O Andrey και ο Ivan, είναι δυο αδέλφια που ζούν μαζί με την μητέρα και τη γιαγία τους σε κάποιο μέρος της Ρωσίας. Ο πατέρας τους είναι απών, καθώς απουσιάζει για περίπου 12 χρόνια από το σπίτι. Μια μέρα, καθώς τα παιδιά επιστρέφουν στο σπίτι, η μητέρα τους ανακοινώνει οτι ο πατέρας τους έχει επιστρέψει. Τις επόμενες μέρες τα δυο αδέλφια θα εμπλακούν σε μια 'περιπέτεια', καθώς ξεκινούν με τον πατέρα τους για ένα ταξίδι, κάπου στην αγρια φύση της Ρωσίας.
Αυτή η ταινία έχει τόσα πολλά και σπουδαία πράγματα. Καταρχάς εαν μπορούσα να πω κάτι που κυριαρχεί σε αυτή, είναι η απλότητα και η λιτότητα. Δεν υπάρχει τίποτα το υπερβολικό και δήθεν, αλλά όλα είναι προσεγμένα και μελετημένα μέσα σε ένα τρομερά απλό σκηνικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σπίτι της οικογένειας, το οποίο είναι γυμνό από κάθε περιτό διακοσμητικό αντικείμενο, γιατί πολύ απλά δε μας ενδιαφέρει να φανεί κάτι τέτοιο στη συγκεκριμένη ιστορία. Οι τοίχοι είναι άδειοι και το μόνο στο οποίο επικεντρωνόμαστε είναι οι άνθρωποι (γύρω από το τραπέζι στη σκηνή στη κουζίνα) και οι σχέσεις που αναπτύσονται, κυρίως ανάμεσα στον πατέρα και τα παιδιά.
Η γενικότερη αίσθηση που αποπνέει η ταινία αυτή είναι λίγο περίεργη. Για παράδειγμα προσωπικά μου προκάλεσε από την πρώτη στιγμή μια αίθηση κρύου, εγκατάλειψης και μοναχικότητας. Νομίζω οτι σε όλο αυτό το κλίμα που δημιουργεί, βοηθάει πολύ και και τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούνται τόσο τα φυσικά τοπία της Ρωσίας, αλλά κυρίως η ώρα της ημέρας που έχει επιλεχθεί προκειμένου να γυριστούν οι σκηνές. Αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς ανάλογα με την ώρα κάθε φορά, ο χρωματισμός και οι σκιές που δημιουργούνται, προσφέρουν τελείως διαφορετικά αποτελέσματα. Στην ταινία για παράδειγμα υπάρχουν αρκετές σκηνές οπού έχουν επιλεγεί να γυριστούν το ξημέρωμα ή λίγο πριν το σούρουπου, γεγονός που τους προσδίδει μια ιδιαίτερη μαγεία. Μια από αυτές τις σκηνές είναι και αυτή με τα παιδιά στην αρχή της ταινίας, που αποτέλεσε για εμένα τον βασικό λόγο για να τη δω. Την παρακολούθησα για πρώτη φορά στα σεμινάρια, και με το που πρόσεξα αυτή την εικόνα, το χρώμα, τη μουσική και τον τρόπο που έδενε η κάμερα τα διάφορα κομμάτια του χώρου, απλά είπα, "αυτή τη ταινία πρέπει οπωσδήποτε να την δώ!".
Η φωτογραφία και η σκηνοθεσία είναι επίσης συγκλονιστικές. Οι χώροι που έχουν επιλεχθεί για τα γυρίσματα δεν είναι καθόλου τυχαίοι, και θεωρώ οτι αντικατοπτρίζουν απόλυτα όλα αυτά που αισθάνονται οι πρωταγωνιστές, αφού είναι σαν να υλοποιείται ο εσωτερικός τους κόσμος και να ξεχύνεται γύρω τους. Η φωτογραφία είναι υπέροχη, σε βαθμό που όσο την παρακολουθούσα να αναρωτιέμαι, "καλα, μας δουλεύει ο τύπος, έτσι δεν είναι;". Οι στιγμές που έχει καταφέρει να 'εγκλωβίσει΄ τη φύση και τα τοπία μέσα στην κάμερα, απλά δείχνει το πόσο καλός είναι και πόσο γουστάρει αυτό που κάνει. Η θάλασσα, τα σύννεφα, τα δάση, ακόμα και ο γκρίζος δρόμος που διανύουν με το αυτοκίνητο, όλα μοιάζουν να παίρνουν διαφορετικές διαστάσεις σε σχέση με τους τρεις αυτούς ανθρώπους. Και φυσικά όλα έχουν ως σκοπό να εντείνουν και να οδηγήσουν στα άκρα τη σχέση πατέρα-γιού, αφού τελικά δε χρειάζονται ούτε φανφάρες, ούτε πολλά πολλά για να πείς κάτι. Και εδω ο σκηνοθέτης το λέει ξεκάθαρα. Η σκηνοθεσία του είναι εξάλλου το ίδιο εξαιρετική με όλα τα υπόλοιπα σε αυτή τη ταινία. Οι γωνίες λήψεις, τα κοντινά στα πρόσωπα, η συμμετοχή του άλλοτε απειλητικού και άλλοτε υπό τη μορφή καταφυγίου, φυσικού περιβάλλοντος, τα πάντα συμβάλλουν σε αυτό το άρτιο αποτέλεσμα το οποίο θα παρακολουθήσετε. Και είπαμε, δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο σκηνοθέτης βάζει τον πατέρα και τους γιούς του, να έρθουν ουσιαστικά αντιμέτωποι στη φύση και οχι για παράδειγμα στη πόλη. Η απομόνωση, η αγριότητα της φύσης, η επιβίωση, όλα αυτά συμβάλλουν και εντείνουν ακόμη περισσότερο την ήδη τεταμένη σχέση ανάμεσα στους τρεις τους. Και ας μην ξεχνάμε οτι στην τελική ο πατέρας είναι ένας άγνωστος για τα παιδιά, ένα πρόσωπο που γνώριζαν μόνο μέσα από την ύπαρξη μιας φωτογραφίας. Συνεπώς ο φόβος τους για το τι, αλλά και ποιόν θα αντιμετωπίσουν κάνει την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη και την ωθεί κυριολεκτικά στα άκρα.
Οι ερμηνείες είναι ένα μάθημα για πολλούς, ένα παράδειγμα προς μίμηση. Ο πατέρας είναι τρομακτικός και σκληρός, αλλά με έναν τρόπο πολυ ρεαλιστικό και πραγματικό, σε σημείο που να σου προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα, καθώς τη μια στιγμή είναι απότομος και ωμός, και την άλλη υπάρχει μια υποψία ανθρωπιάς, καλοσύνης, αλλά και αγάπης για τα παιδιά του. Φαίνεται οτι ο πατέρας αποτελεί μια ιδιάζουσα προσωπικότητα καθώς κάτι πρέπει να έχει μεσολαβήσει και τον έχει κάνει τελικά, ψυχρό και σκληρό σαν πέτρα. Τα δυο παιδιά είναι λες και ζουν την ζωή τους και εμείς απλά τα παρακολουθούμε από μια κλειδαρότρυπα. Η φυσικότητα που τα χαρακτηρίζει, είναι άξια λόγου πραγματικά. Ο μικρός γιός, ο Ivan, κάποιες στιγμές σε κάνει να αισθάνεσαι έναν κόμπο στον λαιμό και ένα διαρκές σφίξιμο στο στομάχι, επειδή οι αντιδράσεις του είναι πιο έντονες και συναισθυματικές, εξαιτίας ακριβώς του γεγονότος οτι υποδύεται τον μικρότερο αδελφό. Ο μεγαλύτερος, ο Andrey είναι εκείνος που προσπαθεί να μένει πιο αποστασιοποιημένος και να πηγαίνει πάντα με τα 'νερά' του πατέρα του, όμως στην κρίσημη στιγμή αναλαμβάνει δράση. Μου άρεσε πολυ και η δική του ερμηνεία, γιατί νομίζω μέσα στην απλότητα και τις πιο συγκρατημένες του αντιδράσεις, ήταν απλά εξαιρετικός.
Το The Return δεν είναι μια εύκολη ταινία, που θα την δεις για να περάσεις απλά την ώρα σου και όλα καλά. Έχει πολύ ζουμί και σε βάζει να σκεφτείς διάφορα πράγματα και καταστάσεις, με τον ίδιο τρόπο που σε βάζει να απολαύσεις μια πραγματικά υπέροχη, κινηματογραφική δουλειά. Είναι ένα απότομο ταξίδι προς την ενηλικίωση των δυο αυτών παιδιών και τον επαναπροσδιορισμό ή μάλλον τον προσδιορισμό για πρώτη φορά, της σχέσης τους με τον πατέρα. Σε όλα τα συν, βάλτε και την υπέροχα μελαγχολική μουσική που 'ντύνει' την ταινία και καθίστε να την δείτε άμεσα, γιατί μόνο τότε θα καταλάβετε για τι σας μιλάω. Αλλά και πάλι, αυτή είναι η δική μου γνώμη...
http://www.youtube.com/watch?v=qNR4ER9tC6A
Kαι το OST της ταινίας:
http://www.youtube.com/watch?v=uia31K0Qgd0
TRIVIA
- Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Andrei Zvyagintsev σκηνοθέτησε την ταινία σε ηλικία 24 ετών. (αυτό θα προσπαθήσω πολύ σκληρά να μη το σχολιάσω).
- Το budget της ταινίας, εξακολουθεί να παραμένει κρυφό. Το μόνο που είπε ο σκηνοθέτης, είναι οτι οι παραγαωγοί της ταινίας πήραν όλα τα χρήματά τους πίσω, πριν ακόμα η ταινία συμμετάσχει στο φεστιβαλ της Βενετίας, απ'όπου και 'ανακαλύφθηκε'.
- Ο πιτσιρικάς που έπαιζε τον μεγαλύτερο γιο, τον Andrey, στο αρχικό σενάριο πέθαινε υποτίθεται. Στην πραγματικότητα ο ηθοποιός που υποδυόταν τον Andrey, Vladimir Garin, πέθανε από πνιγμό, λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων, σε μια λίμνη κοντά στον τόπο που γυρίστηκε και η ταινία... Η ανακοίνωση του θανάτου του έγινε αρκετό καιρό μετά το release της ταινίας και την επιτυχίας που είχε, στο φεστιβαλ της Βενετίας.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
STAR: 21:00, Ήμασταν κάποτε στρατιώτες, με τους Mel Gibson, Madeleine Stowe. Πολεμική περιπέτεια, που επικεντρώνεται στο 1965 και τον πόλεμο στο Βιετνάμ, και συγκεκριμένα σε μια από τις πιο σφοδρές μάχες που δόθηκαν σε εκείνον τον πόλεμο...
Χαιρετώ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου