Hello again! Σήμερα έχουμε brand new arrival, αν και υποθέτω οτι αρκετοί θα την έχετε ήδη δει. Όπως σας είχα πει και την περασμένη εβδομάδα, ήταν απλά τραγικό οτι πήγα να δω το 127 Hours και λόγω υπερβολικού κόσμου, τελικά δε τα κατάφερα. Χτες λοιπόν είχε φτάσει η ώρα να τη δω, καθώς δεν ήταν λίγοι όσοι μου έλεγαν οτι πρόκειται για μια τρομερή ταινία. True, true true...
Καταρχάς το poster της ταινίας μπαίνει για εμένα στο top 5 για τα καλύτερα poster της χρονιάς. Ακόμα και αν δεν ήξερα τίποτα σχετικά με το story της ταινίας, σίγουρα θα επέλεγα να την δω λόγω της αφίσας, αλλά για να λέμε και την αλήθεια και λόγω του σκηνοθέτη του Slumdog Millionaire, όπως λέει πάνω. Επίσης βρίσκω πολύ ευρηματικό το γεγονός οτι αυτό το άνοιγμα ανάμεσα στα βράχια, θυμίζει κλεψύδρα και ο βράχος κάτω από την ανθρώπινη μορφή, θυμίζει κόκκο άμμου που πέφτει. Ωραία σύλληψη αν αναλογιστεί κανείς οτι ο ήρωας στην ταινία έχει ως βασικό του εχθρό, τον χρόνο που κυλάει αμείλικτα. Συνεπώς η οπτικοποίηση, χωρίς να χάσει ίχνος νοήματος το poster, είναι πραγματικά επιτυχημένη και όμορφη.
Η ταινία βασίζεται στην πραγματική ιστορία του ορειβάτη Aron Ralston, ο οποίος αναγκάστηκε να καταφύγει σε δραματικά μέτρα, προκειμένου να καταφέρει να παραμείνει ζωντανός, όταν ένας βράχος έπεσε και παγίδευσε το χέρι του, καθιστώντας τον ανίκανο να δραπαετεύσει, σε κάποιο απομονωμένο φαράγγι στην Utah των ΗΠΑ. Στην ταινία παρακολουθούμε τις δραματικές στιγμές που έζησε ο Ralston (James Franco) προσπαθώντας να επιβιώσει και έχοντας ως μοναδικό σύμμαχο τις αναμνήσεις του...
Προσωπική μου άποψη είναι οτι το δίδυμο Danny Boyle στη σκηνοθεσία και James Franco στην ηθοποιϊα, αποτελούν μια από τις καλύτερες συνεργασίες που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Noμίζω οτι τον Danny Boyle τον εκτιμώ όλο και περισσότερο σε κάθε καινούρια ταινία του που βλέπω. Στο 127 Hours κινείται με μεγάλη άνεση σε γρήγορους, videoclip ρυθμούς, χωρίς όμως να ξεφεύγει από τον βασικό του σκοπό, που είναι η σκιαγράφηση του Ralston ως ανθρώπου πρίν και κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς του. Η μουσική και τα διάφορα εμβόλιμα πλάνα που χρησιμοποιεί, ενω φαινομενικά μοιάζουν εντελώς παράταιρα σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον και την αγωνιώδη προσπάθεια του ήρωα, να παραμείνει ζωντανός, εντούτοις έχουν άμεση σχέση με αυτά που βλέπουμε. Νομίζω οτι ο σκοπός του δεν είναι αποκλειστικά και μόνο να δείξει την απόγνωση και να τραγικοποιήσει τον ήρωα του, καθιστώντας έτσι την ταινία του μια ακόμη από τις τόσες πολλές που μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων και οχι μόνο δε βλέπουν πιο βαθιά, αλλά ούτε καν που ξύνουν έστω και λίγο αυτό που κρύβεται από κάτω. Ο Boyle δε πέφτει σε αυτή τη παγίδα, αλλά καθιστά το αρχικά φιλικό, φυσικό περιβάλλον, το δεύτερο σπίτι του ήρωα όπως ο ίδιος λέει, σε κάτι το απειλητικό και επικίνδυνο που είναι 'έτοιμο' να τον κατασπαράξει και να τον τιμωρήσει, επειδή δεν είχε την προνοητικότητα να ενημερώσει κανέναν για το που θα πήγαινε. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ο πρωταγωνιστής έρχεται και τελικά αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό και γίνεται μια πρώτης τάξεως αυτοψυχανάλυση σχετικά με το τι έχει πετύχει εως τώρα, αλλά κυρίως σχετικά με τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους και ειδικά την οικογένειά του. Η κάμερά του λειτουργεί ως καθρέφτης την οποία χρησιμοποιεί για να απολογηθεί, να ζητήσει συγγνώμη, να θυμηθεί και να νοσταλγήσει περασμένες, ευτυχισμένες στιγμές. Οι παραισθήσεις που έρχουν αρχίσει να εμφανίζονται λόγω της εξάντλησης, μπερδεύονται πολυ εύστοχα με τις πραγματικές αναμνήσεις και όλα αυτά αποδίδονται από την κάμερα του Boyle με έναν σχεδόν ονειρικό τρόπο. Υπάρχουν ευρηματικές σκηνές οι οποίες εναλλάσονται, όπως εναλλάσονται οι φωτογραφίες σε μια ψηφιακή, φωτογραφική μηχανή, γρήγορος ρυθμός και 'ξεκάρφωτα' πλάνα που αποσκοπούν στο να τονίσουν ακόμα περισσότερο τη μοναξιά του ήρωα, το οποίο όμως γίνεται και πάλι με έναν τρόπο ιδιαίτερο και καθόλου συνηθισμένο. Οι χρωματισμοί και το φυσικό τοπίο παίζουν πρωτατρχικό ρόλο στη σταδιακή ψυχική μετάπτωση του ορειβάτη, ενώ ακόμα και τα πράγματα που θεωρούμε αυτονόητα και δεδομένα, μοιάζουν να αποτελούν βασικές προϋποθέσεις, για την επιβίωση ενός ανθρώπινου σώματος. Πραγματικά όμως, θεωρώ οτι όλη η κατάσταση σύγχησης που έχει δημιουργήσει μπροστά από τον φακό του ο Boyle, με τον ήρωα να ονειρεύεται, να σκέφτεται, να μιλάει μόνος, να φαντάζεται πράγματα και να προσπαθεί να ζήσει στην τελική, έχουν αποδωθεί εξαιρετικά και με έναν τρόπο απόλυτα καλλιτεχνικό, σε σημείο που ορισμένες στιγμές να μοιάζει σαν να παρακολουθούμε μια σειρά από φωτογραφίες, που περνούν μπροστά από τα μάτια μας. Είναι όμορφο και τραγικό την ίδια στιγμή...
Ο James Franco είναι σπουδαίος στην ταινία. Ο πραγματικός Aron Ralston υποστήριξε σε μια πρόσφατη συνένετυξή του, οτι ήταν πραγματικά τρομερό το πόσο πιστά αποδόθηκε στη ταινία, η τραυματική εμπειρία που έζησε και το πόσο άρτιος ήταν ο Franco καθώς τον υποδυόταν. Η αλήθεια είναι οτι κατάφερε να τα βγάλει πέρα, περίφημα. Είναι πολύ δύσκολο να καταφέρει κανείς να αποδώσει κάποιον ρόλο, πόσο μάλιστα όταν πρόκειται για την αληθινή ιστορία, ενός υπαρκτού προσώπου. Χωρίς να είναι υπερβολικός, καταφέρνει να περάσει το αίσθημα της μοναξιάς και της τρέλας που σιγά σιγά κάνει την εμφάνισή της, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι οτι εξακολουθεί να σέβεται την φύση και το περιβάλλον γύρω του. Γνωρίζει πολύ καλά πως για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται φταίει εκείνος και κανένας άλλος, και απλά ο εγκλωβισμός του αποτελεί την κατάλληλη ευκαιρία, προκειμένου να συνειδητοποιήσει οτι ο ίδιος είναι υπεύθυνος και για όλα όσα έκανε και δεν έκανε στη ζωή του, κυρίως όπως είπαμε όσον αφορά τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους. Είναι συγκινητικός, αληθινός, τρομακτικός εννοίοτε και σίγουρα δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καρίερας του. Αδιαμφισβήτητα.
