O Graig (Keir Gilchrist) είναι ένας καταθλιπτικός έφηβος με αυτοκτονικές τάσεις. Κοιμάται και ξυπνάει, με την ιδέα καρφωμένη στο μυαλό του. Μια μέρα αποφασίζει να επισκεφθεί μια ψυχιατρική πτέρυγα για ενήλικες, οπού και αποφασίζει από μόνος του, να παραμείνει εκεί, με δική του πρωτοβουλία προκειμένου να καταφέρει να ξεπεράσει τα προβλήματά του και τις εμμονικές του ιδέες. Μέσα στο ψυχιατρείο όμως θα διαπιστώσει οτι τελικά τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ χειρότερα, από αυτά που ο ίδιος θεωρεί ως προσωπικά του προβλήματα. Η φιλία του με έναν από τους τρόφιμους, τον Bobby (Zach Galifianakis), αλλά και η έλξη που θα νοιώσει για μια άλλη πιτσιρίκα που επίσησ βρίσκεται στο ίδρυμα αυτό, την Νoelle (Emma Roberts) θα τον κάνουν να συνειδητοποιήσει οτι πράγματι, κάποιες φορές μπορούμε τελικά να δούμε και την άλλη, την bright side of life...
Οι ταινίες που έχουν να κάνουν με θέματα, όπως αυτό της εφηβικής κατάθλιψης και κατ'επέκταση και των αυτοκτονικών τάσεων, μπορεί να πέσουν στην παγίδα, του να μη πάρουν και πολύ σοβαρά αυτά τα πραγματικά και καθημερινά φαινόμενα. Στη συγκεκριμένη ταινία, κάτι τέτοιο αποφεύγεται με ξεκάθαρο τρόπο. Ο Graig έχει αποδεχτεί οτι έχει πρόβλημα και κάνει το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσει όλα αυτά που του συμβαίνουν. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες που βρίσκονται στη ψυχιατρική πτέρυγα είναι απόλυτα αποδεκτοί και ρεαλιστικοί, ως άτομα που κουβαλούν τη δική τους τρέλα και φόβο, τόσο για τον έξω κόσμο, όσο και για τους ίδιους τους, τους εαυτούς. Νομίζω οτι αυτό είναι και το γεγονός οτι κάνει την ταινία όμορφη και αποδεκτή. Φυσικά κάποια γνωστά, θεματικά μοτίβα δεν αποφεύγονται, όπως για παράδειγμα οτι μέσα στο νοσοκομείο όλως τυχαίως, οι μοναδικοί έφηβοι που υπάρχουν είναι ο πρωταγωνιστής και η όμορφη, αν και προβληματική Noelle, ανάμεσα στους οποίους θα αναπτυχθεί το πρώτο φλερτ. Κι όμως, παρά αυτά τα συνηθισμένα love stories που αναπτύσονται στις ταινίες, σε αυτή τη ταινία, λειτουργεί καταλυτικά προκειμένου οι χαρακτήρες να βρούν τον πραγματικό τους εαυτό ή τουλάχιστον να έρθουν πιο κοντά στο να τον βρούν. Συνεπώς λειτουργεί με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο, εως και θεραπευτικό θα έλεγα, και στο τέλος δε σε ξενίζει καθόλου, παρότι στην αρχή ήταν ξεκάθαρο οτι ακολουθούσε την χολυγουντιανή πεπατημένη.
Πέρα από το story που αν και δεν είναι πρωτότυπο είναι όμως καλοφτιαγμένο και ρεαλιστικό, οι ερμηνείες είναι πολύ καλές. Μου έκανε εντύπωση οτι ακόμα και οι δευτερεύοντες ρόλοι, είναι όλοι ένας κι ένας (λογικό βέβαια αν αναλογιστεί κανείς οτι μιλάμε για 'τρελούς', οπότε ο καθένας έχει να παρουσιάσει και ένα διαφορετικό επίπεδο τρέλας) και σίγουρα σε κερδίζουν και σε κάνουν να τους συμπαθείς από την αρχή. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, Keir Gilchrist είναι καλός, χωρίς να είναι κάτι το τρομερό. Πετυχαίνει όμως να μπει στη ψυχοσύνθεση που απαιτεί η ηλικία του και τη διαρκή εωτερική του πάλη, σχετικά με το αν όντως πρέπει να βρίσκεται σε εκείνο το 'δύσκολο' μέρος ή οχι. Και η Roberts (ανηψιά της γνωστής Roberts) ήταν πολύ καλή. Της πήγαινε ο ρόλος της προβληματικής νέας και κατά έναν περίεργο τρόπο έδεναν ωραία με τον Keir. Όμως αυτός που έκλεψε την παράσταση για εμένα, ήταν φυσικά ο Galifianakis. Νομίζω οτι είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω να παίζει δραματικό ρόλο και πρέπει να πω οτι ξαφνιάστηκα. Ήταν εξαιρετικός. Σίγουρα ο ρόλος δεν ήταν απόλυτα δραματικός, είχε δηλαδή και μερικά κωμικά στοιχεία, που όμως θα έλεγα οτι έβγαζαν ένα πικρό και μαύρο χιουμορ. Μετά τις κλασσικές πλέον, κωμικές ταινίες στις οποίες τον έχουμε δει, νομίζω οτι μπορεί άνετα να παίξει δραματικούς ρόλους, κυρίως επειδή έρχονται σε κόντρα με την εμφάνισή του, σε βαθμό που όταν τελικά τον δείς να παίζει να σου προκαλεί πραγματικά έκπληξη. Στην ταινία σου βγάζει μια εγκατάλειψη και μια μοναξιά, που δε μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο από την μια πλευρά, αλλά από την άλλη τον διακρίνει και το ατακαδόρικο χιουμορ του, αν και σε δόσεις μιας που έτσι το απαιτεί η ταινία. Πολύ πολύ καλός.
Γενικά είναι μια ταινία που την βλέπεις με ευχαρίστηση και περνάει όμορφα η ώρα σου. Έχει φρέσκια, νεανική σκηνοθεσία και όμορφη μουσική. Ωραίους χαρακτήρες και μηνύματα που περνάνε στον θεατή. Βασικά με λίγη βοήθεια, ξεπερνόνται πολλά εμπόδια. Αρκεί βέβαια να κάνουμε εμείς την αρχή και να καταλάβουμε σε πρώτη φάση, οτι κάτι δε πάει καλά. That's the first step και αυτό ακριβώς περνάει μέσα από την ταινία αβίαστα, σας μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Ακόμα και αν σε σας αρέσουν αυτού του είδους οι ταινίες, δώστε της μια ευκαιρία έστω και για να δείτε τον Galifianaki σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Και μη ξεχνάτε, always (or maybe not that often) look on the bright side of life!
http://www.youtube.com/watch?v=w7NmaMgIy0U
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ET1: 00:00, Ηamlet, με τους Mel Gibson, Glenn Close, Ian Holm, Helena Bonham Carter, Alan Bates. Το κλασσικό έργο του Shakespeare μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη σε μια βρετανογαλλικοαμερικάνικη (ουφφ) παραγωγή, με την σκηνοθετική υπογραφή του Franco Zeffirelli.
Τοmorrow, η ταινία που βγάλατε πρώτη στη ψηφοφορία μας, Black Hawk Down. Be here! ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου