Καταρχάς να πω οτι μου ήταν πολύ δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα στα δυο εξαιρετικά poster της ταινίας και έτσι αποφάσισα να βάλω και τα δυο. Νομίζω οτι είναι από τις καλύτερες αφίσες της δεκαετίας που μας πέρασε (πέρασε κιόλας;) γιατί αποκαλύπτουν με κομψότητα την σκοτεινά όμορφη φύση της ταινίας. Προσωπική μου επιλογή είναι το δεύτερο, με την κοκκινομάλλα και το τριαντάφυλλο, καθώς το βρίσκω απόλυτα αισθησιακό, αλλά και ανησυχητικό ταυτόχρονα. Now let's get to the chase...
O Jean-Baptiste Grenuillle (Ben Whisaw) είναι ένας νεαρός με μια πολύ ιδιαίτερη ικανότητα που τον κάνει να ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους: γεννήθηκε με μια εξαιρετικά οξυμένη αίσθηση όσφρησης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπορεί να αντιλαμβάνεται μυρωδιές και αρώματα που βρίσκονται ακόμα και πολλά μέτρα μακριά του. Από τον τρόπο που μυρίζουν οι ζεστές πέτρες, μέχρι το άρωμα από μια γυναίκα, το οποίο θα αποτελέσει και την μεγάλη του εμμονή. Έχοντας αυτή την δυνατότητα θα μαθητεύσει σε πρώτη φάση στο πλευρό ενός αρωματοποιού, του Giuseppe Baldini (Dustin Hoffman) ο οποίος θα εντυπωσιαστεί από την εκπληκτική ικανότητα του Jean. Όταν ο νεαρός μάθει όσα μπορέσει κοντά του, θα πάρει τον δικό του δρόμο κάνοντας στόχο της ζωής του να φτιάξει το υπέρτατο άρωμα, η επιτυχία του οποίου κρύβεται στην πολύ 'ξεχωριστή' του φόρμουλα....
Ο σκηνοθέτης του πολύ καλού "Run Lola Run" (1998) Τom Tykwer μεταφέρει στο κινηματογραφικό πανί το best-seller του Γερμανού συγγραφέα Patrick Suskind, Das Parfume. Εάν αναλογιστούμε για μια ακόμη φορά οτι πρόκειται για βιβλίο, η ταινία είναι μάλλον καλή, καθώς έχει καταφέρει να μείνει πιστή σε αυτό σε ένα μεγάλο ποσοστό. Η αισθητική της εποχής, τα κοστούμια, οι τοποθεσίες και γενικά όλο το feeling του παριζιάνικου 18ου αιώνα έχει αποδοθεί όσο το δυνατόν καλύτερα. Βέβαια αυτό που πρέπει να προσέξει κανείς είναι λίγο το τέλος της ταινίας. Ήταν μεγάλη αδικία νομίζω ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε από άτομα που δεν είχαν διαβάσει το βιβλίο και συνεπώς δεν γνώριζαν οτι πρόκειται για μια φανταστική κατάσταση, που πάει το πράγμα σε άλλο επίπεδο. Για όσους όμως την παρακολούθησαν έχοντας στο μυαλό τους το γραπτό έργο, τότε σίγουρα ήταν μια 'Α δικαίωση.
Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε ουσιαστικά για μια ταινία που αποτελεί μια μίξη διαφόρων ειδών. Ολίγον από ρομάντζο, ολίγον από φαντασία και αρκετές πινελιές αγωνίας-θρίλερ, συνθέτουν την σκηνοθετική της παρουσίαση. Όπως τα περισσότερα φιλμ αυτής της λεγόμενης κατηγορίας 'Εποχής', έτσι και το "Perfume..." βασίζεται κατά κύριο λόγο στην ρεαλιστική απόδοση της τότε ατμόσφαιρας και πραγματικότητας. Συντηρητικές δεσποινίδες με φουφουλιαστά φορέματα και φίνα καπέλα, αυστηροί πατεράδες με λευκές-α λα δικαστές-περούκες και πούδρα στο πρόσωπο, εντυπωσιακές και πλουμιστές επαύλεις από την μια πλευρά και από την άλλη, απόκληροι της ζωής που ζητιανεύουν σε υγρά στενοσόκακα, παρθένες πλήστρες και πόρνες με τονισμένο από τον κορσέ μπούστο, μικροαπατεώνες και επικίνδυνοi άνδρες έτοιμοi για τα χειρότερα εγκλήματα, όπως ακριβώς και ο πρωταγωνιστής μας.
Σε αυτή τη περίπτωση οι γνωστές ρήσεις οτι 'τα φαινόμενα απατούν' και 'τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι' επιβεβαιώνονται πανηγυρικά. Ο Jean είναι μικροκαμωμένος και περνάει σχεδόν απαρατήρητος μέχρι τη στιγμή που εκδηλώνεται το δολοφονικό του ένστικτο και αρχίζει να ξεκάνει μια μια τις γυναίκες που βάζει στο μάτι.
Η γυναικεία παρουσία αποτελούσε εξάλου από πάντα αντικείμενο θαυμασμού, έρωτα και ηδονοβλεπτικών ορμών. Από αρχαιοτάτων χρόνων σε κάθε ανθρώπινη έκφανση η γυναίκα ήταν πρότυπο καθώς εκπροσωπούσε την ομορφιά και την δημιουργία. 'Ετσι και στον κινηματογράφο η θηλυκή ύπαρξη έχει προκαλέσει πολέμους, αντιζηλίες, πάθη και ακραίες αντιδράσεις. Παρόλα αυτά κανένα πάθος απέναντι της δεν έχει εκφραστεί πιο απόλυτα μέσα από την ανάγκη ενός άνδρα να εγκλωβίσει την μυρωδιά του γυναικείου σώματος μέσα σε ένα μπουκαλάκι, καθιστώντας το έτσι το τελειότερο άρωμα που έχει υπάρξει ποτέ. Η ακατανίκητη έλξη και ο πόθος (άρρωστος μεν, πόθος δε) του ήρωα απέναντι στην φυσική μυρωδιά που αναδίδει ένα σώμα-πόσο μάλλον αυτό μιας πληθωρικής γυναίκας του 18ου αιώνα- λειτουργεί σαν κινητήριος δύναμη και ξυπνάει 'το κτήνος μέσα του'. Αναμεμειγμένη με διάφορα ακόμη αιθέρια έλαια και πέταλα λουλουδιών ο Jean δημιουργεί το πιο μεθυστικό άρωμα που μύρισε ποτέ ανθρώπινη μύτη και έχει τους πάντες στα πόδια του, μέσα σε μια ψυχεδελική και τύπου παιδιά των λουλουδιών, τελική σεκάνς της ταινίας. Κρίμα που για να γίνει αυτό έπρεπε να θυσιαστούν μια ντουζίνα κοκκινομάλλικα, μελαχρινά και ξανθά τρυφερούδια...
Η έφεση του δολοφόνου μας προς τις κοκκινομάλλες είναι εμφανής (και πως να μην είναι άλλωστε όταν η κόκκινη χαίτη ανεμίζει στον αέρα και στέλνει μυρωδάτα vibes στην λαγωνική του μύτη). Το κόκκινο χρώμα εξάλλου κυριαρχεί στην ταινία είτε με την μορφή μαλλιών, είτε με τη μορφή τριαντάφυλλων και ούτω καθεξής. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Το χρώμα του πάθους, του έρωτα, της αγάπης, αλλά και το χρώμα του αίματος, του φόνου και της απώλειας. Στο ευρύτερο πλάνο της η ταινία παίζει διαρκώς με χρωματικές αντιθέσεις που τις περισσότερες φορές έχουν να κάνουν και με την διαφοροποίηση του κοινωνικού status quo των ηρώων. Εδώ ο Alan Rickman, κατά κόσμον Severus Snape βρίσκεται ερμηνευτικά έτη φωτός μακριά από τους υπόλοιπους. Με τον Ben Whisaw να κρατάει έναν αξιοπρεπή ρυθμό, καθώς έχει το ταλέντο του βλέμματος, ο Rickman είναι το δυνατό χαρτί της ταινίας από άποψη cast (άντε βάλτε σε αυτό και την περιορισμένη συμμετοχή του Hoffman, που είναι ο Hoffman). Η επιτομή της αυστηρότητας, υπερπροστατευτικός με την νεαρά κόρη του (που πας ρε κοπελιά κι εσύ με κοκκινέ μαλλί;) και με βαθιά φωνή, αποτελεί το τέλειο παράδειγμα εποχικού μπαμπά και αποδεικνύει γιατί τέτοιοι ρόλοι του πάνε πολύ.
