Καταρχάς η ουσιαστική διαφορά έχει να κάνει με το εξής (όπως διαπιστώνετε και από το poster): η ταινία έχει να κάνει με μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δυο ηλικωμένους ανθρώπους. Αυτό από μόνο του νομίζω οτι είναι ιδιαίτερο, καθώς προσωπικά δε θυμάμαι άλλη ταινία που να πραγματεύεται ένα θέμα όπως η αγάπη στην τρίτη ηλικία. Οπότε θα έλεγα οτι αυτό αποτέλεσε τον βασικό λόγο για τον οποίο αποφάσισα να την δω, έχοντας πραγματικά μεγάλη περιέργεια να παρακολουθήσω τον τρόπο, με τον οποίο θα είχαν αποδώσει το θέμα αυτό. Ε τελικά κατέληξα παρέα με ένα κουτί χαρτομάντιλα, χωρίς να ξέρω, από που μου'ρθε!. Ε δε γίνεται πια αυτό το πράγμα!.
O Robert Malone (Martin Landau) είναι ένας άνθρωπος που έχει περάσει όλη του τη ζωή, ζώντας μόνος του. Κάθε μέρα πάει στη δουλειά του, για να επιστρέψει πάλι μερικές ώρες αργότερα σε ένα άδειο σπίτι. Και πάλι απ'την αρχή. Δεν έχει παιδιά, δεν έχει φίλους, και το μόνο άτομο με το οποίο φαίνεται να ανταλλάσει δυο λόγια είναι ο Mike (Adam Scott), ο υπέυθυνος του καταστήματος στο οποίο εργάζεται ο Robert. Μια μέρα καθώς επιστρέφει στο σπίτι του από την δουλειά, θα συναντήσει με έναν απρόσμενο τρόπο μια γυναίκα, την Mary (Ellen Burstyn). Aπό εκείνη τη στιγμή και μετά, οι δυο τους θα γίνουν αχώριστοι και μια μεγάλη αγάπη θα γεννηθεί ανάμεσα τους. Για τον Robert μάλιστα, αυτή θα είναι και η πρώτη φορά στη ζωή του...
Η ταινία μου άρεσε πολύ. Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός, οτι δε κολλάει στο κλασσικό μοτίβο, άντρας αγαπάει γυναίκα, και μετά απλά βλέπουμε την εξέλιξη μιας σχέσης. Αντιθέτως το γεγονός αρχικά οτι η αγάπη αυτή, έχει να κάνει με δυο ηλικιωμένους, την κάνει αυτομάτως και κατά έναν περίεργο τρόπο, άδολη, αθώα και γλυκιά. Είναι απλά δυο άνθρωποι που έχουν ο ένας τον άλλον για συντροφιά και κάνουν πάλι σαν μικρά παιδιά. Είναι χαρούμενοι, απολαμβάνουν τις χριστουγεννιάτικες γιορτές και με λίγα λόγια είναι ευτυχισμένοι. Νομίζω οτι η ταινία είναι όσο πρέπει δραματική, αν και προσωπικά έχω ένα θέμα με τους ηλικιωμένους (οχι με όλους, αλλά με τους περισσότερους), είτε αυτοί είναι σε ταινία, είτε οχι, καθώς θεωρώ οτι κάθε δυσκολία που περνούν, εμένα με επιρεάζει διπλά, επειδή ακριβώς είναι μεγάλοι σε ηλικία. Κάπως έτσι λειτουργεί και η ταινία. Οτι κι αν γίνει, δε μπορείς παρά να είσαι με το μέρος τους, γιατί πολύ απλά είναι ηλικιωμένοι και όλα φαίνεται να χαρακτηρίζονται από μια 'υπερβολή' συναισθημάτων. Όταν είναι χαρούμενοι, είναι πολύ χαρούμενοι, όταν είναι θλιμένοι, είναι πολύ θλιμένοι και όταν αγαπούν, αγαπούν πολύ.
Πέρα λοιπόν από την ιστορία της ταινίας που έτσι κι αλλιώς θεωρώ οτι έχει δομηθεί με έναν ρεαλιστικό και αληθινό τρόπο, με εξέπληξε ευχάριστα και η σκηνοθεσία της. Θεωρόυσα οτι θα ήταν κατά κύριο λόγω μια συμβατική, ως προς τη σκηνοθεσία, ταινία, οπού θα εξιστορούσε τα γεγονότα από τις ζωές των δυο αυτών ανθρώπων και γενικά, θα ακολουθούσε την πεπατημένη. Δεν είναι όμως έτσι. Η ταινία μοιάζει με ένα συνονθύλευμα από όνειρα, ζωηρά χρώματα, έξυπνες εναλλαγές πλάνων και μια σχεδόν videoκλιπίστικη σκηνοθεσία. Τολμώ να πω οτι σε κάποιες φάσεις και ιδιαίτερα στον τρόπο με τον οποίο αποδίδονται κάποια όνειρα που βλέπει ο Robert, υπάρχει μια ψυχεδέλεια που σίγουρα δε τη περιμένεις σε μια τέτοια ταινία. Επίσης μου άρεσε πολύ και ο τρόπος με τον οποίο αντικατοπτρίζεται όλος ο ψυχισμός και ο εσωτερικός κόσμος του Robert. Το σπίτι του είναι άδειο, κρύο, όπως ακριβώς είναι και ο ίδιος. Αντιθέτως το σπίτι της Mary, είναι ζεστό και γιορτινό, όπως ακριβώς απαιτούν και οι περιστάσεις. Εξίσου συναρπαστικό είναι να βλέπεις πως φαίνεται και η αλλαγή στο σπίτι του Robert, από τότε που μπαίνσει στη ζωή του αυτή η γυναίκα. Σιγά σιγά γεμίζει με φωτογραφίες, ζεστασιά και θαλπωρή, ενώ φαίνεται οτι ακόμα και τα χρώματα αλλάζουν. Από το παγωμένο γκρι και γαλάζιο, μετατρέπονται σε απαλό χρυσαφί και ζεστό κόκκινο. Νομίζω οτι αυτή η σχέση χρώματος-συναισθήματος είναι χαρακτηριστική σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Τέλος πρέπει να πω και δυο λόγια για τις ερμηνείες, που όπως θα έχετε ήδη καταλάβει είναι εξαιρετικές. Η Burstyn είναι όπως πάντα καλή, στον ρόλο της γυναίκας που προσπαθεί να αλλάξει τη ζωή και να φέρει χαρά στη ζωή του άλλου. Είναι γλυκιά και πολύ δοτική. Ο Landau είναι απλά σπαρακτικός και τρομακτικός μαζί. Εσκεμμένα έχω παραλείψει κάποιες extra πληροφορίες για την ταινία που έχουν πολύ ζουμί, γιατί θέλω να βρεθείτε και εσείς προ εκπλήξεως, όπως βρέθηκα και εγώ. Η ερμηνεία του είναι για να σου λιώνει την καρδιά. Το πόσο καταφέρνει να σε πίσει για την μοναξιά και την εγκατάλειψη που νοιώθει, αλλά και για την ολοκληρωτική αλλαγή στη ζωή του λίγο αργότερα, είναι κάτι το εκπληκτικό. Η ερμηνεία του είναι σαν ένα τρενάνκι του τρόμου. Πότε πάει πάνω, πότε κάτω και πάει λέγοντας. Εξαιρετικός και σπαρακτικός, ενώ και οι εκφραστικότητα που έχει το πρόσωπό του, είναι κάτι το συγκλονιστικό.
Δείτε την οπωσδήποτε γιατί πολύ απλά, δεν είναι αυτό που φαίνεται. Οχι μια ακόμη ιστορία αγάπης, δίχως λόγο. Αλλά κάτι το διαφορετικό...
http://www.youtube.com/watch?v=24QX4Jb-BtE
Πρέπει να είναι το μοναδικό trailer που έχω δει και με έκανε μέσα σε 3 λεπτά να κλαίω σα χαζή!. Pffff....
No trivia for this movie
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ET1:00:00, Palermo Shooting. Γαλλογερμανική (οποία έκπληξης!) παραγωγή, του 2008. Ο Φιν είναι ένας παγκοσμίου φήμης φωτογράφος, με μια εξαντλητική και fast paced ζωή. Μια μέρα αποφασίζει να ξεκινήσει ένα ταξίδι και να αφήσει τα πάντα πίσω του. Τότε θα καταλήξει στο Παλέρμο, οπού θα βρεθεί κυνηγημένος από έναν περίεργο άντρα....
Enjoy! :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου