The Lion King: Πάντα αγαπημένη...

Hello again!  Τέλος και φέτος τα Oscar, με ανατροπές, αλλά και σίγουρες νίκες.  Η χρονιά των Βρετανών αδιαμφισβήτητα, με το "The King's Speech" να κερδίζει 4 Oscar, ανάμεσα στα οποία αυτό της καλύτερης ταινίας της χρονιάς, σκηνοθεσίας και φυσικά Α' Ανδρικού Ρόλου, για τον Colin Firth.  Ας μη ξεχνάμε και τον Christian Bale που πήρε το Oscar B' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του, ως Dicky Eklund, στο "The Fighter".  Αναμενόμενες και οι βραβεύσεις της Natalie Portman και Mellisa Leo, με Oscar A' και Β΄ Γυναικείου Ρόλου, αντιστοίχως.  Έκπληξη προκάλεσε γενικά οτι το "Social Network" έφυγε από την διοργάνωση με μόλις 3 βραβεία, ενώ μια σχετική δικαίωση θα αισθάνθηκαν όσοι υποστήριζαν από την αρχή την ταινιάρα του Nolan, "Inception" που απέσπασε 4.  Ο Λάνθιμος δε κατάφερε τελικά να κερδίσει το πολυπόθητο αγαλματάκι, μιας που καλύτερη ξενόγλωσση αναδείχθηκε το "Ιn a Better World' από τη Δανία.  Άντε και του χρόνου λοιπόν!.  Στα δικά μας τώρα, νομίζω οτι σπάσαμε το ρεκορ των 69 ψήφων και φτάσαμε τις 71 (μιλάμε για διαφορά, οχι αστεία :P) και όπως ήταν αναμενόμενο, αγαπημένη animation ταινία, αναδείξατε το "Lion King", μια all time classic ταινία και για μικρούς και για...μικρότερους...

Έχοντας επομιστεί το βάρος της ενοχής για τον θάνατο του πατέρα του, ένα μικρό λιονταράκι, ο Simba, θα αποφασίσει να εγκαταλείψει την αγέλη του και να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, μακριά από την οικογένειά του, ενώ θα εγκατελείψει ακόμα και την ιδέα να γίνει εκείνος, ο επόμενος Βασιλιάς των λιονταριών.  Ο ύπουλος θείος Scar, υπεύθυνος για τις σκέψεις που οδήγησαν τον Simba μακριά από τους δικούς του, θα αναλάβει δράση και θα προσπαθήσει να πάρει το θρόνο και την εξουσία, στα 'χέρια' του...
1994.  Μόλις τότε είχε βγεί το "Lion King" και ακόμα θυμάμαι τον χαμό που είχε προκαλέσει στις αίθουσες, αφού από την πρώτη στιγμή είχε αγαπηθεί τόσο από τα παιδιά, όσο και από τους γονείς.  Και εγω είχα πάει να την παρακολουθήσω στον κινηματογράφο και νομίζω οτι σε κάποια φάση πρέπει να έβαλα και τα κλάματα (...).  Φαντάζομαι όμως οτι δεν ήμουν η μόνη!.
Η ταινία έχει αποτελέσει μια από τις καλύτερες (αν οχι την καλύτερη) στιγμές της παλιάς, κλασσικής Disney, στην προ-προ Pixar εποχή.  Μαζί με ταινίες όπως ο Alladin, Sleeping Beauty, Pocahontas, 101 Dalmatians και τόσες άλλες κατάφερνε εδω και πολλά πολλά χρόνια να κρατάει τα σκήπτρα στις παιδικές ταινίες/cartoons και μάλιστα με την αμέριστη αποδοχή των γονιών.  Οι ταινίες της Disney πάντα κατάφερναν να περνούν μηνύματα και ηθικά διδάγματα, μέσα από τους ήρωες και τις ιστορίες τους.  Θέματα όπως η αγάπη, η φιλία, η προδοσία, αλλά ακόμη και πιο...μακάβρια όπως ο θάνατος, είχαν από την αρχή τη θέση τους στα φιλμ της Disney, που πετύχαιναν με έναν τρόπο κατανοητό και στα μέτρα των πιτσιρικάδων, να απλουστεύουν σύνθετες έννοεις και νοήματα και να περνοούν αυτόματα στο υποσυνείδητο των μικρών-κυρίως- θεατών.
Στο "Lion King" τα θέματα που εναλλάσονται είναι αυτά της οικογένειας, της φιλίας, της αγάπης, του θανάτου, της προδοσίας και βασικά των επιλογών που αποφασίζει ο καθένας να λάβει από μόνος του για την ζωή του.  O Simba είναι ένας χαρακτήρας που βιώνει διάφορες τραυματικές καταστάσεις και που επιλέγει στην ουσία να κρυφτεί από αυτές και να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια αντιμετώπισής τους.  Μέσα από το πέρασμα των χρόνων και καθώς έχει μάθει πλέον να στηρίζεται στα δικά του πόδια, αλλά έχοντας στο πλευρό του και δυο πιστούς φίλους, τον Timon και τον Pumbaa.  Σταδιαά θα αρχίσει να συνειδητοποιεί την αξία της οικογένειας, και να τα βάζει με τον εαυτό του που σε μια τόσο κρίσιμη στιιγμή, αποφάσισε να το βάλει στα πόδια.  Ουσιαστικά αυτό που παρακολουθούμε στην ταινία είναι ένα ταξίδη ζωής, ένα ταξίδι αναγνώρισης του ίδιου του, του εαυτού.  Έρχεται αντιμέτωπος με κινδύνους, μαθαίνει να αγωνίζεται, να γίνεται δυνατός και να μην εκγαταλείπει.  Στη κρίσιμη στιγμή φαίνεται και πόσο πολύτιμο είναι να έχεις στο πλευρό σου καλούς φίλους, αφού η γνωστή ρήση 'ο φίλος στα δύσκολα φαίνεται', δε θα μπορούσε να έχει καλύτερη θέση, μέσα στη ταινία.
Φυσικά όπως συμβαίνει σε όλες τις ταινίες της Disney, το καλό στο τέλος επικρατεί, αλλά αφού έχει περάσει από σαράντα κύμματα για να το καταφέρει.  Νομίζω οτι αυτό ήταν πάντα ένα απο τα βασικά χαρακτηριστικά των ταινιών της.  Το γεγονός οτι οι ήρωες πάντα διακρίνονταν σε καλούς και κακούς (η αιώνια πάλη ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο) και στην τελική όλα γίνονταν προκειμένου ο κεντρικός ήρωας να βγει από την περιπέτειά του, πιο δυνατός και ικανότερος να αντιμετωπίσει την ίδια τη ζωή.  Φυσικά το "Lion King" δε θα μπορύσε να μη χαρακτηρίζεται από την ανάλογη συνταγή, που όμως σε καμία περίπτωση δε καταντάει κουραστική ή επαναλλαμβανόμενη.  Είναι απλά Disney...
O συνδυασμός εικόνας-μουσικής (Ηans Zimmer is the man!), είναι πράγματι μαγικός στην ταινία, ενώ και οι χαρακτήρες είναι αξιομνημόνευτοι.  Ποιός μπορεί να ξεχάσει το super δίδυμο, Timon και Pumbaa που έκανε πάντα....οτι να'ναι και έφερνε τη καταστροφή ή τον σατανικό Scar με τα πράσινα μάτια και το διαβολικό βλέμμα;  Όπως και να το κάνουμε η κλασσική Disney έχει φτιάξει μερικά από τα ωραιότερα animation, που είχαν πάντα κάτι να πουν και πολλούς να ακούσουν.
Κερδίζοντας 2 Oscar και έχοντας κατακτήσει την 193 θέση στο top 250 του IMDB, με τις all time favorite movies, νομίζω οτι αυτό γίνεται κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο : )

http://www.youtube.com/watch?v=4sj1MT05lAA

TRIVIA

• Είχαν υπάρξει πολλές φήμες οτι σε μια σκηνή που ο Simba ξαπλώνει στο χώμα, σηκώνεται ένα σύννεφο άμμου, το οποίο σχηματίζει τη λέξη SEX.  Αργότερα οι παραγωγοί υποστήριξαν οτι όντως εμφανίζονται κάποια γράμματα, αλλά συγκεκριμένα λένε SFX, μια αναφορά στην ομάδα των special-effects που εργάστηκε για την ταινία.
• Αρκετοί από τους δημιουργούς της ταινίας, ταξίδεψαν στην Αφρική προκειμένου να μελετήσουν τη συμπεριφορά των άγριων ζώων, και γενικότερα τον τρόπο που ζούν.  Μάλιστα ένα ενήλικο λιοντάρι και ένα λιονταράκι μεταφέρθηκαν στο studio για να μελετηθεί από κοντά η σχέση που είχαν αναπτύξει μεταξύ τους.
• To "Lion King" αποτελεί μέχρι και σήμερα την ταινία με τα περισσότερα copies σε home-video, με αριθμό που ξεπερνάει τα 55 εκατομμύρια!.
• Ένα σκαθάρι το οποίο τραβάει από έναν κορμό ο Timon, ενώ τραγουδάει το Hakuna Matata, φοράει τα...αυτιά του Mickey Mouse, ενώ και στο πλάνο οπού κοιτούν τα άστρα και λένε για αυτούς που τους κοιτάζουν από ψηλά, τα άστρα σχηματίζουν την μορφή του Mickey.
• Οι δημιουργοί του Scar εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ από την απόδοση του Jeremy Irons, ώστε αποφάσισαν να ενσωματώσουν κάποια χαρακτηριστικά του Irons...στον Scar!.

(Πηγή IMDB) 

H TV ΣΗΜΕΡΑ.... 

ET1: 21:15, Paris je t'aime.  18 διαφορετικές, αισθηματικές ιστορίες, που όλες διαδραματίζονται σε κάποια γωνιά του Παρισίου, γραμμένες και σκηνοθετημένες από 18 διαφορετικούς δημιουργούς.

Have fun!

And the Oscar goes to....

Well well, ήρθε η μεγάλη ώρα!  Αύριο θα πραγματοποιηθεί η 83η απονομή των βραβείων Oscar.  Φέτος πρέπει να παραδεχτώ οτι είδαμε (και βλεπουμε ακόμα) πολλές και καλές ταινίες, που επάξια βρίσκονται στο δρόμο για την διεκδίκηση ενός βραβείου.  Είδαμε και εξαιρετικές ερμηνείες as well και φυσικά δε θα μπορούσαμε να μην είμαστε και υπερήφανοι για την υποψηφιότητα του δικού μας Κυνόδοντα, στην κατηγορία καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.  Παρουσιαστές της βραδιάς, ο James Franco και η Anne Hathaway, υπόσχονται να μας παρουσιάσουν μια λαμπερή και...χιουμοριστική βραδιά.
Οι υποψηφιότητες φέτος, είναι η μια καλύτερη από την άλλη.  Σκοπός της σημερινής μου, εμβόλιμης παρουσίας, μιας που έχουμε την ψηφοφορία σε εξέλιξη, είναι να κάνω μια πρόβλεψη σχετικά με το ποιοί θα καταφέρουν τελικά να αποκτήσουν το πολυπόθητο, χρυσό αγαλματάκι.  So let's see...

Best Picture: "Social Network", David Fincher
Directing: "Social Network", David Fincher
Actor in a Leading Role: Colin Firth, "The King's Speech"
Actress in a Leading Role: Natalie Portman, "Black Swan"
Actor in a Supporting Role: Christian Bale, "The Fighter" (απλά πρέπει ρε γαμώτο!)
Actress in a Supporting Role: Mellisa Leo, "The Fighter"
Animated Feature Film: "Τoy Story 3"
Foreign Language Film: "Dogtooth" (sooo good luck για αύριο από όλους μας!!).  Και δε χρειαζόταν να είναι υποψήφιο για να την εκτιμήσουν εδώ στην Ελλάδα...αλλά, τι να πεις, πάντα έτσι δεν ήμασταν;

Νομίζω οτι κάπως έτσι θα κινηθούν αύριο τα πράγματα, οπότε θα δούμε!  Όσοι καταφέρουν και τα δούν, lucky them! Εγω θα πρέπει να συμβιβαστώ με τα αποτελέσματα τη Δευτέρα, οπότε....υπομονή!

Τill then...HAVE FUN!! ;)

What is your favorite animation/cartoon movie?

True Grit: She has it alright....

NEW ARRIVAL


Χαιρετώ και σήμερα guyz! Λοιπόν σήμερα έχουμε new arrival και συγκεκριμένα τη νέα ταινία των Coen,"True Grit".  Έχει βγει από την περασμένη Πέμπτη στους κινηματογράφους, so μπορείτε να την δείτε!  Επίσης, καλή Τσικνοπέμπτη σε όλους, έχω την αίσθηση οτι σήμερα όλοι θα πέσουμε με λίγο πιο φορτωμένο στομάχι για ύπνο, αλλά κοιτάξτε μη σας πάρει για τα καλά, γιατί αύριο έχουμε νέα ψηφοφορία! Let's start then...

Καταρχάς να ξεκινήσουμε με τα σοβαρά θέματα.  Η ταινία πρόκειται ουσιαστικά για western (οκ νομίζω πως μπορώ σχεδόν να ακούσω το ποδοβολητό όσων διάβασαν αυτή τη φράση και τώρα απλά με εγκαταλείπουν!).  Εντάξει παιδιά και εγω αντιδράω με ανάλογο τρόπο-συνήθως- όταν πρόκειται για κατηγορία western, αλλά παραδέχομαι οτι υπάρχουν και μερικές ταινίες τις οποίες μπορώ και παρακολουθώ άνετα.  Όπως ακριβώς έγινε και με το "True Grit" (φανταστείτε δηλαδή τι έχει να γίνει όταν βάλω και poll για western.  Φαντάζομαι οτι το πολυ να μαζέψω καμιά 10αρια ψήφους και αυτό, σε μεγάλα κέφια...!).
So η ταινία αποτελεί remake του ομόνυμου φιλμ του 1969, με πρωταγωνιστή τότε τον θρύλο John Wayne.  Σκηνοθετημένο από τους Coen, για εμένα δεν άφηνε και πολλά περιθώρια στο να εξελιχθεί σε πατάτα και βασικά εαν κρίνω και από τις 10(!) φετινές του υποψηφιότητες για Oscar, στο ίδιο συμπέρασμα μάλλον κατέληξαν κι άλλοι.  Η αλήθεια είναι πως εάν η ταινία δεν ήταν σκηνοθετημένη από αυτούς, εγώ ίσως και να μη την έβλεπα...Ίσως...Όταν όμως είδα οτι έχουν αναλάβει να την γυρίσουν οι Coen και μάλιστα με πρωταγωνιστή τον Jeff Bridges, ήρθαν στο μυαλό μου αλησμόνητες στιγμές από το "The Big Lebowski" και τότε απλά, έπρεπε να τη δω.
O Rooster Cogburn (Jeff Bridges) είναι ένας σκληροτράχηλος U.S marshal, ο οποίος βρίσκει πραγματικά τον δάσκαλό του από μια 13χρονη πιτσιρίκα, την Mattie Ross (Hailee Steinfeld) η οποία ζητάει την βοήθειά του, προκειμένου να βρούν και να σκοτώσουν τον δολοφόνο του πατέρα της, τον διαβόητο πλέον Tom Chaney (Josh Brolin).  Στο ταξίδι που θα ξεκινήσουν, θα μπλεχτεί σύντομα και ένας Τεξανός Ranger, ο LaBoeuf (Matt Damon) ο οποίος καταδιώκει τον Chaney για τους δικούς τους λόγους.  Απο'κει και πέρα η ιστορία, παίρνει τον δρόμο της...
Δεν έχω δει το original για να είμαι σίγουρη για αυτό που θα πω, αλλα έχω την αίσθηση οτι ουσιαστικά οι Coen, δημιούργησαν το remake αυτό, για να 'σπάσουν λίγο πλάκα'.  Εννοώ, οτι το δικό τους "True Grit", δεν πρέπει να έχει και μεγάλη ομοιότητα με το κανονικό, κυρίως ως προς την δόμηση των χαρακτήρων.  Θα μπορούσα άνετα να πιστέψω οτι η ταινία με τον Wayne αποτελεί ένα καθαρόαιμο western της παλιάς εποχής, αλλά κάτι τέτοιο δε συμβαίνει κατ'ανάγκη και στη ταινία των Coen.  Είναι γνωστό οτι στις ταινίες τους συνήθως δε παίρνουν τους χαρακτήρες τους και πολύ στα σοβαρά, μέσα από ενα ιδόμορφο και ιδιότυπο χιουμορ που χαρακτηρίζει τη σκηνοθετική τους ματιά.  Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και εδω.  Η σχέση Cogburn-LaBoeuf είναι αυτή που για εμένα κρατάει τα ηνία στην ταινία, καθώς οι δυο τους φαγώνονται και τσακώνονται συνέχεια, σε σημείο που αναρωτιέσαι για το ποιός είναι τελικά το παιδί και ποιός ο ενήλικας!.  Εννοείται οτι η συμπεριφορά τους είναι απολαυστική να τη βλέπεις και εν μέρει λόγω αυτής, μπορεί ακόμα και να ξεχάσεις οτι παρακολουθείς western (μέχρι να στο ξαναθυμίσουν τα άλογα, το πιστολίδι, το ατέλειωτο κυνηγητό και η χαρακτηριστική, καουμπόϊκη προφορά των πιστολέρο).  Νομίζω οτι στην προκειμένη περίπτωση οι Coen έχουν επενδύσει περισσότερο πάνω στους χαρακτήρες, παρά στη σκηνοθεσία, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει οτι και η σκηνοθεσία δεν είναι....coenιστικη!.  Απλά σε σχέση με άλλες τους ταινίες και τον τρόπο που χρησιμοποιούν τις δυνατότητες της κάμερας μέχρι "εξαντλήσεως", εδω δε φαίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο.  Αντιθέτως οι ηθοποιοί είναι αυτοί που νομίζω, εμπλουτίζουν την ταινία.  Στο κάτω-κάτω με το "True Grit" οι Coen πράγματι δείχνουν οτι μπορούν πλέον να γυρίσουν οποιοδήποτε είδος ταινίας θέλουν, με τον δικό τους τρόπο και να είναι μάλιστα και επιτυχημένο.  Western από τους Coen?  Who would have thought...?
To δίδυμο Bridges-Damon είναι απλά απολαυστικό.  Ο Bridges ως μέθυσος και άξεστος marshal, με περίσιο όμως "Αληθινό Θράσος", έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τον κλασσικά βλάχο, Τεξανό που υποδύεται ο Damon, με αποτέλεσμα να έρχονται διαρκώς σε σύγκρουση που προκαλούν μάλλον  περισσότερο κωμικά, παρά τραγικά αποτελέσματα.  Χαρακτηριστική η σκηνή στην ταινία που δοκιμάζουν και οι δυο τις δυνάμεις τους στην σκοποβολή και είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλον!.  Μέσα σε αυτήν την κατάσταση η έξυπνη και ετοιμόλογη πιτσιρίκα προσπαθεί διαρκώς να κατευνάζει τα πνεύματα και καταλήγει πολλές φορές να είναι εκείνη ο ενήλικας της υπόθεσης.  Η Hailee Steinfeld θεωρήθηκε από αρκετούς, ως η φετινή 'μικρή' αποκάλυψη, αν και προσωπικά δε κατάλαβα τον λόγο.  Είναι πολύ καλή στο ρόλο της, αδιαμφησβήτητα,  αλλά why on earth είναι υποψήφια για Oscar B' Γυναικείου ρόλου;  Φαίνεται οτι έχει ακόμα δρόμο μπροστά της, αφού υπάρχουν μερικές σκηνές που είναι κάπως επίπεδη.  Αλλά είναι μικρή ακόμα, οπότε θα της την χαρίσω...γι'αυτή τη φορά :P.  Δε ξέρω για τους άλλους, αλλά εγω θεώρησα οτι όλη η ταινία ήταν o Bridges και ο Damon.  Ο Βridges έχει   απελευθερωθεί σαν ηθοποιός και μπορεί να παίξει σε οτιδήποτε.  Δε νομίζω να το πολυσκέφτηκαν οι Coen, απλά του είπαν "έλα Jeff, ετοιμάζουμε ένα remake μωρε και σε θέλουμε για τον πρωταγωνιστικό", "οk guyz i'm coming" ή τουλάχιστον κάπως έτσι...Από την άλλη τον Damon απλά τον λάτρεψα αν και είχα τους ενδοιασμούς μου αρχικά, καθώς τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως είναι λίγο φλατ οι ερμηνείες του.  Τον είδα να παίζει σε κάτι τελείως διαφορετικό και ήταν όπως έπρεπε ακριβώς να είναι!. Το μόνο μου παράπονο, η συμμετοχή του Brolin στην ταινία είναι σχεδόν ανύπαρκτη.  Αλλά φαντάζομαι πως εαν ήταν έτσι και το orginal, δε μπορούσαν να αλλάξουν και πολλά πράγματα...
Γενικότερα είναι μια ταινία που σίγουρα θα αρέσει και σε όσους δε προτιμούν ταινίες western, γιατί πολύ απλά δεν είναι όπως τα παλιά φιλμ.  Δε βασίζεται τόσο στην μονομαχία ανάμεσα στον καλό και τον κακό (αντιθέτως θα έλεγα οτι υποσκελίζεται το κομμάτι αυτό), αλλά επικεντρώνεται σε αυτούς καθεαυτούς τους ήρωες, που παίρνουν μια κοενική διάσταση, μέσα από την προβληματικότητα, την χαζομάρα και το περιθώριο, όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει με όλους τους χαρακτήρες στις ταινίες τους.  Έχουν καταφέρει να τους κάνουν δικούς τους και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα.  Η σκηνοθεσία δεν ουρλιάζει από μακριά οτι πρόκειται για ταινία των Coen, όμως το ιδιόμορφο χιουμορ τους, το κάνει.  Η φωτογραφία και οι τοποθεσίες είναι πολύ όμορφα και αποπνέουν σίγουρα την αυθεντικότητα, μιας άλλης εποχής.  Οι ερμηνείες είναι γενικά πολύ καλές και η χημεία των ηθοποιών πετυχημένη.  Αν και γεμάτο 2ωράκι, περνάει ευχάριστα η ώρα.  Ενδεχομένως σε κάποιες στιγμές να σας κουράσει λίγο το πολυ μπλα μπλα, αλλά θα σας αποζημιώσει με άλλους τρόπους.  Σας την προτίνω ανεπιφύλακτα and..have fun! : )

http://www.youtube.com/watch?v=CUiCu-zuAgM

TRIVIA

• Είναι η πρώτη ταινία των Coen που κατάφερε να αποφέρει στην Αμερική, περισσότερο από 100 εκατομμύρια δολλάρια...(δε το σχολιάζω)
• Όλες οι σκηνές στις οποίες φαίνονται άλογα να σκοτώνονται ή να πέφτουν κάτω, γυρίστηκαν βασισμένες σε καλή...προπόνηση των αλόγων και έξυπνο editing.
• Εξαιτίας των νόμων περί της παιδική εργασίας, οι Coen δε μπορούσαν να γυρίσουν σκηνές μετά τα μεσάνυχτα με την μικρή Hailee.  Αυτό δημιουργούσε προβλήματα καθώς πολλές από τις σκηνές, έχουν γυριστεί το βράδι.  Συνεπώς σε διάφορες στιγμές οπού βλέπουμε μόνο κάποιο σημείο από το σώμα της Mattie, στην ουσία βλέπουμε τον...αντικαταστάτη της, που χρησιμοποιήθηκε για τις μεταμεσονύχτιες λήψεις.
• Προκειμένου να αποδοθεί όσο το δυνατόν πιστικότερα η φωνή του Damon, αφού έχει δαγκώσει τη γλώσσα του, τοποθετήθηκε γύρω από αυτή μια κορδέλα για τα μαλλιά.  Συνεπώς με το απαραίτητο σφίξιμο, δινόταν η εντύπωση οτι μιλούσε έτσι επειδή είχε κοπεί η γλώσσα του!.   

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 00:00, The Black Balloon, με τους Toni Colette, Jemma Ward.  Αυστραλιανή, δραματική παραγωγή.  Μια ταινία για την αγάπη, τη φιλία, την οικογένεια, τη νέα αρχή...   

Αύριο όλοι εδω.  Έχουμε νέα ψηφοφορία για favorite animation (cartoon) movie!  Θέλω συμμετοχή, μη ξεχνιόμαστε! Cya tomorrow 

Black Hawk Down: Only the dead have seen the end of war...

Hey hey!  Είναι καιρός νομίζω σήμερα να ανεβάσω την ταινιούλα που βγήκε πρώτη στην κατηγορία, με τις αγαπημένες war movies.  Έκατσα ως καλή επαγγελματίας blogistria και την είδα χθές το βράδι, προκειμένου να μπορέσω να εκφράσω και εγω μια σωστή γνώμη και να μη γράφω οτι να'ναι!  Όταν η ταινία έφτασε στο τέλος της, κατάλαβα για πιο λόγο την αναδείξατε ως favorite war movie...Παρεπιπτόντως welcome στην παρέα Asse ; ).  Hope you'll have fun!  So here we go...

Αν και γενικότερα δεν είμαι και η μεγαλύτερη fan πολεμικών ταινιών, όταν αποφασίσω να δω κάποια, πρέπει να έχει αυτό το κάτι, που θα με κρατήσει μέχρι το τέλος.  Σε καμία περίπτωση δε θα έλεγα οτι έχω δει πολλές (βασικά ούτε καν μερικές), αλλά αυτές οι λίγες που έχω δει, μου αρέσουν πραγματικά.  Λίγο πριν ανεβάσω το poll, είδα το "Platoon" στο οποίο έδωσα και την ψήφο μου.  Νομίζω οτι μου άρεσε γιατί υπήρχε μια μεγάλη ποικιλία ηρώων, αν και συνήθως τα πράγματα τα βλέπαμε από την οπτική του Charlie Sheen.  Για τον ίδιο λόγο μου άρεσε πολύ και το "Black Hawn Down", γιατί βασικά δεν επικεντρώνεται σε έναν πρωταγωνιστή, σε έναν ήρωα, αλλά αντιθέτως όλοι έχουν το μερίδιο τους (λίγο ή πολύ) στην εξέλιξη της ιστορίας.
Στις 3 Οκτωβρίου 1993, μια επίλεκτη ομάδα Αμερικανών στρατιωτών, γνωστοί ως Rangers, παίρνουν εντολή να εισχωρήσουν στην πρωτεύουσα της Σομαλίας, το Μογκαντίσου, προκειμένου να αιχμαλωτίσουν δυο υψηλά υστάμενους, ενός Σομαλού πολέμαρχου.  Η αρχικά εύκολη αποστολή, θα εξελιχθεί σε μια αγωνιώδη προσπάθεια για επιβίωση, καθώς μετά από την πτώση των δυο Black Hawk ελικοπτέρων τους, οι στρατιώτες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν ολόκληρη την πόλη, η οποία απαρτίζεται από έναν τεράστιο αριθμό Σομαλών, άρτια εξοπλισμένων.  Βασική προϋπόθεση: leave no man behind...
Βλέποντας την ταινία απορροφήθηκα απόλυτα, αν και είχα την αμυδρή εντύπωση πως κάτι μου θύμιζε.  Αυτό που τελικά που θύμιζε ήταν άλλες, ανάλογες ταινίες του σκηνοθέτη της, Ridley Scott.  Ταινίες οχι απαραίτητα πολεμικές, αλλά που κινούνται στην ίδια, φρενήρη σκηνοθεσία, όπως το "Gladiator", το "American Gangster" και το "Body of Lies".  Επειδή στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για ένα μεγάλο cast ηθοποιών, νομίζω οτι μεγαλύτερη βάση έδωσα στην σκηνοθεσία και οχι τόσο στις ερμηνείες, οι οποίες γενικά ήταν πολύ καλές.  Η σκηνοθεσία όμως για εμένα έκανε τη διαφορά.  Ήταν γρήγορη και κατάφερνε να εναλλάσει διαρκώς τα πλάνα και να μεταπηδά από την μια ομάδα των στρατιωτών, στην άλλη.  Δεν έμενε στάσιμη για πολύ και μπορούσες διαρκώς να παρακολουθείς το τι συμβαίνει και πως προσπαθούν οι στρατιώτες να μείνουν ζωντανοί.  Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι τα πολλά κοντινά στους ηθοποιούς, αφού μπορούσες να διακρίνεις ακόμα και την παραμικρή γρατζουνιά και όλες τις κακουχίες που περνούσαν, δίνοντας έτσι μια πολύ ρεαλιστική αίσθηση στην ταινία.  Ακόμα και τα χρώματα έπαιζαν τον δικό τους ρόλο, αφού νομίζω οτι αποσκοπούσαν στο να εντείνουν ακόμα περισσότερο τις δυσκολίες, τον φόβο και τον θάνατο που είχαν απέναντί τους οι Rangers.  Έμοιαζαν ξεπλυμένα και μουντά, ενώ από την άλλη μεριά ο ήχος από τις σφαίρες, τις εκρήξεις και τα ουρλιαχτά ήταν αδιάκοπος.  Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν και ορισμένες σκηνές με μπόλικο αίμα να ξεπετάγεται από διάφορα σημεία του ανθρώπινου σώματος, αλλά στην τελικά όλα ήταν μέσα στο 'πρόγραμμα'.  Αν και νομίζω οτι θα έπρεπε να με έχει ενοχλήσει σε κάποια στιγμή η ξεκάθαρη ωμότητα και σκληρότητα με την οποία παρουσίαζε την ταινία ο Scott, τελικά δε με ενόχλησε τίποτα από αυτά.  Έτσι κι αλλιώς στη πραγματικότητα φαντάζομαι οτι τα πράγματα θα ήταν απείρως χειρότερα.  Όσο για το γεγονός οτι η βία (ιδιαίτερα σε πολεμικές ταινίες) δε πρέπει να γίνεται θέαμα, γιατί πολύ απλά παύει να εξυπηρετεί άλλους, αγνότερους σκοπούς, με βρίσκει σύμφωνη.  Όμως νομίζω οτι στη συγκεκριμένη ταινία, η ίδια η βάση πάνω στην οποία πατάει η αμερικανική πλευρά, νομίζω οτι περνάει το μήνυμα της 'αντιπολεμικής' οπτικής.  Το γεγονός οτι πραγματικά, ο εμφύλιος που έχει ξεσπάσει στη Σομαλία, δεν αποτελεί δικό τους πρόβλημα, αλλά παρόλα αυτά επέλεξαν να πολεμήσουν στο πλευρό των αδυνάμων, δίνει από μόνο του την αίσθηση ενός υψηλότερου σκοπού και συνεπώς ενός αντιπολεμικού μηνύματος.  Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ...
Όπως ανέφερα και πριν, το cast της ταινίας είναι τεράστιο και απαρτίζεται από ονόματα περισσότερο και λιγότερο γνωστά.  Josh Hartnett, Eric Bana, Orlando Bloom, Sam Shepard, Ewan McGregor, Tom Sizemore, αλλά και λιγότερο γνωστά (αν και οι φάτσες είναι άνετα αναγνωρίσιμες, και μάλιστα από πολλές σειρές), όπως ο William Fichtner,ο Ewen Bremner,ο Jason Isaacs (γνωστός από τον ρόλο του Lucius Malfoy, στον Harry Potter) και ο Hugh Dancy (αν τα ονόματα δε σας λένε κάτι, όταν την δείτε, θα καταλάβετε).  Όλοι ήταν εξαιρετικοί στους ρόλους τους.  Η αλήθεια είναι οτι ήταν λίγο δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιός ήταν ποιός με τις στολές και τα κράνη, και εκεί είναι που βόηθησαν και πολύ τα κοντινά πλάνα.  Είχαν ένταση, ορμή, δυναμική και ειλικρινά μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον που να έλαμψε περισσότερο από τους άλλους μέσα στην ταινία.  Επίσης η διάρκεια της ταινίας (γύρω στις δυο ώρες) βοήθησε και στο να δεθεί κατά κάποιον τρόπο ο θεατής με τους ήρωες και να αγωνιά διαρκώς για την τύχη όλων. Αυτό αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία που σε κερδίζει στην ταινία.  Δεν υπάρχει ένας μοιραίος ήρωας, οπού καταφέρνει να επιβιώσει μέσα στον ορυμαγδό, ενώ τριγύρω του έχουν πεθάνει όλοι.  Εδώ δεν έχει τέτοια, είτε είσαι λοχίας, είτε απλός σταριώτης, αν έχεις στρέψει την προσοχή σου αλλού, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, είσαι απλά ξοφλιμένος...
Το χαρακτηριστικό αμερικάνικο μοτίβο που βλέπουμε σε όλες σχεδόν τις ταινίες, αυτού του είδους, "ένας για όλους και όλοι για έναν", υπάρχει φυσικά κι εδώ, αλλά και πάλι δε με ξένισε ούτε λεπτό.  Ίσως επειδή μου φαίνονταν όλα να γίνονται τόσο γρήγορα και τόσο αληθινά, ώστε δε κάθισα και πολύ να σκεφτώ εάν τελικά πρόκειται για κλασσική, αναμασημένη χολυγουντιανή τροφή.  Απλά την είδα και με καθήλωσε.  Με κράτησε μέχρι το τέλος στον καναπέ και την απόλαυσα ειλικρινά.  Σίγουρα δεν αποτελεί την καλύτερη πολεμική ταινία ever (and who am i to judge?), αλλά σίγουρα αποτελεί μια από τις καλές στο είδος της.  Δείτε την και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται.  Έτσι κι αλλιώς η συζήτηση που εκτυλίσεται στο τέλος, ανάμεσα σε δυο στρατιώτες, θα μπορούσε να αποτελεί το ζουμί όλης της ταινίας και εγω νομίζω οτι τελικά, συμφωνώ με αυτό, όσο σκληρό κι αν φαίνεται...

http://www.youtube.com/watch?v=AUJ6cxWdZwA

TRIVIA

• Σε μια σκηνή ένας από τους στρατιώτες κοιτάει τη φωτογραφία της γυναίκας και του παιδιού του.  Στη πραγματικότητα πρόκειται για την γυναίκα και τον γιό του Eric Bana!.  Οι συντελεστές της ταινίας, ξέχασαν να πάρουν μαζί μια φωτογραφία για τα γυρίσματα και έτσι τελευταία στιγμή έπρεπε να βρούν μια άλλη, οπότε ζητήθηκε από τον Bana εαν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη φωτογραφία της γυναίκας του, όπως και έγινε.
• Oι Josh Hartnett, Tom Sizemore, Ewen Bremner, William Fichtner και Kim Coates, είχαν πρωταγωνιστήσει ξανά όλοι μαζί σε μια άλλη πολεμική ταινία, το Pearl Harbor.
• Μερικές από τις σκηνές που βλέπει στο monitor ο στρατηγός Garrison είναι σκηνές από την πραγματική μάχη.
• Δυο από τα ελικόπτερα που χρησιμοποιήθηκαν στα γυρίσματα έφεραν τα ονόματα Armageddon (ταινία που σκηνοθετήθηκε από το Jerry Bruckheimer, παραγωγό και στο Black Hawk Down) και Gladiator, ταινία που έχει σκηνοθετηθεί από τον Scott.
• Στη ταινία οι στρατιώτες φοράνε κράνη, που φέρουν πάνω τα ονόματά τους.  Ο Scott υποστήριξε οτι κάτι τέτοιο δε συνέβαινε στην πραγματικότητα και οτι απλά το έκανε ο ίδιος προκειμένου να μη μπερδεύεται ο θεατής και να ξεχωρίζει τους ήρωες, μιας που με τις στολές έδειχαν όλοι ίδιοι.
• Ο ρόλος του Eric Bana είχε αρχικά προταθεί στον Russel Crowe, ο οποίος όμως λόγω γυρισμάτων άλλης ταινίας, πρότινε στην θέση του τον Bana, ο οποίος και τελικά έπαιξε.
• Τα πεινασμένα σώματα των Σομαλών που φαίνονται στην αρχική σκηνή της ταινίας, είναι στην πραγματικότητα πλαστικές κούκλες, οι οποίες με τη βοήθεια αέρα έδιναν την εντύπωση οτι αναπνέουν.
• O Ewen Bremner έχασε μερικώς την ακοή του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, εξαιτίας των πυρών.  Στη συνέχεια βέβαια αποκαταστάθηκε.
• Τα γυρίσματα περιλαμβάνουν τη συμμετοχή πολλών αδέσποτων σκυλιών που έκαναν εν μέρει δύσκολη τη ζωή των συντελεστών.  Παρόλα αυτά ο Scott αποφάσισε να τα φιλμάρει έτσι κι αλλιώς, καθώς θεώρησε οτι προσέδιδαν μεγαλύτερη ρεαλιστικότητα στο story.  Στη συνέχεια πολλά από αυτά υϊοθετήθηκαν από τα μέλη του συνεργείου και μεταφέρθηκαν στην Αμερική.

(Πηγή IMDB) 

Nothing good on tv today! 

Ελπίζω να μη σας κούρασα και πολύ!  Cya tommorow!! ; )

It's Kind of a Funny Story: Just live!

Hello again!  Λοιπόν σήμερα έχουμε όμορφη ταινιούλα την οποία είδα με τις δυο τρελές μου φίλες την Κυριακή.  Κανονικά είχα σκοπό να ανεβάσω άλλη, όπως πάντα, αλλά νομίζω οτι θα σας κατέστρεφα την διάθεση, οπότε είπα να μη το κάνω σήμερα, αλλά την άλλη βδομάδα : ). Η σημερινή ταινία είναι μια από εκείνες που περιλαμβάνουν πολλά στοιχεία.  Έχουν δράμα, γέλιο, κλάμα, αλλά κυρίως μια αδιόρατη αίσθηση οτι τελικά, όλα θα πάνε καλά.  Γιατί τελικά it's kind of a funny story το πως εξελίσονται τα πράγματα στη ζωή μας...

O Graig (Keir Gilchrist) είναι ένας καταθλιπτικός έφηβος με αυτοκτονικές τάσεις.  Κοιμάται και ξυπνάει, με την ιδέα καρφωμένη στο μυαλό του.  Μια μέρα αποφασίζει να επισκεφθεί μια ψυχιατρική πτέρυγα για ενήλικες, οπού και αποφασίζει από μόνος του, να παραμείνει εκεί, με δική του πρωτοβουλία προκειμένου να καταφέρει να ξεπεράσει τα προβλήματά του και τις εμμονικές του ιδέες.  Μέσα στο ψυχιατρείο όμως θα διαπιστώσει οτι τελικά τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ χειρότερα, από αυτά που ο ίδιος θεωρεί ως προσωπικά του προβλήματα.  Η φιλία του με έναν από τους τρόφιμους, τον Bobby (Zach Galifianakis), αλλά και η έλξη που θα νοιώσει για μια άλλη πιτσιρίκα που επίσησ βρίσκεται στο ίδρυμα αυτό, την Νoelle (Emma Roberts) θα τον κάνουν να συνειδητοποιήσει οτι πράγματι, κάποιες φορές μπορούμε τελικά να δούμε και την άλλη, την bright side of life...
Οι ταινίες που έχουν να κάνουν με θέματα, όπως αυτό της εφηβικής κατάθλιψης και κατ'επέκταση και των αυτοκτονικών τάσεων, μπορεί να πέσουν στην παγίδα, του να μη πάρουν και πολύ σοβαρά αυτά τα πραγματικά και καθημερινά φαινόμενα.  Στη συγκεκριμένη ταινία, κάτι τέτοιο αποφεύγεται με ξεκάθαρο τρόπο.  Ο Graig έχει αποδεχτεί οτι έχει πρόβλημα και κάνει το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσει όλα αυτά που του συμβαίνουν.  Οι υπόλοιποι χαρακτήρες που βρίσκονται στη ψυχιατρική πτέρυγα είναι απόλυτα αποδεκτοί και ρεαλιστικοί, ως άτομα που κουβαλούν τη δική τους τρέλα και φόβο, τόσο για τον έξω κόσμο, όσο και για τους ίδιους τους, τους εαυτούς.  Νομίζω οτι αυτό είναι και το γεγονός οτι κάνει την ταινία όμορφη και αποδεκτή.  Φυσικά κάποια γνωστά, θεματικά μοτίβα δεν αποφεύγονται, όπως για παράδειγμα οτι μέσα στο νοσοκομείο όλως τυχαίως, οι μοναδικοί έφηβοι που υπάρχουν είναι ο πρωταγωνιστής και η όμορφη, αν και προβληματική Noelle, ανάμεσα στους οποίους θα αναπτυχθεί το πρώτο φλερτ.  Κι όμως, παρά αυτά τα συνηθισμένα love stories που αναπτύσονται στις ταινίες, σε αυτή τη ταινία, λειτουργεί καταλυτικά προκειμένου οι χαρακτήρες να βρούν τον πραγματικό τους εαυτό ή τουλάχιστον να έρθουν πιο κοντά στο να τον βρούν.  Συνεπώς λειτουργεί με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο, εως και θεραπευτικό θα έλεγα, και στο τέλος δε σε ξενίζει καθόλου, παρότι στην αρχή ήταν ξεκάθαρο οτι ακολουθούσε την χολυγουντιανή πεπατημένη.
Πέρα από το story που αν και δεν είναι πρωτότυπο είναι όμως καλοφτιαγμένο και ρεαλιστικό, οι ερμηνείες είναι πολύ καλές.  Μου έκανε εντύπωση οτι ακόμα και οι δευτερεύοντες ρόλοι, είναι όλοι ένας κι ένας (λογικό βέβαια αν αναλογιστεί κανείς οτι μιλάμε για 'τρελούς', οπότε ο καθένας έχει να παρουσιάσει και ένα διαφορετικό επίπεδο τρέλας) και σίγουρα σε κερδίζουν και σε κάνουν να τους συμπαθείς από την αρχή.  Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, Keir Gilchrist είναι καλός, χωρίς να είναι κάτι το τρομερό.  Πετυχαίνει όμως να μπει στη ψυχοσύνθεση που απαιτεί η ηλικία του και τη διαρκή εωτερική του πάλη, σχετικά με το αν όντως πρέπει να βρίσκεται σε εκείνο το 'δύσκολο' μέρος ή οχι.  Και η Roberts (ανηψιά της γνωστής Roberts) ήταν πολύ καλή.  Της πήγαινε ο ρόλος της προβληματικής νέας και κατά έναν περίεργο τρόπο έδεναν ωραία με τον Keir.  Όμως αυτός που έκλεψε την παράσταση για εμένα, ήταν φυσικά ο Galifianakis.  Νομίζω οτι είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω να παίζει δραματικό ρόλο και πρέπει να πω οτι ξαφνιάστηκα.  Ήταν εξαιρετικός.  Σίγουρα ο ρόλος δεν ήταν απόλυτα δραματικός, είχε δηλαδή και μερικά κωμικά στοιχεία, που όμως θα έλεγα οτι έβγαζαν ένα πικρό και μαύρο χιουμορ.  Μετά τις κλασσικές πλέον, κωμικές ταινίες στις οποίες τον έχουμε δει, νομίζω οτι μπορεί άνετα να παίξει δραματικούς ρόλους, κυρίως επειδή έρχονται σε κόντρα με την εμφάνισή του, σε βαθμό που όταν τελικά τον δείς να παίζει να σου προκαλεί πραγματικά έκπληξη.  Στην ταινία σου βγάζει μια εγκατάλειψη και μια μοναξιά, που δε μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο από την μια πλευρά, αλλά από την άλλη τον διακρίνει και το ατακαδόρικο χιουμορ του, αν και σε δόσεις μιας που έτσι το απαιτεί η ταινία.  Πολύ πολύ καλός.
Γενικά είναι μια ταινία που την βλέπεις με ευχαρίστηση και περνάει όμορφα η ώρα σου.  Έχει φρέσκια, νεανική σκηνοθεσία και όμορφη μουσική.  Ωραίους χαρακτήρες και μηνύματα που περνάνε στον θεατή.  Βασικά με λίγη βοήθεια, ξεπερνόνται πολλά εμπόδια.  Αρκεί βέβαια να κάνουμε εμείς την αρχή και να καταλάβουμε σε πρώτη φάση, οτι κάτι δε πάει καλά.  That's the first step και αυτό ακριβώς περνάει μέσα από την ταινία αβίαστα, σας μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.  Ακόμα και αν σε σας αρέσουν αυτού του είδους οι ταινίες, δώστε της μια ευκαιρία έστω και για να δείτε τον Galifianaki σε κάτι εντελώς διαφορετικό.  Και μη ξεχνάτε, always (or maybe not that often) look on the bright side of life!

http://www.youtube.com/watch?v=w7NmaMgIy0U

No trivia for this movie.

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 00:00, Ηamlet, με τους Mel Gibson, Glenn Close, Ian Holm, Helena Bonham Carter, Alan Bates.  Το κλασσικό έργο του Shakespeare μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη σε μια βρετανογαλλικοαμερικάνικη (ουφφ) παραγωγή, με την σκηνοθετική υπογραφή του Franco Zeffirelli.

Τοmorrow, η ταινία που βγάλατε πρώτη στη ψηφοφορία μας, Black Hawk Down.  Be here! ;)

Buried: Τhe clock is ticking...

Hello, hello guyzzzz!  Ακόμη μια ψηφοφορία τελείωσε και αυτή τη φορά αναδείχθηκε νικητής πανηγυρικά, το Black Hawk Down.  Την αλήθεια μου πρέπει να την πω.  Δε την έχω δει ακόμα, but i will, i promise!.  Οπότε επειδή δε τν έχω δει, συνεπώς δε μπορώ ακόμα να την ανεβάσω στο blog.  Όμως σίγουρα Τετάρτη θα ανέβει.  Μέχρι τότε θα σας προτίνω δυο άλλες ταινιούλες, μια καινούρια και μια σχετικά πιο παλιά, εξίσου καλές και οι δυο για να μην έχετε και παράπονα! : )  So gratzzz σε όσους ψήφισαν το Black Hawk.  Οι επόμενοι την Παρασκευή όταν και θα ανεβάσω κατηγορία που πρέπει να μαζέψει τουλάχιστον 100 ψήφους καθώς είναι αγαπημένη όοοολων, μικρών και μεγάλων ; ).  Till then, stay Buried...

Όπως το "Black Swan" και το "127 Hours", έτσι και το "Buried" θεωρώ οτι έχει ένα από τα καλύτερα poster για φέτος.  Και αυτό που είναι ακόμα καλύτερο είναι οτι ολόκληρη η σειρά με τις αφίσες που βγήκε για την ταινία του Aronofsky, αλλά και για το "Buried" είναι πολύ εντυπωσιακές και καλοφτιγμένες.  Πολλοί παραπονιούνται βέβαι, οτι το παραπάνω poster μοιάζει υπερβολικά, με την αφίσα από την ταινία του Hitchcock, "Vertigo". http://miatainiathnhmera.blogspot.com/search?q=vertigo 
Νομίζω οτι η ομοιότητα είναι εμφανής, και ως ένα σημείο και εσκεμμένη, αλλά δε νομίζω οτι φτάνει στον βαθμό να αποτελεί rip off του συγκεκριμένου poster, όπως διάβασα διάφορους να λένε.  Και βασικά πως θα μπορούσε άλλωστε αφού οι ταινίες απέχουν έτη φωτός, η μια από την άλλη.  Ωραία, tricky αφίσα, που ταιριάζει απόλυτα με όλη την αίσθηση που αποπνέει η ταινία και σε κάνει να μπαίνεις σε ανάλογο mood, πριν καν ξεκινήσει...
O Paul Conroy (Ryan Reynolds) είναι βασικά ο άνθρωπος που βρέθηκε στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή.  Εργαζόμενος ως εργολάβος στο Ιρακ, προκειμένου να μπορέσει να ζήσει την οικογένεια του πίσω στην πατρίδα, καταλήγει πολύ...βαθιά μπλεγμένος, όταν μετά από επίθεση που δέχεται το convoy του, από τα ιρακινά στρατεύματα, καταλήγει θαμμένος σε ένα ξύλινο κουτί, αρκετά μέτρα κάτω από τη γη.  Εκεί έχοντας στη διάθεσή του μόνο ένα...κινητό τηλέφωνο και έναν αναπτήρα, θα προσπαθήσει να βρεί τον δρόμο προς την επιφάνεια, πριν να είναι πραγματικά πολύ αργά. 
Η ταινία έχει ουσιαστικά έναν πρωταγωνιστή, τον Reynolds.  Καθόλη τη διάρκειά της δε βλέπουμε κανέναν άλλον, εκτός ίσως μιας σκηνής.  Γενικότερα οι ταινίες οι οποίες επικεντρώνονται σε έναν πρωταγωνιστή μπορούν να αποτελέσουν παγίδα, διότι είτε θα είναι μεγάλες πατάτες, είτε θα είναι κάτι όντως καλό.  Στη προκειμένη περίπτωση, αν και ο Reynolds δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε, μεγάλος ηθοποιός, εντούτοις στην ταινία δίνει μια μεγάλη ερμηνεία και φυσικά ο ρόλος του έρχεται...κουτί-κυριολεκτικά και μεταφορικά.  Νομίζω οτι ο σκηνοθέτης,  Rodrigo Cortes, δικαιολογημένα επένδυσε στον Reynolds, αφού κατάφερε να έχει τελικά μια πολυ ιδιαίτερη και ξεχωριστή ταινία, από την οποία φυσικά βγήκε και ο ίδιος απόλυτα κερδισμένος.
Το απόλυτο και αδιαμφισβήτητο χαρακτηριστικό της ταινίας, είναι η τρομερά κλειστοφοβική αίσθηση που επικρατεί.  Ο πρωταγωνιστής είναι εγκλωβισμένος μέσα σε ένα ξύλινο φέρετρο ουσιαστικά και παλεύει με τον χρόνο, προκειμένου να καταφέρει να απεγκλωβιστεί πριν τελειώσει το οξυγόνο μέσα στον εξαιρετικά μικρό, άβολο και σκοτεινό χώρο στον οποίο βρίσκεται.  Από την αρχή ήμουν διαθετημένη να κάνω τα 'στραβά μάτια' απέναντι σε κάποια χολυγουντιανά κλισε, όπως το κινητό που έχει μαζί του ο ήρωας και το οποίο (οποία έκπληξης!) έχει σήμα ακόμα και κάτο από τη γή ή ακόμα και τον αναπτήρα που έχει μαζί του (ο οποίος sorry που το λέω φίλε, αλλά θα σου καταναλώσει άμεσα το μισό σου οξυγόνο εκεί μέσα!).  Ο λόγος για τον οποίο το έκανα αυτό, είναι οτι πολύ απλά η ταινία με απορρόφησε σε τέτοιο βαθμό, ώστε σε κάποιες στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να αναπνέει με δυσκολία, έχοντας βάλει τον εαυτό μου στη θέση του Paul.  Το καλό είναι οτι εκεί που τα αναμένομενα κλισε, ενδεχομένως να σε ξενίσουν κάπως, τελικά πετυχαίνουν το ακριβώς αντίθετο.  Καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια τελείως ρεαλιστική και τρομακτική εμπειρία, στην οποία και εσυ πολύ θα ήθελες να έχεις τα μέσα που διαθέτει και ο ήρωας και να κάνεις με αυτά οτι καλύτερο μπορείς.  Εξάλλου ας είμαστε και λιγάκι ρεαλιστές, εάν δε υπήρχαν αυτά, πόσο δύσκολο θα ήταν να παρακολουθήσουμε μια ταινία μιαμισης ώρας, βλέποντας το απόλυτο σκοτάδι και ακούγοντας μόνο κάποιον να βαριανασαίνει, να ουρλιάζει και να κοπανιέται;  Νομίζω πολυ...
Ο Reynolds με εντυπωσιάσε και το ευχαριστήθηκα.  Ο ρόλος του πάει πολύ και έχει καταφέρει να μπει απόλυτα στην ψυχολογία του χαρακτήρα του και να μείνει εκεί.  Προσπαθεί διαρκώς να με διάφορα κόλπα να απελευθερωθεί από την αποπνικτική του φυλακή, φωνάζει, κλαίει, ελπίζει, απελπίζεται και γενικά, βιώνει μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων στην οποία συμμετέχει και ο θεατής.  Νομίζω οτι σχεδόν μπορεί κανείς να μυρίσει τον ιδρώτα, από την αγωνιώδη προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανός και είναι σχεδόν χειροπιαστός ο πανικός και ο τρόμος που βιώνει μέσα από όλη αυτή τη κατάσταση.  Από την αρχή σε κερδίζει με την αυθεντικότητα με την οποία ερμηνεύει τον ρόλο του και αυτό για το οποίο σίγουρα κανείς δε μπορεί να τον κατηγορήσει, είναι οτι υπερβάλει στον τρόπο με τον οποίο παίζει.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση δε χωρούν υπερβολές και πολύ σκέψη από μέρος του ηθοποιού, γιατί πολύ απλά σε τόσο ασφυκτικά, άσχημες συνθήκες οι ανθρώπινες αντιδράσεις μπορούν να είναι και εξαιρετικά αψυχολόγητες.  Οπότε νομίζω οτι ο Reynolds απλά αντιδρά όπως ίσως θα αντιδρούσε η πλειοψηφία των ανθρώπων, σε περίπτωση που βίωνε κάτι αντίστοιχο.  Σίγουρα η καλύτερη ερμηνεία, στην μέχρι τώρα καριέρα του.
Η σκηνοθεσία είναι ευρηματική και εντυπωσιακή.  Δε νομίζω να έχω δει κάτι ανάλογο και δε θυμάμαι άλλη ταινία που να έχει 'γυριστεί' ολοκληρωτικά μέσα σε ένα κουτί.  Αυτό που για εμένα μετράει πολύ, είναι οτι η κάμερα λειτουργεί από την αρχή σαν το μάτι του θεατή.  Είναι σαν να υπάρχουν άπειρες μικρές τρυπούλες γύρω από το κουτί, από το οποίο εμείς μπορούμε ανα πάσα στιγμή να κρυφοκοιτάξουμε και να δούμε μέσα τον πρωταγωνιστή.  Όλα μοιάζουν τόσο φυσικά και αβίαστα, ενώ όσο περίεργο κι αν φαίνεται, υπάρχουν κανα δυο πλάνα τα οποία μοιάζουν πολύ καλλιτεχνικά.  Για παράδειγμα είναι μια σκηνή στην οποία βλέπουμε τον Paul παγιεδευμένο, αλλά εμείς φαίνεται να τον παρακολουθούμε από ψηλά, σαν να μην υπάρχει χώμα από πάνω του, αλλά ένα απέραντο κούφιο κενό, μέσα στο οποίο ο σκηνοθέτης έχει τοποθετήσει την κάμερα και μας έχει πει, 'δείτε!'.  Φυσικά εκείνη τη στιγμή δε σκέφτεσαι έτσι, απλά απολαμβάνει αυτό που σου δίνει η ταινία.  Αργότερα όμως όταν τελειώσει δε μπορείς, παρά να το σκεφτείς, αλλά ακόμα και τότε θα βρείς μάλλον να σε έχει εντυπωσιάσει αυτό το γεγονός, οτι παρά την κλειστοφοβική και αγχωτική της φύση, η ταινία μπορεί να σου προσφέρει και μερικές ιδιαίτερες στιγμές.
Το "Buried" είναι μια ταινία που είμαι σίγουρη οτι πολλοί θα έχουν προσπεράσει, θεωρώντας οτι δεν έχει και τίποτα το αξιόλογο να τους προσφέρει.  Σε καμία περίπτωση δε θεωρώ οτι είναι ΤΟ αριστούργημα, αλλά δε μπορώ να και μην θαυμάσω τον τρόπο με τον οποίο έχει σκηνοθετηθεί, την τρομερή ερμηνεία του Reynolds και τον αγνό τρόμο που πηγάζει από έναν από τους παλαιότερους φόβους του ανθώπου: αυτόν του να θαφτεί ζωντανός.  Δε ξέρω αν ενδείκνυται για άτομα που έχουν σοβαρό κλειστοφιβικό θέμα, καθώς σίγουρα θα τρίξουν τα δόντια, βλέποντάς την.  Εδω το έκανα εγω που δεν αντιμετωπίζω τέτοιο θέμα, αλλά που πολύ απλά κάπου προς το τέλος της ταινίας, αναγκάστηκα να πιέσω τον εαυτό μου να μη βάλει καμιά φωνή, αφού πλέον αυτό που έβλεπα είχε γίνει unbearable ακόμα και για εμένα...Original και πρωτότυπο, δείτε το, όπως μου συνέστησε ένας φίλος, με απόλυτο σκοτάδι και απόλυτη ησύχια και δείτε τους ρόλους να εναλλάσονται και να βρίσκεστε εσείς στη θέση του Paul...όνειρο...

http://www.youtube.com/watch?v=j1Yyhxq56Xg
Για ακόμη μια φορά μη διαβάσετε τα comments κάτω από το trailer.  Μιλάμε για super ξενέρωμα...

TRIVIA

• Πάμε για ρεκορ.  Η ταινία γυρίστηκε μόλις μέσα σε 17 μέρες, στην Βαρκελώνη!
• Χρησιμοποιήθηκαν επτά διαφορετικά φέρετρα για τα γυρίσματα της ταινίας.
• Ο αριθμός τηλεφώνου για το γραφείο του FBI στο Σικαγο, που αναφέρεται στην ταινία, είναι ο πραγματικός αριθμός του γραφείου.
• Ο Reynolds ανέφερε οτι προς το τέλος της ταινίας, άρχισε να αισθάνεται ολοένα και περισσότερο το αίσθημα της κλειστοφοβίας.  Αυτό έγινε λόγω του οτι καθώς προχωρούσαν τα γυρίσματα, το φέρετρο έπρεπε να γεμίσει μέχρι κάποιο σημείο με άμμο, αλλά σταδιακά.  Ο ίδιος περιέγραψε την τελευταία μέρα γυρίσματος, ως "κάτι που δε περίμενα να ζήσω ποτέ στη ζωή μου και δε θέλω να βιώσω κάτι τέτοιο ξανά, ποτέ!".

(Πηγή IMDB) 

H TV ΣΗΜΕΡΑ.... 

STAR: 21:00. Body of Lies, με τους Leonardo diCaprio, Russel Crowe, Mark Strong.  Αντικατασκοπία, μυστικές υπηρεσίες, πλεκτάνες, προσωπικά συμφέροντα.  Όλα χωράνε σε μια καλή ταινία, δια χειρός Ridley Scott.

Cya....

What is your 'favorite' war movie?

Fish Tank: It's not easy being 15....

Hello again!  Λοιπόν σήμερα θα ανεβάσω μια ταινιούλα που είχα καιρό και καθόταν στο laptop και αποφάσισα να την δω τελικά χθές το βράδυ.  Είναι από αυτές τις ταινίες που τις ψάχνεις λίγο για να τις βρείς και νομίζω οτι δεν είναι και ιδιαίτερα (εως καθόλου βασικά) γνωστή.  Σήμερα θα δω και την καινούρια των Coen, το "True Grit", οπότε από την άλλη βδομάδα, θα ανέβει κι αυτή.  So let's see...

Η Mia (Katie Jarvis) είναι μια 15χρονη κοπέλα που ζει με την μητέρα και την μικρή της αδελφή, σε ένα άθλιο διαμέρισμα κάπου στο Essex.  Οι σχέσεις με την αλκοολική μητέρα της είναι οι χειρότερες, ενώ και η ίδια χαρακτηρίζεται από διαρκείς επιθετικές τάσεις με το να πλακώνεται στο ξύλο με άλλα κορίτσια και με το να τσακώνεται σε καθημερινή βάση με την αδελφή και τη μητέρα της.  Μια μέρα όλα θα αλλάξουν για την Mia, όταν κάνει την εμφάνισή του ο νέος γκόμενος της μάνας, ο Connor (Michael Fassbender) ο οποίος φαίνεται οτι έχει κάθε καλή πρόθεση να βοηθήσει την οικογένεια και να σταθεί σαν πατέρας δίπλα στα δυο κορίτσια.  Θα βοηθήσει και την Mia να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να γίνει χορεύτρια και ουσιαστικά θα αποτελέσει το κομμάτι που πάντα φαίνεται να έλειπε από την οικογένειά τους.  Όπως είπα όμως, έτσι φαίνεται...
Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ανεξάρτητη παραγωγή καθώς οι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν δεν είναι γνωστοί (με εξαίρεση ίσως τον Fassbender) και μάλιστα ορισμένοι από αυτούς δεν είναι καν ηθοποιοί!.  Επίσης και το budget της ταινίας ήταν μικρό και συνεπώς η διανομή της ταινίας δεν ήταν τέτοια ώστε να την καθιστά αναγνωρίσιμη από πολλούς.  Παρόλα αυτά η ταινία αγαπήθηκε ιδαιίτερα και θεωρήθηκε η καλύτερη βρετανική ταινία του 2008, κερδίζοντας μάλιστα και το βραβείο BAFTA.
Παρά την διακριτική της παρουσία αποτελεί ένα μικρό διαμαντάκι, που πραγματεύεται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια ουσιαστικά διαλυμένη οικογένεια και την προσπάθεια της μεγαλύτερης κόρης να καταφέρει να ξεφύγει από μια άθλια και δίχως μέλλον ζωή.  Ο ερχομός του Connor θα δράσει καταλυτικά για την Μia η οποία από την μια πλευρά τον αντιμετωπίζει σαν τον πατέρα που είναι απών και από την άλλη σαν τον σύντροφο που ποτέ δεν είχε.  Κινητοποιείται, αρχίζει να ονειρεύεται και να κάνει σχέδια, προκειμένου να πάρει τη δουλειά σε ένα μαγαζί, οπού ψάχνουν νεαρές χορεύτριες.  Κάνει πρόβες, βάζει στόχους και βλέπει ενδεχομένως για πρώτη φορά στη ζωή της οτι τα πράγματα μπορεί να έχουν και τη θετική τους πλευρά.  Η ταινία έχει διαρκή σκαμπανεβάσματα, διοτι εκεί που τα πράγματα πάνε να φτιάξουν, κάτι γίνεται και πάλι επιστρέφουμε στην αρχική, άσχημη κατάσταση.  Ουσιαστικά η Mia είναι εγκλωβισμένη σε έναν κόσμο και μια ζωή που δεν επέλεξε, γεγονός που εκφράζεται και μέσα από τον τίτλο της ταινίας.  Όπως ακριβώς ένα ψάρι που ζει μέσα σε ένα ενυδρείο και είναι εγκλωβισμένο και αναγκασμένο να ζει με αυτόν τον τρόπο, έτσι και η Mia είναι εγκλωβισμένη σε μια πόλη παρηκμασμένη, μια πόλη των αθλίων, χωρίς ευκαιρίες και χωρίς απολύτως κανένα μέλλον.  Μέσα σε ένα τέτοιο ζωφερό περιβάλλον δεν είναι να απορεί κανείς που η όποια προσπάθεια κάποιου να ξεφύγει, δε βρίσκει καμία συμπαράσταση και ίσα ίσα που αντιμετωπίζεται και με τον χειρότερο τρόπο.  Η μικρή πόλη που ζει η Mia είναι η προσωποποίηση του 'ενυδρείου', οπού όλοι αναλαμβάνουν τον ρόλο που τους δίνεται (αλκοολική μητέρα, εγκατελειμένα παιδιά, στριπερ) και απλά προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, αποδεχόμενοι τη μοίρα τους και χωρίς καμία συναίσθηση της προσωπικής τους αυτοκαταστροφής.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές, απ'όλους.  H Jarvis είναι εξαιρετική, αν αναλογιστεί κανείς οτι ουδεμία σχέση έχει με ηθοποιϊα και οτι είναι η πρώτη ταινία στην οποία παίζει.  Σκληρή, ατίθαση, αλλά και ευαίσθητη και πεισματάρα, δημιουργεί έναν χαρακτήρα απόλυτα αληθινό και συνηθισμένο, ώστε στη θέση της μπορούμε να σκεφτούμε πολλά απλά, καθημερινά κορίτσια που παρά τις δυσκολίες συνεχίζουν να ονειρεύονται και να αγαπούν.  Από την άλλη ο Fassbender στον ρόλο του Connor είναι ένας κλασσικός, Βρετανός γόης που όμως γοητεύει την Mia με τις 'καλές' του προθέσεις.  Όταν τον δείτε σίγουρα θα σας θυμίσει κάτι, καθώς είναι γενικά πολύ γνωστή φάτσα και έχει παίξει και σε μεγάλες παραγωγές, όπως το "300" και το "Inglourious Basterds".  Εξίσου καλές και η Kierston Wareing στον ρόλο της μητέρας και η μικορύλα Rebecca Griffiths, στο ρόλο της αδελφής της Mia, η οποία ειδικά προς το τέλος παίρνει μέρος σε μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας.
Η σκηνοθεσία είναι απλή και ρέει φυσικά.  Μοιάζει σαν να αποτελεί πραγματικά κομμάτι από την καθημερινότητα μιας οικογένειας, και οχι οτι πρόκειται για ταινία.  Αγγίζει σχεδόν το ντοκυμαντερ, καθώς οι ηθοποιοί απλά παίζουν και η κάμερα τραβάει, χωρίς ιδιαίτερα κόλπα και κινηματογραφικές τεχνικές.
Εάν λοιπόν θέλετε να δείτε ένα κοινωνικό εργάκι, με αρκετές δόσεις δράματος και αληθινής ζωής, αλλά οχι με την τόσο χαρακτηριστική οπτική του Hollywood, τότε δείτε το Fish Tank.  Είναι δυνατό, όμορφο με τον δικό του τρόπο, σκληρό και όμως αισιόδοξο.  Just like life!.

http://www.youtube.com/watch?v=a7BFZqQ4ruA

TRIVIA

• H Katie Jarvis που υποδύεται την Mia δεν είχε παίξει ποτέ ξανά σε κάποια ταινία.  Ένας casting director την εντόπισε μια μέρα, να...τσακώνεται με το αγόρι της σε έναν σταθμό τρένων και απλά αποφάσισε να της δώσει τον ρόλο!.
• Η ταινία γυρίστηκε χρονολογικά και στους ηθοποιούς δινόταν κάθε φορά μόνο το σενάριο για τις σκηνές που επρόκειτο να γυριστούν την επόμενη εβδομάδα.  Κανένας από τους ηθοποιούς δεν ήξερε τι θα συμβεί στον χαρακτήρα που υποδυόταν μέχρι και το τέλος της ταινίας.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR:21:00, Love in the Time of Cholera, με τους Benjamin Bratt, Javier Bardem, Giovanna Mezzogiorno.  Μεταφορά του ομόνυμου βιβλίου του Gabriel Garcia Marquez.  Διαβάστε το βιβλίο, δείτε την ταινία και ακούστε και το OST από την ταινία που είναι απλά ανατριχιαστικό...
 

Αύριο έχουμε ψηφοφορία με-ας πούμε-αγαπημένες πολεμικές ταινίες!  So be here guyyzzz! ;) 

Cya!!

The Mist: ...is comming to get you...

Καλημέρα again!  Είδα οτι σας άρεσε η χθεσινή ταινία και χάρηκα γι'αυτό :) Να την δείτε όποτε μπορέσετε, it's really good.  So, σήμερα προσπαθούσα να καταλήξω σε κάποια ταινία για ανέβασμα και κλασσικά, όπως συνήθως μου συμβαίνει εκεί που καθόμουν, μου ήρθε το The Mist.  Είδα κιόλας οτι θριλεράκι-τρόμου δεν έχω προτίνει κάποια, αυτή την εβδομάδα, οπότε είπα why not?.  Οπότε ξεκινάμε...

Ξέρω οτι από πολλούς η ταινία αυτή είναι αρκετά παρεξηγημένη και μπορώ επίσης να καταλάβω και τους λόγους ως ένα σημείο.  Γενικότερα όμως πιστεύω οτι πρώτον, αποτελεί μια από τις καλές μεταφορές του ομόνυμου βιβλίου του Stephen King (once more!) και δεύτερον-με εξαίρεση κάνα, δυο πραγματάκια που θα αναφέρω και στη συνέχεια- νομίζω οτι είναι μια πολύ καλή ταινία με όσες δόσεις πρέπει, από τρόμο, αγωνία, κλειστοφοβία, ακόμα και δυνατές ερμηνείες....yeap, who knew?
Ένα πρωινό που ξεκίνησε όπως όλα τα άλλα, σε μια ήσυχη, μικρή πόλη, θα εξελιχθεί σύντομα σε μια καταστροφική μέρα, όταν μια περίεργη θύελλα με μια ακόμη πιο περίεργη ομίχλη, θα χτυπήσουν την πόλη.  Τότε μια ομάδα από τους κατοίκους, θα αναζητήσουν προσωρινό καταφύγιο, στο super market της περιοχής.  Τώρα θα πρέπει να αγωνιστούν για τις ζωές τους, καθώς η ομίχλη κρύβει έναν θανάσιμο κίνδυνο.  Ίσως όμως ακόμα πιο θανάσιμος να είναι ο κίνδυνος που τελικά θα κάνει την εμφάνισή του ανάμεσα στους κατοίκους....
Η ταινία όπως είπαμε, βασίζεται σε ένα βιβλίο του King και η μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη, είναι πάρα πολύ καλή.  Ενδιαφέρον έχει το γεγονός οτι ο King δεν περιορίζεται μόνο στον εξωτερικό κίνδυνο που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι κάτοικοι της πόλης, αλλά ουσιαστικά προσπαθεί να απομυζήσει κάθε πιθανότητα ελπίδας από αυτούς, με το να τους βάζει να φιλονηκούν μεταξύ τους σε μια τέτοια κατάσταση, οπού κανονικά θα έπρεπε να είναι όλοι ενωμένοι, για να καταφέρουν να την αντιμετωπίσουν.  Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να φτάνουν στο σημείο οπού ο ένας να αποτελεί για τον άλλον, μεγαλύτερο κίνδυνο από αυτόν που τους περιμένει έξω από το μαγαζί.  Γενικά ο King στα βιβλία του επιλέγει πάντα να περνάει διάφορα μηνύματα με έμμεσους και 'υπόγειους' τρόπους, κάτι το οποίο πολύ εύστοχα φαίνεται και στην ταινία. Επίσης σχεδόν πάντα φέρνει τους ανθρώπους αντιμέτωπους με θέματα πίστης και θρησκείας, γεγονός που στην ταινία παίζει καταλυτικό ρόλο, με έναν τρόπο καθαρά δικό του.  Ο φανατισμός και η θρησκοληψία μπορούν να οδηγήσουν σε ανεξέλεγχτες καταστάσεις, εκεί που η λογική παύει να υπάρχει και τη σκυτάλη παίρνει η τρέλα και η θυσία για την ικανοποίηση, μιας ανώτερης από εμάς, οντότητας.  Πάντα φροντίζει να ασκεί την κριτική του ο King, μέσα από τα βιβλία του, μπερδεύοντας φανταστικές και μεταφυσικές καταστάσεις, με στοιχεία θρησκευτικά και εννοίοτε αλληγορικά.  Όπως πολύ επιτυχημένα έχουν μεταφερθεί και στην ταινία...
Δεν είναι τυχαίο οτι στη σκηνοθεσία βρίσκεται ο Frank Darabond, ένας πολύ καλός σκηνοθέτης, που έχει στο ενεργητικό του ταινίες όπως "The Green Mile" και "The Shawshank Redemption" , καθώς και την πολύ επιτυχημένη, καινούρια σειρά "The Walking Dead", η οποία έχει απλά τρομερή σκηνοθεσία και την προτίνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις των ταινιών με zombies.  Το Mist είναι εξίσου καλά σκηνοθετημένο, με έντονη τη διαφοροποίηση ανάμεσα στον εξωτερικό κόσμο της πόλης και τον εσωτερικό, του super market μέσα στον οποίο έχουν αναγκαστεί να καταφύγουν οι κάτοικοι.  Ενδεχομένως ο εσωτερικός να είναι χειρότερος.....Ουσιαστικά αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης να πετύχει, είναι οτι τελικά αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πουθενά ασφαλείς.  Έξω απειλούνται από κάτι απόκοσμα πλάσματα, και μέσα απειλούνται από τους ίδιους τους τους εαυτούς.  Η παράνοϊα βασιλεύει ανάμεσα τους, με αρχηγό μια απίστευτα θρησκόληπτη γυναίκα, την Mrs. Carmody (Marcia Gay Harden) η οποία θεωρεί οτι αυτό που τους συμβαίνει είναι η τιμωρία από τον Θεό και επομένως προκειμένου να κατευνάσει την οργή του, πρέπει κάποιος να θυσιαστεί.  Ο διαχωρισμός των ατόμων σε δυο ομάδες (σε λογικούς και φοβισμένους, θα έλεγα) είναι αναπόφευκτος και τότε τα πράγματα απλά πάνε κατά διαβόλου...Στο μόνο πράγμα που θα διαφωνήσω είναι ο τρόπος με τον οποίο έχουν αποδωθεί τα όντα που ξεπετάγονται μέσα από την ομίχλη, καθώς τα βρήκα μάλλον αστεία και 'πρόχειρα'.  Δε με ενόχλησαν όμως και τόσο, γιατί πολύ απλά δεν έχουν ως στόχο να σε κάνουν να θυμάσαι την ταινία, ως ένα θριλερ με τέρατα όπως τόσες και τόσες άλλες, αλλά να την θυμάσαι για τα άλλα τέρατα, αυτά που ο καθένας μας κρύβει μέσα του και γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο, βρίσκω οτι η ταινία έχει να πει πολλά....
Η ερμηνεία της Marcia Gay Harden είναι τόσο καλή, σε σημείο που να θες απλά να την πλακώσεις στο ξύλο, για να την κάνεις να το βουλώσει!  Η τρέλα της και η πίστη της οτι αυτό που κάνει και εκπροσωπεί, είναι σωστό, αγγίζει τα όρια της υπερβολής και προσφέρει στην ταινία, πολλούς extra πόντους για να την δει κανείς.  Ενδεχομένως εαν βρισκόταν άλλη ηθοποιός στην θέση της, να μη τα κατάφερνε τόσο καλά (γιατί αυτή τα κατάφερε περίφημα) και να έχανε πολύ.  Η Harden την απογείωσε.  Δίπλα της βλέπουμε και τον Thomas Jane, ως κλασσικό ήρωα του King, που κάνει τα πάντα για να προστατεύσει τον γιό του, από αυτόν τον χαμό.  Περίεργη υπόθεση αυτός ο ηθοποιός, καθώς γενικά παίζει σε ταινίες που αν και πολλές φορές δεν είναι και τίποτα το σπουδαίο, μένουν στο μυαλό μας, έτσι κι αλλιώς (ποιος μπορεί να ξεχάσει το "Deep Blue Sea", με εκείνους τους αξιολάτρευτους και λίγο δολοφονικούς καρχαρίες;).  Στο The Mist είναι καλός, χωρίς να είναι wow!, αν και υπάρχουν δυο-τρεις σκηνές, οπού δίνει ρέστα!.
Γενικότερα νομίζω οτι το The Mist είναι μια underrated ταινία, αφού πολλοί ενδεχομένως να θεωρούν οτι δε αποτελεί και τίποτα το ιδιαίτερο και συνεπώς θα είναι και κάτι το βαρετό.  Λάθος.  Εάν καταφέρετε να την δείτε και με έναν διαφορετικό τρόπο (και να μη κολλήσετε στα πραγματικά, χαζοφτιαγμένα τέρατα, τα οποία εκπροσωπούν τον δικό τους σκοπό) είμαι σίγουρη οτι θα σας αρέσει.  Εκτός των άλλων περιλαμβάνει και ένα από τα καλύτερα και πιο εμπνευσμένα τέλη που έχει δει σε ταινία.  Thank you Mr. King, thank you Mr. Darabond!

http://www.youtube.com/watch?v=LhCKXJNGzN8
Προσπαθήστε με το που βάλετε το videaki, να κρύψετε με κάποιον τρόπο τα σχόλια που κάνουν οι κλασσικά ηλίθιοι από κάτω και αποκαλύπτουν τι γίνεται στην ταινία. Εάν δεν έχετε πρόβλημα, όλα ok.

TRIVIA

• Στην αρχή της ταινίας ο μικρός David ζωγραφίζει στο δωμάτιό του.  Η ζωγραφιά που κάνει είναι ένα σχέδιο από την...επταλογία του Stephen King, "The Dark Tower" και συγκεκριμένα από τον ήρωα των βιβλίων, Roland.  Επίσης στο δωμάτιο υπάρχει και μια αφίσα από την ταινία του Carpenter, "Τhe Thing", ο οποίος κατά το παρελθόν είχε σκηνοθετήσει και την ταινία "Τhe Fog", η οποία έχει κοινό story, με αυτό του "Τhe Mist".
• O Frank Darabond συμφώνησε με την εταιρία Dimension να γυρίσει την ταινία, μόνο υπο τον όρο οτι δε θα τον ανάγκαζαν να αλλάξει το τέλος, όπως αυτό ήταν γραμμένο στο βιβλίο και έτσι οι παραγωγοί συμφώνησαν!  Hell yeah!
• Δίπλα από το super market υπάρχει ένα φαρμακείο που ονομάζεται "King's Pharmacy".  Αναρωτιέμαι σε ποιον να αναφέρεται...
• Είναι η τρίτη ταινία που σκηνοθετεί ο Darabont και βασίζεται σε βιβλίο του Stephen King.  Οι άλλες δυο είναι φυσικά το "Τhe Green Mile" και το "The Shawshank Redemption".
• Ο King υποστήριξε αφού είδε την ταινία, οτι τρόμαξε πραγματικά όταν την παρακολούθησε.  Στη συνέχεια ο Darabond υποστήριξε οτι αυτή η δήλωση του King, αποτέλεσε την ευτυχέστερη στιγμή της καριέρας του :)
• Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε μόλις 37 μέρες!

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 00:00. Νοs jours heureux (Το καλοκαίρι της ζωής μας).  Γαλλική κωμωδία, με επίκεντρο τις τραγελαφικές καταστάσεις και τα ευτράπελα που συμβαίνουν στις κατασκηνώσεις, την περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών.

Τσιου!!

127 Hours: Τίποτα πιο ισχυρό από την ανθρώπινη θέληση....

ΝΕW ARRIVAL


Hello again!  Σήμερα έχουμε brand new arrival, αν και υποθέτω οτι αρκετοί θα την έχετε ήδη δει.  Όπως σας είχα πει και την περασμένη εβδομάδα, ήταν απλά τραγικό οτι πήγα να δω το 127 Hours και λόγω υπερβολικού κόσμου, τελικά δε τα κατάφερα.  Χτες λοιπόν είχε φτάσει η ώρα να τη δω, καθώς δεν ήταν λίγοι όσοι μου έλεγαν οτι πρόκειται για μια τρομερή ταινία.  True, true true...

Καταρχάς το poster της ταινίας  μπαίνει για εμένα στο top 5 για τα καλύτερα poster της χρονιάς.  Ακόμα και αν δεν ήξερα τίποτα σχετικά με το story της ταινίας, σίγουρα θα επέλεγα να την δω λόγω της αφίσας, αλλά για να λέμε και την αλήθεια και λόγω του σκηνοθέτη του Slumdog Millionaire, όπως λέει πάνω.  Επίσης βρίσκω πολύ ευρηματικό το γεγονός οτι αυτό το άνοιγμα ανάμεσα στα βράχια, θυμίζει κλεψύδρα και ο βράχος κάτω από την ανθρώπινη μορφή, θυμίζει κόκκο άμμου που πέφτει.  Ωραία σύλληψη αν αναλογιστεί κανείς οτι ο ήρωας στην ταινία έχει ως βασικό του εχθρό, τον χρόνο που κυλάει αμείλικτα.  Συνεπώς η οπτικοποίηση, χωρίς να χάσει ίχνος νοήματος το poster, είναι πραγματικά επιτυχημένη και όμορφη.
Η ταινία βασίζεται στην πραγματική ιστορία του ορειβάτη Aron Ralston, ο οποίος αναγκάστηκε να καταφύγει σε δραματικά μέτρα, προκειμένου να καταφέρει να παραμείνει ζωντανός, όταν ένας βράχος έπεσε και παγίδευσε το χέρι του, καθιστώντας τον ανίκανο να δραπαετεύσει, σε κάποιο απομονωμένο φαράγγι στην Utah των ΗΠΑ.  Στην ταινία παρακολουθούμε τις δραματικές στιγμές που έζησε ο Ralston (James Franco) προσπαθώντας να επιβιώσει και έχοντας ως μοναδικό σύμμαχο τις αναμνήσεις του...
Προσωπική μου άποψη είναι οτι το δίδυμο Danny Boyle στη σκηνοθεσία και James Franco στην ηθοποιϊα, αποτελούν μια από τις καλύτερες συνεργασίες που έχω δει εδώ και πολύ καιρό.  Noμίζω οτι τον Danny Boyle τον εκτιμώ όλο και περισσότερο σε κάθε καινούρια ταινία του που βλέπω.  Στο 127 Hours κινείται με μεγάλη άνεση σε γρήγορους, videoclip ρυθμούς, χωρίς όμως να ξεφεύγει από τον βασικό του σκοπό, που είναι η σκιαγράφηση του Ralston ως ανθρώπου πρίν και κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς του.  Η μουσική και τα διάφορα εμβόλιμα πλάνα που χρησιμοποιεί, ενω φαινομενικά μοιάζουν εντελώς παράταιρα σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον και την αγωνιώδη προσπάθεια του ήρωα, να παραμείνει ζωντανός, εντούτοις έχουν άμεση σχέση με αυτά που βλέπουμε.  Νομίζω οτι ο σκοπός του δεν είναι αποκλειστικά και μόνο να δείξει την απόγνωση και να τραγικοποιήσει τον ήρωα του, καθιστώντας έτσι την ταινία του μια ακόμη από τις τόσες πολλές που μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων και οχι μόνο δε βλέπουν πιο βαθιά, αλλά ούτε καν που ξύνουν έστω και λίγο αυτό που κρύβεται από κάτω.  Ο Boyle δε πέφτει σε αυτή τη παγίδα, αλλά καθιστά το αρχικά φιλικό, φυσικό περιβάλλον, το δεύτερο σπίτι του ήρωα όπως ο ίδιος λέει, σε κάτι το απειλητικό και επικίνδυνο που είναι 'έτοιμο' να τον κατασπαράξει και να τον τιμωρήσει, επειδή δεν είχε την προνοητικότητα να ενημερώσει κανέναν για το που θα πήγαινε.  Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ο πρωταγωνιστής έρχεται και τελικά αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό και γίνεται μια πρώτης τάξεως αυτοψυχανάλυση σχετικά με το τι έχει πετύχει εως τώρα, αλλά κυρίως σχετικά με τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους και ειδικά την οικογένειά του.  Η κάμερά του λειτουργεί ως καθρέφτης την οποία χρησιμοποιεί για να απολογηθεί, να ζητήσει συγγνώμη, να θυμηθεί και να νοσταλγήσει περασμένες, ευτυχισμένες στιγμές.  Οι παραισθήσεις που έρχουν αρχίσει να εμφανίζονται λόγω της εξάντλησης, μπερδεύονται πολυ εύστοχα με τις πραγματικές αναμνήσεις και όλα αυτά αποδίδονται από την κάμερα του Boyle με έναν σχεδόν ονειρικό τρόπο.  Υπάρχουν ευρηματικές σκηνές οι οποίες εναλλάσονται, όπως εναλλάσονται οι φωτογραφίες σε μια ψηφιακή, φωτογραφική μηχανή, γρήγορος ρυθμός και 'ξεκάρφωτα' πλάνα που αποσκοπούν στο να τονίσουν ακόμα περισσότερο τη μοναξιά του ήρωα, το οποίο όμως γίνεται και πάλι με έναν τρόπο ιδιαίτερο και καθόλου συνηθισμένο.  Οι χρωματισμοί και το φυσικό τοπίο παίζουν πρωτατρχικό ρόλο στη σταδιακή ψυχική μετάπτωση του ορειβάτη, ενώ ακόμα και τα πράγματα που θεωρούμε αυτονόητα και δεδομένα, μοιάζουν να αποτελούν βασικές προϋποθέσεις, για την επιβίωση ενός ανθρώπινου σώματος.  Πραγματικά όμως, θεωρώ οτι όλη η κατάσταση σύγχησης που έχει δημιουργήσει μπροστά από τον φακό του ο Boyle, με τον ήρωα να ονειρεύεται, να σκέφτεται, να μιλάει μόνος, να φαντάζεται πράγματα και να προσπαθεί να ζήσει στην τελική, έχουν αποδωθεί εξαιρετικά και με έναν τρόπο απόλυτα καλλιτεχνικό, σε σημείο που ορισμένες στιγμές να μοιάζει σαν να παρακολουθούμε μια σειρά από φωτογραφίες, που περνούν μπροστά από τα μάτια μας.  Είναι όμορφο και τραγικό την ίδια στιγμή...
Ο James Franco είναι σπουδαίος στην ταινία.  Ο πραγματικός Aron Ralston υποστήριξε σε μια πρόσφατη συνένετυξή του, οτι ήταν πραγματικά τρομερό το πόσο πιστά αποδόθηκε στη ταινία, η τραυματική εμπειρία που έζησε και το πόσο άρτιος ήταν ο Franco καθώς τον υποδυόταν.  Η αλήθεια είναι οτι κατάφερε να τα βγάλει πέρα, περίφημα.  Είναι πολύ δύσκολο να καταφέρει κανείς να αποδώσει κάποιον ρόλο, πόσο μάλιστα όταν πρόκειται για την αληθινή ιστορία, ενός υπαρκτού προσώπου.  Χωρίς να είναι υπερβολικός, καταφέρνει να περάσει το αίσθημα της μοναξιάς και της τρέλας που σιγά σιγά κάνει την εμφάνισή της, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι οτι εξακολουθεί να σέβεται την φύση και το περιβάλλον γύρω του.  Γνωρίζει πολύ καλά πως για την κατάσταση στην  οποία βρίσκεται φταίει εκείνος και κανένας άλλος, και απλά ο εγκλωβισμός του αποτελεί την κατάλληλη ευκαιρία, προκειμένου να συνειδητοποιήσει οτι ο ίδιος είναι υπεύθυνος και για όλα όσα έκανε και δεν έκανε στη ζωή του, κυρίως όπως είπαμε όσον αφορά τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους.  Είναι συγκινητικός, αληθινός, τρομακτικός εννοίοτε και σίγουρα δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καρίερας του.  Αδιαμφισβήτητα.
Είναι μια ταινία εξαιρετική, σίγουρα μια από τις καλύτερες της χρονιάς, αλλά και μια από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων νομίζω και σκηνοθετικά και ερμηνευτικά.  Είναι απόλαυση όταν βλέπεις οτι μια ταινία καταφέρνει να βγάζει τον καλύτερο εαυτό του σκηνοθέτη, αλλά και των ηθοποιών, γιατί απλά ο συνδυασμός είναι τελικά μαγικός.  Είμαι σίγουρη οτι ο Franco θα κέρδιζε το Oscar φέτος, εαν δεν είχε μπροστά του τον Colin Ferth, από το  The King's Speach (θα ανέβει και αυτό σύντομα).  Δείτε την σύντομα εαν δε την έχετε δει ακόμη.  Αξίζει...

http://www.youtube.com/watch?v=OlhLOWTnVoQ

TRIVIA

• O real Aron Ralston, κατέγραφε καθημερινά στην κάμερα τις στιγμές που περνούσε παγιδευμένος στο φαράγγι.  Αργότερα αυτό το οπτικό ημερολόγιο το είδαν μόνο οι συγγενείς και οι στενοί φίλοι του Aron και στη συνέχεια κρατήθηκε κλειστό σε θυρίδα τράπεζας.  Παρόλα αυτά προκειμένου να μπορέσουν ο Boyle και ο Franco να αποδώσουν όσο καλύτερα μπορούσαν την ιστορία, τους επιτράπηκε να δούν όλο το υλικό που κατέγραψε ο ίδιος ο Ralston.
• O James Franco δεν ήταν η πρώτη επιλογή του Boyle για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.  Η πρώτη του επιλογή ήταν ο Cillian Murphy (28 Days Later).  Νομίζω οτι και ο Murphy θα ήταν εξίσου καλός.
• Ο Franco προκειμένου να απασχολεί ο μυαλό του και αποφεύγει να σκέφτεται το κλειστοφοβικό σκηνικό οπού θα έπρεπε να μείνει για ώρες, είχε κρύψει στις σχισμές του "φαραγγιού" διάφορα textbooks, προκειμένου να μη το...'χάσει'.
• Η κάμερα που χρησιμοποιεί ο Franco στην ταινία, είναι η πραγματική κάμερα που χρησιμοποιούσε και ο Ralston όταν είχε παγιδευτεί στο φαράγγι.
• Πρόσεξα οτι μια σκηνή από την ταινία, μοιάζει πολύ με μια άλλη στο 28 Days Later, του Boyle.  Ο Aron παγιδευμένος στο φαράγγι βλέπει στον ουρανό ένα από τα μετεορολογικά αεροπλάνα, που αφήνουν πίσω τους μια λεπτή, λευκή γραμμή.  Το ίδιο ακριβώς είχε κάνει και στο 28 Days Later, οπού εκεί ο Cillian Murphy βλέποντάς το, συνειδητοποιεί οτι τελικά δεν είναι όλος ο κόσμος γεμάτος με zombies, και οτι κάπου η ζωή συνεχίζεται φυσιολογικά και οι άνθρωποι ζουν όπως πάντα.  Τον ίδιο σκοπό επιτελεί και εδώ.  Να τονιστεί από τη μια πλευρά η μοναξιά του ήρωα και από την άλλη το γεγονός οτι η ζωή, απλά συνεχίζεται, οτι κι αν συμβαίνει στον ίδιο...
• Υπάρχει μια σκηνή ιδιαίτερα δυσάρεστη στη ταινία, με αποτέλεσμα αρκετά άτομα που την παρακολούθησαν να χρειαστεί να λάβουν ιατρική βοήθεια, προκειμένου να το ξεπεράσουν...

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 00:00. Α Midsummer Night's Dream, με τους Kevin Kline, Michelle Pfeiffer, Stanley Tucci, Christian Bale, Sophie Marceau.  Το αριστούργημα του Sakespeare μεταφέρεται και στην οθόνη.  Μαγικά δάση, νεράϊδες, ξωτικά και πολύ έρωτας, όλα έχουν θέση σε αυτό το διαχρονικά κλασσικό έργο.

Cya tomorrowzzz!

The Hangover: Αυτό είναι bachelor party!

Hello there!  Τέλος και αυτή η ψηφοφορία με τις αγαπημένες σας κωμωδίες.  Thanx για μια ακόμη φορά για τη συμμετοχή σας!  Ομολογώ οτι αυτή τη φορά ξεπέρασε τις προσδοκίες μου :P.  Οπότε thanx πραγματικά για την υποστήριξη, αφού βλέπω οτι περιμένετε κάθε φορά και το επόμενο poll και είναι ωραίο :).  Επίσης είδα για πρώτη φορά στο blog να γίνεται τόσο έντονη συζήτηση γύρω από τις ταινίες και να έχει...ανάψει το πράγμα!  Άντε ρε παιδιά, καιρός ήταν μιας που ήταν λίγο ψόφια τα πράγματα πριν.  So special ευχαριστώ στον sexpistols.gege και τον Zuko, cause they spiced things up! :P.  Θα βάλω τα δυνατά μου την επόμενη φορά, να γίνει ακόμα μεγαλύτερος χαμός, το υπόσχομαι!.  Στα αποτελέσματα τώρα, το Hangover ψηφίστηκε ως η αγαπημένη κωμωδία, αν και η διαφορά από το-φυσικά- τέλειο, Life of Brian, ήταν μόνο 4 ψήφοι.  Έτσι κι αλλιώς η ταινία των Monty Pythons έχει ανέβει εδώ και αρκετό καιρό στο blog, οπότε σήμερα θα ανέβαινε Hangover έτσι κι αλλιώς.  So let us begin...

Νομίζω οτι το Hangover είναι η ταινία που με έκανε να γελάσω πολύ, μετά από αρκετό καιρό.  Και γι'αυτό ήταν από τις πρώτες μου επιλογές στην κατηγορία comedy, όταν αποφάσισα να φτιάξω το poll.  Σε εποχές που πλέον μια καλή κωμωδία είναι σπάνια, ήταν αυτή που έκανε τη διαφορά.  Δεν είναι τυχαίο που οι μισές (μπορεί και παραπάνω) από τις ταινίες της λίστας, είναι σχετικά, έως και πολύ παλιές.  Οπότε θεωρώ οτι έστω κι αν το χοντροκομμένο, αμερικάνικο χιουμορ, είναι τις περισσότερες φορές σαχλό και μάλλον για κλάματα, στην προκειμένη περίπτωση ήταν πετυχημένο και ευρηματικό. (όσοι ψηφίσατε Monty Pythons κλπ, please χρησιμοποιείστε τουλάχιστον ντομάτες και οχι αυγά για το γιουχάϊσμα μου, ευχαριστώ).
O Doug (Justin Bartha) είναι ένας soon to be γαμπρός, ο οποίος αποφασίζει να κάνει ένα ταξιδάκι μέχρι το Las Vegas, παρέα με τους κολλητούς του, προκειμένου να απολαύσει την τελευταία του βραδιά ως ελεύθερος και ωραίος, στο bachelor party που έχουν ετοιμάσει οι φίλοι του.  Γυναίκες, ποτά, λεφτά.  Τι άλλο να ζητήσει κανείς για ένα επιτυχημένο bachelor;.  Μμμμ μια κότα...μια τίγρη ενδεχομένως...ένα κλεμμένο περιπολικό είναι πάντα χρήσιμο....μια συνάντηση με έναν κινέζο μαφιόζο ή με μια όμορφη στριπερ με ένα μωρό...;Pfff...είναι τόσα πολλά αυτά που τελικά κάνουν ένα bachelor party να μείνει αξέχαστο!.
Αυτό που μου άρεσε στη ταινία, είναι οτι πραγματικά με έκανε να γελάω από την αρχή μέχρι και την στιγμή που τελείωσε.  Γενικά θεωρώ οτι μια κωμωδία είναι καλή, όταν σε κάνει να γελάς αυθόρμητα.  Αντιθέτως όσες προσπαθούν να σου βγάζουν το γέλιο με το τσιγκέλι, τις θεωρώ τουλάχιστον αποτυχημένες.  Το Hngover όμως είναι από αυτές που σίγουρα θα τους κάνουν όλους να βάλουν τα γέλια, αφού τα ευτράπελα που συμβαίνουν είναι-όσο σοκαριστικό κι αν ακούγεται πλέον-όντως αστεία!.  Ο τρόπος με τον οποίο έχει σκηνοθετηθεί η ταινία είναι πολύ έξυπνος, καθώς βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να ξυπνάνε από το χειρότερο hangover ever και να προσπαθούν να να θυμηθούν τι ακριβώς έκαναν το περασμένο βράδι.  Hot λεπτομέρεια, το γεγονός οτι έχει χαθεί ο γαμπρός (φυσικά), οπότε οι τρεις που έχουν ξεμείνει προσπαθούν με ότι πληροφορίες μαζεύουν από δω κι από'κει να τον βρούν, προκειμένου να είναι στην ώρα του πίσω για τον γάμο.  Φυσικά το τι επακολουθεί είναι άλλο να το λέμε και άλλο να το βλέπουμε!.  Κατά έναν περίεργο τρόπο αν και όλα αυτά θα έπρεπε να μοιάζουν τουλάχιστον εξωφρενικά, εντούτοις καταλήγουν να είναι τελείως φυσιολογικά και πολύ κωμικά.  Πόρνες, μαφιόζοι, πολλά λεφτά...ο Μike Tyson, η τίγρη του Mike, η αστυνομία και τόσοι άλλοι μπλέκουν σε μια απίστευτη και οργιώδη κατάσταση όπου τα πάντα επιτρέπονται και απ'οτι φαίνεται τα πάντα γίνονται σε αυτό το ταξίδι έτσι κι αλλιώς!.
Φυσικά οι ηθοποιοί στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, είναι όλοι ένας κι ένας.  Ο Phil (Bradley Cooper) είναι ο γόης της παρέας, ο Stu (Ed Helms) είναι ο σπασίκλας της υπόθεσης και ο Alan (Zack Galifianakis) νομίζω οτι είναι ο τύπος 'ότι να'ναι!' και φυσικά ο θεός της ταινίας, που για εμένα κλέβει την παράσταση.  Βασικά όλοι είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους, αφού κάθε χαρακτήρας διαθέτει τα δικά του κωμικά στοιχεία και φυσικά αυτός ο κάπως, ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα στο τι είναι ο καθένας τους, κάνει και τα διάφορα δρώμενα ακόμα πιο ενδιαφέροντα, αφού τα αντιμετωπίζουν και με τελείως διαφορετικό τρόπο.  Ο ένας είναι στον κόσμο του, ο άλλος προσπαθεί να βρει μια λογική στο τι έχει συμβεί και ο τρίτος είναι πολύ απλά πολύ cool.  Αν και καταφέρνουν να συνθέσουν μια όντως κωμική παρέα, δε γίνεται να μη σου τραβήξει την προσοχή από την αρχή ήδη, ο Γαλιφιανάκης, ο οποίος και σαν παρουσιαστικό σε βάζει σε μια διάθεση να γελάσεις.  Τον βρήκα απλά τέλειο και νομίζω οτι η επιτυχία του πλέον δεν είναι τυχαία, καθώς και σε ανάλογα stand up comedies, αλλά και στην τρομερή εκπομπή (ο θεος να τη κάνει!) Beetween two Ferns, στο YouTube, είναι πολύ καλός και βγάζει γέλιο, με τις εκφράσεις που παίρνει, τον τρόπο που μιλάει και γενικά με την κάπως, ωμή αίσθηση του χιουμορ που έχει.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Todd Phillips αρέσκεται στο δημιουργεί ταινίες με κεντρικούς ήρωες που προκαλούν τον χαμό, μέσα από κωμικές καταστάσεις και επικεντρώνεται αρκετά σε φάσεις road trip με μεγάλη επιτυχία, όπως και το πιο πρόσφατο Due Date.  Το χιουμορ στις ταινίες του, αν και δεν είναι πάντα απόλυτα επιτυχημένο, εντούτοις είναι απολαυστικό διότι στοχεύει ακριβώς στο να προκαλέσει το γέλιο, αλλά με έναν τρόπο αυθόρμητο και ειλικρινή.  Σ'αρέσει, γελάς.  Δε σ'αρέσει δε γελάς.  Απλά τα πράγματα (αν και μεταξύ μας δε γίνεται να μη γελάσεις έστω και λίγο.  Απλά δε γίνεται!).
Γενικά είναι μια ταινία με την οποία μπορείς να περάσεςι πολύ ευχάριστα την ώρα σου, να γελάσεις και να περάσεις μια ευχάριστη βραδιά. Εγω πάντως την έχω δει stadar 4 φορές και κάθε φορά μου αρέσει το ίδιο.  Οπότε είναι η ιδανική λύση όταν θες να περάσεις εγγυημένα καλά, ακόμα και αν την έχεις ήδη δει.  So try it again! :)

Φυσικά το clue της ταινίας είναι είναι το τέλος της.  Clever.

http://www.youtube.com/watch?v=uwZv3KiuvrU

TRIVIA

• Στην ταινία χρησιμοποιήθηκαν 3 ζευγάρια διδύμων και μια...κούκλα για τον ρόλο του μωρού!.
• Για της σκηνές που ο Stu έχει χάσει το δόντι του, δε χρησιμοποιήθηκαν ούτε προσθετικά υλικά, ούτε ψηφιακή εικόνα.  Απλά το δόντι του ηθοποιού Ed Helms δε φύτρωσε ποτέ στην πραγματικότητα, οπότε απλά για τις απαραίτητες σκηνές, αφαιρούσαν το προσθετικό που έχει και η δουλειά γινόταν!.
• Ο σκηνοθέτης Todd Phillips κάνει μια cameo εμφάνιση (όπως συνηθίζει άλλωστε).  Είναι ο περίεργος τύπος, που ερωτοτροπεί με μια γυναίκα μέσα στο ασανσερ, λίγο πριν ξεκινήσει η παρέα τη ξέφερνη νύχτα της.
• Ο ρόλος της στριπερ είχε προταθεί αρχικά στην Lindsay Lohan, αλλά εκείνη τον απέρριψε θεωρόντας οτι η ταινία θα πάτωνε (γιατί είναι γνωστό οτι η ίδια παίζει μόνο σε μεγάλες παραγωγές!).  Τελικά ο ρόλος πήγε στην Heather Graham και ευτυχώς σωθήκαμε όλοι.
• Ο Todd Phillips στον σχολιασμό της ταινίας στο dvd, υποστηρίζει οτι ένας πιθανός λόγος για τον οποίο βρισκόταν η κότα στο δωμάτιο, ήταν για να την...ταϊσουν στην τίγρη!.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ...

STAR: 21:00. Forrest Gump, με τους Tom Hanks, Robbin Wright, Gary Sinise, Sally Field. 

Run Forrest! Run!!

Χαιρετώ....

What is your favorite comedy?

Sympathy for lady Vengeance: Κάτι παραπάνω από μια ιστορία εκδίκησης...

Hello hello!  Τι κάνουμε παιδιά; Σήμερα έχω όρεξη να γράψω, γι'αυτό και διάλεξα την συγκεκριμένη ταινία, την οποία αν και έπρεπε να είχα δει εδώ και καιρό, την είδα μόλις την περασμένη εβδομάδα.  Κάλλιο αργά, παρά ποτέ όμως.  Έχω τόσες και τόσες ταινίες στο μυαλό μου να βλέπω, που την είχα ξεχάσει αυτή.  Βέβαια πρέπει να πω οτι σήμερα θα ανέβαζα το 127 Hours, μιας που πήγα χτές με φίλους να την δω.  Αυτό ήταν μια πολύ κακή απόφαση, μιας που λόγω γνωστής προσφοράς στα εισιτήρια, γινόταν πανικός!!. Βέβαια οι δυο ταινίες που ήταν ήδη φουλ και δεν υπήρχε εισιτήριο ούτε για δείγμα, είναι οι δυο ταινιάρες, Το Έτερον Ήμισυ και το The Mechanic (ελληνική μετάφραση, Το Μούτρο hahaha).  Θα προσπαθήσω να μη το σχολιάσω αυτό... Οπότε τη ταινία δεν την είδα, σύντομα όμως i will και θα ανέβει άμεσα.  Σήμερα βολευτείτε με το Sympathy for lady Vengeance και σίγουρα θα την θυμάστε για καιρό...

Το Sympathy for lady Vengeance, είναι η τρίτη κατά σειρά ταινία εκδίκησης του σπουδαίου, Κορεάτη σκηνοθέτη, Chan Wook-Park.  Οι άλλες δυο είναι το Sympathy for Mr. Vengeance, του 2002 και φυσικά το Oldboy του 2003.  Μιλάμε για τρεις εξαιρετικές ταινίες, που θυμίζουν πολύ στυλιζαρισμένα (έτσι κι αλλιώς) manga.  Με τη σημερινή ταινία γίνονται δυο αυτές που έχουν ανέβει στο blog (το Oldboy το έχω ανεβάσει παλαιότερα), οπότε μετά θα κάνω και μια αναφορά, στη τρίτη ταινία, για να κλείσουμε έτσι μια φαινομενικά ασύνδετη τριλογία, που όμως τελικά περιστρέφεται γύρω από ένα κοινό θέμα: την εκδίκηση.
Μετά από 13 ολόκληρα χρόνια στη φυλακή, η Geum-ja Lee είναι και πλέον ελεύθερη για να ξαναφτιάξει την ζωή της.  Πριν όμως ξεκινήσει να ζει πάλι μια φυσιολογική ζωή, θα πρέπει να κλείσει παλιούς λογαριασμούς και να εκδικηθεί τον έναν και μοναδικό άντρα που την παγίδευσε και την έστειλε στη φυλακή όλα αυτά τα χρόνια...
Ο δάσκαλος στα σεμινάρια μας είχε πει οτι η συγκεκριμένη ταινία, αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα μοντερνισμού στον κινηματογράφο.  Όταν έκατσα και την είδα όλη, κατάλαβα πολύ καλά τι εννοούσε.  Βασικά δε μιλάμε για μια κλασσική ιστορία εκδίκησης, στην οποία η Geum θα έβγαινε από τη φυλακή, θα έψαχνε από δω, θα έψαχνε απο'κει, άντε να είχε και καμιά βοήθεια, θα έβρισκε στο τέλος τον τύπο, θα γινόταν ότι γινόταν και τέλος.  Οχι.  Το μυαλό και οι τεχνικές που χηρσιμοποιεί ο Park, δεν είναι για τόσο απλά πράγματα.  Αρχικά δεν υπάρχει μια σταθερή χρονολογική σειρά που να ακολουθείται.  Από τη στιγμή που η ηρωίδα αποφυλακίζεται, υπάρχει μια συνεχόμενη εναλλαγή, ανάμεσα στον παρελθοντικό χρόνο και τον τωρινό.  Τον χρόνο που βίωσε μέσα στη φυλακή και αυτόν που βιώνει, έξω από αυτή.  Ακόμα και αυτό δε γίνεται με έναν απλό τρόπο.  Ουσιαστικά τη σκυτάλη πέρνουν διάφορες άλλες συγκρατούμενες της Geum στη φυλακή, οι οποίες καθ'ολη τη διάρκεια της ταινίες, διηγούνται την ιστορία αυτής της γυναίκας.  Το πως συμπεριφερόταν σε αυτές, πόσες καλές πράξεις έκανε αυτή, παρά τον εγκλεισμό της στη φυλακή και βασικά το πόσες φιλίες κατάφερε να αποκτήσει, επειδή ακριβώς ήταν πάντα πρόθυμη να βοηθήσει όποιον είχε ανάγκη.  Φυσικά τίποτα δεν είναι τυχαίο, καθώς όλες αυτές οι φιλίες, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα χρησιμοποιηθούν, προκειμένου η Geum να πάρει την εκδίκηση που τόσα χρόνια προετοίμαζε.  Κάποιες φίλες μου λένε, οτι όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο.  Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σε αυτή τη ταινία.  Δε νομίζω να είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, οτι στην τελική όλες αυτές οι γνωριμίες της Geum μέσα στη φυλακή, της έδωσαν όλα τα απαραίτητα εφόδια, για να κάνει πράξη το 'όνειρό' της.
Η σκηνοθεσία είναι αριστουργιματική και τόσο 'μοντέρνα'.  Πραγματικά υπάρχουν πλάνα τα οποία είναι σκηνοθετημένα με τέτοιον τρόπο, τα οποία προσωπικά δεν έχω δει σε άλλη ταινία ποτέ.  Ο τρόπος με τον οποίο δένεται στην οθόνη, αυτό το μπρος πίσω του χρόνου, είναι τρομερός και πραγματικά σε ορισμένα σημεία λες "εντάξει, απλά μας κάνει πλάκα, δε γίνεται!".  Το είπα ουκ ολίγες φορές αυτό :).  Είναι υπέροχο να παρακολουθείς μια τέτοια ταινία, διότι υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί και πολλές τεχνικές που σε κάνουν να βλέπεις την ηρωίδα, ως το πιο cool άτομο που είδες ποτέ.  Τα ξαφνικά κοψίματα, τα κοντινά πλάνα, οι μεγάλες παύσεις, η διαρκής εναλλαγή του χρόνου, τα χρώματα, τα όνειρα-εφιάλτες, το αίμα, τα πάντα λειτουργούν με μια απόλυτη ισορροπία και χαρακτηρίζουν τον κόσμο της Geum.
Η Geum είναι μια γυναίκα δυναμική και αδίστακτη, αλλά παράλληλα ευαίσθητη και ντελιικάτη σαν λουλούδι.  Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος μέχρι που μπορεί να φτάσει για να πάρει τελικά την εκδίκησή της.  Ακόμα και η κόκκινη σκιά που φοράει στα μάτια της, έχει διπλή σημασία και αντικατοπτρίζει και τη διπλή φύση της.  Από την μια έχει να κάνει με την ματαιοδοξία που κρύβει μέσα της κάθε γυναίκα, καθώς και την προβολή της γυναικείας ομορφιάς.  Όμως ενδεχομένως να κρύβει και άλλη σημασία από πίσω.  Όπως για παράδειγμα όπως έχουμε δει σε διάφορες ταινίες, όταν κάποιος ετοιμάζεται για πόλεμο, βάφει το πρόσωπό του με τα αντίστοιχα χρώματα για να πάρει δύναμη και να νοιώσει οτι τίποτα δεν είναι αδύνατο.  Έτσι λειτουργεί και σε αυτή τη περίπτωση το μακιγιάζ της Geum.  Ετοιμάζεται για 'πόλεμο'.  Είναι πλέον μια άλλη γυναίκα και αυτό αντικατοπτρίζεται και στην εμφάνισή της.  Η άποψή μου αυτή ενισχύεται ακόμα περισσότερο, από μια σκηνή κάπου προς το τέλος, αλλά δε σας λέω κάτι άλλο γι'αυτό, καθώς δε θέλω να αποκαλύψω πράγματα.  H ερμηνεία της πρωταγωνίστριας αποπνέει δυναμισμό και ευαισθησία.  Ο τέλειος συνδυασμός για μια γυναίκα όπως η Geum, αφού αποδίδει τον χαρακτήρα της έτσι ακρβώς όπως πρέπει.  Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο.  Just...
Εξίσου καλή είναι και η μουσική επένδυση της ταινίας, αφού σου δημιουργεί μια περίεργη αίσθηση και σε κάνει να θες από τη μια να γελάσεις, από την άλλη να φρικάρεις και λίγο ή απλά να την απολαύσεις.  Η μουσική είναι λίγο απ'ολα: μακάβρια, περιπαιχτική, νοσταλγική, με μια θλίψη να υπονοείται, αλλά και μια αποφασιτικότητα που ωθεί την Geum στην επίτευξη του στόχου της, γιατί πολύ απλά μοιάζει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία που διαδραματίζεται στη ταινία.  Ένα μικρό δείγμα μπορείται να πάρετε λίγο πιο κάτω, με το link που θα βάλω, από τα open credits της ταινίας, τα οποία θεωρώ οτι και οπτικά και ακουστικά, είναι από τα καλύτερα που έχω δει/ακούσει.
Πολυεπίπεδη και διαφορετική από τα συνηθισμένα, ταινία.  Θα μείνει σίγουρα για πολύ καιρό (αν οχι για πάντα) στο μυαλό σας...

http://www.youtube.com/watch?v=6cAIUHrSDT0&feature=related

Trailer δε βάζω επίτηδες, καθώς μαρτυράει αρκετά πράγματα από την ταινία, και επίσης δε βρήκα κάποιο με υπότιτλους για να καταλαβαίνετε τι λένε.  Οπότε απλά πρέπει να με εμπιστευτείτε :P

TRIVIA

• Ο σκηνοθέτης, ήθελα αρχικά για τον ρόλο της Geum μια άλλη ηθοποιό.  Τελικά κατέληξε στην Yeong-ae Lee, καθώς θεώρησε οτι η ηθοποιός που είχε αρκετα σκεφτεί ήταν πολύ μεγαλύτερη σε ηλικία και οτι ενδεχομένως να έμοιαζε το ολο story με την ταινία του John Cassavete, Gloria.
• Στη σκηνή με το χιόνι προς το τέλος, το χιόνι δεν είναι αληθινό.  Χρησιμοποιήθηκαν δυο φορτηγά με αλάτι, το οποίο και 'έστρωσαν' σε όλο τον δρόμο και στη συνέχεια οι νιφάδες που έπεφταν προστέθηκαν ψηφιακά.

(Πηγή IMDB)

Δεν έχει κάτι το αξιόλογο σήμερα η tv guyz.

Υ.Γ: Πήρε το αυτί μου οτι το Hollywood προετοιμάζει ένα remake για αυτή τη ταινία (τώρα σοκαρίστηκα!).  Πρωταγωνίστρια θα είναι η Charlize Theron (τώρα σοκαρίστηκα στ'αλήθεια...).  Mercy...

Αύριο σας θέλω όοολους εδώ.  Έχουμε νέα ψηφοφορία με αγαπημένες κωμωδίες! So be here! ;)

Byeee....