Η post-apocalyptic 'Neo-Tokyo' μεγαλούπολη βρίσκεται χτισμένη κοντά στα απομεινάρια της παλιάς πόλης η οποία καταστράφηκε κατά την διάρκεια του Γ' Παγκόσμιου Πόλεμου από πυρηνική επίθεση, τριάντα χρόνια πριν. Εκεί μια ομάδα punk, νεαρών μηχανόβιων, κονταροχτυπιέται με μια συμμορία που αυτοαποκαλείται "Clowns". Οι κόντρες συμμοριών, αποτελούν απλά ένα καθημερινό φαινόμενο σε μια δυστοπική πραγματικότητα, οπού η εγκληματικότητα, η εγκατάλειψη, ο φόβος και ο θάνατος συνθέτουν το τοπίο μιας Μητρόπολης που παραπέει. Όταν η παρέα του Kaneda βρεθεί στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή, όλα θα πάνε κατά διαόλου, καθώς θα βρεθούν μπλεγμένοι σε μια περίεργη υπόθεση που περιλαμβάνει υψηλά στελέχη της κυβέρνησης, το στρατό και μια μυστήρια ομάδα από μικρά, πρασινογάλαζα πιτσιρίκια. Τα πράγματα θα αρχίσουν να ξεκαθαρίζουν όταν ο φίλος του Kaneda, Tetsuo συλληφθεί από τους κυβερνητικούς, μόνο για να ενταχθεί σε ένα μυστικό πρόγραμμα, εγκεφαλικών πειραμάτων, προκειμένου οι τηλεκινητικές του δυνάμεις να χρησιμοποιηθούν αναλόγως. Όπως είναι αναμενόμενο, οι δυνάμεις του αγγίζουν ένα ολέθριο peak καταστροφικότητας και ο Tetsuo μεθυσμένος από τις ικανότητές του θα προσπαθήσει να καταστρέψει την πόλη, αναζητώντας την υπέρτατη μάχη στο πρόσωπο του θρυλικού Akira, μιας ενεργειακής δύναμης, καλά κρυμμένης εδώ και τριάντα χρόνια (τυχαίο; δε νομίζω). Ο Tetsuo θέλει να γίνει ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος, και κανείς δε φαίνεται να είναι σε θέση να τον σταματήσει. Κανείς ίσως, εκτός από τον παλιόφιλο Kaneda με την κατακόκκινη, cyberpunk μηχανή του, που τόσο πολύ ζήλευε ο Tetsuo. Κάποτε...
Το "Akira" αποτέλεσε το μεγαλόπνοο έργο του Katsuhiro Otomo, ο οποίος αφού έγραψε τις κοντά 2.000(!!) σελίδες του manga, αποφάσισε να μεταφέρει και στη μεγάλη οθόνη αυτή την cyberpank ιστορία, με το εντυπωσιακό, animation στήσιμο, τους άκρως ενδιαφέροντες χαρακτήρες και μια υπόθεση που δεν απέχει και πολύ από το ίδιο, το ιστορικό bakcground της Ιαπωνίας.
Ο Otomo λοιπόν ανέλαβε και την σκηνοθεσία του συγκεκριμένου εγχειρήματος, και αν κρίνουμε από το cult status που έχει αποκτήσει ανα τα χρόνια η ταινία, μάλλον το αποτέλεσμα ήταν τελικά υπεράνω προσδοκιών. Και βέβαια είναι κάτι που δεν έγινε τυχαία.
Αν θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια ταινία, ένα animation το οποίο κατάφερε και έστρεψε το βλέμμα της Δύσης, σε αυτή την κατηγορία των ασιατικών δημιουργημάτων, τότε αναμφίβολα αυτό ήταν το "Akira".
Mέχρι τότε στην Ασία το κοινό που παρακολουθούσε φανατικά τα λεγόμενα anime είχε αρχίσει να αναγνωρίζει τη μορφή και το είδος του animation, μέσα από το "Akira". Για τους δυτικούς όμως, αυτό αποτέλεσε ένα πραγματικό φαινόμενο, ένα δημιούργημα που τους έπιασε τελείως 'στον ύπνο'. Όπως ήταν φυσικό, η ταινία αποτελούσε κάτι ολοκληρωτικά καινούριο για αυτούς, απέχοντας παρασάγγας από οτιδήποτε είχαν κατασκευάσει και δει οι ίδιοι, μέχρι τότε. Το γεγονός οτι η λαβυρινθώδης υπόθεσή και το βιομηχανοποιημένο του σκηνικό ήταν δυσνόητο για όσους δεν ήταν εξοικειωμένοι με τα manga, δεν φάνηκε να έχει και τόση σημασία. Αυτό που εν τέλει συγκλόνισε τους θεατές και άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του, ήταν η τεράστια χρωματική παλέτα που χρησιμοποιήθηκε, προκειμένου να απεικονιστεί το αφενός σκοτεινό και αφετέρου πολυσχιδές πρόσωπο της Μητρόπολης.
Η ταινία είναι στην κυριολεξία ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, από αυτά που πολύ φυσικά μπορείς να περιμένεις από τους ασιάτες φίλους μας.
Το γεγονός πως στον πυρήνα της ιστορίας βρίσκεται η ολοκληρωτική καταστροφή του Τόκιο από πυρηνική επίθεση, μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι, αλλά ίσα ίσα που θα μπορούσε να αποτελεί και ένα από τα 'καλύτερα' κομμάτια τραγικής ειρωνείας που έχουμε δει σε film. Για εμένα τουλάχιστον έτσι είναι, και γίνεται ακόμα καλύτερο από το γεγονός πως τελικά οι άνθρωποι δεν βάζουν μυαλό, και μπορούν πολύ εύκολα να υποπέσουν σε λάθη του παρελθόντος, ξανά και ξανά.
Ο Tetsuo εξάλλου αποτελεί αυτό ακριβώς: προσωποποιεί την άσβεστη δίψα του ανθρώπου για δύναμη, την οποία ως επί το πλείστον χρησιμοποιεί προκειμένου να ικανοποιήσει τη δική του καταστροφική μανία. Και ενώ η πόλη βάλλεται από την ανεξέλεγκτη δύναμη του νεαρού, καταστρέφοντας, σκοτώνοντας και εκμηδενίζοντας οτιδήποτε σταθεί μπροστά του σαν εμπόδιο, βρίσκεται κάποιος που αποφασίζει να ορθώσει ανάστημα και να τον σταματήσει. Και οποία τραγική έκπληξης και πάλι, αυτός είναι ο πάλαι ποτέ κολλητός του, Kaneda.
Εάν συνεπώς κάποιος, απογυμνώσει το "Akira" από κάθε ανιματζίδικη υπόσταση, βρίσκεται αντιμέτωπος με την ιστορία της ανθρωπότητας από την αρχή της ύπαρξής της: βία, διεκδίκηση δύναμης, κυριαρχία, επικράτηση ενός έναντι πολλών, καταστροφή, πόλεμοι, φτώχεια και άλλα τόσα. Άρα το εντυπωσιακό αποτέλεσμα του Otomo, δεν έχει αποκτήσει την διάσταση αυτή εξαιτίας κυρίως της υπόθεσής του (καθώς κακά τα ψέματα οι αναφορές στα κακώς κείμενα των ανθρώπων βρίσκονται παντού), αλλά κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο έχει αποδοθεί. Και αυτός είναι τόσο συνταρακτικός και απρόσμενα γοητευτικός, που απλά σε υποτάσσει.
Και εκεί που λες πως η θηριώδης σύλληψη του Otomo δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη, πως το αστικό περιβάλλον του Neo-Tokyo αποτελεί το ιδανικό αμάλγαμα industrial αισθητικής και φουτουριστικής ατμόσφαιρας, και πως το story είναι ένοχα feel good (μιλάμε σήμερα το αγγλικό πάει σύννεφο!), έρχεται η αίσθηση οτι το "Akira" κάτι σου θυμίζει και τότε όλο αυτό γίνεται ακόμα καλύτερο. Γιατί πίστεψε με, κάτι στου θυμίζει...
...και πιο συγκεκριμένα η επίδραση που δέχθηκε η ταινία είναι από μερικές ακόμα, σπουδαίες ταινίες, τόσο σπουδαίες που εύκολα μπαίνουν στην λίστα με τις καλύτερες ταινίες ever. Από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η επίδραση του "2001: A Space Odyssey" (1968) του μεγάλου Kubrick η οποία είναι εμφανής σε όλη τη διαστημική/υπαρξιστική/φιλοσοφική της διάσταση, κυρίως στο τέλος του "Akira" όταν SPOILER!!!!
Η διαφοροποίηση των κοινωνικών στρωμάτων παρουσιάζεται με επαρκή τρόπο στο "Akira", καθώς απέναντι στους βρώμικους υπονόμους. τα σκοτεινά σοκάκια και τα κακόφημα μπαρ, αντιπαρατίθενται οι φωταγωγημένοι ουρανοξύστες, οι τεράστιοι προβολείς και και οι high tech εγκαταστάσεις του κυβερνητικού προγράμματος πειραμάτων.
Όπως μπορεί να καταλάβει εύκολα κάποιος, τα δάνεια δε σταματούν εδώ, καθώς τόσο η cyberpunk αισθητική, όσο και η στιλιζαρισμένη παράνοια του Cronenberg, ενυπάρχουν σε δόσεις σε αυτό το βιομηχανικό, animation διαμάντι.
Το "Akira" αποτέλεσε ένα από τα τελευταία pre-CG animation, βασισμένο στον παραδοσιακό hand-drawn τρόπο, όταν δηλαδή ακόμα το κάθε κάδρο ξεχωριστά ζωγραφιζόταν στο χέρι.
Είναι γνωστό οτι οι Ιάπωνες και βασικά γενικότερα οι ασιάτες, καταφέρνουν με έναν μοναδικό τρόπο να συνδυάζουν ετερόκλητα στοιχεία στις ταινίες τους, που πολλές φορές προκαλούν σοκ ή και αηδία. Θυμηθείτε ταινίες όπως το "The Fly" (1986) ή το περίεργο "Tetsuo: The Iron Man" (1989) οπού οι ήρωες μετατρέπονταν σε περίεργα μηχανικά όντα, με την ανθρώπινη σάρκα τους να έχει υποστεί φριχτές μεταλλάξεις, και θα ανακαλύψετε οτι τέτοια στοιχεία υπάρχουν και στο "Akira". Προσωπικά δε θεωρώ καθόλου τυχαίο το γεγονός, πως η ταινία "Τetsuo" πήρε αυτό το όνομα, καθώς ο ήρωας του "Akira" φέρει εντυπωσιακές ομοιότητες με τον εφιαλτικά σιδερένιο άνθρωπο της ομώνυμης ταινίας.
Όσοι δεν έχετε δει ακόμα το "Akira" θα έλεγα να το τολμήσετε. Μπορεί να διαρκεί δυο ώρες, και να κουράσει ίσως λίγο, αλλά όσοι αρέσκονται στην ασιατική κουλτούρα, σίγουρα θα εντυπωσιαστούν, καθώς η πληθώρα των χαρακτηριστικών που μπορεί να συναντήσει κανείς είναι πραγματικά τρομερή. Ένα animation αριστούργημα που όλοι οι fan πρέπει να δουν.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι η μηχανή του Kaneda είναι cool, οτι ο Tetsuo είναι κλασικό παράδειγμα παιδιού με ψυχολογικά προβλήματα και οτι ο Akira αποτελεί τελικά την μεγαλύτερη έκπληξη.
No trivia
ΤΟ ΤΑΙΝΙΑΚΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
RUIN, by Odball Animation
RUIN from OddBall Animation on Vimeo.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου