The Birds: Beware of the flying terror...

Hello again!  Τις τελευταίες μέρες εδώ στον θαλασσινό Πειραιά που μένω έχω γίνει μάρτυρας μιας περίεργης κινητικότητας των απανταχού γλάρων, οι οποίοι κρώζουν διαρκώς, αράζουν σε μπαλκόνια πολυκατοικιών και τσιμπολογούν σκουπίδια από τους πράσινους και μπλε (εμείς εδώ είμαστε Πειραιώτες ρεεεε, δε κάνουμε ανακύκλωση, αυτά είναι για τους φλώρους!) κάδους.  Πολλές φορές είχα σκεφτεί οτι ξαφνικά οι γλάροι (οι οποίοι οι καημένοι βρίσκονται σε διαρκή υπερκινητικότητα λόγω ζέστης) μπουκάρουν μέσα από πόρτες και παράθυρα και τα κάνουν όλα ρημαδιό-μαζί και εμένα.  Δεν είχα όμως μέχρι τότε δει "Τα Πουλιά" του Hitchcock, μέχρι χτες δηλαδή.  Γιατί νομίζω πως απο'δω και πέρα η φαντασία μου θα οργιάζει πραγματικά κάθε φορά που θα ακούω τα κατά τα άλλα συμπαθητικότατα πτηνά να κρώζουν και να κάνουν βουτιές αέρος-αέρος με στόχο το κάγκελο του μπαλκονιού μου.  Τι;  Δε με πιστεύετε;  Δείτε την ταινία και τα λέμε μετά...

H Melanie Daniels (Tippi Hedren) είναι μια όμορφη, νεόπλουτη γυναίκα η οποία αποφασίζει να αφήσει το πολύβουο San Fransisco και να επισκεφτεί μια μικρή πόλη της νότιας Καλιφόρνιας, την Bodega Bay.  Υποκινούμενη από ένα εμφανές ενδιαφέρον για έναν άντρα που ζει εκεί με την μητέρα του και την αδελφή του, τον Mitch Brenner (Rod Taylor) η Melanie θα φτάσει στον προορισμό της σύντομα και ένα αμοιβαίο φλερτ θα ξεκινήσει ανάμεσα στους δυο τους, υπό το άγρυπνο βλέμμα της ηλικιωμένης μητέρας του Mitch.  Σύντομα όμως τα πράγματα θα πάρουν ανεξέλεγκτη τροπή όταν ολόκληρα σμήνη πουλιών θα αρχίσουν να επιτίθενται στους ανθρώπους της πόλης χωρίς κανέναν προφανή λόγο, σκορπίζοντας τον τρόμο και τον θάνατο...
Μετά από 41 ολόκληρα χρόνια στο κουρμπέτι, ο Hitchcock κατάφερε ακόμα και προς το τέλος της καριέρας του να δώσει στο κοινό αξιόλογες ταινίες που διατηρούσαν όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έκαναν διάσημο και αδιαμφισβήτητα έναν από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες που πέρασαν ποτέ από την κινηματογραφική βιομηχανία.  Ταινίες όπως το "The Birds" (1963), το "Marnie" (1964) και το "Frenzy" (1972) αποτελούν τις περίτρανες αποδείξεις οτι ιδιοφυίες όπως ο Hitchcock μπορούν να είναι δημιουργικοί ακόμα και μερικά χρόνια πριν από τον θάνατό τους (πέθανε τον Αύγουστο του 1980).  Το έργο που άφησε πίσω του είναι τεράστιο και μνημονεύεται ως ο Άρχοντας του σασπένς, της αγωνίας και του καθαρόαιμου θρίλερ, όπως ο ίδιος το διαμόρφωσε.  Εντύπωση προκαλεί το γεγονός παρόλα αυτά οτι καθ'όλη την μακρά του καριέρα δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιο 'Oscar, αν και οι ταινίες του είχαν λάβει πολλές υποψηφιότητες για το αντίστοιχο βραβείο...

Το "The Birds" αποτελούσε σύμφωνα με τον ίδιο την πιο τρομακτική ταινία που γύρισε ποτέ.  Και σίγουρα για την εποχή της αποτελούσε αυτό ακριβώς, μια από τις πιο σοκαριστικές ταινίες που είχε δει κανείς μέχρι τότε.  Το σασπένς που χτίζεται εδώ σκαλί σκαλί, η έκδηλη αγωνία των ηρώων να σωθούν από μια ανεξήγητη κατάσταση και η διαρκής και απειλητική παρουσία των πουλιών στην πόλη, εντείνουν την ένταση του θεατή και προκαλούν ένα μείγμα τρόμου και κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας που σε εγκλωβίζει και δε σε αφήνει να γνωρίσεις την λύτρωση ούτε καν στο τέλος της ταινίας.  Όπως και στο Μωρό της Ρόζμαρι, έτσι και εδώ η υποψία του τρόμου και οχι τόσο η εικονική του αναπαράσταση, είναι αυτό που κερδίζει τις εντυπώσεις και τελικά το χειροκρότημα του κοινού.  Σε περίπτωση που δεν την έχετε δει ακόμα, τότε μάλλον δε θα πρέπει να περιμένετε εφετζίδικα σπουργίτια, γλάρους και κοράκια, αν και πολλά από αυτά ήταν πράγματι αληθινά και τέλεια εκπαιδευμένα.  Η αλήθεια είναι οτι ίσως και να σας ξεφύγει ένα πνιχτό γελάκι εξαιτίας των πολύ απλών και εμφανώς ψεύτικων εφέ, αλλά να είστε σίγουροι οτι στις επόμενες σκηνές που θα δείτε άδειες κόγχες ματιών και αιμάτινες πληγές, το γέλιο θα κοπεί μαχαίρι.

Αναπόσπαστο κομμάτι και εδώ είναι φυσικά η προβληματική σχέση ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα, με την οποία τόσο πολύ ασχολήθηκε ο Hitchcock σε αρκετές από τις ταινίες του.  Συνήθως η φροϋδική προσέγγιση τέτοιων θεμάτων περνούσε μέσα από τα έργα του σε δεύτερη μοίρα, θέτωντας πάντα στο προσκήνιο έναν φόνο, μια καταδίωξη, μια εμμονή ή μια απειλή όπως γίνεται εδώ.  Πάντα όμως σε δεύτερη ανάγνωση και πίσω απ'ολα ο Hitchcock έπαιζε το δικό του παιχνίδι, αφήνοντας κριτικούς, συγγραφείς και λοιπούς κινηματογραφιστές να προσπαθούν να δώσουν μια πιστευτή και λογική ερμηνεία στο story και την σκηνοθετική ματιά των ταινιών του.  Στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα έγκειται στο Οιδιπόδοιο Σύμπλεγμα που διακρίνουμε ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και την μητέρα του, η οποία βλέπει περίεργα την καινούρια 'φίλη' του γιου της.  Είναι ξεκάθαρο οτι η γυναίκα αυτή αποτελεί κλασσικό μοτίβο μάνας αγκιστρωμένης πάνω στο παιδί της, αφού μετά τον θάνατο του άντρας της, η μοναξιά αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό της.  Και εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ιδιοφυής σύλληψη του Hitchcock.  Οτι δηλαδή καταφέρνει να χτίσει ένα ολόκληρο τρομακτικό και θανατηφόρο story με φόντο μια μικρή ψαρούπολη, για να δώσει ουσιαστικά την λύση ανάμεσα στην ψυχρή σχέση που ξεκινάει να αναπτύσσεται ανάμεσα στην μητέρα και την πλούσια γκόμενα.  Είναι γεγονός οτι οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά και δένονται ο ένας με τον άλλον όταν έχουν να αντιμετωπίσουν δυσμενείς και πρωτόγνωρες καταστάσεις και τι πιο πρωτόγνωρο από ένα τσούρμο αφηνιασμένα πουλιά που επιτίθενται σε ανθρώπους και ραμφίζουν με την ίδια ευκολία ζωντανή σάρκα και ξύλινες πόρτες;

Η εμμονή του σκηνοθέτη για τις ξανθιές πρωταγωνίστριες επιβεβαιώνεται ακόμη μια φορά με τον πρωταγωνιστικό ρόλο να περνάει στα χέρια (και τα κατακίτρινα μαλλιά) της Tippi Hedren.  Η Grace Kelly ("Dial M for Murder", "Rear Window"), η Kim Novak ("Vertigo") και η Ingrid Bergman ("Spellbound", "Notorious") είναι μόνο μερικές από τις πολλές ξανθιές που προτιμούσε ο Hitchcock.  Από πελυράς ερμηνείας η Hedren δεν είναι αυτό που θα λέγαμε φοβερό ταλέντο, αλλά αρκείται στην ομορφιά και την ψυχρότητά της, για να κάνει τον ρόλο της πιστευτό.  Εξάλλου αρκετές φορές φαίνεται πως στις ταινίες του Hitchcock η σκηνοθεσία είναι αυτή που έχει τον πρώτο λόγο, ενώ οι ερμηνείες έπονται (βέβαια εδω η Jessica Tandy που υποδύεται την μητέρα μπορεί άνετα να θεωρηθεί η καλύτερη ερμηνεία της ταινίας).  Η γνωστή πλέον δόμηση της ιστορίας στην οποία αρεσκόταν ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης, αποτελεί πραγματική απόλαυση (η σκηνή οπού η πρωταγωνίστρια δεν έχει ακόμα αντιληφθεί το σμήνος από κοράκια που μαζεύεται από πίσω της, είναι από τις καλύτερες του φιλμ).  Με τα στριγκά κρωξίματα των πουλιών να γεμίζουν τον τόπο, τις σχεδόν αποκαλυπτικές εικόνες του τέλους με τους χιλιάδες φτερωτούς δολοφόνους να κουρνιάζουν όπου βρουν και τον ήλιο να ξεπροβάλει χλομός πίσω από τα σύννεφα, ο Hitchcock μας περνάει όλη την τρομακτική και στοιχειωτική ατμόσφαιρα, ενός επικείμενου τέλους που ίσως να μην είναι τελικά και τόσο μακριά, αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. 
Συγκλονιστική σκηνοθεσία, παραπλανητικό story και ήπιες ερμηνείες, για μια ταινία που άφησε εποχή και αποτέλεσε τον μπούσουλα για πολλές ακόμα προσπάθειες, που όμως δεν απέκτησαν ποτέ το original feeling τους μεγάλου αυτού δημιουργού.  Για τον Hitchcock η ανθρώπινη ψυχή ήταν ένα πολύτιμο 'αντικείμενο' εξερεύνησης εντός και εκτός οθόνης, κάτι το οποίο διαφεύγει πολλών σύγχρονων σκηνοθετών και εκεί ακριβώς χάνεται το παιχνίδι...
Δείτε την άμεσα.

http://www.youtube.com/watch?v=mPC_Mp0Y9WM&feature=related


TRIVIA

• Η σκηνή κατά την οποία η πρωταγωνίστρια δέχεται το μένος από ένα σμήνος πουλιά, πήρε γύρω στη μια βδομάδα για να σκηνοθετηθεί.  Τα πουλιά ήταν δεμένα πάνω της από naylon κορδόνια, έτσι ώστε να μην απομακρύνονται από κοντά της.
• Η ταινία δεν κλείνει με το κλασσικό "THE END" γιατί ο Hitchcock ήθελε να δώσει την εντύπωση ενός αέναου και ατέλειωτου τρόμου...
• Η κόρη της Hedren, η γνωστή Mellanie Grifith έλαβε ένα περίεργο δώρο από τον σκηνοθέτη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων: μια κούκλα που έμοιαζε με την μητέρα της, κατά έναν ανατριχιαστικό τρόπο.  Το καλύτερο ήταν οτι η κούκλα ήταν μέσα σε ένα ξύλινο κουτί που έμοιαζε με φέρετρο!
• Οι γλάροι ταΐζονταν με ένα ειδικό μείγμα σταριού και...whiskey προκειμένου να μην πετάνε, αλλά να παραμένουν έστω και ζαλισμένοι γύρω από στο σκηνικό.
• Τα κρωξίματα των πουλιών επιτεύχθηκαν με το διαρκές forward και backward που γινόταν στο φιλμ, δημιουργόντας αυτόν τον ενοχλητικό και τρομακτικό ήχο.
• Πριν ξεκινήσει την σκηνοθεσία της σκηνής με τα πουλιά που επιτίθενται στην πρωταγωνίστρια, η Hedren είχε ρωτήσει: "Hitch, why would i do this?" και ο τρισμέγιστος της απάντησε: "Because i tell you to".  Προσκυνώ...

(Πηγή IMDB)

Τίποτα το ιδιαίτερο στην tv σήμερα... 

Till tommorow...

Υ.Γ: Μερικά ακόμη poster που βρήκα τριγύρω και μου άρεσαν πολύ, so είπα να τα μοιραστώ και μαζί σας : )