Where the Wild Things Are: Imagination is a powerful thing...

Hello παιδιά, τι κάνουμε;  Μετά τη χθεσινή λίγο μαυρίλα τη λες με το requiem, είπα σήμερα να ανεβάσω μια ταινιούλα που έχω δει αρκετό καιρό τώρα και ήθελα να σας την προτίνω.  Είναι μια όμορφη ταινία, με μπόλικη φαντασία, και εδώ ταιριάζει: για μικρά και για μεγάλα παιδιά.  Let's go where the wild things are...

O Max (Max Records) είναι ένα μικρό, ανυπάκουο πιτσιρίκι, όπως τόσα άλλα.  Ένα βράδυ η μητέρα του Connie (Catherine Keener) τον στέλνει για μια ακόμη φορά νηστικό στο κρεβάτι του, μετά και την τελευταία του αταξία.  Τότε ο Max με την καλπάζουσα παιδική του φαντασία θα δημιουργήσει έναν δικό του κόσμο: ένα πυκνό δάσος που κατοικείται από μεγάλα, τριχωτά και 'άγρια' πλάσματα, τα οποία θα κάνουν την ευχή του Max πραγματικότητα, και θα τον στέψουν βασιλιά τους.  Σύντομα όμως ο Max θα ανακαλύψει οτι τελικά το να είσαι βασιλιάς δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό όσο ακούγεται...

Βασισμένο στο ομόνυμο παιδικό βιβλίο του Maurice Sendak, το "Where the Wild Things Are" είναι μια ιστορία για την παιδική αθωότητα και το μεταβατικό στάδιο της ωρίμανσης και της κάποιας 'ενηλικίωσης'.  Ο μικρός ήρωας της ταινίας μαθαίνει πως όλα στη ζωή δεν είναι όπως φαίνονται και πως πρέπει κανείς να κοπιάσει για να πετύχει κάτι.  Έχοντας στο μυαλό το οτι ένας βασιλιάς για παράδειγμα, μπορεί να κάνει ότι θέλει και να διασκεδάζει νυχθημερόν, θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στις συνθήκες του φανταστικού του κόσμου οπού εκεί τα πράγματα απαιτούν πυγμή και αποφασιστικότητα.  Τα πλάσματα πουν ζουν εκεί είναι σίγουρα περίεργα.  Ενδεχομένως το πιο περίεργο πράγμα σε αυτά είναι οτι δε μπορείς να καταλάβεις εύκολα εάν πρόκειται για απειλητικά όντα, ή για καλόκαρδα υπερμεγέθη ζωντανά.  Κάπου εκεί θα κληθεί και ο Max να δοκιμάσει να καταλάβει την ιδιαίτερη φύση τους, αφού πλέον ως βασιλιάς τους θα έχει και τις ανάλογες υποχρεώσεις απέναντί τους.  Ουσιαστικά αυτό που βλέπουμε στην ταινία είναι οι αλλαγές που βιώνει σε συμπεριφορά, χαρακτήρα και προσωπικότητα ο πιτσιρικάς, δωσμένα με έναν τρόπο φανταστικό και ίσως και λίγο ουτοπικό.  Σίγουρα μιλάμε για ένα ταξίδι (όπως ακριβώς και το ταξίδι της ζωής) μέσα από το οποίο ο Max μαθαίνει τι πάει να πει φιλία, αγάπη, συντροφικότητα, αλλά και μοναξιά, κίνδυνος, αποχωρισμός.

Η σκηνοθεσία του Spike Jonze ("Being John Malcovich", "Adaptation") είναι όμορφη και κρατάει όλη την αθωότητα που μπορεί να έχει ένας κόσμος δημιουργημένος από το μυαλό ενός μικρού παιδιού.  Απέραντες έρημοι με χρυσαφιά άμμο, καταπράσινα, μεγαλόπρεπα δάση, ηλιοβασιλέματα σε ήρεμες θάλασσες και μεγάλα, 'γήινα' σπίτια για τους περίεργους πρωταγωνιστές μας.  Ειδικά τα τεράστια αυτά πλάσματα έχουν μια έντονη αντίθεση στην εξωτερική τους εμφάνιση.  Είναι παράλληλα συμπαθητικά και αποκρουστικά, όμορφα και άσχημα.  Το ίδιο ισχύει και για την συμπεριφορά τους, όχι μόνο απένταντι στον Max, αλλά και μεταξύ τους.  Την μια στιγμή είναι φιλικά και συνεργάζονται όλα μαζί για να φτιάξουν το σπίτι τους και την άλλη έρχονται σε σύγκρουση για ανόητους ουσιαστικά λόγους.  Εάν το δούμε λίγο πιο σφαιρικά και πιο πραγματικά το θέμα, ενδεχομένως ο μικρός Max να έχει αποδώσει στα πλάσματα αυτά, τις ενήλικες συμπεριφορές που βλέπει γύρω του στον αληθινό κόσμο.  Εξάλλου όπως ανέφερα και πριν οι συγκρούσεις, η αγάπη, η συντροφικότητα και τόσα άλλα, είναι έννοιες που ένα μικρό παιδί δε μπορεί να συλλάβει, τουλάχιστον σε ευρύτερο επίπεδο.  Συνεπώς η ταινία θα μπορούσε- και όντως το κάνει- να αποτελεί ένα ταξίδι αναγνώρισης και κυρίως κατανόησης των μεγάλων, αλλά και του ίδιου του του εαυτού.
Εμπλουτισμένο με ονειρεμένες εικόνες, αλλόμορφα πλάσματα και μπόλικες αλληγορίες, το "Where the Wild Things Are" είναι μια ταινία με παιδική ψυχή και ενήλικη καρδιά.  Δείτε την σήμερα κίολας αν μπορείτε.  Ιt's really good....

http://www.youtube.com/watch?v=foyUyl5sb6c&feature=related

TRIVIA

• Όταν ο Max έχει ανέβει πάνω σε μια στοίβα από βιβλία στο δωμάτιο του, φαίνεται ξεκάθαρα σε ένα από αυτά ο τίτλος.  Αυτός δεν είναι άλλος από το "Where the Wild Things Are".
• H αρχική ιδέα ήταν η ταινία να αποτελέσει full-animated φιλμ.  Τελικά κάτι τέτοιο δεν υλοποιήθηκε.
• Τα πλάσματα αποδώθηκαν από ηθοποιούς ντυμένους με τεράστια κοστούμια, με την προσθήκη μερικών ρομποτικών κομματιών και έχοντας τα πρόσωπά τους τροποποιημένα ψηφιακά μέσω υπολογιστή.
• Οι ηθοποιοί έπρεπε παρόλα αυτά να φορούν τα 'κεφάλια' των πλασμάτων, αλλά οχι για περισσότερο από μισή ώρα, μετά το πέρας την οποίας θα έπρεπε να παραμείνουν για 10-15 λεπτά μπροστά από ένα air-condition.  Οι stuntmen έμεναν για ώρες μέσα στο κοστούμια χωρίς καμία ανανέωση αέρα.
• Η αγαπημένη σκηνή του Max Records από το βιβλίο, είναι όταν ο ήρωας που υποδύεται, γνωρίζει ένα...θαλάσσιο τέρας.  Παρόλα αυτά μια τέτοια σκηνή δεν υπάρχει στην ταινία.

(Πηγή IMDB)

Πωπω πάλι αηδίες στην τηλεόραση. Pfff...ελπίζω να έχει τίποτα καλό αύριο!

Χαιρετώ!