Somewhere: Somewhere indeed....

Hello again!.  Τι κάνουμε; Ελπίζω όλα καλά! Θέλω να στείλω τα χαιρετίσματά μου στην Κατερίνα, από Σουηδία, για το support και τα καλά της λόγια!.  Hope you stay στη παρέα μας! :P.  Λοιπόν σήμερα το menu έχει μια ταινία, για την οποία η αλήθεια είναι, δεν άκουσα, ούτε διάβασα και τα καλύτερα.  Είπα όμως να την δω κι εγω, προκειμένου να δω προς τι τόση σύγχυση και διαφορά απόψεων.  So Somewhere it is...

Η ταινία είναι καινούρια, του 2010 και είναι σκηνοθετημένη από τη Sofia Coppola.  Γενικά είχα ένα θέμα με αυτή τη ταινία.  Από τη μια πλευρά, όταν είδα οτι είναι η Coppola η σκηνοθέτης, με 'έψησε' να την δω, γιατί γενικά οι δουλειές της μ'αρέσουν (δε τρελαίνομαι, εκτός ίσως από το Virgin Suicides που μου άρεσε πολύ).  Από την άλλη πλευρά όμως, όταν είδα οτι πρωταγωνιστής είναι ο Stephen Dorff, το ξανασκέφτηκα λιγάκι το πράγμα.  Δε ξέρω γιατί, αλλά ίσως φταίει οτι είχε παίξει σε ένα videoclip της Britney, οπότε είχα σκαλώσει μετά, σχετικά με το τι σόι ηθοποιός είναι.  Δεν είναι κακός.  Αλλά δεν είναι και τίποτα το εξαιρετικό.  Όμως η ταινία του ταιριάζει γάντι και μπορώ ως ένα σημείο να καταλάβω, γιατί επιλέχθηκε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.  Και συγκεκριμένα, σε αυτή τη ταινία, τον βρήκα πολύ καλό.
Ο Johnny Marco (Stephen Dorf) είναι ένας διάσημος ηθοποιός, που πρωταγωνιστεί κυρίως σε ταινίες δράσης.  Όλα τα φώτα στρέφονται πάνω του όπου κι αν βρίσκεται, τον αναγνωρίζουν παντού, ζει σε χλιδάτες σουίτες και γενικά θα μπορούσε να έχει αυτό που λέμε ονειρεμένη ζωή.  Όταν όμως η μικρή του κόρη Cleo (Elle Fanning) τον επισκέπτεται και περνά μαζί του κάποιες μέρες, τότε θα έρθει η ώρα της συνειδητοποίησης για τον ίδιο και θα καταλάβει οτι όσο διάσημος κι αν είναι, όσα λεφτά κι αν έχει, είναι στην πραγματικότητα...ολομόναχος.
Έχουμε συνηθίσει στις ταινίες της Coppola να υπάρχει γενικά, και σχεδόν πάντα, μια εσωτερική διεργασία του ήρωα, πολλές συζητήσεις, νοήματα και προσπάθεια για την κατανόηση της ίδιας της ζωής.  Πάνω κάτω αυτό είναι που γίνεται και σε αυτή την ταινία, για ακόμη μια φορά.  Έχω όμως την αίσθηση, οτι το Somewhere αποφεύγει το πολύ μπλα μπλα, και απλά αφήνει τις εικόνες και τους χαρακτήρες να μιλήσουν από μόνα τους.  Υπάρχουν αρκετά πλάνα κατά τα οποία ο Johnny κάθεται και πίνει μια μπύρα ή καπνίζει, τα οποία παραμένουν 'κολλημένα' πάνω του για αρκετά λεπτά.  Επειδή όμως δεν υπάρχει καμία βαρετή συζήτηση να λαμβάνει χώρα, νομίζω οτι αυτές οι σκηνές είναι από τις πολύ ωραίες της ταινίας.  Τον βλέπουμε να κάνει ένα σωρό πράγματα τα οποία δε προσδίδουν κάτι στην εξέλιξη της ιστορίας (αφού στην τελική δεν είναι αυτός ο στόχος), αλλά πολύ απλά μας κάνουν να κατανοήσουμε καλύτερα τη προσωπικότητα, ακόμα και τις σκέψεις του ήρωα.  Υπάρχει περίπτωση να κουράσουν κάποιον, αλλά νομίζω οτι γενικά προσδίδουν πολύ στο feelling της μοναξιάς και της απογοήτευσης που βγάζει η ταινία.
Ο ήρωας είναι κατά κάποιον τρόπο λες και είναι δυο διαφορετικά πρόσωπα, εννωμένα σε ένα.  Την μια στιγμή τον βλέπουμε μόνο του, να πίνει διαρκώς, να καπνίζει, να φτάνει σε σημείο να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του και το πως έχει τελικά καταντήσει και την άλλη στιγμή τον βλέπουμε να δίνει συνεντεύξεις, να φωτογραφίζεται και να δείχνει (ή μάλλον να υποδύεται) τον ευτυχισμένο και γόη, διάσημο ηθοποιό (που κάποτε τουλάχιστον, σίγουρα ήταν).  Προσωπικά μου προκάλεσε εντύπωση το γεγονός, πως οι υπόλοιποι παρατρεχάμενοι που βρίσκονται τριγύρω του, δεν φαίνεται να παίρνουν χαμπάρι, οτι κάτι δε πάει καλά μαζί του.  Οτι νοιώθει μόνος και εγκαταλειμένος από όλους.  Οτι ακόμα και όταν βρίσκεται με κόσμο, είναι στην πραγματικότητα αλλού, somewhere....
Φυσικά έπρεπε να υπάρξει κάποια αιτία που θα έκανε το Johnny να έρθει αντιμέτωπος με την τωρινή του κατάσταση.  Γι'αυτό και δέχεται την επίσκεψη από την κόρη του, προκειμένου να καταλάβει οτι ίσως και να υπάρχουν ακόμα άτομα δίπλα του, άτομα που ενδεχομένως να αισθάνονται το ίδιο μόνα, όπως ακριβώς αισθάνεται η Cleo.  Η μικρή αδελφή της Dakota Fanning, είναι αξιολάτρευτη και σου βγάζει μια αθωότητα που σου ραγίζει τη καρδιά.  Σε όλες τις σκηνές είναι σαν μικρό κουτάβι, που χρειάζεται προστασία και αγάπη.  Ο Johnny θα αισθάνθεί μετά από πολύ καιρό, οτι κάποιος τον έχει τελικά, πραγματικά ανάγκη.  Οι μέρες που θα περάσει με την μικρή, θα τον οδηγήσουν σε μια απιοκάλυψη για τον εαυτό του και τον τρόπο που μέχρι τότε έβλεπε τα πράγματα στη ζωή του. 
O Dorff είναι πολύ καλός σε αυτόν τον ρόλο και πείθει άνετα ως ξεπεσμένος, πρών super star.  Σου περνάει εύκολα μια ζωή άνευ σημασίας και νοήματος, και είναι στιγμές που τον βλέπεις με οίκτο, αλλά και θυμό μαζί, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχε βρεθεί ποτέ στο πλευρό της κόρης του.  Και οι δυο μαζί δένουν όμορφα και είναι σαν να παρακολουθείς τη ζωή δυο απλών ανθρώπων.  Δυο ανθρώπων όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που την ίδια στιγμή μπορεί να εργάζονται, να ταξιδεύουν, να περπατούν, να ονειρεύονται και απλά να ζούν.  Και αυτό είναι το ωραίο στη ταινία.  Οτι οι ήρωες δεν είναι υπεράνθρωποι, αλλά ανιθέτως άνθρωποι της διπλανής πόρτας.  Απλά προσπαθούν να κάνουν κι εκείνοι την διαφορά στη ζωή τους.  Ή μάλλον την διαφορά ο ένας, στη ζωή του άλλου.
Η τελευταία σκηνή της ταινίας ελπίζω να μη σας ξενίσει, και θα σας πρότινα να την δείτε λίγο πιο μεταφορικά και εσωτερικά, και να μη την ερμηνεύσετε όπως ακριβώς την βλέπετε.  Διότι ενδεχομένως εαν την ερμηνεύεσετε όπως φαίνεται, ίσως να φανεί και λίγο υπερβολικό και μάλλον δε θα πείσει.  Όταν όμως το δείς με μια....άλλη ματιά, καταλαβαίνεις τι θέλει να πει ο ποιητής!.
Γενικά είναι μια γλυκόπικρη ταινιούλα, με μια ρεαλιστική σκηνοθεσία, που σε κάνει να σκέφτεσαι οτι μάλλον εσυ ο ίδιος βρίσκεσαι πίσω από την κάμερα τελικά.  Οι ερμηνείες δεν είναι οτι πιο εκπληκτικό έχετε δει, αλλά σε κάνουν να μπαίνεις εύκολα στο κλίμα και να νοιώθεις μια διαρκή χαρμολύπη, για τον τρόπο που επαναδομείται και προχωρά η σχέση πατέρα-κόρης.  Για τον λόγο αυτό δε καταλαβαίνω γιατί την έκριναν τόσο αυστήρα.  Η ταινία άνετα θυμίζει Coppola και όπως και να το κάνουμε είναι πολύ καλή, και πάλι όχι το αριστούργημα (που να τα βρείς εξάλλου πια;), αλλά παρόλα αυτά...όμορφη.

http://www.youtube.com/watch?v=E3cPbxCBGVo

O καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία σχετικά με τον τίτλο της ταινίας, αφού τη δεί :).

TRIVIA

• Η Coppola ανέθεσε στον Stephen Dorff να παίρνει εκείνος την Elle Fanning από το σχολείο της, πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα για την ταινία.  Υποστήριξε οτι ήθελε να δημουργηθεί οικιότητα ανάμεσα στυς δυο ηθοποιούς, προκειμένου να βγει πιο φυσικά και στην οθόνη.  Μάλιστα ο Dorff παρεβρέθηκε και σε έναν αγώνα volley που έδινε η Elle.
• Ο χαρακτήρας που υποδύεται η Elle έπρεπε να είναι καλός σε δυο πράγματα: το μαγείρεμα και το...ice skating.   Στο πρώτο η Elle τα πήγαινε έτσι κι αλλιώς μια χαρά, όμως για το ice skating χρειάστηκε εντατική προπόνηση τριών μηνών και καθημερινό ξύπνημα στις 5 το πρωί.  Επίσης το κομμάτι που ακούγεται στην ταινία, ενώ κάνει πατιναζ, είναι επιλογή της ίδιας της Elle.

H TV ΣΗΜΕΡΑ.... 

ANT1:21:00, Edison, με τους Kevin Spacey, Morgan Freeman, Justin Timberlake.  Αστυνομική περιπέτεια, με τον Timberlake στον ρόλο ενός δημοσιογράφου, που προσπαθεί να ξεσκεπάσει τα βρώμικα παιχνίδια που που παίζονται στος κόλπους τις αστυνομίας.  Οχι τίποτα το ιδαίετερο, αλλή συγκριτικά με τις υπόλοιπες ταινίες της βραδιάς, είναι η καλύτερη επιλογή.  Και παίζει και ο Spacey :)

Have a nice day!