H Suzzy Bannion (Jessica Harper) είναι μια νεαρή Αμερικανίδα που φιλοδοξεί να γίνει μπαλαρίνα. Αποφασίζει λοιπόν να ταξιδέψει μέχρι την μακρινή Ευρώπη προκειμένου να φοιτήσει σε μια αρκετά εξεζητημένη και αναγνωρισμένη σχολή μπαλέτου. Από το πρώτο κιόλας βράδυ η Suzzy θα βρεθεί αντιμέτωπη με περίεργα και ανεξήγητα φαινόμενα τα οποία θα αρχίσουν να εκδηλώνονται, με αποτέλεσμα να βρεθεί μπροστά από μια φρικιαστική ανακάλυψη: η ακαδημία μπαλέτου αποτελεί την τέλεια 'βιτρίνα'΄για την κάλυψη και την υπόγεια δράση μιας μυστικής και επικίνδυνης οργάνωσης μαγισσών...
Όταν η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Argento, "L'ucello dalle piuma di cristallo (a.k.a The Bird with the Crystal Plumage) (1970) έγινε διεθνής επιτυχία, ο δρόμος προς την κορυφή είχε ανοίξει με νέες κινηματογραφικές προσπάθειες να ακολουθούν, οι οποίες απέκτησαν σύντομα φανατικό κοινό. Ανάμεσα τους το σημερινό "Suspiria", το "Profondo Rosso" (1975) την αγαπημένη του Argento, το "Phenomena" (1985) με μια έφηβη Jennifer Conelly, αλλά και το "Opera" (1987), αποτελούν μόνο μερικές από τις-ομολογουμένως-καλλιτεχνικές δημιουργίες του σκηνοθέτη, οι οποίες αποτέλεσαν στην ουσία τον λόγο για τον οποίο μέχρι και σήμερα ο Argento θεωρείται ως ο πρώτος και αδιαμφισβήτητος άρχοντας του cult/horror είδους ταινιών. Αν και δεν είναι λίγες οι αρνητικές κριτικές που έχει κατά καιρούς δεχτεί για την υπερβολική βία και ωμότητα των έργων του, παρόλα αυτά σίγουρα αποτελεί έναν από τους πιο ταλαντούχους και ιδιαίτερους σεναριογράφους/σκηνοθέτες, καθώς το ξεχωριστό του στυλ, οι πρωτότυπες ιδέες του και η δημιουργική του σκηνοθεσία αποτελούν σήμα κατατεθέν του. Για παράδειγμα δεν είναι καθόλου περίεργο το γεγονός οτι μαζί με τον Bernardo Bertolucci έγραψαν το story για ένα από τα καλύτερα western ever, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Sergio Leone. Φυσικά δε μιλάμε για άλλη από το "Once Upon a Time in the West" (1968).
Όταν πήγα την Περασμένη Τετάρτη στο ΑΣΤΥ να παρακολουθήσω το αφιέρωμα στον Argento (με το οποίο και έκλεισε το φεστιβάλ) δεν ήμουν σε καμία περίπτωση προετοιμασμένη γι' αυτό που θα έβλεπα. Αν και είχα πάει μόνη μου, περίμενα μια χαβαλεδιάρικη κατάσταση με λίτρα κόκκινης μπογιάς για το υποτιθέμενο αίμα, ηθοποιϊκούς ερασιτεχνισμούς από τους πρωταγωνιστές και υπόθεση με τόσες τρύπες όσες και τα καλτσόν των τραβεστί στη Συγγρού. Το τέλος της ταινίας με βρήκε να προσπαθώ να συνέλθω από την ευφευρετικότητα και την οργιώδη ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει με εκπληκτικό τρόπο ο Argnento.
Έχοντας γράψει το σενάριο ο ίδιος παρέα με την γυναίκα του Daria Nicolodi (o Dario και η Daria, επικό) το "Suspiria" είναι ένα θρίλερ αγωνίας οχι τόσο για γερά νεύρα, όσο για γερά στομάχια. Δεν έχει μέσα υπερβολικά gore καταστάσεις και όλες αυτές της ηλιθιότητες που επανειλημμένα βλέπουμε σήμερα (από ακρωτηριασμούς μέχρι ξεντεριάσματα), αλλά σίγουρα σου δημιουργεί από την αρχή έντονη νευρικότητα και ανησυχία. Ουσιαστικά από άποψη υπόθεσης δεν βλέπουμε κάτι εξαιρετικά καινούριο, όμως ο τρόπος με τον οποίο η όλη κατάσταση στήνεται, κερδίζει τις εντυπώσεις και προκαλεί κύματα πανικού στους θεατές. Η ηρωίδα καλείται να ξεσκεπάσει μια αιρετική ομάδα μαγισσών, οι οποίες βρίσκονται πίσω από τους διαδοχικούς θανάτους που περιβάλλουν τα κορίτσια-και οχι μόνο- της σχολής. Σταδιακά οι πληροφορίες έρχονται στην επιφάνεια μέσα από ευρηματικά κόλπα και εφιαλτικές αναποδιές.
Ενδεχομένως το Suspiria να αποτέλεσε και την ταινία στην οποία άρχισαν να αποκαλύπτονται κάποια χαρακτηριστικά trade marks του Argento ως σκηνοθέτη. Για παράδειγμα στις περισσότερες ταινίες του τοποθετεί στο κέντρο της υπόθεσης κάποιο άτομο καλλιτεχνικής φύσεως το οποίο μάχεται διαβολικούς χαρακτήρες και δολοφονικές προσωπικότητες, ενώ σχεδόν πάντα επιλέγει τους ήρωές του να υποδύονται Αμερικανούς οι οποίοι έχουν καταλήξει μπλεγμένοι κάπου στην Ευρώπη ενώ προσπαθούν να σώσουν τη ζωή τους από βέβαιο θάνατο. Εξίσου χαρακτηριστικό είναι και το εύρημα όπως ανέφερα παραπάνω, του να βάζει τον ηθοποιό του σε μια θέση να ανακαλεί στοιχεία από τη μνήμη του, τα οποία θα τον βοηθήσουν να εξιχνιάσει την υπόθεση. Το "Suspiria" ξεκινάει με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, με την Suzzy να βλέπει μια κοπέλα να μιλάει, και αργότερα να συνειδητοποιεί τι έλεγε αυτή. Πέρα από τα προσωπικά του κολπάκια, το "Suspiria" μένει κυρίως στο μυαλό του κοινού για το εξαιρετικό στυλ και την ominous ατμόσφαιρα που κυριαρχεί. Το εσωτερικό της ακαδημίας είναι διακοσμημένο 'βαριά' με πολύχρωμα έπιπλα, πολυελαίους και εύθραυστα βάζα, ενώ αυτό που τραβάει αμέσως το μάτι είναι οι χρωματιστοί τοίχοι: πορφυρό, έντονο κίτρινο και παγωμένο μπλέ είναι μόνο μερικά από τα χρώματα που κάνουν καλά την δουλειά τους, και δημιουργούν ένα κλίμα αποστροφής χωρίς ίχνος ηρεμίας. Σε αντίθεση με τους πιο ήπιους τοίχους που θα έπρεπε να βλέπουμε σε μια σχολή μπαλέτου, στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε περισσότερο για μια κιτσάτη και γκροτέσκα καθημερινότητα που ζούν οι χορευτές, και η οποία δρά υποσυνείδητα με τον καλύτερο (για τα σχέδια των μαγισσών πάντα ) τρόπο. Έκπληξη μου προκάλεσαν και μερικά εξαιρετικά πλάνα και καδραρίσματα του Argento που σε βάζουν στην θέση της ηρωίδας, καθώς το υποκειμενικό βλέμα της τα λέει όλα. Εάν σε αυτό προσθέσω και τον 'σαν από άλλο κόσμο, άλλη διάσταση' φωτισμό που παίζει με τα νεύρα μας και το μυαλό μας, τότε μιλάμε σίγουρα για ένα από τα πιο original ατμοσφαιρικά horror movies που έχουν γυριστεί ποτέ.
Σίγουρα στα credits θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και το στοιχειωτικό music theme που ακούγεται καθ όλη τη διάρκεια της ταινίας, είτε παίζοντας ασθενώς στο background, είτε με στριγγές εξάρσεις που σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο. Ο Argento φαίνεται οτι ξέρει καλά τι κάνει αφού αν και έχει αφήσει λιγάαακι στο περιθώριο το story καθεαυτό (χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δε του δίνει σημασία) , προσφέρει τα μέγιστα στο απειλητικό κλίμα, την κορύφωση του σασπένς και την λύτρωση που αργεί να έρθει. Υπάρχουν κάνα-δυο μάλιστα σκηνές υπέροχης σύλληψης, κατά τις οποίες φαίνεται πως ορισμένες κοπέλες είναι απλά έρμαια της μοίρας τους και είμαι σίγουρη πως όταν τις δείτε (αν τις δείτε) θα σας θυμίσουν πολύ έντονα τα "Saw", σε μια πιο light και απολαυστική version.
Aν και η ταινία δεν έχει τις τρομερές ερμηνείες, ότι χάνει από εκεί, το κερδίζει σε αυθεντικότητα και πρωτοτυπία αισθητικής και στυλ. Δείτε την και μην ξεχνάτε: είναι Dario Argento. Φερθείτε του με αγάπη και σεβασμό : P
http://www.youtube.com/watch?v=7Q_o-iV_L2A
(όταν λέμε epic trailer, εννοούμε ακριβώς αυτό!)
TRIVIA
- O Argento συνέθεσε την creepy μουσική με το γκρουπ "Goblin" και συνήθιζε να την αφήνει να παίζει στην διαπασών, προκειμένου να δημιουργήσει την καλύτερη δυνατή ατμόσφαιρα, για εξίσου creepy ερμηνείες.
- Αρχικά ο Argento ήθελε στη σχολή μπαλέτου να φοιτούν κοριτσάκια μέχρι το πολύ 12 ετών, όμως η σκέψη του απορρίφθηκε καθώς θεωρήθηκε οτι μια τόσο βίαιη ταινία με παιδιά, σίγουρα δε θα γινόταν δεκτή. Έτσι αποφάσισε να θέσει όριο ηλικίας στα 20, αλλά δεν ξανάγραψε τους διαλόγους. Για τον λόγο αυτό μερικές φορές οι διάλογοι είναι αφελείς και παιδιάστικοι. Επίσης έβαλε όλα τα χερούλια στις πόρτες στο ίδιο ύψος περίπου με το κεφάλι των πρωταγωνιστριών του, έτσι ώστε όταν ήθελαν να ανοίξουν την πόρτα να έπρεπε να σηκώσουν το χέρι τους, όπως ακριβώς τα παιδάκια!
- Εμπνεύστηκε την ιστορία από την γιαγιά της συντρόφου του, η οποία είχε πει κάποτε οτι έφυγε από μια μουσική ακαδημία, επειδή είχε την υποψία οτι εκεί πραγματοποιούνταν κρυφά τελετές μαγισσών.
- Ήταν η πρώτη ιταλική ταινία που χρησιμοποίησε την νεοανακαλυφθείσα Steadicam.
- Σε μια σκηνή οπού υποτίθεται οτι έπεφταν σκουλήκια πάνω στις χορεύτριες από το ταβάνι, στην πραγματικότητα το συνεργείο τους πετούσε...κόκκους ρυζιού!
(Πηγή IMDB)
Τίποτα σήμερα στην tv...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου