Η ταινία περιστρέφεται γύρω από την ζωή μερικών προβληματικών παιδιών, σε ένα ψυχιατρείο. Εκεί ο καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει τις φοβίες του και να εξορκίσει τους προσωπικούς του δαίμονες, γεγονός που τις περισσότερες φορές οδηγεί σε καταστροφικά αποτελέσματα. Ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά βρίσκεται και ο Lyle (Joseph Gordon-Levitt), ένας νεαρός με σοβαρά προβλήματα διαχείρησης θυμού και βίαια ξεσπάσματα. Μέσα σε αυτό το μέρος θα συναντήσει κι άλλα άτομα και πολλά και επικίνδυνα πολλές φορές προβλήματα. Επικίνδυνα τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους υπόλοιπυς γύρω τους. Ανάμεσα σε αυτούς θα γνωρίσει και την Tracey (Zooey Deschanel) η οποία έχει 'πάσχει' από εξαιρετικά χαμηλή αυτοεκτίμηση, σε βαθμό που να προκαλεί κακό στον εαυτό της. Οι δυο τους θα έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλο και θα προσπαθήσουν να αλληλοβοηθούν προκειμένου να ξεπεράσουν τα ψυαχαναγκαστικά τους θέματα. Τα πράγματα βέβαια δεν είναι καθόλου απλά, αφού πρέπει να καταπολεμήσουν το σκοτεινό τους εγώ, που απειλεί κάθε φορά να τους καταπιεί....
Την ταινία την είδα το καλοκαίρι που μας πέρασα και θυμάμαι οτι είχα αράξει με το laptop στο μπαλκόνι, λόγω της τρελής ζέστης, με τα ακουστικά στα αυτιά και την παρακολουθούσα. Μου έκανε τόση μεγάλη εντύπωση και μου προκάλεσε και τέτοιο σοκ, που σε κάποια στιγμή είχαν εξαφανιστεί όλοι από το σπίτι, είχαν πάει για ύπνο, είχαν κλείσει φώτα κλπ και δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα!. Κατάφερα να ξεκολλήσω μόνο όταν η ταινία τελείωσε και μετά από ένα εξαιρετικό για εμένα τέλος.
Στο επίκεντρο βρίσκονται όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας σύγχρονος άνθρωπος: προβλήματα θυμού, κατάθλιψη, αποξένωση, μοναξιά, και τόσα άλλα. Το γεγονός μάλιστα οτι όλα αυτά εκδηλώνονται μέσα από νεαρά άτομα, είναι ακόμα πιο άσχημο και τραγικό. Ποτέ κανείς δεν είπε οτη η εφηβεία είναι μια εύκολη περίοδος, όμως σε αυτή τη ταινία το πράγμα προχωράει ένα βήμα παραπέρα. Τα παιδιά είναι έρμαια των ανασφαλειών, του φόβου, της εγκατάλειψης και του βιάσμου (είτε σωματικού, είτε ψυχικού) σε μια κοινωνία που έτσι κι αλλιώς δε δίνει δεκάρα γι'αυτά. Τα παιδιά πρέπει να καταφέρουν να στηριχτούν στα πόδια τους και να ξεπεράσουν προβλήματα, που ακόμα και ενήλικες είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουν. Και ακόμα χειρότερο, θα πρέπει να το κάνουν μόνοι τους. Ο μόνος που ίσως να μπορέσει να τους βοηθήσει, είναι ο Dr. David Monroe, τον οποίο υποδύεται ο Don Cheadle, με μια πολύ δυνατή ερμηνεία. Ακόμα και αυτός όμως φαίνεται οτι δε μπορεί να βοηθήσει αυτά τα προβληματικά παιδιά σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Ίσως το γεγονός οτι βρίσκονται όλα μαζί σε μια πτέρυγα να θέλει να υποδηλώσει οτι μόνο μέσα από μια ομάδα, μια μικρογραφία της κοινωνίας, να μπορέσει κάποιος να αντιμετωπίσει αυτό που τον κατατρώει. Προσωπικά δεν είμαι και πολύ σίγουρη οτι αυτό λειτουργεί, αφού μου θυμίζει λίγο κυνομαχίες. Ρίξε τους όλους μαζί, να δούμε τι θα γίνει...
Οι ερμηνείες βρίσκονται σε ένα υπερδραματικό ύψος, και καλά κάνουν, αφού ο καθένας στη πραγματικότητα έτσι θα λειτουργούσε, αν οχι και χειρότερα. Ο Levitt είναι τρομερός, αφού έχει και τη φάτσα του αλήτη και του μανιακού, ιδιαίτερα σε αυτή τη ταινία. Είναι ορμητικός, ωμός και κατά έναν τρόπο μου φάνηκε και απόλυτα συμπαθής (άσχετα αν κόντεψε να σκοτώσει κάποιον, και κατέληξε για τον λόγο αυτό το ψυχιατρείο). Νομίζω οτι η συμπάθεια αυτή οφείλεται στο γεγονός, οτι δε μπορείς παρά να μπείς στη θέση του και να προσπαθήσεις να καταλάβεις έστω και στο ελάχιστο, το τι περνάει αυτό το παιδί. Η Deschanel είναι εξίσου συναρπαστική στον ρόλο της, αφού βγάζει μια απίστευτα ευάλωτη και εύθραυστη πλευρά, την οποία δεν έχουμε συνηθίσει. Και φυσικά η χημεία ανάμεσα στους δυο τους, είναι κάτι παραπάνω από φανερή, ακόμα και μέσα από ένα τέτοιο σενάριο. Είναι η πρώτη φορά που συηνεργάζονται, αφού η δεύτερη ήταν στην ταινία 500 Days With Summer ( την οποία έχω ανεβάσει παλαιότερα, κι είναι πολύ γλυκιά ταινία!). Ο Cheadle εξίσου πολύ καλός, ενώ τολμώ να πω οτι και γενικά, και οι υπόλοιποι ηθοποιοί της ταινίας, στους ρόλους των προβληματικών νέων, είναι πολύ πιστικοί και ιδιαίτεροι.
Η σκηνοθεσία της ίσως ξενίσει κάποιους, καθώς είναι καθαρά ντοκυμαντερίστικη και μοιάζει οτι θα μπορούσε πίσω από την κάμερα να είμαι εγώ, εσείς ή οποιοσδήποτε άλλος ερασιτέχνης. Νομίζω όμως αυτό είναι το βασικό. Πως έχουν προσδώσει σε αυτή την ταινία την ρεαλιστική ματιά που της χρειάζεται, ακόμα και από την πλευρά της σκηνοθεσίας. Έτσι βλέποντας την νομίζεις οτι είσαι πραγματικά παρών και παρακολουθείς τα όσα διαδραματίζονται μέσα σε αυτό το ίδρυμα.
Είναι μια εξαιρετική ταινία, που νομίζω οτι δεν είναι και ιδιαίτερα (εως καθόλου θα έλεγα) γνωστή, ενώ αξίζει να είναι. Ελπίζω να μην καταστραφείτε και πολύ όταν την δείτε....
http://www.youtube.com/watch?v=f_WqGCqjNAk
TRIVIA
- Στις περισσότερες extra σκηνές της ταινίας χρησιμοποιήθηκαν πλάνα από εφήβους που βρίσκονταν πραγματικά σε νοσοκομεία, προκειμένου να θεραπευθούν απ'την κατάθλιψη...
- Ο Josepf Gordon-Levitt είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή του, οτι προκειμένου να καταφέρει να μπεί στο πετσί του ρόλου (εντάξει δε το είπε και ακριβώς έτσι, στο περίπου!) είχε μιλήσει με πολλούς ανθρώπους που είχαν βρεθεί σε νοσοκομεία και ιδρύματα, ποτέ του όμως δε πήγε μέσα σε κάποιο νοσοκομείο να παρακολουθήσει από κοντά τέτοιους ανθρώπους, θεωρώντας οτι κάτι τέτοιο θα ήταν αγενές και λίγο ή πολύ θα αποτελούσε...εισβολή στον χώρο τους!.
(Πηγή IMDB)
Αηδίες και σήμερα στην τηλεόραση, οπότε βολευτείτε με οτι σας είπα, it's really good, trust me!.
Cyaaaa!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου