Σε έναν μπαρτονικά δοσμένο κόσμο, ένα φτωχό, νεαρό αγόρι ο Charlie (Freddie Highmore) έχει ένα μοναδικό όνειρο: να καταφέρει να κερδίσει το χρυσό εισιτήριο που θα τον στείλει κατευθείαν για μια πρώτης τάξεως ξενάγηση στο μεγαλύτερο και πιο φαντασμαγορικό εργοστάσιο σοκολάτας που υπάρχει στον κόσμο. Υπάρχει όμως και ένα βασικό πρόβλημα. Ο Charlie μπορεί να γεύεται μονάχα μια σοκολάτα κάθε χρόνο και αυτή στα γενέλθιά του, καθώς οι γονείς του έχουν ξεπεράσει τα όρια της φτώχειας προ πολλού. Είναι μάλιστα αναγκασμένοι να ζούν σε μια ετοιμόρροπη παράγκα μαζί με τους τέσσερις παππούδες του, που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι! Βλέποντας σιγά σιγά τα χρυσά εισιτήρια να εξαντλούνται ανά τον κόσμο, καθώς οι άνθρωποι βρίσκονται σε σοκολατένιο παροξυσμό προκειμένου να τα βρουν στο περιτύλιγμα μιας γάλακτος ή μιας νουγκά, ο Charlie αρχίζει να χάνει τις ελπίδες του. Όταν τελικά ούτε το γενέθλιο δώρο του, του δώσει το εισιτήριο, τότε θα εγκαταλείψει οριστικά την ιδέα του να εξερευνήσει το εσωτερικού του αχανούς εργοστασίου που δεσπόζει μουντό στην άκρη του γειτονικού δρόμου. Η τύχη όμως δε τον έχει ξεχάσει, αλλά θα του χαμογελάσει όταν καταφέρει να βρει ένα χαρτονόμισμα στο δρόμο, να αγοράσει μια σοκολάτα και-οποία έκπληξις!- να βρει το πολυπόθητο, τελευταίο 'golden ticket'. Από εκεί και πέρα ένα ονειρικό ταξίδι στην πιο τρελή φαντασία κάθε παιδιού πρόκειται να ξεκινήσει. Καπετάνιος θα είναι ο ιδιόρρυθμος και μοναχικός κατασκευαστής λιχουδιών, Willy Wonka (Johnny Depp) ο οποίος θα βρεθεί και προ μεγάλης εκπλήξεως, όταν ο μικρός Charlie του φέρνει στο μυαλό μνήμες ξεχασμένες...
Ακόμα θυμάμαι τον πανικό που είχε προκληθεί όταν είχε βγει η ταινία στις ελληνικές αίθουσες το 2005, αλλά και παγκοσμίως, αποφέροντας ούτε λίγο ούτε πολύ κοντά στα $500 εκατομμύρια! Αναμενόμενο βέβαια για μια ιστορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του μεγάλου, κινηματογραφικού παραμυθά, Tim Burton. Αν και τώρα τελευταία ο Burton μας τα έχει χαλάσει λιγάκι είτε με τη δική του ματιά πάνω σε προϋπάρχον λογοτεχνικό υλικό (το "Alice in Wonderland" ήταν κατά πολλούς ένα misstep στην μέχρι τώρα καριέρα του), είτε με το γενικό του ρετουσάρισμα σε παλαιότερο τηλεοπτικό υλικό, όπως φάνηκε από το νέο trailer του "Dark Shadows" το οποίο βγήκε μάλλον περισσότερο χιουμοριστικό και παρωδιακό απ'οτι θα έπρεπε και με βάση πάντα την ομώνυμη σειρά του 1966. Παρόλα αυτά, ακόμη και με μερικά αναπόφευκτα, καριερικά σκαμπανεβάσματα ο Burton εξακολουθεί να μαγεύει με τις στιλιζαρισμένες, γοτθικές του πινελιές.
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο παιδικό βιβλίο του Ουαλού συγγραφέα, Roald Dahl ο οποίος με τις φανταστικές του ιστορίες, κατάφερε να γίνει ο πιο αγαπητός συγγραφέας των μικρών παιδιών. Ανάμεσα στα έργα του συναντάμε κι άλλους νουβέλες που έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο όπως η "Matilda" (1996) και το πιο πρόσφατο "Fantastic Mr. Fox" (2009). Έτσι λοιπόν και το "Charlie and the Chocolate Factory" ήταν απλά θέμα χρόνου να περάσει στη μεγάλη οθόνη. Και φυσικά ο Burton δεν ήταν ο πρώτος που το τόλμησε.
Το 1971 ο Mel Stuart σκηνοθέτησε το πρώτο "Charlie and the Chocolate Factory" με τον Gene Wilder στον ρόλο του εκκεντρικού σοκολατοποιού. Όταν λοιπόν κυκλοφόρησε και το remake του Tim Burton ήταν απλά αναμενόμενη η σύγκριση των δυο φιλμ, με τους κατακριτές να λένε πως το original εξακολουθούσε να αποτελεί την καλύτερη εκ των δυο, ταινία επειδή είχε καταφέρει να μείνει πιο πιστή στο βιβλίο του Dahl. Η αλήθεια πάντως είναι πως εν έτη 2005 οπου τα CGI, ο προγραμματισμός μέσω υπολογιστών, και η γενικότερη τεχνολογία έχουν προχωρήσει τόσο πολύ, θα ήταν σχεδόν αδιανόητο ο Burton να αφήσει ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία, και να μη προσφέρει στους θεατές έναν οργιαστικό κόσμο χρωμάτων, θαυμάτων και άπειρων γλυκατζίδικων μπουκιών.
Αν λοιπόν και η πρώτη ταινία με τον έτσι κι αλλιώς χαρισματικό Wilder, έμεινε για πάντα στις καρδιές των παιδιών (και οχι μόνο), έτσι και η εκδοχή του Burton κατάφερε αν μη τι άλλο να εντυπωσιάσει, έχοντας μάλιστα σαν μπροστάρη για ακόμα μια φορά τον υπέροχο Johnny Depp (που και αυτός τα έχει κάνει λίγο θάλασσα τελευταία, αλλά δεν είναι της παρούσης).
Αν η version του Burton βγαίνει μπροστά για κάποιον λόγο, από αυτή του Stuart μάλλον αυτός ο λόγος θα ήταν τα εκτυφλωτικά σχεδόν χρώματα που κατακλύζουν τον χώρο. Από το καταπράσινο γρασίδι που τρώγεται, μέχρι τις πολύχρωμες στολές των Oompa Loompas, και από τα καλειδοσκοπικά χρώματα των δωματίων με τις εφευρέσεις, μέχρι και την ίδια την ρέουσα σοκολάτα, όλα μεταφράζονται σε μια και μόνο λέξη: φάε με (εντάξει εκτός ίσως από τους Oompa Loompas)
Μιλώντας κατευθείαν στην συνείδηση μικρών και μεγάλων παιδιών, όλος αυτός ο κατακλυσμός από σοκολάτες, τσίχλες, γλειφιτζούρια και ένα σωρό άλλα κατασκευάσματα, αποτελούν σίγουρα τον παράδεισο επί της γης. Με χορταστική ματιά και διάθεση, ο Burton σε στέλνει κατευθείαν σε ένα ταξιδάκι αναψυχής από το οποίο δε θες να γυρίσεις, ή τουλάχιστον προτιμάς να γυρίσεις χορτάτος.
Βέβαια εκτός από την προφανή λιγούρα που σου προκαλεί η ταινία, περνάει φυσικά και τα ηθικά της διαδάγματα, καθώς δε πρέπει να ξεχνάμε οτι ο Dahl ήταν κάτι σαν τον δικό μας Αίσωπο. Ωραίες οι ιστορίες, ιδιαίτεροι οι πρωταγωνιστές, αλλά τι υπάρχει εκεί για να μάθει ένα παιδί; Τι πάει να πει μοιράζομαι, είμαι ταπεινός, έξυπνος, έχω καλή καρδιά και δεν κάνω σαν κακομαθημένο;
Οι διδακτικές νότες του Dahl, μεταφέρονται με πίστη και στη ταινία του Burton, καθώς γίνεται εμφανές με κάθε χαρωπό τραγουδάκι των Oompa Loompas οτι τα κακά παιδιά, καταλήγουν να σφηνώνουν σε σωλήνες, να πετάγονται στα σκουπίδι ή να γίνονται τεράστια, βιολετί μπαλόνια επειδή αποφάσισαν να κάνουν του κεφαλιού τους. Στη προκειμένη περίπτωση ο καλοκάγαθος Charlie οχι μόνο καταφέρνει να κερδίσει την εκτίμηση του Willy Wonka, αλλά τον βοηθάει ουσιαστικά προκειμένου να καταφέρει να διορθώσει τις σχέσεις με τον δικό του, αυστηρό πατέρα (αναπόφευκτο και το πέρασμα του Christopher Lee στον ρόλο του μπαμπά).
Γίνεται έτσι κατανοητό, οτι ακόμα και μέσα από μια ταινία τα παιδιά μπορούν να 'πάρουν' πράγματα και να κατανοήσουν πολλά περισσότερα απ'οτι θα πιστεύαμε. Χωρίς να λείπει το διασκεδαστικό κομμάτι, τα πιτσιρίκια μαθαίνουν και δυο πράγματα αναφορικά με τη ζωή, και νομίζω πως αυτή είναι τελικά και η ουσία της ταινίας. Απλά ενδεδυμένη με ένα εξαιρετικά λαχταριστό και ακαταμάχητο κοστουμάκι, δια χειρός Tim.
Όσον αφορά τις ερμηνείες δε μπορούμε να πούμε και πολλά, καθώς η επιτυχία των ηρώων βασίζεται σε ένα μεγάλο βαθμό στην συλλογική προσπάθεια τους, προκειμένου ο καθένας να διαφοροποιείται απόλυτα από τον άλλον. H Violet (AnnaSophia Robb) είναι μια ψηλομύτα πιτσιρίκα με τον ανταγωνισμό να αποτελεί τον καλύτερό της φίλο, η Veruca (Julia Winter) είναι ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο που τα θέλει όλα δικά του, ο Augustus (Philip Wiegtratz) ένας χοντρός, λαίμαργος πιτσιρικάς που έχει το νου του μόνο στα γλυκά, ενώ ο Mike (Jordan Fry) είναι ένα παιδί της τεχνολογίας, αυθάδικο και αποξενωμένο ακόμα και από τους ίδιους του τους γονείς. Ο μόνο φυσιολογικός μοιάζει να είναι ο Charlie, ένα παιδί καλόκαρδο και με μεγάλη αγάπη για την οικογένειά του. Ομολογουμένως ο Highmore αποτέλεσε εξαιρετική επιλογή για τον ρόλο του Charlie και μάλιστα προτάθηκε από τον ίδιο τον Depp για τη θέση, έπειτα από τη συγκινητική του ερμηνεία στο "Finding Neverland" (2004) οπού είχε πρωταγωνιστήσει και πάλι στο πλευρό του Depp.
Για τον Johnny δε μπορούμε να πούμε και πολλά, καθώς αποτελεί την κλασική καρικατούρα που όλοι αγαπάμε και που τόσο μας αρέσει να βλέπουμε στις διαφορές-γοτθικές κυρίως-μεταμορφώσεις του. Εδώ με καρέ μαλλί, χρωματιστούς φακούς επαφής, πάλλευκο δέρμα και εξαιρετικό μελιτζανί σακακοπανωφόρι είναι απλά τέλειος. Να μην αναφέρω και την περίεργη ομιλία και τα creepy καλογυαλισμένα του δόντια...
Γενικά το "Charlie and the Chocolate Factory" είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια και κυρίως για τα πιτσιρίκια που με χαρά θα τη δουν ξανά και ξανά και ξανά. Πολύχρωμη, με υπέροχα σκηνικά και μπαρτονίστικη σκηνοθεσία, είναι ιδανική για ένα χαλαρό, κυριακάτικο μεσημέρι. If you know what i mean. Α, και να μην ξεχνάμε και την κλασικά άψογη μουσική του Danny Elfman. Να τα λέμε αυτά.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι τα γονεϊκά απωθημένα μπορούν να σε κάνουν έναν υπερταλαντούχο επιχειρηματία, οτι αν έμενα εγώ στο εργοστάσιο μάλλον θα είχα αποδημήσει εις Κύριον λόγο ζαχάρου και οτι οι Oompa Loompas (ή μάλλον ο ηθοποιός που τους υποδυόταν όλους) ήταν freaky. Yikes!
TRIVIA
- Πολλοί ήθελαν τον ρόλο του Willy Wonka. Αυτός όμως που πραγματικά είχε παθιαστεί ήταν ο Marilyn Manson. Πόσο θα ήθελα να το δω αυτό...
- Τα γλυφιτζούρια, τα μπαστουνάκια και οι τεράστιες καραμέλες μέντας, ήταν πραγματικά.
- Η φωνή του Depp αποφασίστηκε να είναι αυτή, αφού πρώτα δοκιμάστηκε στην...κόρη του, στην οποία και άρεσε.
- Η Liz Smith η οποία υποδύθηκε την γιαγιά Georgine είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή της οτι είχε διαβάσει τους ρόλους και των δυο γιαγιάδων και οτι τελικά αποφάσισε να επιλέξει αυτή που δίνει ένα φιλί στον Depp. Όπως αποκάλυψε ήταν εξαιρετικό : )
(Πηγή ΙMDB)
ΤΟ ΤΑΙΝΙΑΚΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Εδώ θα φιλοξενώ κάθε μέρα κάποιο short animation που μου έκανε εντύπωση στο διαδίκτυο. Σήμερα και επειδή σας μίλησα και λίγο στην αρχή για το "La Jette" είπα να βάλω αυτό. Από αύριο θα επικεντρωθούμε στα animation περισσότερο. Enjoy : )
La Jetee
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου