Hey hey! Τι κάνουμε; Ελπίζω καλά. Μμμ σήμερα θα συνεχίσουμε με μια ακόμη ταινία από το πρόσφατο φεστιβάλ Αθηνών, μιας που στο σύνολο του οι ταινίες που προβλήθηκαν ήταν μια και μια. Σίγουρα από τις αγαπημένες μου ήταν και το "Submarine", μια όμορφη ιστορία ενηλικίωσης (όπως λέω και στον τίτλο) η οποία διαθέτει όλα τα στοιχεία για να γίνει αδιαμφισβήτητα μια από τις καλύτερες ταινιούλες που θα δείτε τελευταία, αρκεί να το αποφασίσετε. Submarine λοιπόν...
O Oliver (Craig Roberts) είναι ένας πιτσιρικάς που αντιμετωπίζει όλα τα τυπικά προβλήματα ενός εφήβου: προσπαθεί απεγνωσμένα να αποκτήσει την φήμη του cool, δημοφιλή τύπου του σχολείου, πασχίζει να είναι το καλύτερο boyfriend όταν η όμορφη και προχωρημένη Jordana (Yasmin Paige) τον επιλέξει για γκόμενο, έχει πολλές απορίες σχετικά με το sex και πρέπει να βοηθήσει στην εξομάλυνση της προβληματικής σχέσης των γονιών του, της κάπως απόμακρης μητέρας του Jill (Sally Hawkins) και του ολίγον παθητικού πατέρα του Lloyd (Noah Taylor). Η κατάσταση μάλιστα θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη όταν δίπλα από το σπίτι τους μετακομίσει ο πρώην σύντροφος και μεγάλος έρωτας της μητέρας του, Graham (Paddy Considine) ένας ιδιόρρυθμος τύπος που έχει αυτοβαπτιστεί μυστικιστής και διδάσκει τις ευεργετικές ιδιότητες του εσωτερικού μας φωτός και το πόσο καλό είναι να ανοίγει κανείς το...τρίτο μάτι του. O Oliver θα ακολουθήσει μερικές περίεργες μεθόδους προκειμένου να κρατήσει την οικογένειά του ενωμένη, αλλά και την σχέση του με την Jordana ανέπαφη, αποδεικνύοντας πόσο δύσκολο είναι κάποιες φορές να είσαι έφηβος, αλλά και πόσο όμορφο ταυτόχρονα...
Ο σκηνοθέτης με τα φουντωτά μαλλιά Richard Ayoade, δημιουργεί μια γλυκιά ταινία εμπειριών και αναπόφευκτης ωρίμανσης σε αυτό το σκηνοθετικό ντεμπούτο, βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Joe Dunthorne, ενός 26χρονου που έγραψε αυτή την ιστορία για το μάθημα της δημιουργικής γραφής, κάπου στην Ανατολική Αγγλία! Όπως λέει ο ίδιος o Dunthorne, πολλά από τα βιώματα του νεαρού Oliver, προέρχονται από προσωπικές του εμπειρίες και καταστάσεις τις οποίες έχει ζήσει μέσα (και μαζί) στην οικογένειά του. Ο Ayoade παίρνει αυτό το γραμμένο υλικό νεανικών ανησυχιών και το μεταφέρει στο κινηματογραφικό πανί, με μια witty και συγκινητική σε πολλές στιγμές, σκηνοθεσία, καθιστώντας το "Submarine", οχι μόνο μια από της καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αλλά και ενδεχομένως μια από τις καλύτερες σκηνοθετικές πρωτο-εμφανίσεις των τελευταίων ετών.
Η ταινία τοποθετείται γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν τα κινητά τηλέφωνα ήταν ακόμα ιδέα του μέλλοντος και οι υπολογιστές ήταν μάλλον αξιοπερίεργοι ακόμα, παρά χρήσιμοι. Για τον λόγο αυτό τόσο η απουσία κινητών, όσο και ηλεκτρονικών υπολογιστών, καθιστούν τον χρονικό προσδιορισμό του φιλμ λιγάκι πιο εύκολο. Αν και η γενικότερη αισθητική που αποπνέει είναι κάπως παλιακή (γεγονός που υπερτονίζεται από την ένταση των χρωμάτων), παρόλα αυτά η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα πιο σύγχρονο περιβάλλον, απ'ότι αφήνει ο σκηνοθέτης να εννοηθεί. Βέβαια αυτό δεν έχει και πολύ σημασία όσον αφορά την αποδοχή της ταινίας, η οποία υπήρξε ιδιαίτερα θερμή, εξαιτίας των πολύ αληθινών ερμηνειών (το εφηβικό δίδυμο της φωτογραφίας είναι πραγματικά εξαιρετικό) και φυσικά της άψογης σκηνοθετικά απόδοσης ενός story που μπορεί να έχει υποθεί ξανά και ξανά, όμως εδώ κρατάει εύκολα την πρωτότυπη βάση πάνω στην οποία είναι κατασκευασμένο.
Ο δημοσιογράφος της Βρετανικής εφημερίδας "The Observer", Tim Adams έκανε έναν παραλληλισμό ανάμεσα στο αμερικανοβρετανικό "Submarine" και το σπουδαίο λογοτεχνικό έργο "The Catcher of the Rye", του μεγάλου συγγραφέα J.D Salinger, που αν και σε μια πρόχειρη ανάλυση μπορεί να φαίνεται υπερβολικός, εντούτοις υπάρχουν κάποια κοινά σημεία όπως τονίζει και ο ίδιος. Στην ταινία μας, ο 15χρονος Oliver είναι ένας επαναστάτης με τους δικούς του όρους. Αγωνίζεται να κρατήσει την οικογένειά του ενωμένη όπως όπως και παράλληλα κάνει οτι περνάει από το χέρι του προκειμένου η σπιρτόζα Jordana να παραμείνει κοντά του. Ακόμα και όταν οδηγούνται σε συγκρούσεις, ο ίδιος φροντίζει να επεξεργάζεται τις καταστάσεις και να πράττει αναλόγως. Οι δράσεις και οι αντιδράσεις του δείχνουν ένα άτομο που περνάει σταδιακά από την εφηβική, στην ενήλικη ζωή, ιδιαίτερα όσον αφορά τον τρόπο σκέψης. Διατηρώντας παράλληλα τις ηλικιακές του απορίες (πότε θα κάνω sex;, είμαι αρκετά cool;, πως να συμπεριφερθώ τελικά απέναντι στην Jordana;, τι να της πω;, θα χωρίσει η μαμά και ο μπαμπάς;) αποδίδεται με τρυφερότητα και 'ζωντανή' δυναμική, ένας ρόλος που εύκολα θα μπορούσε να καταλήξει σε μικρομέγαλες συμπεριφορές οι οποίες θα ξένιζαν.
Στο έργο του Salinger ο νεαρός πρωταγωνιστής Holden Caulfield είναι αντιδραστικός και περνάει τα πάντα δια πυρός και σιδήρου. Απορρίπτει τους μαθητές του καθώς πρέπει σχολείου του, κατηγορώντας τους για υποκρισία και επιθυμεί να γνωρίσει τον κόσμο με τον δικό του τρόπο, καταλήγοντας να έρθει σε επαφή με μια πραγματικότητα αρκετά διαφορετική από αυτή που περίμενε. Μέσα από τις 'περιπέτειές' του, θετικές ή αρνητικές, η επαφή με τον ενήλικο κόσμο είναι αναπόφευκτη. Ένας έφηβος σε μια κοινωνία μεγάλων. Αν και οι διαφορές είναι μάλλον περισσότερες από τις ομοιότητες, εντούτοις και οι δυο ιστορίες κυμαίνονται κάπου στο ίδιο μοτίβο, με τα άγχη και τις νεανικές συμπεριφορές των πρωταγωνιστών σε πρώτο πλάνο. Στο "Submarine" με αρκετές δόσεις right to the point χιούμορ και δραματικές αυξομοιώσεις, αυτή η ενηλικίωση του ήρωα επιτυγχάνεται με διακριτική ελαφρότητα και χαριτωμένη διάθεση.
Πωπω τι άγχος και αυτό να προλάβουμε την ταινία! Σάββατο πρωί στο Απόλλων, φτάσαμε με μια μικρούλα καθυστέρηση και βολευτήκαμε στις πρώτες θέσεις που βρήκαμε. Και φυσικά με το που άρχισα να την παρακολουθώ (ναι καλέ την ταινία) δε μπόρεσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της. Αυτό που προσέχεις αμέσως είναι η σκηνοθεσία-σίγουρα πράγματα. Μεταξύ αφήγησης (ακούγεται συχνά πυκνά η φωνή του Oliver) και τιτλοποιημένων κεφαλαίων, αυτή η ιστορία είναι τόσο αυθεντικά ρομαντική, όσο δε πάει. Οι ονειρικές σχεδόν, ψυχρές τοποθεσίες της Ουαλίας, τα μουντά, ξεπλημένα χρώματα από την μια, και το έντονο κόκκινο πανωφόρι της Jordana από την άλλη, οδηγούν σε ποικίλες νοητικές αντιθέσεις: οικογένεια του Oliver/οικογένεια της Jordana, τρόπος σκέψης του Oliver/τρόπος σκέψης της Jordana, μαύρη καπαρντίνα για τον απομονωμένο Oliver/κόκκινη για την famous Jordana κ.λ.π. Πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετική λεπτομέρεια είναι και το χρωματιστό πλάνο που πέφτει πριν από τη μετάβαση στην επόμενη σεκάνς. Ενώ σε όλες τις ταινίες είναι μαύρο, εδώ είναι είτε μπλε, είτε κόκκινο, τονίζοντας για μια ακόμη φορά την 'εναλλακτική' φύση αυτού του όμορφου φιλμ.
Όταν περάσεις το πρώτο θετικό σοκ της σκηνοθεσίας, σου έρχεται τότε και το δεύτερο των ερμηνειών. Όλοι είναι ένας κι ένας. Κινηματογραφικό ντεμπούτο και για τον νεαρό Craig Roberts που θεωρείται ήδη από τα ανερχόμενα αστεράκια του Hollywood και οχι τυχαία. Ο ρόλος του ταιριάζει γάντι, και τον υποδύεται με έναν σχεδόν συγκινητικό (οχι δε θα κλάψω!) επαγγελματισμό. Μαζί με την τσαχπίνα και uber cool Υasmin Paige, αποτελούν από τα πιο αταίριαστα, και όμως τόσο ταιριαστά τελικά ζευγάρια που θα δείτε τελευταία, ενδεχομένως επειδή το "Submarine" χαρακτηρίζεται από αυτήν ακριβώς την γλυκόπικρη φρεσκάδα του. Στα μετόπισθεν οι Hawkins-Taylor στους ρόλους των προβληματικών γονιών δίνουν την απαραίτητη μουρτζουφλάδα (ειδικά ο Taylor που δίνει ένα μίνι ρεσιταλάκι), αλλά και βιτριολικές ατάκες που σου μένουν για πολύ ώρα αφού δεις την ταινία. Εξαιρετικοί και οι δυο.
Πριν κλείσω και αυτή μας την κριτική δε μπορώ παρά να κάνω και μια μικρή αναφορά στο OST της ταινίας, το οποίο είναι γραμμένο και εκτελεσμένο από τον frontman των Arctic Mokeys, Alex Turner. Πέρα από το γεγονός οτι δένει τέλεια με το όλο mood/mod του φιλμ, είναι γεμάτο με νοσταλγική μουσική και πανέμορφους στίχους που σε ταξιδεύουν και σου δημιουργούν μια ζεστασιά στην καρδιά. Όπως δηλαδή και το ίδιο το εργάκι. Αξίζει να την έχετε στην συλλογή σας, γιατί πολύ απλά δε θα βαρεθείτε ποτέ να την ακούτε : )
Το "Submarine" (με executive producer τον Ben Stiller παρακαλώ) είναι ένα αξιόλογο φιλμ, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κάθε ηλικία, αλλά και για αυτά που έχουν σημασία: οι στιγμές των συγκρούσεων, μια βόλτα στη θάλασσα, μια κασέτα με τραγούδια, να έχεις στο πλευρό σου ανθρώπους που σε αγαπούν, να ερωτεύεσαι και να σε ερωτεύονται. Απλά υπέροχη, δείτε την!
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι η κόκκινη καπαρντίνα δε φεύγει ΠΟΤΕ από την μόδα, οτι δεν παίζει να υπάρχει πιο τρελή και όμως τόσο περίεργα cool ατάκα από το "My mum gave a handjob to a mystic", και οτι τελικά τα χρόνια της εφηβείας είναι ανεπανάληπτα όταν τα ζεις στην κρύα και υγρασιασμένη Ουαλία. Αχχχ...
No trivia
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
STAR: 02:00, Re-Cycle. Παραγωγή τρόμου του 2006 από Χονγκ-Κονγκ την οποία έχουμε ξαναδεί. Μια συγγραφέας καταλήγει εγκλωβισμένη στον πλασματικό κόσμου του βιβλίου της, οπού απαρτίζεται από απειλητικά φαντάσματα και σάπιες πόλεις. Εκεί σε αυτή τη τεράστια χωματερή καταλήγουν όλες οι σκέψεις που ποτέ δεν πέρασαν στο χαρτί του συγγραφέα. Η ηρωίδα θα πασχίζει να ξεφύγει από αυτό τον εφιαλτικό κόσμο, και την τρομακτική φιγούρα με τα μακριά, μαύρα μαλλιά που την στοιχειώνει....
Αύριο σας περιμένω για ψηφοφοριούλα με favorite movie posters from the '80s! Stay around! : )
Γεια σας και πάλι! Λοιπόν λοιπόν σήμερα για να κάνουμε την πλάκα μας είπα να ανεβάσω μια ακόμη ταινία από τις Νύχτες Πρεμιέρας, που βασικά ήταν τόσο bloody good, με όλη τη σημασία αυτής της πρότασης. Το "Hobo with a Shotgun" είναι μια ταινία που δε παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της, και πολύ καλά κάνει. Σίγουρα ήταν μια από τις προβολές που έγινε σε γεμάτη αίθουσα και την ευχαριστήθηκαν όλοι πολύ. Από την αρχή μέχρι και το τέλος της, ήταν όμορφο να βλέπεις οτι σε τέτοιους καιρούς, μπορούμε έστω και μέσω μιας ταινίας, να διασκεδάσουμε, να γελάσουμε και να ξεδώσουμε λιγάκι όλοι μαζί. Και μόνο γι' αυτό άξιζε που βρέθηκα εκεί τα μεσάνυχτα της προηγούμενης Παρασκευής. Το γεγονός μάλιστα οτι παρακολούθησα ΑΥΤΗ τη ταινία, έκανε την όλη εμπειρία απλά...ανεπανάληπτη! ; )
Τι να πει κανείς γι' αυτή την ταινία που έχει κυριολεκτικά τα πάντα μέσα; Ας ξεκινήσουμε για αρχή από την-ας την πούμε- πλοκή. Ο Rutger Hauer είναι ο Hobo, ένας ηλικιωμένος άστεγος, που φτάνει σε μια πόλη σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Δυστυχώς σύντομα καταλαβαίνει οτι έχει φτάσει στην ίδια την Κόλαση επί της Γης. Νεαροί σαδιστές, δολοφόνοι, παιδεραστές Αϊ-βασίληδες, πόρνες, διεφθαρμένοι, σιχαμεροί αστυνομικοί και ένα σωρό άλλα αποβράσματα της κοινωνίας κατοικούν εκεί, υπακούοντας στις παρανοϊκές εντολές του άρχοντα αυτής της σκατούπολης, Drake (Brian Downey). Ο Hobo το μόνο που θέλει είναι να αγοράσει μια...χλωοκοπτική μηχανή προκειμένου να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να ανοίξει μια μικρή επιχείρηση. Παρόλα αυτά η βία και η εγκληματικότητα θα τον κάνουν να δει με άλλο μάτι τα ελάχιστα χρήματα που έχει μαζέψει για τον σκοπό αυτό. Θα αποφασίσει να αγοράσει ένα shotgun και να τινάξει στον αέρα τα μυαλά όλων των σάπιων motherf*ckers που απαρτίζουν την πόλη. Στο πλευρό του θα βρεθεί και μια ανήλικη πόρνη, η Abby (Molly Dunsworth) την οποίο ο Hobo θα πάρει υπό την προστασία του. Και τότε με το shotgun στα χέρια θα γίνει κακός. Πολύ πολύ κακός...
Όταν πριν από τέσσερα χρόνια είχε κυκλοφορήσει στις αίθουσες το επικά σπλατερικό "Grindhouse" του Quentin Tarantino και του κολλητού του Robert Rodriguez, τα μάτια μας είδαn λουτρά αίματος, εξωφρενικούς χαρακτήρες και μια γενικότερη b-movies αισθητική. Οι δυο σκηνοθέτες πέτυχαν διάνα και δημιούργησαν μια σύγχρονη, cult ταινία, βασισμένοι στην κλασσική συνταγή των '60s-'70s, την χρυσή δηλαδή εποχή των ταινιών αυτών. Παράλληλα με το release του "Grindhouse" ο Rodriguez σε συνεργασία πάντα με τον Tarantino είχε δημιουργήσει δυο fake trailers, τα οποία έπαιζαν λίγο πριν από την προβολή της κανονικής ταινίας. Φυσικά και τα δυο αποτελούσαν μια πρόγευση του επικείμενου φίλμ, με ανάλογο μουσικό score και σκηνοθεσία. Το 2010 το πρώτο από αυτά έγινε full length ταινία με πρωταγωνιστή τον mucho Danny Trejo στον ρόλο του "Machete". Το δεύτερο-ναι καλά καταλάβατε- είχε την ίδια τύχη με αποτέλεσμα φέτος να απολαμβάνουμε τον Rutger Hauer στον ρόλο του εκδικητικού "Hobo with a Shotgun", για '90 λαχταριστά λεπτά. Cool!
Ο σκηνοθέτης Jason Eisener εκτός από το πόνημα μιας ολοκληρωμένης ταινίας για τον Hobo, είχε συμμετάσχει επίσης στην δημιουργία της ιστορίας για το αρχικό trailer που αποτέλεσε τελικά την βάση και την ιδέα για αυτό το φιλμ. Ουσιαστικά το "Hobo with a Shotgun" είναι στην κυριολεξία ένας φόρος τιμής στις exploitation ταινίες των δεκαετιών '60-'70. Όταν αναφερόμαστε στον όρο 'exploitation', εννοούμε ταινίες οι οποίες ακριβώς όπως λέει και η λέξη, έχουν ως βασικό στόχο να 'εκμεταλευτούν' κάποιον μεγάλο αστέρα (η Pam Grier αποτελούσε κλασσικό δείγμα ηθοποιού που πρωταγωνιστούσε σε τέτοιου είδους φιλμ) ή κάποιο συγκεκριμένο θέμα. Η βία, το sex και τα γρήγορα αυτοκίνητα, αποτελούσαν βασικά χαρακτηριστικά αυτού του είδους ταινιών. Πολλές φορές το περιεχόμενο εκτεινόταν αρκετά πιο πέρα, με την δημιουργία exploitative υπο-ειδών που περιελάμβαναν θέματα με..Ναζί, κανίβαλους, τέρατα, ιστορίες εκδίκησης και γενναίες δόσεις ξεκοιλιασμάτων.
Στην περίπτωση του Hobo το πράγμα δεν αλλάζει και πολύ. Ο Eisener δίνει ρέστα με μια υποτυπώδη υπόθεση και μια φρενήρη σκηνοθεσία, όπως ακριβώς του αξίζει. Oι fan του είδους σίγουρα θα περάσουν μια υπέροχη, αιματοβαμένη βραδιά εάν την επιλέξουν, αν και δεν μπορώ να πω το ίδιο για όλους τους υπόλοιπους. Εαν εξαιρέσουμε τις παρωδίες, νομίζω πως σε κανένα άλλο είδος ταινιών δε μπορεί κάποιος να γελάσει και να διασκεδάσει βλέποντας εντόσθια και πίδακες αίματος από κομμένα κεφάλια. Αυτή ακριβώς όμως είναι και η ουσία. Tα exploitation movies αναλώνονται σε gory θέματα που προκαλούν τον θεατή επειδή ακριβώς ο ίδιος επιθυμεί να προκληθεί. Συνεπώς καλό είναι να ξέρετε τι σας περιμένει αν αποφασίσετε να την δείτε...
Η σκηνοθεσία εδω είναι το άλφα και το ωμέγα. Από την πρώτη κιόλας στιγμή αισθάνεσαι στο πετσί σου οτι πρόκειται για μια b-moviestikh ταινιούλα. Εξάλλου ο σκηνοθέτης μας κάνει την χάρη και κοτσάρει στους τίτλους έναρξης το λογότυπο της Technicolor, της μεγαλύτερης ίσως εταιρίας παραγωγής έγχρωμων ταινιών που μέχρι και τα τέλη περίπου, της δεκαετίας του '50 αποτέλεσε τη βάση για την δημιουργία πολλών από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών (χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν εξακολούθησε να υπάρχει και τα επόμενα χρόνια, αν και οχι με την ίδια δυναμική) . Σήμερα η θρυλική αυτή εταιρία, αποτελεί κομμάτι του Γαλλικού κολοσσού Thomson, έχοντας χάσει ως ένα βαθμό την παλιά της αίγλη. Παρόλα αυτά, η συμμετοχή της στην παραγωγική διαδικασία ταινιών συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Η αλήθεια είναι πως το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Technicolor-τα ζωηρά και εκτυφλωτικά της χρώματα-είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Hobo. Καθόλη την διάρκειά της έχεις την εντύπωση οτι τα χρώματα έχουν 'καεί', δίνοντας αυτό το πολύ φωτεινό αποτέλεσμα που θυμίζει παλιακό, ταινιακό υλικό. Την ίδια στιγμή η σκηνοθεσία του Eisener αποτελεί το ιδανικό ταίρι, συνδυάζοντας άνετα την αισθητική των b-movies και ενός story που εάν δεν ήταν τόσο απροκάλυπτα και 'ξεδιάντροπα' φτιαγμένο, θα μπορούσε να αποτελεί την αληθινή εικόνα κάποιας μεγαλούπολης (βουτηγμένη εννοείται στην υπερ-υπερβολή). Μένοντας πιστός στις θεματικές απαιτήσεις αυτών των φιλμ, ο Eisener δημιούργησε ένα μείγμα σπλάτερ περιπέτειας και ατακαδόρικης κωμωδίας, που εναρμονίζεται πλήρως με τον χώρο δράσης και τους ήρωες. Η κάμερα ακολουθεί κατά πόδας τον Hobo στο εκδικητικό του κρεσέντο, ο οποίος είναι συμπαθής και θανατηφόρος την ίδια στιγμή. Έτσι για να μην ξεχνάμε πως είναι οι πραγματικοί ήρωες των exploitation films. Αιματοβαμένοι και πολύ cool.
Εκτός από τον γαλανομάτη Hauer που παραμένει as cold as ever, αλλά δείχνει και την τρυφερούλικη πλευρά του μωρέ σαν άλλος φύλακας άγγελος της Abby, όταν βέβαια δεν ανοίγει τρύπες στα κεφάλια και τα στομάχια των κακοποιών στοιχείων, και το υπόλοιπο cast είναι αξιοπρόσεκτο. Ο Brian Downey ως Drake δίνει ρεσιτάλ κακίας και παλαβομάρας, σαν άλλος διάολος επί της Γης και όλοι στέκονται σούζα στις αποφάσεις σου. Διεκπεραιωτές των δολοφονικών του απαιτήσεων είναι οι δυο γιοι του, Ivan (Nick Bateman) και Slick (Gregory Smith), τον οποίο ίσως και να θυμάστε από την οικογενειακή σειρά "Everwood" οπού υποδυόταν τον καλό και ευγενικό Ephram. Αυτά που ξέρετε να τα ξεχάσετε. Εδώ ως Slick είναι ένα αθυρόστομο κωλόπαιδο που αρέσκεται να βιάζει κοριτσάκια, να δολοφονεί για την πλάκα του και να επιδίδεται σε ένα σωρό όργια παρέα με τον αδελφούλη του. Highlight τα κολεγιακά μπουφανάκια με το όνομά τους στην πλάτη, που σε παραπέμπουν αμέσως σε άλλη εποχή (σε περίπτωση δηλαδή που δε το είχες καταλάβει μέχρι τώρα).
Το "Hobo with a Shotgun" είναι τελικά μια ταινία που όντως έχει τα πάντα. Cult φυσιογνωμίες και ατμόσφαιρα, απενοχοποιημένους διαλόγους, ένα...kraken (αν και το μόνο που βλέπεις είναι κάτι πλοκάμια, οπότε μπορεί να είναι και ένα απλό, υπερμεγέθες χταπόδι), συκωταριές, νεφρά, πολτοποιημένα κεφάλια, κάτι τύπους με μεταλλικές πανοπλίες που αυτοαποκαλούνται "The Plague", ότι ζητήσεις θα το βρεις και θα το ευχαριστηθείς σε αυτό το ανίερο, b-movieiko συνονθύλευμα.
Τι έμαθα από την ταινία:Οτι έχει πλάκα να κρεμάς κάποιον ανάποδα και να τον κοπανάς με μπαστούνια του baseball στα οποία έχεις ενσωματώσει ξυραφάκια, μέχρι αυτός να ανοίξει στα δυο σαν καρπούζι, οτι είναι σοβαρό δίλημμα το πως θα αξιοποιήσεις τα 49,99 δολάρια σου, να αγοράσεις μια μηχανή του γκαζόν ή εναshotgun? Μμμ...Και οτι εάν τελικά καταλήξεις στο shotgun αυτόματα ο αριθμός των σφαιρών σου είναι άπειρος, ακόμα και αν έχεις να φας ολόκληρη την πόλη. Ένας άγγελος-εκδικητής έχει φαντάζομαι την εύνοια του Θεού. Αμήν.
No trivia.
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
NET:01:45, Νurse Betty, με τους ReneZellweger, MorganFreeman, ChrisRock, GregKinnear. Όταν ο άντρας της Betty δολοφονείται μπροστά στα μάτια της, η ίδια βιώνει ένα ισχυρό σοκ και αποφασίζει να γνωρίσει από κον΄τα τον αστέρα της αγαπημένης της σαπουνόπερας, θεωρώντας οτι ο ρόλος του γιατρού που υποδύεται είναι και ο πραγματικός τους χαρακτήρας! Η ίδια καταλήγει να υποδύεται μια νοσοκόμα, αλλά το χειρότερο είναι οτι στα αλήθεια πιστεύει οτι είναι η βοηθός του αγαπημένου της γιατρού...
Είχε πολλά και ωραία posterakia και δεν ήξερα ποιά να διαλέξω, οπότε απλά τα βάζω όλα.
Hello hello! Τέλος και το φεστιβάλ. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ οτι αν και δεν είχα πάει σε κανένα από τα προηγούμενα, μπόρεσα να καταλάβω τι έχανα τόσο καιρό. Μπόλικες οι ταινιούλες που είδα και διαφορετικές μεταξύ τους. Από σπλάτερ b-movies και πολιτικά θρίλερ, μέχρι ανεξάρτητα, προεφηβικά φιλμάκια και ντοκιμαντέρ, αυτές οι Νύχτες Πρεμιέρας είχαν απ'ολα (όπως και κάθε φορά φαντάζομαι). Σήμερα αποφάσισα να γράψω μερικές αράδες για μια από τις ταινίες που σίγουρα κερδίζει μια θέση στο προσωπικό του top 5, για το οποίο θα φροντίσω να σας ενημερώσω στις επόμενες μέρες, ανεβάζοντας φυσικά από μια κριτική για την κάθε μια από αυτές. Για να δούμε λοιπόν...
Στο κεντρικό story του "Love" συναντάμε έναν αστροναύτη, τον Lee Miller (Gunner Wright) ο οποίος αποτελεί το μοναδικό μέλος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από την Γη. Όταν κάποια στιγμή η επικοινωνία με τον πλανήτη μας χαθεί, τότε ο Miller θα βρεθεί τελείως απομονωμένος και αποκομμένος, από οποιαδήποτε επαφή με άλλο ανθρώπινο ον. Σιγά σιγά θα οδηγηθεί στην τρέλα και τις παραισθήσεις, καθώς ο χρόνος τρέχει και κανείς δεν φαίνεται να τον αναζητά, προκειμένου να τον επαναφέρει στην Γη. Από εκεί και πέρα ξεκινάει ένα φιλοσοφικό και υπαρξιακό βύθισμα του πρωταγωνιστή στά άδυτα της ίδιας του της ψυχής, μέχρι την στιγμή που η απάντηση στα μεγάλα του ερωτήματα θα βρεθεί μόλις μερικά μέτρα μακριά του...
Το "Love" είναι μια ταινία με πολλά πλεονεκτήματα, αλλά και κάποια ψεγάδια. Η αλήθεια είναι οτι μετά το τέλος της, ο καθένας μπορεί να καταλήξει σε εκ διαμέτρου αντίθετα συμπεράσματα σχετικά με το τι έγινε και ποιο ήταν το νόημα της. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Όμως σε κάποιες στιγμές ο νεαρός σκηνοθέτης William Eubank σου δημιουργεί την εντύπωση οτι προσπαθεί να σου πει πολλά πράγματα, μπουκωμένα όλα στη διάρκεια της μιάμισης ώρας και μάλιστα πράγματα τα οποία ενώ στην βαθύτερη ουσία τους δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, προσπαθεί να τα κάνει να έχουν. Κάπου εκεί η ταινία χάνεται λιγάκι, αποκλειστικά και μόνο σε οτι αφορά σεναριακά αυτό που θέλει να μας πει ο Eubank, αυτό που έχει στο μυαλό του. Γιατί σκηνοθετικά η απόδοσή του παίρνει σίγουρα άριστα 10.
Με budget $500 χιλιάδων μόλις, o 29χρονος σήμερα Eubank κατάφερε ένα εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο με αυτή την indie, sci-fi ταινία του, ακολουθώντας κλασσικά μονοπάτια και θυμίζοντας έντονα προϋπάρχοντα δημιουργήματα αυτού του είδους της φιλοσοφημένης επιστημονικής φαντασίας. Πριν από 43 χρόνια είχαμε το ελεγειακό ταξίδι του Kubrick στο "2001: A Space Odyssey", το 2009 είχαμε ένα άλλο ντεμπούτο, αυτό του Dunkan Jones με το υπέροχο "Moon". Φέτος το "Love" είναι ένας συνδυασμός και των δυο. Ξεκινώντας από το παρελθόν του αμερικανικού εμφυλίου και περνώντας αμέσως στο διαστημικό μέλλον (όπως ακριβώς και ο Kubrick με το ιστορικό πια "match cut" από το κόκκαλο, στο διαστημόπλοιο), ο Eubank έχει ήδη ξεκινήσει να μας λέει την ιστορία του και να πλάθει μια υπόθεση που στην ουσία δεν έχει ούτε χώρο, ούτε χρόνο. Το ταξίδι του αστροναύτη είναι στην ουσία το ταξίδι ενός κοσμο-ναύτη με όλη την ετυμολογική σημασία της λέξης. Στα πλαίσια της ύπαρξης μιας σχετικής πλοκής για τον θεατή κυρίως, ο Miller μετατρέπεται σε ναυαγό του διαστήματος, όπως ακριβώς και ο Sam Rockwell στο "Moon". Χωρίς καν την συντροφιά ενός ομιλούντος υπολογιστή, ο Miller παλεύει να κρατήσει τα λογικά του και η μόνη του διέξοδος είναι μερικές φωτογραφίες στις οποίες μιλάει. Άλλες φορές πάλι φαντασιώνεται οτι οι άνθρωποι των φωτογραφιών του μιλάνε και εκείνοι, με μια απόκοσμη φωνή που ακούγεται σαν ανατριχιαστικός αντίλαλος στον μικροσκοπικό χώρο του Σταθμού. Η εσωτερική πάλη έχει μόλις ξεκινήσει...
Χωρίς να έχει κοπιάρει τις παραπάνω ταινίες, αλλά μάλλον παίρνοντας ως δάνεια τις καλύτερες στιγμές αυτών, το "Love" είναι έπος εν έτει 2011 απέναντι στην αυτή καθεαυτή ύπαρξη του ανθρώπου, στην φύση που τον χαρακτηρίζει, την ομορφιά των στιγμών της ζωής και τελικά της αγάπης. Μην περιμένετε από τον τίτλο την αγάπη ως ξεκάθαρο στοιχείο μέσα σε αυτό το φιλμ. Μάλλον θα πρέπει να την αναζητήσετε εκεί που δεν πάει το μυαλό σας: στον αγώνα, την συντροφικότητα, την μοναξιά, τον φόβο, ακόμα και τον θάνατο. Πολύ απλά, στον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτό δεν είναι απόλυτα κατανοητό και δεν σερβίρεται στο πιάτο, έτοιμο για φάγωμα. Μιλάμε περισσότερο για μια οπτικοακουστική προσπάθεια κατανόησης της προέλευσης και του σκοπού της ανθρώπινης φυλής, παρά για την ατομική ιστορία εγκατάλειψης ενός αστροναύτη στην αχανή μαυρίλα του διαστήματος. Και πραγματικά αυτό αποδίδεται άρτια μέσα από την κάμερα του Eubank.
Πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος για τον Gunner Wright ο οποίος δίνει έτσι κι αλλιώς μια εξαιρετική ερμηνεία χωρίς πολλές συστάσεις. Δεν θα ήταν υπερβολή εάν λέγαμε οτι η ψυχρή και κάπως στατική του ερμηνεία (κυρίως στο πρώτο μισό της ταινίας) θυμίζει πολύ έντονα τον πρωταγωνιστή του Kubrick, Keir Dullea ως Dr. Dave Bowman στην 'Οδύσσεια'. Τόσο φυσιογνωμικά, όσο και υποκριτικά, είναι ξεκάθαρο από που έχει αντλήσει τις επιρροές του ο Eubank εμπιστευόμενος έναν ηθοποιό που θυμίζει τόσο έντονα τον Dullea. Παρόλα αυτά έχει κρατήσει εύκολα την ισορροπία ανάμεσα σε κινηματογραφικά δάνεια και δικές του, original ιδέες. Χαρακτηριστικό είναι οτι καθ'όλη τη διάρκειά της υπάρχουν κάποιες σκηνές που λειτουργούν εμβόλιμα, και στις οποίες παρακολουθούμε ανθρώπους να μιλούν, σαν να δίνουν ένα είδος συνέντευξης σχετικά με τα βιώματά τους και την ζωή γενικότερα. Το θεώρησα πολύ έξυπνο σαν κίνηση και αρκούντως ταιριαστή, καθώς η κάθε συνέντευξη ταυτίζεται με την έναρξη ενός καινούριου κεφαλαίου θα λέγαμε, μέσα στην ταινία. Όπως ο Trier ή ο Tarantino βάζουν τίτλους κεφαλαίων όταν θέλουν να επικεντρώσουν την προσοχή σε ένα άλλο πια πρόσωπο ή γεγονός, εδώ γίνεται μέσα από την χρήση αυτών των μονολόγων/συνεντεύξεων των ατόμων. Διόλου τυχαίο εάν σκεφτεί κανείς οτι με τον τρόπο αυτό εντείνεται η αίσθηση απουσίας χωροχρόνου, καθώς δεν ξέρουμε ούτε το πότε, ούτε το που έγιναν αυτές οι δηλώσεις κατά πρώτον και κατά δεύτερον ας μην ξεχνάμε και το πέρασμα του χρόνου το οποίο βιώνει ο Miller και το οποίο γίνεται κατανοητό σε εμάς, μόνο μέσα από τα μακριά πλέον μαλλιά και μούσια του αστροναύτη. Είναι μια ιστορία διαχρονική, ατελής και αιώνια. Θυμηθείτε αν θέλετε και την τελευταία σεκάνς του Kubrick με το έμβρυο, αυτό το child of earth, το οποίο γίνεται στην κυριολεξία ένα με την Γη, ενώ ποτέ δεν βλέπουμε ένα ακριβές τέλος. Ίσως επειδή δεν υπάρχει;
Η σκηνοθεσία είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Μέσα από την χρήση slow motions, ψηφιακών εφέ που δεν 'κλωτσάνε' στο μάτι ώστε να τα αντιλαμβάνεσαι σαν κάτι το ψεύτικο ή παράταιρο και μέσα από το focus της κάμερας στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του Σταθμού, ο Eubank πετυχαίνει διάνα και μάλιστα με την πρώτη. Η σύνδεση παρελθόντος και παρόντος/μέλλοντος γίνεται σχεδόν ανεπιτήδευτα και πραγματικά οι πρώτες σκηνές της ταινίας με τον εμφύλιο πόλεμο, είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει τελευταία, ανάγοντας αυτήν την opening σεκάνς σε πρώτης κλάσης δημιούργημα, καθώς η αίσθηση που σου δίνει είναι σαν να παρακολουθείς έναν πίνακα που έχει ξαφνικά ζωντανέψει, με μυώδη άλογα να χλιμιντρίζουν, στρατιώτες να σκοτώνονται και χώματα να σηκώνονται στον αέρα σε αργή κίνηση, εξαιτίας των διαρκών εκρήξεων. Από εκεί μεταφερόμαστε σε ένα hi-tech περιβάλλον, με μικροσκοπικά φωτάκια να αναβοσβήνουν, σωρούς από καλώδια που πλέκονται μεταξύ τους και την θέα της Γης από το στρογγυλό παράθυρο. Η ταινία γκαζώνει από την μέση περίπου και μετά, και ειδικά στο τέλος εκρήγνυται, δημιουργώντας μια πανδαισία υπέρλαμπρων χρωμάτων και μουσικής, που σε αφήνει με μια γεμάτη αίσθηση βαθιά μες την καρδιά σου. Εξάλλου το μουσικό theme των "Angels & Airwaves" παίζει βασικό ρόλο εδώ, μιας που η μπάντα αυτή (με μπροστάρη τον τραγουδιστή των Blink-182, Tom Delonge και την συμμετοχή και άλλων famous ονομάτων, όπως αυτό του ντράμερ Atom Willard των Offsrping και του μπασίστα των 30 Seconds to Mars, Matt Wachter) χρηματοδότησε ολοκληρωτικά την δημιουργία της ταινίας! Κάπου ανάμεσα στις αστρικές rock μελωδίες και την χαρακτηριστική φωνή του Delonge, η σκηνοθεσία του "Love" απογειώνεται και δεν προσγειώνεται, παρά μόνο μετά το τέλος της. Ειλικρινά ακόμα και αν παρουσιάζει κάποιες υποθεσιακές αδυναμίες σχετικά με τον συσχετισμό πολλών πραγμάτων μαζί, αυτή η ταινία αποτελεί ένα ειλικρινές σκηνοθετικό επίτευγμα για τους συντελεστές της (περιμένετε να δείτε και τα trivia και θα καταλάβετε).
Οπτικά πανέμορφη, με μια δυνατή ερμηνεία, και ένα τέλος έκπληξη, το "Love" είναι μια ταινία που αξίζει να δείτε για όλα αυτά που θα σας προσφέρει (και δεν είναι λίγα πιστέψτε με). Σίγουρα αποτελεί μια από τις καλύτερες, ανεξάρτητες φετινές προσπάθειες και λέει πολλά για τον σκηνοθέτη, ο οποίος είμαι σίγουρη οτι θα μας απασχολήσει αρκετά και στο μέλλον. That i promise...
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι δε χρειάζεσαι τα άπειρα χρήματα για να δημιουργήσεις μια εξαιρετική στο σύνολό της ταινία, οτι ένας Διαστημικός Σταθμός μπορεί να σε συντηρήσει για τουλάχιστον 6 χρόνια και οτι όταν είσαι μόνος σου τόσο καιρό οι φωνές που ακούς μέσα στο κεφάλι σου, αρχίζουν να μη μοιάζουν και τόσο φιλικές (καλά αυτό ίσως και να το ήξερα ήδη).
TRIVIA
Ο σκηνοθέτης έσκαψε...μόνος του το τούνελ που βλέπουμε στη σκηνή του Εμφυλίου, με ένα μηχανή που δανείστηκε από τον γείτονα!
Το παράθυρο του Διαστημικού Σταθμού είναι στην ουσία πόρτα από πλυντήριο ρούχων! Οι θήκες των εργαλείων μέσα σε αυτόν αγοράστηκαν από ένα εμπορικό και απλά βάφτηκαν λευκές, ενώ το άλογο στον Εμφύλιο ήταν ψεύτικο. Στην πραγματικότητα ένα μέλος του συνεργείου κουνούσε μια...ουρά προκειμένου η κίνηση να θυμίζει άλογο.
Ολόκληρο το set του Σταθμού χτίστηκε από τον σκηνοθέτη στην πίσω αυλή του σπιτιού των γονιών του! Ε μα δηλαδή!
Την Κυριακή που πέρασε, τσίμπησε και το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Αθηνών. Έπρεπε...
(Πηγή IMDB)
"Charlie and the Chocolate Factory"στο Star στις 22:00 για όσους θέλουν να την επαναματαδούν.
Καλημέρα καλημέρα! Και καλή εβδομάδα! Τελείωσε και αυτή η ψηφοφορία μας και αν κρίνω από το αποτέλεσμα, ο Travoltas μάλλον έκλεψε και πάλι τις εντυπώσεις : P. Στην πρώτη θέση με 15 ψήφους βρέθηκε το "Pulp Fiction", το οποίο από την αρχή βρέθηκε μπροστά και έμεινε εκεί. Στη δεύτερη θέση έμειναν τα φιλαράκια του "Toy Story" με 11, ενώ την τρίτη θέση μοιράστηκαν αρκετές ταινίες με 9 ψήφους. "Edward Scissorhands", "Heat", "Casablanca" και "Juno". Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά για την συμμετοχή σας! Από αυτές λοιπόν που ήρθαν τρίτες, αποφάσισα να γράψω για το "Juno". Μια ταινιούλα που είχα δει και πραγματικά μου είχε αφήσει μια πολύ γλυκιά αίσθηση. Ήθελα καιρό να την ανεβάσω στο blog, οπότε τώρα είναι ιδανική η ευκαιρία. So, here we go...
H Juno (Ellen Page) είναι μια 16χρονη σπιρτόζα πιτσιρίκα που ζει μια φυσιολογική ζωή, όπως κάθε τυπικός έφηβος. Μέχρι την στιγμή που μένει έγκυος από την μια και μοναδική βραδιά που έκανε sex με τον geeky φίλο της Bleeker (Michael Cera). Η Juno θα πάρει την απόφαση να γεννήσει το μωράκι και στη συνέχεια να το δώσει για υιοθεσία σε ένα ζευγάρι που η ίδια θα επιλέξει. Oι cool γονείς της θα αποφασίσουν να στηρίξουν την επιλογή της αυτή, και να σταθούν δίπλα της. Το ζευγάρι τελικά βρίσκεται και αποτελείται από δυο ευκατάστατους γιάπηδες, την Vanessa (Jennifer Garner) και τον άντρα της Mark (Jason Bateman), με τους οποίους η Juno θα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση. Τι γίνεται όμως με τον 'μπαμπά' Bleeker; Έχει κάποιον λόγο σε όλο αυτό ή τις αποφάσεις παίρνει αποκλειστικά η όλο και πιο φουσκωμένη 16χρονη έφηβη;
Το "Juno" ήταν η κινηματογραφική έκπληξη του 2007, με σκηνοθέτη τον Jason Reitman, γνωστό για επιτυχημένες ταινίες όπως το "Thank You for Smoking" (2005) και το "Up in the Air" (2007) ενώ αποτέλεσε και το σεναριακό ντεμπούτο της άγνωστης μέχρι τότε Diablo Cody. Η πρώην στρίπερ έσκασε από το πουθενά εκείνη την χρονιά, καταφέρνοντας μάλιστα να κερδίσει και το Oscar 'Πρωτότυπου Σεναρίου' (2008) με την πρώτη της δουλειά. Πολλά άρχισαν να ακούγονται από τότε σχετικά με το ταλέντο και το μέλλον που περίμενε την εναλλακτική και εντυπωσιακή Diablo. Η αλήθεια είναι οτι μέχρι σήμερα, 4 χρόνια μετά, μετράει στο ενεργητικό της μια ακόμη ταινία, το "Jennifer's Body" με πρωταγωνίστριες τα ιερά τέρατα, Megan Fox και Amanda Seyfried, η οποία όμως καταποντίστηκε στο box-office και έλαβε στο σύνολό της μέτριες, έως και κακές κριτικές. Εκτός από αυτό το στραβοπάτημα, η Cody συνεχίζει να είναι παραγωγική με την σειρά "United States of Tara" (2009-2011) η οποία τσίμπησε και την Χρυσή της Σφαιρίτσα, ενώ αναμένεται να δούμε σύντομα και την Charlize Theron στην καινούρια της ταινία, "Young Adult" από Δεκέμβρη καλά να'μαστε. Χμμμ για να δούμε...
Διασκεδαστική και αληθινή. Είναι νομίζω δυο λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν αυτή την ταινία. Οι καταστάσεις είναι άνετα βιωματικές και οι ήρωες είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που μπορούμε να τους συναντήσουμε οπουδήποτε. Δεν είναι τυχαίο οτι το "Juno" αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες, καταφέρνοντας μάλιστα να αποτελέσει την πρώτη ταινία της εταιρίας παραγωγής Fox Searchlight, που ξεπέρασε τα $100 εκατομμύρια στο box-office! Η επιτυχία της μπορεί να αναζητηθεί στο έξυπνο σενάριο, τους witty διαλόγους των ηρώων (και κυρίως της μικροκαμωμένης Ellen Page) και τη γενικότερη fan ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει αυτό το φιλμάκι.
Η ιδιαιτερότητά του έγκειται στο γεγονός οτι δεν αναμασά την ίδια τροφή που τόσες και τόσες teenage ταινίες έχουν κάνει μέχρι και σήμερα. Οι περισσότερες-είτε πρόκειται συνήθως για ρομαντικές κωμωδίες, είτε για χαβαλεδιάρικες, κολεγιακές ιστορίες- περιορίζονται στα κλασσικά και τετριμμένα μοτίβα στερεοτυπικών χαρακτήρων (χαζοί αθληταράδες, nerds με σπυράκια και Τ-shirts με 'καμμένα' slogan συνήθως σε κάποια ακατάληπτη γλώσσα προγραμματισμού, δημοφιλείς ξανθιές barbies που όλοι λιγουρεύονται, εναλλακτικές chicks που ασχολούνται με την ζωγραφική και την ποίηση και γόηδες με αστραφτερά χαμόγελα και μια πληθώρα γκόμενων για να επιλέξουν), του ποιος πήδηξε ποια και ένα σωρό άλλες χαζομάρες. Αυτό βέβαια δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πως δεν υπάρχουν και αξιόλογες εξαιρέσεις στον κανόνα. Ταινίες όπως το "Ten Things I Hate About You" (1999), το "Charlie Bartlett" και το "Superbad" (και τα δυο κυκλοφόρησαν το 2007), αποτελούν πραγματικά fan ταινιάκια που ξεφεύγουν από τις καθιερωμένες λούπες, και σου προσφέρουν κάτι το διαφορετικό. Όπως ακριβώς και το "Juno".
Το σενάριο ερευνά μια ιστορία που σίγουρα κάθε οικογένεια θα ήθελε να αποφύγει πάση θυσία. Παρόλα αυτά το κάνει με έναν μάλλον σύγχρονα διδακτικό τρόπο. Εντάξει δεν είναι και ότι καλύτερο η 16χρονη κόρη σου να μένει έγκυος, αλλά η ταινία προσπαθεί να αποδείξει οτι ακόμα και τότε πρέπει να προσπαθείς να βλέπεις την θετική πλευρά των πραγμάτων. Στην ουσία το "Juno" δεν έχει να κάνει τόσο με αυτή καθεαυτή την εγκυμοσύνη της πιτσιρίκας, όσο με τα γενικότερα προβλήματα και ανησυχίες που αντιμετωπίζει ένας έφηβος. Άγχος, έρωτες, μαθήματα όλα βρίσκονται στο καθημερινό του πρόγραμμα και ένα δεν είσαι εξοπλισμένος με μια οικογένεια που βρίσκεται πλάι σου, όπως και να το κάνουμε δυσκολεύεσαι λιγάκι περισσότερο. Ταυτόχρονα η όλη διαδικασία της εγκυμοσύνης στην προκειμένη περίπτωση ωθεί την νεαρή πρωταγωνίστρια να λάβει κάποιες σημαντικές αποφάσεις για την ζωή της, που ίσως αποτελέσουν το καλύτερο μάθημα που θα διδαχθεί ποτέ της: κάθε τι στη ζωή έχει και τις ανάλογες συνέπειες. Το θέμα είναι, πόσο καλά προετοιμασμένος είσαι για να τις αντιμετωπίσεις;
Χάρη στην ψύχραιμη αντίδραση των γονιών και της οξυδέρκειας της ηρωίδας, το story της ταινίας περνάει στον θεατή το μήνυμα, οτι κάθε εμπόδιο μπορεί να ξεπεραστεί, αρκεί να επικρατεί καθαρή λογική και φυσικά ψυχραιμία. Εδώ η σεναριογράφος έχει εμπλουτίσει πολύ έξυπνα την υπόθεση με ενδιαφέροντες (και διαφορετικούς μεταξύ τους) χαρακτήρες, οι οποίοι έχουν όλη την καλή διάθεση να βοηθήσουν την εγκυμονούσα Juno να αντιμετωπίσει την περίεργη κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Με αρκετές δόσεις χιούμορ και έξυπνων διαλόγων, η κατάσταση εξομαλύνεται και καταλήγουμε να παρακολουθούμε μια χαριτωμένη κωμωδία, παρά ένα οικογενειακό δράμα. Ευτυχώς...
Οι ερμηνείες κλέβουν την παράσταση σε αυτή την ταινία. Η Ellen Page αρχικά με την ακατάπαυστη ομιλία της, δίνει ένα μικρό ρεσιτάλ εδώ και παίρνει και μια υποψηφιότητα για το Oscar 'Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας'. Με τη φυσικότητα μιας everyday έφηβης, την εξυπνάδα της περπατημένης μικρής και το εναλλακτικό της look, κερδίζει τις εντυπώσεις και κάνει το μπαμ που έδωσε στην καριέρα της την μεγάλη ώθηση. Στο πλευρό της ο Cera είναι ο...κλασσικός Cera που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε. Με φυσικά nerdy φάτσα, ψηλός και ξερακιανός σε κάνει να απορείς πως στο καλό προέκυψε οχι η εγκυμοσύνη, αλλά το sex για αρχή. Μετά βέβαια (σε μια από τις πολύ όμορφες σκηνές της ταινίας) καταλαβαίνεις γιατί. Γιατί απλά έτσι είναι. Καλές είναι και οι ερμηνείες του μεγαλύτερου cast, όπως του πατέρα της Juno, Mac (J.K Simmons) ο οποίος συνδυάζει coolnes και μοντέρνο, πατρικό ένστικτο, αλλά και της Jenniger Garner στον ρόλο της μετρημένης και πρότυπο ιδανικής μητέρας, Vanessa.
Γεμάτα από νεανικές ανησυχίες, πολύ όμορφες ερμηνείες, ένα πρωτότυπο σενάριο, γλυκούτσικη μουσική και έξοχη σκηνοθεσία, το "Juno" είναι μια ταινία που μπορείς να απολαμβάνεις ξανά και ξανά, γιατί είναι απλά απολαυστική. Εάν δεν την έχετε δει ακόμα, σας την προτίνω ανεπιφύλακτα!
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι ακόμα και με τη μια φορά μπορεί να γίνει η στραβή (καλά βασικά αυτό δε περίμενα να το μάθω από την ταινία), οτι το τηλέφωνο-χάμπουργκερ απλά το θέλω!, και οτι είναι δύσκολο να αντισταθείς στον συνδυασμό κίτρινο σορτσάκι/βυσσινί μπλούζα/αθλητικές κάλτσες φορεμένες ψηλά/και κίτρινο headpiece. Πολύ δύσκολο....
TRIVIA
Σκηνοθετημένη σε μόλις 31 ημέρες!
Η Garner δέχτηκε να μειώσει την αμοιβή της, όταν ακόμα η ταινία αναμενόταν να 'περάσει' ως μια μικρή, ανεξάρτητη παραγωγή. Όταν τελικά έγινε μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες, η Garner πήρε τον μισθό που της αναλογούσε και μάλιστα μέχρι σήμερα το "Juno" έχει αποτελέσει την πιο καλοπληρωμένη της ταινία.
"Juno" είναι το όνομα της Ρωμαϊκής θεότητας της γέννας και του γάμου.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ΕΤ3: 23:00,Jacknife,με τους Robert de Niro, Kathy Baker. Μεταβιετναμέζικο δράμα του 1988 με πρωταγωνιστή τον de Niro, στον ρόλο ενός ψυχικά διαταραγμένου άνδρα.
Επειδή τα 'ζευγάρια' της λίστας είναι ετερόκλητα, σας άφησα την επιλογή να ψηφίζετε όσα θέλετε. Προσπάθησα να βάλω από όλες τις κατηγορίες (ερωτικά, συνεργάτες,αντίπαλοι κλπ) οπότε γι' αυτό επικρατεί ένας κάποιος πανικός.
Όπως όλοι βλέπουμε ο Travolta είναi ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος της λίστας καθώς καταλαμβάνει όλες τις κατηγορίες (ζευγάρι με την Newton Jonh, αντίπαλοι με τον Cage και συνεργάτες με τον Jackson) Hooray!!
Hey guyz! Τι κάνουμε, τι κάνουμε; Πωπω σήμερα είμαι ενθουσιασμένη που θα γράψω για το "Drive". Είχα μεγάλες προσδοκίες από την συγκεκριμένη ταινία και πραγματικά το αποτέλεσμα δε θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του Απόλλων το περασμένο Σάββατο, απόλαυσα ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονου, mainstream κινηματογράφου διανθισμένο από μια ιδιοφυή σκηνοθεσία. Μη τη χάσετε για κανένα λόγο όταν βγει. Μια από τις καλύτερες ταινίας της χρονιάς στα σίγουρα...
O Ryan Gosling (Driver) υποδύεται έναν τύπο που ζει διπλή ζωή (επίσης δε το λες ακριβώς οτι ζει). Το πρωί εργάζεται σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων, ενώ παράλληλα αναλαμβάνει χρέη stuntman σε ταινίες που περιλαμβάνουν μπόλικο κυνηγητό και τετράτροχα αναποδογυρίσματα. Το βράδυ είναι αυτός που βοηθάει ληστές να ξεφεύγουν από τον τόπο του εγκλήματος, καθώς έχει ένα σπουδαίο ταλέντο: είναι άσσος στην οδήγηση. Όταν λίγο αργότερα προθυμοποιηθεί να βοηθήσει έναν προσφάτως αποφυλακισθέντα να προστατέψει την οικογένειά του, ξεχρεώνοντας κάποια καλόπαιδα, το πράγμα θα στραβώσει πολύ και τότε η γυναίκα του Irene (Carey Mulligan) και ο μικρός της γιος, θα βρεθούν στο στόχαστρο των αφεντικών της νύχτας. Ο Gosling θα ξεκινήσει μια αιματηρή προσπάθεια προκειμένου να προστατέψει τα μοναδικά πρόσωπα που κατάφεραν να δώσουν κάποιο νόημα στην επίπεδη ζωή του...
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή κάθε σκηνοθέτη, μεγάλου ή μικρού, που μπορεί να πει με βεβαιότητα οτι έχει μόλις φτάσει την προσωπική του, σκηνοθετική κορυφή. Επίσης με τον ίδιο τρόπο (αν και οχι με την ίδια ευκολία) πρέπει να αποδεχτεί και την στιγμή που έχει πιάσει αντίστοιχα, σκηνοθετικό πάτο. Ο Kubrick έφτασε στη 'θέωση' με το αριστουργηματικό "2001: Α Space Odyssey" (1968), o Coppola με τον "The Godfather" (1972) του, έγραψε ιστορία, και ο James Cameron ώθησε τα 3-dimensional όρια του κινηματογράφου πολύ παραπέρα, με το blockabasteriko "Avatar" (2009). Κάπως έτσι το "Drive" φαίνεται να αποτελεί το κορυφαίο δημιούργημα-στην μέχρι τώρα καριέρα τουλάχιστον-του μάλλον περίεργου Δανού σκηνοθέτη, Nicolas Winding Refn. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως κάποιοι μιλούν από τώρα για ένα instant classic έργο...
Σε μια περίοδο 16 χρόνων ο Refn έχει σκηνοθετήσει καμιά δεκαριά ταινίες, οι περισσότερες από τις οποίες αποτελούν αμφιλεγόμενα δημιουργήματα. Ξεκινώντας το 1996 με το βίαιο "Pusher", συνέχισε να σκηνοθετεί ταινίες με προβληματικές και εγκληματικές πολλές φορές προσωπικότητες και υπόκοσμο στο φουλ, πατώντας πάνω σε crime υποθεσιακά μοτίβα τα οποία έχουμε πολλές φορές παρακολουθήσει. Παρόλα αυτά έστω και με αυτό το περιορισμένο ταινιακό σύνολο, έχει κατορθώσει να μνημονεύεται το όνομά του ακόμα και πριν από το φετινό, μεγάλο μπαμ του "Drive". Το 2008 κυκλοφόρησε το "Bronson" με έναν θηριώδη Tom Hardy, που ουδεμία σχέση έχει με τον γοητευτικό, φλεγματώδη Βρετανό του "Inception", καθιστώντας τον στην στιγμή cult είδωλο και κάνοντας πολλούς να το βλέπουν ως το 'Κουρδιστό Πορτοκάλι του 21ου αιώνα'. Έναν χρόνο μετά επιστρέφει με το ιστορικό, βαρβαρικό, βαλχαλικό "Valhalla Rising" (2009) και πρωταγωνιστή τον Mads Mikkelsen, έναν ηθοποιό που είχε χρησιμοποιήσει πολλάκις και σε παλαιότερές του παραγωγές. Το λαχείο του όμως για την διεθνή αναγνώριση, κληρώθηκε μόλις φέτος μετά το φεστιβάλ των Καννών, οπού κατάφερε να αρπάξει το βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη και να γίνει ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ονόματα, παρουσιάζοντας έναν Ryan Gosling έτσι όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί. Απ'οτι φαίνεται ο ξανθός Καναδός αποτελεί τον καινούριο μούσο του σκηνοθέτη, εάν κρίνουμε και από την επόμενή ταινία του που βρίσκεται στα σκαριά, το "Only God Forgives" και αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2012, με πρωταγωνιστή για ακόμη μια φορά τον Gosling. Τώρα που βρήκαμε τη συνταγή της επιτυχίας, άντε να την αφήσουμε...
To "Drive" αποτελεί την μεταφορά του ομόνυμου βιβλίου του James Sallis με τον υποψήφιο για Oscar Hossein Amini ("The Four Feathers", "Killshot") να έχει αναλάβει την συγγραφή του σεναρίου για την μεγάλη οθόνη. Η ταινία ακολουθεί ένα στρωτό, συνηθισμένο σενάριο που το πιθανότερο ήταν να την καταδίκαζε σε ένα μέτριο αποτέλεσμα, εάν δεν υπήρχαν όλοι οι υπόλοιποι λόγοι που συντρέχουν και την καθιστούν τελικά, ένα σύγχρονο σκηνοθετικό επίτευγμα βασισμένο σε μια συμβατική καθαρά, υπόθεση. Και αυτό είναι που κάνει το "Drive" ξεχωριστό. Η ικανότητα του σκηνοθέτη να σου πλασάρει έναν ρεαλιστικό και βίαιο κόσμο, κατασκευασμένο και βιωμένο μαεστρικά από τους ήρωές του, ενώ παράλληλα οι τεχνικές της σκηνοθεσίας να παραπέμπουν σε 'παλιό' κινηματογράφο. Όλα αυτά συγκλίνουν μεταξύ τους και γεννούν ένα απροσδόκητα στιλιζαρισμένο δείγμα ταινίας, που σε κάνει να πιστεύεις οτι υπάρχουν ακόμα άτομα με φρέσκες ιδέες και μέσα για την υλοποίησή τους εκεί στο μακρινό Hollywood...
Όταν κάνω λόγο για τεχνικές παλαιού κινηματογράφου, εννοώ κυρίως οτι έχει να κάνει με την διάρκεια και την στατικότητα των πλάνων. Στο "Drive" έχουν την τιμητική τους. Η κάμερα ρολάρει αργά αργά και εγκλωβίζει συναισθήματα, αντιδράσεις και ματιές ανάμεσα σε Gosling-Mulligan. Σε κάθε σχεδόν πλάνο στο οποίο βλέπουμε τον πρωταγωνιστή, η κάμερα παραμένει ζουμαρισμένη πάνω του και μπορούμε να δούμε, να παρατηρήσουμε την κάθε λεπτομέρεια. Επειδή ακριβώς ο Gosling στην ταινία είναι εξαιρετικά λιγομίλητος, με ένα πολύ περιορισμένο, διαλεκτικό σενάριο, συνεπώς ο σκηνοθέτης πρέπει να βρει έναν άλλον τρόπο για να προσελκύσει το ενδιαφέρον. Και αυτό που κάνει με την σκηνοθεσία του, είναι απλά πανέξυπνο. Η επιμονή του στα μεγάλης διάρκειας πλάνα, μπορεί να ξενίσει παρόλα αυτά μερικούς και να κουράσει. Ιδιαίτερα όσους έχουν συνηθίσει τέτοιου είδους ταινίες με πολύ ξύλο, εντυπωσιακά ατυχήματα και δηλητηριώδεις ατάκες από τους πολύ badasses ήρωες. Εδώ η βία είναι κρυμμένη και όταν τελικά κάνει την εμφάνισή της, είναι με τον πιο απροσδόκητο τρόπο. Ακόμα και τότε όμως η επίδραση των πλάνων (που μπορεί να φτάνουν σε διάρκεια μέχρι και τα 10 δευτερόλεπτα, πράγμα που σημαίνει οτι στα πλαίσια μιας ταινίας μιάμισης ώρας, είναι έτσι κι αλλιώς πολύ) πάνω στον θεατή είναι τέτοια, που όταν έρχεται η βίαιη αντίδραση των χαρακτήρων, αυτή σκάει στα μούτρα σου με ξαφνικό και ανεξέλεγκτο τρόπο.
Η retro αισθητική που κυριαρχεί σε όλη την ταινία, από το διαμέρισμα του Gosling και το 'κολλεγιακό' του μπουφάν με τον χρυσό σκορπιό στην πλάτη, μέχρι τα ρούχα των μαφιόζων και το εκπληκτικό OST, όλα δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ιδιαίτερη, μέσα στην οποία ο driver (μιας που ποτέ δεν μαθαίνουμε το πραγματικό όνομα του Gosling) βάλλεται από πολλαπλά μέτωπα. Μπλέκει σε ταυτόχρονα επικίνδυνες καταστάσεις, που ωθούν και τον ίδιο στα άκρα. Ενώ τον γνωρίζουμε ως χαμηλού προφίλ άτομο, στη συνέχεια με μια μόνο ματιά, μια κουβέντα και μια κίνηση, μετατρέπεται σε επικίνδυνο κτήνος που δεν σταματάει πουθενά και σε τίποτα, προκειμένου να κρατήσει ασφαλείς την γυναίκα και το παιδί που αγαπάει. Βέβαια όπως και όλα τα άλλα, έτσι και η ερωτική σπίθα ανάμεσα στο ζευγάρι, είναι λιτή και απέριττη. Τα συναισθήματα δεν κατακλύζουν τον χώρο με την μορφή μπαλαμουτιασμάτων ή χαζοερωτικών σεκάνς, αλλά είναι περισσότερο υποδόρια και ουσιαστικά μεταξύ τους. Λιτότητα, ρεαλιστικότητα, ουσία και βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά που καθιστούν το "Drive" ένα άρτιο ψυχογράφημα του κάθε ατόμου ξεχωριστά.
Από πλευράς ερμηνειών ο Gosling έχει την πρωτοκαθεδρία. Έχοντας συνηθίσει να τον βλέπουμε σε εντελώς διαφορετικούς ρόλους, όπως τον ευγενή και ερωτοχτυπημένο Noah του "The Notebook", (2004) τον ψυχικά διαταραγμένο Lars στο γλυκόπικρο "Lars and the Real Girl" (2007), ή ως αυτοκαταστροφικό ναρκομανή καθηγητή στο εξαιρετικό "Half Nelson" (2006), είναι δύσκολο σε πρώτη φάση να αντιληφθείς την φύση του ρόλου του στο "Drive". Ενδεχομένως κάποια ψήγματα βίαιου και δολοφονικού χαρακτήρα να είχαμε δει στο "The Believer" (2001), τίποτα όμως δε σε προϊδεάζει για τον Gosling αυτής της ταινίας. Χωρίς να λέει πολλά, αλλά μιλώντας κυρίως με το βλέμμα, αποτελεί έναν άνθρωπο με διπλή ζωή και διπλή προσωπικότητα. Τα ξεσπάσματά του είναι οτι πιο βίαιο έχω δει τον τελευταίο καιρό σε ταινία, και αποδίδει τον ρόλο του μοιραίου ήρωα με απόλυτη προσήλωση και όση ψυχρότητα χρειάζεται για να γίνει τελικά πιστευτός. Αποκομμένος ουσιαστικά από κάθε ανθρώπινη επαφή, αποτελεί έναν σύγχρονο, μοναχικό καβαλάρη/easy rider που κάνει μόνο αυτό που ξέρει καλύτερα: οδηγάει και χάνεται στους επικίνδυνους δρόμους του Los Angeles.... Από τις καλύτερες του ερμηνείες. Μετρημένη, 'ρομποτική', σχεδόν πρωτόγονη. Τέλεια. Καλή είναι και η Mulligan, καθώς μοιάζει εξαιρετικά η ερμηνεία της με αυτή του Gosling, αλλά και οι κακοί της υπόθεσης Albert Brooks (Bernie) και η ασχημόφατσα Ron Perlman (Nino), που βρίσκονται στο στοιχείο τους υποδυόμενοι τα κακά αφεντικά.
Δε θα μπορούσα να κλείσω αυτή την μικρή ανάλυση, με όσα μου έκαναν εντύπωση και με ενθουσίασαν, χωρίς να αναφερθώ στο φοβερό soundtrack του Cliff Martinez, που μεταξύ άλλων έχει φτιάξει τα μουσικά score και άλλων καλών ταινιών, όπως το "Sex, Lies and Videotape" (1989), "Traffic" (2000), και της επικείμενης, νέας ταινίας του Steven Soderbergh, "Contagion". Το OST δίνει μια b-movies αισθητική στην ταινία και αρκετά chessy μάλιστα, κάνοντάς την ακόμη καλύτερη και δένοντας τέλεια με τον ρυθμό και τα αργά της πλάνα. Σίγουρα θα ερωτευτείτε τις παλιακές νότες του "Nightcall". Αναζητήστε το OST μετά το τέλος της ταινίας, αν και είμαι σίγουρη οτι θα καταλάβετε για πιο κομμάτι σας μιλάω. Θα καρφωθεί αμέσως στο μυαλό σας...
Το "Drive" είναι ένα σύγχρονο noir film, που αποτίει φόρο τιμής (με διακριτικό τρόπο) στις ταινίες του '80 με πρωταγωνιστές το τρελό πιστολίδι και τα όμορφα αυτοκίνητα. Έχοντας αρκετές δόσεις από gore στιγμές και 'προχειροδουλεμένα' σκηνικά-σκηνοθεσία-ερμηνείες, είναι μια ταινία που πρέπει να δει κανείς, γιατί καταφέρνει κάτι που πλέον δύσκολα επιτυγχάνεται: πάει ένα βήμα παραπέρα, βλέπει λίγο πιο μακριά. Και όλοι ξέρουμε οτι καλά τα blockbuster, όταν όμως έχεις να κάνεις με σύγχρονα σκεπτόμενες και χτισμένες ταινίες, τίποτα δε συγκρίνεται μαζί τους...
Από σήμερα στις αίθουσες.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι μπορείς να δείχνεις uber cool ακόμα και με ασημί, σατέν μπουφανάκι και έναν χρυσοπορτοκαλί σκορπιό κεντημένο στην πλάτη, οτι όταν τρακάρεις ένα αυτοκίνητο και είσαι ο πρωταγωνιστής, τα δικά σου φώτα δε σπάνε και οτι για καλύτερο άνοιγμα κεφαλιών, φόρα μουσταρδί λουστρίνι με ενισχυμένο τακούνι. Εκεί να δεις γλέντια...
TRIVIA
O Gosling αντικατέστησε τον Hugh Jackman για τον ρόλο του Driver.
O Ron Perlman έσπασε την...κνήμη του, εξαιτίας ενός κύματος που τον χτύπησε σε μια σκηνή.
Ο σκηνοθέτης ζήτησε οδηγίες από τον τρισμέγιστο Gaspar Noe σχετικά με το πως να κάνει...βάναυσα και αληθοφανή τραύματα στα πρόσωπα των ηθοποιών.
Ο Gosling δήλωσε σε συνέντευξή του: "This is my super-hero movie"
Το μπουφάν που φοράει σε όλη την ταινία, είναι εμπνευσμένο από το φιλμάκι avant-garde που είχα ανεβάσει στο blog, "Scorpio Rising" (1964) από τον Kenneth Anger. Εξού και ο σκορπιός στην πλάτη...
(Πηγή IMDB)
Η TV ΣΗΜΕΡΑ....
NET: 00:45,Down in th Vallaey,με τους Edward Norton, Evan Rachel Wood. Ο Norton στον ρόλο ενός μοχαικού, σύγχρονου cowboy ο οποίος ερωτεύεται την νεαρή Tobe (Wood) και κάνει τα πάντα για να την κρατήσει κοντά του. Ίσως η αρχή της ψιλοκατηφόρας του Norton, ο οποίος τα τελευταία χρόνια κάτι έχει πάθει. Συμπαθητική ταινιούλα παρόλα αυτά για όσους μείνοιυν μέσα απόψε.
Αύριο σας περιμένω με ψηφοφορία για favorite movie duos! Don't forget and be here!
