Fight Club: If this is your first night at Fight Club, you HAVE to fight...

Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα να έχουμε.  Λοιπόν αυτή τη φορά ο blogger γαμήθηκε κανονικά!  Ναι ναι δε φοβάμαι να το πω, γιατί πολύ απλά αυτό έκανε: ΓΑ-ΜΗ-ΘΗ-ΚΕ!  Βέβαια από την άλλη πλευρά έχοντας καταγράψει το συνταρακτικό σύνολο των 3 ψήφων (χειροκρότημα) έχουμε νικητή το "Fight Club", μιας που βρίσκεται στη πρώτη θέση με τον κοντοπίθαρο Ε.Τ.  Και τώρα ερωτώ: ποια είναι εμένα η δική μου θέση απέναντι σε αυτή την κατάσταση;  Διότι ναι το δέχομαι, τσάμπα ο blogger, αλλά από τότε που τον πήρε η Google έχει συνουσιασθεί όοοοοολο μαζί το σύμπαν.  Και ξαναρωτώ, πρέπει να νοιώθω καλά που η αγαπημένη μου ταινία βγήκε πρώτη με 3 ολόκληρες ψήφους; (δεύτερο χειροκρότημα).  Για να μην συγχυστώ περισσότερο μιας που ξεκίνησε λίγο περίεργα η σημερινή μέρα, λέω να προχωρήσω στο ζουμί και να απολαύσω τουλάχιστον την ευκαιρία που μου δόθηκε να γράψω για την all time favorite ταινία μου.  Και να μην ξεχάσω: ευχαριστώ όλους όσους συμμετείχαν και σε αυτή τη ψηφοφορία, ειλικρινά.  Άσχετα αν δεν εμφανίστηκαν ποτέ τα αποτελέσματα and the truth (about the winner) is out there, ευχαριστώ πολύ για την εβδομαδιαία σας συμμετοχή.  Μέσα απ' τη καρδιά μου...(εδώ θέλω ένα τρίτο χειροκρότημα για εμένα παρακαλώ :P )

O Edward Norton υποδύεται έναν βολεμένο τύπο που έχει τη δουλίτσα του, το διαμερισματάκι του, δεν έχει φίλους, δεν έχει γκόμενα, πάσχει από αϋπνία και έχει ένα βασικό πρόβλημα: σιχαίνεται βαθιά και εντελώς υποσυνείδητα την ίδια του τη ζωή.  Όταν μια μέρα γνωρίσει σε ένα επαγγελματικό του ταξίδι τον Tyler Durden (Brad Pitt) έναν κατασκευαστή και πωλητή σαπουνιών, τότε θα πρέπει να ξεχάσει την μέχρι τότε μίζερη ζωή του μια για πάντα.  Παράλληλα μια μυστηριώδης γυναίκα η Marla Singer (Helena Bonham Carter) θα εισβάλει στην καθημερινότητά του και ο Norton θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που δεν την είχε ποτέ του φανταστεί.  Ή μπορεί και οχι...
4 χρόνια μετά το εξαιρετικό "Se7en" (1995)ο David Fincher επέστρεψε με τo "Fight Club" (1999) την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του περίεργου συγγραφέα, Chuck Palahniuk, δίνοντας για μια ακόμη φορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον Brad Pitt.  Μέχρι σήμερα τον έχει επιλέξει για τρεις ταινίες του, συμπεριλαμβανομένης και της "The Curious Case of Benjamin Button" (2009).  Οχι τυχαία επιλογή βέβαια, καθώς σε όλες τις παραπάνω ταινίες ο Pitt είναι τέλειος. Στην προκειμένη περίπτωση ο συνδυασμός Pitt-Norton-Carter αποτελεί κατά την ταπεινή μου άποψη μια από τις καλύτερες και με εξαιρετική χημεία 'τριάδες' που έχω δει ποτέ στον κινηματογράφο.

Ο ίδιος ο Palahniuk είχε δηλώσει οτι η ταινία αποτέλεσε μια μεγάλη βελτίωση για το βιβλίο του, πράγμα σπάνιο αφού συνηθίζεται τα βιβλία να υπερτερούν των ακόλουθων ταινιών τους.  Το γεγονός και μόνο οτι ο συγγραφέας παραδέχτηκε κάτι τέτοιο λέει πολλά, και επειδή τυγχάνει να έχω διαβάσει και εγώ το βιβλίο πρόσφατα, μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι αυτό που λέει είναι μια μεγάλη αλήθεια.  Το "Fight Club" είναι μια από αυτές τις ευτυχείς συμπτώσεις οπού σκηνοθεσία, ερμηνείες, πλοκή και soundtrack είναι όλα προσεγμένα μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια, δίνοντας έτσι ένα αποτέλεσμα που προκαλεί όλες σου τις αισθήσεις και λίγο μετά το τέλος της, σε βάζει σε μια κατάσταση διαρκούς εσωτερικής αναζήτησης του τύπου ποιος είμαι;, τι κάνω στη ζωή μου;, ποιος ο λόγος να ζω; και τα σχετικά.  Αν και μιλάμε ουσιαστικά για μια παρουσίαση υπαρξιακών ερωτημάτων και προσωπικών μονολόγων, η ταινία τα βλέπει όλα αυτά μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα από αυτό των κλασσικών μονότονων και άνευ σημασίας ταινιών που προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις σε αιώνιες ερωτήσεις.  Εδώ ο Polahniuk σε πρώτη φάση και ο Fincher σε δεύτερη τα καθιστούν απτά και πραγματικά μέσα από μια λέσχη πυγμαχίας για άνδρες.  Εκεί ο καθένας μπορεί να είναι όποιος θέλει να είναι, να βρει ένα σκοπό και ένα νόημα στη ζωή του και να αποδείξει οτι μπορεί να φτάσει στην δική του 'θέωση' μέσα από το ξύλο, το άφθονο αίμα που ρέει στις παράνομες λέσχες και την απόκτηση ενός διαφορετικού τρόπου που αντιμετωπίζει τη ζωή.  Only when you lose everything, you are free to do anything...
Η σκηνοθεσία του Fincher προσωπικά με 'έστειλε αδιάβαστη'.  Ο τρόπος που χειρίζεται την κάμερα ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, τα special efects τα οποία λειτουργούν καταλυτικά στην παρουσίαση των χαρακτήρων (π.χ πόσο τρομερή η σεκάνς που δείχνει πως ανατινάζεται το διαμέρισμα του Norton ή το πως μοιάζει να 'βγαίνει' η κάμερα μέσα από το καλάθι με τα σκουπίδια), τα άκυρα stop και freeze frame μέσα στην πλοκή, το πως οι χαρακτήρες μοιάζουν να απευθύνονται σε εμάς τους θεατές πολλές φορές και το έξυπνο twist της υπόθεσης που δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο στο τέλος, όλα αυτά καθιστούν την σκηνοθεσία του εντελώς πρωτοποριακή και απόλυτα ταιριαστή σε μια τόσο σκοτεινή και αλληγορική ταινία.

Χαρακτηριστική είναι η αλλεπάλληλη εμφάνιση διαφόρων brands και αλυσίδων καταστημάτων στην ταινία, διόλου τυχαία φυσικά.  Στο πλαίσιο του "lose everything to do anything" ο σύγχρονος υπερ-καταναλωτής πρέπει να απαρνηθεί τα πάντα στην μικροαστική ζωή του.  Τα φιρμάτα κοστούμια, τα ξύλινα έπιπλα γνωστής εταιρίας που είναι όλα ίδια μεταξύ τους, χωρίς καμία αίσθηση μοναδικότητας, το βόλεμα που προσφέρει ένας γεμάτος, δερμάτινος χαρτοφύλακας και ένα super ντιζαϊνάτο inox ψυγείο.  Τότε και μόνο τότε θα μπορέσεις να πιάσεις 'πάτο' και να γεννηθείς και πάλι από το μηδέν.  Το "Fight Club" είναι μια απόλυτα αλληγορική ταινία πάνω στην υπερκαταναλωτική μανία του σύγχρονου κόσμου, την γρήγορη ζωή και την ψυχαναγκαστική ανάγκη του καθένα να νοιώθει οτι ανήκει κάπου, οτι γίνεται δεκτός από τη μάζα.  Well fuck that, σύμφωνα με τον Tyler Durden.  Σίγουρα ο σκοπός του δεν είναι τελικά και τόσο αγνός, αλλά ο τρόπος σκέψης του είναι σίγουρα ενδιαφέρων.  Η σταδιακή αλλαγή που επέρχεται στον Norton μέσα από την επίδραση του του ασκεί ο Pitt, είναι χαρακτηριστική.  Η συνήθεια παίζει πρωταρχικό ρόλο εδώ και είναι τρόπος ζωής.  Μαθαίνεις να ζεις χωρίς το τραπεζάκι IKEA ή χωρίς τις ριγέ, μεταξωτές σου γραβάτες όταν συνηθίσεις να το κάνεις, γιατί αν δεν το κάνεις "The things you own, end up owning you".  Μεγάλη αλήθεια...

Για να αποδοθεί ιδανικά αυτή η εσωτερική-εξωτερική αλλαγή του ήρωα πρέπει να δημιουργηθεί και το κατάλληλο περιβάλλον.  Τι καλύτερο λοιπόν από υγρά καταγώγια, σαπισμένα πατώματα άθλιου, εγκαταλελειμμένου σπιτιού, βρωμιά και δυσωδία μέχρι και στην παραμικρή λεπτομέρεια της ταινίας; Ακόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι κουρελιασμένοι, άρρωστοι που βρίσκουν λίγη παρηγοριά σε ομάδες στήριξης, βασανισμένοι από την ίδια τους την ύπαρξη, αυτοκαταστροφικοί και μίζεροι.  Για να αποδοθεί ακόμα καλύτερα αυτή η κακοφορμισμένη κατάσταση, φαίνεται οτι και η εργασία του πρωταγωνιστή είναι κούφια, χωρίς κανένα νόημα και απολύτως κανένα μέλλον.  Ο Νorton είναι εκπληκτικός.  Δυστυχής και μόνος προσεύχεται για ένα αεροπορικό δυστύχημα που θα τον γλυτώσει από μια επαναλαμβανόμενη, ζοφερή πραγματικότητα.  Η Carter είναι ένα ανθρώπινο ερείπιο με υπολείμματα συναισθήματος και μανιοκαταθλιπτικές συμπεριφορές, ενώ ο Pitt ένας επικίνδυνος χειραγωγός/σταρχιδιστής με ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την δημιουργία εκρηκτικών υλών, που ενδιαφέρεται για την καταστροφή του σύγχρονου κόσμου όπως τον ξέρουμε, μέσα από τη στρατολόγηση space monkeys και την πραγμάτωση τρομοκρατικών ενεργειών.  Το ιδανικό περιβάλλον για να χάσει κανείς τον εαυτό του ή να γνωρίσει έναν νέο...
Πέρα από την ιλλιγιώδη σκηνοθεσία και τις τρελλαμένες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, το OST της ταινίας από "Τhe Dust Brothers" προσφέρει μια αλλόκοτη και παρανοϊκή δυναμική, που μοιάζει σχεδόν σαν να βρίσκεσαι σε όνειρο.  Μιλάμε για μουσικά κομμάτια που έχουν παιχτεί ξανά και ξανά σε τηλεοπτικά spotakia, διαφημίσεις και σίγουρα σε κάποια σειρά του Παπακαλιάτη, αλλά η μοναδική θέση που τους ταιριάζει είναι εδώ.  Απλά.
Εξαιρετικοί και οι διάλογοι-ατάκες που σε κερδίζουν από την αρχή, και οι οποίοι άνετα συγκαταλέγονται πλέον σε all time favorite quotes από ταινίες.  Ειρωνικοί και με καυστική διάθεση, αποτελούν το τέλειο εργαλείο στο στόμα των ηρώων και απογειώνουν ένα έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερο και πρωτοποριακό φιλμ.  Τέλος ας μη ξεχνάμε και τα opening credits που είναι σίγουρα από τα καλύτερα με φοβερό theme ("Stealing Fat") που σου δημιουργεί αμέσως την κατάλληλη διάθεση.
Δεν έχω να πω τίποτα άλλο.  Απλά ξανά(δείτε) την.

http://www.youtube.com/watch?v=J8FRBYOFu2w&feature=related

Opening sequence: http://vimeo.com/7695947

TRIVIA

• Ο χαρακτήρας του Brad Pitt σε πρώτη φάση θα έδινε συνταγές για την δημιουργία σπιτικών εκρηκτικών, οι οποίες είναι πραγματικές (όπως γίνεται στο βιβλίο).  Για λόγους όμως δημόσιας ασφάλειας, αποφάσισαν τελικά να δημιουργήσουν 'φανταστικές' συνταγές. (μην αγχώνεστε, υπάρχει πάντα το βιβλίο).
• Σε μια σκηνή οπού ο Norton και ο Pitt είναι μεθυσμένοι και χτυπάνε μπαλάκια του γκολφ, είναι μεθυσμένοι στην πραγματικότητα!
• Τρεις ντετέκτιβ εμφανίζονται στο φιλμ και τα ονόματά τους είναι det. Andrew, det. Kevin και det. Walker.  O Andrew Kevin Walker είναι ο σεναριογράφος του "Se7en" που σκηνοθέτησε ο Fincher.
• Ένα κύπελλο από καφέ Starbuckss είναι ορατό σε πολλές από τις σκηνές της ταινίας.
• H Courtney Love και η Winnona Ryder ήταν υποψήφιες για τον ρόλο της Marla.  Τελικά ξέμειναν στις Helena Bonham Carter και Reese Witherspoon, η οποία βρήκε τον ρόλο πολύ σκοτεινό, και έτσι τον πήρε η Helena.  Thank God.
• Μετά από την προειδοποίηση για copyright, υπάρχει μια ακόμη στην ταινία.  Από τον Tyler Durden:    

"If you are reading this then this warning is for you. Every word you read of this is useless fine print is another second off your life. Don't you have other things to do? Is your life so empty that you honestly can't think of a better way to spend these moments? Or are you so impressed with authority that you give respect and credence to all who claim it? Do you read everything you're supposed to read? Do you think everything you're supposed to think? Buy what you're told you should want? Get out of your apartment. Meet a member of the opposite sex. Stop the excessive shopping and masturbation. Quit your job. Start a fight. Prove you're alive. If you don't claim your humanity you will become a statistic. You have been warned... Tyler"

• O Pitt και η Carter πέρασαν 3 μέρες κάνοντας οργασμικούς ήχους, προκειμένου να καταγραφούν για τις ερωτικές τους σκηνές που δε βλέπουμε ποτέ.
• Η αναπνοή της Marla μέσα στην παγωμένη σπηλιά είναι αναπαραγωγή της παγωμένης ανάσας του Leonardo di Caprio από τη ταινία "Titanic" (1997)!
• Σε μια σκηνή οπού ο Pitt δίνει έναν εμπνευσμένο λόγο στα μέλη του Fight Club λέει τα εξής: "We've all been raised on television to believe that one day we'd all be millionaires and movie gods and rock stars".  Ακριβώς τη στιγμή που λεει "rock star" κοιτάζει τον Jared Leto, ο οποίος ένα χρόνο πριν είχε δημιουργήσει το συγκρότημα "30 Seconds to Mars".
• Μερικά από τα ονόματα που χρησιμοποιούσε ο Norton στις ομάδες στήριξης είναι από ταινίες.  Το όνομα Cornelius, από "Planet of the Apes" (1968), αλλά και ονόματα που είχε ο Robert de Niro, όπως Travis από "Τaxi Driver" (1967) και Rupert από "Τhe King of Comedy" (1982).

(Πηγή IMDB)

Τίποτα η tv σήμερα.... 

Τα λέμε πάλι αύριο...