Καλημέρα σε όλους! Λοιπόν σήμερα και στα πλαίσια του "12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου" που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στην Αθήνα και συγκεκριμένα από τις 31/3-08/4, είπα να ανεβάσω μια ταινιούλα που παρακολούθησε χθες στη δημοσιογραφική της προβολή και με εξέπληξε ευχάριστα. Γενικότερα δεν είμαι και η μεγαλύτρη fan των γαλλικών ταινιών, παρόλα αυτά η συγκεκριμένη μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση και μου άρεσε. Σήμερα είναι και η επίσημη προβολή της στο ΑΠΟΛΛΩΝ cinemax class, στις 20:00. Be there : )
H Lily (Ludivine Sagnier) δε μοιάζει με τις άλλες. Είναι μια νεαρή κοπέλα που αντιμετωπίζει διανοητικά προβλήματα, αν και με έναν πιο ιδιαίτερο και 'μποεμ' τρόπο. Μετά τον θάνατο της μητέρας της η Lily πρέπει να καταφέρει να ζήσει μόνη της στο εξοχικό σπίτι, οπού μέχρι πριν λίγο καιρό ζούσε μαζί με τη μητέρα της. Τα πράγματα δε θα πάνε και τόσο καλά με αποτέλεσμα η συντηρητική, μεγάλη αδελφή Clara (Diane Kruger) να αναγκαστεί να επιστρέψει στο πατρικό της, προκειμένου να βοηθήσει την προβληματική της αδελφή. Σταδιακά η Clara θα αρχίσει να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια της Lily, με έναν ελεύθερο και πιο 'φυσικό΄ τρόπο. Η σχέση με τον άντρα της θα κλωνιστεί, ενώ και η ίδια μοιάζει να αλλάζει μέρα με την μέρα. Όσοι βρίσκονται γύρω από την ξεχωριστή Lily, επιρεάζονται βαθιά από την φύση της και στην επιφάνεια βγαίνουν οι άλλοι εαυτοί, αυτοί που ήταν καλά καταχωνιασμένοι μέχρι τότε στις σκονισμένες γωνιές του μυαλού...
Αρχικά δεν είχα συνειδητοποιήσει οτι στην ταινία έπαιζε η Kruger, και όταν τελικά το κατάλαβα δεν ενθουσιάστηκα κιόλας. Από σποραδικούς ρόλους έχω αντιληφθεί οτι μπορεί και να αποτελεί μια καλή ηθοποιό, αλλά μέχρι χτες δεν είχα δει κάποιον ρόλο της που πραγματικά να με εντυπωσιάσει και να μου κάνει κάποια αίσθηση. Χτες το παραδέχομαι, οτι από την πρώτη κιόλας σκηνή που εμφανίζεται, πρησμένη από το κλάμα για τον χαμό της μητέρας τους, η Kruger είναι εντυπωσιακά καλή. Αυτό που σκέφτηκα πρώτο είναι το πόσο αβίαστα της έβγαινε η ρεαλιστικότητα και η φυσικότητα που απαιτούνταν για την απόδοση τέτοιων συναισθημάτων. Αν και στην ταινία την παράσταση κλέβει η Sagnier, με την συγκινητική/υστερική της ερμηνεία, ως Lily, δε μπορώ να πω οτι με κέρδισε μια μόνο από τις δυο γυναικείες ερμηνείες, αλλά και οι δυο. Η καθεμιά στον ρόλο της ήταν εκπληκτική. Η Kruger προσπαθόντας να αντικαταστήσει την μητρική φιγούρα που δεν είναι είναι πλέον παρούσα, είναι συγκρατημένη και σοβαρή και προσπαθεί να βάλει την Lily στον 'ίσιο δρόμο'. Είναι υπέροχο να βλέπεις την σταδιακή αλλαγή που επέρχεται στην προσωπικότητά της, μετά την καθημερινή της επαφή με την αδελφή της, γεγονός που υπερτονίζεται χαρακτηριστικά ακόμα και από την αλλαγή στον τρόπο που ντύνεται, που στέκεται και εκφράζεται η Clara. Από την άλλη η Sagnier είναι υπέροχη. Ζώντας μέσα σε μια λογική τρέλα ή τρελή λογική, έχοντας αναλαμπές πικρών αληθειών και ζώντας ελεύθερη και ανεξάρητη, σαν άλλο παιδί των λουλουδιών, δίνει μια εντυπωσιακή ερμηνεία που γοητεύει. Λειτουργώντας ουσιαστικά ως το άλλο άκρο της αδελφής της, κάνει του κεφαλιού της, ονειρεύεται, δημιουργεί και αφήνει τα πάθη της ανεξέλεγκτα να την ορίζουν.
Η σκηνοθεσία της Fabienne Berthaud είναι ονειροπόλα και νωχελική, σαν καλοκαιρινό αεράκι. Έχοντας συνεργαστεί και στο παρελθόν με την Kruger, στηνς ταινία της "Frankie" (2005), οπού η Kruger υποδύεται ένα μοντέλο με ψυχολογικά προβλήματα, φάνηκε οτι θα ήταν ιδανική και για τον ρόλο της μεγάλης αδελφής σε αυτή τη νέα της ταινίας. Και είχε δίκαιο. Οι δυο ξανθομαλλούσες πρωταγωνίστριες αποπνέουν μια φυσική μποέμικη διάθεση, και μια κοσμοθεωρία άλλης εποχής, και συνεπώς δένουν τέλεια με την σκηνοθετική ματιά, η οποία θέλει να περάσει ακριβώς αυτό. Νομίζω οτι αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι οτι η Berthaud φαίνεται να μην επιδιώκει μια ακόμη επαναάληψη του κλασσικού μοτίβου, ' διανοητικά προβληματική κοπέλα/κλινική/ψυχοφάρμακα/επιθετική συμπεριφορά/οικογένεια σε απόγνωση/λύτρωση/τέλος'. Θα έλεγα οτι κάνει μια απόπειρα να παρουσιάσει την προβληματική φύση της Lily ως στάση ζωής. Ένα πλάσμα που θέλει να βρίσκεται κοντά στη φύση, να ζει ελεύθερο μακριά από περιορισμούς και κανόνες, να αγαπά και να αγαπιέται γι'αυτό που είναι. Τα ξεσπάσματα δε λείπουν φυσικά, αλλά και πάλι είναι σαν η σκηνοθέτης να μας κλείνει το μάτι και να μας υπενθυμίζει οτι πρόκειται για ένα ξεχωριστό πλάσμα, και οχι για μια χίπισσα που ζει ελεύθερη και ωραία, μιας που κάποια στιγμή ο θεατής μπορεί όντως να το ξεχάσει! Η ελευθερία και η δίψα για ζωή επανέρχονται ξανά και ξανά στην ταινία και λειτουργούν κυρίως ως υπενθύμιση στην Clara οτι έχει πάψει να ζει, βολεμένη με τον ψυχρό άντρα της και μια δουλειά που δε την γεμίζει. Το σύμπαν που έχει δημιουργήσει στην ταινία της η Berthaud, προκειμένου να τονιστεί η περίεργη προσωπικότητα της Lily είναι αλλοπρόσαλλο και συνάμα όμορφο. Ένας σωρός από άχρηστα αντικείμενα, δέρματα...νεκρών ζώων τα οποία χρησιμοποιεί για να φτιάχνει ευφάνταστα αξεσουάρ, πολύχρωμα υφάσματα και ακρωτηριασμένες(!) κούκλες, όλα συνθέτουν τον ιδιόμορφο κόσμο της Lily και αποτελούν την εξωτερίκευση και την εικονοποίηση του ταραγμένου και δαιδαλώδους μυαλού της...
Βασικό νόημα της ταινίας είναι οτι τελικά η ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα, αυτά που μας περιβάλλουν καθημερινά, κάτι που οι περισσότεροι από εμάς φαίνεται να έχουμε ξεχάσει. Όπως ακριβώς έχει ξεχάσει και η Clara. Η επαφή της με την Lily, ξυπνάει τον άλλο εαυτό που λέγαμε, και η Clara γνωρίζει τον ανεξάρτητο και αδάμαστο χαρακτήρα της, που δε δίνει δεκάρα για τίποτα συμβατικό και απλά ζει την κάθε στιγμή. Είναι μια ταινία 'καθαρά' γαλλική, ποιητική, γεμάτη συναίσθημα από την αρχή μέχρι το τέλος. Η σκηνοθεσία λειτουργεί σαν ένα μεγάλο κομμάτι αστραφτερό γυαλί, πάνω στο οποίο αντικατροπτρίζεται η αλλαγή που βιώνει η Clara, αλλά και η καταπραϋντική της επίδραση στην Lily. Η μια κερδίζει από την άλλη πολύτιμες εμπειρίες και στο τέλος αυτό που μένει είναι η γλυκιά αίσθηση ελευθερίας των δυο γυναικών. Τόσο γλυκιά όσο η μαρμελάδα φράουλα ;)
http://www.youtube.com/watch?v=BePug5hawNg
Και η μουσική είναι τόσο καλή που κάνει τη δουλειά της στην ταινία...
TRIVIA
- Για δυο χρόνια πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα η Berthaud μάζευε μικρά, νεκρά ζώα που έβρισκε στην αυλή ή το δάσος κοντά στο σπίτι της και τα αποθήκευε στον...στον καταψύκτη της μέχρι να αρχίσει η σκηνοθεσία και να μεταφερθούν στο ψυγείο της Lily. Μετά το τέλος των γυρισμάτων έγινε μια κανονική τελετή στην οποία και θάφτηκαν όπως έπερεπε...
- Κατά την διάρκεια της ταινίας η Lily έχει ως κατοικίδιο μια...γαλοπούλα. Για να γίνει αυτό χρησιμοποιήθηκαν τρεις διαφορετικές, οι Riri, Fifi και Loulou. Αν και βρίσκονταν και οι τρεις στα γυρίσματα η μια από αυτές φάνηκε να αγαπάει τόσο πολύ την κάμερα και την ίδια την ηθοποιό, Ludivine Sagnier, που ήταν λες η φιλία τους μετρούσε χρόνια!
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
STAR: 02:30, A Love Song for Bobby Long, με τους John Travolta, Scarlett Johansson. Δραματική ταινία του 2004, την οποία νομίζω την έχω ξαναγράψει σε πρόταση για τηλεόραση. Αρκετά καλή αλλά για την ώρα που είναι, μάλλο θα μας πάρει ο ύπνος!
Bye Bye!
Υ.Γ: Εδώ είναι και το πρόγραμμα του φεστιβαλ για όσους ενδιαφέρονται:
http://mftm.blogspot.com/2011/03/festival-du-film-francophone-de-grece.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου