Rosemary's Baby: Pray for Rosemary's baby...

Καλημέρα guyz.  Χθες σας είπα οτι θα ανεβάσω κάτι πιο κλασσικό αργότερα, so είπα να το ανεβάσω σήμερα.  To "Rosemary's Baby" είναι μια ταινία που έπρεπε να έχω δει καιρό τώρα, αλλά δε το είχα κάνει.  Ντροπή μου το ξέρω.  Αποφάσισα λοιπόν να αρπάξω την ευκαιρία τώρα το καλοκαιράκι που παιζόταν σε θερινό και πρέπει να πω οτι η σκηνοθεσία του Polanski ήταν από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει τελευταία.  Η τραγική ειρωνεία της ταινίας σε συνδυασμό με τα πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1969 στη ζωή του μεγάλου σκηνοθέτη, της έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη δημοσιότητα και πλέον συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και φυσικά ως ένα από τα καλύτερα horror movies.  Let's start...

Ένα νεαρό ζευγάρι μετακομίζει σε ένα καινούριο διαμέρισμα και η φαινομενικά ήσυχη ζωή τους αρχίζει να αλλάζει, καθώς περίεργοι γείτονες κάνουν την εμφάνισή τους, χώνοντας την μύτη τους παντού και προσπαθώντας να προσκολληθούν σαν τα στρείδια πάνω στους νεαρούς ένοικους.  Όταν μάλιστα η Rosemary (Mia Farrow) μείνει έγκυος κάτω από περίεργες συνθήκες, τότε η παράνοια και ο φόβος για το αγέννητο μωρό της θα την κυριεύσουν.  Τόσο οι ηλικιωμένοι γείτονες, όσο και ο ίδιος της ο άντρας Guy (John Cassavetes) θα αποτελούν μια καθημερινή απειλή για εκείνη, μέχρι τη στιγμή που θα διαπιστώσει οτι το μυστικό που κρύβουν είναι πολύ πιο σκοτεινό και πολύ πιο...'αρχαίο' απ'οτι είχε ποτέ φανταστεί...
Η ταινία κέρδισε το Oscar 'Β Γυναικείου Ρόλου για την επίμονη γειτόνισσα Minnie (Ruth Gordon) η οποία ήταν εκπληκτικά ενοχλητική, ενώ ήταν υποψήφια και για το αντίστοιχο βραβείο Καλύτερου Προσαρμοσμένου Σεναρίου.  Βασισμένη έτσι κι αλλιώς και αυτή σε ομώνυμη νουβέλα, και συγκεκριμένα αυτή της συγγραφέως Ira Levin, αποτελεί μέρος της σκηνοθετικής τριλογίας του Polanski σχετικά με τον φόβο και την τρέλα που μπορεί να προκαλέσει στους ανθρώπους ο χώρος ενός διαμερίσματος, και γενικότερα οι αστικές κατοικίες.  Οι άλλες δυο του ταινίες είναι το "Repulsion" (1965) με την Catherine Deneuve και το "Le Locataire" (1976) με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Polanski και την Isabella Adjani.  Μέσα από αυτή του την τριλογία ο Polanski βαδίζει στα χνάρια του θριλερικού Hitchcock, αποδεικνύοντας μέχρι και σήμερα με το "The Ghost Writer" (2010) τον λόγο για τον οποίο αποτελεί τον μοναδικό ίσως, άξιο συνεχιστή του.

Στην ταινία τον πρωταρχικό ρόλο έχει ο χώρος.  Ο χώρος που δημιουργεί μια αίσθηση κλειστοφοβίας, που περιορίζει, που δημιουργεί παραισθήσεις, άγχος και νευρωτικές φοβίες.  Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση μια έγκυος γυναίκα παλεύει με την τρέλα της και με τα περίεργα άτομα που την κυκλώνουν. Είναι ευρηματικό το παιχνίδι του Polanski που κάνει τον θεατή να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στις ενδεχόμενες παρανοήσεις και ψευδαισθήσεις μια γυναίκας, η οποία επειδή ακριβώς είναι έγκυος, θεωρείται πιο ευάλωτη και εύθραυστη απέναντι στην καθημερινότητά της.  Είναι λοιπόν έξυπνο το πως βάζει το κοινό σε μια διαδικασία αμφισβήτησης αυτών που βλέπει καθώς μπορεί να μην είναι σίγουρο σχετικά με το κατά πόσο όλα αυτά συμβαίνουν στην πραγματικότητα ή μόνο μέσα στο ταραγμένο της μυαλό.  Φυσικά στην συνέχεια τα πράγματα ξεκαθαρίζουν αρκετά και μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα τι συμβαίνει.  Μέχρι και εκείνη τη στιγμή όμως ο Polanski έχει ωθήσει το σασπένς και την αγωνία στα όρια.  Μέσα από την υπόνοια των πραγμάτων και οχι την ξεκάθαρη απεικόνισή τους, πετυχαίνει ένα εκρηκτικό μείγμα εντυπώσεων, αμφιβολιών και έντονης αμφισβήτησης από την ηρωίδα κυρίως, που σε κρατάει κολλημένο στην θέση σου μέχρι το τέλος.  Ο συνδυασμός εξάλλου ενός αγχωτικού περιβάλλοντος και μιας νευρωτικής πρωταγωνίστριας, αποτελούν σήμερα μια πεπατημένη για πολλούς σκηνοθέτες, και αποδίδει άλλοτε καλύτερα, και άλλοτε χειρότερα ανάλογα φυσικά και με την ικανότητα του κάθε δημιουργού.

Το νανούρισμα που ακούγεται στους τίτλους έναρξης της ταινίας, αν και σύντομο αποτελεί την τέλεια εισαγωγή καθώς δημιουργεί άμεσα ένα ζοφερό και 'σατανικό' κλίμα.  Μετά από την αρχή, τη μέση και το τέλος, η ταινία  κλείνει και πάλι με το νανούρισμα της Mia Farrow το οποίο έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό του μέσα στην ταινία, δημιουργεί τελείως διαφορετικά συναισθήματα στον θεατή.  Η ιστορία έχει παιχτεί και τίποτα δεν μοιάζει ίδιο με την αρχή.
Η σκηνοθεσία του Polanski είναι επιβλητική και σκοτεινή.  Διαρκώς πλανάται η αίσθηση ενός αφανούς κινδύνου μέσα από μισάνοιχτες πόρτες, ονειρικές σεκάνς και ρυτιδιασμένα πρόσωπα γεμάτα προσποιητή καλοσύνη και ενδιαφέρον.  Τα smouth περάσματα της κάμερας από τον έναν χώρο στον άλλο και τα πολλαπλά desolve εντείνουν ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον και προκαλούν σύγχυση και έντονη αγωνία στον θεατή, ο οποίος τελικά φτάνει στην λύτρωση (μαζί με την πρωταγωνίστρια) στο τέλος της ταινίας.  Ακόμα και το τέλος της όμως είναι εντελώς διφορούμενο και υποκειμενικό, όπως ακριβώς και όλος ο τρόπος με τον οποίο αφήνει ο σκηνοθέτης να εξελιχθεί μέχρι ένα σημείο η ταινία.

Η Mia Farrow είναι μετρημένη και πολύ καλή στο ρόλο της Rosemary, με εξάρσεις στη φωνή (κυρίως κραυγές) και το βλέμμα της τα οποία λένε όσα δε θα μπορούσε να πει η ίδια με λόγια.  Η σκηνή με την Farrow να πλησιάζει την μαύρη κούνια (βλ. παραπάνω) έχει γράψει ιστορία για την υπόνοια της φρίκης και την αποτελεσματικότητα του να μην δείχνεις ένα μωρό-τέρας, απλά να το αφήνεις στην προσωπική φαντασία του κάθε ατόμου, η οποία τις περισσότερες φορές είναι πιο αποτελεσματική ακόμα και από την καλύτερη εικόνα. Όμορφη και γλυκιά, αποτελεί το τέλειο 'θύμα' μιας καλά στημένης συνωμοσίας που τη θέλει να βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της.  Στο πλευρό της ο Cassavetes είναι απλά διεκπεραιωτικός, καθώς το βάρος πέφτει στους ώμους της πρωταγωνίστριας και του σχεδόν γοτθικού διαμερίσματος μέσα στο οποίο καλείται να αντιμετωπίσει τους δαίμονές της.  Πραγματικούς ή φανταστικούς.
Η ταινία κυκλοφόρησε λίγο καιρό πριν από την δολοφονία της τότε γυναίκας του Polanski Sharon Tate, από την περιβόητη οικογένεια σατανιστών με υποκινητή τον Charels Manson.  Η γυναίκα του Polanski βρισκόταν στον 8ο μήνα εγκυμοσύνης της και μαζί με ακόμα τέσσερα άτομα δολοφονήθηκαν αγρίως στην εξοχική κατοικία του ζευγαριού.  Από τότε η ταινία έχει δεθεί άρρηκτα με την υπόθεση της δολοφονίας, καθώς οι ομοιότητες είναι πολλές: μια έγκυος γυναίκα, μια αίρεση σατανιστών, δολοφονίες και παράνοια.
Όπως και να έχει όμως το "Rosemary's Baby" εξακολουθεί να προκαλεί μέχρι και σήμερα με την στυλιζαρισμένη του σκηνοθεσία, τις καλές ερμηνείες και την εξαιρετική και αρκούντως δυσοίωνη ατμόσφαιρα που της χάρισε η σκηνοθεσία του Polanski.  Μια κλασσική, must-see ταινία, ιδανική για θερινό κινηματογράφο.

http://www.youtube.com/watch?v=otPyEsObI1M


TRIVIA

• H Farrow έφαγε πραγματικά ωμό συκώτι για τις ανάγκες μιας σκηνής!
• Το μωρό της Rosemary γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1966, δηλαδή 6/66.
• Υπήρχε μια φήμη οτι η ταινία είχε αρχικά προταθεί στον Hitchcock, κάτι που ήταν τελικά αναληθές καθώς ο ίδιος δεν είχε προσεγγίσει ποτέ αυτή τη δουλειά.
• Είναι η πρώτη ταινία του Polanski που βασίστηκε σε νουβέλα.  Ο ίδιος μάλιστα μη γνωρίζοντας το πόσο ελεύθερη μπορούσε να είναι η μεταφορά, αποφάσισε να μεταφέρει αυτούσιους τους διαλόγους, τα χρώματα και τα ρούχα, όπως αυτά περιγράφονταν στο βιβλίο.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 22:00, American Buffalo, με τους Dustin Hoffman, Dennis Franz.  Μεταφορά ομώνυμου θεατρικού έργου του David Mamet.  Η περιπέτεια ενός μικροπωλητή που ανακαλύπτει οτι το νόμισμα που μόλις πούλησε αξίζει πολύ περισσότερο από όσο πίστευε...

STAR: 02:00 Re-Cycle.  Το έχω ανεβάσει, βρείτε το στον ασιατικό κινημ/φο και δείτε το.

Adios...