Snow White and the Huntsman: A new twist on a classic fairy tale

NEW ARRIVAL

Καλημέρα σε όλους!  Σήμερα και μετά από αρκετό καιρό θα ασχοληθούμε με καινούρια ταινιούλα που βγαίνει στους κινηματογράφους από αύριο.  Η αλήθεια είναι πως το "Snow White and the Huntsman" φαινόταν οτι θα ήταν μια δυνατή, φανταστική περιπέτεια, ήδη από τα πρώτα trailers, και πρέπει να παραδεχτώ οτι όντως η εκτέλεσή της ήταν υπεράνω προσδοκιών.  Συνεπώς σας την προτείνω ανεπιφύλακτα, για ένα φουλ διωράκι μαγείας, μπόλικης δράσης και πολλαπλών δόσεων κακίας από την υπέροχη Charlize Theron.  Here we go!

Μακριά από τη κλασική, παραμυθατζίδικη συνταγή της Χιονάτης των Αδελφών Grimm, βρίσκεται αυτή η νέα ταινία που αφορά την περιπέτεια της αγνής και αθώας, νεαρής πριγκίπισσας.
Λίγο καιρό πριν είχε βγει στις αίθουσες η version του σκηνοθέτη Tarsem Singh, η οποία παρέπεμπε περισσότερο σε οικογενειακή ταινία Disney, με φαντασμαγορικά κοστούμια (κληροδότημα της αποθανούσας πια Eiko Ishioka) και ελαφρώς χιουμοριστικές ατάκες.  Η αλήθεια είναι πως το "Mirror, Mirror" δεν είχε και τόσο μεγάλη επιτυχία, καθώς φάνηκε να του έλειπε αυτό το 'κάτι' (όπως λέει και η Καιτούλα η Γαρμπή) που θα το απογείωνε.  Αντιθέτως η ταινία του Rupert Sanders, αποτελεί ένα ώριμο και γοτθικό δημιούργημα, που έχει ακριβώς τις σωστές δόσεις από τα πάντα: δράση, συναίσθημα, ελάχιστες κωμικές ατάκες (που όμως είναι όντως κωμικές), εντυπωσιακά εφέ, γρήγορη σκηνοθεσία και ένα σενάριο το οποίο έχει καταφέρει να προσαρμόσει τις παραδοσιακές στιγμές της Χιονάτης-βλ. δηλητηριασμένο μήλο- με τρόπο που δένει αρμονικά με το σκοτεινό και φουλ στη μαύρη μαγεία περιβάλλον.

Η Χιονάτη (Kristen Stewart) έχει πια μεγαλώσει, αλλά δεν έχει ζήσει καμία χαρούμενη στιγμή στη ζωή της εδώ και καιρό, και συγκεκριμένα από τότε που η πανέμορφη, αλλά κακιασμένη βασίλισσα Ραβένα (Charlize Theron) σκότωσε τον βασιλιά πατέρας της μικρής τότε Χιονάτης, πήρε τον θρόνο του και μαζί ολόκληρο το βασίλειο, το οποίο αποτελεί πια κρανίου τόπο.  Η σκοτεινιά και η απελπισία βασιλεύουν μέχρι εκεί που φτάνει η πανίσχυρη μαγεία της Ραβένα και η όμορφη πριγκίπισσα βρίσκεται φυλακισμένη στο ψηλότερο σημείο του πύργου και όσο η μητριά της 'τρέφεται' με τα νιάτα διαφόρων γυναικών, προκειμένου να παραμείνει για πάντα νέα, αγνοεί οτι η Χιονάτη είναι η καταστροφή, αλλά ταυτόχρονα και η σωτηρία της.  Όταν λοιπόν ο Καθρέφτης την πληροφορήσει οτι μόνο η παλλόμενη καρδιά της Χιονάτης μπορεί να της χαρίσει την αιώνια ζωή, εκείνη θα αποφασίσει να τη σκοτώσει, όμως εξαιτίας ενός αναπάντεχου ευρήματος, η Χιονάτη θα καταφέρει να το σκάσει.  Η βασίλισσα οργισμένη από αυτή την αποτυχία, θα καλέσει τον Κυνηγό (Chris Hemsworth) προκειμένου να την εντοπίσει και να την φέρει πίσω, αφού όπως φαίνεται η μαυρομαλλούσα κοπέλα έχει χαθεί στο απειλητικό, Σκοτεινό Δάσος.  Ο Κυνηγός θα ξεκινήσει τον δρόμο του, αλλά η αγνότητα της Χιονάτης θα τον κάνει να αλλάξει γνώμη.  Τώρα η οριστική μάχη Καλού και Κακού βρίσκεται μόλις λίγες μέρες μακριά...

Η ταινία αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Rupert Sanders ο οποίος εκτός από αυτή έχει περιοριστεί στη δημιουργία διαφημιστικών και short films (btw η officail σελίδα του είναι από τις πιο ωραίες και ιδιαίτερες που έχω δει τελευταία.  Check it: http://www.rupertsanders.com/index.html?ref=0)
Πόσο λοιπόν εντυπωσιακό μπορεί να είναι το γεγονός πως πέρα από ελάχιστα μικρού μήκους φιλμ, ο Sanders κατάφερε και σκηνοθέτησε μια τόσο αξιοπρεπή ταινία φαντασίας;  Μάλλον πολύ, αν μάλιστα αναλογιστούμε και ένα άλλο, πρόσφατο παράδειγμα σκηνοθέτη, αυτό του Joss Whedon, ο οποίος μπορεί να συμμετείχε κυρίως σε τηλεοπτικές σειρές, αλλά μας έδωσε τους πολύ καλούς "The Avengers".
Επιστρέφοντας και πάλι στα σημερινά μας, νομίζω πως πίσω από την επιτυχή (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) απόδοση της ιστορίας, μεγάλο ποσοστό έπαιξε και το σενάριο το οποίο βρήκα πολύ καλά δοσμένο και σκηνοθετημένο.  Δεν είναι να απορεί βέβαια κανείς, καθώς ο ένας εκ των σεναριογράφων στην προκειμένη περίπτωση είναι ο προτεινόμενος για Oscar Hossein Amini, ο οποίος μας χάρισε πέρσι το εξαιρετικό σενάριο της καλύτερης ταινίας της χρονιάς, του "Drive".
Έτσι λοιπόν έχοντας μια αξιοπρεπέστατη σκηνοθεσία από πλευράς Sanders η οποία εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί 'μπαρτονική', ένα πολύ καλό σενάριο το οποίο περιορίζει τις 'τρύπες' στο ελάχιστο και δίνει φρέσκια πνοή στον μύθο της Χιονάτης, αλλά και τον παραγωγό του "Alice in Wonderland" (από την οποία είναι εμπνευσμένο σίγουρα ένα κομμάτι της ταινίας), Joe Roth, θα έλεγε κανείς οτι η ταινία ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς.  Και αν σε αυτό προσθέσουμε επίσης το εντυπωσιακό cast και την αξιοζήλευτη μουσική επένδυση (original music score από James Newton Howard, και soundtrack από Florence+ the Machine), τότε σίγουρα μπορούμε να μιλάμε για μια επιτυχημένη, κινηματογραφική συνταγή.

Αυτό που μου προκάλεσε ευχάριστη εντύπωση είναι το πόσο καλοφτιαγμένα μοιάζουν τα εφέ, αλλά και η χρήση του CGI που εδώ μπορεί να προδίδει τη φύση του, δε παύει όμως να προδίδει κάτι το ονειρικό-όπως εξάλλου απαιτείται-στη ταινία.
Η σκηνοθεσία του Sanders δε μοιάζει να βαλτώνει πουθενά, αλλά θυμίζει και ορισμένες φορές ολίγον από Lord of the Rings, ιδιαίτερα όταν μας παρουσιάζει αποσπασματικά το ταξίδι της Χιονάτης, του Κυνηγού και των Νάνων, σε καταπράσινα λιβάδια και άγρια, βουνίσια τοπία.  Και μιας που ανέφερα και τους Νάνους, προσέξτε τους ιδιαίτερα καθώς στην πραγματικότητα δεν είναι νάνοι, αλλά κανονικού αναστήματος ηθοποιοί!  Για παράδειγμα κάπου ανάμεσά τους θα διακρίνετε τους Nick Frost, Toby Jones, Ian McShane και Bob Hoskins, οι οποίοι με τη βοήθεια της τεχνολογίας, έχουν μετατραπεί σε πρώτης τάξεως νάνους και η αλήθεια είναι πως αν δε τους ξέρεις, τους περνάς για πραγματικούς νάνους, μιας που η δουλειά που έχει γίνει στην σωστή, ανατομική τους απόδοση είναι τέλεια.
Το γενικότερο feeling που μπορεί κανείς να αποκομίσει από τη ταινία, είναι πως πρόκειται για μια γοτθική περιπέτεια, που παρουσιάζει προσωποποιημένα το Καλό και το Κακό, στα σώματα των δύο πρωταγωνιστριών.  Από τη μια πλευρά έχουμε την ματαιόδοξη και όλως περιέργως...φεμινίστρια(!) βασίλισσα (η Theron φαίνεται να σκοτώνει και να αποζητά την αιώνια νιότη, επειδή όπως λέει, 'όταν μια γυναίκα γερνάει, οι άντρες την παρατούν, την καταστρέφουν, ενώ όταν είσαι νέα, έχεις όλον τον κόσμο στα πόδια σου'), ενώ από την άλλη την αθώα και καλόψυχη Χιονάτη, η οποία για να μη κρυβόμαστε και πίσω από το δάχτυλό μας, μάλλον κάπου χαντακώνεται στο πρόσωπο της Stewart.
Οι μοναδικές ενστάσεις που έχω μάλιστα, έχουν να κάνουν με την ερμηνεία της Kristen για ακόμη μια φορά.  Αρκετά ξύλινη και στατική, φαίνεται και πάλι σαν να υποδύεται τον ίδιο ρόλο (ναι αυτόν της κατατονικής Bella από το "Twilight"), έχοντας ελάχιστες καλές στιγμές.  Η χημεία της με τον mucho Hemsworth, που εδώ αφήνει το σφυρί του Thor και πιάνει το τσεκούρι, είναι βεβιασμένη, και σκαλώνει τις περισσότερες φορές.  Αντιθέτως αυτή της Theron είναι άκρως πειστική, καθώς και η ίδια διαθέτει αυτή την ψυχρή γοητεία που ταιριάζει στον ρόλο.  Ίσως το μόνο που να ήθελα θα ήταν λιγότερες προστακτικές φωνές από τη βασίλισσα, καθώς μερικές φορές έμοιαζαν λίγο εκτός σεναριακής υπόθεσης.

Κατά τα άλλα και η ερμηνεία του Hemsworth με έπεισε απόλυτα και αν έπρεπε να πω οτι κάποιος έκλεψε την παράσταση, μάλλον θα διάλεγα τον Αυστραλό ηθοποιό, καθώς μπορεί το background του χαρακτήρα του να μην μας παρουσιάζεται σχεδόν καθόλου, αλλά ως θεατής μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί την ιστορία του, εξαιτίας του πληθωρικού του ρόλου.  Αν και τον έχουμε δει ήδη σε αρκετές παραγωγές, έχω την εντύπωση οτι δε θα τον βαρεθούμε και πολύ σύντομα...
Όσον αφορά την απόδοση του κόσμου της Χιονάτης, σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, έχει όμως μια ρέουσα ομοιομορφία και αρκετές πολύ καλές στιγμές, που τον κάνουν να κολλάει ιδανικά με τη σκηνοθεσία.  Η αλήθεια είναι πως και η επίδραση από άλλες ταινίες είναι έκδηλη, όπως για παράδειγμα από το "Princess Mononoke" του Miyazaki, καθώς όταν η Χιονάτη επισκέπτεται τον κόσμο των ξωτικών, που έχει μείνει ακόμα ανεπηρέαστος από τα ξόρκια της Ravenna, αυτός είναι σχεδόν ίδιος με το δάσος στην ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη, ενώ ακόμα και ο ελαφίσιος Προστάτης του ξέφωτου, παραπέμπει κατευθείαν στον ελαφίσιο Θεό του Miyazaki.  Αλλά και η παρουσία της Theron μέσα στο κάστρο και η μανία της με την ομορφιά και τη νιότη, φέρνει στο μυαλό μας τον αντίστοιχο ρόλο της Monica Bellucci στη ταινία του Terry Gilliam, "The Brothers Grimm" (2005), οπού υποδύεται μια βασίλισσα που θα επανέλθει από τα αιώνια γηρατειά της, μόνο όταν καταβροχθίσει τα νιάτα μερικών νεαρών γυναικών και παιδιών.

Το "Snow White and the Huntsman" είναι ένα χορταστικό, δίωρο υπερθέαμα που σίγουρα δε θα σας αφήσει αδιάφορους.  Από την εντυπωσιακή σκηνοθεσία του Sanders, τα εξαίσια κοστούμια (τα φορέματα της Theron είναι αυτό που λέμε divine) και τις γεμάτες σκηνές δράσης, μέχρι την απόλυτα ταιριαστή χρήση των ψηφιακών εφέ, τις πολύ καλές ερμηνείες (Kristen δε λέω για εσένα) και το κλασικό story που προσαρμόζεται όμως σε πιο ενήλικα και σκοτεινά δεδομένα, η ταινία είναι σίγουρα ένα από τα επερχόμενα blockbusters και μάλιστα από αυτά που αξίζει να δει κανείς.  Δείτε την.  Από αύριο στους κινηματογράφους.

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι τα σκουλαρίκια της Theron τα θέλω όλα!!, οτι το όνομά της, 'Ravenna' προφανώς παραπέμπει στα αμέτρητα κοράκια που την περιτριγυρίζουν (duh) και οτι τα troll, τα ξωτικά και τα παντός είδους μαγικά πλάσματα, έχουν γίνει πια must.  Ακόμα και για τη Χιονάτη.

Ακούστε και το εξαίρετο song των Florence+ the Machine, "Breath of Life"

No trivia