Hello there! Επιτέλους σήμερα ξεκινάει και το φεστιβάλ και έχω ενθουσιαστεί το ομολογώ! 'Ετσι για να ενθουσιαστούμε όλοι λίγο παραπάνω είπα να γράψω εντυπώσεις για την καινούργια ταινία του Trier. Την φοβόμουν λίγο στην αρχή γιατί όπως και να το κάνουμε ο Trier είναι μια περίεργη προσωπικότητα που της αρέσει να προκαλεί και προσωπικά δεν είχα καμία όρεξη για τα κλασσικά 'αντιχριστικά' του καμώματα. Παρόλα αυτά και μετά το τέλος της οι εντυπώσεις μου νομίζω πως δεν θα μπορούσαν να ήταν καλύτερες, συν το γεγονός οτι την είδα σε θερινό cinemaδακι με θέα τον βραδινό ουρανό να σκέφτομαι παράλληλα αν θα φάω καμιά Μελαγχολία στο δόξα πατρεί, ε με έκαναν πραγματικά να την απολαύσω και να θεωρήσω οτι αξίζει να ανέβει blogaki for your information : ) Ξεκινάμε...
H Justine (Kirsten Dunst) θα έπρεπε να ζει την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της, μιας που μέσα στο ολόλευκο νυφικό της έχει μόλις παντρευτεί τον αγαπημένο της(;) Michael (Alexander Skaarsgard). Αλλά δε την ζει. Μαζεμένοι όπως είναι όλοι οι καλεσμένοι στην μετέπειτα γαμήλια δεξίωση, η Justine έρχεται αντιμέτωπη με την τελειομανή αδελφή της Claire (Charlotte Gainsbourg), τον πλούσιο γαμπρό της John (Kieffer Sutherland), την αυταρχική και δύστροπη μητέρα της Gaby (Charlotte Rampling), τον παλαβιάρη πατέρα της Dexter (John Hurt) και τον αλαζόνα πεθερό της Jack (Stellan Skaarsgard, ναι ναι είναι ο πατέρας του Alexander στην πραγματικότητα). Κυρίως όμως έρχεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό, τις φοβίες και την θλίψη της. Όλα αυτά με φόντο έναν τεράστιο πλανήτη που ονομάζεται Melancholia και ο οποίος κατευθυνόμενος ώρα με την ώρα προς την Γη, απειλεί να την αφανίσει...
Στο φετινό φεστιβάλ των Καννών ο ιδιόρρυθμος Δανός σκηνοθέτης έκανε και πάλι το θαύμα του πυροδοτώντας ένα σωρό εξαγριωμένες αντιδράσεις μετά τις δηλώσεις του περί συμπάθειας απέναντι στο πρόσωπο του...Χίτλερ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο Trier να αποκλειστεί από το φεστιβάλ, χωρίς-ευτυχώς-να συμβεί το ίδιο και με την ταινία του, καθώς θα ήταν πραγματικά κρίμα. Μπορεί τελικά να μη κέρδισε τον Φοίνικα ο οποίος πήγε στην ταινία του Mallick, "The Tree of Life", αλλά η Dunst τσίμπησε το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού και αν ρωτήσετε εμένα, δικαιολογημένα, καθώς στην ταινία είναι η μελαγχολία προσωποποιημένη.
Η ταινία ξεκινάει με παρόμοιο τρόπο όπως και ο πολυσυζητημένος Αντίχριστος του Trier, με τους πρωταγωνιστές να προσπαθούν να κινηθούν σε slow motion στα πλαίσια ενός μουσικού θέματος που στην συνέχεια θα επαναλαμβάνεται καθ όλη τη διάρκεια της ξανά και ξανά. Έτσι ακριβώς ξεκινούσε και η πρηγούμενή του ταινία, με ένα παιδί να πέφτει από το παράθυρο του δωματίου, την ίδια στιγμή που οι γονείς του έκαναν sex στο μπάνιο, με το περίφημο πλέον close up της διείσδυσης και όλο αυτό σε ασπρόμαυρο φόντο και με ένα εξίσου έντονο μουσικό background. Πέρα από αυτό οι όποιες ομοιότητες σταματούν κάπου εδώ. O Trier κατάφερε με την "Melacholia" να δημιουργήσει μια καταστροφολογική ταινία, οχι τόσο όσον αφορά την ολοκληρωτική εξαφάνιση του πλανήτη μας και της ζωής πάνω σε αυτόν, αλλά κυρίως όσον αφορά την καταστροφή του ανθρώπου σαν οντότητα από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο παραλληλισμός της μελαγχολίας της κεντρικής ηρωίδας, με τον πλανήτη-Μελαγχολία, είναι ευφυής καθώς στην ουσία μιλάμε για το ίδιο πράγμα ιδωμένο μέσα από την ρεαλιστική, όσο και από την καλλιτεχνική/ιδεαλιστική του πλευρά. Ο λόγος για τον οποίο ασχολούμαστε τώρα με την συγκεκριμένη ταινία είναι απλός: ο Trier έχει προσδώσει μια διαφορετική αισθητική στο χιλιοπαιγμένο μοτίβο των ψυχικών ασθενειών όπως τις έχουμε συνηθίσει μέσα από άπειρα films που πραγματεύονται την μελαγχολία, την κατάθλιψη, τις μανιοκαταθλιπτικές συμπεριφορές και τόσες άλλες ασθένειες του μυαλού και της ψυχής. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το έχει κάνει με τόσο καλλιτεχνικό, προσεγμένο (μη ξεχνάτε οτι μιλάμε πάντα για μια ακραία σκηνοθετική προσωπικότητα) και όσο πρέπει στυλιζαρισμένο τρόπο, ώστε ακόμα και αν το θέμα της είναι τόσο δύσκολο (είτε το δεις από την σκοπιά των προσωπικών θεμάτων της πρωταγωνίστριας, είτε από αυτή της Αρμαγεδδωνικής πραγματικότητας που πλησιάζει, είτε και από τις δυο) η ομορφιά που πηγάζει τελικά από αυτή την ταινία σε συγκλονίζει.
Στο πρώτο κεφάλαιο της ταινίας το οποίο έχει για τίτλο απλά το όνομα της Dunst ("Justine") και λίγο αργότερα στο δεύτερο, με τίτλο αυτή τη φορά το όνομα της αδελφής της ("Claire") γίνεται κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο για ποιόν λόγο ο Trier θεωρεί το Melancholia την πιο 'γυναικεία' ταινία του. Πολύ απλά οι δυο αδελφές κυριαρχούν από άποψη διαλόγων, συνολικής παρουσίας και δυναμικής. Στο πρώτο μισό που θυμίζει πολύ έντονα την "Οικογενειακή Γιορτή (a.k.a Festen)" (1998) και με την τρεμουλιαστή, ερασιτεχνικού τύπου λήψη της κάμερας που παραπέμπει στις προσταγές του Δόγματος 95, ο σκηνοθέτης μας δίνει ξεκάθαρα τα πρώτα ψήγματα της προβληματικής φύσης της Justine. Με βεβιασμένα χαμόγελα, αλλοπρόσαλλες αντιδράσεις και βαθιά μελαγχολία στα μάτια, μοιάζει σαν να έχει μόλις υπογράψει την καταδίκη της και αφήνει να εννοηθεί οτι είναι μια κατάσταση την οποία βιώνει καιρό τώρα. Όταν λίγη ώρα αργότερα το πάρτι τελειώσει και οι μάσκες πέσουν, η Justine θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια ολότελα ωμή αλήθεια, όταν συνειδητοποιήσει οτι έχει φτάσει πλέον σε ένα σημείο μοναξιάς και ματαιότητας, χωρίς καμία ελπίδα επιστροφής. Την μόνη προσπάθεια να την επαναφέρει στην 'ζωή', κάνει η Claire η οποία την παίρνει στο σπίτι της, την φροντίζει και αγωνίζεται να την συνεφέρει όπως μπορεί. Αν και στο πρώτο κομμάτι η απειλή του πλανήτη δεν είναι τόσο έντονη, στο δεύτερο μπαίνει στην τελική του τροχιά, όπως ακριβώς και η μελαγχολία της Justine. Για τον λόγο αυτό θα λέγαμε οτι τελικά ο πλανήτης και η Dunst αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στην πραγματικότητα η Claire φοβάται την αδελφή της, την μελαγχολία που κουβαλάει και τον αντίκτυπο που έχει αυτή πάνω στην οικογένειά της. Κατ' επέκταση δεν τρομοκρατείται μόνο στην σκέψη της καθεαυτού σύγκρουσης του Melancholia με την Γη, αλλά φοβάται και το γεγονός οτι στην ουσία αυτός ο παράξενος πλανήτης, αντικατοπτρίζει τον ψυχισμό της Justine και την επικινδυνότητα για τον εαυτό της, αλλά και για όσους βρίσκονται γύρω της. Είναι μια αμφίδρομη σχέση ανάμεσα σε τρία βασικά στοιχεία τα οποία επικοινωνούν μεταξύ τους, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο κλείνει η ταινία: Justine, Claire και Melancholia χορεύουν τον ίδιο μηδενιστικό χορό.
Η φωτογραφία (και η σκηνοθεσία, καθώς τα δυο τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένα εδώ) αποτελούν το δυνατότερο κομμάτι της ταινίας. Μαγευτικές εικόνες βγαλμένες από βιβλία τέχνης, αποκαλυπτική ομορφιά, σκηνές που παραπέμπουν σε θρύλους και παραμύθια βουτηγμένες στο μυστικιστικό μπλε φως του πλανήτη που πλησιάζει και ένα εξαιρετικά στημένο σκηνικό που αφήνει το μάτι σου να πλανηθεί και να σε κάνει να νοιώσεις στο πετσί σου όλη την αγωνία και ανησυχία μιας δυνητικής σύγκρουσης. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σου όταν δεις την αρχική σεκανς της ταινίας, είναι οτι οι εικόνες μοιάζουν με κινούμενους πίνακες. Και όντως κάπως έτσι είναι, μιας που στη συνέχεια (και αν είσαι λιγάκι παρατηρητικός) μπορείς να δεις οτι όλες αποτελούν κομμάτια από βιβλία με έργα τέχνης τα οποία βρίσκονται στην βιβλιοθήκη του ζευγαριού Claire-John. Έξυπνο οπτικό τρυκ από τον Trier που σε καλεί πραγματικά να εντοπίσεις λεπτομέρειες και να αφουγκραστείς τις τελευταίες στιγμές μιας ψυχικά ασθενούς, της τρομοκρατημένης αδελφής της που μέχρι και τελευταία στιγμή αναζητεί τρόπους επιβίωσης και του μικρού γιού της Noa που με την παιδική αθωότητα που τον χαρακτηρίζει, πιστεύει ακόμα σε μαγικές σπηλιές και άκακους, γαλάζιους 'γίγαντες'...
Θα μπορούσε αυτή η ταινία να είναι μια πραγματική καταστροφή εάν αποδεχτούμε το γεγονός οτι ο Τrier ξορκίζει εδω τους δικούς του καταθλιπτικούς δαίμονες, όπως παραδέχτηκε σε συνέντευξή του. Δεν είναι όμως. Χωρίς να μπαίνει σε πολύ βαθιά φιλοσοφικά μονοπάτια, αλλά αποτελώντας στην ουσία έναν εντυπωσιακό παραλληλισμό ανάμεσα σε άνθρωπο/φύση, το "Melancholia" είναι μια ταινία για μπόλικο οφθαλμόλουτρο και τροφή για σκέψη. Σε light δόσεις πάντα, ενδύκνειται ακόμα και για όσους δεν πολυ-χωνεύουν την υψηλή κουλτούρα επειδή ακριβώς δεν είναι αυτό.
Οι ερμηνείες εδω είναι ευχάριστα ρεαλιστικές. Ούτε υπερβολικές, ούτε να ζητάς το κάτι παραπάνω από αυτές, οι περισσότεροι ήρωες είναι διεκπερεωτικοί όπως πρέπει, χωρίς όμως να λείπει και η ανθρωπιά από αυτούς. O Alexander Skaarsgard παρατάει για λίγο τα αιμάτινα δαγκώματα του True Blood και υποδύεται τον συμπαθή και καλούλη Michael, που όμως αδυνατεί να βοηθήσει την γυναίκα του να βγει από τον ζοφερό της λαβύρινθο. Από την άλλη η Rampling στον ρόλο της μητέρας της, αν και δεν εμφανίζεται για πολύ δίνει εντούτοις γροθιά στο στομάχι με την αδιαφορία και την υπεροπτική της στάση. Γενικά όλο το υπέρλαμπρο cast της ταινίας καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και δημιουργεί το κατάλληλο, μαύρο κλίμα μέσα στο οποίο η Dunst μεγαλουργεί. Εύθραυστη με την σχεδόν πορσελάνινη ομορφιά της, τα μισόκλειστα μάτια, την καχεκτική φυσιογνωμία και την απουσία όρεξης για ζωή, η Kirsten Dunst θυμίζει τον παιδικό της εαυτό από το "Interview with The Vampire" (1994) έχοντας φτάσει στο peek της ωριμότητάς της και πλασάροντας σε δυο τρεις σκηνές τον εαυτό της ολόγυμνο, με την τελευταία να αποτελεί σκηνή υψηλής αισθητικής (και αισθησιασμού) χωρίς να είναι ούτε στο ελάχιστο και άνευ λόγου πρόστυχη (ναι ναι, για σένα το λέω Αντίχριστε αφού το ξέρεις!). Η Dunst μοιάζει με ονειροπόλα νεράιδα και σε όλη την ταινία δίνει μια δυνατή ερμηνεία χωρίς υπερβολές, αλλά με γνήσια ψυχή. Στο πλευρό της η Gainsbourg ασχημούλα, αλλά καλή ηθοποιός ενισχύει την ξανθομαλλούσα πρωταγωνίστρια, αλλά ενισχύεται και από αυτήν, με αποτέλεσμα και οι δυο να δένουν και να αποτελούν τις πρώτες ερμηνείες της ταινίας. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε οτι όπως είπε και ο φίλτατος Trier, μας ετοίμασε μια ταινία που την τιμητική τους έχουν οι γυναίκες. Και είναι πολύ καλές αυτές οι γυναίκες...
Νομίζω οτι το "Melancholia" πρόκειται για μια ταινία που θα αρέσει στους περισσότερους. Μπορεί να μη την εμπιστευτούν ολοκληρωτικά, αλλά εάν κάποιος τους ρωτήσει αν τους άρεσε, θα πουν ναι. Και στην τελική δε γίνεται να μη σου αρέσει. Μόνο και μόνο για το οπτικό και ακουστικό υπερθέαμα που σου προσφέρει, και για το συγκλονιστικό-πανέμορφο τέλος της, αξίζει να δεις την ταινία του τρελού Δανού. Άντε όσο προλαβαίνετε παιδιά, γιατί όπως δήλωσε, η επόμενή του θα είναι μια...τσόντα, φιλοσοφικού περιεχομένου. Ίδωμεν...
TRIVIA
- H Penelope Cruz ήταν αρχικά η επιλογή για τον ρόλο της πρωταγωνίστριας. Η ίδια στην συνέχεια αποφάσισε να εγκαταλείψει την ταινία του Trier, για να παίξει στην τέταρτη συνέχεια των Πειρατών. Έτσι ο ρόλος πήγε στην Kirsten Dunst.
- Άλλη πιθανή επιλογή για τον ρόλο ήταν και η Olga Kurylenko.
- Η εικόνα με την Justine να επιπλέει με το νυφικό και το μπουκέτο των λουλουδιών στην ρεματιά, είναι εμπνευσμένη από τον πίνακα του John Everett Millais, "Ophelia" (1982).
Και για του λόγου το αληθές:
(Πηγή IMDB)
Άλλο ένα posteraki που μου αρέσει:
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
NET:00:30, The Brave, με τους Johnny Depp, Marlon Brando. Σκηνοθετικό ντεμπόυτο του Depp με αυτή την κωμωδία, στην οποία υποδύεται έναν νεαρό ο οποίος μια μέρα γνωρίζει έναν μυστηριώδη άνδρα ο οποίος του μιλάει για τον πόνο και τον θάνατο...
Αύριο σας περιμένω για favorite movie posters of the '70s. Βε here!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου