Καλημέρα καλημέρα! Λοιπόν σήμερα θα ασχοληθούμε με μια ταινία την οποία δε βρήκα και τόσο καλή. Σίγουρα έχετε συνηθίσει να βάζω ταινίες τις οποίες πραγματικά έχω αγαπήσει και έχω εκτιμήσει για διάφορους λόγους, αλλά σήμερα είπα να το αλλάξω λιγάκι αυτό. Θέλετε το γεγονός οτι είχα πολλές προσδοκίες από τη παραπάνω ταινία, θέλετε επίσης το γεγονός οτι απαρτίζεται από ένα φουλ, δυναμικό cast, και έχει σκηνοθετηθεί από τον Soderbergh που όλοι ξέρουμε οτι το'χει (όταν θέλει); Ε βάλτε λίγο απ'όλα αυτά και θα καταλάβετε γιατί θεωρώ πως αυτή του η προσπάθεια ήταν τελικά μια χαμένη και καμμένη ευκαιρία. "Haywire" it is.
H Mallory Kane (Gina Carano) είναι μια γοητευτική και σκληροπυρηνική τύπισσα, που αναλαμβάνει να φέρει κάθε φορά εις πέρας, όλες τις κυβερνητικές βρωμοδουλείες που της ανατίθενται ανά τον κόσμο. Έχοντας πάντα στο πλευρό της μερικούς ακόμα συνεργάτες, από τον Aaron (Channing Tatum) με τον οποίο αναπτύσσει και μια γρήγορη ξεπετοσχέση, μέχρι και τον κυριλάτο Paul (Michael Fassbender), καταφέρνει κάθε φορά να ανταπεξέρχεται σε κάθε δύσκολη περίσταση, μοιράζοντας άφθονο ξύλο και καυτές σφαίρες. Όταν έρθει η στιγμή που το αφεντικό και πρώην γκόμενός της Kenneth (Ewan McGregor) την στείλει πακετάκι με τον Paul σε μια νέα αποστολή στο Δουβλίνο (λίγο καιρό αφότου επέστρεψε από τη Βαρκελώνη με τον όμηρο που είχε αναλάβει να σώσει, ανά χείρας) η Mallory θα βρεθεί μπροστά σε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση, αφού γρήγορα θα συνειδητοποιήσει οτι οι 'δικοί' της την πούλησαν, προκειμένου να καλύψουν τις δικές τους λαδιές. Έτσι λοιπόν όπως κάθε σωστή, bad ass δολοφόνος που σέβεται τον εαυτό της, αλλά και το κοινό της, θα αποφασίσει να τους κυνηγήσει έναν έναν και να τους εξοντώσει. Όπως είναι φυσικό θα ξεκινήσει ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό και μια σειρά από εντυπωσιακά κλωτσομπουνίδια, προκειμένου η Mallory να ξεπλύνει από πάνω της, τον ατιμασμό που υπέστη από το αφεντικό. Και το χειρότερο: από αυτόν που τυγχάνει και πρώην γκόμενος. Fuck...
Αρχικά την αμαρτία μου θα τη πω. Δεν ξεκίνησα να βλέπω τη ταινία, ούτε επειδή τη σκηνοθέτησε ο Steven Soderbergh, ούτε επειδή αποτελεί κατά κάποιο τρόπο την θηλυκή απάντηση στη τριλογία του Bourne, ούτε καν γιατί ένα κατά τα άλλα, τόσο εντυπωσιακό cast συγκεντρώθηκε να παίξει (και που σίγουρα υπό διαφορετική καθοδήγηση θα έκανε παπάδες). Οχι, τίποτα απ'ολα αυτά. Απλά αποφάσισα να της δώσω μια ευκαιρία επειδή γνώριζα οτι ο Fassbender κρατάει και αυτός ένα ρολάκι. Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές την έχω πατήσει με ταινίες-φόλες επειδή αποφάσισα να τις δω για κάποιον αγαπημένο μου ηθοποιό. Και αν δε καταλάβατε που το πάω ναι, εννοώ πως και το "Haywire" ήταν μια περιπετειώδης φόλα.
Εντάξει όλοι παραδεχόμαστε τα σκηνοθετικά, και οχι μόνο, προσόντα του Steven Soderbergh σε ταινίες όπως το "Traffic" (2000) για το οποίο τσίμπησε και το Oscar καλύτερου σκηνοθέτη, αλλά ακόμα και σε πιο ελαφρού τύπου ταινιάκια, όπως το "Ocean's Eleven" (2001) το οποίο όμως χαρακτηριζόταν από μια εξαιρετική αίσθηση του στιλ, του χιούμορ, ενός πολύ καλού, 'κλέφτικου' σεναρίου και μιας γενικότερης πολυτελούς ατμόσφαιρας, που ενισχυόταν ακόμη περισσότερο από τους ηθοποιούς πρώτης γραμμής, που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει. Ο Soderbergh εξάλλου κατάφερε με το "Erin Brockovich" (2000) να δώσει στη Roberts το πολυπόθητο αγαλματάκι, ενώ και η διαρκής συνεργασία του με τον Clooney, μόνο καλό έκανε στον ηθοποιό.
Παρόλα αυτά ο Steven φαίνεται πως έχει χάσει κάπου τη φόρμα του, αλλά και το μυαλό του. Έπειτα από τη δήλωση του οτι αποφασίζει να εγκαταλείψει τον κινηματογράφο, προκειμένου να αφήσει τον χώρο της βιομηχανίας του θεάματος, σε νέους και ανερχόμενους σκηνοθέτες, ο ίδιος, οχι μόνο δεν το τόλμησε, αλλά μέσα στο 2011 σκηνοθέτησε και τρεις ταινίες, ενώ μέχρι και το 2013 θα έχει γυρίσει ακόμα τρεις (τουλάχιστον).
Και κάπου εδώ ερχόμαστε στο ίσως σοβαρότερο θέμα του Soderbergh σαν σκηνοθέτη: πως γίνεται να έχεις στη διάθεση σου, όλη την αφρόκρεμα του Hollywood και τελικά το σκηνοθετικό σου αποτέλεσμα να κυμαίνεται από βαρετό, έως και μέτριο; Και πιστέψτε με, το "Haywire" είναι και τα δυο.
Αρχικά αν περιμένεις να δεις την παραμικρή σεναριακή πρωτοτυπία, έχεις ήδη χάσει. Το "Haywire" αποτελεί στην ουσία ένα αναμάσημα πολλών, πολλών πραγμάτων που έχουμε δει σε ταινίες όπως το "Mission Impossible", το "Salt" (ιου), το "Bourne" και τόσες άλλες ταινίες με παρεμφερές περιεχόμενο. Τώρα θα μου πείτε, καλά και αυτό είναι κακό; Οχι καθόλου, αρκεί να μπορέσεις να κρατήσεις το ενδιαφέρον του θεατή σε ένα Α επίπεδο. Και δυστυχώς εδώ ο Soderbergh αποτυγχάνει οικτρά να κάνει κάτι τέτοιο. Φυσικά το μερίδιο ευθύνης δε το κρατάει μόνος του, αλλά το μοιράζεται με τον σεναριογράφο του Lem Dobbs, ο οποίος έχει γράψει σενάρια για αξιόλογες ταινίες, όπως για παράδειγμα το "Dark City" (1998) του Alex Proyas.
Δε μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο το σενάριο είναι τόσο γεμάτο από τρύπες και κενά, σε σημείο που μερικές φορές να νομίζεις πως κάτι έχεις χάσει από την όλη δράση. Καθόλου σφιχτοδεμένο και με τεράστιες ελλείψεις, είναι μόνο ένα από τα πράγματα που κλωτσάνε άσχημα στη ταινία.
Η σκηνοθεσία του Soderbergh είναι υπερβολικά προσποιητή, σε βαθμό που να σκέφτεσαι διαρκώς οτι 'τώρα βλέπω μια ταινία'. Γιατί; Ο φωτισμός της είναι υπερβολικά καμένος, σε βαθμό που τις περισσότερες στιγμές η ταινία μοιάζει λες και βρίσκεται πίσω από ένα θολό, πορτοκαλίζον φίλτρο, ενώ και ο ρυθμός της είναι εξαιρετικά γρήγορος στις πιο ακατάλληλες σκηνές. Για παράδειγμα σε όλα τα πλάνα στα οποία η πρωταγωνίστρια ρίχνει ξύλο και κάνει τα δικά της (καλά χορογραφημένα, το ομολογώ) η σκηνοθεσία τρέχει τόσο πολύ, που καθιστά την όλη διαδικασία εντελώς ψεύτικη και δεύτερη. Και αν το ζητούμενο σήμερα είναι μια στροφή προς την αυθεντική φύση των κάθε λογής b-movies, ούτε έτσι θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε την κακοφτιαγμένη ταινία του Soderbergh, γιατί ακόμα και αν αυτός ήταν ο σκοπός του, κατέληξε να είναι παγιδευμένος κάπου ανάμεσα στην προσπάθειά του να τον ανάγει σε b-movie κατάσταση, αλλά να κρατήσει ως ένα σημείο και τα ρεαλιστικά προσχήματα. Και αυτό έκανε τη δουλειά του ακόμα πιο 'ανασφαλή'.
Έπειτα τα πράγματα δεν είναι καλύτερα ούτε από πλευράς ηθοποιίας. Ονόματα όπως ο Michael Douglas, o Antonio Banderas και ο Mathieu Kassovitz περιορίζονται σε μικρούς ρόλους, ο Channing Tatum είναι απλά ατάλαντος και δε θα έπρεπε αρχικά να είναι ηθοποιός, ο MacGregor και ο Fassbender μένουν στα πολύ μετόπισθεν και όλα αυτά για χάρη της πρωταγωνίστριας Gina Carano, την οποία προφανέστατα ήθελε ο Soderbergh να βγάλει μπροστά. Και αν με ρωτάτε, πολύ κακά έκανε.
Η Carano αρχικά δεν είναι ηθοποιός, αλλά επαγγελματίας...παλαιστής, πολύ διάσημη μάλιστα εκεί στην Αμερική. Δεν είναι δύσκολο να το διαπιστώσει κανείς βλέποντάς την στην ταινία, αφού οχι μόνο η σωματική της διάπλαση το κάνει εμφανές, αλλά και η παντελής έλλειψη υποκριτικού ταλέντου υποδηλώνει το γεγονός, πως το πραγματικό της επάγγελμα είναι κάποιο άλλο.
Και πάλι η μοναδική εξήγηση που μπορώ να δώσω σχετικά με την επιλογή της, είναι ένα ακόμη ρίσκο που αποφάσισε να πάρει ο σκηνοθέτης, έπειτα από το "The Girlfriend Experience" (2009) στο οποίο είχε εμπιστευθεί τον γυναικείο ρόλο στη συπατριώτισσά μας πορνοστάρ, Sasha Grey (Ελλαδάρα!). Και καλά, πες η Sasha έχει ένα κάποιο ερμηνευτικό ταλέντο, το οποίο σίγουρα έχει αποκτήσει μετά πολλών κόπων και βασάνων, αλλά η Carano τι δουλειά έχει εδώ, πέρα από τη ξυλίκικη διάστασή της και τα stunts τα οποία ανέλαβε να φέρει εις πέρας μόνη της; Το απλανές βλέμμα, η σκληρή παρουσία της, η ολοκληρωτική απουσία συναισθήματος και εκφράσεων και η γενικά 'βαριά' κίνησή της (δεν εννοώ προς τα κιλά, γιατί το διάβασα κάπου και αυτό, η γυναίκα είναι γυναικάρα) δε βοηθούν καθόλου την ανάδειξή της στο αστέρι που μάλλον θα περίμενε ο Steven. Στις σκηνές που ξυλοφορτώνει τους αρσενικούς συμπρωταγωνιστές της είναι υπέροχη, αλλά μέχρι εκεί.
Ακόμα και η μουσική επένδυση που επιλέχθηκε για τη ταινία μοιάζει παράταιρη, καθώς παραπέμπει σε noir καταστάσεις, καθιστόντας ακόμη πιο δύκολη την ερμηνεία, σχετικά με το τι είχε στο μυαλό του ο Soderbergh όταν αποφάσισε να τη γυρίσει. Καθαρόαιμη περιπέτεια; Undervocer δράμα; Noir ταινία ή στιλιζαρισμένη δράση, με b αισθητική; Έλα μου ντε...
Όσοι από εσάς βρεθείτε στον κινηματογράφο και δείτε το trailer, είμαι σίγουρη οτι θα γουστάρετε τρελά, και λογικά, μιας που δεν έχει καμία σχέση με την καθεαυτού ταινία. Να φανταστείτε πως ότα πήγαν να δω τους Avengers και έπαιξε το trailer, σκέφτηκε οτι αυτό δεν ήταν η ταινία που εγώ είδα. So όσοι αποφασίσετε να τη δείτε, έχετε στο νου σας μερικά από τα παραπάνω πραγματάκια, οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να μη ξενερώσετε. Σε όσους από εσάς θα αρέσει, feel free να μου πείτε με τι διαφωνίσατε από οτι έγραψα
Τι έμαθα από τη ταινία: Α ναι οτι παίζει και ο Bill Paxton, αλλά μεταξύ μας και να μη το ξέρατε δε θα σας έκανε διαφορά, έτσι δεν είναι; Οτι η σκηνή με τον Fassbender και τη Carano είναι αντικειμενικά sexy και οτι ο Ewan είναι σαν κωλογλύφτης φλώρος. Αντικειμενικά πάντα.
(οhhh the voice....)
ΤΟ ΤΑΙΝΙΑΚΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
The Chase, by Philippe Gamer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου