Μια ομάδα κακοποιών προσπαθεί να ξεφύγει, έπειτα από μια αποτυχημένη απόπειρα ληστείας. Όταν τελικά αναγκαστεί να καταφύγει σε ένα έρημο σχεδόν, μπαράκι, οι πρωταγωνιστές θα βρεθούν σαν τα ποντίκια μες τη φάκα, καθώς οχι μόνο θα περικυκλωθούν από την αστυνομία, αλλά επιπλέον θα διαπιστώσουν οτι το συγκεκριμένο μπαράκι δε διαθέτει τη βολική 'πίσω πόρτα' που θα μπορούσε να αποτελέσει το κλειδί της ελευθερίας τους. Και ενώ τα λεπτά περνάνε, και οι διαπραγματεύσεις με τις αρχές κολλάνε σε εμβρυακό σημείο, η ένταση ανάμεσα σε αυτούς και τους ελάχιστους ομήρους τους, θα αρχίσει να γίνεται εντονότερη. Η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στις δυο ομάδες, απειλείται με τη παραμικρή κίνηση, όσο ο κλοιός σφίγγει ολοένα και περισσότερο γύρω από το υπόγειο μπαρ. Και ενώ οι ειδήσεις για την ομηρία, παίζουν στην τηλεόραση οι τρεις κακοποιοί συνειδητοποιούν κάτι σοκαριστικό: η αστυνομία δεν κυνηγάει αυτούς...Και τώρα, τι γίνεται;
Το "Albino Alligator" αποτέλεσε τη πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Kevin Spacey, και την μόλις μια εκ των...δυο μέχρι και σήμερα σκηνοθετικών του δουλειών, με την δεύτερη να έρχεται οκτώ χρόνια μετά και να τιτλοφορείται "Beyond the Sea". Έκτοτε ο αγαπητός Kevin έχει περιοριστεί στους ρόλους του ηθοποιού-πρωτίστως-και του παραγωγού.
Αν και εκ πρώτης όψεως η ταινία αυτή δεν έχει καμία σχέση με το "Trees Lounge" (στην οποία έχουμε και πάλι ηθοποιό πίσω από την κάμερα, και συγκεκριμένα τον Steve Buscemi), εντούτοις με το που παρακολούθησα τα δέκα πρώτα λεπτά, αυτή ακριβώς ήταν η ταινία που μου ήρθε στο μυαλό.
Θα έλεγε κανείς οτι οι διαφορές που έχουν, είναι περισσότερες από τις ομοιότητες, παρόλα αυτά αποφάσισα να ακολουθήσω το "Trees Lounge" ως μπούσουλα, προκειμένου να καταστήσω σαφές το πως μπορεί μια ταινία να μη σου γεμίζει και πολύ το μάτι στην αρχή, αλλά τελικά να αποδεικνύεται a good, little movie.
Ενώ η ταινία του Buscemi βασίζεται πάνω σε έναν κοινωνικοδραματικό άξονα, με ένα κάποιο χιούμορ μέσα, αυτή του Spacey έχει μια neo-noir χροιά που της πάει πολύ, και νομίζω την κάνει να ξεχωρίζει αρκετά, από άλλες του είδους. Ποιού είδους; Μα φυσικά αυτό του crime suspect. Και αφού είναι έτσι θα μου πείτε, καλά, εσύ πως ακριβώς κατέληξες στο συμπέρασμα οτι μοιάζουν; Εύκολο. Βασικός ήρωας και των δυο, είναι ένα μπαρ μέσα στο οποία διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος των δυο film. Αφενός στο ένα ο Buscemi πηγαινοέρχεται και μπεκροπίνει, καταστρέφοντας σιγά σιγά τη σχέση με φίλους, συγγενείς, γκόμενες κ.λ.π, και αφετέρου στην άλλη όλη η δράση περιορίζεται μέσα στο μπαράκι, τοποθετώντας όλους εμάς στη θέση ενός θεατρικού κοινού.
Ο τρόπος με τον οποίο το crime δράμα θυμίζει έντονα θεατρική σκηνή, είναι εμφανέστατος, με έναν μεγάλο χώρο να κυριαρχεί και τους ήρωές του να περιδιαβαίνουν μέσα σε αυτόν. O Spacey αποδεικνύει με τρόπο περίτρανο πως δε χρειάζονται φανφάρες και άπειρες σκηνές κυνηγητού, προκειμένου να δημιουργήσεις ένα καλογραμμένο και καλοπαιγμένο, 'μικρό ταινιάκι' crime αισθητικής. Βέβαια αυτό μας το είχε αποδείξει και ο Tarantino, το 1992 με το "Reservoir Dogs" οπότε καταλαβαίνετε πως έχει το πράγμα.
Σε όλη τη διάρκεια της, η ταινία απαρτίζεται στην ουσία από ένα και μοναδικό twist, το οποίο δίνει τη λύση σε θύτες και θύματα, βάζοντας τέλος στην όλη υπόθεση. Κι αν κάπου εδώ έχετε αρχίσει να αναρωτιέστε που κολλάει ο τίτλος με το όλο story, θα σας πως πως έπεσα και εγώ στη παγίδα του 'albino alligator' μάλλον θα λέγεται το μπαράκι. Οχι, δεν είναι αυτό. Όπως ακριβώς ένας albino alligator αποτελεί ένα παρείσακτο πλάσμα στους κόλπους των κανονικών ερπετοειδών, και τον οποίο μάλιστα χρησιμοποιούν ως δόλωμα προκειμένου να κερδίζουν νέα 'εδάφη', έτσι ακριβώς προτείνει και ο ένας εκ των τριών κακοποιών, να θυσιαστεί στη τελική κάποιος όμηρος προκειμένου να τη σκαπουλάρουν. Επειδή όμως μιλάμε για μια ταινία, είναι φυσικό και επόμενο να συναντήσουμε και τους ανάλογους χαρακτήρες.
Το κακό παιδί των '90s, Matt Dillon υποδύεται τον αρχηγό της συμμορίας, η οποίος βρίσκεται αμφιταλαντευόμενος κάθε φορά ανάμεσα στη λογική την οποία προσπαθεί να επιβάλει ο αδελφός του Milo (Gary Sinise), και την καθαρή, ωμή βία που προτείνει ο Law (William Fichtner). Όλοι τους δίνουν πραγματικά καλές ερμηνείες, με τον Sinise και τον Fichtner να ξεχωρίζουν επειδή αποτελούν κατά κάποιον τρόπο τα δυο άκρα της ομάδας, αν και αν θα έπρεπε να διαλέξω κάποιον αγαπημένο από τη ταινία, σίγουρα θα ήταν ο...Viggo Mortensen (Guy Foucard) ο οποίος υποδύεται έναν από τους πελάτες του μπαρ, στο πλευρό της ακόμα γοητευτικής Fay Dunaway.
Όπως έχω ξαναπεί, ο Mortensen έχει μια μοναδική ικανότητα να μεταμορφώνεται, ακόμα και αν δε μιλάμε για μεταμόρφωση ολκής. Στη προκειμένη περίπτωση υποδύεται έναν Γάλλο, και το κάνει με τόσο απλό και όμως τόσο καλό τρόπο, που σίγουρα συγκρατείς και αυτή του την ερμηνεία στο top 5 των καλύτερών του.
Από πλευράς σκηνοθεσίας μη περιμένετε και πολλά, καθώς η κάμερα κινείται διαρκώς μέσα στον περιορισμένο (για εμάς τους θεατές, οχι για τους χαρακτήρες) χώρο του μαγαζιού, με διαρκή cuts προκειμένου να περνάει από πρόσωπο σε πρόσωπο, αλλά και για να βλέπουμε τι συμβαίνει έξω από αυτό, οπού οι μπάτσοι καραδοκούν. Κανένα τρικ, καμία υποβόσκουσα φιλοσοφία ή παράλληλο νόημα. Απλά καθαρόαιμη, αφηγηματική σκηνοθεσία, σε ένα εξίσου καθαρόαιμο crime ταινιάκι περιορισμένης δράσης και 90s αισθητικής.
Το "Albino Alligator" είναι μια ταινία που αν θες την ξεχνάς, αλλά σίγουρα θα απολαύσεις μέχρι ενός σημείου την ξεκάθαρη, σύγχρονα noir αισθητική της, τις πολύ καλές της ερμηνείες και το στρωτό story, με την έξυπνη εναλλαγή του, κάπου από το δεύτερο μισό της και μετά. Δείτε την και αν δε σας ιντριγκάρει από την αρχή απλά κλείστε την, διαφορετικά δείτε την μέχρι τέλους και απολαύστε κάτι που θα μπορούσε να ήταν παρακλάδι της ταραντινίστικης σχολής ή της ίδιας της προσωπικότητας του Kevin Spacey.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι ο William είναι hot, αν και το είχα πάρει χαμπάρι μόλις στην επική "Καταιγίδα" του Petersen, οτι ο Skeet Ulrich μοιάζει εντυπωσιακά με τον Johnny Depp και οτι ο Mantegna πάντα θα είναι ο αστυνομικός της υπόθεσης.
No trivia
ΤΟ ΤΑΙΝΙΑΚΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Crime Time: The Getaway, by Future Thought Productions
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου