Αν και γενικότερα δεν είμαι και η μεγαλύτερη fan πολεμικών ταινιών, όταν αποφασίσω να δω κάποια, πρέπει να έχει αυτό το κάτι, που θα με κρατήσει μέχρι το τέλος. Σε καμία περίπτωση δε θα έλεγα οτι έχω δει πολλές (βασικά ούτε καν μερικές), αλλά αυτές οι λίγες που έχω δει, μου αρέσουν πραγματικά. Λίγο πριν ανεβάσω το poll, είδα το "Platoon" στο οποίο έδωσα και την ψήφο μου. Νομίζω οτι μου άρεσε γιατί υπήρχε μια μεγάλη ποικιλία ηρώων, αν και συνήθως τα πράγματα τα βλέπαμε από την οπτική του Charlie Sheen. Για τον ίδιο λόγο μου άρεσε πολύ και το "Black Hawn Down", γιατί βασικά δεν επικεντρώνεται σε έναν πρωταγωνιστή, σε έναν ήρωα, αλλά αντιθέτως όλοι έχουν το μερίδιο τους (λίγο ή πολύ) στην εξέλιξη της ιστορίας.
Στις 3 Οκτωβρίου 1993, μια επίλεκτη ομάδα Αμερικανών στρατιωτών, γνωστοί ως Rangers, παίρνουν εντολή να εισχωρήσουν στην πρωτεύουσα της Σομαλίας, το Μογκαντίσου, προκειμένου να αιχμαλωτίσουν δυο υψηλά υστάμενους, ενός Σομαλού πολέμαρχου. Η αρχικά εύκολη αποστολή, θα εξελιχθεί σε μια αγωνιώδη προσπάθεια για επιβίωση, καθώς μετά από την πτώση των δυο Black Hawk ελικοπτέρων τους, οι στρατιώτες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν ολόκληρη την πόλη, η οποία απαρτίζεται από έναν τεράστιο αριθμό Σομαλών, άρτια εξοπλισμένων. Βασική προϋπόθεση: leave no man behind...
Βλέποντας την ταινία απορροφήθηκα απόλυτα, αν και είχα την αμυδρή εντύπωση πως κάτι μου θύμιζε. Αυτό που τελικά που θύμιζε ήταν άλλες, ανάλογες ταινίες του σκηνοθέτη της, Ridley Scott. Ταινίες οχι απαραίτητα πολεμικές, αλλά που κινούνται στην ίδια, φρενήρη σκηνοθεσία, όπως το "Gladiator", το "American Gangster" και το "Body of Lies". Επειδή στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για ένα μεγάλο cast ηθοποιών, νομίζω οτι μεγαλύτερη βάση έδωσα στην σκηνοθεσία και οχι τόσο στις ερμηνείες, οι οποίες γενικά ήταν πολύ καλές. Η σκηνοθεσία όμως για εμένα έκανε τη διαφορά. Ήταν γρήγορη και κατάφερνε να εναλλάσει διαρκώς τα πλάνα και να μεταπηδά από την μια ομάδα των στρατιωτών, στην άλλη. Δεν έμενε στάσιμη για πολύ και μπορούσες διαρκώς να παρακολουθείς το τι συμβαίνει και πως προσπαθούν οι στρατιώτες να μείνουν ζωντανοί. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι τα πολλά κοντινά στους ηθοποιούς, αφού μπορούσες να διακρίνεις ακόμα και την παραμικρή γρατζουνιά και όλες τις κακουχίες που περνούσαν, δίνοντας έτσι μια πολύ ρεαλιστική αίσθηση στην ταινία. Ακόμα και τα χρώματα έπαιζαν τον δικό τους ρόλο, αφού νομίζω οτι αποσκοπούσαν στο να εντείνουν ακόμα περισσότερο τις δυσκολίες, τον φόβο και τον θάνατο που είχαν απέναντί τους οι Rangers. Έμοιαζαν ξεπλυμένα και μουντά, ενώ από την άλλη μεριά ο ήχος από τις σφαίρες, τις εκρήξεις και τα ουρλιαχτά ήταν αδιάκοπος. Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν και ορισμένες σκηνές με μπόλικο αίμα να ξεπετάγεται από διάφορα σημεία του ανθρώπινου σώματος, αλλά στην τελικά όλα ήταν μέσα στο 'πρόγραμμα'. Αν και νομίζω οτι θα έπρεπε να με έχει ενοχλήσει σε κάποια στιγμή η ξεκάθαρη ωμότητα και σκληρότητα με την οποία παρουσίαζε την ταινία ο Scott, τελικά δε με ενόχλησε τίποτα από αυτά. Έτσι κι αλλιώς στη πραγματικότητα φαντάζομαι οτι τα πράγματα θα ήταν απείρως χειρότερα. Όσο για το γεγονός οτι η βία (ιδιαίτερα σε πολεμικές ταινίες) δε πρέπει να γίνεται θέαμα, γιατί πολύ απλά παύει να εξυπηρετεί άλλους, αγνότερους σκοπούς, με βρίσκει σύμφωνη. Όμως νομίζω οτι στη συγκεκριμένη ταινία, η ίδια η βάση πάνω στην οποία πατάει η αμερικανική πλευρά, νομίζω οτι περνάει το μήνυμα της 'αντιπολεμικής' οπτικής. Το γεγονός οτι πραγματικά, ο εμφύλιος που έχει ξεσπάσει στη Σομαλία, δεν αποτελεί δικό τους πρόβλημα, αλλά παρόλα αυτά επέλεξαν να πολεμήσουν στο πλευρό των αδυνάμων, δίνει από μόνο του την αίσθηση ενός υψηλότερου σκοπού και συνεπώς ενός αντιπολεμικού μηνύματος. Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ...
Όπως ανέφερα και πριν, το cast της ταινίας είναι τεράστιο και απαρτίζεται από ονόματα περισσότερο και λιγότερο γνωστά. Josh Hartnett, Eric Bana, Orlando Bloom, Sam Shepard, Ewan McGregor, Tom Sizemore, αλλά και λιγότερο γνωστά (αν και οι φάτσες είναι άνετα αναγνωρίσιμες, και μάλιστα από πολλές σειρές), όπως ο William Fichtner,ο Ewen Bremner,ο Jason Isaacs (γνωστός από τον ρόλο του Lucius Malfoy, στον Harry Potter) και ο Hugh Dancy (αν τα ονόματα δε σας λένε κάτι, όταν την δείτε, θα καταλάβετε). Όλοι ήταν εξαιρετικοί στους ρόλους τους. Η αλήθεια είναι οτι ήταν λίγο δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιός ήταν ποιός με τις στολές και τα κράνη, και εκεί είναι που βόηθησαν και πολύ τα κοντινά πλάνα. Είχαν ένταση, ορμή, δυναμική και ειλικρινά μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον που να έλαμψε περισσότερο από τους άλλους μέσα στην ταινία. Επίσης η διάρκεια της ταινίας (γύρω στις δυο ώρες) βοήθησε και στο να δεθεί κατά κάποιον τρόπο ο θεατής με τους ήρωες και να αγωνιά διαρκώς για την τύχη όλων. Αυτό αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία που σε κερδίζει στην ταινία. Δεν υπάρχει ένας μοιραίος ήρωας, οπού καταφέρνει να επιβιώσει μέσα στον ορυμαγδό, ενώ τριγύρω του έχουν πεθάνει όλοι. Εδώ δεν έχει τέτοια, είτε είσαι λοχίας, είτε απλός σταριώτης, αν έχεις στρέψει την προσοχή σου αλλού, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, είσαι απλά ξοφλιμένος...
Το χαρακτηριστικό αμερικάνικο μοτίβο που βλέπουμε σε όλες σχεδόν τις ταινίες, αυτού του είδους, "ένας για όλους και όλοι για έναν", υπάρχει φυσικά κι εδώ, αλλά και πάλι δε με ξένισε ούτε λεπτό. Ίσως επειδή μου φαίνονταν όλα να γίνονται τόσο γρήγορα και τόσο αληθινά, ώστε δε κάθισα και πολύ να σκεφτώ εάν τελικά πρόκειται για κλασσική, αναμασημένη χολυγουντιανή τροφή. Απλά την είδα και με καθήλωσε. Με κράτησε μέχρι το τέλος στον καναπέ και την απόλαυσα ειλικρινά. Σίγουρα δεν αποτελεί την καλύτερη πολεμική ταινία ever (and who am i to judge?), αλλά σίγουρα αποτελεί μια από τις καλές στο είδος της. Δείτε την και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Έτσι κι αλλιώς η συζήτηση που εκτυλίσεται στο τέλος, ανάμεσα σε δυο στρατιώτες, θα μπορούσε να αποτελεί το ζουμί όλης της ταινίας και εγω νομίζω οτι τελικά, συμφωνώ με αυτό, όσο σκληρό κι αν φαίνεται...
http://www.youtube.com/watch?v=AUJ6cxWdZwA
TRIVIA
- Σε μια σκηνή ένας από τους στρατιώτες κοιτάει τη φωτογραφία της γυναίκας και του παιδιού του. Στη πραγματικότητα πρόκειται για την γυναίκα και τον γιό του Eric Bana!. Οι συντελεστές της ταινίας, ξέχασαν να πάρουν μαζί μια φωτογραφία για τα γυρίσματα και έτσι τελευταία στιγμή έπρεπε να βρούν μια άλλη, οπότε ζητήθηκε από τον Bana εαν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη φωτογραφία της γυναίκας του, όπως και έγινε.
- Oι Josh Hartnett, Tom Sizemore, Ewen Bremner, William Fichtner και Kim Coates, είχαν πρωταγωνιστήσει ξανά όλοι μαζί σε μια άλλη πολεμική ταινία, το Pearl Harbor.
- Μερικές από τις σκηνές που βλέπει στο monitor ο στρατηγός Garrison είναι σκηνές από την πραγματική μάχη.
- Δυο από τα ελικόπτερα που χρησιμοποιήθηκαν στα γυρίσματα έφεραν τα ονόματα Armageddon (ταινία που σκηνοθετήθηκε από το Jerry Bruckheimer, παραγωγό και στο Black Hawk Down) και Gladiator, ταινία που έχει σκηνοθετηθεί από τον Scott.
- Στη ταινία οι στρατιώτες φοράνε κράνη, που φέρουν πάνω τα ονόματά τους. Ο Scott υποστήριξε οτι κάτι τέτοιο δε συνέβαινε στην πραγματικότητα και οτι απλά το έκανε ο ίδιος προκειμένου να μη μπερδεύεται ο θεατής και να ξεχωρίζει τους ήρωες, μιας που με τις στολές έδειχαν όλοι ίδιοι.
- Ο ρόλος του Eric Bana είχε αρχικά προταθεί στον Russel Crowe, ο οποίος όμως λόγω γυρισμάτων άλλης ταινίας, πρότινε στην θέση του τον Bana, ο οποίος και τελικά έπαιξε.
- Τα πεινασμένα σώματα των Σομαλών που φαίνονται στην αρχική σκηνή της ταινίας, είναι στην πραγματικότητα πλαστικές κούκλες, οι οποίες με τη βοήθεια αέρα έδιναν την εντύπωση οτι αναπνέουν.
- O Ewen Bremner έχασε μερικώς την ακοή του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, εξαιτίας των πυρών. Στη συνέχεια βέβαια αποκαταστάθηκε.
- Τα γυρίσματα περιλαμβάνουν τη συμμετοχή πολλών αδέσποτων σκυλιών που έκαναν εν μέρει δύσκολη τη ζωή των συντελεστών. Παρόλα αυτά ο Scott αποφάσισε να τα φιλμάρει έτσι κι αλλιώς, καθώς θεώρησε οτι προσέδιδαν μεγαλύτερη ρεαλιστικότητα στο story. Στη συνέχεια πολλά από αυτά υϊοθετήθηκαν από τα μέλη του συνεργείου και μεταφέρθηκαν στην Αμερική.
(Πηγή IMDB)
Nothing good on tv today!
Ελπίζω να μη σας κούρασα και πολύ! Cya tommorow!! ; )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου