Polytechnique: Όταν το μίσος παίρνει σάρκα και οστά...

Hello again.  Μετά από πολύ καιρό, αποφάσισα τελικά να ανεβάσω σήμερα άλλη ταινία από αυτή που είχα στο μυαλό μου και την οποία ήθελα από προχτές να βάλω.  Η αλήθεια είναι οτι τις τελευταίες μέρες που πάω στο γαλλόφωνο φεστιβάλ, εχω ήδη δει δυο καλές ταινίες, εκ των οποίων η μια ανέβηκε χθές και η άλλη σήμερα.  Με αφορμή λοιπόν το κινηματογραφικό φεστιβαλ είδα μια ταινία την οποία δε γνώριζα καν.  Διαβάζοντας την υπόθεση αποφάσισα να την παρακολουθήσω.  Το μεγάλο μου λάθος ήταν οτι πήγα να την δω μόνη μου.  Ήταν τέτοια η σαρωτική επίδραση που είχε πάνω μου, που δε μπορούσα να συνέλθω όλο το υπόλοπο βράδυ...

Η ταινία αποτελεί μια δραματοποιήση των γεγονότων που έλαβαν χώρα στο Montreal του Καναδά το 1989, όταν ένας νεαρός, μισογύνης φοιτητής εισέβαλε στο Πολυτεχνείο και εκτέλεσε εν ψυχρω 14 φοιτήτριες.  Ο ίδιος έπειτα από ένα γράμμα στο οποίο εξηγούσε όλους τους λόγους που τον οδήγησαν στο να διαπράξει ένα τέτοιο έγκλημα, αυτοκτόνησε.  Η μοναδική φράση που έλεγε διαρκώς ήταν "Μισώ της φεμινίστριες"...
Αντικειμενικά είναι μια δύσκολη ταινία για να παρακολουθήσει κανείς.  Πάντα θεωρούσα οτι αυτού του είδους οι 'εκτελέσεις' που γίνονται σε σχολεία, πανεπιστήμια και κάθε λογής εκπαιδευτικά ιδρύματα, είναι κάτι το παντελώς αδύνατον για έναν ανθρώπινο νου να συλλάβει.  Πόσο μάλλον το μέγεθος της φρίκης, της οργής και του θρήνου που προκαλούν.

Στην ταινία παρακολουθούμε τις οπτικές γωνίες τριών βασικών προσώπων: του δολοφόνου, μιας κοπέλας φοιτήτριας της Valerie και ενός άλλου φοιτητή, του Jean-Francois.  Γινόμαστε μάρτυρες όλης της διαδικασίας και της προετοιμασίας του δολοφόνου, πριν το μακελειό.  Το πως γράφει το γράμμα, τον τρόπο που προετοιμάζεται ψυχολογικά, ακόμα και ορισμένα πράγματα που κάνει έχοντας προφανώς ήδη προδιαγράψει την μοίρα του.  Για παράδειγμα μαζεύει το κρεβάτι του, πλένει τα πιάτα, κάνει μπάνιο και ξυρίζεται.  Ουσιαστικά προετοιμάζεται για τον επικείμενο θάναταό του, καθώς συνηθίζεται σε πολλές χώρες να υπάρχει ένας σχετικός καλωπισμός του νεκρού, πριν κηδευτεί.  Είναι κάτι που λειτουργεί κυρίως ως έθιμο ή παραδοσιακό κατάλοιπο.  (SPOILER!!) Χαρακτηριστικό παράδειγμα που μου ήρθε τώρα στο μυαλό είναι και τα τα τελευταία λεπτά στο "Gran Torino" όπου ο Eastwood κάνει μια παρόμοια προετοιμασία, έχοντας συνείδηση της αυτοθυσίας/θανάτου του που θα ακολουθήσει.  Έτσι ακριβώς γίνεται κι εδώ.  Ο δολοφόνος προετοιμάζει τον εαυτό του ουσιαστικά για αυτό που θα ακολουθήσει, αν και επειδή ακριβώς είναι άνθρωπος βιώνει αντικρουόμενα συναισθήματα μέχρι και την τελευταία στιγμή.  Νομίζω οτι δε το έχω πάθει με πολλές ταινίες αυτό που έπαθα με αυτή.  Τα πλάνα στα οποία βλέπουμε τα διαφορετικά συναισθήματα του νεαρού δολοφόνου να διαδέχονται το ένα το άλλο είναι τόσο έντονα, που ειλικρινά είχαν αυξηθεί οι χτύποι της καρδιάς μου.  Ήταν σαν να βίωνα εκείνη την στιγμή όλα αυτά που σκεφτόταν και ο ίδιος.  Πραγματικά συγκλονιστικός ο τύπος.  Ενδεχομένως το πιο τρομακτικό πράγμα πάνω του να ήταν το βλέμμα του, για έναν και μόνο λόγο.  Ήταν παντελώς άδειο και απλανές.  Στον αντίποδα βρίσκεται η Valerie μια νεαρή φοιτήτρια που αγαπάει και παθιάζεται με αυτό που κάνει.  Το όνειρο της ήταν πάντα να ασχοληθεί με την αεροναυπηγική.  Τι κι αν οι κοπέλες στην ανδροκρατούμενη σχολή ήταν ελάχιστες;  Εκείνη, παρέα με την κολλητή της Stephanie αγωνίζονταν για να πετύχουν κάτι στη ζωή τους.  Το ειρωνικό στην προκειμένη περίπτωση είναι οτι ενώ από τη μια πλευρά έχουμε τον ρατσιστικό και εν μέρει προπαγανδίστικο μονόλογο του δολοφόνου, σχετικά με το γιατί οι φεμινίστριες δεν αξίζουν να ζουν επειδή πλέον βρίσκονται παντού σε σχολές, εργασίες, κλπ, η Valerie βιώνει την κλασσική απογοήτευση, όταν ένας μελλοντικός εργοδότης την ενημερώνει οτι ψάχνουν για άτομα που θα μείνουν στην δουλειά.  Η Valerie ως γυναίκα θα κάνει κάποια στιγμή οικογένεια, και τότε;  Είναι τρομερό με πόσο αψή και ωμό τρόπο δείχνει τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.  Το τρίτο άτομο που ξεχωρίζει, ο Jean-Francois θα έλεγα οτι εκπροσωπεί όλα εκείνα που είναι αναγκασμένο να κουβαλάει ένα άτομο σε όλη του τη ζωή, εαν γίνει μάρτυρας μιας τέτοιας φρίκης.  Είναι αυτός που θα προσπαθήσει να βοηθήσει τις κοπέλες, να σταθεί πλάι τους και να το παλέψει.  Είναι όμως και αυτός που θα τα κρατήσει όλα μέσα του, που θα αρχίσουν να τον κατατρώνε διαρκώς και δε θα μπορέσει να ξεπεράσει ποτέ, όλα αυτά που είδε και έζησε εκείνη τη μέρα στο Πολυτεχνείο...

Η σκηνοθεσία του Dennis Vileneuve, ο οποίος φέτος προτάθηκε και για Oscar ξενόγλωσσης ταινίας, για το πολύ καλό "Ιncendies", είναι όπως ακριβώς αρμόζει για μια ταινία, με τόσο δύσκολο θέμα.  Καταρχάς είναι σκηνοθετημένη χωρίς ίχνος χρώματος.  Δε μπορώ να πω οτι είναι και απόλυτα ασπρόμαυρη, καθώς δεν είναι ακριβώς αυτό.  Έχει μια γκρίζα απόχρωση και μάλλον είναι λες και έχει ρουφηχτεί κάθε έντονο χρώμα από αυτή.  Και πάλι δε μπόρεσα παρά να σκεφτώ ανάλογα κόλπα που κάνει σε ταινίες του ο Tarantino, όπως για παράδειγμα στο "Kill Bill" οπού στις στιγμές της σφαγής το γυρνάει σε ασπρόμαυρο, μειώνοντας έτσι την ένταση του αίματος που ξεπετάγεται από τα σώματα.  Η ίδια τεχνική αποδίδει και εδώ.  Καθώς ο νεαρός αλλωνίζει ανάμεσα στις αίθουσες και σκοτώνει τις γυναίκες μια προς μια, βλέπουμε κάτι να ξεπετάγεται, υποθέτουμε φυσικά οτι είναι αίμα, αλλά επειδή ακριβώς δε βλέπουμε το ζωηρό, κόκκινο του χρώμα, μπορούμε σαν θεατές να το δεχτούμε καλύτερα αυτό που συμβαίνει (λιγάκι έστω).  Από την άλλη ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί την κάμερα, ο τρόπος που την κινεί δεν είναι καθόλου τυχαίος.  Ανάποδα πλάνα οπού έρχονται τα πάνω κάτω, πλάνα οπού τα οριζόντια γίνονται κάθετα και τούμπαλιν, λειτουργούν καταλυτικά στην διαμόρφωση μιας αγχωτικής και ανησυχητικής ατμόσφαιρας.  Επιπλέον αποτελεί την ιδανική αναφορά στον τρόπο με τον οποίο βλέπει την όλη κατάσταση ο δολοφόνος.  Διαστρεβλωμένη, θολή μέσα στην δολοφονική του μανία, γεμάτη θάνατο.
Μια εξαιρετική και απόλυτα ταιριαστή σκηνοθεσία, για μια συγκλονιστική και τραγική, πραγματική ιστορία.  Δύσκολες ερμηνείες και μια ρεαλιστική απεικόνιση των γεγονότων που έγιναν το 1989, και που έχουν μείνει στην ιστορία ως "The Montreal Massacre".  Μια ταινία που πρέπει να την δείτε...εάν μπορέσετε.




"Αν είναι αγόρι θα το μάθω να αγαπά.  Αν είναι κορίτσι θα της μάθω οτι όλος ο κόσμος της ανήκει"

http://www.youtube.com/watch?v=H0_bmNH6o0g

TRIVIA

• Το όνομα του δολοφόνου δεν αναφέρεται ούτε μια φορά στην ταινία.
• Η ταινία γυρίστηκε σε άσπρο-μαύρο για να αποφευχθεί η παρουσία του αίματος.
• Σκηνοθετήθηκε ταυτόχρονα σε Αγγλικά και Γαλλικά.
• Πριν κυκλοφορήσει, έγινε ένα ειδικό screaning για τις οικογένειες των θυμάτων.  Στη συνέχεια η ταινία βγήκε με την δική τους συγκατάθεση.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 22:00, Casa de los Babys,με τις Daryl Hannah, Marcia Gay Harden, Maggie Gyllenhaal, Lily Taylor.  Κάθε χρόνο στο Μεξικό γυναίκες συγκεντρώνονται από όλο τον κόσμο για ένα μοναδικό γεγονός: για να υιοθετήσουν τα παράνομα μωράκια, που αφήνουν διάφορες μητέρες στο τοπικό ορφανοτροφείο...

ΜΕGA: 23:00, Oκτώ Χιλιοστά, με τους Nicolas Cage, Joaquin Phoenix.  Ένας τύπος ειδικός στις παρακολουθήσεις, αναλαμβάνει να εξιχνιάσει την εξαφάνιση μιας κοπέλας η οποία φαίνεται να είναι πρωταγωνίστρια σε μια ταινία snuff film.  Ο Welles θα ξεκινήσει μια δύσκολη αναζήτηση και θα ξεσκεπάσει καταστάσεις που σίγουρα θα προτιμούσε να είχαν μείνει κουκουλωμένες...

STAR: 02:45, Everything Is Illuminated, με τον Elijah Wood.  Βασισμένο σε ομόνυμη νουβέλα, αποτελεί το κινηματογραφικό νεμπούτο του συζύγου της Naomi Watts, Liev Schreiber.  Χαριτωμένη και πρωτότυπη κωμωδία του 2006.

Cya tommorrowzzz!