Love: Do you feel lonely?

NEW ARRIVAL

Hello hello!  Τέλος και το φεστιβάλ.  Αλλά πρέπει να παραδεχτώ οτι αν και δεν είχα πάει σε κανένα από τα προηγούμενα, μπόρεσα να καταλάβω τι έχανα τόσο καιρό.  Μπόλικες οι ταινιούλες που είδα και διαφορετικές μεταξύ τους.  Από σπλάτερ b-movies και πολιτικά θρίλερ, μέχρι ανεξάρτητα, προεφηβικά φιλμάκια και ντοκιμαντέρ, αυτές οι Νύχτες Πρεμιέρας είχαν απ'ολα (όπως και κάθε φορά φαντάζομαι).  Σήμερα αποφάσισα να γράψω μερικές αράδες για μια από τις ταινίες που σίγουρα κερδίζει μια θέση στο προσωπικό του top 5, για το οποίο θα φροντίσω να σας ενημερώσω στις επόμενες μέρες, ανεβάζοντας φυσικά από μια κριτική για την κάθε μια από αυτές.  Για να δούμε λοιπόν...

Στο κεντρικό story του "Love" συναντάμε έναν αστροναύτη, τον Lee Miller (Gunner Wright) ο οποίος αποτελεί το μοναδικό μέλος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από την Γη.  Όταν κάποια στιγμή η επικοινωνία με τον πλανήτη μας χαθεί, τότε ο Miller θα βρεθεί τελείως απομονωμένος και αποκομμένος, από οποιαδήποτε επαφή με άλλο ανθρώπινο ον.  Σιγά σιγά θα οδηγηθεί στην τρέλα και τις παραισθήσεις, καθώς ο χρόνος τρέχει και κανείς δεν φαίνεται να τον αναζητά, προκειμένου να τον επαναφέρει στην Γη.  Από εκεί και πέρα ξεκινάει ένα φιλοσοφικό και υπαρξιακό βύθισμα του πρωταγωνιστή στά άδυτα της ίδιας του της ψυχής, μέχρι την στιγμή που η απάντηση στα μεγάλα του ερωτήματα θα βρεθεί μόλις μερικά μέτρα μακριά του...
Το "Love" είναι μια ταινία με πολλά πλεονεκτήματα, αλλά και κάποια ψεγάδια.  Η αλήθεια είναι οτι μετά το τέλος της, ο καθένας μπορεί να καταλήξει σε εκ διαμέτρου αντίθετα συμπεράσματα σχετικά με το τι έγινε και ποιο ήταν το νόημα της.  Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.  Όμως σε κάποιες στιγμές ο νεαρός σκηνοθέτης William Eubank σου δημιουργεί την εντύπωση οτι προσπαθεί να σου πει πολλά πράγματα, μπουκωμένα όλα στη διάρκεια της μιάμισης ώρας και μάλιστα πράγματα τα οποία ενώ στην βαθύτερη ουσία τους δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, προσπαθεί να τα κάνει να έχουν.  Κάπου εκεί η ταινία χάνεται λιγάκι, αποκλειστικά και μόνο σε οτι αφορά σεναριακά αυτό που θέλει να μας πει ο Eubank, αυτό που έχει στο μυαλό του.  Γιατί σκηνοθετικά η απόδοσή του παίρνει σίγουρα άριστα 10.

Με budget $500 χιλιάδων μόλις, o 29χρονος σήμερα Eubank κατάφερε ένα εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο με αυτή την indie, sci-fi ταινία του, ακολουθώντας κλασσικά μονοπάτια και θυμίζοντας έντονα προϋπάρχοντα δημιουργήματα αυτού του είδους της φιλοσοφημένης επιστημονικής φαντασίας.  Πριν από 43 χρόνια είχαμε το ελεγειακό ταξίδι του Kubrick στο "2001: A Space Odyssey", το 2009 είχαμε ένα άλλο ντεμπούτο, αυτό του Dunkan Jones με το υπέροχο "Moon".  Φέτος το "Love" είναι ένας συνδυασμός και των δυο.  Ξεκινώντας από το παρελθόν του αμερικανικού εμφυλίου και περνώντας αμέσως στο διαστημικό μέλλον (όπως ακριβώς και ο Kubrick με το ιστορικό πια "match cut" από το κόκκαλο, στο διαστημόπλοιο), ο Eubank έχει ήδη ξεκινήσει να μας λέει την ιστορία του και να πλάθει μια υπόθεση που στην ουσία δεν έχει ούτε χώρο, ούτε χρόνο.  Το ταξίδι του αστροναύτη είναι στην ουσία το ταξίδι ενός κοσμο-ναύτη με όλη την ετυμολογική σημασία της λέξης.  Στα πλαίσια της ύπαρξης μιας σχετικής πλοκής για τον θεατή κυρίως, ο Miller μετατρέπεται σε ναυαγό του διαστήματος, όπως ακριβώς και ο Sam Rockwell στο "Moon".  Χωρίς καν την συντροφιά ενός ομιλούντος υπολογιστή, ο Miller παλεύει να κρατήσει τα λογικά του και η μόνη του διέξοδος είναι μερικές φωτογραφίες στις οποίες μιλάει.  Άλλες φορές πάλι φαντασιώνεται οτι οι άνθρωποι των φωτογραφιών του μιλάνε και εκείνοι, με μια απόκοσμη φωνή που ακούγεται σαν ανατριχιαστικός αντίλαλος στον μικροσκοπικό χώρο του Σταθμού.  Η εσωτερική πάλη έχει μόλις ξεκινήσει...
Χωρίς να έχει κοπιάρει τις παραπάνω ταινίες, αλλά μάλλον παίρνοντας ως δάνεια τις καλύτερες στιγμές αυτών, το "Love" είναι έπος εν έτει 2011 απέναντι στην αυτή καθεαυτή ύπαρξη του ανθρώπου, στην φύση που τον χαρακτηρίζει, την ομορφιά των στιγμών της ζωής και τελικά της αγάπης.  Μην περιμένετε από τον τίτλο την αγάπη ως ξεκάθαρο στοιχείο μέσα σε αυτό το φιλμ.  Μάλλον θα πρέπει να την αναζητήσετε εκεί που δεν πάει το μυαλό σας: στον αγώνα, την συντροφικότητα, την μοναξιά, τον φόβο, ακόμα και τον θάνατο.  Πολύ απλά, στον ίδιο τον άνθρωπο.  Αυτό δεν είναι απόλυτα κατανοητό και δεν σερβίρεται στο πιάτο, έτοιμο για φάγωμα.  Μιλάμε περισσότερο για μια οπτικοακουστική προσπάθεια κατανόησης της προέλευσης και του σκοπού της ανθρώπινης φυλής, παρά για την ατομική ιστορία εγκατάλειψης ενός αστροναύτη στην αχανή μαυρίλα του διαστήματος.  Και πραγματικά αυτό αποδίδεται άρτια μέσα από την κάμερα του Eubank.

Πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος για τον Gunner Wright ο οποίος δίνει έτσι κι αλλιώς μια εξαιρετική ερμηνεία χωρίς πολλές συστάσεις.  Δεν θα ήταν υπερβολή εάν λέγαμε οτι η ψυχρή και κάπως στατική του ερμηνεία (κυρίως στο πρώτο μισό της ταινίας) θυμίζει πολύ έντονα τον πρωταγωνιστή του Kubrick, Keir Dullea ως Dr. Dave Bowman στην 'Οδύσσεια'. Τόσο φυσιογνωμικά, όσο και υποκριτικά, είναι ξεκάθαρο από που έχει αντλήσει τις επιρροές του ο Eubank εμπιστευόμενος έναν ηθοποιό που θυμίζει τόσο έντονα τον Dullea.  Παρόλα αυτά έχει κρατήσει εύκολα την ισορροπία ανάμεσα σε κινηματογραφικά δάνεια και δικές του, original ιδέες.  Χαρακτηριστικό είναι οτι καθ'όλη τη διάρκειά της υπάρχουν κάποιες σκηνές που λειτουργούν εμβόλιμα, και στις οποίες παρακολουθούμε ανθρώπους να μιλούν, σαν να δίνουν ένα είδος συνέντευξης σχετικά με τα βιώματά τους και την ζωή γενικότερα.  Το θεώρησα πολύ έξυπνο σαν κίνηση και αρκούντως ταιριαστή, καθώς η κάθε συνέντευξη ταυτίζεται με την έναρξη ενός καινούριου κεφαλαίου θα λέγαμε, μέσα στην ταινία.  Όπως ο Trier ή ο Tarantino βάζουν τίτλους κεφαλαίων όταν θέλουν να επικεντρώσουν την προσοχή σε ένα άλλο πια πρόσωπο ή γεγονός, εδώ γίνεται μέσα από την χρήση αυτών των μονολόγων/συνεντεύξεων των ατόμων.  Διόλου τυχαίο εάν σκεφτεί κανείς οτι με τον τρόπο αυτό εντείνεται η αίσθηση απουσίας χωροχρόνου, καθώς δεν ξέρουμε ούτε το πότε, ούτε το που έγιναν αυτές οι δηλώσεις κατά πρώτον και κατά δεύτερον ας μην ξεχνάμε και το πέρασμα του χρόνου το οποίο βιώνει ο Miller και το οποίο γίνεται κατανοητό σε εμάς, μόνο μέσα από τα μακριά πλέον μαλλιά και μούσια του αστροναύτη.  Είναι μια ιστορία διαχρονική, ατελής και αιώνια.  Θυμηθείτε αν θέλετε και την τελευταία σεκάνς του Kubrick με το έμβρυο, αυτό το child of earth, το οποίο γίνεται στην κυριολεξία ένα με την Γη, ενώ ποτέ δεν βλέπουμε ένα ακριβές τέλος.  Ίσως επειδή δεν υπάρχει;

Η σκηνοθεσία είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή.  Μέσα από την χρήση slow motions, ψηφιακών εφέ που δεν 'κλωτσάνε' στο μάτι ώστε να τα αντιλαμβάνεσαι σαν κάτι το ψεύτικο ή παράταιρο και μέσα από το focus της κάμερας στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του Σταθμού, ο Eubank πετυχαίνει διάνα και μάλιστα με την πρώτη.  Η σύνδεση παρελθόντος και παρόντος/μέλλοντος γίνεται σχεδόν ανεπιτήδευτα και πραγματικά οι πρώτες σκηνές της ταινίας με τον εμφύλιο πόλεμο, είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει τελευταία, ανάγοντας αυτήν την opening σεκάνς σε πρώτης κλάσης δημιούργημα, καθώς η αίσθηση που σου δίνει είναι σαν να παρακολουθείς έναν πίνακα που έχει ξαφνικά ζωντανέψει, με μυώδη άλογα να χλιμιντρίζουν, στρατιώτες να σκοτώνονται και χώματα να σηκώνονται στον αέρα σε αργή κίνηση, εξαιτίας των διαρκών εκρήξεων.  Από εκεί μεταφερόμαστε σε ένα hi-tech περιβάλλον, με μικροσκοπικά φωτάκια να αναβοσβήνουν, σωρούς από καλώδια που πλέκονται μεταξύ τους και την θέα της Γης από το στρογγυλό παράθυρο.  Η ταινία γκαζώνει από την μέση περίπου και μετά, και ειδικά στο τέλος εκρήγνυται, δημιουργώντας μια πανδαισία υπέρλαμπρων χρωμάτων και μουσικής, που σε αφήνει με μια γεμάτη αίσθηση βαθιά μες την καρδιά σου.  Εξάλλου το μουσικό theme των "Angels & Airwaves" παίζει βασικό ρόλο εδώ, μιας που η μπάντα αυτή (με μπροστάρη τον τραγουδιστή των Blink-182, Tom Delonge και την συμμετοχή και άλλων famous ονομάτων, όπως αυτό του ντράμερ Atom Willard των Offsrping και του μπασίστα των 30 Seconds to Mars, Matt Wachter) χρηματοδότησε ολοκληρωτικά την δημιουργία της ταινίας! Κάπου ανάμεσα στις αστρικές rock μελωδίες και την χαρακτηριστική φωνή του Delonge, η σκηνοθεσία του "Love" απογειώνεται και δεν προσγειώνεται, παρά μόνο μετά το τέλος της.  Ειλικρινά ακόμα και αν παρουσιάζει κάποιες υποθεσιακές αδυναμίες σχετικά με τον συσχετισμό πολλών πραγμάτων μαζί, αυτή η ταινία αποτελεί ένα ειλικρινές σκηνοθετικό επίτευγμα για τους συντελεστές της (περιμένετε να δείτε και τα trivia και θα καταλάβετε).
Οπτικά πανέμορφη, με μια δυνατή ερμηνεία, και ένα τέλος έκπληξη, το "Love" είναι μια ταινία που αξίζει να δείτε για όλα αυτά που θα σας προσφέρει (και δεν είναι λίγα πιστέψτε με).  Σίγουρα αποτελεί μια από τις καλύτερες, ανεξάρτητες φετινές προσπάθειες και λέει πολλά για τον σκηνοθέτη, ο οποίος είμαι σίγουρη οτι θα μας απασχολήσει αρκετά και στο μέλλον.  That i promise...

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι δε χρειάζεσαι τα άπειρα χρήματα για να δημιουργήσεις μια εξαιρετική στο σύνολό της ταινία, οτι ένας Διαστημικός Σταθμός μπορεί να σε συντηρήσει για τουλάχιστον 6 χρόνια και οτι όταν είσαι μόνος σου τόσο καιρό οι φωνές που ακούς μέσα στο κεφάλι σου, αρχίζουν να μη μοιάζουν και τόσο φιλικές (καλά αυτό ίσως και να το ήξερα ήδη).




TRIVIA

• Ο σκηνοθέτης έσκαψε...μόνος του το τούνελ που βλέπουμε στη σκηνή του Εμφυλίου, με ένα μηχανή που δανείστηκε από τον γείτονα!
• Το παράθυρο του Διαστημικού Σταθμού είναι στην ουσία πόρτα από πλυντήριο ρούχων!  Οι θήκες των εργαλείων μέσα σε αυτόν αγοράστηκαν από ένα εμπορικό και απλά βάφτηκαν λευκές, ενώ το άλογο στον Εμφύλιο ήταν ψεύτικο.  Στην πραγματικότητα ένα μέλος του συνεργείου κουνούσε μια...ουρά προκειμένου η κίνηση να θυμίζει άλογο.
• Ολόκληρο το set του Σταθμού χτίστηκε από τον σκηνοθέτη στην πίσω αυλή του σπιτιού των γονιών του!  Ε μα δηλαδή!
• Την Κυριακή που πέρασε, τσίμπησε και το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Αθηνών.  Έπρεπε...

(Πηγή IMDB) 

"Charlie and the Chocolate Factory" στο Star στις 22:00 για όσους θέλουν να την επαναματαδούν. 

Cu tommorow!