L'immortel (a.k.a 22 Bullets): 22 σφαίρες δε φτάνουν για να τον σταματήσουν...

NEW ARRIVAL

Hello παιδιά!.  Ώρα και για την σημερινή μας ταινιούλα.  Καλά τι σας έχω σήμερα, ε;;;. Φοβερή και τρομερή ταινία.  Την είδα χθές το βράδυ και την βρήκα εξαιρετική.  Καινούρια κυκλοφορία και περιπέτεια απο τις λίγες καλές που βγαίνουν πλέον.  Θα την τοποθετούσα στην κατηγορία του Taken, αν και η συγκεκριμένη είναι αρκετά πιο βίαιη και...αιματοβαμένη.  Είναι όμως πολυ καλή και ο Jean Reno φυσικά ιδανικός για τον ρόλο.

O Charley Mattei είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει πολλά πράγματα στη ζωή του.  Έχει βασανίσει, έχει σκοτώσει, έχει μπλέξει και έχει αποτελέσει για πολλά χρόνια, τον φόβο και τον τρόμο στους δρόμους της Μασσαλίας.  Μαζί με την συμμορία του αποτελούσαν τον Θεό και τον Νόμο στην πόλη και όποια απόφαση έπαιρνε, ήταν κανόνας.  Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να γυρίσει σελίδα στη ζωή του και να ζήσει πλέον μια ήρεμα και φυσιολογικά με την γυναίκα του και τα δυο του παιδιά.  Οι παλιοί όμως 'φίλοι' δεν ξεχνούν και απο την μια στιγμή στην άλλη ο Charley θα βρεθεί στο νοσοκομείο να παλεύει να ζήσει έπειτα απο τις 22 σφαίρες με τις οποίες τον γάζωσαν.  Ποιοί όμως ήταν αυτοί;.  Γιατί αποφάσισαν να τον βγάλουν απο τη μέση 2 χρόνια μετά την απόσυρσή του απο την πιάτσα;. Και κυρίως, γιατί ήθελαν να τον σκοτώσουν (αν και με 22 σφαίρες δε σε σκοτώνουν ακριβώς, αλλά μάλλον σε κάνουν κιμά για κεφτεδάκια);.  Ο Charley θα βρεθεί μπροστά σε μια μεγάλη αποκάλυψη και τότε η εκδίκησή του θα είναι ανελέητη....
Εντάξει ταινίες με συμμορίες, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και πολύ πιστολίδι έχουμε δει αμέτρητες φορές.  Αυτό που κάνει τις 22 Σφαίρες να ξεχωρίζει είναι οτι θυμίζει ανάλογες ταινίες του παρελθόντος, όπως "ο Νονός" και "ο Σημαδεμένος".  Υπάρχει όλο εκείνο το σκηνικό της συμμορίας-οικογένειας, οπού το κάθε μέλος θεωρεί ως προσωπική βεντέτα τον ενδεχόμενο θάνατο άλλου μέλους και φτάνει στο σημείο να θυσιάσει ακόμα και την δική του ζωή, προκειμένου να αποδώσει δικαοσύνη.  Επίσης, μου προκάλεσε εντύπωση και το γεγονός οτι στην τελική η ανθρώπινη ζωή φαίνεται να μην έχει απολύτως καμία αξία για τα άτομα του υποκόσμου.  Αυτός που είναι να πεθάνει, θα πεθάνει χωρίς πολλά πολλά και συνήθως με μια σφαίρα στο κεφάλι, προκειμένου το ταξίδι σε τόπους χλωερούς να είναι σίγουρο!.  Kαι φυσικά έντονο είναι και το στοιχείο της προστασίας της οικογένειας.  Ο Charley περνάει δια πυρός και σιδήρου, προκειμένου να κρατήσει ζωντανούς τους δικούς του και κάνει τα πάντα για να τους φυγαδέψει πριν τα πράγματα αγριέψουν πολύ.  Τέτοιου είδους ενέργειες είδαμε και στην πρόσφατη ταινία "Taken" οπού ο πατέρας έκανε τα πάντα για να σώσει την κόρη του απο τους εμπόρους λευκής σαρκός, αλλά και στο "Κελί 211" οπού και πάλι ο πρωταγωνιστής κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να προστατέψει την έγκυο γυναίκα του,που βρίσκεται μπλεγμένη μέσα στο πλήθος, έξω απο την φυλακή.  Έτσι κι εδώ έχουμε αυτό το κλασσικό δείγμα ηρωισμού, οπού ενώ ο Reno σκοτώνει γενικά κόσμο και ντουνιά, ο θεατής συμπάσχει και ταυτίζεται μαζί του, επειδή ακριβώς προσπαθεί να προστατέψει την οικογένειά του και να τους κρατήσει ζωντανούς, ότι κι αν γίνει.
Σίγουρα το γεγονός να επιζήσεις απο 22 σφαίρες είναι κάπως παρατραβηγμένο, αλλά ποτέ δε ξέρεις.  Σίγουρα βέβαια στη ταινία λειτουργεί καταλυτικά προκειμένου να μπορέσουμε να μπούμε στο ζουμί της υπόθεσης και να προωθηθεί έτσι η πλοκή.  Ομολογώ πάντως οτι η σκηνή στην οποία πυροβολείται μου θύμισε πολύ έντονα μια σκηνή που αναλύσαμε στα σεμινάρια την Κυριακή και αυτό γιατί κατά τη διάρκεια που τον πυροβολούν, ακούγεται ως background ενα κομμάτι κλασσικής μουσικής.  Όσο να πείς δημιουργείται έντονη αντίθεση ανάμεσα σε αυτό που βλέπεις και αυτό που ακούς, γεγονός που εντείνει ακόμα περισσότερο τη συγκεκριμένη σκηνή.
Είναι μια ταινία γρήγορη (ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα,αλήθεια!) και γεμάτη.  Βσικά γίνεται χαμός και δε προλαβαίνεις να δέχεσαι τη μια πράξη μετά την άλλη.  Υπάρχει πολυ βία, αίμα και σκληρές σκηνές, αλλά είναι όλα ενταγμένα στο πλαίσιο της ζωής αυτών των ανθρώπων, οπότε δε θα μπορούσε να είναι και αλλιώς.  Στη βάση της ταινίας συναντάμε και έναν απαράβατο κανόνα ανάμεσα στους ανθρώπους (και πόσο μάλλον ανάμεσα στα μέλη μια συμμορίας): την φιλία και κυρίως την προδοσία απο έναν φίλο.  Γιατί καλά να έχεις εχθρούς, όταν όμως εχθρός γίνεται ο φίλος σου μαζί με τον οποίο μεγάλωσες, τότε βάψτα μαύρα!.
Ο Jean Reno έχει δώσει και παραδείγματα στο παρελθόν οτι τέτοιοι ρόλοι του πάνε γάντι (βλ. Leon, Πορφυρά Ποτάμια ακόμα και τον Godzilla :P), οπότε και εδώ δε θα μπορούσε να απογοητεύσει.  Είναι κυνικός, σκληρός, 'βρώμικος', αλλά την ίδια στιγμή στορικός πατέρας, σύζυγος και γιός.  Το γεγονός οτι αυτά τα γνωρίσματα συγκεντρώνονται στο ίδιο πρόσωπο, τον καθιστά και την πιο ολοκληρωμένη φυσιογνωμία μέσα στην ταινία.  Οι υπόλοιποι χαρακτήρες λειτουργούν κυρίως υπακούοντας σε κάποιο απο τα πολλά ένστικτά τους.  Ο Charley όμως εξακολουθεί να διατηρεί την 'ανθρώπινή' του υπόσταση εκεί που οι υπόλοιποι την έχουν χάσει.
Την προτίνω ανεπιφύλακτα ακόμα και σε όσους έχουν ένα θέμα με τις ταινίες βίας.  Όλο το πακέτο, σκηνοθεσία, ερμηνείες, τοποθεσίες, πλοκή όλα είναι δεμένα μεταξύ τους και δε ξεφεύγει τίποτα.  Εάν ψάχνετε για τον διάδοχο του Taken, μόλις ήρθε!;)


http://www.youtube.com/watch?v=DVd4HW76joE

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ΜΕGA: 21:50, The DaVinci Code, με τους Tom Hanks, Audrey Tautou, Jean Reno (έχει την τιμητική του σήμερα), Ian McKellen, Alfred Molina, Paul Bettany.  Η μεταφορά του ομόνυμου βιβλίου του Dan Brown που είχε προκαλέσει παροξυσμό πριν μερικά χρόνια και όλοι έψαχναν ξαφνικά για θεωρίες συνομωσίας, χαμένα ιστορικά κειμήλια και αριθμούς που αποκαλύπτουν το μέλλον.  Καλή η ταινία (το μαλλί του Tom τραγικό βέβαια) αν και δε συγκρίνεται με το βιβλίο και στην τελική εμένα μου άρεσαν περισσότερο έτσι κι αλλιώς, Οι Πεφωτισμένοι.  Δείτε το εαν δεν έχετε να κάνετε ή να δείτε κάτι καλύτερο.

Adios amigos!

Leaves of Grass: Γιατί λίγο grass....μας φέρνει κοντά!

Χαίρετε, χαίρετε!!.  Τι γίνεται και σήμερα παιδιά;.  Hope να είστε καλά.  Σήμερα θα αναφερθώ σε μια ταινιούλα που ενώ αρχικά θεωρούσα ότι δεν θα ήταν καλή, τελικά αποδείχθηκε γλυκιά και όμορφη :). Ο αρχικός μου ενδοιασμός προέκυπτε από το γεγονός ότι παίζει ο Norton.  Βέβαια τώρα θα μου πείτε, μα καλά τι λες, αφού σου αρέσει ο Edward.  Ναι βεβαίως δε διαφωνώ, απλά εγώ την ταινία θα την έβλεπα επειδή παίζει ο συγκεκριμένος.  Έτσι λοιπόν είχα τις αμφιβολίες μου σχετικά με το κατά πόσο καλή θα ήταν, επειδή βασιζόμουν σε ένα τόσο σοβαρό λόγο....Τελικά όμως κακώς ανησυχούσα μιας που όπως φάνηκε, η ταινιούλα ήταν πολύ καλή! :).

Στη ταινία συναντάμε τον Edward Norton σε διπλό ρόλο, μιας που ερμηνεύει δυο δίδυμα αδέλφια, που όμως απέχουν έρη φωτός ο ένας από τον άλλον.  Ο Bill είναι ένας επιτυχημένος καθηγητής φιλοσοφίας ο οποίος βλέπει σταδιακά την καριέρα του να παίρνει την ανηφόρα, όταν του παρουσιάζεται μια σπουδαία ευκαιρία να αποκτήσει τη δική του έδρα, σε ενα πολυ καλό Πανεπιστήμιο.  Γενικά έχει μια ήσυχη ζωή, με μια πολύ καλή δουλειά και μοιάζει να τα έχει αποκτήσει σχεδόν όλα όσα ονειρεύτηκε.  Αυτή την ήρεμη όμως ζωή του θα έρθει να ταράξει ο δίδυμος αδελφός του, με τον οποίο δεν διατηρεί πλέον καμία σχέση.  O Brady είναι το ακριβώς αντίθετο.  Ζει ακόμα στο πατρικό του στην Oklahoma και η επίσημη δεουλειά του είναι η καλλιέργια....μαριχουάνας!.  Όπως είναι φυσικό το γεγονός αυτό αποτελεί έναν απο τους βασικούς λόγους για τον οποίο οι σχέσεις των δυο αδελφών έχουν ψυχρανθεί.  Όταν όμως ο Bill λάβει ένα τηλεφώνημα, στο οποίο θα πληροφορηθεί οτι ο αδελφός του πέθανε, δε θα μπορέσει παρά να πάει προκειμένου να παραστεί στην κηδεία του.  Εκεί στην αρχή όλοι θα τον περάσουν για το 'χαμένο κορμί' τον αδελφό του!.  Όταν τελικά μάθει οτι ο θάνατος του Brady ήταν απλά μια πρόφαση προκειμένου να βρεθεί στη γεννέτηρά του και οτι κατά τα άλλα ο αδελφός του σκάει απο υγεία, θα ξεκινήσει μια σειρά απο γεγονότα που θα τον βγάλουν απο την βολεμένη του ζωή και θα τον αναγκάσουν να έρθει αντιμέτωπος με τον παλιό, 'κακό' του αδελφό.
Η ταινία έχει να κάνει με την επιστροφή στις ρίζες και την οικογένεια, δοσμένη μέσα απο μια ιδιόμορφη σχέση ανάμεσα στα δυο αδέλφια, γεμάτη απο χιούμορ, δράμα και αλήθειες σχετικά με το ποιός είσαι πραγματικά και απο που προέρχεσαι.
Ουσιαστικά η σχέση ανάμεσα στον Bill και τον Brady περνάει απο διάφορες φάσεις και στάδια μέχρι να καταλήξει σε μια κάποια λύτρωση και για τους δυο.  Απο τη μια πλευρά ο Brady έχει να αντιμετωπίσει πρώτα τον ανώριμο εαυτό του, αλλά παράλληλα και την ίδια του τη ζωή μιας που έχει να σκεφτεί την ίδια στιγμή την έγκυο αρραβωνιαστικιά του, την ολοένα και αυξανόμενη καλλιέργειά του και έναν σωρό μυστήριους τύπους που καραδοκούν για να του φάνε τα λεφτά και το πολύτιμο χόρτο του!. Απο την άλλη πλευρά ο Bill βρίσκεται σε μια κατάσταση οπού προσπαθεί να επικοινωνήσει με το παρελθόν του, τη μητέρα του η οποία οικιοθελώς έχει μπεί στο γηροκομείο(!) αν και είναι πολύ νέα και έναν νέο έρωτα που φαίνεται να εμφανίζεται στη ζωή του.  Παράλληλα είναι αναγκασμένος μέσα απο την τροπή που έχει πάρει η όλη κατάσταση, να βοηθήσει τον αδελφό του να ξεμπλέξει απο τη 'μαφία' προκειμένου στη συνέχεια να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του και να μην ξαναγυρίσει σε εκείνον τον τόπο.  Τα πράγματα όμως θα πάρουν πολυ περίεργη και άσχημη τροπή, όταν ο Brady θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια δολοφονία, ενός βαρόνου των ναρκωτικών και ο Bill θα είναι υπεύθυνος να υποδύεται τον αδελφό του, προσφέροντάς του έτσι το ιδανικό άλλοθι...
Ο Norton είναι πολύ καλός και στους δυο ρόλους, γιατί δεν έχουν απλά καμία σχέση μεταξύ τους.  Απο την μια είναι ένας χαρακτήρας σοφιστικε, διανοούμενος, επαγγελματίας.  Απο την άλλη είναι διαρκώς.....μαστουρωμένος (ε μα τι να κάνω αφού έτσι είναι!!), στον κόσμο του μονίμως και γενικότερα ένας τύπος μπλεγμένος με κάθε λογής παρανομοίες.  Επειδή μάλιστα ακόμα και οι προφορά και ο τρόπος ομιλίας είναι διαφορετικός, ο Norton έχει καταφέρει να τους αποδώσει τόοοσο καλά.  Οι εναλλαγές ανάμεσά τους και η διαρκής σκέψη του θεατή, οτι και οι δυο ρόλοι ερμηνεύονται απο το ίδιο άτομο νομίζω οτι προκαλεί έτσι κι αλλιώς αίσθηση.  Είναι πολυ καλός και στις δυο ερμηνείες και αυτό φαίνεται.
Είναι και αυτή μια ταινία η οποία έχει να κάνει κατά κύριω λόγο με τα αισθήματα των πρωταγωνιστών και τις αλλαγές που έρχονται στη ζωή τους, μέσα απο τις επιλογές τους και οχι μόνο.  Ουσιαστικά μιλάει για τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων και την αποδοχή του παρελθόντος σου, διότι μόνο έτσι μπορεί κάποιος τελικά να προχωρήσει μπορστά.  Μη τη φοβάστε πάντως, δεν είναι βαριά ταινία, αφού έχει και τις ελαφριές της στιγμές και χιουμοράκι light.  Δεν είναι αυτό που λέμε οτι θα πέφτεις κάτω απο τα γέλια, αλλά είναι αυτό που ξέρει πότε ακριβώς να ελαφρύνει την κατάσταση.  Επίσης κάτι που δεν ανέφερα είναι οτι στον ρόλο της μητέρας βρίσκουμε την πάντα καλή Susan Sarandon.  Δείτε την, είναι χαλαρή μέσα σε όλα αυτά που θέλει να περάσει και μιλάμε για μια ακόμα καλή-οχι σαν τις παλιές δυστυχώς-ερμηνείες του Norton.  Good!...

http://www.youtube.com/watch?v=1a5QepEU390

Η ΤV ΣΗΜΕΡΑ....

Σήμερα τίποτα hahahaha οπότε απο αύριο αν έχει τίποτις το αξιόλογο!  Βολευτείτε με την ταιιούλα τη δική μου σήμερα, άντε άντε!!! :P

Φιλάκια πολλά!! Byezzzzz!!...

Υ.Γ: New arrival αύριο! Be here!! :)

A Guide to Recognizing Your Saints: Βαθιά ανθρώπινη και αληθινή...

Σπέεερα boyzzz and gurlzzz!.  Όπως θα καταλάβατε χτές δεν υπήρξε νέα ανάρτηση στο blogaki, μιας που είχα έξοδο και δε πρόλαβα να γράψω για τιανιούλα.  Σήμερα όμως δε γίνεται να σας την σκάσω πάλι, οπότε για να είμαι και σίγουρη, αποφάσισα να σας πως για ταινιούλα νωρίς-νωρίς, αφού έχω και τα σεμινάρια το βράδυ (τα οποία αγαπώ!!).  Οπότε ας ξεκινήσουμε, γιατί εάν θυμάμαι καλά, έχει και καλή ταινιούλα στην TV το βραδάκι, οπότε ευκαιρία για όσους μείνουν μέσα σήμερα να διαλέξουν ανάμεσα στις αμέτρητες επιλογές, που σας προσφέρω κάθε φορά! (ναι το ξέρω, είμαι πολυ μετριόφρων :P).

Η ταινία είναι ένα κοινωνικό δράμα το οποίο αποτελεί αναφορά σε πραγματικά γεγονότα, έτσι όπως τα είχε ζήσει σε νεαρή ηλικία ο σκηνοθέτης της ταινία, Dito Montiel, στην περιοχή της Αστόρια, στη Νεα Υορκη.  Η ταινία έχει να κάνει κυρίως με την ψυχογράφηση των χαρακτήρων που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των αναμνήσεων του Dito, απο την εποχή που ο ίδιος ήταν νέος, ριψοκίνδυνος, αλλά και επικίνδυνος για τον εαυτό του και για τους άλλους.
Στοους πρωταγωνιστικούς ρόλους συνανατάμε τον Robert Downey Jr., ως ενήλικα πια Dito Montiel, τον Shea LeBouf ως έφηβο Dito, αλλά και κλασσικά καλούς ηθοποιούς, όπως τον Chazz Palminteri και την Dianne Wiest.  Σε πιο διεκπεραιωτικό ρόλο η Rosario Dawson, η οποία είναι καλή, χωρίς όμως να μιλάμε και για την εκπληκτική ερμηνεία.
Απο την αρχή γινόμαστε ως θεατές, γνώστες, του τρόπου ζωής που επικρατούσε την εποχή του '80 σε διάφορες περιοχές-γκέτο και συγκεκριμένα στη Νεα Υορκη.  Αν και προσωπική μου άποψη οτι τα πράγματα δεν είναι σήμερα, όπως ήταν τότε, δε πρέπει παρολα αυτά να έχουν αλλάξει και εντελώς σε σχέση με τότε.  Στη ταινία λοιπόν, γνωρίζουμε τον νεαρό Dito ο οποίος μαζί με την παρέα του (τα κλασσικά καλόπαιδα) επιδίδονται σε διάφορες ενέργειες, όπως κλέψιμο, ναρκωτικά, τσαμπουκά και καυγάδες, προκειμένου να δείχνουν ποιος είναι το αφεντικό και εννοείται για να γίνονται αρεστοί στις πιτσιρίκες της πόλης.  Σταδικά και καθώς η συμμορία μπλέκει ολοένα και περισσότερο σε μπελάδες, με τους μισούς να μπαίνουν φυλακή, άλλους να χάνονται απο τα ναρκωτικά και απο 'αντίποινα' άλλων συμμοριών, ο Dito αρχίζει να αναρωτιέται μήπως τελικά ο ίδιος μένει ζωντανός και-σχετικά-αλλώβητος απο όλα αυτά, χάρη σε διάφορους 'αγίους' που τον προστατεύουν.
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο εάν οι άγιοι αυτοί, είναι φανταστικοί ή πραγματικοί.  Το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως παίζουν καθοριστική σημασία στη ζωή του νεαρού, καθώς αργά η γρήγορα θα συνειδητοποιήσει και θα βρεί ενα νόημα στη δική του ζωή, παίρνοντας την απόφαση να φύγει απο την πόλη του και το πατρικό του, σε αναζήτηση μιας ευκαιρίας για ενα καλύτερο μέλλον.  Βέβαια κάθε απόφαση έχει και το τίμημά της, και για τον Dito αυτό θα είναι η αποξένωση απο την οικογένειά του και κυρίως απο τον πατέρα του.  Η επιστροφή του στο σπίτι των νεανικών του χρόνων, μετά απο 15 χρόνια, θα ξυπνήσει για μια ακόμη φορά τα φαντάσματα του παρελθόντος, οπού θα έρθει αντιμέτωπος με την νεανική του αγάπη, τον επικίνδυνο κόσμο μέσα στον οποίο μεγάλωσε, αλλά και τον πατέρα του.  Η σύγκρουση μεταξύ τους θα είναι αναπόφευκτη και στο τραπέζι θα τεθούν ζητήματα για ξεκαθάρισμα.  Ο πατέρας ανένδοτος, θεωρεί οτι ο γιός τους εγκατέλειψε, κοιτώντας μόνο τον εαυτό του, ενώ ο γιός θα προσπαθήσει να του εξηγήσει οτι το μέλλον του σε εκείνη την ριμαγμένη πόλη ήταν προκαθορισμένο-φυλακή ή θάνατος-και οτι συνεπώς έπρεπε να φύγει σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.  Η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη ανάμεσα στις δυο γενιές και με γνώμονα την πλέον προβληματική σχέση των δυο αυτών προσώπων, θα χτιστεί ολόκληρη η ταινία, ξεκινώντας απο το σκληρό και αλήτικο παρελθόν και καταλήγοντας στις περίπλοκες και δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις, του σήμερα.
Δε ξέρω για ποιον ακριβώς λόγο, αλλά τη συγκεκριμένη ταινία την βρήκα εξαιρετική.  Αυτό το λέω για ευνόητους λόγους, μιας που δεν είναι λίγες αυτές που πραγματεύονται παρόμοια θέματα που έχουν να κάνουν με ανθρώπινες σχέσεις, δύσκολα εφηβικά χρόνια, προσωπικούς αγώνες και γενικότερα με την σκληρή πλευρά της ζωής.  Ίσως το γεγονός που την κάνει να ξεχωρίζει απο όλες τις υπόλοιπες να είναι πρώτον, οι απόλυτα ρεαλιστικές ερμηνείες και δεύτερον, η σκηνοθεσία της.  Ο Palminteri στον ρόλο του πατέρα είναι εκπληκτικός, γιατί απλά είναι αυθεντικός, ο τύπος του πατέρα που καταπιέζει, που είναι μάγκας, που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του και είναι ανυποχώρητος.  Όλα αυτά τα στοιχεία αποδίδονται με απόλυτη ακρίβεια, και είναι στιγμές που τον μισείς και άλλες πάλι που τον λυπάσαι γι'αυτό ακριβώς που είναι.  Απο την άλλη ο Downey είναι πολυ καλός, αν και ο ρόλος τους τελικά δεν είναι και τόσο μεγάλος, μιας που κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας τον βλέπουμε στα νεανικά του χρόνια.  Παρολα αυτά όμως όταν έρχεται η στιγμή της σύγκρουσης είναι εξαιρετικός.  Γενικά θεωρώ οτι μια ερμηνεία μπορεί να είναι αξιόλογη, ακόμα και απο μια μόνο σκηνή.  Και εδω υπάρχει μια σκηνή στην οποία είχα χαζέψει, γιατί πολυ απλά είναι τόσο ειλικρινής η ερμηνεία του που δε μπορείς παρά να την θαυμάσεις!.
Όσοι αρεσκέστε σε ηθικο-διδακτικές ταινίες, θα σας αρέσει ιδιαιτέρως αυτή.  Δεν είναι της δράσης και της υπερ-πλοκής, γιατί απλά δεν είναι αυτός ο σκοπός της, να διασκεδάσει δηλαδή, αλλά ίσως να μας κάνει να σκεφτούμε δυο πράγματα παραπάνω και να παρουσιάσει μια πραγματική πλευρά της ζωής, στα πλαίσια μιας οικογένειας.  Πως ουσιαστικά παρελθόν-παρόν-μέλλον αποτελούν πράγματα, άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους και πως οι αποφάσεις μας, καθορίζουν το ποιοί είμαστε, ίσως και για πάντα.  Είναι μια ταινία οχι ακριβώς βαριά (γιατί απλά δεν είναι :) ), αλλά που κάποιος που δεν πολυβλέπει τέτοιες σίγουρα θα βαρεθεί.  Όποιος θέλει να δει όμως καλή ηθοποιία και ένα κομμάτι πραγματικής ζωής, να την επιλέξει παρακαλώ και δε θα χάσει ;).

http://www.youtube.com/watch?v=p9xSW4TRSRs

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ANT1: 23: 30, Οριακές Διαπραγματεύσεις, με τους Kevin Spacey, Samiuel Jackson.  Δυνατή περιπέτεια με κεντρικό story έναν αστυνομικό στον οποίο στήνουν παγίδα και ο ίδιος προκειμένου να ξεσκεπάσει την πλεκτάνη εναντίον του, αποφασίζει να κρατήσει μια ομάδα ομήρων έτσι ώστε να μπορέσει να αποδείξει την αθωότητά του.  Ο Spacey βρίσκεται στον ρόλο του διαπραγματευτή που προσπαθεί να μεταπείσει τον αστυνομικό για να μην υπάρξουν θύματα, με την υπόσχεση να τον βοηθήσει να ξεσκεπάσουν το σχέδιο που έχει στηθεί εις βάρος του.  Πολυ καλή περιπέτεια και με καλές ερμηνείες.

STAR:.03:15, Μαύρο Πρόβατο.  Για του φαν των μαύρων κωμδιών και του είδους, σπλάτερ.  Πρόβατα μετατρέπονται σε serial killers μετά απο αποτυχημένο γεννετικό πείραμα (μα φυσικά, τι αλλό;) και αρχίζουν να επιτίθενται στους ανθρώπους.  Εντάξει πόσο πιο μπροστά μπορεί να είναι οι τύποι στη Νεα Ζηλανδία, για να σκεφτούν πρόβατα-δολοφόνους;.  Πολυ φαντάζομαι....!.

Adios προς το παρόν!...

Quills: Η ανείπωτη ιστορία του Marquis de Sade....

Allo, allo!!.  Αρκεί να σας πω οτι μόλις επέστρεψα απο ακόμα μια (δεύτερη προς το παρόν) προβολή του καινούργιου Harry Potter.  Τώρα θα μου πείτε γιατί....ε γιατί έχω και την μικρή!.  Παω πρώτα εγώ και αν εγκρίνω, πάω και τη Νικολέτα να τη δεί:).  Και μια τρελή μου φίλη, δε λέω ποιά, εκείνη ξέρει!:P.  Γι'αυτό λοιπόν σήμερα το καθυστερήσαμε λιγάκι το πράγμα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.  Επίσης έχω τη χαρά να παρακολουθώ το Oldboy το οποίο παίζεται σε ενα ψηφιακό κανάλι αυτή τη στιγμή και είμαι ενθουσιασμένη!huhu....Let's get started now!.

Βρισκόμαστε στη Γαλλία του 18ου αιώνα, οπού και συναναντάμε τον γνωστό συγγραφέα, Μαρκήσιο ντε Σαντ φυλακισμένο για λόγους που δεν αποκαλύπτονται, σε ένα άσυλο για τρελούς.  Εκεί θα αποκτήσει κάτι σαν, έναν φίλο και μια ερωμένη: έναν παπά και μια πλήστρα, την Madeleine.  Λίγο αργότερα και όταν μαθευτεί οτα τα βιβλία που συγγράφει εξακολουθούν να βγαίνουν προς τα έξω και να δημοσιεύονται, παρά τις διαταγές του Ναπολέοντα, εξαιρίας του ιδιαίτερα τολμηρού, ηδονιστικού και σε πολλέσ περιπτώσεις, αθεϊστικού τους περιεχομένου.  Δεν είναι εξάλλου και τυχαίο το γεγονός οτι απο το όνομα του Sade, δημιουργήθηκε και ο όρος σαδιστής, σαδομαζοχισμός κ.λ.π, ενόως τρόπου ζωής τον οποίο υποστήριζε ένθερμα ο ίσιος.
Όταν λοιπόνο Ναπολέοντας πληροφορήθηκε τη δράση του Μαρκήσιου, αποφάσιεσε να δράσει και έστειλε στο άσυλο έναν γιατρό, ο οποίος ήταν γνωστός για τις πολυ σκληρές τιμωρίες και τα βασανιστήρια τα οποία επέβαλε στους ασθενείς, τον Dr. Royer-Collard.  Στην ουσία αυτόι θα μπορούσε να σημαίνει δυο τίνα, είτε οτι επρόκειτο για το τέλος ολόλκληρου του ασύλου, είτε για το τέλος του Μαρκήσιου, προσωπικά.
Σας έχω ξαναπει οτι δεν είμαι και ιδιάιτερη φαν των ταινιών εποχής.  Σας έχω πει επίσης οτι μου άρεσουν οι ταινίες που έχουν μέσα μια κάποια διαστροφή, κάτι το περίεργο τέλος πάντων.  Η συγκεκριμένη έχει καταφέρει να συνδυάσει τα δυο είδη ταινίων που βρίσκονται για εμένα, στα δυο άκρα: αυτό που δεν αντέχω καθόλου και αυτό που αγαπώ.  Ε λοιπόν βλέποντάς την, ξέχασα εντελώς για πιο λόγο είμαι αρνητική απέναντι στις ταινίες εποχής...
Θεωρώ οτι αυτό ποιυ σε κερδίζει στη συγκεκριμένη είναι οι ερμηνείες και....οι ερμηνείες!.  Ο ένας καλύτερος απο τον άλλο, αλλά και όλοι έτσι κι αλλιώς καλοί ηθοποιοί.  Έχουμε στον ρόλο του Μαρκήσιου τον εξαιρετικό, Geoffrey Rush, ο οποίος είναι ειλικρινά τρομερός.  Ωμός, σκληρός, κυνικός και σαν να φαίνεται και ορισμένες φορές (ειδικά προς το τέλος) οτι δεν είναι καν άνθρωπος, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, το οποίο συγκρίνεται νομίζω επάξια με τον ρόλο του στον Πιανίστα.  Στη συνέχεια η αγαπημένη μου Kate Winslet, η οποία για ακόμη μια φορά γεμίζει την οθόνη με το ταλέντο της, αλλά και τη γοητεία της, καθώς σε αυτή τη ταινία θα έλεγα οτι είναι λάγνα και αισθησιακή, κυρίως επειδή ο Sade την παρασύρει σε ακολασίες!:P.  O Joaquin Phoenix ερμηνεύει τον άνθρωπου του Θεού, που παρολα αυτά (και επειδή τίποτα δε μπορεί να είναι φυσιολογικό μέσα σε ένα άσυλο φρενοβλαβών) γίνεται φίλος με τον Sade, ενώ τρέφει και κάτι παραπάνω απο φιλικά αισθήματα για την Madeleine(Winslet).  Στο ρόλο του κακού και σαδιστή επίσης (με τη κακή την έννοια!) γιατρού, συναντάμε τον Michael Cain(!), o οποίος εννοείται οτι στον ρόλο του κακού είναι αποκάλυψη, μιας που τον έχουμε συνηθίσει σε πιο καλούληδες ρόλους.
Όλη η ταινία διαπνέεται απο ένα αίσθημα αμαρτίας, βρωμιάς και παρακμής.  Σκεφτείτε κάτι ανάλογο με τη ταινία του Burton, The Demon Barber, οπου τα πάντα χαρακτηρίζονταν απο μια αίσθηση αποσύνθεσης και σαπίλας.  Κάτι τέτοιο συμβαίνει και σε αυτή τη ταινία, αν και όχι με μια τόσο σκοτεινή και cartoonistiki αισθητική, όπως αυτή του φίλου μου του Tim.  Γενικά η ταινία βασίζεται πολυ στους ηθοποιούς της, παρά στο σενάριο (για το οπιίο δε γνωρίζω κιόλας εάν πρόκειται για αναφορές στη πραγματική ζωή του Μαρκήσιου, ή αν είναι καθαρά φανταστική η πλοκή).  Βέβαια προσωπικά καθόλου δε με ενόχλησε, μιας που καταφέρνουν να σε παρασύρουν και να σε μπάσουν μέσα στην αμαρτωλή ζωή και κυρίως στο αμαρτωλό μυαλό του Marquis de Sade.
Σεξ, λαγνεία, βία, φετίχ....είναι μερικά μόνο απο τα πράγματα που την χαρακτηρίζουν.  Ακραία για εκείνον τον αιώνα, αλλά ακόμα και για σήμερα...Στημένη όμως με έναν τόσο θεατρικό τρόπο, που δε μπορείς παρά να την απολαύσεις μέχρι τελικής....μπουκιάς!.
H ταινία είναι μεγαλούτσικη-2 ωρίτσες-αλλά θεωρώ οτι σε όσους αρέσουν αυτές, οι λίγο πιο προκλητικές και περίεργες, θα τους αρέσει πολυ και αυτή, αν και σχετικά παλιά (2000).  Πιστέψτε με, αξίζει να τη δείς!:P

http://www.youtube.com/watch?v=X0Kh-3qXD40

Tvoula δε προτίνω σήμερις, καθότι είναι ήδη αργά, οπότε τι να δείτε;  Και το Oldboy τελείωνει, οπότε δεν έχει κανένα νόημα να προτίνω κάτι άλλο (μετά απο αυτό, το χάος!).  So ώρα για νάνι και με το καλό πάλι αύριο!  Καληνυχτούυυλα!!!:))

Y.Γ: Welcome στα καινούργια μέλη!!:D  Ελπίζω να σας αρέσουν οι ταινιούλες, και εννοείται περιμένω προτάσεις και ιδέες για οτι άλλο θέλετε, παλιοί και νέοι!

Cya!!

Lars and the Real Girl: Ένα κορίτσι αλλιώτικο απο τα άλλα...

Γειαααααα, τι χαμπαράκια σήμερα;.  Ήρθε η ώρα για ταινιούλα και σήμερα (και πιο νωρίς θα έλεγα, αλλά ας όψεται το κορεάτικο που έφαγα και δε μπορούσα να κουνηθώ μετά!:P).  Παρέα με ένα γνωστό, ανθρακούχο αναψυκτικό (μα πόσο διπλωματικά τα γράφω!) μπας και καταφέρω να χωνέψω, θα σας πω για μια ταινιούλα, η οποία τελέιως τυχαία ήρθε σήμερα στο μυαλό μου και ενώ προσπαθούσα να σκεφτώ για ποια να γράψω.  Follow me λοιπόν!...

Είναι η ιδανική ταινία για όοολες εμάς που αγαπάμε την ταινία 'Το Ημερολόγιο', να δούμε πόσο τσαλακώνεται ο πρωταγωνιστής της, Ryan Gosling (ο οποίοα έτσι κι αλλιώς είναι καλός) και που φτάνει στο σημείο να είναι πραγματικά αξιοθρήνητος.  Μη ξεχνάτε όμως, πολυ καλός.
Ο Lars λοιπόν είναι ένας πολυ αντικοινωνικός νεαρός, ο οποίος αντιμετωπίζει γενκότερα προβλήματα στις σχέσεις με τους γύρω του και ειδικότερα στις σχέσεις του με τις γυναίκες.  Σε όλη του τη ζωή δεν έχει κάνει ποτέ σχέση με κάποια γυναίκα, ενώ ακόμα και το να προσεγγίσει και να μιλήσει σε κάποια, αποτελεί γι'αυτόν έναν ακατόρθωτο άθλο.  Μια μέρα ο Lars αποφασίζει τελικά να 'ανοιχτεί' και συστήνει στην οικογένεια του και τους υπόλοιπους γνωστούς, στη μικρή πόλη που ζει, την κοπέλα του.  Μόνο που αυτή έχει κάτι το διαφορετικό απ'όλες τις άλλες, γιατί δεν είναι καθόλου συνηθισμένη.  Είναι μια φουσκωτή κούκλα, απο αυτές που είναι πασίγνωστες για την χρήση τους (:P), την οποία ο Lars είχε παραγγείλει απο το Internet!!.  Έτσι λοιπόν όλοι μένουν άναυδοι μπροστά στη 'κοπέλα' του και κυρίως στο γεγονός οτι ο ίδιος, δε φαίνεται να συνειδητοποιεί το παράλογο της όλης υπόθεσης, αλλά πραγματικά νομίζει οτι είναι η αρραβωνιαστικία του κιόλας!.  Η υπόθεση εξελλίσεται όταν όλοι οι κάτοικοι της πόλης, μαζί με την οικογένειά του, αποφασίσουν να αντιμετωπίσουν την κούκλα, ως πραγματική γυναίκα, προκειμένου να μπορέσουν να βοηθήσουν τον Lars να ξεπεράσει τα ψυχικά του προβλήματα και να επανέλθει αυτή τη φορά υγιής, στο κοινωνικό του περιβάλλον....
Η ταινία δεν είναι ακριβώς κωμωδία, αν και έχει αρκετά χιουμοριστικά στοιχεία.  Εντάξει όσο να πείς όταν βλέπεις για πρώτη φορά, την κοπέλα του Lars δε γίνεται να μη σκάσεις στα γέλια, αλλά στην πορεία βλέπεις οτι πράγμα οδεύει κυρίως σε μια πιο δραματική οδό.  Οπότε εγω θα την περιέγραφα ως μια γλυκόπικρη ταινία με πολυ συναίσθημα και ανθρωπιά.
Ένα απο τα καλύτερα πράγματα της ταινίας αυτή είναο τρόπος με τον οποίο τελικά αποφασίζουν όλοι να αντιμετωπίσουν το γεγονός με τον Lars.  Φυσικά στηνα αρχή παθαίνουν ένα κάποιο σοκ, άλλοι γελάνε και άλλοι ενδεχομένως ειρωνεύονται και χλευάζουν.  Στην πορεία όμως, όλα αυτά αλλάζουν.  Σίγουρα παίζει ρόλο το γεγονός, οτι η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μικρή πόλη, οπού όλοι γνωρίζονατια μεταξύ τους, αφού είναι σχεδόν σίγουρο οτι εάν η δράση ήταν τοποθετημένη σε κάποια μεγαλούπολη, κανείς δε θα έδινε σημασία στο τι κάνει ο οποιοσδήποτε, επειδή απλά δε θα νοιαζόταν.  Οι κάτοικοι της πόλη στη ταινία όμως, νοιάζονται.  Αυτό φαίνεται μέσα απο την αντιμετώπιση της ίδιας της...κούκλας, αφού προκειμένου να κάνουν τον Lars να αισθανθεί μέλος της κοινότητας, του προτίνουν ακόμα και θέσεις εργασίας για την αρραβωνιαστικιά του και της απευθύνονται σαν να πρόκειται για αληθινό πρόσωπο.  Φυσικά όλα έχουν ως στόχο την επιστροφή του Lars στην πραγματικότητα και κυρίως τη συνειδητοποίηση απο τον ίδιο, οτι έχει δημιουργήσει έναν δικό του, πλασματικό κόσμο.
Η βασική ερμηνεία που κυριαρχεί είναι αυτή του Gosling αφού πετυχαίνει να είναι πολλά πράγματα κατά την διάρκεια της ταινίας.  Είναι γελοίος, είναι και συγκινητικός, είναι αξιοθρήνητος, είναι όμως και γενναίος και δυνατός.  Γι'αυτο και θα έλεγα οτι ολόκληρη η ταινία, είναι αυτός (αν και η κούκλα είναι και εκείνη τρομερή με την ερμηνεία της :P).
Σίγουρα θα σας πρότινα να την δείτε, γιατί αν δεν της φαίνεται εκ πρώτης όψεως, είναι αρκετά συναισθηματική και ευχάριστη, με έναν τρόπο που μου φέρνει στον νου και την ταινία Little Miss Sunshine, αφού θεωρώ οτι σου προκαλεί τα ίδια συναισθήματα όταν την βλέπεις.  Εάν σας άρεσε λοιπόν το Little Miss, σίγουρα θα σας αρέσει και αυτή (αν και δε μπορώ να φανταστώ κάποιον που να μη του άρεσε το Little Miss!).
Γενικά ιδιαίτερη και γλυκόπικρη, που σίγουρα αξίζει να την δείτε!:)

http://www.youtube.com/watch?v=psY_FXdt2K4&feature=related

Η ΤV ΣΗΜΕΡΑ....

ΕΤ1: 00:00, Τα παιδιά του παραδείσου.  Ιρανικό δράμα που επικεντρώνεται στον αγώνα του εννιάχρονου Αλί να πάρει πίσω τα παπούτσια της μικρής του αδελφής, προκειμένου να μπορεί να την πηγαίνει σχολείο.  Μη μπορώντας να γίνει αυτό, αποφασίζουν να μοιραστούν τα παλιά αθλητικά του Αλί, που όμως έρχονται μεγάλα στη μικρή Ζόρα.  Μέχρι τη στιγμή που ο μικρός μαθαίνει οτι πρόκειται να γίνει ένας αγώνας δρόμου, οπου θα έχει σαν τρίτο έπαθλο, ενα ζευγάρι παπούτσια.  Ο Αλί θα αποφασίσει να πάρει μέρος, αλλά θα πρέπει να προσπαθήσει να μη βγεί ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά τρίτος προκειμένου να μπορέσει να αποκήσει τα παπούτσια για την μικρή του αδελφή.

Byezzzzz!!

Equilibrium: Αν αισθάνεσαι, είσαι ήδη νεκρός...

Youuuuhouuu!. Tι μου κάνετε παιδάκια;;.  Σήμερα ανεβάζω λίγο πιο αργούτσικα ταινιούλα, διότι είχα μια πολυ σοβαρή δουλειά.  Είχα πάει να αγοράσω ένα ποντίκι και ένα πληκτρολόγιο για την γιαγία μου....Εεεεμ αλήθεια σας λέω, έχει γίνει πολυ hi-tech και απ'οτι φαίνεται θα είμαι και ο προσωπικός της δάσκαλος στον χαοτικό κόσμο του internet....μα πως τα λεω πάλι!!.  Σήμερις λοιπόν θα σας πω για μια απο τις πολυ αγαπημένες μου ταινίες, στην οποία τελείως τυχαία πρωταγωνιστεί ο Christian Bale. Μη με κράαααααξετε please, γιατί είναι όντως πολυ καλή και νομίζω οτι θα αρέσει στους περισσότερους απο εσάς!.  Για να δούμε...

Βρισκόμαστε σε μια εποχή η οποία έχει ακολουθήσει τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο, που έχει πλέον τελειώσει.  Σε ενα νεοεγερμένο, φασιστικό κράτος υπάρχει μια βασική αρχή, την οποία εάν κάποιος τολμήσει να την καταπατήσει, καταλήγει με συνοπτικές διαδικασίες, νεκρός.  Απαγορεύεται στους απλούς πολίτες να αισθάνονται.  Χαρά, αγάπη, θλίψη, θυμός, είναι μερικά μόνο απο τα συναισθήματα τα οποία βρίσκονται στη μαύρη λίστα (όπως θα έλεγε και η Λαϊδη!).  Υπεύθυνοι για την επιβολή της τάξης και την δολοφονία ουσιαστικά των στασιαστών του συναισθήματος, είναι μια επίλεκτη ομάδα, αποτελούμενη απο σκληροτράχηλους και ειδικά εκπαιδευμένους άνδρες.  Μεταξύ άλλων είναι υπεύθυνοι και για να παίρνει ο λαός τη 'δόση'του.  Και αυτό γιατί προκειμένου να μπορούν να καταστέλονται τα συναισθήματα, τους χορηγείται απο την Κυβέρνηση, ένα φάρμακο το οποίο ουσιαστικά είναι και υπεύθυνο για το γεγονός οτι οι άνθρωποι έχουν πλέον μετατραπεί, σε καλοκουρδισμένα σταρτιωτάκια, τα οποία αποτελούν απλά ενα άδειο σαρκείο.  Δουλεύουν, περπατάνε, αναπνέουν, έχοντας χάσει το πραγματικό νόημα του, δουλεύω, περπατάω, αναπνέω.  Μετά απο ένα δυνατό σοκ που θα υποστεί ο καλύτερος Φρουρός (Christian Bale) θα αρχίσει, να αισθάνεται και τότε θα δει το ψέμα μέσα στο οποίο έχουν αναγκαστεί όλοι να ζούν και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά, προκειμένου να αλλάξει τα πράγματα, ξεκινώντας απο την ρίζα του κακού (όπως παντού τώρα που το σκέφτομαι), την Κυβέρνηση...
Η ταινία θα μπορούσε άνετα να περιγράφει την σύγχρονη εποχή στην οποία ζούμε.  Εάν όλο αυτό που βλέπουμε, το πάρουμε με μια αλληγορική έννοια, τότε σίγουρα θα δούμε παααααρα πολλές ομοιότητες με τον κόσμο μας.  Ουσιαστικά και εμείς είμαστε σαν μαριονέτες και τα νήματά μας κινούνται απο άλλους.  Εμάς απλά θέλουν να μας έχουν σε μια κατάσταση κατατονίας.  Να ζούμε, χωρίς να ζούμε πραγματικά.  Την βρήκα βαθιά προφητική, αλλά παράλληλα και βαθιά σύγχρονη.  Μπορεί τώρα να το ζούμε όλο αυτό σε μια πιο μεταφορική βάση, αλλά πολυ φοβάμαι οτι στο μέλλον αυτό όλο που γίνεται στην ταινία, θα πάρει σάρκα και οστά.
Ο Bale είναι πολυ καλός (κακά τα ψέματα!) και ο ρόλος του έρχεται γάντι.  Είναι σκληρός και αδίστακτος, γεγονός που εκφράζεται κυρίως μέσα απο το βλέμμα του, το οποίο ακόμα και αν δεν έλεγε τίποτα σε όλη την ταινία, θα μιλούσε απο μόνο του.  Όλη η ταινία πέφτει πάνω στη (διόλου ευκαταφρόνητη :P) πλάτη του και τα καταφέρνει περίφημα.  Υπάρχουν και κανα δυο σκηνές στις οποίες είναι εξαιρετικά καλός και είμαι σίγουρη οτι θα τις εντοπίσετε κι εσείς.
Ως προς τη σκηνοθεσία, τρέχει με χίλια.  Κάθε σκηνή έχει να σου δώσει και κάτι, το οποίο είναι συνήθως πολυ δυνατό και εκρηκτικό, είτε σε καθαρά εφετζίδικο πλαίσιο, είτε σε συναισθηματικό.  Ο κόσμος που έχει δομηθεί και μέσα στον οποίο διαδραματίζονται όλα, είναι ιδανικός, αφού φαίνεται οτι δεν επιτρέπει την παραμικρή λοξοδρόμηση του λαού.  Είναι μουντός, κατεστραμένος και μίζερος.  Μερικοί την έχουν ταυτίσει με το Matrix, αν και προσωπικά δε βρίσκω ουδεμία ομοιότητα.  Θα έλεγε οτι εαν υπάρχει κάπου μια σύγκληση, ενδεχομένως να είναι με το V for Vendetta, αφού και στις δυο ταινίες η αφύπνηση των ανθρώπων γίνεται ο προσωπικός άθλος των πρωταγωνιστών.  Επίσης δεν είναι τυχαίο που και οι δυο φορούν μάσκα.  Ο μεν V την κλασσική που όλοι γνωρίζουμε, ο δε John Preston (Bale) την μάσκα της άγνοιας και της παντελούς έλλειψης συναισθήματος, μέχρι τη στγμή που αυτή πέφτει και αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο απο πίσω.
Ομολογώ πως οταν την είχα παρακολουθήσει για πρώτη φορά, μου δημιούργησε πολυ ισχυρά συναισθήματα θυμού και αγανάκτησης για όλα αυτά που έβλεπα και τον τρόπο που λειτουργούσε το 'Σύστημα'.  Δεν άργησα να καταλάβω οτι με εκνεύριζε τόσο, γιατί μοιάζει τελικά πολυ με αυτά που όλοι ζούμε πλέον.  Οπότε για μια διεύρυνση του μυαλού, θα σας πρότινα να την δείτε, γιατί τα μηνύματα που περνάει είναι πολλά και ουσιαστικά.  Είναι μεν μια περιπέτεια φαντασίας, αλλά έτσι κι αλλιώς και η φαντασία αποτελεί κομμάτι της πραγματικής ζωής.
Μη τη χάσετε είναι πραγματικά αξιόλογη και κατά τη γνώμη μου αρκετά underrated(είχα κολλήσει και δε θυμομουν την ελληνική λέξη :P!).  Αν και το 7,7/10 το έχει τσιμπήσει ;)

Πόσο θα ήθελα να είχα βάλει το trailer για αυτή τη ταινία, αλλά μετά δε θα χρειαζόταν να την δείτε γιατί ΘΑ ΤΑ ΕΙΧΑΤΕ ΔΕΙ ΟΛΑ!!. pffff....Δείτε την χωρίς trailer γιατί απλά τα καταστρέφει όλα!.

Η TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 00:00, Μalena, με την Monica Belluci.  Δραματική ταινία με πρωταγωνίστρια μια απο τις ωραιότερες γυναίκες του πλανήτη, στην καλύτερη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας της.  Η Belluci ως Malena, ενσαρκώνει (τι άλλο;) την απόλυτη φαντασίωση μικρών και μεγάλων ανδρών, σε μια παραθαλάσσια πόλη της Σικελίας, το 1940.  Η ζήλεια των γυναικών και η απύθμενη λαγνεία των ανδρών θα κορυφωθεί όταν η ίδια θα αρχίσει να βγαίνει με Γερμανούς προκειμένου να ζήσει, μετά τον θάνατο του άντρα της...Υπο τη σκηνοθεσία του Giuseppe Tornatore.

Χαιρετώ μέχρι αύριο! :)

Ondine: Ένα αληθινό παραμύθι...

NEW ARRIVAL

Καλησπέρα σας και σήμερα.  Όπως σας υποσχέθηκα, new arrival today και μάλιστα μια ταινία που την έχω και φρέσκια, καθώς την είδα χθές το βράδυ.  Μου άρεσε πολυ γιατί την βρήκα όμορφη σαν ταινία και γενικότερα μου δημιούργησε μια γλυκιά αίσθηση.  Πάμε λοιπόν να την δούμε all togeher :)

Ο τίτλος της ταινίας, είναι δυο πράγματα.  Πρώτον είναι το όνομα με το οποίο γνωρίζουμε την κοπέλα που απεικονίζεται στο poster.  Το δεύτερο είναι πιο ενδιαφέρον, καθώς στην ευρωπαϊκή μυθολογία μια Ondine (ή αλλιώς Undine) είναι μια νύμφη του νερού.  Αποτελεί μια αιθέρια ύπαρξη, η οποία προέρχεται απο την θάλασσα συνήθως και με τη μαγευτική της φωνή, μπορεί και επικοινωνεί με τα πλάσματα του βυθού.  

Το story της ταινίας, δε απέχει και πολυ απο τον μύθο αυτό, μιας που ένας αλκοολικός ψαράς (Colin Farrell) πιάνει μια μέρα στα δίχτυα του μια....κοπέλα η οποία μην έχοντας αρχικά καμία ανάμνηση της προηγούμενης ζωής της εντός του νερού, συστήνεται στον Syracuse ως Ondine.  To παραμύθι μοιάζει να παίρνει σάρκα και οστά, όταν η μικρή του κόρη η οποία είναι και άρρωστη, γνωρίσει την Ondine και αρχίσει και πιστεύει οτι αποτελεί μια selkie.  Oι selkies στην ιρλανδική μυθολογία, ονομάζονται οι γυναίκες-φώκιες.  Συγκεκριμένα όσο βρίσκονται μέσα στο νερό έχουν την μορφή της φώκιας και όταν βγούν στην ξηρά, χάνουν το δέρμα τους και μεταμορφώνονται σε όμορφες γυναίκες.  Η σχέση του Syracuse με την Ondine θα γίνει πολυ στενή και όλα δείχνουν οτι ο μύθος των γυναικών της θάλασσας, είναι πραγματικός...

Την ταινία αυτή θα μπορούσα να την περιγράψω ως μια παραμυθένια, ιστορία αγάπης, με τον όρο παραμυθένια να χρησιμοποιείται με την κυριολεκτική του έννοια.  Την βρήκα ειλικρινή και πολυ όμορφη, με υπέροχα ιρλανδικά τοπία τα οποία σε έκαναν να μπορείς σχεδόν να μυρίσεις την αρμύρα της θάλασσας.  Η σκηνοθεσία είναι ήρεμη και κυλάει σαν νερό, πράγμα καθόλου τυχαίο, αφού νομίζω οτι μια απο τις επιδιώξεις τους σκηνοθέτη, Neil Jordan ήταν η πλήρης ταύτηση της ταινίας του με μια αλλιώτικη και πραγματικά αιθέρια πραγματικότητα.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι πολυ καλές, ενώ ομολογώ οτι και ο Colin Farrell ήταν πολυ, πολυ καλός, πράγμα που δε περίμενα ποτέ να πω.  Σου δίνει την εντύπωση οτι επειδή ακριβώς είναι στα λημέρια του (νομίζω οτι είναι Ιρλανδός), δίνει τα δυνατά του, προκειμένου να καταφέρει να δείξει έναν άλλο ηθοποιό και νομίζω οτι τα καταφέρνει πολυ καλά.  Είναι συγκινητικός, ειλικρινής, απόλυτα ανθρώπινος, ειδικά σε οτι αφορά τη σχέση με τη κόρη του, η οποία επίσης είναι ταλαντούχα.  Η κοπέλα η οποία παίζει την Ondine είναι μια νέα ηθοποιός, η οποία επιλέχθηκε απο τον Jordan επειδή ακριβώς δεν είναι γνωστή, αλλά και επειδή είναι απο άλλον πλανήτη.  Έχει μια νεραϊδένια ομορφιά και είναι τόσο ντελικάτη, που πραγματικά θεωρείς οτι προέρχεται απο έναν κόσμο που κατοικείται απο ξωτικά, νεράϊδες και μονόκερους!.  Ερμηνεύει τον ρόλο της πολυ επιτυχημένα, ενώ σε αιχμαλωτίζει ακόμα και όταν δεν μιλάει, αφού είναι σαν να βλέπεις ένα παραμύθι να γίνεται πραγματικότητα.  Αποστολή εξετελέσθη!:)

Τα πάντα είναι γραφικά και προσιτά στην ταινία, τα οποία βέβαια είναι επίτηδες έτσι, προκειμένου να κοντράρουν με την ξωτική της ομορφιά.  Η υπόθεση επικεντρώνεται κυρίς στη σχέση ανάμεσα σε εκείνη και τον ψαρά, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δε παίζουν σημαντικό ρόλο και άλλα πρόσωπα και κυρίως η κορούλα του Syracuse, η οποία πάσχει απο νεφρική ανεπάρκεια.

Γενικά θα έλεγα οτι είναι μια ταινία διαφορετική απο τις άλλες, αλλά παρολα αυτά καλογυρισμένη, με ομορφιά, ερμηνείες και πρωτότυπο story.  Καμία σχέση με αστοχίες του παρελθόντος, όπως το Lady in the Water, του Shyamalan το οποίο ενώ και εκείνο βασιζόταν σε ένα πορωτοποριακό σενάριο, χαντακώθηκε κυρίως σκηνοθεσίας και αταίριαστου πορωταγωνιστικού διδύμου.  Στο Ondine υπάρχει έντονη χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς και δένουν απόλυτα μεταξύ τους.  Θα την πρότινα σε όλους να τη δούν, διότι είναι κάτι διαφορετικό και με έναν τρόπο, σύγχρονα λυρικό.  Εγώ στο τέλος έμεινα με ενα χαμόγελο, απο την γενικότερη εντύπωση που απέκτησα απο την ταινία.  Επίσης προσέξτε και την φωνή με την οποία τραγουδάει η πρωταγωνίστρια και θα καταλάβετε και εσείς οτι πραγματικά, δε πρέπει να είναι απο τον δικό μας κόσμο, αλλά απο κάπου αλλού....σίγουρα!.

http://www.youtube.com/watch?v=80HzX8UGEKM 

Η TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 21:00, Η αναβίωση ενός Θρύλου, με τον Samuel L. Jackson, Josh Hartnett.  Δραματική ταινία με τον Hartnett στον ρόλο ενός νεαρού δημοσιουγράφου, οπού γνωριμία του με έναν άστεγο θα αποβεί καταλυτική, μιας που ο άστεγος είναι ένας πάλαι ποτέ πρωταθλητής πυγμάχος, ο οποίος θεωρείτο νεκρός.  Η καριέρα του θα αρχίσει να παίρνει τα πάνω της και όπως και ο ίδιος μέσα απο ένα ταξίδι αυτογνωσίας που θα ξεκινήσει παρέα με τον πυγμάχο....

ET1: 00:00,Τζέϊν Έϋρ με τους Anna Paquin, Nic Knight.  Μεταφορά επι της οθονής του ομόνυμου μυθιστορήματος της Έμιλυ Μπροντέ με επίκεντρο την ιστορία αγάπης ανάμεσα σε μια κοπέλα που εργάζεται σαν γκουβερνάντα και το σκληρό και απότομο αφεντικό της.  Υπο τη σκηνοθετική επιμέλεια του Franco Zeffirelli.

Τα λέμε και πάλι αυριο! Αdios!!

Life of Brian: Το Βατικανό φλέγεται!.

Ηello και σήμερα παιδιά!.  Thanx πολυ και για τα σχολιάκια σας και για τα likes στο fb, για το blogaki!.  Χαίρομαι πολυ που βλέπω οτι τελικά ίσως και να ήταν καλή ιδέα να φτιάξω ένα blog για ταινιούλες, μιας που φαίνεται οτι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που τις αγαπούν.  Ειδική μνεία θα πρέπει βεβαίως να κάνω στο αγαπημένο μου Γιώργο, που λόγω του δικού του blog (otikatithapw.blogspot.com) με έκανε να πάρω μια απόφαση, που ούτε καν είχε περάσει απο το μυαλό μου και έτσι φτιάχτηκε το miatainiathnhmera.  Thanx George!!:)

Σήμερα λοιπόν που αποφάσισα να βγώ στη γύρα μήπως και βρώ καμιά δουλειά (ξέρετε, είναι αυτό που πας κάπου και κάνεις κάτι και ένας άλλος που λέγεται αφεντικό σε πληρώνει;; δε σας λέει κάτι ε; καλά μη φαντάζεστε και εγώ αμυδρά το θυμάμαι....) και μάλιστα στην Αθήνα, πρόσεξα οτι τα περισσότερα μαγαζιά είναι ήδη στολισμένα για τα Χριστούγεννα.  Δέντρα απο'δω, γιρλάντες απο'κει και όλα αυτά τα γνωστά.  Έτσι που λέτε και επειδή γενικά σήμερα ήθελα να ανεβάσω κάτι σε κωμωδία, διάλεξα μια ταινία που συνδιάζει και τα δυο: και Χριστούγεννα (βασικά Χριστού γέννα), αλλά βέβαια και πολυ γέλιο.  Ladies and gentlemen, miatiniathnhmera proudly presents, Monty Python's and the Life of Brian!.

Βρισκόμαστε γύρω στα 2000 (και κάτι ψιλά) χρόνια πίσω, την εποχή συγκεκριμένα που γεννήθηκε ο Χριστός.  Την ίδια μέρα όμως που γεννιέται ο Χριστός, γεννιέται και ένα άλλο μωράκι, το οποίο λέγεται Brian και τυγχάνει να έρθει στον κόσμο, στον στάβλο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, απο εκείνον του Χριστού.  Το όλο πράγμα ξεφεύγει απο την αρχή (εννοείται!), όταν οι τρεις μάγοι με τα δώρα θα μπερδέψουν τους....στάβλους και θα πάνε να προσφέρουν τα δώρα τους, στον μικρούλη Brian.  Φυσικά κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Brian θα συναντήσει πολλούς θαυμαστές και πιστούς, καθώς ο απλός λαός θα θεωρήσει οτι είναι ο Εκλεκτός που ήρθε στη Γη για την σωτηρία τους.  Ή μάλλον ο συγκεκριμένος μπορεί να ήρθε και για την κατασροφή τους :P.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα των M.P είναι βέβαια το ανελέητο και καυστικό τους χιούμορ, για οτιδήποτε έχει να κάνει με την εκκλησία και τη θρησκεία γενικότερα.  Πραγματικά θα λέγαμε οτι δεν έχουν ιερό και όσιο!.  Για τον λόγο αυτό δεν είναι τυχαίο οτι έχουν κατακριθεί πολλές φορές και πολυ έντονα, απο διάφορους ανθρώπους της πίστης και της εκκλησίας.  Εννοείται πως την πρωτοκαθεδρία σε όλα αυτά, είχε κυρίως το Βατικανό, αφού έχει εξαπολύσει ουκ ολίγες φορές επιθέσεις στην ομάδα των ηθοποιών οι οποίοι απαρτίζουν τους Monty Python's.  Φυσικά και στην παραπάνω ταινία δε θα μπορούσε να μείνει αμέτοχο, απο τη στιγμή μάλιστα που δεν αφήνουν τίποτα όρθιο!!.

Το χιούμορ είναι ευδιάκριτο σε όλη τη ταινία και βέβαια πως θα μπορούσε να μην είναι αφού μιλάμε για καθαρόαιμο, βρετανικό χιούμορ, μιας που όλοι τους είναι Βρετανοί (αν εξαιρέσουμε τον γνωστό σκηνοθέτη, Terry Gilliam, ο οποίος αποτελούσε και αυτός μέλος τους, αλλά είναι Αμερικάνος).  Η καριέρα τους ξεκίνησε σαν ομάδα παργωγής μια σειράς που παιζόταν στα βρετανικά κανάλια και στη συνέχεια επετκάθηκαν και σε κινηματογραφικές παραγωγές, με μεγάλη ομολογουμένως επιτυχία, καθώς ο κόσμος έπαιρνε ακραίες θέσεις.  Είτε θα τους μισούσαν, είτε θα τους λάτρευαν (προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία!:) ).

Ως προς την ταινία τώρα, τι να πω;  Είναι μια καθαρή σάτυρα απέναντι θεωρώ, οχι τόσο στην ίδια την θρησεκυτική ιστορία, όσο στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν την θρησκεία, διάφοροι στενόμνυαλοι.  Προσωπικά θεωρώ οτι εν μέρει ήθελαν πραγματικά να ΄τσιγκλίσουν' και να προκαλέσουν τις αντιδράσεις των ανθρώπων στο Βατικανό, επειδή κάποιος έπρεπε να το κάνει.  Να τους ξεκουνήσει δηλαδή κάπως, προκειμένου να δουν οτι έξω υπάρχουν και άτομα που ξέρουν βασικά να διαχωρίζουν την εκκλησία απο την θρησκεία, αλλά και την θρησκοληψία, απο την πίστη του απλού λαού.

Η ταινία βρύθει μαύρου χιούμορ και η μια σκηνή είναι καλύτερη απο την άλλη.  Θυμάμαι είχε τύχει να την δω μια μέρα που ήμουν στη δουλειά, αλλά δεν πατούσε ψυχή και γελούσα μόνη μου (μέχρι που μπήκε πελάτης και εγω ακόμα γελούσα, ρεζίλι δηλαδή!).  Υπάρχουν σκηνές που τις διηγούμαι σε φίλους και σκάνε στα γέλια χωρίς καν να τις έχουν δει.  Όλοι τους είναι εκπληκτικοί και δε κολλάνε πουθενά, προκειμένου να προσφέρουν απλόχερα αυτό το φλεγματικό χιούμορ που κάνει 'τζιζ'. 

Ειλικρινά αν δε γελάσετε με το θέατρο του παραλόγου που θα δείτε, δε ξέρω με τι άλλο θα μπορέσετε!.  Οπότε εάν έχετε όρεξη για καλό και σαρωτικό χιουμορ, με μπόλικες δόσεις υπερβολής που όμως τόοοοσο πολυ του πάει, δεν έχετε παρά να δείτε το The Life of Brian.  31 χρόνια μετά απο την πρώτη της προβολή, εξακολουθεί να θεωρείται μια απο τις κορυφαίες κωμωδίες ever!.

http://www.youtube.com/watch?v=pUMK9TwOHcg 

Η TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 21:00, Η Συμμορία των Έντεκα, με George Clooney,Brad Pitt, Matt Damon, Andi Garcia, Julia Roberts.  Ριμέϊκ παλαιότερης ταινίας, με πρωταγωνιστές την αφρόκρεμα του Hollywood.  Μια ομάδα ταλαντούχων κλεφτών αποφασίζει να 'χτυπήσει'τα τρια μεγαλύτερα καζίνο του Las Vegas ταυτόχρονα, με τη λεία να ανέρχεται στα 150 εκατομμύρια δολάρια.  Περιπετειότατη περιπέτεια η οποία είχε προκαλέσει πάταγο όταν βγήκε στις αίθουσες.  Αργότερα βγήκαν ακόμα δυο συνέχειες και κάπου εκεί το όνειρο τελείωσε...

Αύριο έχουμε νέα ταινιούλα, οπότε ξέρετε, stay tuned!:)

Byezzzzz!!

Harry Potter and the Deathly Hallows, part 1: Μακράν καλύτερο απο το βιβλίο....

NEW ARRIVAL

Χαίρετε, χαίρετε!.  Χτές σας είπα οτι σήμερα θα ανεβάσω τον Harry ήταν δεν ήταν καλός, προκειμένου να καταλάβετε οσοι δεν το έχετε δει ακόμη, στο περίπου τουλάχιστον, τι συμβαίνει.  Επίσης αποφάσισα να εγκαινιάσω ακόμα μια στήλη (ας πούμε!), με την ονομασία NEW ARRIVAL και το οποίο βασικά θα το γράφω κάθε φορά που θα ανφέρομαι σε κάποια καινούργια ταινία, είτε αυτή παίζεται στον κινηματογράφο, είτε έχει βγεί πρόσφατα σε dvd.  Έτσι για να είναι ικανοποιημένοι όλοι, μιας που μου ζητήθηκε να ανεβάζω και πιο νέες κυκλοφορίες.  So θα υπάρχει μια ποικιλία ανάμεσα σε καινούργιες και πιο παλιές, προκειμένου να είναι όλοι happy :)

Λοιπόν για όσους δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία, θα πω δυο λογάκια σχετικά με το story, αν και μετά απο τον βομβαρδισμό των καναλιών με το trailer, θα έχετε καταλάβει τι παίζει.

Μετά λοιπόν απο τον θάνατο του Dumbledore, ο Voldemort έχει ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις του και επιχειρεί για μια ακόμη φορά να κυριαρχήσει σε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μονο των μάγων, αλλά και των υπόλοιπων ανθρώπων.  Ο Harry, o Ron και η Hermione ξεκινούν ένα μεγάλο ταξίδι, σε μια αναζήτηση των Πεμπτουσιωτών με τη βοήθεια των οποίων ο λόρδος Βόλντεμορτ έχει καταφέρει να σπάσει τη ψυχή του σε επτά κομμάτια και έτσι να είναι σχεδόν ακατόρθωτο για τους αντιπάλους του να τον νικήσουν.  Οι δυο πλευρές συγκεντρώνουν δυνάμεις και προετοιμάζονται για την υπέρτατη μάχη, την οποία όοοοολοι μαζί θα παρακολουθήσουμε το καλοκαιράκι.

Το πρώτο part τις ταινίας, μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.  Η αλήθεια είναι πως όταν είχα διαβάσει το βιβλίο, ήμουν απο τις πρώτες που το είχε....θάψει, γιατί πολύ απλά μου έδινε την εντύπωση οτι η συγγραφέας, απλά προσπαθούσε να δώσει ένα τέλος και τραβούσε την ιστορία απο τα μαλλιά.  Για τον λόγο αυτό θεωρώ οτι όσοι δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία, θα την απολαύσουν λίγο περισσότερο, απο εκείνους που το διάβασαν.  Βέβαια δε μπορώ να παραλείψω και το γεγονός οτι η μεταφορά του τελευταίου βιβλίου, ήταν μια πολυ ευχάριστη έκπληξη για εμένα, γιατί έσβησε (έστω προσωρινά) το κακό για εμένα βιβλίο, απο το μυαλό μου.  Η βασική μου αντίθεση ήταν η εμφάνιση των Κλήρων του Θανάτου, για τους οποίους δεν είχαμε ουσιαστικά καμία αναφορά στα προηγούμενα βιβλία, οπότε θεώρησα πολύ περίεργο το γεγονός οτι στο τελευταίο βιβλίο, εμφανίζεται μια ολόκληρη, νέα ιστορία με αποτέλεσμα το κυνήγι των Πεμπτουσιωτών να μείνει στην....κατάψυξη!.  Παρόλα αυτά και σε αυτό η ταινία κατάφερε να ισορροπήσει τα πράγματα και τελικά να παρουσίασει μια πολυ φυσική εξέλιξη της ιστορίας.

Στο μεγαλύτερο μέρος της η ταινία δε απαρτίζεται απο μάχες, ξόρκια και κατάρες.  Οχι οτι δεν υπάρχουν, αλλά για μια ακόμη φορά το trailer είναι ελαφρώς παραπλανητικό.  Προσωπικά είχα την αίσθηση οτι θα γίνεται πανικός, κάτι που τελικά δε συμβαίνει.  Βέβαια αυτό δε σημαίνει οτι η ταινία δεν είναι καλή.  Ίσα ίσα, θα έλεγα οτι αποτελεί το τέλειο προοίμιο και την καλύτερη προετοιμασία των θεατών για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει και που αυτή τη φορά, θα απαιτώ να είναι ανελέητο.  Σε πολλά σημεία που θύμισε έντονα τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών, κυρίως όσων αφορά τις τοποθεσίες στις οποίες έχει γυριστεί το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.  Αυτό που μου έκανε εντύπωση (και μου άρεσε), ήταν οτι δίνεται ιδιαίτερη βάση στην ανάπτυξη των τριών βασικών ηρώων, Ρον-Χαρυ-Ερμιόνη.  Έχουμε έτσι τη δυνατότητα να γίνουμε θεατές στην ξαφνική τους 'ενηλικίωση' λόγω των καταστάσεων, αλλά και της φιλίας του που δοκιμάζεται πλέον στον κόσμο έξω απο το Χογκουαρτς.  Είναι γεγονός οτι το Χογκουαρτς δε το βλέπουμε καθόλου κατα τη διάρκεια της ταινίας, ενώ αντιθέτως τα περισσότερα πλάνα είναι γυρισμένα σε δάση, βουνα, ποτάμια και λίμνες, καθώς και μέσα στο Λονδίνο.

Όπως ανέφερα και πριν, μερικές μικρο-μάχες δε λείπουν και είναι έτσι κι αλλιώς απαραίτητες, ιδίως επειδή λειτουργούν στα πλαίσια μιας μεταβατικής ταινίας.  Η αλήθεια είναι όμως οτι και αυτές που υπάρχουν είναι αρκετα σοκαριστικές, αφού πλέον τα πράγματα έχουν γίνει πολυ σκοτεινά και κάπως μακάβρια στη ταινία.  Φυσική εξέλιξη θα μου πείτε και θα συμφωνήσω απόλυτα.  

Στα πλαίσια του σκοτεινού και της διαρκούς απειλής, καλούνται να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους και οι ηθοποιοί.  Άλλοι με μεγαλύτερη και άλλοι με μικρότερη επιτυχία.  Ο Χαρυ όπως πάντα είναι λίγο....δισκοίλιος (ε συγγνώμη αλλα είναι!), αλλά προσπαθεί μωρε και βγάζει και γέλιο, οπότε τον συγχωρώ.  Η Ερμιόνη είναι πολυ καλή, αλλά δε τρελάθηκα κιόλας, ενω ο Ρον ο οποίος έχει γίνει και τούμπανο!!, μου άρεσε περισσότερο απο όλους, γιατί είχε και μερικές έντονες σκηνές στις οποίες ανέβηκαν οι τόνοι και ήταν πράγματι πολυ καλός.  Τώρα για Σνεϊπ, Βολντεμορτ και λοιπους δε μπορώ να πω και πολλά, μιας που η ταινία επικεντρώνεται κατά κύριω λόγο στους τρεις φίλους.

Γενικά η ταινία ήταν πολυ καλή, μετρημένη, με το κάθε πράγμα σε σωστή δόση.  Επίσης έχει και αρκετές σκηνές που βγάζουν γέλιο, οχι βεβιασμένο, γιατί πραγματικά είναι χιουμοριστικές.  Τα τοπία είναι εξαιρετικά και φαίνεται οτι όλοι έχουν παλέψει για ένα πολυ καλό αποτέλεσμα.  Μια απο τις αγαπημένες μου στιγμές, ήταν η περιγραφή της ιστορίας που βρίσκεται πίσω απο τους Κλήρους του Θανάτου (Deathly Hallows) η οποία αναπαριστάται με ένα πολύ καλλιτεχνικό και όμορφο τρόπο στη ταινία.  

Συμπέρασμα: όσοι είστε Harrypotterikoi να πάτε αμέσως να την δείτε και σίγουρα θα ικανοποιηθείτε.  Είναι πραγματικά η καλύτερη προετοιμασία για αυτό που (ελπίζω) οτι θα δούμε το καλοκαίρι.  Προβλέπεται να γίνει ΜΑΚΕΛΕΙΟ!.

http://www.youtube.com/watch?v=_EC2tmFVNNE

Πληροφοριακά αναφέρω οτι το παραπάνω trailer έχει και σκηνές παο το επόμενο part, καθώς τώρα που το έβλεπα συνειδητοποίησα οτι δε τις είδα χτές.  Και μάλιστα φαίνεται να είναι οι καλύτερες!. Υeah!!

H ΤV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 22:00, Το κυνήγι της ευτυχίας, με τον Will Smith.  Αμερικάνικο μελόδραμα, με τον Smith στον ρόλο ενός πατέρα που αγωνίζεται να μεγαλώσει τον γιο του (οπού στην ταινία παίζεται απο τον πραγματικό του γιο!) αντιμετωπίζοντας ενα σωρό πλοβλήματα και ψάχντοντας απελπισμένα να βρει δουλειά.  Πολυ συγκινητική ταινία και ο Smith εξαιρετικός, αν και την παράσταση κλέβει ο τοοοοσο γλυκός γιος του.

ALTER: 02:00, Ray, με τον Jamie Fox να πρωταγωνιστεί και να ερμηνεύει τον θρυλικό τραγουδιστή της σόουλ, Ray Charles.  Πρόκειται για την βιογραφία του, για την οποία μάλιστα ο Fox κέρδισε και το Oscar 'A ανδρικού ρόλου.

STAR: 2:30, Μοναχικές Καρδιές, με John Travolta, Scarlet Johansson.  Δραματική ταινία (μιλάμε πολυ δράμα σήμερα) με πολυ καλές ερμηνείες.  Μετά τον θάνατο της μητέρας της, η Περσι επιστρέφει στο σπίτι της, οπού και ανακαλύπτει οτι η μητέρα της στεγάζει δυο αλκοολικούς τύπους.  Σύντομα και οι τρεις θα γίνουν φίλοι, αφού η Περσι θα πάρει την απόφαση να μοιραστεί το σπίτι μαζί τους...

Adios amigos!

Gegen die Wand (a.k.a Head-On): Για εμένα απλά....Μαζί Ποτέ

Σήμερα αγαπητά μου παιδιά, η ταινιούλα θα ανέβει κομματάκι νωρίτερα, μιας που ο Harry Potter με περιμένει να πάω να τον δω και μετά απο την απογοήτευση της προηγούμενης ταινίας, ελπίζω αυτή να με αποζημιώσει.  Θα δείξει....Πάντως αύριο θα κάνω μια εξαιρεσούλα και θα σας πω μέσα απο το blogaki για την ταινία, είτε μου άρεσε, είτε οχι.  Στα δικά μας τώρα.  Την ταινία του τίτλου, μου την πρότινε μια φίλη και μάλιστα μου είχε τονίσει να την δω άμεσα.  Επειδή λοιπόν όσες ταινίες μου έχει προτίνει, έχουν αποδειχτεί εξαιρετικές, είπα να δω και τη συγκεκριμένη και φυσικά δεν έμεινα ανικανοποίητη....

Καταρχάς να πω ενα μεγάλο μπράβο (ΜΠΡΑΒΟ!) στον ελληνικό τίτλο που έχει δωθεί στη ταινία.  'Μαζί Ποτέ', είναι ακριβώς οι δυο λέξεις που χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη κατάσταση που βιώνουν δυο άνθρωποι.  Βέβαια είναι και κάτι που έτσι κι αλλιώς έχουμε σκεφτεί όλοι μας λίγο πολυ για πράγματα που βιώνουμε και στη πραγμαική μας ζωή.  Μαζί ποτέ, είτε αφορά τον άνθρωπό μας, κάποιον φίλο ή ακόμα και αυτόν που νομίζουμε οτι είναι ο άνθρωπός μας.  Και νομίζω οτι αυτί ακριβώς κάνει την ταινία τόσο καλή.  Το γεγονός οτι 'πάσχει' απο έναν πολυ έντονο ρεαλισμό, ο οποίος και ταιριάζει άνετα στον καθένα μας....
Ο Cahit είναι ένας Τούρκος ο οποίος ζεί στη Γερμανία, ή μάλλον δε ζει ακριβώς.  Είναι αλκοολικός και μπλεγμένος με ναρκωτικά και στην αρχή της ταινίας τον βλέπουμενα σκέφτεται πολυ σοβαρά να βάλει τέλος στη ζωή του.  Μην έχοντας ουσιαστικά κανέναν, θεωρεί οτι η μόνη του λύτρωση, είναι ο θάνατος.  Μια μέρα θα γνωρίσει μια μυστήρια πιτσιρίκα (αυτός 40, εκείνη 20) την Sibel, η οποία σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ξεφύγει απο το καταπιεστικό περιβάλλον των Τούρκων γονιών της, αλλά και του σκληρού αδερφού της, ζητάει απο τον Cahit να την παντρευτεί προκειμένου να καταφέρει να φύγει απο το σπίτι και να ζήσει ελεύθερη.  Εκείνος αρχικά αρνείται και πολυ απλά η Sibel προσπαθεί να αυτοκτονήσει....μπροστά του, για να τον μεταπίσει.  Ο ίδιος βλέποντας οτι δεν έχει άλλη επιλογή (εν μέρει βλέποντας και τον εαυτό του στην κοπέλα) αποφασίζει να παίξει το παιχνίδι της και να την παντρευτεί προκειμένου η ίδια να κάνει τη χάρη στους γονείς της (που επιμένουν να πάρει Τούρκο) και να μπορέσει έτσι πιο εύκολα να αποδεσμευθεί απο αυτούς.  Στη πορεία βέβαια τα πράγματα θα αλλάξουν, αφού η αγάπη που θα γεννηθεί ανάμεσα τους θα είναι έτσι όπως πρέπει να είναι η κάθε αγάπη: δυνατή, σκληρή και τελικά....μαζί ή και ποτέ μαζί....
Γενικά όπως και θα έχετε καταλάβει, βασικό θέμα της ταινίας είναι η σχέση ανάμεσα σε αυτούς τους-οχι και τόσο διαφορετικούς τελικά-ανθρώπους.  Η γνωριμία τους ξεκινάει με τον πλέον ανορθόδοξο τρόπο και όμως στη συνέχεια μοιάζουν να είναι εξαρτημένοι ο ένας απο τον άλλον, αλλά χωρίς να το έχουν καταλάβει ακόμα οι ίδιοι.  H σχέση τους περνάει δια πυρός και σιδήρου και κατά έναν περίεργο τρόπο φαίνεται να είναι αυτό που και οι δυο χρειάζονταν, προκειμένου να επιστρέψουν και πάλι στη ζωή.  Μέσα απο τις δυσκολίες θα καταφέρουν να βρούν τους πραγματικούς τους εαυτούς, αλλά φυσικά όπως κάθε τι σε τούτο το κόσμο, θα πρέπει να θυσιάσουν και κάτι.
Η σχέση τους και η αγάπη που βιώνουν δεν είναι σε καμία περίπτωση συνηθισμένη, αλλά αυτο είναι και το μαγικό.  Το γεγονός οτι μέσα απο τις αντιξοότητες καταφέρνουν να έρθουν κοντά, είναι κάτι το εκπληκτικό.  Είναι αρκετά σκληρά όλα αυτά που συμβαίνουν και στους δυο, ναρκωτικά, ποτό, ξυλοδαρμοί, μια ζωή μέχρι εκείνη τη στιγμή απόλυτα μίζερη.  Παρόλα αυτά το παιχνίδι για την απελευθέρωση της Sibel καταλήγει σε προσωπική εσωτερική απελευθέρωση και των δυο, απο τις καταστάσεις που τους κρατάνε πίσω.  Βγαίνουν πιο δυνατοί και πλέον, φαίνεται οτι ο ένας είναι πλασμένος για τον άλλο.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Cahit θα αναγνωρίσετε όσοι έχετε δει το Soul Kitchen, τον ηθοποιό που υποδυόταν τον τρελό μάγειρα, Birol Unel ο οποίος είναι υποδειγματικός στο ρόλο του παρακμιακού και κατεστραμένου βασικά, ανθρώπου.  Η κοπέλα που παίζει την Sibel, η Sibel Kekilli είναι πολυ καλή επίσης και ομολογώ πως αν και αρχικά δε τρελάθηκα, στη συνέχει η χημεία που δημιουργήθηκε μεταξύ τους, ήταν πολυ πολυ όμορφη.
Μιλάμε λοιπόν για μια δραματική-κοινωνική ταινία, με αρκετό ψυχοπλάκωμα, κλάμα (για εμάς τις ευαισθητούλες :P) και εξαιρετικές ερμηνείες, αφού έτσι κι αλλιώς πάνω σε αυτές βασίζεται ολόκληρη η ταινία.  Εαν θέλετε να δείτε (ξανά) μια διαφορετική ιστορία αγάπης και μίσους (συνήθως αυτά πάνε μαζί, έτσι δε λένε;), τότε δείτε την, γιατί παρά τη σκληρότητά της, είναι άπειρα τρυφερή και συγκινητική, ιδιαίτερα όσο πλησιάζει προς το τέλος.

http://www.youtube.com/watch?v=OoEskub6VdY

Η TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: Η μέρα του παιδιού σήμερα.  Στις 21:00, Μαδαγασκάρη.  Προσωπικά το αγαπώ αυτό το animation.  Μια ομάδα ζώων ενός ζωολογηκού κήπου μπλέκει σε μια τεράστια περιπέτεια, όταν μετά απο ένα λάθος καταλήγει στα δάση της εξωτικής....Μαδαγασκάρης.  Melman, i love you!.

STAR: Στις 22:45, Οι Αρειανοί επιτίθενται, με τους Danni de Vito, Jack Nickolson, Natalie Portman,Pierce Brosnan κ.α. Τρελή κωμωδία φαντασία, απο τον αξεπέραστο Tim Burton.  Oι Αρειανοί καταφτάνουν στην Αμερική, αλλά δε φαίνεται να τρέφουν και τόσο ειρηνικά αισθήματα.  Απο'κει και πέρα....απλά το χάος!!.

Byezzzzz!!!

 

Κυνόδοντας: Μια διαστροφική ματιά στο θεσμό της οικογένειας....

Χαίρεται, χαίρεται!.  Σήμερα σειρά έχει μα ελληνική ταινία και γεγονός είναι πως συγκινούμαι διότι έχω την αίσθηση οτι είναι η πρώτη ελληνική ταινία που ανεβάζω στο blogaki.  Και τι ταινία ε;.  Κατευθείαν στα βαριά (και τα βαθιά) θα σας ρίξω και μάλιστα χωρίς ανάσα.  Πριν καν ξεκινήσω, θα πω ένα πράγμα:  όσοι δε μπορούν τις διαστροφικές, σκληρές, ανώμαλες (ο ναι ναι!) και ιδιαίτερα ευφϋείς ταινίες, παρακαλούνται να σταματήσουν κάπου εδω την ανάγνωση, διότι είμαι σίγουρη οτι εαν με πετύχετε σε κάναν δρόμο τις προσεχείς μέρες, σίγουρα θα με λιντσάρετε.  Οι υπόλοιποι (οι οποίοι προφανώς είστε και πολύ θαρραλέοι) μπορείται να rollarete και να μπείτε έστω λιγάκι στο νόημα της συγκεκριμένης ταινίας, μέσα απο την προσπάθεια που θα κάνω, να αναλύσω και εγω η καημένη, ο,τι κατάλαβα.

Ειλικρινά δε ξέρω τι να πρωτοπώ για τον Κυνόδοντα.  Η πρώτη μου απορία από όταν απλά είχα ακούσει το όνομά της, χωρίς να την έχω δει, ήταν το ποιά σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στο poster της ταινίας και τον τίτλο της.  Και κατέληξα στο εξής: αυτή η ταινία δεν έχει μόνο μια ερμηνεία, αλλά πολλαπλές, κάτι που φυσικά εξαρτάται από το πως θα εκλάβει το κάθε πράγμα, αυτός που θα την δει.  Προσωπικά όσες απορίες μου γεννήθηκαν βλέποντάς την, άλλες τόσες διαφορετικές ερμηνείες μου περάσαν την ίδια στιγμή απο το μυαλό, σχετικά με το τι θέλει να πει ο....σκηνοθέτης.  Ο οποίος λέγεται Γιώργος Λάνθιμος.  Δε τον είχα ξανακούσει, αλλά τώρα νομίζω οτι δε θα τον ξεχάσω ποτέ, μετά απο αυτή του την ταινία...
Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, εκτυλίσεται μέσα σε ένα περιφραγμένο οικόπεδο, το οποίο  απαρτίζεται από ενα σπίτι, έναν μεγάλο κήπο και μια πισίνα.  Εκεί συναντάμε μια οικογένεια: μπαμπάς, μαμά, μεγάλη αδερφή, μεσαίος αδερφός και μικρή αδερφή.  Τα normal πράγματα σταματάνε κάπου εδώ.  Απο εκεί και πέρα γινόμαστε μάρτυρες μιας απίστευτα σουρεαλιστικής και κυριολεκτικά διεστραμένης κατάστασης, η οποία έχει βασικά δημιουργηθεί από τους γονείς.  Οι γονείς λοιπόν έχουν αποφασίσει να κρατούν τα παιδιά μέσα στο χώρο του σπιτιού, χωρίς αυτά να έχουν βγεί ποτέ στον έξω κόσμο.  Οι γονείς είναι εκείνοι που φροντίζουν για την μόρφωσή τους (και καλά) και τη δημιουργία του πλασματικού κόσμου μέσα στον οποίο έχουν φυλακίσει, τα ίδια τους τα παιδιά.
Δε ξέρω τι μπορεί να φαντάζεστε σχετικά με τον τρόπο με το οποίο ζούν αυτά τα παιδιά.  Αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι εάν υπήρχε η Κόλαση επι γης, θα ήταν κάπως έτσι.  Η καταπίεση και ο φόβος, τα οποία έμμεσα ασκούνται πάνω τους από τους γονείς τους, είναι τραγικά.  Τα παιδιά αυτά έχουν παντελή έλλειψη, ως προς τι σημαίνει πραγματικός κόσμος.  Τα ζομπι, νομίζουν οτι είναι μικρά, κίτρινα λουλούδια και οτι το πιο απειλητικό ζώο, το οποίο μπορεί να τα κατασπαράξει είναι η...γάτα.  Νομίζουν οτι τα αεροπλάνα που πετάνε στον ουρανό είναι παιχνίδια και οτι η θάλασσα είναι έπιπλο για να καθόμαστε.  Όλα αυτά βεβαίως, γιατί έτσι τα έχουν διδαχθεί από τους γονείς τους, αφού ποτέ δεν έχουν έρθει σε επαφή με άλλους ανθρώπους.  H μόνη σύνδεση που έχουν με τον εξω κόσμο, είναι μια κοπέλα που φέρνει ο πατέρας στο σπίτι, προκειμένου να ικανοποιεί τις σεξουαλικές ορμές του γιού, αλλά ακόμα και αυτή είναι δασκαλεμένη να ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες, προκειμένου να μην αποκαλύψει τίποτε από τον κόσμο, έξω από τον φράχτη.
Έχω δει αρκετές περίεργες ταινίες κατά καιρούς που με έχουν σοκάρει και σημαδέψει ως έναν βαθμό.  Ο Κυνόδοντας μπορεί άνετα να τοποθετηθεί για εμένα στο top 5 τέτοιων ταινίων.  Η αλήθεια είναι οτι δε με ενόχλησε τόσο η σωματική βία που υπάρχει σε πολλές στιγμές, οσο ο ψυχολογικός βιασμός των χαρακτήρων.  Νοιώθεις κυριολεκτικά πόνο βλέποντας τι περνάνε τα παιδιά, στα χέρια των γονειών-δυνάστεων.  Ομολογώ οτι μου ήταν δύσκολο να την παρακολουθήσω μέχρι τέλους, διότι με είχε αποροφήσει τόσο πολύ όλη αυτή η (χωρίς λόγο) διαστροφή και σκληρότητα που έβγαζε, ώστε συνειδητοποίησα οτι σε κάποιες φάσεις έβγαζα μόνη μου επιφωνήματα πανικού και κενής απορίας.  Όταν όμως αναφέρομαι στη-χωρίς λόγο- κατάσταση, δεν εννοώ οτι αυτό που βλέπουμε είναι άνευ σημασίας και επομένως και ο σκηνοθέτης για τα σίδερα (αν και απ'οτι είδα πάρα πολλοί είναι εκείνοι που την κατηγόρησαν και την απαξίωσαν όσο δε πάει).  Αυτό που εννοώ είναι οτι ο λόγος για τον οποίο γίνονται όλα αυτά, παραμένει ουσιαστικά κρυφός.  Υποπτεύομαι οτι ο σκηνοθέτης επιθυμούσε όοοοολοι εμείς, να αποδώσουμε τη δική μας εμηνεία, ως προ το γιατί οι γονείς κάνουν αυτά που κάνουν και νομίζω οτι δε πέφτω και πολυ έξω.  Προσωπικά σε γενικές γραμμές η ταινία μου θύμισε πολυ έντονα την ταινία, Funny Games, στην οποία (όσοι δεν έχουν δει) δυο νεαροί κρατούν υπο ομηρία μια τριμελή οικογένεια, βάζοντάς τους να κάνουν διάφορα εξευτελιστικά πράγματα, χωρίς όμως κανέναν προφανή λόγο.  Έτσι απλά θέλουν να παίξουν, αλλά αντι για κούκλες επιλέγουν αληθινούς ανθρώπους.  Έτσι και εδω η δική μου εκτίμηση του πράγματος, είναι οτι οι γονείς δε συμπεριφέρονται με τον τρόπο αυτό, επειδή θέλουν να προστατέψουν να παιδιά τους απο τον σκληρό κόσμο που τα περιμένει έξω.  Εξάλλου ο κόσμος του σπιτιού, είναι μακράν χειρότερος....Θεωρώ λοιπόν οτι το κάνουν.....έτσι.  Γιατί μπορούν και γιατί κανέις δε γνωρίζει, προκειμένου να τους σταματήσει.  Και νομίζω οτι αυτό είναι και το πιο τρομακτικό.  Το γεγονός οτι όλα αυτά γίνονται χωρίς κανέναν λόγο και χωρίς καμιά αιτία.  H ωμότητα σε όλο της το μεγαλείο....
Νομίζω οτι η ταινία αυτή είναι απο πολλές πλευρές, η πρώτη στο είδος της για τα ελληνικά πάντα δεδομένα, όπως ήταν και το Κακό (για τους δικούς του βεβαίως λόγους).  Είναι must-see για τους σινεφιλ, και για αυτούς που τους αρέσει να πειραματίζονται με τις ταινίες, αλλά δεν είναι για όλους εκείνους που εκθιάζουν όλες εκείνες τις ελληνικές ταινίες του σωρού, που ακόμα και το γέλιο πρέπει να προσπαθήσουν υπερβολικά για να στο βγάλουν.  Δε ξέρω γιατί ο Κυνόδοντας πήρε τόσες κακές κριτικές από τους απλούς θεατές, αλλά νομίζω οτι όλοι αυτοί υποστηρίζουν τις γελοιότητες όπου απαραιτήτως πρέπει να υπάρχει μια γκόμενα με μεγάλα βυζιά και ολίγον αφελής, πολύ κυνηγητό (για όλους τους λάθος λόγους) και κάτι ερμηνείες που θα έκαναν ακόμα και παιδάκι να αισθάνεται οτι το δουλεύουν ψιλό γαζί.  Το βρίσκω λογικό σε κάποιον να μην αρέσει, είναι φυσικό.  Αλλά το βρίσκω τουλάχιστον ηλίθιο να αποκαλείς μια ταινία μαλακία και δε ξέρω κι εγω τι άλλο.  Ναι, φαντάζομαι οτι ελληνικές ταινίες όπως το I Love Karditsa κ.λ.π θα έπαιρναν το εισιτήριο για το Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης όπως ο Κυνόδοντας.  Σίγουρα πράγματα...

http://www.youtube.com/watch?v=JgHiWaovhrA&feature=related
Εγω λέω μόνο ενα μεγάλο μπράβο.  Πολλές φορές η τέχνη δε μας χαϊδεύει τα αυτιά, ούτε είναι γεμάτη από ουράνια τόξα και πουπουλένια σύννεφα.  Είναι ωμή, αμίλικτη και σκληρή.  Όπως και η ίδια η ζωή....
Be open minded....

Η TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: The Dark Knight, παίζεται τώρα.  Ο Ledger σε ρεσιτάλ ερμηνείας ως Joker και ο δεύτερος στην ιστορία ηθοποιός που κερδίζει το χρυσο αγαλματίδιο μετά θάνατον.  Παίζεται τώρα...τρέξτε!!

ANT1: 23:00, Συνήθεις Ύποπτοι, με Kevin Spacey, Benicio del Toro, Stephen Baldwin, Chazz Palminteri.  Τα είπαμε χτές.  Δυνατή περιπέτεια, με εξαιρετικό cast, γρήγορη πλοκή και φοβερό φινάλε.  Μη τη χάσετε!.

ΕΤ1: 00:00, Η λεμονιά, σύγχρονο δράμα, σχετικά με τους αγώνες των ανθρώπων για την ζωή, μέσα απο τη διαμάχη ανάμεσα σε Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς, με επίκεντρο τη προσπάθεια μιας Παλαιστίνιας γυναίκας, μόνης, να διατηρήσει τις λεμονιές της, την ίδια στιγμή που ο Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, επιδιώκει να χτίσει ενα μεγαλοπρεπές σπίτι, στην άλλη πλευρά του φράχτη με τις λεμονίες, οπου υπάρχει ισραηλινό έδαφος.

The Usual Suspects: Who is Keyser Soze?.

Ηey,hey τι κάνουμε boys and girls??.  Ελπίζω να έχει μείνει κανείς που με διαβάζει, μετά απο την χθεσινή ταινία και να μην την 'κάνατε' όλοι με ελαφρά, μετά το σοκ!.  Σας το είχα πει οτι είναι για λίγο περίεργα μυαλά, αφού ήταν τελέιως φευγάτη!.  Άντε σήμερα θα σας κάνω τη χάρη και θα βάλω μια normal ταινιούλα, την οποία θα μπορέσετε να δείτε και αύριο στον ANT1.  Mα πόσο σας προσέχω τέλος πάντων;.

Σίγουρα μια απο τις καλύτερες ταινίες γκανγκστεροεγκληματικές (ουφ!) που έχω δει, αλλά και μια απο τις πολυ καλές ταινίες που έχω δει γενικότερα.  Και βασικά πως θα μπορούσε να μην είναι αφού απαρτίζεται απο ένα πολύ δυνατό cast το οποίο έχει δέσει απόλυτα και έχει αποδώσει και τα μέγιστα στη ταινία.  Μιλάμε για ηθοποιούς όπως ο Kevin Spacey (αγαπάμε πολυυυυ), ο Gabriel Byrne (επίσης), ο Chazz Palminteri (γνωστός απο ρόλους που ερμηνεύει κατά κύριω λόγο σε γκανγκστερικές ταινίες), αλλά και ο Stephen Baldwin (ένας απο τους αδεφούς Baldwin, κατά την άποψη μου οχι και ιδιαίτερα ταλαντούχος, με εξαίρεση τη συγκεκριμένη ταινία στην οποία είναι καλός) και φυσικά ο Benicio del Toro (hot!).
Μετά απο την κατάλειψη ενός φορτηγού στη Νεα Υορκη, πέντε άνδρες συλλαμβάνονται και ανακρίνονται απο την αστυνομία.  Στη συνέχεια και αφού κανείς δε φαίνεται να είναι ένοχος, αποφασίζουν να καταστρώσουν ένα σχέδιο προκειμένου να εκδικηθούν την αστυνομία.  Κάπου εκεί το πράγμα θα στραβώσει πολυ και 27 άντρες θα καταλήξουν νεκροί πάνω σε ένα πλοίο.  Τότε θα αρχίσουν να κυκλοφορούν φήμες, για έναν περιβόητο κακοποιό, τον Kayzer Soze, ο οποίος λόγω της απίστευτης σκληρότητας και του βίαιου χαρακτήρα του, έχει μετατραπεί σε κάτι σαν urban legend, με αποτέλεσμα ακόμα και η αναφορά του ονόματός του να προκαλεί πανικό.  Όμως και η συμμορία πλέον των πέντε ανδρών θα νοιώσει οτι βρίσκεται σε τρομερά ευάλωτη θέση, καθώς κατά το παρελθόν ο καθένας απο αυτούς είχε έρθει σε σύγκρουση με τον Soze, χωρίς ουσιαστικά ποτέ να δούν το πραγματικό του πρόσωπο.  Ένας εχθρός είναι επικίνδυνος.  Ένας εχθρός όμως χωρίς πρόσωπο, είναι θανατηφόρος.
Είναι γεγονός οτι πάνω σε αυτήν την ταινία έχουν στηριχθεί πλέον πάμπολες αναλόγου ύφους (χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία) ταινίες.  Η επιτυχία του Usual Suspects οφείλεται για εμένα σε δυο πράγματα.  Το πρώτο είναι η επιλογή των ηθοποιών.  Έχουν καταφέρει να αποτελούν μια συμμορία με τα όλα της.  Ο καθένας κατέχει το δικό του πόστο και επιτελεί το δικό του έργο, για το προσωπικό τους βέβαια όφελος.  Υπάρχει ο έξυπνος της υπόθεσης, ο λίγο γυναικάς, ο κάπως ουδέτερος, αλλά και ο προβληματικός της υπόθεσης, τον οποίο υποδύεται με τεράααααστια επιτυχία, ο πάντα καλός Kevin Spacey.  Η αρμονία ανάμεσα στου ηθοποιούς είναι τέτοια, που ακόμα και αν κάποιος δεν είναι και τόσο καλός, φαίνεται να αποδίδει ικανοποιητικότατα μέσα στην υπόθεση.  Έτσι κι αλλιώς και η υπόθεση δεν είναι πια κάτι το εξωφρενικά έξυπνο ή κάτι το οποίο αποτελεί αποκάλυψη και δεν το έχουν δει πουθενά αλλού.  Αλλά η διαφορά έγκειται στον τρόπο με τον οποίο έχει στηθεί ολόκληρο το σκηνικό, καθώς και στην πολυ καλή σκηνοθεσία.  Η δράση και το (εννοείται) πολυ κυνηγητό, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε εγκληματικού περιεχομένου ταινίας, που σέβεται τον εαυτό της, οπότε δεν θα βαρεθείτε, αλλά αντιθέτως πιστεύω οτι θα σας αφήσει με το στόμα open!.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό της που την κάνει να ξεχωρίζει ανάμεσα στις τόσες άλλες (και είναι πολλές) είναι ο τρόπος με τον οποίο κορυφώνεται η δράση και στο τέλος κάνει ένα μεγάλο 'μπαμ!' και σκάει μπροστά σας.  Βασικά δε θα καταλάβετε απο που σας ήρθε και αυτό γιατί το τέλος της ταινίας, είναι απλά επικό!.  Όπως έχετε καταλάβει εκτιμάω ιδιαιτέρως τις ταινίες οι οποίες έχουν ασυνήθιστο και πραγματικά απρόβλεπτο τέλος.  Ε λοιπόν δε θα μπορούσα να ζητήσω (ουτε και να φανταστώ) ένα καλύτερο και πιο επιτυχημένο τέλος, απο αυτό που παρουσιάζει το φιλμ.  Δε θα σας πω κάτι άλλο πάνω σε αυτό, γιατί δε θέλω να σας το χαλάσω (όταν το κάνουν αυτό σε εμένα, να μου λένε το τέλος μιας ταινίας ή το τέλος ενός βιβλίου, είμαι ικανή να τα σπάσω όλα!), απλά θα σας δώσω ένα πολυ μικρό στοιχείο, το οποίο κατά πάσς πιθανότητα να το καταλάβετε αφου τελειώσει η ταινία.  Το μόνο που θα πω είναι πως το τέλος της, έχει διακωμωδηθεί απο μια άλλη ταινία, που αρέσκεται σε τέτοια πράγματα.  Νuff said....
Όσοι δε την έχετε δει ακόμη, να το κάνετε.  ΄Οσοι πάλι την έχετε δει ήδη, δείτε την ακόμα μια φορά (έτσι κι αλλιως την έχει αύριο όπως είπαμε ο ATN1, στις 23:00).  Εγω stadar θα την δω για.....4η φορά.  Yeah...!!

http://www.youtube.com/watch?v=9MjV4EwR7Mg

Και επειδή σήμερα η TV δεν έχει τίποτα το συνταρακτικό (εκτός απο τον V, το οποίο ευτυχώς σας το είχα πει απο χτές), σας χαιρετώ κάπου εδώ και τα λέμε και πάλι αυριο με.....Usual Ssuspects, φυσικά!.

Adios!!

Un chien andalou: Ο Σουρεαλισμός και το Χάος....

Την Κυριακή είχα πάει στα πολυαγαπημένα μου σεμινάρια.  Εκείνο το βράδι περάσαμε στο ρεύμα του σουρεαλισμού και στο πως μεταξύ άλλων τεχνών, εκφράστηκε και στον κινηματογράφο.  Είδαμε αποσπάσματα απο τρεις ταινίες, αλλα προσωπικά το, Un chien andalou, blew my mind away!! (ε πως να το πω στα ελληνικά;).  Οφείλω παρόλα αυτά να προειδοποιήσω απο τώρα, οτι η συγκεκριμένη, μικρή ταινία (μόλις γύρω στα 16 λεπτά διάρκεια) δεν είναι για όλους.  Δηλαδή πραγματικά δεν είναι.  Έχει να κάνει με τελείως σουρεαλιστικά και ασύνδετα (φαινομενικά) κομμάτια και συνεπώς κάποιος που περιμένει να δεί μια ταινία βάση σημερινών προτύπων και σκηνοθεσίας, όχι απλά θα το σιχαθεί, αλλά θα είναι αιώνια προκατειλημένος απένταντι σε ΟΛΕΣ τις ταινίες μιας παλαιότερης εποχής....Όσοι λοιπόν θεωρούν οτι δεν έχουν πρόβλημα να παρακολουθήσουν κάτι πειραματικό εν μέρει και με πολλαπλά νοήματα, μπορούν να συνεχίσουν παρακάτω....

Η ταινία είναι γυρισμένη το 1929 και αν προσέξετε λίγο καλύτερα το poster, θα δείτε ενα πολυ γνωστό όνομα.  Δεν είναι άλλο απο τον γνωστό, σουρεαλιστή ζωγράφο, Salvador Dali!.  Πιο συγκεκριμένα ο Dali μαζί με τον πλέον κλασσικό, σουρεαλιστή σκηνοθέτη, Luis Bunuel, έγραψαν το σενάριο της ταινίας και στη συνέχεια ο Bunuel την σκηνοθέτησε.  Βέβαια όταν μιλάμε για σενάριο στη προκειμένη περίπτωση, δεν αναφερόμαστε (και πως θα μπορούσε άλλωστε;) σε ενα σενάριο, με αρχή, μέση και τέλος, αλλά ούτε και με μια φυσιολογική (εδω γελάνε) και στρωτή υπόθεση.  Δεν υπάρχει συγκεκριμένη υπόθεση, οι ηθοποιοί δεν έχουν ονόματα (είναι η Γυναίκα και ο Άντρας) και γενικότερα το όλο πραγμα σου δίνει την αίσθηση οτι παρακολουθείς το όνειρο κάποιου.  Και μάλιστα δε θα μου έκανε καμία απολύτως εντύπωση εαν αυτός ο κάποιος, ήταν ο Dali.
Η ταινία δε μοιάζει με καμία απο όσες έχετε δει (εκτός κι αν είστε ήδη τύποι που ψάχνεστε, οπότε σίγουρα θα έχετε δει ανάλογες).  Ο Σουρεαλισμός επικεντώνεται σε δυο βασικά χαρακτηριστικά.  Το πρώτο είναι η αντίθεση που θέλει να δείχνει μέσα απο την έκφρασή του, απένταντι στην εκκλησία και την θρησκεία γενικότερα.  Ουσιαστικά βάζει απέναντί του την θρησκεία και κατά κάποιον τρόπο είναι σαν να την ειρωνεύεται και να θέλει να καυτηρίασει τον τρόπο με τον οποίο (ιδιάιτερα εκείνη την εποχή) ασκούσε τρομακτική επιρροή πάνω στους ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούσαν οτι ακόμα και το πιο μικρό τους λάθος, αποτελούσε το εισιτήριο για την Κόλαση και την κατακεραύνωσή τους απο τον Θεό.  Απο την άλλη πλευρά το δεύτερο χαρακτηριστικό που αποτελεί ίσως και τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το ρεύμα του Σουρεαλισμού, είναι η σεξουαλικότητα.  Βλέπουμε έτσι οτι ακόμα και η ίδια η ρίζα του κινήματος αυτού, βρισκόταν στον αντίποδα της θρησκείας, αφού όλοι γνωρίζουμε πόσο μεγάλη αμαρτία και κακό θεωρούνταν οι σεξουαλικές πράξεις, ακόμα και οι σκέψεις.  Πάνω σε αυτό ακριβώς ο Σουρεαλισμός βρήκε πλούσιο έδαφος, προκειμένου να δημιουργηθεί και τελικά να επιρεάσει και αμέτρητους καλλιτέχνες, σε όλες τις μορφές της τέχνης.  Βέβαια ακόμα και για πολυ ανοιχτά μυαλά, ορισμένες φορές οι αναφορές στην σεξουαλικότητα μπορεί να είναι κάπως....περίεργες, αφού συνήθως δεν έχει να κάνει με τη (εντός των πλαισίων) φυσιολογική σεξουαλικότητα, αλλά εκείνη της διαστροφής, όπως σαδομαζοχισμό,φετισχισμό και κάθε μορφή -λαγνείας.
Έτσι λοιπόν και ' Ο Ανδαλουσιανός Σκύλος', αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα καθαρόαιμου Σουρεαλισμού.  Υπάρχουν πολλές αναφορές, τόσο στη θρησκευτική στάση της εποχής, όσο φυσικά και στις σεξουαλικές ορμές, κυρίς του άντρα.  Ο τρόπο με τον οποίο αποδίδονται τα συναισθήματα και οι δράσεις των ηθοποιών δε θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο, παρα σουρεαλιστικός.  Σε ορισμένες στιγμές μάλιστα είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου τον ίδιο τον Dali να σου χαμογελάει πονηρά, κάτω απο το τσιγκελωτό μουστάκι του.  Υπάρχουν πααααρα πολλά νοήματα και μηνύματα που επιδιώκουν οι σουρεαλιστές να περάσουν μέσα απο το φιλμ, που και εμένα αν δε μας τα είχε εξηγήσει ο καθηγητής, δε θα είχα πάρει χαμπάρι για το τι γίνεται και κατά πάσα πιθανότητα να μου είχε κάνει και πολυ άσχημη εντύπωση.  Για τον λόγο αυτό και αποφάσισα να σας πω δυο πράγματα για το ρεύμα του Σουρεαλισμού, προκειμένου να καταλάβετε και εσείς για το τι πραγματικά θέλει να πει και να δείξει αυτή η ταινία.
Εγω την είδα σαν μια τεράστια πρόκληση και πρέπει να πω οτι μου προκλήθηκε μια σχετική ταραχή, όταν πληροφορήθηκα οτι η ταινία είναι του 1929, οχι τόσο για εμένα, αλλά για το πως έγινε δεκτή απο τους ανθρώπους τότε.  Σίγουρα το δικό τους σοκ θα ήταν τεράστιο!.
Θα σας πρότινα να την δείτε (δεν είναι και μεγάλη ρε παιδια!) γιατί είναι εμπειρία φοβερή.  Και έχετε να ερμηνεύσετε ενα σωρό πράγματα, αλλά και να καταλάβετε το σύστημα μια ολόκληρης εποχής και ενός πολυ σημαντικού καλλιτεχνικού κινήματος, το οποίο ας μην ξεχνάμε οτι έχει επιρεάσει γενίες και γενιές καλλιτεχνών, με αξιόλογα μάλιστα έργα.  Προσωπικά, άνετα θα συγκατέλεγα τη συγκεκριμένη ταινία στα κορυφαία δημιουργήματα του σουρεαλιστικού κινηματογράφου.

http://www.youtube.com/watch?v=Qho0CDTMCa0
Στο πιο πάνω link μπορείτε να παρακολουθήσετε και τα 16 λεπτά της ταινίας και σε καλά ανάλυση, οπότε klik it!.

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 02:30, One Crazy Summer, με Demi Moor και John Cusack.  Ευχάριστη, νεανική κωμωδία απο τα παλιά (όταν ακόμη δεν υπήρχα, 1986 παρακαλώ), με πρωτοτυπία στο σενάριο, λόγω της εναλλαγής ηθοποιών και κινουμένων σχεδίων.  Το κακό της υπόθεσης είναι μονο η ώρα, αφού όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι θα βρίσκονται στο 7ο όνειρο και μάλλον μονο εγω θα κάτσω πάλι να τη δώ....Pfff...

Aύριο πάντως εννοείται οτι θα δούμε όλοι V for Vendetta!!!.  Σας το λέω απο τώρα, σε περίπτωση που ανεβάσω ταινιούλα πιο αργά.  Συντονιστείτε στις 21:00 στο Star.  Υeah!!

Τσιου! :)

Die-Welle (a.k.a The Wave): Η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί...

Σπεεερααααα!.  Χαιρετώ και σήμερα σε μια ακόμα blogistikh συνάντησή μας.  Δευτέρα σήμερα και λίγο ξενέρα, αλλά δε βαριέστε, όλα καλά!.  Και αυτό γιατί σήμερις θα προτίνουμε μια ακόμη καλή (κάλλιστη βασικά) ταινιούλα.  Το Κύμα λοιπόν.....που τους πήρε και τους σήκωσε!.

Γερμανική η ταινία, του 2008.  Δεν έχω ιδέα πως την βρήκα και αποφάσισα να τη δω, αλλά χαίρομαι πολυ που τελικά το έκανα γιατί με άφησε με το στόμα ανοιχτό.
O Rainer Wenger εργάζεται ως καθηγητής σε ενα γερμανικό Λύκειο.  Μια μέρα αποφασίζει να θέσει σε εφαρμογή ένα ομολογουμένως προτότυπο πείραμα (μαζί με τους υπόλοιπους καθηγητές) προκειμένου να εξηγήσει μέσα απο αυτό στους μαθητές του, πως λειτουργούν διάφορα πολιτικοκοινωνικά καθεστώτα, όπως δημοκρατία, η αναρχία, η απολυταρχία κ.λ.π.  Ο Rainer λοιπόν είναι υπεύθυνος για το κομμάτι της απολυταρχίας, προκειμένου να καταφέρει να 'περάσει' στους μαθητές του τα χαρακτηριστικά αυτού του καθεστώτος.  Σιγά σιγά και στη προσπάθεια του να τους κάνει να καταλάβουν απόλυτα το πόσο σοβαρό θέμα είναι, αλλά και το πόσο έυκολα μπορεί το πράγμα να ξεφύγει και η ιστορία να επαναληφθεί, χάνεται τελικά και ο ίδιος και η κατάσταση ξεφεύγει απο κάθε έλεγχο.  Μια καινούργια διακτατορία βρίσκεται στα σκαριά και πίσω απο το τιμόνι βρίσκεται το απόλυτο όπλο: μια ομάδα νέων παιδιών.
Η ταινία αποτελεί ουσιαστικά την υλοποίηση της σκέψης που θα μπορούσε ο καθένας απο εμάς να κάνει.  Άραγε θα μπορούσε σήμερα να υπάρξει εάνς δικάτορας;.  Θα ήταν δυνατόν να ζήσει ξανά η ανθρωπότητα την εποχή του Χιτλερ και του Γ' Ράϊχ;.  Η απάντηση που δίνεται μέσα απο την ταινία, είναι απλή και ξεκάθαρη: ναι θα μπορούσε.
Ίσως το πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός οτι τα ολα μπορούν να ξεκινήσουν απο τους νέους ανθρώπους.  Βέβαια, απο που αλλού θα μπορούσαν να ξεκινήσουν;.  Κατά κύριω λόγο τα νεαρά άτομα είναι αυτά τα οποία δοκιμάζονται και διακρίνονται απο μια πιο ευάλωτη πλευρα, και ιδιαίτερα κατά την εφηβική τους ηλικία.  Τα μυαλά τους και η καρδιά τους είναι ακόμα 'απείραχτα', οπότε ο κάθε μεγάλος, είτε είναι γονέας, είτε καθηγητής κ.λ.π θα του φυτέψει και απο έναν σπόρο, το οποίο ίσως βρει πρόσφορο έδαφος, ίσως και όχι.  Ειλικρινά δε ξέρω τι είναι καλύτερο.  Να επιρεάζονται ή οχι;.  Και πώς θα είναι σε θέση να γνωρίζουν τι είναι σωστό και τι λάθος, όταν δεν έχουν ζήσει ποτέ τη φρίκη που μπορεί να προκαλέσει ενα απολυταρχικό καθεστώς;.  Ίσως με τη σωστή καθοδήγηση να μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν αυτά τα πολυ λεπτά ζητήματα.  Τί γίνεται όμως όταν η καθοδήγηση που δέχονται είναι λάθος και ακόμα χειρότερα όταν αυτός που αποτελεί τον οδηγό τους δε το καταλαβαίνει;.  Γίνεται αυτό που θα παρακολουθήσετε στην ταινία.....
Γενικά πάντα θεωρούσα οτι επειδή ακριβώς τα νεαρά μυαλά, είναι πολυ εύπλαστα μπορούν αντίστοιχα να κάνουν θαύματα ή να γκρεμίσουν τα πάντα.  Στη προκειμένη περίπτωση στην τάξη του καθηγητή, συναντάμε δίαφορα είδη εφήβων και αυτό είναι που για εμένα κάνει τη διαφορά.  Υπάρχουν παιδιά εύπιστα, παιδιά που δεν έχουν φίλους και θεωρούν οτι ανήκουν πλέον σε μια ομάδα, παιδιά που μπορούν να εκφράσουν τα άγρια ένστικτά τους στο όνομα μιας κλίκας, αλλά και παιδιά που καταλαβαίνουν απο την αρχή την παγίδα, και γυρνάνε τη πλάτη σε όλο αυτό που βλέπουν να έρχεται.  Και πάλι όμως, δεν είναι τυχαίο το γεγονός οτι τα παιδιά που συνειδητοποιούν το πόσο επικίνδυνα πορεύεται αυτη η σχολική τάξη,, αποτελούν τη μειοψηφία σε σχέση με τους υπόλοιπους.  Όσο για τον καθηγήτη, σίγουρα δεν είχε στο μυαλό του κάτι τέτοιο.  Είναι όμως τόσο ρεαλιστικό και έρχεται τόσο φυσικά το 'κακό', ώστε η ταινία τελειώνει και εμείς ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε πότε έφτασαν τα πράγματα μέχρι εκεί.
Γενικά είναι μια ταινία πολυ δυνατή, σοκαριστική και δείχνει δυστυχώς μια πολυ πικρή αλήθεια.  Το πόσο έυκολα μπορούν να ξεφύγουν τα πράγματα, ακόμα και αν υπάρχει μια αρχικά καλή πρόθεση.  Επίσης αυτό που θα μπορούσα να πω οτι διδάχτηκα απο την ταινία είναι οτι αυτά τα θέματα είναι επικίνδυνα και οτι εαν δεν είσαι πολυ προσεχτικός, τα πάντα μπορεί να έρθουν τούμπα και να καταλήξεις χαμένος.  Και κάτι εξίσου σημαντικό: η Ιστορία μπορεί όντως να επαναληφθεί.  Οχι για καλό πάντα....
Εξαιρετική ταινία, να την δείτε οπωσδήποτε, γιατί σίγουρα θα έχετε να λέτε και εσείς για αυτήν μετά και να την προτείνετε στους επόμενους ;).

http://www.youtube.com/watch?v=eMVMIHoyFXg
Sorry αλλα δε βρήκα με υπότιτλους!

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ΕΤ1: 21:00, Το Κορίτσι που Γυρίζει τις Σελίδες.  Πολυ καλή δραματική ταινία, γαλλικής παραγωγής, με εξαιρετικές ερμηνείες και καθαρό, δρματικό story.  Τα όνειρα μιας νεαρής κοπέλας ως πιανίστρια γίνονται θρύψαλα όταν χάνει την αυτοσυγκέντρωσή της μπροστά σε μια μεγάλη, καταξιωμένη πιανίστρια.  Αρκετα χρόνια μετά οι δρόμοι τους θα ξανασυναντηθούν και η νεαρή κοπέλα, ως γυναίκα πια, θα είναι εκείνη που θα γυρίζει τις παρτιτούρες της μεγάλης πιανίστριας, κατά τη διάρκεια ενός κονσέρτου της.

Χαιρετώ!!.