Drive: Scorpio Rising...

NEW ARRIVAL


Hey guyz!  Τι κάνουμε, τι κάνουμε;  Πωπω σήμερα είμαι ενθουσιασμένη που θα γράψω για το "Drive".  Είχα μεγάλες προσδοκίες από την συγκεκριμένη ταινία και πραγματικά το αποτέλεσμα δε θα μπορούσε να ήταν καλύτερο.  Μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του Απόλλων το περασμένο Σάββατο, απόλαυσα ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονου, mainstream κινηματογράφου διανθισμένο από μια ιδιοφυή σκηνοθεσία.  Μη τη χάσετε για κανένα λόγο όταν βγει.  Μια από τις καλύτερες ταινίας της χρονιάς στα σίγουρα...

O Ryan Gosling (Driver) υποδύεται έναν τύπο που ζει διπλή ζωή (επίσης δε το λες ακριβώς οτι ζει).  Το πρωί εργάζεται σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων, ενώ παράλληλα αναλαμβάνει χρέη stuntman σε ταινίες που περιλαμβάνουν μπόλικο κυνηγητό και τετράτροχα αναποδογυρίσματα.  Το βράδυ είναι αυτός που βοηθάει ληστές να ξεφεύγουν από τον τόπο του εγκλήματος, καθώς έχει ένα σπουδαίο ταλέντο: είναι άσσος στην οδήγηση.  Όταν λίγο αργότερα προθυμοποιηθεί να βοηθήσει έναν προσφάτως αποφυλακισθέντα να προστατέψει την οικογένειά του, ξεχρεώνοντας κάποια καλόπαιδα, το πράγμα θα στραβώσει πολύ και τότε η γυναίκα του Irene (Carey Mulligan) και ο μικρός της γιος, θα βρεθούν στο στόχαστρο των αφεντικών της νύχτας.  Ο Gosling θα ξεκινήσει μια αιματηρή προσπάθεια προκειμένου να προστατέψει τα μοναδικά πρόσωπα που κατάφεραν να δώσουν κάποιο νόημα στην επίπεδη ζωή του...
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή κάθε σκηνοθέτη, μεγάλου ή μικρού, που μπορεί να πει με βεβαιότητα οτι έχει μόλις φτάσει την προσωπική του, σκηνοθετική κορυφή.  Επίσης με τον ίδιο τρόπο (αν και οχι με την ίδια ευκολία) πρέπει να αποδεχτεί και την στιγμή που έχει πιάσει αντίστοιχα, σκηνοθετικό πάτο.  Ο Kubrick έφτασε στη 'θέωση' με το αριστουργηματικό "2001: Α Space Odyssey" (1968), o Coppola με τον "The Godfather" (1972) του, έγραψε ιστορία, και ο James Cameron ώθησε τα 3-dimensional όρια του κινηματογράφου πολύ παραπέρα, με το blockabasteriko "Avatar" (2009).  Κάπως έτσι το "Drive" φαίνεται να αποτελεί το κορυφαίο δημιούργημα-στην μέχρι τώρα καριέρα τουλάχιστον-του μάλλον περίεργου Δανού σκηνοθέτη, Nicolas Winding Refn.  Και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως κάποιοι μιλούν από τώρα για ένα instant classic έργο...

Σε μια περίοδο 16 χρόνων ο Refn έχει σκηνοθετήσει καμιά δεκαριά ταινίες, οι περισσότερες από τις οποίες αποτελούν αμφιλεγόμενα δημιουργήματα.  Ξεκινώντας το 1996 με το βίαιο "Pusher", συνέχισε να σκηνοθετεί ταινίες με προβληματικές και εγκληματικές πολλές φορές προσωπικότητες και υπόκοσμο στο φουλ, πατώντας πάνω σε crime υποθεσιακά μοτίβα τα οποία έχουμε πολλές φορές παρακολουθήσει.  Παρόλα αυτά έστω και με αυτό το περιορισμένο ταινιακό σύνολο, έχει κατορθώσει να μνημονεύεται το όνομά του ακόμα και πριν από το φετινό, μεγάλο μπαμ του "Drive".  Το 2008 κυκλοφόρησε το "Bronson" με έναν θηριώδη Tom Hardy, που ουδεμία σχέση έχει με τον γοητευτικό, φλεγματώδη Βρετανό του "Inception", καθιστώντας τον στην στιγμή cult είδωλο και κάνοντας πολλούς να το βλέπουν ως το 'Κουρδιστό Πορτοκάλι του 21ου αιώνα'.  Έναν χρόνο μετά επιστρέφει με το ιστορικό, βαρβαρικό, βαλχαλικό "Valhalla Rising" (2009) και πρωταγωνιστή τον Mads Mikkelsen, έναν ηθοποιό που είχε χρησιμοποιήσει πολλάκις και σε παλαιότερές του παραγωγές.  Το λαχείο του όμως για την διεθνή αναγνώριση, κληρώθηκε μόλις φέτος μετά το φεστιβάλ των Καννών, οπού κατάφερε να αρπάξει το βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη και να γίνει ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ονόματα, παρουσιάζοντας έναν Ryan Gosling έτσι όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.  Απ'οτι φαίνεται ο ξανθός Καναδός αποτελεί τον καινούριο μούσο του σκηνοθέτη, εάν κρίνουμε και από την επόμενή ταινία του που βρίσκεται στα σκαριά, το "Only God Forgives" και αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2012, με πρωταγωνιστή για ακόμη μια φορά τον Gosling.  Τώρα που βρήκαμε τη συνταγή της επιτυχίας, άντε να την αφήσουμε...
To "Drive" αποτελεί την μεταφορά του ομόνυμου βιβλίου του James Sallis με τον υποψήφιο για Oscar Hossein Amini ("The Four Feathers", "Killshot") να έχει αναλάβει την συγγραφή του σεναρίου για την μεγάλη οθόνη.  Η ταινία ακολουθεί ένα στρωτό, συνηθισμένο σενάριο που το πιθανότερο ήταν να την καταδίκαζε σε ένα μέτριο αποτέλεσμα, εάν δεν υπήρχαν όλοι οι υπόλοιποι λόγοι που συντρέχουν και την καθιστούν τελικά, ένα σύγχρονο σκηνοθετικό επίτευγμα βασισμένο σε μια συμβατική καθαρά, υπόθεση.  Και αυτό είναι που κάνει το "Drive" ξεχωριστό.  Η ικανότητα του σκηνοθέτη να σου πλασάρει έναν ρεαλιστικό και βίαιο κόσμο, κατασκευασμένο και βιωμένο μαεστρικά από τους ήρωές του, ενώ παράλληλα οι τεχνικές της σκηνοθεσίας να παραπέμπουν σε 'παλιό' κινηματογράφο.  Όλα αυτά συγκλίνουν μεταξύ τους και γεννούν ένα απροσδόκητα στιλιζαρισμένο δείγμα ταινίας, που σε κάνει να πιστεύεις οτι υπάρχουν ακόμα άτομα με φρέσκες ιδέες και μέσα για την υλοποίησή τους εκεί στο μακρινό Hollywood...

Όταν κάνω λόγο για τεχνικές παλαιού κινηματογράφου, εννοώ κυρίως οτι έχει να κάνει με την διάρκεια και την στατικότητα των πλάνων.  Στο "Drive" έχουν την τιμητική τους.  Η κάμερα ρολάρει αργά αργά και εγκλωβίζει συναισθήματα, αντιδράσεις και ματιές ανάμεσα σε Gosling-Mulligan.  Σε κάθε σχεδόν πλάνο στο οποίο βλέπουμε τον πρωταγωνιστή, η κάμερα παραμένει ζουμαρισμένη πάνω του και μπορούμε να δούμε, να παρατηρήσουμε την κάθε λεπτομέρεια.  Επειδή ακριβώς ο Gosling στην ταινία είναι εξαιρετικά λιγομίλητος, με ένα πολύ περιορισμένο, διαλεκτικό σενάριο, συνεπώς ο σκηνοθέτης πρέπει να βρει έναν άλλον τρόπο για να προσελκύσει το ενδιαφέρον.  Και αυτό που κάνει με την σκηνοθεσία του, είναι απλά πανέξυπνο.  Η επιμονή του στα μεγάλης διάρκειας πλάνα, μπορεί να ξενίσει παρόλα αυτά μερικούς και να κουράσει.  Ιδιαίτερα όσους έχουν συνηθίσει τέτοιου είδους ταινίες με πολύ ξύλο, εντυπωσιακά ατυχήματα και δηλητηριώδεις ατάκες από τους πολύ badasses ήρωες.  Εδώ η βία είναι κρυμμένη και όταν τελικά κάνει την εμφάνισή της, είναι με τον πιο απροσδόκητο τρόπο.  Ακόμα και τότε όμως η επίδραση των πλάνων (που μπορεί να φτάνουν σε διάρκεια μέχρι και τα 10 δευτερόλεπτα, πράγμα που σημαίνει οτι στα πλαίσια μιας ταινίας μιάμισης ώρας, είναι έτσι κι αλλιώς πολύ) πάνω στον θεατή είναι τέτοια, που όταν έρχεται η βίαιη αντίδραση των χαρακτήρων, αυτή σκάει στα μούτρα σου με ξαφνικό και ανεξέλεγκτο τρόπο.

Η retro αισθητική που κυριαρχεί σε όλη την ταινία, από το διαμέρισμα του Gosling και το 'κολλεγιακό' του μπουφάν με τον χρυσό σκορπιό στην πλάτη, μέχρι τα ρούχα των μαφιόζων και το εκπληκτικό OST, όλα δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ιδιαίτερη, μέσα στην οποία ο driver (μιας που ποτέ δεν μαθαίνουμε το πραγματικό όνομα του Gosling) βάλλεται από πολλαπλά μέτωπα.  Μπλέκει σε ταυτόχρονα επικίνδυνες καταστάσεις, που ωθούν και τον ίδιο στα άκρα.  Ενώ τον γνωρίζουμε ως χαμηλού προφίλ άτομο, στη συνέχεια με μια μόνο ματιά, μια κουβέντα και μια κίνηση, μετατρέπεται σε επικίνδυνο κτήνος που δεν σταματάει πουθενά και σε τίποτα, προκειμένου να κρατήσει ασφαλείς την γυναίκα και το παιδί που αγαπάει.  Βέβαια όπως και όλα τα άλλα, έτσι και η ερωτική σπίθα ανάμεσα στο ζευγάρι, είναι λιτή και απέριττη.  Τα συναισθήματα δεν κατακλύζουν τον χώρο με την μορφή μπαλαμουτιασμάτων ή χαζοερωτικών σεκάνς, αλλά είναι περισσότερο υποδόρια και ουσιαστικά μεταξύ τους.  Λιτότητα, ρεαλιστικότητα, ουσία και βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά που καθιστούν το "Drive" ένα άρτιο ψυχογράφημα του κάθε ατόμου ξεχωριστά.
Από πλευράς ερμηνειών ο Gosling έχει την πρωτοκαθεδρία.  Έχοντας συνηθίσει να τον βλέπουμε σε εντελώς διαφορετικούς ρόλους, όπως τον ευγενή και ερωτοχτυπημένο Noah του "The Notebook", (2004) τον ψυχικά διαταραγμένο Lars στο γλυκόπικρο "Lars and the Real Girl" (2007), ή ως αυτοκαταστροφικό ναρκομανή καθηγητή στο εξαιρετικό "Half Nelson" (2006), είναι δύσκολο σε πρώτη φάση να αντιληφθείς την φύση του ρόλου του στο "Drive".  Ενδεχομένως κάποια ψήγματα βίαιου και δολοφονικού χαρακτήρα να είχαμε δει στο "The Believer" (2001), τίποτα όμως δε σε προϊδεάζει για τον Gosling αυτής της ταινίας.  Χωρίς να λέει πολλά, αλλά μιλώντας κυρίως με το βλέμμα, αποτελεί έναν άνθρωπο με διπλή ζωή και διπλή προσωπικότητα.  Τα ξεσπάσματά του είναι οτι πιο βίαιο έχω δει τον τελευταίο καιρό σε ταινία, και αποδίδει τον ρόλο του μοιραίου ήρωα με απόλυτη προσήλωση και όση ψυχρότητα χρειάζεται για να γίνει τελικά πιστευτός.  Αποκομμένος ουσιαστικά από κάθε ανθρώπινη επαφή, αποτελεί έναν σύγχρονο, μοναχικό καβαλάρη/easy rider που κάνει μόνο αυτό που ξέρει καλύτερα: οδηγάει και χάνεται στους επικίνδυνους δρόμους του Los Angeles....  Από τις καλύτερες του ερμηνείες.  Μετρημένη, 'ρομποτική', σχεδόν πρωτόγονη.  Τέλεια.  Καλή είναι και η Mulligan, καθώς μοιάζει εξαιρετικά η ερμηνεία της με αυτή του Gosling, αλλά και οι κακοί της υπόθεσης Albert Brooks (Bernie) και η ασχημόφατσα Ron Perlman (Nino), που βρίσκονται στο στοιχείο τους υποδυόμενοι τα κακά αφεντικά.

Δε θα μπορούσα να κλείσω αυτή την μικρή ανάλυση, με όσα μου έκαναν εντύπωση και με ενθουσίασαν, χωρίς να αναφερθώ στο φοβερό soundtrack του Cliff Martinez, που μεταξύ άλλων έχει φτιάξει τα μουσικά score και άλλων καλών ταινιών, όπως το "Sex, Lies and Videotape" (1989), "Traffic" (2000), και της επικείμενης, νέας ταινίας του Steven Soderbergh, "Contagion".  Το OST δίνει μια b-movies αισθητική στην ταινία και αρκετά chessy μάλιστα, κάνοντάς την ακόμη καλύτερη και δένοντας τέλεια με τον ρυθμό και τα αργά της πλάνα.  Σίγουρα θα ερωτευτείτε τις παλιακές νότες του "Nightcall".  Αναζητήστε το OST μετά το τέλος της ταινίας, αν και είμαι σίγουρη οτι θα καταλάβετε για πιο κομμάτι σας μιλάω.  Θα καρφωθεί αμέσως στο μυαλό σας...
Το "Drive" είναι ένα σύγχρονο noir film, που αποτίει φόρο τιμής (με διακριτικό τρόπο) στις ταινίες του '80 με πρωταγωνιστές το τρελό πιστολίδι και τα όμορφα αυτοκίνητα.  Έχοντας αρκετές δόσεις από gore στιγμές και 'προχειροδουλεμένα' σκηνικά-σκηνοθεσία-ερμηνείες, είναι μια ταινία που πρέπει να δει κανείς, γιατί καταφέρνει κάτι που πλέον δύσκολα επιτυγχάνεται: πάει ένα βήμα παραπέρα, βλέπει λίγο πιο μακριά.  Και όλοι ξέρουμε οτι καλά τα blockbuster, όταν όμως έχεις να κάνεις με σύγχρονα σκεπτόμενες και χτισμένες ταινίες, τίποτα δε συγκρίνεται μαζί τους...

Από σήμερα στις αίθουσες.

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι μπορείς να δείχνεις uber cool ακόμα και με ασημί, σατέν μπουφανάκι και έναν χρυσοπορτοκαλί σκορπιό κεντημένο στην πλάτη, οτι όταν τρακάρεις ένα αυτοκίνητο και είσαι ο πρωταγωνιστής, τα δικά σου φώτα δε σπάνε και οτι για καλύτερο άνοιγμα κεφαλιών, φόρα μουσταρδί λουστρίνι με ενισχυμένο τακούνι.  Εκεί να δεις γλέντια...

TRIVIA

•  O Gosling αντικατέστησε τον Hugh Jackman για τον ρόλο του Driver.
• O Ron Perlman έσπασε την...κνήμη του, εξαιτίας ενός κύματος που τον χτύπησε σε μια σκηνή.
• Ο σκηνοθέτης ζήτησε οδηγίες από τον τρισμέγιστο Gaspar Noe σχετικά με το πως να κάνει...βάναυσα και αληθοφανή τραύματα στα πρόσωπα των ηθοποιών.
• Ο Gosling δήλωσε σε συνέντευξή του: "This is my super-hero movie"
• Το μπουφάν που φοράει σε όλη την ταινία, είναι εμπνευσμένο από το φιλμάκι avant-garde που είχα ανεβάσει στο blog, "Scorpio Rising" (1964) από τον Kenneth Anger.  Εξού και ο σκορπιός στην πλάτη...

 (Πηγή IMDB)

Η TV ΣΗΜΕΡΑ....

NET: 00:45, Down in th Vallaey, με τους Edward Norton, Evan Rachel Wood.  Ο Norton στον ρόλο ενός μοχαικού, σύγχρονου cowboy ο οποίος ερωτεύεται την νεαρή Tobe (Wood) και κάνει τα πάντα για να την κρατήσει κοντά του.  Ίσως η αρχή της ψιλοκατηφόρας του Norton, ο οποίος τα τελευταία χρόνια κάτι έχει πάθει.  Συμπαθητική ταινιούλα παρόλα αυτά για όσους μείνοιυν μέσα απόψε.

Αύριο σας περιμένω με ψηφοφορία για favorite movie duos!  Don't forget and be here! 

Cya!