Carnage: How things can turn really bad, really fast

Hey hey!  Σήμερα το menu έχει κάτι από τη φετινή σοδειά, το οποίο δίχασε μερικούς ως προς το περιεχόμενό του, και νομίζω και ως προς την εκτέλεσή του.  Το "Carnage" είναι μια ταινία η οποία κυλάει απολαυστικά, και νομίζω οτι έδωσε μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες που είδαμε φέτος.  Υπέροχα υστερικές και κακόβουλες.  So, "Carnage" it is...

O μικρός Zachari και ο μικρός Ethan έρχονται στα χέρια, κάπου στο υποτιθέμενο Brooklyn Bridge Park.  Ο Zachari αποφασίζει να κοπανήσει μια στον Ethan με ένα κλαδί, καταλήγοντας να του σπάσει τους δυο κυνόδοντες και να του παραμορφώσει προσωρινά το στόμα.  Αυτή η σύγκρουση θα έχει σαν αποτέλεσμα μια άλλη σύγκρουση, ανάμεσα στους γονείς των δυο παιδιών.  Η καλοβαλμένη οικογένεια Cowan, θα επισκεφθεί το-φανταζόμαστε αρκετά πιο ταπεινό-σπιτικό των Longstreet, προκειμένου να ζητήσουν συγγνώμη για την ανάρμοστη συμπεριφορά του γιου τους, ο οποίος τραυμάτισε αυτόν των Longstreet.  Εμπλεκόμενοι σε μια συζήτηση σχετικά με τα παιδιά τους, που όμως θα αρχίσει να ξεφεύγει επικίνδυνα, οι τέσσερις γονείς θα οδηγηθούν σε μια ακραία, παιδιάστικη συμπεριφορά, χειρότερη από αυτή που τους οδήγησε στην εξαρχής, διπλωματική τους κουβέντα.  Οι μάσκες σύντομα θα πέσουν και θα αποκαλυφθούν τα αληθινά, και ουσιαστικά προβλήματα δυο ημιδιαλυμένων γάμων, που μέχρι τότε απλά προτιμούσαν να θάβουν τα προβλήματα κάτω από το πεντακάθαρο, 'welcome' χαλάκι τους.

Προτεινόμενο για δυο Χρυσές Σφαίρες (για τις πρωταγωνίστριές του) και υποψήφιο για μερικά ακόμη βραβεία, το "Carnage" δε λες ακριβώς οτι προκάλεσε έντονη αίσθηση, παρά το γεγονός οτι στη καρέκλα του σκηνοθέτη καθόταν ο πληθωρικός, Roman Polanski, ενώ και το cast απαρτιζόταν από μερικά από τα πιο σημαντικά ονόματα της χολιγουντιανής βιομηχανίας και οχι μόνο, εκ των οποίων οι τρεις βραβευμένοι με Oscar.
Δε μπορώ να καταλάβω επακριβώς τον λόγο για τον οποίο η ταινία δε τράβηξε περισσότερα φώτα επάνω της, αλλά ίσως να μπορώ να το αποδώσω στην απογοήτευση των θεατών όταν κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο.  Για μια 'μαύρη' κωμωδία δωματίου.
Είναι γεγονός πως ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, ο εμπορικός κινηματογράφος είναι αυτός που προσελκύει το κοινό στις αίθουσες, ακόμα και τώρα, στην εποχή του πειρατικού downloading, το οποίο κακά τα ψέματα, όλοι έχουμε δοκιμάσει.  Έτσι λοιπόν τα studios και οι εταιρίες παραγωγής, φροντίζουν να ταΐζουν το θεαματικό, αλλά οχι πάντα θρεπτικό και νόστιμο φαγητό τους, στους απανταχού λάτρεις της δράσης, των special effects και των έντονων στιγμών.  Φυσικά όλοι έχουμε ανάγκη από αυτόν τον κινηματογράφο, είτε για να ξεχαστούμε, είτε για να διασκεδάσουμε βρε αδελφέ στην τελική.  Παρόλα αυτά εξακολουθεί να αποτελεί-αν μπορούσα να το θέσω έτσι-'μάστιγα' το γεγονός, οτι ταινίες όπως το "Carnage" που δε χαρακτηρίζονται για τη δράση τους ή τη φρενήρη σκηνοθεσία τους, καθώς και πολλά είδη ανεξάρτητων παραγωγών, δε καταφέρνουν να συγκινήσουν όσο θα ανέμενε κανείς, τους θεατές.  Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολλές αξιόλογες τέτοιες ταινίες να μη βρίσκουν διανομή, να περνούν κατευθείαν σε dvd (ναι υπάρχουν ακόμα) ή απλά να υπάγονται στη δυνατότητα του download, και συνεπώς ο καθένας μας να προτιμάει να τις δει από τη βολή στου σπιτιού του.

Το γεγονός οτι οι εισπράξεις από το παγκόσμιο box office δεν έβγαλαν ούτε τα $25 εκατομμύρια(!) τα οποία απαιτήθηκαν για την ταινία, είναι ενδεικτικό των όσων μπορεί να εντοπίσει κανείς παραπάνω.  Θα μου πείτε, $25 εκατομμύρια γι' αυτή τη ταινία;  Με τους τέσσερις ηθοποιούς και το ένα δωμάτιο που χρησιμοποιήθηκε για ο στήσιμό τους;  Και εμένα μου φάνηκε υπερβολικό, αλλά σκεφτείτε και αυτό.  Kate Winslet, Jodie Foster, John C. Reily, Christoph Waltz.  Νομίζω καταλαβαίνετε που το πάω, μιας και οι αμοιβές μόνο για τους ηθοποιούς σίγουρα θα ανέρχονταν σε πολλά, πολλά δολάρια.
Εάν αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τους λόγους για τους οποίους η ταινία δε πήγε και πολύ καλά, θα μπορούσαμε να πούμε και δυο πράγματα σχετικά με τους λόγους για τους οποίους θα μπορούσε κανείς να την αντιμετωπίσει ως ένα ώριμο και σπινθηροβόλο ψυχογράφημα των παντρεμένων (και οχι μόνο) ζευγαριών, των σύγχρονων και γρήγορων ρυθμών ζωής.

Ο βασικότερος λόγος για τον οποίο είχα αγαπήσει παράφορα τη ταινία του Lars von Trier, "Dogville", ήταν η εσκεμμένη θεατρικότητα που είχε επιφέρει ο σκηνοθέτης, πάνω σε ένα κατά τα άλλα, κινηματογραφικό δημιούργημα.  Η σκηνή του θεάτρου λειτουργούσε σε πολλαπλά επίπεδα ως χώρος πάνω στον οποίο εκφραζόταν η κάθε ανάγκη (σαν σπίτι, σαν δωμάτιο του σπιτιού, σαν δρόμος, σαν χωράφι) την ίδια στιγμή.  Τώρα ήταν δρόμος, λίγο πιο εκεί ήταν το σπίτι των πρωταγωνιστών και λίγο παραπέρα θα ερχόταν αργότερα ο πατέρας της ηρωίδας και θα απέδιδε δικαιοσύνη στο πλευρό της.  Όσο ακατόρθωτο κι αν έμοιαζε το να παρουσιάσεις έναν ολόκληρο ταινιακό και χωροχρονικό κόσμο, πάνω σε μια περιορισμένη, ξύλινη σκηνή, τόσο αληθινό και πραγματικό το κατέστησε ο Trier.  Η οριοθέτηση των χώρων από...κιμωλία, οι φορεμένοι ήχοι οι οποίοι έπαιζαν από πίσω και η συμπεριφορά των χαρακτήρων σαν να κινούνταν στον φυσικό τους επίπεδο, προσέδιδαν για εμένα, μια τεράστια γοητεία στη ταινία, αφού κατάφερνε η σκηνοθεσία να την καθιστά την ίδια στιγμή παραδοσιακή, αλλά και ολοκληρωτικά πρωτότυπη.
Σε παρόμοια μονοπάτια φαίνεται πως κινήθηκε και ο Polanski, αν και με εμφανώς πιο ανάλαφρη και χιουμοριστική διάθεση.  Ο χώρος που χρησιμοποιείται εδώ είναι ένα νεοϋορκέζικο διαμέρισμα (μάλλον κάπου στη... Γαλλία αν σκεφτούμε οτι η είσοδος στον Polanski στην Αμερική, έχει απαγορευτεί εδώ και χρόνια) το οποίο αν προσέξει κανείς, θυμίζει έντονα την κατασκευή του δωματίου στο οποίο ο Hitchcock σκηνοθέτησε το ξακουστό του μονοπλάνο, στο "Rope".  Εδώ η κάμερα μετακινείται διαρκώς, και χαρακτηρίζεται από διαρκή cuts στα πρόσωπα και τις συζητήσεις των ηθοποιών, ενώ μπορεί να διακρίνει κανείς και τον 'φτιαχτό, εξωτερικό χώρο που βλέπουμε από τα παράθυρα.  Ναι, όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Hitchcock στην παραπάνω ταινία.

Σίγουρα το γεγονός οτι το σενάριο βασίστηκε στο θεατρικό της Yasmina Reza, "God of Carnage" ("Le Dieu du Carnage") ενισχύει ακόμα περισσότερο το θεατρικό του στήσιμο, το οποίο του πάει όπως και να το κάνουμε.  Επειδή ακριβώς ο Polanski επικεντρώνεται στα δυο ζευγάρια, όπως εξάλλου το απαιτεί και το original έργο, δε θα υπήρχε κανένα νόημα και καμία συνοχή, αν δημιουργούσε μια συμβατική ατμόσφαιρα, με την καθημερινότητα να παρεμβάλλεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές.  Και επειδή είναι και μάστορας στη δημιουργία κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας ("Rosemary's Baby"), εδώ πετυχαίνει διάνα με το να 'παγιδέψει' τους ήρωές του, τόσο μέσα στο διαμέρισμα, όσο και μέσα στο περιορισμένο πλαίσιο της κάμεράς του.
Από την άλλη πλευρά οι ερμηνείες και των τεσσάρων πρωταγωνιστών είναι εξαίσιες.  Η Kate Winslet στον ρόλο της καθωσπρέπει, αλλά ευγενικής συζύγου, μετατρέπεται σύντομα σε μια μεθυσμένη τύπισσα που...ξερνάει όλο το σπίτι, και τα βάζει με τον πολυάσχολο άντρα της, Christoph Welz, αποδεικνύοντας οτι τα λεφτά, δε φέρνουν πάντα την ευτυχία.  Ο Weltz αποτελεί την επιτομή του 'i don't give a damn!' τύπου, με το κινητό να αποτελεί την προέκταση του χεριού του και τον κυνισμό του στα ύψη.  Από την άλλη πλευρά το συμπαθητικό ζεύγος Longstreet, δεν είναι και τόσο συμπαθητικό.  H καλλιεργημένη και χαμογελαστή Jodie Foster, μετατρέπεται σε μια υστερική γυναίκα που βρίζει σαν νταλικέρης, κλαίει και όσο μπόι της λείπει, το έχει σε φωνή.  Φυσικά υπεύθυνος γι αυτό το ξέσπασμα είναι ο αχαΐρευτος ο άντρας της, John C. Reily ένας κλασικός μαμάκιας, παθητικός και αμέτοχος, με ειρωνικό χαμόγελο και ύφος καρδιναλίων.  Επί της ουσίας τα δυο ζευγάρια αρχίζουν τις διαπροσωπικές τους κατηγορίες, και στη συνέχεια πλακώνονται και μεταξύ τους.  Αμήν.

O Polanksi αποδομεί με εξαιρετική οξυδέρκεια τα προβλήματα των σημερινών, ανθρώπινων σχέσεων και επιδεικνύει με τρόπο καυστικό, το πως από τα πιο απλά θέματα, προκύπτουν τα πιο σύνθετα προβλήματα.  Οι νευρώσεις της γρήγορης καθημερινότητας, οι πολλές απαιτήσεις και οι πολλαπλοί ρόλοι που αναγκαζόμαστε να επωμιζόμαστε μέρα με τη μέρα, οδηγούν τον σύγχρονο άνθρωπο σε κατάσταση πνευματικής κατάρρευσης.  Οι ήρωες της ταινίας, παθαίνουν ακριβώς αυτό (οι γυναίκες ιδιαιτέρως, χαίρε Woody Allen), οδηγούμενοι σε ανώριμες, πρωτόγονες συμπεριφορές και δηλητηριώδη βέλη που εξαπολύουν προς όλες τις κατευθύνσεις ανεξαιρέτως.
Με απλούστατη σκηνοθεσία, υποδόριο χιούμορ και εξαιρετικές ερμηνείες, ο Polanski φτάνει το μαχαίρι στο κόκαλο, και μας δείχνει με τον πιο απλό τρόπο πως οι πολιτισμένες συνήθειες μας αποχαιρετούν, και το πρωτόγονο θηρίο που κρύβουμε μέσα μας, βγαίνει στην επιφάνεια.  And it feels guiltily good.

Τι έμαθα από τη ταινία:  Οτι δε πρέπει ποτέ να αφήνεις τα intellectual, καλλιτεχνικά σου βιβλία εκτεθειμένα στο τραπεζάκι του σαλονιού.  Ποτέ δε ξέρεις ποιος μπορεί να στα ξεράσει.  Οτι θέλω κι εγώ από αυτό το whiskey που σε μεθάει αυτοστιγμεί και οτι η τελευταία σκηνή της ταινίας, απλά τα λέει όλα.




TRIVIA

• Η ταινία γυρίστηκε σε πραγματικό χρόνο, χωρίς διαλείμματα και με εξαίρεση το κομμάτι του πάρκου, σε μια μόνο τοποθεσία.
• Ο Polanski κάνει και μια cameo εμφάνιση ως ο περίεργος γείτονας που ανοίγει τη πόρτα για να δει τι συμβαίνει.

(Πηγή IMDB)

ΤΟ ΤΑΙΝΙΑΚΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Birdboy, by Abrakam Studio