Σίγουρα το τέλος της θα κάνει πολλούς να απορήσουν, αλλά τονίζω και πάλι πως οτι βλέπετε είναι καθαρά στο πλαίσιο μιας μεταφορικής σημασίας. Προσωπικά μου θύμισε έντονα την "Αυτοκρατορία των Αισθήσεων" (1976) του Nagisa Oshima στην οποία με έναν παρόμοιο τρόπο τονίζεται ο άκρατος πόθος που μπορεί να νοιώθει κάποιος για κάποιον άλλο. Δεν θα πω κάτι περισσότερο πάνω σε αυτό, καθώς δε θέλω να αποκαλύψω πράγματα που ενδεχομένως δεν έχετε δει, αλλά και επειδή θα ανέβει και αυτή η ταινία σύντομα στο blog. Εφιστώ παρόλα αυτά την προσοχή σας στα αλληγορικά τέλη και των δυο ταινιών: η αγάπη και το πάθος οδηγούν σε απρόσμενα αποτελέσματα. Όταν θες κάποιον τόσο πολύ που δεν αντέχεις, δεν κρατιέσαι, θες σε ορισμένες περιπτώσεις να τον 'φας' για να τον νοιώσεις όσο πιο κοντά σου γίνεται, αυτό ακριβώς πραγματεύονται τα τέλη των ταινιών αυτών.
Όμορφη σκηνοθεσία, εξαιρετική υπόθεση και αρκετά καλές ερμηνείες, καθιστούν το "Perfume: The Story of a Murdered" μια ταινία που κάνει αίσθηση κυρίως λόγω της ιδιαιτερότητας στην πλοκή της. Θα αρέσει σίγουρα στους περισσότερους. Δείτε την.
http://www.youtube.com/watch?v=R6prLSE3Acc
- O Ridley Scott είχε αναλάβει την σκηνοθεσία αρχικά, αρκετό καιρό πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Επίσης και ο Tim Burton είχε δείξει ενδιαφέρον (κλαψ).
- Άλλοι σκηνοθέτες που είχαν ενδιαφερθεί για την ταινία ήταν ο Martin Scorsese, o Milos Forman και ο Stanley Kubrick (μπασκλασαρία δηλαδή...)
- Από το 2006 (έτος κυκλοφορίας της ταινίας) θεωρείται η πιο ακριβή γερμανική παραγωγή.
- Και τώρα κάτι για να ξενερώσουμε λίγο: το υγρό που φαίνεται ως το τέλειο άρωμα στο τέλος είναι...coca cola διαλυμένη με νερό. Απομυθοποίηση τώρα...
- Όταν ο σκηνοθέτης γύριζε τις σκηνές στο Παρίσι, ήταν τόσο σχολαστικός στο να φαίνεται σωστή η...βρωμιά, ώστε του δόθηκε από το συνεργείο το παρατσούκλι 'Lord of the Dirt'.
- Χρησιμοποιήθηκαν 1400(!) κοστούμια συνολικά, τα οποία μετά την απαραίτητη παλαίωση και βρόμισμα το οποίο υπέστησαν φορέθηκαν από τους ηθοποιούς. Ο Tykwer απαίτησε μάλιστα οι ηθοποιοί να φορούν τα κοστούμια τους σε καθημερινή βάση για πολλές ώρες, και μάλιστα ακόμα και να κοιμούνται με αυτά!
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
NET: 00:15, Jamon Jamon, με τους Penelope Cruz, Javier Bardem. Κωμωδία ισπανική παραγωγής. Ένα ζευγάρι αποφασίζει να παντρευτεί, ενάντια στις αντιρρήσεις της μητέρας του γαμπρού, η οποία βάζει έναν άλλον άνδρα να σαγηνεύσει την μέλλουσα νύφη της, και τον οποίο καταλήγει να ερωτευθεί η ίδια. Επική σκηνή μονομαχίας των δυο ανδρών με αλλαντικά!
Cya αύριο guyz!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου