The Chaser: Run faster

Γεια σας και πάλι!  Μμμ περιορισμένη κινηματογραφικά και αυτή η εβδομάδα, μιας που οι επιλογές μας κυμαίνονται ανάμεσα στο "Ghost Rider" 2 παρακαλώ, με τον Nicolas Cage και το κορακί περουκίνι του, το ελληνικό "Fish n' Chips" του Κύπριου Ηλία Δημιτρίου, καθώς και το "Haywire" του Soderbergh, ο οποίος έχει δει σίγουρα και καλύτερες μέρες.  Οπότε και σήμερα θα έχουμε κάτι από τα πιο παλιά (μη φανταστείτε πολύ, τέσσερα χρονάκια μόλις πίσω) και μάλιστα εκ Νοτίου Κορέας.  Το "The Chaser" είναι ένα σφιχτοδεμένο θρίλερ, με μπόλικη αγωνία και σκοτεινές ερμηνείες.  Enjoy!

O Joong-ho Eom (Yun-seok Kim) είναι ένας πρώην, βρώμικος ντετέκτιβ ο οποίος αποφάσισε να το γυρίσει στο...νταβατζιλίκι.  Τώρα πια διαθέτει μια ομάδα από νεαρές γυναίκες, τις οποίες στέλνει στους πρόθυμους πελάτες του και έτσι η ζωή "κυλάει όμορφα" για τον ξεπεσμένο μπάτσο.  Όταν όμως τα κορίτσια του, αρχίσουν μυστηριωδώς να εξαφανίζονται, ο Eom θα υποπτευθεί (ίσως οχι και τόσο γρήγορα, μιας που το ντετεκτιβίστικο δαιμόνιό του, φαίνεται να έχει σκουριάσει) πως κάτι περίεργο συμβαίνει.  Σύντομα θα διαπιστώσει πως όλες οι κοπέλες, εξαφανίστηκαν έπειτα από το κάλεσμα ενός συγκεκριμένου πελάτη.  Και το χειρότερο;  Μια ακόμη, η όμορφη Mi-jin Kim (Yeong-hie Seo) βρίσκεται τη στιγμή της συνειδητοποίησης, με αυτόν τον επικίνδυνο και απ'οτι όλα δείχνουν, ψυχοπαθή άνδρα.  Ο Eom θα ξεκινήσει ένα ολόκληρο κυνηγητό προκειμένου να καταφέρει να σώσει από το δουλεμπόριο την Kim, μιας που φαίνεται να πιστεύει πως αυτός ο μυστήριος άντρας, πουλάει τις εκδιδόμενες γυναίκες του.  Η αλήθεια θα είναι πολύ χειρότερη και θα περιλαμβάνει ένα σφυρί, ένα φτυάρι και μπόλικο νωπό χώμα...

Η ταινία αποτελεί τη μια εκ των δυο, του σκηνοθέτη Hong-jin Na ο οποίος μας παρουσίασε πιο πρόσφατα το, εξίσου τρεχάτο, "The Yellow Sea" (2010).
Οχι και πολλά πράγματα στο ενεργητικό δηλαδή αυτού του σκηνοθέτη.  Παρά το γεγονός όμως οτι ο αριθμός των ταινιών του είναι μονοψήφιος, είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πόσο άρρηκτα συνδεδεμένες μοιάζουν μεταξύ τους.
Στο Chaser η ιστορία τους περιστρέφεται γύρω από το κυνήγι ενός άντρα, προκειμένου να σώσει μια γυναίκα, ενώ στο Yellow Sea παρακολουθούμε το διαρκές τρέξιμο ενός ακόμη άνδρα, ο οποίος όμως προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του, έπειτα από μια δουλειά που πήγε φριχτά στραβά.
Χωρίς να γίνονται κουραστικές (μιας που και οι δυο χτυπούν το δυωράκι), οι ταινίες του Na χαρακτηρίζονται από τη διαρκή πάλη του ανθρώπου, είτε με τον εαυτό του, είτε με τους άλλους, με μια δράση που εκτυλίσσεται κατά κύριο λόγο μέσα σε αστικά, πολυπληθή τοπία, γεγονός που είναι από μόνο του ειρωνικό.  Αν σκεφτεί κανείς οτι κάποιος επιθυμεί να ξεφύγει (από την αστυνομία, των διώκτη του, έναν δολοφόνο κ.λ.π) είναι πράγματι περίεργο πως σκέφτεται καν να το κάνει αυτό, μέσα σε μεγαλουπόλεις τίγκα στον κόσμο, οπού ανά πάσα ο οποιοσδήποτε μπορεί να σε σταματήσει και να σε παραδώσει τσουβαλιαστό στις Αρχές.  Και πάλι εδώ, μάλλον έχουμε λάθος, καθώς ο Na μοιάζει να τονίζει και ένα ακόμη στοιχείο του σύγχρονου, οχι μόνο δυτικού, αλλά και ανατολικού κόσμου: οτι κανείς δε δίνει δεκάρα τσακιστή για κανέναν.  Σε ένα αξιοπρεπές ανθρωποκυνηγητό, άνθρωποι κάνουν στην άκρη για να περάσουν οι εμπλεκόμενοι και παρατηρούν με περιέργεια, χωρίς ποτέ να συμμετέχουν.  Είσαι μόνος, ανάμεσα σε πολλούς και το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να τρέξεις.

Κάπως έτσι φαίνεται πως σκέφτηκε το πράγμα ο Na και στο "The Chaser", το οποίο αν με βάζατε να διαλέξω ανάμεσα στα δυο, σίγουρα θα σας έλεγα οτι είναι το αγαπημένο μου.
Το μεγαλύτερο μέρος της σκηνοθεσίας γίνεται κατά τη διάρκεια της νύχτας, και μάλιστα αρκετές στιγμές κατά τη διάρκεια της βροχερής νύχτας, πράγμα διόλου τυχαίο, αν σκεφτεί κανείς και το θέμα του αγοραίου έρωτα το οποίο βρίσκεται σε περίοπτη θέση στη ταινία.
Η δράση λαμβάνει χώρα σε στενά σοκάκια, μικρές συνοικίες και υγρούς δρόμους, εντείνοντας ακόμη περισσότερη την αίσθηση ενός κακού που πλανάται πάνω από τα κεφάλια των πρωταγωνιστών.  Και το κακό αυτό είναι ακόμα πιο απειλητικό όταν βλέπεις οτι έχει σάρκα και οστά, και όταν συνειδητοποιείς οτι πρόκειται απλά για ένα τέρας, σταγγισμένο από κάθε όμορφο συναίσθημα και με μια μόνο σκέψη στο μυαλό του: να σκοτώσει.
Ο τύπος που υποδύεται τον κακό, ο Jung-woo Ha είναι εξαιρετικός στον ρόλο του και προσωπικά μου θύμισε πολύ το alter ego του Kevin Spacey στο "Se7en".  Εκεί ο John Doe ήταν ένας αδίστακτος ψυχοπαθής, ο οποίος 'κύρρητε' και προσπαθούσε να δώσει σε όλους εμάς ένα μάθημα, σχετικά με την αδιαφορία μας, απέναντι σε κάθε θανάσιμο αμάρτημα το οποίο προσπερνούσαμε.  Εδώ ο Ha θα μπορούσε εύκολα να πατάει πάνω στα χνάρια του Doe, μιας που στη τελική σκοτώνει πόρνες.  Αν λοιπόν και θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη πράξη του αυτή, ως μια μορφή απόδοσης δικαιοσύνης, εντούτοις φαίνεται πως κάτι πολύ πιο...προσωπικό και άρρωστο βρίσκεται μέσα του.  Δε γίνεται να είναι πιο άρρωστο;  Trust me, γίνεται.

Δε θα σας αποκαλύψω τον λόγο για τον οποίο ο νεαρός, πρωταγωνιστής σκοτώνει τις γυναίκες, απλά θα σας πω μόνο, πως ο λόγος αυτός μπορεί να αναζητηθεί σε φροϋδικές αναλύσεις και γιούνγκ-ικες θεωρίες.  Θα τη δείτε και θα καταλάβετε.
Από εκεί και πέρα και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές είναι πολύ καλοί.  Ο chaser Eom τρέχει χιλιόμετρα ολόκληρα στη ταινία, και σε κάνει να αισθάνεσαι σχεδόν στο πετσί σου την κούραση και την υπερπροσπάθεια του χαρακτήρα του.  Από την άλλη η νεαρή Seo (πρωταγωνίστρια και του "Bedevilled" που είχα ανεβάσει) είναι αυτή που δέχεται το μεγαλύτερο πλήγμα επί της οθόνης, αποτελώντας το άτυχο θύμα και βρισκόμενη εν μέσω αιμάτινων εργαλείων και μιας σοκαριστικής αλήθειας, στη μπροστινή αυλή του δολοφόνου.
Από πλευράς σκηνοθεσίας, η ταινία μοιάζει να περνάει τα δικά της εννοιολογικά μηνύματα, καθώς τόσο η ώρα της ημέρας, όσο και το στήσιμο των πλάνων, φαίνεται πως έχουν να μας πουν πράγματα.  Για παράδειγμα είναι λογικό εμείς ως θεατές, να βρισκόμαστε σε διαρκή ένταση και εγρήγορση κατά τη διάρκεια της νύχτας, οπού και λαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος η ιστορία μας.  Όταν όμως έρχεται το πρωί, βλέπουμε τα πράγματα με άλλο μάτι.  Και τότε, ενώ το φως είναι συνυφασμένο με την αλήθεια, την απουσία του σκοταδιού (duh) και την αίσθηση της προστασίας, ο Na, μας κοπανάει πάλι εκεί που πονάει και δε μπορούμε παρά να αποδεχθούμε οτι το κακό είναι άχρονο, αιώνιο και διαρκές.  Επίσης, σε μια από τις πιο ωραίες σκηνές της ταινίας (βλ. παραπάνω φωτό) οι δυο άνδρες πρωταγωνιστές βρίσκονται αντιμέτωποι, πρόσωπο με πρόσωπο, παραπέμποντας σαφέστατα σε καταστάσεις άγριας Δύσης, ενώ εμφανής είναι και μια έμμεση αναφορά στη σκηνή του "Oldboy" οπού ο πρωταγωνιστής κραδαίνει το κίτρινο σφυρί.

Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω και μια ακόμη παρατήρηση, σχετικά με το πως στήνεις αριστοτεχνικά ένα σενάριο και μια σκηνοθεσία.  Αν και φαίνεται πως από πολύ νωρίς η υπόθεση έχει ανοίξει όλα της τα χαρτιά και εσύ αναρωτιέσαι πως στο καλό θα περάσει ακόμα μιάμιση ώρα, έρχονται οι σεναριογράφοι και σου παρουσιάζουν ένα τόσο άρτιο και καλοφτιαγμένο σενάριο, ώστε απλά μένεις εμβρόντητος το πόσο καλά φαίνεται να το χειρίζονται, χωρίς να το τραβάνε από τα μαλλιά, απλά για να τελειώσει η ταινία.  Χωρίς υπερβολές και αίσθηση του 'τι λες ρε φίλε, αυτά δε γίνονται', δημιουργείται ένα τόσο στρωτό και στιβαρό μείγμα, για το οποίο δε γίνεται, παρά να χειροκροτήσεις αυτούς τους ανθρώπους.  Εκεί που στο Hollywood (οχι πάντα, να τα λέμε αυτά) θα έβλεπες οτι πιο εντυπωσιακό και κλισέ, προκειμένου να δικαιολογηθούν οι καταστάσεις, εδώ το πράγμα κυλάει από μόνο του και σε αφήνει με μια πικρή, αληθινή γεύση που είναι αδύνατον να μην εκτιμήσεις.  Ο τρόπος του πως μια απλή ιδέα μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα εξίσου απλό, αλλά δυναμικό σενάριο.  Αν δε την έχετε δει ακόμα, αναζητήστε τη.  Μπορεί να έχει βία και αίμα, αλλά σε δόσεις που αντέχει ο καθένας νομίζω και ειλικρινά το "The Chaser" αξίζει έτσι κι αλλιώς τη προσοχή σας.

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι όταν 'δε μπορείς' αυτά παθαίνεις, οτι το συγκεκριμένο ενυδρείο έχει ένα πολύ ενδιαφέρον διακοσμητικό και οτι τελικά όλο τα πιτσιρίκια τη πληρώνουν τη δουλειά...



No trivia

ΤΟ ΤΑΙΝΙΑΚΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Subwars