Είναι μια ταινία εξαιρετική, σίγουρα μια από τις καλύτερες της χρονιάς, αλλά και μια από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων νομίζω και σκηνοθετικά και ερμηνευτικά. Είναι απόλαυση όταν βλέπεις οτι μια ταινία καταφέρνει να βγάζει τον καλύτερο εαυτό του σκηνοθέτη, αλλά και των ηθοποιών, γιατί απλά ο συνδυασμός είναι τελικά μαγικός. Είμαι σίγουρη οτι ο Franco θα κέρδιζε το Oscar φέτος, εαν δεν είχε μπροστά του τον Colin Ferth, από το The King's Speach (θα ανέβει και αυτό σύντομα). Δείτε την σύντομα εαν δε την έχετε δει ακόμη. Αξίζει...
http://www.youtube.com/watch?v=OlhLOWTnVoQ
TRIVIA
- O real Aron Ralston, κατέγραφε καθημερινά στην κάμερα τις στιγμές που περνούσε παγιδευμένος στο φαράγγι. Αργότερα αυτό το οπτικό ημερολόγιο το είδαν μόνο οι συγγενείς και οι στενοί φίλοι του Aron και στη συνέχεια κρατήθηκε κλειστό σε θυρίδα τράπεζας. Παρόλα αυτά προκειμένου να μπορέσουν ο Boyle και ο Franco να αποδώσουν όσο καλύτερα μπορούσαν την ιστορία, τους επιτράπηκε να δούν όλο το υλικό που κατέγραψε ο ίδιος ο Ralston.
- O James Franco δεν ήταν η πρώτη επιλογή του Boyle για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η πρώτη του επιλογή ήταν ο Cillian Murphy (28 Days Later). Νομίζω οτι και ο Murphy θα ήταν εξίσου καλός.
- Ο Franco προκειμένου να απασχολεί ο μυαλό του και αποφεύγει να σκέφτεται το κλειστοφοβικό σκηνικό οπού θα έπρεπε να μείνει για ώρες, είχε κρύψει στις σχισμές του "φαραγγιού" διάφορα textbooks, προκειμένου να μη το...'χάσει'.
- Η κάμερα που χρησιμοποιεί ο Franco στην ταινία, είναι η πραγματική κάμερα που χρησιμοποιούσε και ο Ralston όταν είχε παγιδευτεί στο φαράγγι.
- Πρόσεξα οτι μια σκηνή από την ταινία, μοιάζει πολύ με μια άλλη στο 28 Days Later, του Boyle. Ο Aron παγιδευμένος στο φαράγγι βλέπει στον ουρανό ένα από τα μετεορολογικά αεροπλάνα, που αφήνουν πίσω τους μια λεπτή, λευκή γραμμή. Το ίδιο ακριβώς είχε κάνει και στο 28 Days Later, οπού εκεί ο Cillian Murphy βλέποντάς το, συνειδητοποιεί οτι τελικά δεν είναι όλος ο κόσμος γεμάτος με zombies, και οτι κάπου η ζωή συνεχίζεται φυσιολογικά και οι άνθρωποι ζουν όπως πάντα. Τον ίδιο σκοπό επιτελεί και εδώ. Να τονιστεί από τη μια πλευρά η μοναξιά του ήρωα και από την άλλη το γεγονός οτι η ζωή, απλά συνεχίζεται, οτι κι αν συμβαίνει στον ίδιο...
- Υπάρχει μια σκηνή ιδιαίτερα δυσάρεστη στη ταινία, με αποτέλεσμα αρκετά άτομα που την παρακολούθησαν να χρειαστεί να λάβουν ιατρική βοήθεια, προκειμένου να το ξεπεράσουν...
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ET1: 00:00. Α Midsummer Night's Dream, με τους Kevin Kline, Michelle Pfeiffer, Stanley Tucci, Christian Bale, Sophie Marceau. Το αριστούργημα του Sakespeare μεταφέρεται και στην οθόνη. Μαγικά δάση, νεράϊδες, ξωτικά και πολύ έρωτας, όλα έχουν θέση σε αυτό το διαχρονικά κλασσικό έργο.
Cya tomorrowzzz!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου