές τις επιλογές ήταν η μια καλύτερη από την άλλη και η ίδια φαίνεται οτι έχει πάρει μπρος για τα καλά.  Είτε ως σχιζοφρενής μακαρίτισα γυναίκα του Leo (ξέρω οτι είναι 'β ρόλος αλλά τον αναφέρω μαζί με τον 'α, τιμής ένεκεν), είτε ως έτερον ήμισυ ενός προβληματικού και διαλυμένου γάμου, στο "Blue Valentine", ήταν απλά εξαιρετική και με έπεισε αβίαστα και στις δυο περιπτώσεις.  Άντε και θα δούμε ελπίζω πολλά ακόμα από τη Williams στο μέλλον.  Δικαιολογημένα πρώτη στη λίστα μου.

Αυτάαααα!