Hello everyone! Το ταινιάκι μας σήμερα αποτελεί μια από τις φετινές φεστιβαλικές ταινίες στις Νύχτες Πρεμιέρας. Ανεξάρτητος, αμερικανικός κινηματογράφος στα πολύ πολύ καλά του, το "On the Ice" είναι ένα σύγχρονο μείγμα φλαταρισμένης αγωνίας και σασπένς, με φόντο το παγωμένο τοπίο της Αλάσκας. Εαν καταφέρετε να την βρείτε κάπου δείτε την οπωσδήποτε. Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω την ακριβή ημερομηνία κατά την οποία θα την παρακολουθήσει το ευρύ κοινό στην Ελλάδα (έχω αρχίσει βασικά να αμφιβάλω για το αν θα παιχτεί γενικά, καθώς προς το παρόν έχει προβληθεί μόνο σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο), παρόλα αυτά να έχετε μάτια και αυτιά ανοιχτά και όταν σας δοθεί η ευκαιρία, επιλέξτε την και δε θα χάσετε...
Σε μια παγωμένη πόλη της Αλάσκα, στο Barrow οι έφηβοι της φυλής Inupiaq ζουν όπως κάθε άλλος τυπικός έφηβος σε οποιαδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη. Κάνουν πάρτι, πίνουν αλκοόλ, φλερτάρουν, τσακώνονται μεταξύ τους για ηλίθιους λόγους και γενικά ζουν μια απλή και μάλλον βαρετή καθημερινότητα. Μέχρι τη στιγμή που όλα θα αλλάξουν όταν δυο φίλοι ο Aivaaq και ο Qualli, εμπλακούν σε ένα ατύχημα που θα στοιχίσει την ζωή ενός πιτσιρικά της παρέας τους, του James. Τότε σε μια προσπάθεια να προστατέψουν τους εαυτούς τους από τον νόμο, αλλά και από την μικρή κοινότητα της πόλης, θα αποφασίσουν να κουκουλώσουν το γεγονός και να ξεφορτωθούν το πτώμα σε μια από τις πολλές παγολίμνες της περιοχής. Οι τύψεις όμως και οι ενοχές θα αρχίσουν να τους κατατρώνε και σύντομα θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις ολοένα και αυξανόμενες υποψίες των κατοίκων και κυρίως των οικογενειών τους...
Ο σκηνοθέτης με το λιγάκι περίεργο όνομα Andrew Okpeaha MacLean (το οποίο βεβαίως δεν συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο με αυτό του Ταϊλανδού σκηνοθέτη Apichatpong Weerasethakul) υπογράφει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία φαίνεται να βασίζεται στην αντίστοιχη μικρού μήκους του 2008 με τον ίδιο τίτλο, "Sikumi (On the Ice)". Μέχρι τώρα το "On the Ice" χαίρει μεγάλης εκτίμησης όπου κι αν έχει προβληθεί και μιλώντας βασικά για τα μπόλικα φεστιβάλ από τα οποία έχει περάσει και από τα οποία μάλιστα έχει συγκεντρώσει έναν αξιόλογο αριθμό βραβείων. Ανάμεσα τους την Κρυστάλλινη Άρκτο στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2011, αλλά και το βραβείο για την καλύτερη ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Κάπου εκεί μετράει και μια υποψηφιότητα για το Μεγάλο Βραβείο Κοινού στο φεστιβάλ του Sundance. Not bad για κάποιον που μόλις ξεκίνησε την καριέρα του. Not bad at all...
Σε αυτό το σημείο του πλανήτη οπού ο ήλιος μένει καρφωμένος στον ουρανό για έξι μήνες, τίποτα δε μένει κρυφό. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο μυστικό, τα πάντα ξεσκεπάζονται κάτω από το διαρκές φως που μοιάζει με υπερμεγέθη λάμπα ανακριτικού δωματίου. Οι ήρωες παλεύουν να κρύψουν ένα γεγονός, που από την αρχή είναι καταδικασμένο εξαιτίας της ανώριμης ακόμα φύσης τους, και της 'καθαρότητας' του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγάλωσαν. Φυσικά οι νεαροί πρωταγωνιστές δεν είναι άγιοι, πόσο μάλλον ο Aivaaq ο οποίος μεγαλωμένος από μια μέθυση μητέρα και έναν εξίσου αλκοολικό πατέρα (τον οποίο ποτέ δε βλέπουμε καθώς έχει πλέον πεθάνει), βαδίζει στα χνάρια των γονιών του: πίνει ανεξέλεγκτα και δεν μοιάζει να είναι σε θέση να μεγαλώσει το πιτσιρίκι που περιμένει η κοπέλα του. Ανεύθυνος και στα πρότυπα του κλασσικού αλήτη που βλέπουμε στις ταινίες, βρίσκεται στο άλλο άκρο από αυτό του κολλητού του Qualli. Προερχόμενος από μια 'αξιοπρεπή' και αγαπημένη οικογένεια, είναι ευγενικός, καλοσυνάτος και πάνω απ'ολα καλός φίλος. Το γεγονός οτι σύντομα θα αφήσει πίσω την πόλη για να σπουδάσει στο Κολλέγιο, είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο αποφεύγει τα μπλεξίματα και είναι το αγαπητό παιδί όλων. Κάποιος όμως φαίνεται πως έχει αποφασίσει διαφορετικά...
Το λευκό, χιονισμένο τοπίο της Αλάσκα είναι κάτι το πραγματικά συγκλονιστικό. Τεράστια κομμάτια γαλάζιου πάγου βρίσκονται διάσπαρτα παντού, με το τριζάτο έδαφος να σταματάει ακριβώς δίπλα σε έναν βαθύ μπλε, αχανή ωκεανό, ενώ το μάτι σου ταξιδεύει παράλληλα σε έναν κρύο, κάτασπρο ορίζοντα. Στην άλλη άκρη του κόσμου βλέπεις οτι η ζωή κινείται με τους ίδιους ρυθμούς, με την μόνη διαφορά πως αντί για πολυάριθμα αυτοκίνητα και μηχανές, οι ντόπιοι χρησιμοποιούν τα snowmobiles για την εύκολη μετακίνησή τους. Από τη στιγμή λοιπόν που η πραγματικότητά τους δεν διαφέρει και πολύ από την δική μας, γιατί μέσα σε αυτή να μην υπάρχουν και όλες οι σκοτεινές και ζοφερές πτυχές που χαρακτηρίζουν κάθε μικροκοινωνία; Γιατί μπορεί το φόντο να σου δημιουργεί την διάθεση για ζεστή σοκολάτα και cozy καταστάσεις, τι γίνεται όμως όταν θες να θάψεις ένα πτώμα και ο καταραμένος πάγος το διατηρεί τόσο αναλλοίωτο, όσο και το κοτόπουλο στην κατάψυξή σου; Εδώ σε θέλω...
Η ταινία μοιάζει σε ύφος με το"Insomnia" (2002) του Nolan, με μια πιο σύγχρονη και νεανική όμως ματιά. Εκεί στο επίκεντρο βρίσκεται και πάλι η εξιχνίαση μιας δολοφονίας, κάτω από το πρίσμα ενός άδυτου ήλιου. Εδώ στο "On the Ice" η αγωνία σχετικά με την εξέλιξη της υπόθεσης χτίζεται σταδιακά και τα παιδιά μπλέκονται διαρκώς σε έναν ιστό ψεμάτων που μεγαλώνει. Ανήμποροι ουσιαστικά να διαχειριστούν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, αναγκάζονται να έρθουν αντιμέτωποι με την πράξη τους κάθε μέρα, ξανά και ξανά. Η φιλία τους δοκιμάζεται και ο καθένας προσπαθεί να ζήσει λίγο ακόμα, κουβαλώντας τις ενοχές του και το προσωπικό φορτίο του φόβου και της κοινωνικής κατακραυγής.
Ενδιαφέρον είναι πως η ταινία δεν ξεφεύγει από το μοτίβου του καλού/κακού από πλευράς χαρακτήρων. Αρχικά βλέπουμε τον πολύ macho Aivaaq να τριγυρνάει και να κάνει οτι του καπνίσει, την κρίσιμη όμως στιγμή όταν θα έπρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβει τις ευθύνες του, δειλιάζει. Βρίσκοντας παρηγοριά στο ποτό γίνεται σχεδόν αυτοκαταστροφικός και επικίνδυνος οχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για τον 'συνεργάτη' του. Την ίδια στιγμή ο ήσυχος Qualli αναλαμβάνει να βγάλει το φίδι από την τρύπα, να κρατάει το στόμα του φίλου του κλειστό-όσο γίνεται-, να σκαρφίζεται ένα σωρό δικαιολογίες για να προστατέψει τα τομάρια τους και να εξαφανίζει στοιχεία και ίχνη που θα μπορούσαν να τους προδόσουν. Εξάλου αυτό που αποτελεί πραγματική τραγική ειρωνεία είναι πως ο Qualli βρέθηκε απλά στο λάθος σημείο, την λάθος στιγμή, μιας που ο νεκρός James διαπλεκτιζόταν έντονα με τον Aivaaq λίγο πριν το τραγικό συμβάν. Τα πράγματα οξύνθηκαν, τραβήχτηκαν μαχαίρια και...φτυάρια και το αποτέλεσμα μετρούσε ένα ημιλιπόθυμο και μαστουρωμένο κωλόπαιδο, και έναν κατά λάθος νεκρό από τα χέρια του Qualli ο οποίος προσπάθησε αρχικά να τους χωρίσει. Το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι ξεκάθαρο και διαχρονικό: στις περιπτώσεις οπού την σκυτάλη παίρνει το ένστικτο της επιβίωσης, το μυαλό θολώνει και η διατήρηση της ελευθερίας μοιάζει πιο γλυκιά από ποτέ. Υπό τέτοιες συνθήκες δεν είναι να απορεί κανείς για την απόφασή τους να ξεφορτωθούν το πτώμα και να το παίξουν...Εσκιμώοι. Για πόσο όμως;
Αν στην ομιχλώδη ατμόσφαιρα της παραπάνω ταινίας του Nolan, προσθέσετε το story του εφηβικού δράματος/crime "Mean Creek" (2004), τότε το αποτέλεσμα θα σας δώσει το "On the Ice". Εκτός από την άγρια ομορφιά του παγωμένου τοπίου που αποτυπώνεται τέλεια τόσο στην φωτογραφία, όσο και στην σκηνοθεσία, απόλυτα ταιριαστό είναι και το μουσικό θεματάκι της ταινία, που σε κάνει να βρίσκεσαι σε μια edgy κατάσταση, περιμένοντας οτι από στιγμή σε στιγμή κάτι θα συμβεί. Chilling και σαν να πριονίζει ύπουλα τα κόκαλά σου, το OST είναι από τα καλύτερα δεσίματα εικόνας-ήχου που έχει δει εδώ και καιρό. Όσον αφορά τις ερμηνείες της, θα έλεγα οτι είναι αξιοπρεπέστατες δεδομένου οτι οι πρωταγωνιστές δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Κατάφεραν παρόλα αυτά να δώσουν την απαιτούμενη ρεαλιστική και αυθεντική αίσθηση της ζωής στην Αλάσκα, με όλο τον γηγενή πληθυσμό να συμμετέχει όσο το δυνατόν περισσότερο, καθιστώντας έτσι την ταινία όσο πιο 'φυσική' γίνεται.
Εκθαμβωτική φωτογραφία (στα πλάνα με το αίμα πάνω στο χιόνι που θυμίζει γρανίτα βύσσινο και δημιουργούν εκτυφλωτική αντίθεση), λιτές και απέριτες ερμηνείες, OST που 'παγώνει' και μια σκηνοθεσία που παταέι πάνω σε κλασσικά μοτίβα, αλλά που παραμένει ουσιώδης στο πλαίσιο του κρύου περιβάλλοντος, το "On the Ice" είναι ταυτόχρονα μια ταινία που έχετε ξαναδεί, αλλά και που δεν έχετε δει. Μένει να την ανακαλύψετε μόνοι σας...
Τι έμαθα από την ταινία: Ότι 'άακα' σημαίνει 'γιαγιά' στα...εσκιμώικα, οτι τα snowmobiels κινούνται με ευκολία πάνω στους πετρώδεις, παγωμένους δρόμους, και οτι εάν θες να ξεφορτωθείς κανένα πτώμα, καλύτερα δέστο με καμιά κοτρόνα και στείλε το στον πάτο της θάλλασας. Μη κάνει το λάθος απλά να το πετάξεις σε μια παγωμένη λιμνούλα γιατί το μόνο που θα πετύχεις είναι αυτό να επιπλεύσει και να μείνει με τα μούτρα κολλημένα κάτω από τον πάγο. Κι αυτό σίγουρα δε το θες!
Δυστυχώς δεν έχω traileraki, ούτε trivia για την ταινία. Για περισσότερες όμως πληροφορίες τσεκάρετε αυτό:http://www.ontheicethemovie.com/
Cya με περισσότερα new arrivals τις επόμενες μέρες! Ετοιμαστείτε για "Drive". Έρχεται...
Τίποτα στην tv guyz! Και αύριο μέρα είναι : )
Stay...tuned!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου