Μια ανερχόμενη ντίβα της όπερας, η νεαρή και όμορφη Betty (Christina Marsillach) κερδίζει μια ευκαιρία ζωής, όταν αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του έργου, έπειτα από το ατύχημα που είχε η πρώτη σοπράνο, όταν και...την πάτησε ένα αυτοκίνητο! Παρά το γεγονός οτι η Betty θεωρεί πως η καριέρα της ξεκινάει με κακή τύχη, δέχεται τελικά να ερμηνεύσει τον κεντρικό ρόλο και τα πράγματα φαίνονται εξαιρετικά, όταν μάλιστα και η ίδια μετά το τέλος του σοπρανικού της ντεμπούτο, καταχειροκροτείται από το ενθουσιώδες κοινό. Η κατάσταση όμως πρόκειται να ξεφύγει πολύ σύντομα, καθώς η νεαρή αρχίζει να βλέπει μερικά περίεργα όνειρα-τους λες και εφιάλτες-που περιλαμβάνουν έναν μασκοφόρο άντρα και τη μητέρα της. Λίγο αργότερα γίνεται εμφανές οτι η ίδια αποτελεί πλέον το στόχαστρο ενός ψυχοπαθούς άντρα, ο οποίος έχει βάλει σκοπό της ζωής του να εξουδετερώσει όλους όσους βρίσκονται στον περίγυρό της. Από τον μάνατζερ και τον wannabe γκόμενο, μέχρι την ενδυματολόγο και ποιος ξέρει ποιον άλλο. Η παράνοια όμως δεν περιορίζεται εδώ, αλλά εντείνεται ακόμα περισσότερο από την σαδιστική διάθεση του δολοφόνου, ο οποίος φροντίζει να σκοτώνει τα θύματά του, μπροστά στην άτυχη Betty την οποία εξαναγκάζει να παρακολουθεί τους φόνους, βάζοντάς της μια σειρά από βελόνες κάτω από τα μάτια, προκειμένου και στο παραμικρό της βλεφάρισμα αυτά να καταματώνουν. Η Betty μην έχοντας άλλη επιλογή, υπομένει με φρίκη τα όσα βλέπει, σε μια υπερπροσπάθεια να μη κλείσει τα μάτια. Όλοι καταλαβαίνουμε τι θα συμβεί τότε. Ο ψυχοπαθής τύπος, ο οποίος δηλώνει και νούμερο ένα fan, δε λέει να την αφήσει σε ησυχία και φαίνεται πως θέλει κάτι από εκείνη, κάτι που έχει να κάνει με το παρελθόν της κοπέλας. Και όσο αυτός συνεχίζει το μακάβριο έργο του, εκείνη οδηγείται όλο και περισσότερο στην ολοκληρωτική ψυχολογική κατάρρευση...
Ενεργός μέχρι και τις μέρες μας ο Dario Argento, χωρίς βεβαίως την αίγλη και την δημιουργική ψυχασθένεια του παρελθόντος του και συγκεκριμένα των δεκαετιών '70-'80.
Αν και ακολουθεί την πορεία άλλον μεγάλων δημιουργών οι οποίοι έχουν αναπόφευκτα βαλτώσει πλέον (τρανό παράδειγμα ο Carpenter και το πρόσφατό του "The Ward"), εντούτοις έχουμε ακόμα να αναπολούμε τις ταινίες από τα παλιά, οι οποίες τον καθιέρωσαν και βοήθησαν στην δημιουργία όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που έκαναν τα φίλμ του απλώς ακαταμάχητα.
Ο Argento υπήρξε μεγάλη μορφή του 'giallo' όπως χαρακτηριζόταν (όσον αφορούσε τον κινηματογράφο) κάθε ταινία που εμπεριείχε σε μεγάλο βαθμό το στοιχείο του μυστηρίου, του θρίλερ, του τρόμου και του splatter όπως το γνωρίσαμε για τα καλά μέσα από τις ταινίες του ιδιόμορφου, αυτού σκηνοθέτη.
Ο ίδιος δε φάνηκε να ξέφυγε ποτέ ολοκληρωτικά από την campy αισθητική των ταινιών του, την ακραιφνή σεξουαλικότητα και τον ωμό τρόμο, και γιατί να το κάνει άλλωστε, από τη στιγμή που μέχρι και ένα συγκεκριμένο διάστημα αυτή ήταν τόσο επιτυχημένη. Μπορεί στις μέρες μας αυτού του είδους τα film να έχουν χάσει σε αυθεντικότητα και στιλιζαρισμένη ποιότητα, εξαιτίας του κινηματογραφικού βομβαρδισμού από παντός είδους σοκαριστικές εικόνες και saw-ειδικά παρακλάδια, τα οποία έχουν οδηγήσει σε ένα αναπόφευκτο αισθητικό ξεχείλωμα. Ήταν φυσικό και επόμενο λοιπόν και οι πάλαι ποτέ δημιουργοί αυτών των κατεξοχήν splatter ταινιών, να υποπέσουν πλέον σε σκηνοθετικές επαναλήψεις, βαρετά σενάρια και ανούσια, αιματήλικη σκηνοθεσία, αλλά δε πρέπει να ξεχνάμε πως όταν βρίσκονταν στην κορυφή, δημιουργούσαν αυθεντικά, b-movie διάθεσης ταινιάκια, τα οποία θα μείνουν έτσι κι αλλιώς αξεπέραστα. Όπως ακριβώς και το "Opera".
Αν και θα έλεγα πως αποτελώ περισσότερο άτομο του "Suspiria", εντούτοις δε μπορώ να μη παραδεχτώ οτι απόλαυσα και το "Opera" με τη ψυχή μου, εξαιτίας των ιδιοφυών σε κάποιες στιγμές σκηνών του, αλλά και εξαιτίας της απροκάλυπτης διακωμώδησις κυρίως του τέλους του.
Ακολουθώντας τα κλασικά του μονοπάτια, ο Argento μας παρουσιάζει ένα ακόμη ξεδιάντροπο μείγμα φαλλοκρατικής ψυχασθένειας και γυναικείου bitch-ινες, τα οποία αποτελούν και τα βασικά χαρακτηριστικά των βασικών ηρώων, της νεαρής σοπράνο δηλαδή και του δολοφόνου.
Και αυτή τη φορά ο σκηνοθέτης δεν τσιγκουνεύεται το ψευτοαίμα του, φροντίζοντας όμως να το επιδεικνύει σε σωστές δόσεις, και παραμένοντας κατά έναν περίεργο τρόπο ολιγαρκής (σε σχέση με άλλες του ταινίες, όπως για παράδειγμα το "Suspiria" στο οποίο απλά οργιάζει).
Η σκηνοθετική του ματιά είναι για ακόμη μια φορά ενδιαφέρουσα, καθώς οι χρωματικές πινελιές που τόσο αγαπούμε στις ταινίες του, είναι και εδώ παρούσες. Μπλε, πράσινο και κατάμαυρο, παίζουν με το μυαλό της πρωταγωνίστριας και δημιουργούν εφιαλτικά σκηνικά, που δυστυχώς καλείται να αντιμετωπίσει οχι μόνο στον ύπνο της, αλλά και στον...ξύπνιο της. Υπάρχουν μάλιστα σκηνές οι οποίες έχουν κοπιαριστεί ουκ ολίγες φορές από σύγχρονες ταινίες, όπως αυτή με την κάννη του όπλου στο ματάκι της πόρτας, η οποία και αποτελεί μια από τις καλύτερες της ταινίας.
Χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές-βάση πάντα των δικών του συντεταγμένων-ο Argento πετυχαίνει μέσα από τη γρήγορη κίνηση της κάμερας, τα ταιριαστά slow motion, την παρουσία μιας ομάδας ominous κορακιών, τα ξαφνικά 'πετάγματα' και την κλασική, ανατριχιαστική σε στιγμές μουσική, να δημιουργήσει ένα ακόμη άξιο διαμαντάκι που φέρνει την προσωπική του υπογραφή.
.JPG)
Φυσικά από πλευράς ερμηνειών δε πρέπει να περιμένετε τίποτα λιγότερο πέρα από μια υπερστιλιζαρισμένη πρωταγωνίστρια, το υποκριτικό ταλέντο της οποίας χτυπάει και πάτωμα πολλές φορές, αλλά επειδή βλέπετε και μια ταινία του Argento ξέρετε πως πολλές φορές οι ερμηνείες, έπονται και κυριαρχεί η αισθητική των πλάνων, η σκηνοθεσία και η πρωτοτυπία της υπόθεσης. Για τον δε δολοφόνο, δε θα πως τίποτα καθώς αφενός δεν θα ήθελα να κάνω spoiler σε όσους δε την έχετε ακόμα δει, και αφετέρου νομίζω πως οτιδήποτε και αν έλεγα γι' αυτόν θα ήταν απλά περιττό.
Βέβαια πρέπει να σας προετοιμάσω κιόλας σχετικά με το τέλος, το οποίο είναι αναμφίβολα από τα πιο κουλά, για να το θέσω ευγενικά, που έχω δει σε ταινία. Εντελώς απρόσμενο, περίεργο και...απόλυτα κωμικοτραγικό, κυρίως εξαιτίας του τρόπου που είναι δοσμένο.
Δώστε της μια ευκαιρία καθώς είναι σχεδόν σίγουρο οτι θα τρομάξετε και θα διασκεδάσετε σε ίσες δόσεις και αν μη τι άλλο θα απολαύσετε ένα αυθεντικά παλιακό σπλατεράκι που απλά εκμηδενίζει σε πολλές περιπτώσεις, ανάλογες, σκηνοθετικές απόπειρες.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι αυτός είναι ο νούμερο ένα, φανατικός θαυμαστής, οτι το εύρημα με τις βελόνες είναι απλά εξαιρετικό, και το κατά έναν περίεργο τρόπο θα έλεγα πως ο Aronofsky θα μπορούσε να είχε επηρεαστεί για το "Black Swan" και από αυτήν την ταινία. Χμμ...
TRIVIA
- Την ιδέα με τις βελόνες κάτω από τα μάτια την συνέλαβε τυχαία ο Argento, όταν έλεγε χιουμοριστικά πως εκνευρίζεται με τους θεατές που δε μπορούν να παρακολουθήσουν τις τρομακτικές σκηνές μιας ταινίας, και πως αν θα μπορούσε θα τους έβαζε βελόνες κάτω από τα μάτια, προκειμένου να τους αναγκάσει να τις δουν. Αργότερα είπε να χρησιμοποιήσει την έμπνευσή του, για χάρη της ταινίας. Epic Argento is epic.
- Πολλές ατυχίες κατά την διάρκεια των γυρισμάτων (όπως και ο θάνατος ενός ηθοποιού), οδήγησαν τον Argento να πιστέψει πως η κατάρα του "Macbeth" (η όπερα η οποία 'ανεβαίνει' στο πλαίσιο της υπόθεσης της ταινίας) χτύπησε και το πλατό.
(Πηγή IMDB)
Ελπίζω να προλάβω αύριο να ανεβάσω νέα ταινιούλα. Αν οχι τα λέμε πάλι από Παρασκευή : )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου