Και ξαναλέω: μπορείτε να ψηφίσετε όσα θέλετε, από 1 μέχρι και τα 25 (ή και κανένα!), αλλά 1 φορά. So feel free to choose whatever you like! Και υπενθυμίζω σήμερα είναι το volume 1., οπότε τις ερχόμενες εβδομάδες αναμένετε και τα υπόλοιπα 3. Ποστάρω και τα soundtracks/themes ακριβώς από κάτω το καθένα από τα οποία αντιστοιχεί στη ταινία με τον ανάλογο αριθμό στο poll. Καλή ψηφοφορία guyz! : )
1. http://www.youtube.com/watch?v=btHohfaqJ4w
2. http://www.youtube.com/watch?v=BaV633eoH5c
3. http://www.youtube.com/watch?v=lvM9Y1MJAII&feature=related
4. http://www.youtube.com/watch?v=CXDY0jvaCPw
5. http://www.youtube.com/watch?v=blN3Ar2WJJ4
6. http://www.youtube.com/watch?v=36md0EBmWUs&feature=related
7. http://www.youtube.com/watch?v=mHPgco6GQk8&feature=related
8. http://www.youtube.com/watch?v=XHFy3YWpRx8&feature=related
9. http://www.youtube.com/watch?v=Ii1tc493bZM
10. http://www.youtube.com/watch?v=gMLPnk9-6MM&feature=related
11. http://www.youtube.com/watch?v=ihF_aXi-Huk
12. http://www.youtube.com/watch?v=rVI0A4DTVgg&feature=related
13. http://www.youtube.com/watch?v=6sWll2mqPD0&feature=related
14. http://www.youtube.com/watch?v=ioE_O7Lm0I4
15. http://www.youtube.com/watch?v=xrIYT-MrVaI
16. http://www.youtube.com/watch?v=ZG1fmfZGuWw&feature=related
17. http://www.youtube.com/watch?v=WpmILPAcRQo
18. http://www.youtube.com/watch?v=kLeddqhaao8
19. http://www.youtube.com/watch?v=ST2H8FWDvEA
20. http://www.youtube.com/watch?v=DHtcliIvnHI
21. http://www.youtube.com/watch?v=RDoGT5nflI4&feature=related
22. http://www.youtube.com/watch?v=wgpmdqUEQRM&feature=related
23. http://www.youtube.com/watch?v=67mJ9f4HteA
24. http://www.youtube.com/watch?v=cWnmCu3U09w
25. http://www.youtube.com/watch?v=mOQalTx5aaQ&feature=related
Παρασκευή 29 Απριλίου 2011
Πέμπτη 28 Απριλίου 2011
BubbaHo-Tep: Who said Elvis is dead?
Hello hello!! Αχ ρε παιδιά τι κάνετε; Χρόνια πολλά by the way. Eλπίζω να περάσατε όμορφα και να ξεκουραστήκατε, γιατί εγώ μάλλον το αντίθετο αλλά δε πειράζει μωρέ καλά να'μαστε : ). Πόσο χαίρομαι που είμαι back δε λέγεται! Με έτρωγαν τα χέρια μου να γράψω στο blog για καμιά ταινιούλα, αφήστε που έβλεπα και τουλάχιστον δυο ταινιούλες την ημέρα στο χωριό, και είχα χαζέψει σε βαθμό που νομίζω οτι όταν μετά μου μιλούσαν, δεν καταλάβαινα τίποτα! Well we are here again, και για πρώτη (και μοναδική γι'αυτή τη βδομάδα, αφού αύριο έχουμε ψηφοφοριάρα) έχω μια ταινία πολύ special. Είναι από αυτές που είτε τις βρίσκεις εμπνευσμένες και γίνονται αυτόματα favorite, είτε που λες 'wtf is this?' και απλά δεν δεν ασχολείσαι ξανά. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία φανατικά...huhu.
Ο Elvis Presley (Bruce Campbell) δεν πέθανε ποτέ. Στην πραγματικότητα βρίσκεται σε ένα γηροκομείο κάπου στο ανατολικό Τέξας και περνάει μια ήσυχη και παντελώς ανιαρή ζωή, ενώ όλοι τον αντιμετωπίζουν ως τον πάλαι ποτέ σωσία του μεγάλου entertainer. Βασική λεπτομέρεια: ο τύπος στο γηρομομείο είναι ο 'πραγματικός'΄Elvis ο οποίος κατά τη διάρκεια της μεγάλης του επιτυχίας, είχε αλλάξει ρόλους με έναν σωσία του. Το αποτέλεσμα ήταν ο σωσίας να θεωρείται ο αληθινός Elvis και το αντίστροφο. Έτσι μετά τον θάνατο του σωσία-Elvis, ο πραγματικός Βασιλιάς κατέληξε σε ένα παρακμιακό ελαφρώς γηροκομείο, οπού φυσικά δεν πίστεψαν ποτέ το γεγονός οτι από λάθος ο real one βρέθηκε εκεί ζωντανός, ενώ ο fake one πέθανε δημιουργώντας ουσιαστικά και όλη αυτή τη τεράστια υστεροφημία και περίεργη ιστορία, πίσω από τον θάνατό του. Το πράγμα θα γίνει ακόμα καλύτερο όταν στον ίδιο χώρο ο Elvis θα γνωρίσει τον Jack (Ossie Davis) ο οποίος είναι ένας έγχωμος ηλικιωμένος με ένα εξίσου μεγάλο μυστικό: πιστεύει οτι είναι ο JFK αυτοπροσώπος. Το κερασάκι στην τούρτα θα έρθει, όταν και οι δυο αυτοί μεγάλοι θρύλοι ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να καταστρέψουν μια φονική...μούμια που απειλεί να καταβροχθήσει τις ψυχές των καλοκάγαθων και στα όρια της μαλάκινσης ηλικιωμένων. Πιπεράτη λεπτομέρεια: η μούμια αρέσκεται να ρουφάει τις ψυχές των γερόντων από τις...οπές του σώματος τους και συγκεκριμένα από την μεγαλύτερη....Ο ναι, η ταινία είναι ένα αριστούργημα! Hell yeah!
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε οτι όταν κάθεσαι να δείς μια τέτοια ταινία, πρέπει να ξέρεις από την αρχή οτι δε γίνεται να πάρεις στα σοβαρά ούτε την ταινία, αλλά ούτε και τον εαυτό σου που έκατσε να την παρακολουθήσει! Αν το κάνεις αυτό, τότε θα προσπαθήσεις να δώσεις μια λογική εξήγηση στο γιατί να γυριστεί μια τέτοια ταινία, τι έχει να σου προσφέρει και ένα σωρό άλλα ερωτήματα που πρέπει να γίνονται σε άλλου είδους ταινίες πολύ απλά. Τη συγκεκριμένη θα τη δεις για να γελάσεις, γιατί το story της είναι τόσο ευφάνταστο που καταντάει ιδιοφυές και γιατί στην τελική πάιζει ο υπέρτατος Bruce Campbell. Tέλος.
Η ταινία βασίζεται σε ένα μικρό διήγημα του John R. Lansdale, ο οποίος μάλιστα ήταν και υποψήφιος για το βραβείο "Bram Stoker Award", το μεγαλύτερο που δίνεται στην κατηγορία του horror writting και μάλιστα η υποψηφιότητά του επήλθε με το BubbaHo-Tep. Νομίζω οτι το δυνατό χαρτί έτσι κι αλλιώς της ταινίας, είναι η τρελή της υπόθεση. Το να φαντάζεται οτι ο Elvis και ο JFK (ως έγχρωμος μάλιστα) ζουν ως ηλικιωμένοι κάπου στο Τέξας και αποφασίζουν να τα βάλουν με το υπέρτατο Κακό, είναι από μόνο του νομίζω αρκετό προκειμένου να σε κάνει να την δεις. Ο Campbell που είναι συνηθισμένος να μη παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά στις ταινίες του, εδω σου δίνει και μια υποψία καλής ηθοποιίας, έστω και κάτω από το στραφταλιζέ κοστούμι του Βασιλιά της rock'n roll. Ο ιδιαίτερος τρόπος ομιλίας, οι σπασμωδικές κινήσεις (ναι ναι ακόμα και με το Πι όπως στην φωτο) και τα απαραίτητα γυαλία ηλίου, συμπληρώνουν το look και σου δίνουν την αίσθηση οτι όντως κάπως έτσι θα ήταν ο Elvis εάν ζούσε σήμερα. Άνετα... Από την άλλη πλευρά ο JFK είναι μετρημένος, σοβαρός και με μια αύρα παλιάς αριστοκρατίας, που όμως στην προκειμένη περίπτωση δε θα έπρεπε να υπάρχουν καθώς ο συμπαθητικός κυριούλης με το όνομα Jack, είναι απλά ένας τρόφιμος με αρχές μαλάκινσης και συνεπώς όσο είμαι εγω η Monica Belluchi, άλλο τόσο είναι και αυτός ο JFK. Παρόλα αυτά και σε αυτή τη περίπτωση εάν ο real Kennedy ζούσε, εάν ήταν black, και έκανε κολλητή παρέα με τον Elvis, μάλλον θα ήταν κάπως έτσι. Μάλλον...
Το καλό με το BubbaHo-Tep είναι οτι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βαρεθείς, καθώς έχει τα πάντα μέσα. Μούμιες, τεράαααστιες προσωπικότητες, ξύλο, ατάκες που σπάνε κόκκαλα, σεξουαλικά υπονοούμενα, ηλικιωμένους σε απόγνωση, παγιέτες, κοστούμια, τεράστια έντομα βγαλμένα από την Κόλαση και ένα σωρό άλλα ετερόκλητα πράγματα, που κατά έναν περίεργο τρόπο μέσα στην ταινία βρίσκονται όλα σε μια απόλυτη αρμονία. Η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή και σε βάζει γρήγορα στο κλίμα της υπόθεσης. Οι δυο μεγάλοι θρύλοι της Ιστορίας (για διαφορετικούς λόγους βεβαίως ο καθένας!) τα βάζουν με ένα πανάρχαιο Κακό και όλα αυτό να εκτυλίσσεται σε ένα μέρος οπού ουσιαστικά ο θάνατος παραμονεύει έτσι κι αλλιώς. Διανθησμένος καθώς είναι με την αυτή τη χαρακτηριστική 'μυρωδιά' των μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων, των φαρμάκων και της εγκατάλειψης, που είναι σχεδόν απτές, η Μούμια αποτελεί ενδεχομένως τη λύτρωση για όλους τους τρόφιμους. But not when those fuckers are around...
Διαφορετική, διασκεδαστική και τρελούτσικη είναι μια must see ταινία κατά τη γνώμη μου και ιδιαίτερα για τους fan του Campbell. Δείτε και τη τριλογία "Evil Dead", το "Μy name is Bruce" και το "Man with the Screaming Brain" και αν ακόμα δεν αγαπάτε τον Bruce, τότε δε θα τον εκτιμήσετε ποτέ για αυτές τις μοναδικές κινηματογραφικές στιγμές που μας προσφέρει κάθε φορά, huhu. Παρόλα αυτά σίγουρα θεωρώ οτι το BubbaHo-Tep είναι από τις πιο ευκολοχώνευτες ταινίες του και την προτίνω (οχι ανεπιφύλακτα) σε fan και μη. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά θα απολαύσετε τον καρικατουρίστικο Elvis του Bruce Campbell, αλλά και ένοχα μυστικά του τύπου 'πως ήταν η Merilyn στο κρεβάτι' και τότε θα καταλάβετε τι μεγάλη ταινία βλέπετε. Τι άλλο θέλετε δηλαδή;
http://www.youtube.com/watch?v=X7Qo74_L3vo
TRIVIA
Ο Elvis Presley (Bruce Campbell) δεν πέθανε ποτέ. Στην πραγματικότητα βρίσκεται σε ένα γηροκομείο κάπου στο ανατολικό Τέξας και περνάει μια ήσυχη και παντελώς ανιαρή ζωή, ενώ όλοι τον αντιμετωπίζουν ως τον πάλαι ποτέ σωσία του μεγάλου entertainer. Βασική λεπτομέρεια: ο τύπος στο γηρομομείο είναι ο 'πραγματικός'΄Elvis ο οποίος κατά τη διάρκεια της μεγάλης του επιτυχίας, είχε αλλάξει ρόλους με έναν σωσία του. Το αποτέλεσμα ήταν ο σωσίας να θεωρείται ο αληθινός Elvis και το αντίστροφο. Έτσι μετά τον θάνατο του σωσία-Elvis, ο πραγματικός Βασιλιάς κατέληξε σε ένα παρακμιακό ελαφρώς γηροκομείο, οπού φυσικά δεν πίστεψαν ποτέ το γεγονός οτι από λάθος ο real one βρέθηκε εκεί ζωντανός, ενώ ο fake one πέθανε δημιουργώντας ουσιαστικά και όλη αυτή τη τεράστια υστεροφημία και περίεργη ιστορία, πίσω από τον θάνατό του. Το πράγμα θα γίνει ακόμα καλύτερο όταν στον ίδιο χώρο ο Elvis θα γνωρίσει τον Jack (Ossie Davis) ο οποίος είναι ένας έγχωμος ηλικιωμένος με ένα εξίσου μεγάλο μυστικό: πιστεύει οτι είναι ο JFK αυτοπροσώπος. Το κερασάκι στην τούρτα θα έρθει, όταν και οι δυο αυτοί μεγάλοι θρύλοι ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να καταστρέψουν μια φονική...μούμια που απειλεί να καταβροχθήσει τις ψυχές των καλοκάγαθων και στα όρια της μαλάκινσης ηλικιωμένων. Πιπεράτη λεπτομέρεια: η μούμια αρέσκεται να ρουφάει τις ψυχές των γερόντων από τις...οπές του σώματος τους και συγκεκριμένα από την μεγαλύτερη....Ο ναι, η ταινία είναι ένα αριστούργημα! Hell yeah!
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε οτι όταν κάθεσαι να δείς μια τέτοια ταινία, πρέπει να ξέρεις από την αρχή οτι δε γίνεται να πάρεις στα σοβαρά ούτε την ταινία, αλλά ούτε και τον εαυτό σου που έκατσε να την παρακολουθήσει! Αν το κάνεις αυτό, τότε θα προσπαθήσεις να δώσεις μια λογική εξήγηση στο γιατί να γυριστεί μια τέτοια ταινία, τι έχει να σου προσφέρει και ένα σωρό άλλα ερωτήματα που πρέπει να γίνονται σε άλλου είδους ταινίες πολύ απλά. Τη συγκεκριμένη θα τη δεις για να γελάσεις, γιατί το story της είναι τόσο ευφάνταστο που καταντάει ιδιοφυές και γιατί στην τελική πάιζει ο υπέρτατος Bruce Campbell. Tέλος.
Η ταινία βασίζεται σε ένα μικρό διήγημα του John R. Lansdale, ο οποίος μάλιστα ήταν και υποψήφιος για το βραβείο "Bram Stoker Award", το μεγαλύτερο που δίνεται στην κατηγορία του horror writting και μάλιστα η υποψηφιότητά του επήλθε με το BubbaHo-Tep. Νομίζω οτι το δυνατό χαρτί έτσι κι αλλιώς της ταινίας, είναι η τρελή της υπόθεση. Το να φαντάζεται οτι ο Elvis και ο JFK (ως έγχρωμος μάλιστα) ζουν ως ηλικιωμένοι κάπου στο Τέξας και αποφασίζουν να τα βάλουν με το υπέρτατο Κακό, είναι από μόνο του νομίζω αρκετό προκειμένου να σε κάνει να την δεις. Ο Campbell που είναι συνηθισμένος να μη παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά στις ταινίες του, εδω σου δίνει και μια υποψία καλής ηθοποιίας, έστω και κάτω από το στραφταλιζέ κοστούμι του Βασιλιά της rock'n roll. Ο ιδιαίτερος τρόπος ομιλίας, οι σπασμωδικές κινήσεις (ναι ναι ακόμα και με το Πι όπως στην φωτο) και τα απαραίτητα γυαλία ηλίου, συμπληρώνουν το look και σου δίνουν την αίσθηση οτι όντως κάπως έτσι θα ήταν ο Elvis εάν ζούσε σήμερα. Άνετα... Από την άλλη πλευρά ο JFK είναι μετρημένος, σοβαρός και με μια αύρα παλιάς αριστοκρατίας, που όμως στην προκειμένη περίπτωση δε θα έπρεπε να υπάρχουν καθώς ο συμπαθητικός κυριούλης με το όνομα Jack, είναι απλά ένας τρόφιμος με αρχές μαλάκινσης και συνεπώς όσο είμαι εγω η Monica Belluchi, άλλο τόσο είναι και αυτός ο JFK. Παρόλα αυτά και σε αυτή τη περίπτωση εάν ο real Kennedy ζούσε, εάν ήταν black, και έκανε κολλητή παρέα με τον Elvis, μάλλον θα ήταν κάπως έτσι. Μάλλον...
Το καλό με το BubbaHo-Tep είναι οτι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βαρεθείς, καθώς έχει τα πάντα μέσα. Μούμιες, τεράαααστιες προσωπικότητες, ξύλο, ατάκες που σπάνε κόκκαλα, σεξουαλικά υπονοούμενα, ηλικιωμένους σε απόγνωση, παγιέτες, κοστούμια, τεράστια έντομα βγαλμένα από την Κόλαση και ένα σωρό άλλα ετερόκλητα πράγματα, που κατά έναν περίεργο τρόπο μέσα στην ταινία βρίσκονται όλα σε μια απόλυτη αρμονία. Η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή και σε βάζει γρήγορα στο κλίμα της υπόθεσης. Οι δυο μεγάλοι θρύλοι της Ιστορίας (για διαφορετικούς λόγους βεβαίως ο καθένας!) τα βάζουν με ένα πανάρχαιο Κακό και όλα αυτό να εκτυλίσσεται σε ένα μέρος οπού ουσιαστικά ο θάνατος παραμονεύει έτσι κι αλλιώς. Διανθησμένος καθώς είναι με την αυτή τη χαρακτηριστική 'μυρωδιά' των μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων, των φαρμάκων και της εγκατάλειψης, που είναι σχεδόν απτές, η Μούμια αποτελεί ενδεχομένως τη λύτρωση για όλους τους τρόφιμους. But not when those fuckers are around...
Διαφορετική, διασκεδαστική και τρελούτσικη είναι μια must see ταινία κατά τη γνώμη μου και ιδιαίτερα για τους fan του Campbell. Δείτε και τη τριλογία "Evil Dead", το "Μy name is Bruce" και το "Man with the Screaming Brain" και αν ακόμα δεν αγαπάτε τον Bruce, τότε δε θα τον εκτιμήσετε ποτέ για αυτές τις μοναδικές κινηματογραφικές στιγμές που μας προσφέρει κάθε φορά, huhu. Παρόλα αυτά σίγουρα θεωρώ οτι το BubbaHo-Tep είναι από τις πιο ευκολοχώνευτες ταινίες του και την προτίνω (οχι ανεπιφύλακτα) σε fan και μη. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά θα απολαύσετε τον καρικατουρίστικο Elvis του Bruce Campbell, αλλά και ένοχα μυστικά του τύπου 'πως ήταν η Merilyn στο κρεβάτι' και τότε θα καταλάβετε τι μεγάλη ταινία βλέπετε. Τι άλλο θέλετε δηλαδή;
http://www.youtube.com/watch?v=X7Qo74_L3vo
TRIVIA
- Κατά τη διάρκεια της ταινίας δεν ακούγεται ούτε ένα τραγούδι του Presley. O σκηνοθέτης John Coscarelli εξήγησε οτι θα χρειαζόταν περίπου το μισό budget της ταινίας προκειμένου να πάρει άδεια για ένα μόνο τραγούδι του Elvis.
- Πριν ο Campbell δεχτεί τον ρόλο του Elvis είχε μόνο μια ερώτηση για τον σκηνοθέτη: "Are you going to show the penis?". Θα καταλάβετε γιατί όταν δείτε την εξίσου επική, αντίστοιχη σκηνή.
- Τα γυρίσματα κράτησαν 30 μέρες, κάτι που θεωρείται ασυνήθιστο για μια low-budget ταινία.
- Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και εξαιτίας του κινηαμτογραφικού εξοπλισμού που βρισκόταν γύρω του και δε μπορούσε να κουνηθεί, ο Campbell αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει την...'πάπια' που υπήρχε ως ντεκορ στο δωμάτιό του όταν τον κάλεσε η Φύση!.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
STAR: 21:00, Batman Begins, με τους Christian Bale, Gary Oldman, Morgan Freeman, Cillian Murphy, Katie Holmes, Michael Caine, Lian Neeson. Η αναβίωση του Batman από τα χέρια του Nolan. Αυτή ήταν μόνο η αρχή...
ΕΤ1: 23:00, Il Conformista, σε σκηνοθεσία Bernardo Bertolucci. Όλα εδω πληρώνονται. Ένας άνθρωπος χωρίς ηθικές αναστολές και αξίες, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, όταν θα κληθεί από το αφεντικό του να σκοτώσει έναν πρώην καθηγητή του....
Αύριο όλοι πάλι εδω guyz, γιατί έχουμε special ψηφοφορία με favorite soundtracks/themes, volume 1. Και επειδή με έχουν πιάσει και οι καλοσύνες μου στα συνολικά 4 volume με soundtracks που θα ανέβουν στο blog, θα σας επιτρέψω να ψηφίσετε από μια φορά, όσα όμως επιθυμείτε κάθε φορά από τη λίστα. So be ready for tomorrow!
Byezzz!
Πέμπτη 21 Απριλίου 2011
The Count of Monte Cristo: Η ιστορία μιας εκδίκησης...
Hello again. Σήμερα είναι η τελευταία ταινιούλα της εβδομάδας που ανεβαίνει. Κανονικά αύριο θα είχαμε και ψηφοφορία, αλλά λόγω αναχώρησης για τις πασχαλινές διακοπές κατά Ζάκυνθο μεριά, δε θα μπορέσω να βάλω poll :(. Καλύτερα ίσως γιατί αν λείπετε και πολλοί δε θα έχουμε μεγάλη συμμετοχή και απαιτώ καλή συμμετοχή από την επόμενη εβδομάδα, μιας που θα έχουμε volume. 1 από favorite soundtracks :P Ενδεχομένως να σπάσω την ψηφοφορία σε 3 volumes επειδή είναι άπειρα τα καλά themes και soundtracks, οπότε γι'αυτό θα ξεκινήσουμε από την άλλη βδομάδα. So σήμερα είπα να μπω λίγο στο κλίμα των ημερών (λίγο) και να ανεβάσω Monte Cristo, την οποία βλέπω κάθε χρόνο στην τηλεόραση αυτή την εποχή. Κάποια στιγμή θα την δείξει (εαν δε την έχει δείξει ήδη), οπότε επειδή είναι και ωραία ταινία γενικά, είπα να κλείσω με αυτή την εβδομάδα μας. So let's start!
Μεταφορά του ομόνυμου βιβλίου του Alexandre Dumas, το οποίο μαζί με τους Τρεις Σωματοφύλακες θεωρούνται ως οι πιο γνωστές δουλειές του συγγραφέα. Ψάχνοντας να βρω φωτογραφίες για το post μου, είδα οτι υπάρχουν 4-5 τουλάχιστον ταινίες με την ιστορία του Monte Cristo. Παρόλα αυτά εγω επέλεξα να βάλω αυτή του 2002 με τον Jim Caviezel λόγω προσωπικής συμπάθειας :P, επειδή είναι η μόνη εκδοχή που έχω δει (πιστεύω οτι οι παλαιότερες θα είναι ενδεχομένως καλύτερες), αλλά και επειδή είναι στην τελική μια πολύ καλή ταινία.
O Edmond Dantes (Jim Caviezel) είναι ένας καλοκάγαθος και μάλλον αφελής νεαρός, ο οποίος μετά την τυχαία συνάντησή του με τον Ναπολέοντα στην νήσο Έλβα οπού είναι εξόριστος, θα δεχθεί να μεταφέρει ένα γράμμα που θα του δώσει. Σύντομα ο καλύτερος του φίλος Fernand Montego (Guy Pearce) θα στήσει μια ολόκληρη πλεκτάνη εις βάρος του μαζί με μερικούς ακόμα 'φίλους', με αποτέλεσμα o Εdmond να οδηγηθεί στην φυλακή του Chateau d'Il οπού και θα εκτίσει ποινή 14 ολόκληρων ετών. Μέσα στη φυλακή ο Edmond θα αποκτήσει γνώση, πυγμή και μια ακόρεστη δίψα για εκδίκηση. Μετά από την άδικη φυλάκισή του θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του και θα αποφασίσει να πάρει πίσω τη ζωή που του στέρησαν. Ο Edmond Dantes δεν υπάρχει πια, τώρα είναι ο Κόμης Monte Cristo...
Η ιστορία του count Monte Cristo αποτελεί ίσως την καλύτερη ιστορία εκδίκησης της κλασσικής πεζογραφίας. Το βιβλίο (και στην προκειμένη περίπτωση και η ταινία) καταφέρνουν να σκιαγραφήσουν με έναν εξαιρετικό τρόπο καταστάσεις και χαρακτήρες και κυρίως το πως μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος μέσα από τα βιώματά του. Όταν μάλιστα πρόκειται για την ολοκληρωτική αλλαγή του ήρωά μας εδώ από φιλήσυχο και τίμιο νεαρό, σε έναν εκδικητικό και ψυχρό άντρα, τότε αυτός ο βιωματικός επαναπροσδιορισμός του χαρακτήρα του κεντρικού πρωταγωνιστή, γίνεται ακόμα πιο έντονος.
Ο σκηνοθέτης Kevin Reynolds έχει δημιουργήσει μια ταινία ακριβώς όπως πρέπει. Κρατώντας όσο το δυνατόν περισσότερο μπορεί, το feeling της εποχής, την ατμόσφαιρα και κυρίως την σταδιακή αλλαγή του Edmond από το βιβλίο και μεταφέροντάς το στην οθόνη, πετυχαίνει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, που εάν αναλογιστεί κανείς οτι είναι το αποτέλεσμα που βασίζεται σε ένα κλασσικό μυθιστόρημα, τότε είναι ακόμα καλύτερο. Η σκηνοθεσία είναι όμορφη και σίγουρα αιχμαλωτίζει όλη την αίσθηση μιας παλίας, αριστοκρατικής εποχής, τότε που οι γυναίκες κυκλοφορούσαν με φουσκωτά φορέματα και πλουμιστά καπέλα, και οι άντρες με το καλοραμένο τους φράκο και την άψογη ιποττική τους συμπεριφορά. Μέσα σε ένα τέτοιο πλούσιο περιβάλλον ο Dumas επέλεξε να τοποθετήσει τον βασικό του πρωταγωνιστή ο οποίος βρίσκεται στο ακριβώς απέναντι άκρο. Φυλακισμένος, καταπτοημένος από τις κακουχίες και τα διαρκή βασανιστήρια στα οποία υποβάλεται μαζί με τους υπόλοιπους, επιμένει και υπομένει καρτερικά τα μαρτύρια, προετοιμάζοντας την υπέρτατη εκδίκησή του. Ο Reynolds δε καθυστερεί καθόλου την ολοκληρωτική αλλαγή του πρωταγωνιστή και σύντομα βλέπουμε το καινούριο πρόσωπο του, αυτό του count Monte Cristo. Είναι εξαιρετικό να βλέπεις πως η ανθρώπινη ψυχή χαρακτηρίζεται από τέτοια δύναμη, ακόμη και αν ο απώτερος σκοπός της δεν είναι και ο πιο αγνός...
Όλοι οι ηθοποιοί στην ταινία δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Στον Caviezel βρήκα τον ιδανικό Dantes/Monte Cristo, καθώς η μετάβασή του είναι πραγματικά ενυπωσιακή και φαίνεται τόσο από την εξωτερική του εμφάνιση, όσο και από τον χαρακτήρα του. Αρχικά είναι ένας απλοϊκός νεαρός, καλός, αγαθός και δυστυχώς αφελής. Φτάνεις σε σημείο να αναρωτιέσαι αν έχει κάποιο ψήγμα κακίας μέσα του τέλος πάντων! Αργότερα η μεταμόρφωσή του είναι ολική: έχει μεταμορφωθεί σε έναν γοητευτικό, ραδιούργο άντρα, που δε σταματάει πουθενά προκειμένου να εκδικηθεί και τότε αναρωτιέσαι αν υπάρχει πλέον ίχνος ανθρωπιάς μέσα του...Ιδανική επιλογή καθώς και στην πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη φινέτσα ο συγκεκριμένος ηθοποιός. Σε μερικές στιγμές μάλιστα μου θύμισε έντονα τον Χριστό, τον οποίο υποδύθηκε στην ταινία του Mel Gibson, "The Passion of the Christ", κυρίως στις σκηνές των βασανιστηρίων του και της γενικότερης εξαθλίωσης μέσα στην φυλακή. Ο Pearce είναι το καθίκι της υπόθεσης και του πάει πολύ. Έχοντας βάλει στο μάτι τη γυναίκα του κάποτε καλύτερού του φίλου, Mercedes (Dagmara Dominczyk) καταφέρνει να την 'ρίξει', αλλά παράλληλα επιδίδεται σε κομπίνες για να πλουτίζει, πάει με άλλες γυναίκες και αποτελεί την επιτομή του ατόμου που θα πατήσει επί πτωμάτων για να πάρει αυτό που θέλει. Εξαιρετική είναι και η παρουσία του Richard Harris στον ρόλο του Abbe Faria, του ηλικιωμένου που ήταν φυλακισμένος μαζί με τον Dantes και που ήταν εκείνος που του μεταλαμπάδευσε τη γνώση, η οποία αποτέλεσε τη βάση για την μεγαλεπίβολη εκδίκησή του. Ο Harris μοιάζοντας σαν μια βιβλική φιγούρα γεμάτη σοφία, αποτελεί την παλιά γενιά που κυριολεκτικά μεταβιβάζει τις γνώσεις μιας ζωής στον νεαρό Dantes. Και όπως αποδεικνύεται του μεταδίδει τη γνώση και το μυστικό για έναν χαμένο θησαυρό, με τα οποία θα αλλάξει ολοκληρωτικά πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό και στη συνέχεια την ίδια του τη ζωή.
Καλογυρισμένη ταινία, με μεστές ερμηνείες χωρίς υπερβολές και ένα ιστορικό background που σε πείθει για τις τοποθεσίες των γυρισμάτων και την 'ειλικρίνια' των χαρακτήρων. Σίγουρα μια από τις καλύτερες ιστορίες για εκδίκηση, η οποία αρθρώνεται τέλεια μέσα στην ταινία, ξεκινώντας ήδη μέσα από την φυλακή και ακολουθώντας μια προσεκτικά σχεδιασμένη και προσεγμένη πορεία, μέχρι το τέλος της. Γιατί στην τελική η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, πόσο μάλλον μετά από 14 χρόνια...
http://www.youtube.com/watch?v=JG7FDivQLac
TRIVIA
Μεταφορά του ομόνυμου βιβλίου του Alexandre Dumas, το οποίο μαζί με τους Τρεις Σωματοφύλακες θεωρούνται ως οι πιο γνωστές δουλειές του συγγραφέα. Ψάχνοντας να βρω φωτογραφίες για το post μου, είδα οτι υπάρχουν 4-5 τουλάχιστον ταινίες με την ιστορία του Monte Cristo. Παρόλα αυτά εγω επέλεξα να βάλω αυτή του 2002 με τον Jim Caviezel λόγω προσωπικής συμπάθειας :P, επειδή είναι η μόνη εκδοχή που έχω δει (πιστεύω οτι οι παλαιότερες θα είναι ενδεχομένως καλύτερες), αλλά και επειδή είναι στην τελική μια πολύ καλή ταινία.
O Edmond Dantes (Jim Caviezel) είναι ένας καλοκάγαθος και μάλλον αφελής νεαρός, ο οποίος μετά την τυχαία συνάντησή του με τον Ναπολέοντα στην νήσο Έλβα οπού είναι εξόριστος, θα δεχθεί να μεταφέρει ένα γράμμα που θα του δώσει. Σύντομα ο καλύτερος του φίλος Fernand Montego (Guy Pearce) θα στήσει μια ολόκληρη πλεκτάνη εις βάρος του μαζί με μερικούς ακόμα 'φίλους', με αποτέλεσμα o Εdmond να οδηγηθεί στην φυλακή του Chateau d'Il οπού και θα εκτίσει ποινή 14 ολόκληρων ετών. Μέσα στη φυλακή ο Edmond θα αποκτήσει γνώση, πυγμή και μια ακόρεστη δίψα για εκδίκηση. Μετά από την άδικη φυλάκισή του θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του και θα αποφασίσει να πάρει πίσω τη ζωή που του στέρησαν. Ο Edmond Dantes δεν υπάρχει πια, τώρα είναι ο Κόμης Monte Cristo...
Η ιστορία του count Monte Cristo αποτελεί ίσως την καλύτερη ιστορία εκδίκησης της κλασσικής πεζογραφίας. Το βιβλίο (και στην προκειμένη περίπτωση και η ταινία) καταφέρνουν να σκιαγραφήσουν με έναν εξαιρετικό τρόπο καταστάσεις και χαρακτήρες και κυρίως το πως μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος μέσα από τα βιώματά του. Όταν μάλιστα πρόκειται για την ολοκληρωτική αλλαγή του ήρωά μας εδώ από φιλήσυχο και τίμιο νεαρό, σε έναν εκδικητικό και ψυχρό άντρα, τότε αυτός ο βιωματικός επαναπροσδιορισμός του χαρακτήρα του κεντρικού πρωταγωνιστή, γίνεται ακόμα πιο έντονος.
Ο σκηνοθέτης Kevin Reynolds έχει δημιουργήσει μια ταινία ακριβώς όπως πρέπει. Κρατώντας όσο το δυνατόν περισσότερο μπορεί, το feeling της εποχής, την ατμόσφαιρα και κυρίως την σταδιακή αλλαγή του Edmond από το βιβλίο και μεταφέροντάς το στην οθόνη, πετυχαίνει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, που εάν αναλογιστεί κανείς οτι είναι το αποτέλεσμα που βασίζεται σε ένα κλασσικό μυθιστόρημα, τότε είναι ακόμα καλύτερο. Η σκηνοθεσία είναι όμορφη και σίγουρα αιχμαλωτίζει όλη την αίσθηση μιας παλίας, αριστοκρατικής εποχής, τότε που οι γυναίκες κυκλοφορούσαν με φουσκωτά φορέματα και πλουμιστά καπέλα, και οι άντρες με το καλοραμένο τους φράκο και την άψογη ιποττική τους συμπεριφορά. Μέσα σε ένα τέτοιο πλούσιο περιβάλλον ο Dumas επέλεξε να τοποθετήσει τον βασικό του πρωταγωνιστή ο οποίος βρίσκεται στο ακριβώς απέναντι άκρο. Φυλακισμένος, καταπτοημένος από τις κακουχίες και τα διαρκή βασανιστήρια στα οποία υποβάλεται μαζί με τους υπόλοιπους, επιμένει και υπομένει καρτερικά τα μαρτύρια, προετοιμάζοντας την υπέρτατη εκδίκησή του. Ο Reynolds δε καθυστερεί καθόλου την ολοκληρωτική αλλαγή του πρωταγωνιστή και σύντομα βλέπουμε το καινούριο πρόσωπο του, αυτό του count Monte Cristo. Είναι εξαιρετικό να βλέπεις πως η ανθρώπινη ψυχή χαρακτηρίζεται από τέτοια δύναμη, ακόμη και αν ο απώτερος σκοπός της δεν είναι και ο πιο αγνός...
Όλοι οι ηθοποιοί στην ταινία δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Στον Caviezel βρήκα τον ιδανικό Dantes/Monte Cristo, καθώς η μετάβασή του είναι πραγματικά ενυπωσιακή και φαίνεται τόσο από την εξωτερική του εμφάνιση, όσο και από τον χαρακτήρα του. Αρχικά είναι ένας απλοϊκός νεαρός, καλός, αγαθός και δυστυχώς αφελής. Φτάνεις σε σημείο να αναρωτιέσαι αν έχει κάποιο ψήγμα κακίας μέσα του τέλος πάντων! Αργότερα η μεταμόρφωσή του είναι ολική: έχει μεταμορφωθεί σε έναν γοητευτικό, ραδιούργο άντρα, που δε σταματάει πουθενά προκειμένου να εκδικηθεί και τότε αναρωτιέσαι αν υπάρχει πλέον ίχνος ανθρωπιάς μέσα του...Ιδανική επιλογή καθώς και στην πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη φινέτσα ο συγκεκριμένος ηθοποιός. Σε μερικές στιγμές μάλιστα μου θύμισε έντονα τον Χριστό, τον οποίο υποδύθηκε στην ταινία του Mel Gibson, "The Passion of the Christ", κυρίως στις σκηνές των βασανιστηρίων του και της γενικότερης εξαθλίωσης μέσα στην φυλακή. Ο Pearce είναι το καθίκι της υπόθεσης και του πάει πολύ. Έχοντας βάλει στο μάτι τη γυναίκα του κάποτε καλύτερού του φίλου, Mercedes (Dagmara Dominczyk) καταφέρνει να την 'ρίξει', αλλά παράλληλα επιδίδεται σε κομπίνες για να πλουτίζει, πάει με άλλες γυναίκες και αποτελεί την επιτομή του ατόμου που θα πατήσει επί πτωμάτων για να πάρει αυτό που θέλει. Εξαιρετική είναι και η παρουσία του Richard Harris στον ρόλο του Abbe Faria, του ηλικιωμένου που ήταν φυλακισμένος μαζί με τον Dantes και που ήταν εκείνος που του μεταλαμπάδευσε τη γνώση, η οποία αποτέλεσε τη βάση για την μεγαλεπίβολη εκδίκησή του. Ο Harris μοιάζοντας σαν μια βιβλική φιγούρα γεμάτη σοφία, αποτελεί την παλιά γενιά που κυριολεκτικά μεταβιβάζει τις γνώσεις μιας ζωής στον νεαρό Dantes. Και όπως αποδεικνύεται του μεταδίδει τη γνώση και το μυστικό για έναν χαμένο θησαυρό, με τα οποία θα αλλάξει ολοκληρωτικά πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό και στη συνέχεια την ίδια του τη ζωή.
Καλογυρισμένη ταινία, με μεστές ερμηνείες χωρίς υπερβολές και ένα ιστορικό background που σε πείθει για τις τοποθεσίες των γυρισμάτων και την 'ειλικρίνια' των χαρακτήρων. Σίγουρα μια από τις καλύτερες ιστορίες για εκδίκηση, η οποία αρθρώνεται τέλεια μέσα στην ταινία, ξεκινώντας ήδη μέσα από την φυλακή και ακολουθώντας μια προσεκτικά σχεδιασμένη και προσεγμένη πορεία, μέχρι το τέλος της. Γιατί στην τελική η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, πόσο μάλλον μετά από 14 χρόνια...
http://www.youtube.com/watch?v=JG7FDivQLac
TRIVIA
- Αρχικά ο ρόλος του Dantes είχε προταθεί στον Pearce. Μετά κατάλαβαν οτι δε θα μπορούσαν να βρούν εύκολα άλλο κοντό καθίκι, και του έδωσαν τελικά τον ρόλο του Fernand.
- Στην ταινία η Dominczyk έχει έναν-υποτίθεται- έφηβο γιο. Στην πραγματικότητα ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον γιο της, ήταν μόλις επτά χρόνια μικρότερός της.
- H Disney ήλπιζε όταν έδωσε το πράσινο φως για τα γυρίσματα της τανίας, οτι θα ήταν μια οικογενειακή ταινία, την οποία θα μπορούσε να κυκλοφορήσει με το ομόνυμο logo της. Τελικά κάτι τέτοιο δεν έγινε.
- Το όνομα Zattara που δίνεται στο Dantes από έναν περιπλανώμενο κακοποιό σε κάποια στιγμή της ταινίας, τον Vampa, σημαίνει driftwood στη γλώσσα των Myamar. Αυτό εξηγείται επειδή ο Vampa βρήκε τον Dantes σε μια παραλία, ξεβρασμένο από το κύμα.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
STAR: 21:00, The Bucket List, με τους Jack Nickolson, Morgan Freeman. Δυο άγνωστοι που βρίσκονται στο ίδιο νοσοκομειακό δωμάτιο, πληροφορούνται οτι δε τους απομένει πολύς καιρός ζωής. Τότε αποφασίζουν να κάνουν την κάθε τελευταία τους στιγμή να αξίζει, ξεκινόντας ένα ταξίδι ζωής και κάνοντας πράγματα που δεν τόλμησαν να κάνουν ποτέ. Όμορφη γλυκόπικρη ταινιούλα, με το δίδυμο Nickolson-Freeman σε εξαιρετική χημεία.
ALTER: 21:45, The Three Musketeers. Τσακώστε σήμερα και δείτε την ταινία που βασίζεται στο άλλο βιβλίο του Dumas, και ελπίζω μέσα στις επόμενες μέρες να βάλει και τον Monte Cristo : )
Άυριο έχει "Shawshank Redemption" στις 21:00 στο MEGA. Don't miss it!
Σας χαιρετώ guyz! Καλές γιορτές και με ρέγουλα το κατσίκι! Εμείς θα τα ξαναπούμε την Τετάρτη τώρα με καινούρια ταινιούλα και super ψηφοφορία από την άλλη βδομάδα.
Have fun!!
Τετάρτη 20 Απριλίου 2011
The Ghost Writer: Ένα Χιτσκοκικό θριλερ δια χειρός Ρομάν Πολάνσκι
Υοuuuhouuu! Τι κάνουμε, τι κάνουμε; I hope well! So σήμερα έχουμε "Ghost Writer", από Roman Polanski μια πολύ καλή ταινία, την οποία είδα σχετικά πρόσφατα και αν και γενικώς και αορίστως στην αρχή δε ψηνόμουν να την δω, τελικά αποδείχθηκε πολύ καλή. Για να δούμε τι θα δούμε και σήμερα...
Το "The Ghost Writer" αποτελεί την πιο πρόσφατη σκηνοθετική δημιουργία, του μεγάλου έτσι κι αλλιώς Roman Polanski και αποτέλεσε αδιαμφησβήτητα μια από τις καλύτερες ταινίες του 2010. Αν και έχω την υποψία οτι δεν την δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα, ούτε και οτι την είδαν πολλοί, νομίζω οτι αποτέλεσε κάτι σαν την 'ήρεμη δύναμη' της χρονιάς, εάν αναλογιστεί κανείς τον super πανικό που δημιουργήθηκε φέτος από ταινίες όπως το "Inception", το "Black Swan" και το "Τhe King's Speech". Ενδεχομένως εαν δεν υπήρχε τόσος ντόρος γύρω από αυτές (και από άλλες) ταινίες, να της είχε δωθεί η προσοχή που έπρεπε. Και πάλι όμως το γεγονός αυτό δε μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία που έχει έτσι κι αλλιώς η ταινία.
Ένας συγγραφέας (Ewan McGregor) προσλαμβάνεται από τους παρατρεχάμενους του πρώην Βρετανού Πρωθυπουργού Adam Lang (Pierce Brosnan) προκειμένου να γράψει τα απομνημονεύματά του. O ghost writer-όπως ονομάζεται ο τύπος που αναλαμβάνει τέτοιες υποθέσεις, χωρίς να γίνεται γνωστό ευρύτερα το όνομά του-συλλέγοντας πληροφορίες για την ζωή του Lang, θα έρθει αντιμέτωπος με κάποιες ενοχλητικές αλήθειες, μερικές από τις οποίες έχουν να κάνουν με τον περίεργο θάνατο του προκατόχου του. Οι δυο βασικές γυναίκες στη ζωή του Lang, το δεξί του χέρι Amelia Bly (Kim Catral) και η δυναμική γυναίκα του Ruth Lang (Olivia Williams) φαίνεται να παίζουν βασικό ρόλο στην όλη ιστορία και σύντομα ο ghost writer θα βρεθεί μπλεγμένος πολύ άσχημα, σε σημείο που να απειλείται άμεσα η ίδια του η ζωή...
Σε μια κριτική του Κουτσογιαννόπουλου για την ταινία, διάβασα κάτι με το οποίο τείνω να συμφωνώ ολοένα και περισσότερο. Ο ίδιος είπε συγκεκριμένα οτι ο Polanski είναι ο μοναδικός σύγχρονος σκηνοθέτης ο οποίος μπορεί να 'περηφανεύεται' οτι σκηνοθετεί τις ταινίες του, με έναν τρόπο που θυμίζει έντονα Χίτσκοκ. Καταφέρνει ουσιαστικά να συλλαμβάνει όλο αυτό το σκηνικό αγωνίας και μυστηρίου, το οποίο κατόρθωνε να περνάει στον κινηματογράφο ο Χιτσκοκ με τόση μαεστρία, μένοντας στην ιστορία ως 'ο μαιτρ των ταινιών θρίλερ'. Κάπως έτσι καταφέρνει σήμερα ο Polanski να κρατάει ζωντανό το είδος του θριλερ, στην πρώιμη και αυθεντική του μορφή. Μυστήριο, αγωνία, κρυμμένα μυστικά και υποβλητική ατμόσφαιρα συνθέτουν στην προκειμένη περίπτωση τον "Αόρατο Συγγραφέα". Είναι ομολογουμένως δύσκολο πλέον να σκηνοθετηθεί ένα καλό θριλερ, μιας που τα περισσότερα τείνουν να αποτελούν απλά ανιαρές ιστορίες (χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις), ή ακόμα χειρότερα να ταυτίζονται πλέον με ταινίες γεμάτες αίμα, δολοφόνους και σπλατερικές εικόνες, ξεχνόντας οτι κάτι τέτοιο δεν αποτέλεσε ποτέ ταινία θρίλερ, αλλά τρόμου.
Η ταινία μου έβγαλε κάτι το τελείως μινιμαλιστικό. Ο Polanski χωρίς πολλά πολλά περιορίζεται μόνο σε αυτά που θέλει να πει, χωρίς να αναλώνεται σε περιττά στοιχεία εντιπωσιασμού και γεμίσματος της πλοκής. Η ιστορία αρχίζει να αρθρώνεται από την αρχή κιόλας και ο κάθε χαρακτήρας ξεχωρίζει αμέσως από τους υπόλοιπους. Ο ΜcGregor στον ρόλο του φοβισμένου, αλλά επίμονου συγγραφέα που αποφασίζει να ανακαλύψει την αλήθεια, ο Brosnan που υποδύεται τον λίγο στον κόσμο του πρώην Πρωθυπουργό και η Catral που αποτελεί ευχάριστη έκπληξη η αλλαγή της από σεξομανής Samantha του Sex and the City, σε υπολογιστική ιδιαιτέρα που βρίσκεται ανελειπώς στο πλευρό του πολιτικού αφεντικού της. Ο Polanski νομίζεις οτι έχει σκηνοθετήσει την ταινία με μεγάλη άνεση, καθώς η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων σε αυτή, είναι κάτι που αποδέχεσαι ως θεατής και μάλιστα το περιμένεις κιόλας. Ξέρει πότε πρέπει να έρθει η ανατροπή, που να τοποθετήσει τους ήρωες του προκειμένου να γίνει ακόμα εντονότερο το αίσθημα του μυστηρίου που περιβάλει την υπόθεση και με την κατάλληλη χρήση της μουσικής (που είναι εξαιρετική εδω) να κορυφώσει των αγωνία, μέχρι το τέλος της. Φυσικά γνωρίζει τους τρόπους για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, αλλά σίγουρα δεν αποσκοπά μόνο σε αυτό. Καταφέρνεις μέσα στην ταινία να 'δεις' τον τρόπο και την τεχνική του Polanski που τον έχουν κάνει έναν σπουδαίο δημιουργό. Χωρίς πολλές φανφάρες, ατέλειωτους διαλόγους ή δυσνόητες πολιτικές συζητήσεις, δημιουργεί μια ταινία με μπόλικες θαμμένες αλήθειες και καταστροφικά (για όποιον τα ανακαλύψει) μυστικά, που σε προϊδεάζουν αναλόγως.
O Ewan με έπεισε απόλυτα, ιδιαίτερα τις στιγμές που έχωνε τη μύτη του, εκεί που δεν τον σπέρνουν και πέτυχε να αποδώσει τον ρόλο του πολύ καλά. Εξίσου καλοί και οι υπόλοιποι, ο Brosnan με τα κοστούμια του α λα James Bond, διαθέτει την πολιτική γοητεία που πρέπει (ακριβώς δηλαδή όπως και οι δικοί μας), ενώ απόλαυσα πραγματικά που είδα την Catral σε κάτι άλλο, πέρα από διαρκές ξεσκίσιμο και λεξιλόγιο που περιορίζεται στη λέξη fuck, με κάθε πιθανό συνδυασμό ("fuck me", "fuck you", "fucker" και τα σχετικά). Το μόνο που μου έλειψε σε αυτή την ταινία είναι ένα πράγμα. O Frank Langela. Μη με ρωτήσετε γιατί, γιατί ειλικρινά δε ξέρω να σας πω. Ξέρω μόνο οτι όποιον ρόλο και αν έπαιζε, η παρουσία του θα έδεινε στην ταινία αυτό το κάτι παραπάνω. Ακόμα καλύτερα εαν ερμήνευε τον ρόλο του Brosnan. Μπορεί να μη μιλούσαμε για την ίδια γοητεία, σίγουρα όμως η ερμηνεία του θα έδινε αυτό το κάτι extra που δεν είδα από τον αγαπημενότερο ντάμπλ ο σεβεν.
Ωραία κλιμακωτή δράση και μινιμαλιστική σκηνοθεσία, από κάποιον που ξέρει πολύ καλά τι κάνει και πως το κάνει. Καλές ερμηνείες και ένα τέλος για χειροκρότημα. "The Ghost Writer".
http://www.youtube.com/watch?v=L_AerBW0EcI
TRIVIA
STAR: 23:00, Stars and Ties, με τους Marcia Gay Harden, Kevin Bacon. Δραματική ταινία, με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι που περνάει μια ουσιαστική κρίση. Όταν μετά από ένα θανατηφόρο ατύχημα ένα αγοράκι μείνει ορφανό, το ζευγάρι θα το πάρει υπό την προστασία του και θα επαναπροσδιορίσουν για μια ακόμη φορά τη σχέση τους και τους λόγους που τους κρατούν τελικά μαζί...
Adiossss!!
Το "The Ghost Writer" αποτελεί την πιο πρόσφατη σκηνοθετική δημιουργία, του μεγάλου έτσι κι αλλιώς Roman Polanski και αποτέλεσε αδιαμφησβήτητα μια από τις καλύτερες ταινίες του 2010. Αν και έχω την υποψία οτι δεν την δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα, ούτε και οτι την είδαν πολλοί, νομίζω οτι αποτέλεσε κάτι σαν την 'ήρεμη δύναμη' της χρονιάς, εάν αναλογιστεί κανείς τον super πανικό που δημιουργήθηκε φέτος από ταινίες όπως το "Inception", το "Black Swan" και το "Τhe King's Speech". Ενδεχομένως εαν δεν υπήρχε τόσος ντόρος γύρω από αυτές (και από άλλες) ταινίες, να της είχε δωθεί η προσοχή που έπρεπε. Και πάλι όμως το γεγονός αυτό δε μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία που έχει έτσι κι αλλιώς η ταινία.
Ένας συγγραφέας (Ewan McGregor) προσλαμβάνεται από τους παρατρεχάμενους του πρώην Βρετανού Πρωθυπουργού Adam Lang (Pierce Brosnan) προκειμένου να γράψει τα απομνημονεύματά του. O ghost writer-όπως ονομάζεται ο τύπος που αναλαμβάνει τέτοιες υποθέσεις, χωρίς να γίνεται γνωστό ευρύτερα το όνομά του-συλλέγοντας πληροφορίες για την ζωή του Lang, θα έρθει αντιμέτωπος με κάποιες ενοχλητικές αλήθειες, μερικές από τις οποίες έχουν να κάνουν με τον περίεργο θάνατο του προκατόχου του. Οι δυο βασικές γυναίκες στη ζωή του Lang, το δεξί του χέρι Amelia Bly (Kim Catral) και η δυναμική γυναίκα του Ruth Lang (Olivia Williams) φαίνεται να παίζουν βασικό ρόλο στην όλη ιστορία και σύντομα ο ghost writer θα βρεθεί μπλεγμένος πολύ άσχημα, σε σημείο που να απειλείται άμεσα η ίδια του η ζωή...
Σε μια κριτική του Κουτσογιαννόπουλου για την ταινία, διάβασα κάτι με το οποίο τείνω να συμφωνώ ολοένα και περισσότερο. Ο ίδιος είπε συγκεκριμένα οτι ο Polanski είναι ο μοναδικός σύγχρονος σκηνοθέτης ο οποίος μπορεί να 'περηφανεύεται' οτι σκηνοθετεί τις ταινίες του, με έναν τρόπο που θυμίζει έντονα Χίτσκοκ. Καταφέρνει ουσιαστικά να συλλαμβάνει όλο αυτό το σκηνικό αγωνίας και μυστηρίου, το οποίο κατόρθωνε να περνάει στον κινηματογράφο ο Χιτσκοκ με τόση μαεστρία, μένοντας στην ιστορία ως 'ο μαιτρ των ταινιών θρίλερ'. Κάπως έτσι καταφέρνει σήμερα ο Polanski να κρατάει ζωντανό το είδος του θριλερ, στην πρώιμη και αυθεντική του μορφή. Μυστήριο, αγωνία, κρυμμένα μυστικά και υποβλητική ατμόσφαιρα συνθέτουν στην προκειμένη περίπτωση τον "Αόρατο Συγγραφέα". Είναι ομολογουμένως δύσκολο πλέον να σκηνοθετηθεί ένα καλό θριλερ, μιας που τα περισσότερα τείνουν να αποτελούν απλά ανιαρές ιστορίες (χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις), ή ακόμα χειρότερα να ταυτίζονται πλέον με ταινίες γεμάτες αίμα, δολοφόνους και σπλατερικές εικόνες, ξεχνόντας οτι κάτι τέτοιο δεν αποτέλεσε ποτέ ταινία θρίλερ, αλλά τρόμου.
Η ταινία μου έβγαλε κάτι το τελείως μινιμαλιστικό. Ο Polanski χωρίς πολλά πολλά περιορίζεται μόνο σε αυτά που θέλει να πει, χωρίς να αναλώνεται σε περιττά στοιχεία εντιπωσιασμού και γεμίσματος της πλοκής. Η ιστορία αρχίζει να αρθρώνεται από την αρχή κιόλας και ο κάθε χαρακτήρας ξεχωρίζει αμέσως από τους υπόλοιπους. Ο ΜcGregor στον ρόλο του φοβισμένου, αλλά επίμονου συγγραφέα που αποφασίζει να ανακαλύψει την αλήθεια, ο Brosnan που υποδύεται τον λίγο στον κόσμο του πρώην Πρωθυπουργό και η Catral που αποτελεί ευχάριστη έκπληξη η αλλαγή της από σεξομανής Samantha του Sex and the City, σε υπολογιστική ιδιαιτέρα που βρίσκεται ανελειπώς στο πλευρό του πολιτικού αφεντικού της. Ο Polanski νομίζεις οτι έχει σκηνοθετήσει την ταινία με μεγάλη άνεση, καθώς η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων σε αυτή, είναι κάτι που αποδέχεσαι ως θεατής και μάλιστα το περιμένεις κιόλας. Ξέρει πότε πρέπει να έρθει η ανατροπή, που να τοποθετήσει τους ήρωες του προκειμένου να γίνει ακόμα εντονότερο το αίσθημα του μυστηρίου που περιβάλει την υπόθεση και με την κατάλληλη χρήση της μουσικής (που είναι εξαιρετική εδω) να κορυφώσει των αγωνία, μέχρι το τέλος της. Φυσικά γνωρίζει τους τρόπους για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, αλλά σίγουρα δεν αποσκοπά μόνο σε αυτό. Καταφέρνεις μέσα στην ταινία να 'δεις' τον τρόπο και την τεχνική του Polanski που τον έχουν κάνει έναν σπουδαίο δημιουργό. Χωρίς πολλές φανφάρες, ατέλειωτους διαλόγους ή δυσνόητες πολιτικές συζητήσεις, δημιουργεί μια ταινία με μπόλικες θαμμένες αλήθειες και καταστροφικά (για όποιον τα ανακαλύψει) μυστικά, που σε προϊδεάζουν αναλόγως.
O Ewan με έπεισε απόλυτα, ιδιαίτερα τις στιγμές που έχωνε τη μύτη του, εκεί που δεν τον σπέρνουν και πέτυχε να αποδώσει τον ρόλο του πολύ καλά. Εξίσου καλοί και οι υπόλοιποι, ο Brosnan με τα κοστούμια του α λα James Bond, διαθέτει την πολιτική γοητεία που πρέπει (ακριβώς δηλαδή όπως και οι δικοί μας), ενώ απόλαυσα πραγματικά που είδα την Catral σε κάτι άλλο, πέρα από διαρκές ξεσκίσιμο και λεξιλόγιο που περιορίζεται στη λέξη fuck, με κάθε πιθανό συνδυασμό ("fuck me", "fuck you", "fucker" και τα σχετικά). Το μόνο που μου έλειψε σε αυτή την ταινία είναι ένα πράγμα. O Frank Langela. Μη με ρωτήσετε γιατί, γιατί ειλικρινά δε ξέρω να σας πω. Ξέρω μόνο οτι όποιον ρόλο και αν έπαιζε, η παρουσία του θα έδεινε στην ταινία αυτό το κάτι παραπάνω. Ακόμα καλύτερα εαν ερμήνευε τον ρόλο του Brosnan. Μπορεί να μη μιλούσαμε για την ίδια γοητεία, σίγουρα όμως η ερμηνεία του θα έδινε αυτό το κάτι extra που δεν είδα από τον αγαπημενότερο ντάμπλ ο σεβεν.
Ωραία κλιμακωτή δράση και μινιμαλιστική σκηνοθεσία, από κάποιον που ξέρει πολύ καλά τι κάνει και πως το κάνει. Καλές ερμηνείες και ένα τέλος για χειροκρότημα. "The Ghost Writer".
http://www.youtube.com/watch?v=L_AerBW0EcI
TRIVIA
- Το 'πραγματικό' όνομα του συγγραφέα δεν αναφέρετεια καθόλου στην ταινία. Όλοι του απευθύνονται ως "the ghost writer" ή απλά "ghost".
- Το εξοχικό σπίτι του Lang είναι εξ'ολοκλήρου σκηνικό σε studio. Η παραλία που φαίνεται έξω από τα παράθυρά του, είναι δημιούργημα των λεγόμενων green screens. (βλ. παραπάνω φωτό)
- Ο δημιουργός των ending credits ξέχασε να βάλει σημεία στίξης στους τίτλους, με αποτέλεσμα όλοι οι βοηθοί του συνεργείου να ονομαστούν με τον εξής τρόπο: "ass painter", "ass designer" κ.λ.π. Απλά θεός!
- Ο Polanski δε μπορούσε να παρευρεθεί στο release της ταινίας, λόγω του κατ'οίκον περιορισμού που του είχε επιβληθεί, μετά και από την σύλληψή του τον Σεπτέμβρη του 2009.
- Αρχικά είχε προταθεί στην Tilda Swinton να ερμηνεύσει τον ρόλο της γυναίκας του Lang. Όταν εκείνη αρνήθηκε ο ρόλος πήγε τελικά στην Olivia Williams.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
Adiossss!!
Τρίτη 19 Απριλίου 2011
M: How crime thrillers should be...
Χαιρετώ παιδιά και σήμερα. Λίγο καθυστερημένα θα ανέβει πάλι η ταινιούλα, αλλά τρέχω από το πρωί so τώρα που βρήκα λίγο ελεύθερο χρόνο είπα να κάτσω να τη γράψω. Ταινιάρα έχουμε σήμερα, από τον μέγιστο Γερμανό του εξπρεσιονιστικού κινηματογράφου, Fritz Lang. Μετά το "Metropolis" του 1927 το οποίο μοιάζει εξαιρετικά και δυσάρεστα σύγχρονο, το "Μ" είναι η δεύτερη ταινία του Lang που παρακολούθησα και την οποία βρήκα εξίσου αριστουργηματική. Δεν είναι τυχαίο βέβαια οτι ανήκει στο πάνθεον των μεγάλων σκηνοθετών, αφού οι ταινίες του πρωτοποριακές και αλληγορικές καθώς ήταν, αποτέλεσαν κομμάτια υψηλής κινηματογραφικής αισθητικής και συγκαταλέγονται πλέον στα κλασσικά αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Η ταινία "Μ" (1931) πραγματεύεται την ιστορία του Hans Beckert (Peter Lorre), ενός 'ανθρώπου' που αρέσκεται στο να παρασύρει μικρά παιδιά και στη συνέχεια να τα δολοφονεί. Η υπόθεση της ταινίας περιστρέφεται γύρω από τις προσπάθειες-αποτυχημένες ομολογουμένως- της αστυνομίας να τον συλλάβει, αλλά και από τις προσπάθειες του υποκόσμου, οι οποίοι θεωρούν οτι ένα τέτοιο πλάσμα δεν αξίζει να υπάρχει ούτε καν στον δικό τους, παράνομο κόσμο. Οι δυο ομάδες της αστυνομίας και των κακοποιών, ξεκινούν ένα ανελέητο κυνηγητό, προκειμένου να συλλάβουν ένα τέρας χωρίς πρόσωπο-μιας που κανείς δε γνωρίζει πως είναι-και να τον οδηγήσουν στη δικαιοσύνη. Η εύρεσή του δε θα είναι εύκολη υπόθεση και πολύ σύντομα τα δυο κλασσικά, αντίπαλα στρατόπεδα, ίσως χρειαστεί να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να δοθεί ένα αίσιο τέλος, σε αυτή την ιστορία...
Ενδεχομένως και να μιλάμε για τη πρώτη ταινία του είδους crime thriller και η αλήθεια είναι οτι θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση από όλους τους σύγχρονους σκηνοθέτες, σχετικά με το πως στήνεται πάνω απ'ολα η σωστή ατμόσφαιρα η οποία αποτελεί το Α και το Ω σε ταινίες αυτού του είδους. Ουσιαστικά έχουμε μπροστά μας ένα εξαιρετικό δείγμα σκηνοθεσίας. Βλέποντάς την ένοιωσα οτι είναι μια ταινία που θα μπορούσε κανείς να την δει με μεγάλη ευκολία και σήμερα. Το λέω αυτό κυρίως για όσους διατηρούν επιφυλάξεις στο άκουσμα των 'κλασσικών, παλιών' ταινιών και εξάλλου στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για μια ταινία του '31. Σας λέω λοιπόν οτι δεν θα πρέπει να έχετε καμία αμφιβολία σχετικά με το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να την δει, αφού η μόνη στιγμή που θα την σταματήσετε, είναι όταν αυτή τελειώσει...
Ο τρόπος με τον οποίο δομείται όλη η πλοκή και κυρίως η ατμόσφαιρα, είναι υποδειγματικός. Καταρχάς ο Lang φροντίζει να εκμεταλλευτεί πλήρως το ασπρόμαυρο της ταινίας. Χρησιμοποιεί έντονες φωτοσκιάσεις και δημιουργεί δραματικές αντιθέσεις στα πλάνα του, τα οποία ακόμα και όταν δεν περιλαμβάνουν ίχνος διαλόγου, μπορούν να πουν πολλά στον θεατή, μέσα από τις αντιφατικές εικόνες που παρουσιάζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η παραπάνω εικόνα, στην οποία έχουμε σε πρώτο πλάνο το κοριτσάκι και από πάνω του να υψώνεται μια απειλητική σκιά, που δε μας προϊδεάζει για τίποτα καλό. Ο δολοφόνος φαίνεται να κυριαρχεί πάνω από το κεφάλι του παιδιού, ενώ όπως θα δείτε και στην ταινία η σκιά του 'πέφτει' πάνω στο poster το οποίο τον έχει επικηρύξει. Καθόλου τυχαίο γεγονός, αφού από την αρχή ο Lang χρησιμοποιεί διάφορα τέτοιου είδους κόλπα προκειμένου να εντείνει ακόμα περισσότερο την αγχωτική και ζοφερή ατμόσφαιρα μέσα στην οποία εκτυλίσσεται η δράση. Δεν ήταν και μικρή υπόθεση εκείνη την εποχή να καταφέρει ένας σκηνοθέτης να αποδώσει ένα τόσο ευαίσθητο και λεπτό ζήτημα, όπως αυτό ενός διαταραγμένου, δολοφόνου παιδιών, με τόση μαεστρία, αφήνοντας ουσιαστικά τα πράγματα να εξελιχθούν μέσα σε μια ομιχλώδη υπόνοια και τις αντιθέσεις του λευκού και του μαύρου, να κάνουν την δουλειά τους. Αξίζει να σημειωθεί εδώ οτι το "M" αποτελεί και την πρώτη ομιλούσα ταινία του Lang, καθώς και την αρχετυπική ταινία πάνω στο είδος του crime thriller. Επόμενο είναι οτι από πολλούς θεωρείται ως η καλύτερη και αρτιότερη ταινία του.
Εξίσου εντυπωσιακά είναι και τα πλάνα που υποδηλώνουν και σκιαγραφούν σε μεγάλο ποσοστό, τον διαταραγμένο ψυχισμό του δολοφόνου. Λήψεις μέσα από τζαμαρίες και διαστρεβλωμένες εικόνες, βοηθούν τα μέγιστα στη δημιουργία ενός συγκεκριμένου προφίλ του δράστη, το οποίο περνάει υποσυνείδητα στον θεατή, ο οποίος καταλήγει να έχει φτιάξει την εικόνα του δράστη μέσα από πλάνα που αποτελούν κατά κάποιον τρόπο μια εξωτερίκευση της εσωτερικής του τρέλας. Η σκηνοθεσία είναι γρήγορη και δε κουράζει ούτε στο ελάχιστο, ενώ ο Lang βρίσκει διαρκώς τρόπους προκειμένου να εμπλουτίσει την ιστορία του μέσα από γεμάτα πλάνα, αποφεύγοντας τους εξαντλητικούς διαλόγους/μονολόγους (εκτός ίσως από έναν μονόλογο στο τέλος, που όμως ίσα ίσα χαρακτηρίζεται από μεγάλη ερμηνευτική αξία). Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός οτι καταφέρνει να περάσει πράγματα αποκλειστικά και μόνο μέσα από τη σκηνοθεσία και τον τρόπο που κινείται η κάμερα, πράγματα που ενδεχομένως εάν τα απέδιδε με ένα συμβατικό τρόπο, να μην είχαν σήμερα την καλλιτεχνική αξία για την οποία έχουν μείνει στην ιστορία. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διαρκής εναλλαγή των πλάνων όταν η μεν αστυνομία και οι δε κακοποιοί, κάθονται σε ένα τραπέζι και συζητούν πως θα καταφέρουν να συλλάβουν τον δολοφόνο. Αν και είναι ξεκάθαρο από τον χώρο οτι βρίσκονται σε διαφορετικές τοποθεσίες, ο τρόπος με τον οποίο γίνονται τα cut της κάμερας και η αυτόματη εναλλαγή των σκηνών, σου δίνουν την αίσθηση οτι όλα τα άτομα, αποτελούν μέλη μιας ουσιαστικά ομάδας που κάθεται γύρω από ένα τραπέζι και συζητά. Ευφυέστατη σκηνή που θα μπορούσε να προοικονομεί κάποια συνεργασία ανάμεσα σε αστυνομικούς και υπόκοσμο, προκειμένου να συλληφθεί ο ένοχος.
Από ερμηνευτικής πλευράς ο Peter Lorre είναι υπέροχος. Με βασικό του προνόμιο τα μεγάλα του μάτια, που μοιάζουν έτοιμα να πεταχτούν από τις κόγχες τους, δίνει ρέστα στον ρόλο του ψυχωτικού δολοφόνου και όπως ανέφερα και πριν, θεωρώ οτι αυτή η ερμηνεία κορυφώνεται στο τέλος με έναν μονόλογο, πάνω στον οποίο έχουν πατήσει αναρίθμητες, μεταγενέστερες ταινίες. Τέλος θα ήθελα να αναφέρω και μια μικρή παρατήρηση την οποία βρήκα 'ξεδιάντροπά' εμφανή για να μη πω δυο λόγια. Το τέλος του "Μ", μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό το τέλος της ταινίας, "Sympathy for Lady Vengeance". Επειδή και οι δυο ταινίες κινούνται σε παρόμοιο θέμα, προσέξτε και εσείς εάν και όταν τις δείτε τον τρόπο με τον οποίο τελειώνουν οι ταινίες, και θα καταλάβετε τι θέλω να πω. Δεν αποκαλύπτω περισσότερα.
Σίγουρα θα έλεγα να τολμήσουν να την δουν και όσοι γενικά δεν προτιμούν τον παλιό κινηματογράφο, γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη οτι θα την βρείτε και εσείς τόσο καλή, όσο κι εγώ. Δείτε και το "Metropolis" μιας που είμαστε στον Lang, έτερο αξιόλογο δημιούργημά του. Trust me guyz, they trully worth it! ;)
Υ.Γ: Ο σκοπός που σφυρίζει συχνά πυκνά ο Lorre στην ταινία, είναι το "In the Hall of the Mountain King" , by Edvard Crieg. Είναι γνωστό και από την ταινία "Funny Games", του Haneke και γενικότερα θεωρείται οτι αποτέλεσε την απαρχή για άλλες ταινίες, στις οποίες φαινομενικά 'άκακα' τραγούδια, παίρνουν μια πιο σκοτεινή και επικίνδυνη διάσταση, όταν τραγουδόνται (στην προκειμένη περίπτωση σφυρίζονται) από δολοφόνους, τρελούς και γενικά επικίνδυνους ανθρώπους.
http://www.youtube.com/watch?v=cIj3Bk0bhL8
TRIVIA
Η ταινία "Μ" (1931) πραγματεύεται την ιστορία του Hans Beckert (Peter Lorre), ενός 'ανθρώπου' που αρέσκεται στο να παρασύρει μικρά παιδιά και στη συνέχεια να τα δολοφονεί. Η υπόθεση της ταινίας περιστρέφεται γύρω από τις προσπάθειες-αποτυχημένες ομολογουμένως- της αστυνομίας να τον συλλάβει, αλλά και από τις προσπάθειες του υποκόσμου, οι οποίοι θεωρούν οτι ένα τέτοιο πλάσμα δεν αξίζει να υπάρχει ούτε καν στον δικό τους, παράνομο κόσμο. Οι δυο ομάδες της αστυνομίας και των κακοποιών, ξεκινούν ένα ανελέητο κυνηγητό, προκειμένου να συλλάβουν ένα τέρας χωρίς πρόσωπο-μιας που κανείς δε γνωρίζει πως είναι-και να τον οδηγήσουν στη δικαιοσύνη. Η εύρεσή του δε θα είναι εύκολη υπόθεση και πολύ σύντομα τα δυο κλασσικά, αντίπαλα στρατόπεδα, ίσως χρειαστεί να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να δοθεί ένα αίσιο τέλος, σε αυτή την ιστορία...
Ενδεχομένως και να μιλάμε για τη πρώτη ταινία του είδους crime thriller και η αλήθεια είναι οτι θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση από όλους τους σύγχρονους σκηνοθέτες, σχετικά με το πως στήνεται πάνω απ'ολα η σωστή ατμόσφαιρα η οποία αποτελεί το Α και το Ω σε ταινίες αυτού του είδους. Ουσιαστικά έχουμε μπροστά μας ένα εξαιρετικό δείγμα σκηνοθεσίας. Βλέποντάς την ένοιωσα οτι είναι μια ταινία που θα μπορούσε κανείς να την δει με μεγάλη ευκολία και σήμερα. Το λέω αυτό κυρίως για όσους διατηρούν επιφυλάξεις στο άκουσμα των 'κλασσικών, παλιών' ταινιών και εξάλλου στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για μια ταινία του '31. Σας λέω λοιπόν οτι δεν θα πρέπει να έχετε καμία αμφιβολία σχετικά με το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να την δει, αφού η μόνη στιγμή που θα την σταματήσετε, είναι όταν αυτή τελειώσει...
Ο τρόπος με τον οποίο δομείται όλη η πλοκή και κυρίως η ατμόσφαιρα, είναι υποδειγματικός. Καταρχάς ο Lang φροντίζει να εκμεταλλευτεί πλήρως το ασπρόμαυρο της ταινίας. Χρησιμοποιεί έντονες φωτοσκιάσεις και δημιουργεί δραματικές αντιθέσεις στα πλάνα του, τα οποία ακόμα και όταν δεν περιλαμβάνουν ίχνος διαλόγου, μπορούν να πουν πολλά στον θεατή, μέσα από τις αντιφατικές εικόνες που παρουσιάζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η παραπάνω εικόνα, στην οποία έχουμε σε πρώτο πλάνο το κοριτσάκι και από πάνω του να υψώνεται μια απειλητική σκιά, που δε μας προϊδεάζει για τίποτα καλό. Ο δολοφόνος φαίνεται να κυριαρχεί πάνω από το κεφάλι του παιδιού, ενώ όπως θα δείτε και στην ταινία η σκιά του 'πέφτει' πάνω στο poster το οποίο τον έχει επικηρύξει. Καθόλου τυχαίο γεγονός, αφού από την αρχή ο Lang χρησιμοποιεί διάφορα τέτοιου είδους κόλπα προκειμένου να εντείνει ακόμα περισσότερο την αγχωτική και ζοφερή ατμόσφαιρα μέσα στην οποία εκτυλίσσεται η δράση. Δεν ήταν και μικρή υπόθεση εκείνη την εποχή να καταφέρει ένας σκηνοθέτης να αποδώσει ένα τόσο ευαίσθητο και λεπτό ζήτημα, όπως αυτό ενός διαταραγμένου, δολοφόνου παιδιών, με τόση μαεστρία, αφήνοντας ουσιαστικά τα πράγματα να εξελιχθούν μέσα σε μια ομιχλώδη υπόνοια και τις αντιθέσεις του λευκού και του μαύρου, να κάνουν την δουλειά τους. Αξίζει να σημειωθεί εδώ οτι το "M" αποτελεί και την πρώτη ομιλούσα ταινία του Lang, καθώς και την αρχετυπική ταινία πάνω στο είδος του crime thriller. Επόμενο είναι οτι από πολλούς θεωρείται ως η καλύτερη και αρτιότερη ταινία του.
Εξίσου εντυπωσιακά είναι και τα πλάνα που υποδηλώνουν και σκιαγραφούν σε μεγάλο ποσοστό, τον διαταραγμένο ψυχισμό του δολοφόνου. Λήψεις μέσα από τζαμαρίες και διαστρεβλωμένες εικόνες, βοηθούν τα μέγιστα στη δημιουργία ενός συγκεκριμένου προφίλ του δράστη, το οποίο περνάει υποσυνείδητα στον θεατή, ο οποίος καταλήγει να έχει φτιάξει την εικόνα του δράστη μέσα από πλάνα που αποτελούν κατά κάποιον τρόπο μια εξωτερίκευση της εσωτερικής του τρέλας. Η σκηνοθεσία είναι γρήγορη και δε κουράζει ούτε στο ελάχιστο, ενώ ο Lang βρίσκει διαρκώς τρόπους προκειμένου να εμπλουτίσει την ιστορία του μέσα από γεμάτα πλάνα, αποφεύγοντας τους εξαντλητικούς διαλόγους/μονολόγους (εκτός ίσως από έναν μονόλογο στο τέλος, που όμως ίσα ίσα χαρακτηρίζεται από μεγάλη ερμηνευτική αξία). Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός οτι καταφέρνει να περάσει πράγματα αποκλειστικά και μόνο μέσα από τη σκηνοθεσία και τον τρόπο που κινείται η κάμερα, πράγματα που ενδεχομένως εάν τα απέδιδε με ένα συμβατικό τρόπο, να μην είχαν σήμερα την καλλιτεχνική αξία για την οποία έχουν μείνει στην ιστορία. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διαρκής εναλλαγή των πλάνων όταν η μεν αστυνομία και οι δε κακοποιοί, κάθονται σε ένα τραπέζι και συζητούν πως θα καταφέρουν να συλλάβουν τον δολοφόνο. Αν και είναι ξεκάθαρο από τον χώρο οτι βρίσκονται σε διαφορετικές τοποθεσίες, ο τρόπος με τον οποίο γίνονται τα cut της κάμερας και η αυτόματη εναλλαγή των σκηνών, σου δίνουν την αίσθηση οτι όλα τα άτομα, αποτελούν μέλη μιας ουσιαστικά ομάδας που κάθεται γύρω από ένα τραπέζι και συζητά. Ευφυέστατη σκηνή που θα μπορούσε να προοικονομεί κάποια συνεργασία ανάμεσα σε αστυνομικούς και υπόκοσμο, προκειμένου να συλληφθεί ο ένοχος.
Από ερμηνευτικής πλευράς ο Peter Lorre είναι υπέροχος. Με βασικό του προνόμιο τα μεγάλα του μάτια, που μοιάζουν έτοιμα να πεταχτούν από τις κόγχες τους, δίνει ρέστα στον ρόλο του ψυχωτικού δολοφόνου και όπως ανέφερα και πριν, θεωρώ οτι αυτή η ερμηνεία κορυφώνεται στο τέλος με έναν μονόλογο, πάνω στον οποίο έχουν πατήσει αναρίθμητες, μεταγενέστερες ταινίες. Τέλος θα ήθελα να αναφέρω και μια μικρή παρατήρηση την οποία βρήκα 'ξεδιάντροπά' εμφανή για να μη πω δυο λόγια. Το τέλος του "Μ", μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό το τέλος της ταινίας, "Sympathy for Lady Vengeance". Επειδή και οι δυο ταινίες κινούνται σε παρόμοιο θέμα, προσέξτε και εσείς εάν και όταν τις δείτε τον τρόπο με τον οποίο τελειώνουν οι ταινίες, και θα καταλάβετε τι θέλω να πω. Δεν αποκαλύπτω περισσότερα.
Σίγουρα θα έλεγα να τολμήσουν να την δουν και όσοι γενικά δεν προτιμούν τον παλιό κινηματογράφο, γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη οτι θα την βρείτε και εσείς τόσο καλή, όσο κι εγώ. Δείτε και το "Metropolis" μιας που είμαστε στον Lang, έτερο αξιόλογο δημιούργημά του. Trust me guyz, they trully worth it! ;)
Υ.Γ: Ο σκοπός που σφυρίζει συχνά πυκνά ο Lorre στην ταινία, είναι το "In the Hall of the Mountain King" , by Edvard Crieg. Είναι γνωστό και από την ταινία "Funny Games", του Haneke και γενικότερα θεωρείται οτι αποτέλεσε την απαρχή για άλλες ταινίες, στις οποίες φαινομενικά 'άκακα' τραγούδια, παίρνουν μια πιο σκοτεινή και επικίνδυνη διάσταση, όταν τραγουδόνται (στην προκειμένη περίπτωση σφυρίζονται) από δολοφόνους, τρελούς και γενικά επικίνδυνους ανθρώπους.
http://www.youtube.com/watch?v=cIj3Bk0bhL8
TRIVIA
- O Petter Lorre ήταν Εβραίος, με αποτέλεσμα λίγο μετά το release της ταινίας να φύγει από τη Γερμανία λόγω του φόβου των Ναζι. Ο Lang όντας μισός Εβραίος, έφυγε δυο χρόνια μετά.
- O Lang είναι γνωστός επίσης για τον πολύ...άσχημο τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόταν στους ηθοποιούς του. Τη σκηνή κατά την οποία ο Lorre πέφτει από τις σκάλες, την γύρισε πολλές φορές μέχρι να πετύχει το αποτέλεσμα που ήθελε. Αρκετά χρόνια μετά ο Lorre αρνήθηκε την πρόσκληση του Lang, να πρωταγωνιστήσει σε νέα ταινία, εξαιτίας της κακής του συμπεριφοράς.
- Η χρήση της voiceover αφήγησης, θεωρήθηκε ρηξικέλευθη για την εποχή εκείνη.
- Το σφύριγμα του Lorre στην ταινία, ντουμπλαρίστηκε από τον ίδιο τον Lang, επειδή ο Lorre δε μπορούσε να σφυρίζει!
- Αποτελεί την πρώτη ταινία με serial killer που γυρίστηκε.
- Αν και αρχικά ο Lorre ήταν ενθουσιασμένος που έπαιξε έναν τόσο μεγάλο ρόλο, στη συνέχεια το μίσησε, διότι όσοι είχαν δει την ταινία έτειναν να τον αντιμετωπίζουν ως πραγματικό δολοφόνο παιδιών.
- Φυσικά το "M" προέρχεται από την γερμανική λέξη morder, δηλαδή murder.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
STAR: 21:00, Charlie and the Chocolate Factory, με τους Johnny Depp, Helena-Bohnam Carter. Η πιο 'γλυκιά' ταινία του Tim Burton, που την έχουμε χιλιοματαδεί, αλλά θα την ξαναδούμε για δυο βασικούς λόγους: για τον Depp και την άφθονη σοκολάτα. Μιαμ!
MEGA: 21:00, Εrin Brocovich, με τους Julia Roberts, Aaron Eckhart. Μια πτωχή πλήν τίμια γυναίκα, αποκαλύπτει ένα τεράστιο σκάνδαλο που κρυβόταν πίσω από μια κολλοσιαία επιχείρηση που μόλυνε τον υδροφόρο ορίζοντα, μιας μικρής κωμόπολης προκαλώντας πολλούς θανάτους και διαιωνίζοντας ένα πρόβλημα τεραστίων διαστάσεων. Αληθινή ιστορία που χάρισε το πολυπόθητο χρυσό αγαλματάκι στη Roberts.
MEGA: 23:50, Joan of Arc, με τους Mila Jovovich, John Malcovich, Dustin Hoffman. Η πορεία της γυναίκας που λατρεύτηκε σαν ήρωας, για να καταλήξει να καεί στην πυρά, κατηγορούμενη ως μάγισσα. Σε σκηνοθεσία Luk Besson.
Cyaaa!
Δευτέρα 18 Απριλίου 2011
Live Free or Die Hard: THE action movie!
Hey hey, καλή εβδομάδα guyzzzz! Τι κάνουμε; Τέλος και αυτή η ψηφοφορία με αγαπημένες action movies, part 1. Θα ακολουθήσει σύντομα και το part 2, καθώς ήταν αρκετές και δε μπορούσα να τις βάλω όλες μαζί. Thanx για την συμμετοχή όλων για μια ακόμη φορά (έχω γίνει γραφική i know). Ελπίζω να είστε around και για την επόμενη :) Τα αποτελέσματα, είχαν αρχίσει να ξεκαθαρίζουν από την πρώτη μέρα κιόλας. O John McClane ξεχώρισε με χαρακτηριστική άνεση και βγήκε πρώτος με 15 ψήφους παρακαλώ. Στη δεύτερη θέση (ομολογώ δε το περίμενα) ήρθε το "Smokin' Aces" με τις μισές σχεδόν (7), ενώ την πρώτη τριάδα ολοκλήρωσε το "Mission Impossible" με 6. Σήμερις λοιπόν θα ασχοληθούμε με την πιο πρόσφατη ταινία της 'σειράς' "Die Hard", "Leave Free od Die Hard". Got a problem with that?
Μετά την πρώτη ταινία "Die Hard" το 1988, που έμελε να γράψει κινηματογραφική ιστορία (δεν είναι τελικά τυχαίο οτι συμπεριλαμβάνεται στις top 250 ταινίες του IMDB και μάλιστα στη θέση 110) ως μια από τις καλύτερες action movies και οχι μόνο, ο Bruce Willis επέστρεψε το 2007 προκειμένου να ενσαρκώσει για ακόμη μια φορά τον John McClane, έναν σκληροπυρηνικό Νεοϋορκέζο αστυνομικό που δε φοβάται τίποτα και κανέναν, γιατί πολύ απλά είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Έπειτα από τις ταινίες "Die Hard 2" και "Die Hard: With a Vengeance", ήταν θέμα χρόνου μέχρι να επιστρέψει για μια ακόμη φορά, στη σύγχρονη πλέον πραγματικότητα και να τα βάλει με τους κακούς. Στη προκειμένη περίπτωση ο McClane έχει να αντιμετωπίσει τη σύγχρονη απειλή της ηλεκτρονικής τρομοκρατίας. Ολόκληρη η Αμερική βρίσκεται στο έλεος μιας ομάδας τρομοκρατών οι οποίοι χακεύοντας τα ηλεκτρονικά συστήματα, καταφέρνουν να σπείρουν τον πανικό και τον φόβο, επιτιθέμενοι στην ίδια τους τη χώρα προκειμένου να δώσουν ένα μάθημα σε όλους αυτούς που αμφισβήτησαν το γεγονός οτι το αμερικανικό σύστημα είναι τρωτό σε παντώς είδους απειλές, πόσο μάλλον σε αυτή των διαδικτυακών κινδύνων. Έχοντας ως επικεφαλή τον Thomas Gabriel (Timothy Olyphant) τον πρώην τύπο του FBI ο οποίος ήταν αυτός που υπέδειξε την αδυναμία των συστημάτων (και αποφάσισε να πάρει την εκδίκηση του βυθίζοντας όοοολη τη χώρα σε απόλυτο χάος, φυσικά!) ο McClane θα πρέπει πάλι να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και έχοντας στο πλευρό του έναν νεαρό χακερ, τον Farrell (Justin Long) θα πρέπει να καταφέρουν να δώσουν ένα τέλος σε όλο αυτό, πριν τα πράγματα ξεφύγουν ολοκληρωτικά από κάθε έλεγχο....
Καταιγιστική δράση και εφε με μέτρο, είναι τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα μέσα στο πρώτο μισάωρο της ταινίας. Η αλήθεια είναι οτι κάθε ταινία δράσης που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο ποσοστό, αναλογικά με την υπόθεση, εφετζίδικης καταδίωξης, πυροβολισμών, ανθρωποκυνηγητού, αυτοκινήτων που εκρύγνηνται και καταστρέφονται με κάθε πιθανό τρόπο και τέλος πάντων όλα αυτά που κάνουν μια ταινία να υπηρετεί πάνω κάτω κάποιο είδος. Εδώ το action είδος. Νομίζω οτι στο "Die Hard 4.0" έχει κρατηθεί μια πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στην υπόθεση και τα κλασσικά πλέον μοτίβα που χρησιμοποιούνται σε τέτοιες ταινίες: οι κακοί (που είναι πολύ κακοί κάθε φορά), ο ηρωισμός και η προσωπική αυτοθυσία του Αμερικανού πολίτη (εδώ βεβαίως του Bruce) να βοηθήσει την πατρίδα και η έταιρη πλευρά που πολλές φορές μοιάζει αφελής, κρατάει όμως στην παραγματικότητα το 'κλειδί' για την αντιμετώπιση της εκάστοτε απειλής (εδώ αναλαμβάνει τα ηνία ο Justin long σε ρόλο...Justin Long).
Την ταινία δε την είχα δει η αλήθεια είναι, μέχρι τη στιγμή που είδα οτι ήταν μπροστά στην ψηφοφορία, και συνεπώς έπρεπε μετά να την παρακολουθήσω. Ομολογώ επίσης οτι είχα μια κάποια δυσαρέσκεια όταν έκατσα και περίμενα να αρχίσει, σύντομα όμως έπιασα τον εαυτό μου να την απολαμβάνει. Ενδεχομένως να οφείλεται στο γεγονός οτι η υπόθεση της ταινίας είναι πράγματι 'της εποχής' μας. Ηλεκτρονικοί τρομοκράτες που χακάρουν οικονομικά συστήματα, δημόσιες υπηρεσίες, ασφάλεια κλπ είναι κάτι που δεν απέχει και πολύ από τη σύγχρονη καθημερινότητα. Νομίζω οτι αν παίζαμε πάλι στο κλασσικό (και βαρετό πλέον) μοτίβο, κακός Ρώσος-υπερκαλός Αμερικάνος, θα την είχα κλείσει άμεσα. Το γεγονός όμως οτι η απειλή προέρχεται εκ των έσω, με έκανε να την παρακολουθήσω ευχάριστα και να συνειδητοποιήσω για ποιον λόγο ένας McClane είναι απαραίτητος για κάθε χώρα, huhu.
Η σκηνοθεσία του Len Wiseman ("Underworld") δε ξεφεύγει από τα καθιερωμένα όπως ανέφερα και παραπάνω, όμως δε το παρακάνει κιόλας. Δεν αναλώνεται διαρκώς σε εξωπραγματικές σκηνές δράσης προκειμένου να σε κρατήσει στη θέση σου (που έτσι κι αλλιώς με τόσα που έχουμε δει πια, κομματάκι δύσκολο), αλλά προτιμά να επικεντρωθεί κυρίως στους χαρακτήρες του. Εντάξει μερικές υπερβολικές σκηνές δε λείπουν, όπως η παραπάνω κατά την οποία ο McClane ρίχνει ένα ελικόπτερο με ένα....αυτοκίνητο, αλλά είπαμε: βλέπουμε ταινία δράσης, δε μπορούν να λείπουν μερικές τέτοιες σκηνές, και ίσα ίσα. Επειδή ακριβώς δε σε βομβαρδίζει από την αρχή με ένα σωρό τιτανο-μαγκιές του ήρωα και υπερβολικά ηλίθιες σκηνές που κάνουν 'μπαμ' και 'μπουμ', περιμένεις να δεις την σκηνή που ο πρωταγωνιστής θα θερίσει κόσμο ή θα πηδήξει από μισογκρεμισμένες γέφυρες χωρίς να πάθει το παραμικρό. Κάπου εκεί νομίζω πως βρίσκεται και το μέτρο. Να κάνεις τον θεατή να αδημονεί για την epic σκηνή και οχι να περιμένει μια αιωνιότητα....και μια μέρα, προκειμένου να ξεκινήσει το story. Nαι Angelina, για σένα πάει η σπόντα...
Ο Bruce έχοντας ξεκινήσει ουσιαστικά την κινηματογραφική του καριέρα με αυτόν τον ρόλο, δε θα μπορούσε παρά να είναι πολύ καλός και να ανταπεξέλθει τέλεια, ακόμα και μετά από πολλά, πολλά...πολλά χρόνια που πέρασαν, από την πρώτη γνωριμία με το alter ego του, John McClane. Ο Justin Long, είναι όπως είπα ο Justin Long. Αφελής, πολύ φοβιτσιάρης και λίγο χαζούλης (αν και ο πρώτος χάκερ!) είνα ο Long που όλοι ξέρουμε και που τον έχουμε δει με παρόμοιο χαρακτήρα και σε άλλες ταινίες. Κατά έναν περίεργο τρόπο δένει καλά με τον Willis ως πρωταγωνιστικό δίδυμο και τα αποτελέσματα είναι υπεράνω προσδοκιών. Παρόλα αυτά θα μου επιτρέψετε να έχω μια κάποια αδυναμία στον κακό της υπόθεσης, Timothy Olyphant τον οποίο είχα πάααααρα πολύ καιρό να δω σε ταινία και που δεν έχω ακόμα καταλάβει γιατί δε τον βλέπω πιο συχνά. Ειρωνικός, παγερά κακός και αδίστακτος, ήταν ιδανική επιλογή για τον ρόλο του αρχηγού-'τρομοκράτη' και απέδειξε οτι δε χρειάζεται να είσαι Ρώσος, με σπαστή προφορά και καράφλα, προκειμένου να γίνεις πιστευτός ως ο evil one της υπόθεσης. Το μειδίασμα του και οι εκφράσεις του προσώπου του, όταν άκουγε τα κακά μαντάτα, ήταν όλα τα λεφτά.
Η ταινία αυτή έχει οτι χρειάζεσαι από μια ταινία για να περάσεις καλά. Μπόλικη αγωνία, καλές ερμηνείες, αρκετές χιουμοριστικές ατάκες, εννοείται δράση που όταν ξεκινήσει απλά δε σταματάει, καλούς, κακούς, χάκερς, κόρες, αυτοκίνητα και ελικόπτερα που φλέγονται, ασιάτισσες, ανελέητο πιστολίδι, την καράφλα του Bruce και πολλά, πολλά άλλα.
"Τhat's enough of this Kung-Fu shit!". I guess not...
http://www.youtube.com/watch?v=T723BGWDawo&feature=related
TRIVIA
STAR: 00:45, Aviator, με τους LEonardo di Caprio, Kate Blanchet, Ian Holm, Jude Law. Πολύ φυσιολογική ώρα στο Star, για μια τέτοια ταινία. Βιογραφική εν μέρει ταινία, σε σκηνοθεσία Martin Scorsese. Η ζωή του Howard Hughes, το πάθος του για τις εναέριες πτήσεις, η δημιουργία της ΤWA, μιας από τις μεγαλύτερες αεροπορικές εταιρίες, η εκκεντρική του προσωπικότητα και ο δυναμικός, γοητευτικός του χαρακτήρας, δια χερός Scorsese με τον μούσο di Caprio στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εξαιρετικός παρεπιπτόντως.
Cya tommorowzzz!
Μετά την πρώτη ταινία "Die Hard" το 1988, που έμελε να γράψει κινηματογραφική ιστορία (δεν είναι τελικά τυχαίο οτι συμπεριλαμβάνεται στις top 250 ταινίες του IMDB και μάλιστα στη θέση 110) ως μια από τις καλύτερες action movies και οχι μόνο, ο Bruce Willis επέστρεψε το 2007 προκειμένου να ενσαρκώσει για ακόμη μια φορά τον John McClane, έναν σκληροπυρηνικό Νεοϋορκέζο αστυνομικό που δε φοβάται τίποτα και κανέναν, γιατί πολύ απλά είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Έπειτα από τις ταινίες "Die Hard 2" και "Die Hard: With a Vengeance", ήταν θέμα χρόνου μέχρι να επιστρέψει για μια ακόμη φορά, στη σύγχρονη πλέον πραγματικότητα και να τα βάλει με τους κακούς. Στη προκειμένη περίπτωση ο McClane έχει να αντιμετωπίσει τη σύγχρονη απειλή της ηλεκτρονικής τρομοκρατίας. Ολόκληρη η Αμερική βρίσκεται στο έλεος μιας ομάδας τρομοκρατών οι οποίοι χακεύοντας τα ηλεκτρονικά συστήματα, καταφέρνουν να σπείρουν τον πανικό και τον φόβο, επιτιθέμενοι στην ίδια τους τη χώρα προκειμένου να δώσουν ένα μάθημα σε όλους αυτούς που αμφισβήτησαν το γεγονός οτι το αμερικανικό σύστημα είναι τρωτό σε παντώς είδους απειλές, πόσο μάλλον σε αυτή των διαδικτυακών κινδύνων. Έχοντας ως επικεφαλή τον Thomas Gabriel (Timothy Olyphant) τον πρώην τύπο του FBI ο οποίος ήταν αυτός που υπέδειξε την αδυναμία των συστημάτων (και αποφάσισε να πάρει την εκδίκηση του βυθίζοντας όοοολη τη χώρα σε απόλυτο χάος, φυσικά!) ο McClane θα πρέπει πάλι να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και έχοντας στο πλευρό του έναν νεαρό χακερ, τον Farrell (Justin Long) θα πρέπει να καταφέρουν να δώσουν ένα τέλος σε όλο αυτό, πριν τα πράγματα ξεφύγουν ολοκληρωτικά από κάθε έλεγχο....
Την ταινία δε την είχα δει η αλήθεια είναι, μέχρι τη στιγμή που είδα οτι ήταν μπροστά στην ψηφοφορία, και συνεπώς έπρεπε μετά να την παρακολουθήσω. Ομολογώ επίσης οτι είχα μια κάποια δυσαρέσκεια όταν έκατσα και περίμενα να αρχίσει, σύντομα όμως έπιασα τον εαυτό μου να την απολαμβάνει. Ενδεχομένως να οφείλεται στο γεγονός οτι η υπόθεση της ταινίας είναι πράγματι 'της εποχής' μας. Ηλεκτρονικοί τρομοκράτες που χακάρουν οικονομικά συστήματα, δημόσιες υπηρεσίες, ασφάλεια κλπ είναι κάτι που δεν απέχει και πολύ από τη σύγχρονη καθημερινότητα. Νομίζω οτι αν παίζαμε πάλι στο κλασσικό (και βαρετό πλέον) μοτίβο, κακός Ρώσος-υπερκαλός Αμερικάνος, θα την είχα κλείσει άμεσα. Το γεγονός όμως οτι η απειλή προέρχεται εκ των έσω, με έκανε να την παρακολουθήσω ευχάριστα και να συνειδητοποιήσω για ποιον λόγο ένας McClane είναι απαραίτητος για κάθε χώρα, huhu.
Η σκηνοθεσία του Len Wiseman ("Underworld") δε ξεφεύγει από τα καθιερωμένα όπως ανέφερα και παραπάνω, όμως δε το παρακάνει κιόλας. Δεν αναλώνεται διαρκώς σε εξωπραγματικές σκηνές δράσης προκειμένου να σε κρατήσει στη θέση σου (που έτσι κι αλλιώς με τόσα που έχουμε δει πια, κομματάκι δύσκολο), αλλά προτιμά να επικεντρωθεί κυρίως στους χαρακτήρες του. Εντάξει μερικές υπερβολικές σκηνές δε λείπουν, όπως η παραπάνω κατά την οποία ο McClane ρίχνει ένα ελικόπτερο με ένα....αυτοκίνητο, αλλά είπαμε: βλέπουμε ταινία δράσης, δε μπορούν να λείπουν μερικές τέτοιες σκηνές, και ίσα ίσα. Επειδή ακριβώς δε σε βομβαρδίζει από την αρχή με ένα σωρό τιτανο-μαγκιές του ήρωα και υπερβολικά ηλίθιες σκηνές που κάνουν 'μπαμ' και 'μπουμ', περιμένεις να δεις την σκηνή που ο πρωταγωνιστής θα θερίσει κόσμο ή θα πηδήξει από μισογκρεμισμένες γέφυρες χωρίς να πάθει το παραμικρό. Κάπου εκεί νομίζω πως βρίσκεται και το μέτρο. Να κάνεις τον θεατή να αδημονεί για την epic σκηνή και οχι να περιμένει μια αιωνιότητα....και μια μέρα, προκειμένου να ξεκινήσει το story. Nαι Angelina, για σένα πάει η σπόντα...
Ο Bruce έχοντας ξεκινήσει ουσιαστικά την κινηματογραφική του καριέρα με αυτόν τον ρόλο, δε θα μπορούσε παρά να είναι πολύ καλός και να ανταπεξέλθει τέλεια, ακόμα και μετά από πολλά, πολλά...πολλά χρόνια που πέρασαν, από την πρώτη γνωριμία με το alter ego του, John McClane. Ο Justin Long, είναι όπως είπα ο Justin Long. Αφελής, πολύ φοβιτσιάρης και λίγο χαζούλης (αν και ο πρώτος χάκερ!) είνα ο Long που όλοι ξέρουμε και που τον έχουμε δει με παρόμοιο χαρακτήρα και σε άλλες ταινίες. Κατά έναν περίεργο τρόπο δένει καλά με τον Willis ως πρωταγωνιστικό δίδυμο και τα αποτελέσματα είναι υπεράνω προσδοκιών. Παρόλα αυτά θα μου επιτρέψετε να έχω μια κάποια αδυναμία στον κακό της υπόθεσης, Timothy Olyphant τον οποίο είχα πάααααρα πολύ καιρό να δω σε ταινία και που δεν έχω ακόμα καταλάβει γιατί δε τον βλέπω πιο συχνά. Ειρωνικός, παγερά κακός και αδίστακτος, ήταν ιδανική επιλογή για τον ρόλο του αρχηγού-'τρομοκράτη' και απέδειξε οτι δε χρειάζεται να είσαι Ρώσος, με σπαστή προφορά και καράφλα, προκειμένου να γίνεις πιστευτός ως ο evil one της υπόθεσης. Το μειδίασμα του και οι εκφράσεις του προσώπου του, όταν άκουγε τα κακά μαντάτα, ήταν όλα τα λεφτά.
Η ταινία αυτή έχει οτι χρειάζεσαι από μια ταινία για να περάσεις καλά. Μπόλικη αγωνία, καλές ερμηνείες, αρκετές χιουμοριστικές ατάκες, εννοείται δράση που όταν ξεκινήσει απλά δε σταματάει, καλούς, κακούς, χάκερς, κόρες, αυτοκίνητα και ελικόπτερα που φλέγονται, ασιάτισσες, ανελέητο πιστολίδι, την καράφλα του Bruce και πολλά, πολλά άλλα.
"Τhat's enough of this Kung-Fu shit!". I guess not...
http://www.youtube.com/watch?v=T723BGWDawo&feature=related
TRIVIA
- Ενώ η ταινία βρισκόταν ακόμη στα σκαριά με ένα σενάριο που τελικά δε χρησιμοποιήθηκε, ο τίτλος που της είχε δωθεί αρχικά ήταν "Tears of the Sun". Ο Willis είπε στη συνέχεια οτι θα δεσμευόταν να γυρίσει ένα Die Hard 4, μόνο εφόσον του επιτρεπόταν να χρησιμοποιήσει τον τίτλο "Tears of the Sun" για την ομόνυμη ταινία του 2003.
- O Justin Timberlake ήταν σε συζητήσεις για να παίξει τον ρόλο του γιου του McClane. Τώρα αυτό που ξαφνικά ο Timberlake παίζει πάντου δε το καταλαβαίνω...
- Στη σκηνή με το ασανσερ, η stunt woman που αντικαθιστούσε την Maggie Q στις επικίνδυνες σκηνές, χτύπησε πραγματικά τον Willis στο φρύδι με το τακούνι της. Αν και δε φαινόταν σοβαρό, όταν αργότερα ανέλαβαν να εξετάσουν το τραύμα του, το συνεργείο συνειδητοποίησε οτι φαινόταν το κόκκαλο του φρυδιού! (ιουυυ)
- Ο σκηνοθέτης της ταινίας Len Wiseman, κάνει μια cameo εμφάνιση ως ο πιλότος του F35 jet.
- Το επίθετο Tovarek, το οποίο δίνεται στην Mai Lihn (Maggie Q) ως πράκτορα του FBI, είναι στην πραγματικότητα πολωνική λέξη και μια από τις σημασίες της είναι "hot chick".
- H Jessica Simpson πέρασε ανεπιτυχώς από casting για τον ρόλο της κόρης του McClane. Aχαχαχαχα αυτό ήταν καλό!
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
Cya tommorowzzz!
Παρασκευή 15 Απριλίου 2011
What is your favorite action movie? (Vol. 1)
- Stalone, Statham, ο παλιόφιλος ο Chuck Norris, ο τούμπανος Jean-Claude κ.α έχουν την τιμητική τους αυτή τη βδομάδα, so μη πέσει πολύ κράξιμο για τις επιλογές. Action είναι ντε!
- Απέφυγα μαφιόζικες/γκανγκστεροταινίες καθώς παίζουν μόνες τους σε κατηγορία.
- Τιμής ένεκεν η υποψηφιότητα του "Sucker Punch". Είναι action όμως αφού παίζουν τα πάντα μέσα!
Πέμπτη 14 Απριλίου 2011
Das Experiment: Κανείς δε περίμενε αυτά τα αποτελέσματα...
Hey,hey! Λοιπόν από την περασμένη εβδομάδα έλεγα να ανεβάσω αυτή τη ταινία, ως bonus για όσους την είχαν ψηφίσει στην κατηγορία favorit psychological movie, και ήταν αρκετοί. Επίσης επειδή είχα δει οτι την υποστήριζαν με...πάθος αποφάσισα οτι έπρεπε να ανέβει έτσι κι αλλιώς, ανεξαρτήτως αποτελέσματος της ψηφοφορίας. Βασικά θα την είχα γράψει ήδη από την περασμένη βδομάδα, αλλά σύντομα υπέπεσε στην αντίληψή μου οτι είχα....λάθος ταινία στο laptopaki!.So χθές την είδα, έπαθα ένα ωραίο σοκ καλά καλά, και σήμερα την ανεβάζω.
O Tarek Fahd (Moritz Bleibtreu) εργάζεται πλέον ως ταξιτζής, έχοντας αφήσει καιρό τον επάγγελμα του δημοσιογράφου το οποίο ασκούσε. Μια μέρα διαβάζει ένα άρθρο στην εφημερίδα το οποίο αναζητά άτομα προκειμένου να συμμετάσχουν σε κάποιου είδους πείραμα. Αποφασισμένος να μαζέψει υλικό προκειμένου να κάνει το καλύτερο ρεπορταζ της ζωής του (μιας που επανέρχεται στη δημοσιογραφική του ιδιότητα, προς το παρόν τουλάχιστον), θα δηλώσει συμμετοχή και σύντομα θα έρθει αντιμέτωπος με την πραγματική φύση του πειράματος. 8 δεσμοφύλακες, 12 κρατούμενοι και ένα πρότυπο φυλακής. Οι συμμετέχοντες θα κληθούν να δοκιμαστούν σε πραγματικές συνθήκες φυλάκισης, όπως ακριβώς συμβαίνει στην αληθινή ζωή. Σύντομα τα όρια πραγματικότητας/πειράματος θα γίνουν δισδιάκριτα και τότε τα αποτελέσματα θα είναι μοιραία για όλους...
Η ταινία βασίζεται στο αντίστοιχο πείραμα που πραγματοποιήθηκε το 1971 και έχει μείνει γνωστό ως "The Stanford Prison Experiment". Τότε 24 μαθητές είχαν επιλεγεί για να υποδυθούν τους ρόλους των δεσκοφυλάκων και των κρατουμένων. Μόλις μετά από μερικές μέρες πέντε άτομα δήλωσαν οτι ήθελαν να αποχωρήσουν από το πείραμα, ενώ είχαν ήδη αρχίσει τα πράγματα να παίρνουν άσχημη τροπή. Οι 'κρατούμενοι' υποβάλονταν σε διαρκή ψυχολογική πίεση, ενώ δεν έλειπε και η άσκηση σωματικής βίας. Από ένα σημείο και μετά τα άτομα που υποδύονταν τους κρατούμενους, είχαν μπει πλήρως στον ρόλο τους ή πιο σωστά, θεωρόντας οτι είναι όντως φυλακισμένοι, ανέπτυξαν μια έντονη παθητικότητα και ανεκτικότητα απέναντι στην βίαιη συμπεριφορά των άλλων. Λέγεται πως ακόμα και ο καθηγητής που ήταν υπεύθυνος για την παρακολούθηση του πειράματος, έχασε σταδιακά την επαφή με την πραγματικότητα, και μη λειτουργώντας πλέον ως ψυχολόγος, επέτρεπε την συνέχιση της κακοποίησης, σαν να επρόκειτο για συνθήκες αληθινής φυλάκισης...
Η ταινία είναι σοκαριστική και λειτουργεί σαν γροθιά στο στομάχι. Είναι τρομερό να βλέπεις το πως μπορεί ένας άνθρωπος τόσο εύκολα να χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα και να γίνει ουσιαστικά υποχείριο του καθενός. Με τις κατάλληλες συνθήκες και την αντίστοιχα διαμορφωμένη ψυχολογία, ο οποιοσδήποτε μπορεί να εκμεταλλευτεί τον οποιονδήποτε. Το άγχος, η ολοένα και αυξανόμενη ανησυχία, ο φόβος, οι ψυχολογικές μεταπτώσεις, η ψυχολογική και σωματική βία, όλα αυτά δρούν καταλυτικά στη προσωπικότητα κάθε ατόμου, με αποτέλεσμα απρόβλεπτες και τις περισσότερες φορές επικίνδυνες αντιδράσεις. Η ποικιλία των χαρακτήρων στην ταινία είναι ενδεικτική. Αυτός που προκαλεί διαρκώς φασαρίες, ο τύπος που δε μιλάει και είναι απόλυτα παθητικός σε ότι του λένε, ο αδύναμος που διαρκώς χλευάζεται από τους δεσμοφύλακες ή και ο σαδιστής τύπος που ενώ θα έπρεπε να υποδύεται τον ρόλο του δεσμοφύλακα, αποφασίζει (υποσυνείδητα ενδεχομένως) να ΕΊΝΑΙ πραγματικά εκείνος που θα επιβάλει τον νόμο, που θα αποφασίζει και που θα κάνει τους κρατούμενους ότι αυτός γουστάρει. Υπο συνθήκες εξαιρετικής πίεσης και απομόνωσης, είναι λογικό και επόμενο η επαφή με το τι είναι ρόλος και τι πραγματικότητα, να χάνεται σιγά σιγά. Στην προκειμένη περίπτωση όλα ξεκίνησαν σαν ένα παιχνίδι για μεγάλους με πληρωμή στο τέλος, και κατέληξε αγώνας για επιβίωση.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός οτι αυτο το φασιστικό, ξανθό καθίκι που ήταν στην ομάδα των δεσμοφυλάκων, έχει πολλές ομοιότητες με τον Percy, τον τύπο που υποδυόταν τον φύλακα στο "The Green Mile". Από τον τρόπο που μιλούσε, μέχρι και την εξωτερική εμφάνιση, νομίζω οτι και οι δυο έχουν κοινά. Για παράδειγμα δε νομίζω να είναι τυχαίο που και οι δυο τους, είναι οι πιο μικροκαμωμένοι (και σιχαμένοι) από τις 'ομάδες' στις οποίες ανήκουν. Προσωπικά πάντα θεωρούσα οτι στο Πράσινο Μίλι, αυτή ακριβώς η διαφορά με του υπόλοπους έκανε πάντα τον Percy να νοιώθει μειονεκτικά και φυσικά που αλλού θα μπορούσε να βγάλει το κομπλεξ και την οργή του, αν οχι στους φυλακισμένους της πτέρυγας; Κάτι τέτοιο φαίνεται να ισχύει και εδώ. Ο Berus μικρόσωμος όπως ήταν και έχωντας πολλά θέματα τα οποία καταλαβαίνεις άνετα από το βλέμα του, ήταν σίγουρο οτι θα αποτελούσε τον πρωτεργάτη στα επικείμενα βασανιστήρια των κρατουμένων. Επιχειρώντας να αναδειχθεί σε 'κάτι' ή σε 'κάποιον' εκεί μέσα, αφού προφανώς στην κανονική του δουλειά ήταν ένα τίποτα, ωθούσε ολοένα και περισσότερο την κατάσταση στα άκρα, νοιώθοντας μια σαδιστική χαρά απ'ολα αυτά. Είχε κάνει τον ψεύτικο κόσμο πραγματικότητα, γιατί φυσικά μόνο εκεί ένοιωθε ζωντανός μιας που για μια φορά οι άλλοι θα κάνουν αυτά που θα τους αναγκάζει να κάνουν και οχι το αντίθετο...
Η σκηνοθεσία του Hirschbiegel κινείται παράλληλα με την πρόοδο της ιστορίας και κυρίως της καταστροφικής επίδρασης που έχει το πείραμα τελικά, πάνω στα άτομα. Αν και αν προσέξουμε καλύτερα, ήδη από την αρχή ο σκηνοθέτης μας μπάζει στο ψυχαναγκαστικό κλίμα που πρόκειται να ακολουθήσει. Ξαφνικά ξεσπάσματα μουσικής, έντονα cut, κίνηση της κάμερας που σαν να σε ζαλίζει, καθώς μοιάζει να τρέχει πάνω κάτω, αλλά και τα κοντινά που κάνει διαρκώς στον πρωταγωνιστή και την μοιραία γυναίκα που εμφανίστηκε, όλα δημιουργούν μια περίεργη και γιατί οχι, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Για να κάνω και λίγη επίδειξη γνώσεων (τςςςς) κάπου στην αρχή της ταινίας βγαίνει ξαφνικά ο Tarek από το δωμάτιο που γίνονται τα τεστ, και η κάμερα γυρνάει ξαφνικά πάνω του, αλλά τον φιλμάρει από κάτω προς τα πάνω. Αυτό το πλάνο λέγεται contre-plongee και χρησιμοποιείται για να δίνει στα αντικείμενα ή τα άτομα που σκηνοθετεί, μια πιο μεγαλόπρεπη και σημαντική διάσταση. Ενδεχομένως στην παρούσα φάση ο σκηνοθέτης να θέλει να επικεντρώσει το βλέμα του θεατή στον πρωταγωνιστή, εννοώντας με ένα μόνο πλάνο οτι θα είναι αυτός που θα υψώσει ανάστημα και θα παίξει τον σημαντικότερο ρόλο στη συνέχεια (δάσκαλε ελπίζω να είσαι περήφανος για'μένα :P ).
Είναι αδιαμφησβήτητα μια ταινία που δε μπορείς να την ξεχάσεις εύκολα και δείχνει το πόσο εύκολα μπορεί ένας άνθρωπος, απογυμνωμένος από κάθε έννοια πολιτισμού, να ακολουθήσει το βαθύτερο ένστικτό του και να μετατραπεί σε ζώο. Αρκεί μόνο ένας για να ξεκινήσει το μακελειό (ας μη ξεχνάμε και "Το Κύμα", oπού κι εκεί ένας μαθητητής ήταν αρκετός για να ξεχειλίσει το ποτήρι). Σκληρή και δύσκολη ταινία που όμως λέει μεγάλες αλήθειες για την ανθρώπινη φύση. Δείτε την...
Αυτές είναι οι σκηνές στις οποίες βρήκα οτι και οι δυο ήρωες μοιάζουν αρκετά:
http://www.youtube.com/watch?v=67llDv40TGg&feature=related
TRIVIA
O Tarek Fahd (Moritz Bleibtreu) εργάζεται πλέον ως ταξιτζής, έχοντας αφήσει καιρό τον επάγγελμα του δημοσιογράφου το οποίο ασκούσε. Μια μέρα διαβάζει ένα άρθρο στην εφημερίδα το οποίο αναζητά άτομα προκειμένου να συμμετάσχουν σε κάποιου είδους πείραμα. Αποφασισμένος να μαζέψει υλικό προκειμένου να κάνει το καλύτερο ρεπορταζ της ζωής του (μιας που επανέρχεται στη δημοσιογραφική του ιδιότητα, προς το παρόν τουλάχιστον), θα δηλώσει συμμετοχή και σύντομα θα έρθει αντιμέτωπος με την πραγματική φύση του πειράματος. 8 δεσμοφύλακες, 12 κρατούμενοι και ένα πρότυπο φυλακής. Οι συμμετέχοντες θα κληθούν να δοκιμαστούν σε πραγματικές συνθήκες φυλάκισης, όπως ακριβώς συμβαίνει στην αληθινή ζωή. Σύντομα τα όρια πραγματικότητας/πειράματος θα γίνουν δισδιάκριτα και τότε τα αποτελέσματα θα είναι μοιραία για όλους...
Η ταινία βασίζεται στο αντίστοιχο πείραμα που πραγματοποιήθηκε το 1971 και έχει μείνει γνωστό ως "The Stanford Prison Experiment". Τότε 24 μαθητές είχαν επιλεγεί για να υποδυθούν τους ρόλους των δεσκοφυλάκων και των κρατουμένων. Μόλις μετά από μερικές μέρες πέντε άτομα δήλωσαν οτι ήθελαν να αποχωρήσουν από το πείραμα, ενώ είχαν ήδη αρχίσει τα πράγματα να παίρνουν άσχημη τροπή. Οι 'κρατούμενοι' υποβάλονταν σε διαρκή ψυχολογική πίεση, ενώ δεν έλειπε και η άσκηση σωματικής βίας. Από ένα σημείο και μετά τα άτομα που υποδύονταν τους κρατούμενους, είχαν μπει πλήρως στον ρόλο τους ή πιο σωστά, θεωρόντας οτι είναι όντως φυλακισμένοι, ανέπτυξαν μια έντονη παθητικότητα και ανεκτικότητα απέναντι στην βίαιη συμπεριφορά των άλλων. Λέγεται πως ακόμα και ο καθηγητής που ήταν υπεύθυνος για την παρακολούθηση του πειράματος, έχασε σταδιακά την επαφή με την πραγματικότητα, και μη λειτουργώντας πλέον ως ψυχολόγος, επέτρεπε την συνέχιση της κακοποίησης, σαν να επρόκειτο για συνθήκες αληθινής φυλάκισης...
Η ταινία είναι σοκαριστική και λειτουργεί σαν γροθιά στο στομάχι. Είναι τρομερό να βλέπεις το πως μπορεί ένας άνθρωπος τόσο εύκολα να χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα και να γίνει ουσιαστικά υποχείριο του καθενός. Με τις κατάλληλες συνθήκες και την αντίστοιχα διαμορφωμένη ψυχολογία, ο οποιοσδήποτε μπορεί να εκμεταλλευτεί τον οποιονδήποτε. Το άγχος, η ολοένα και αυξανόμενη ανησυχία, ο φόβος, οι ψυχολογικές μεταπτώσεις, η ψυχολογική και σωματική βία, όλα αυτά δρούν καταλυτικά στη προσωπικότητα κάθε ατόμου, με αποτέλεσμα απρόβλεπτες και τις περισσότερες φορές επικίνδυνες αντιδράσεις. Η ποικιλία των χαρακτήρων στην ταινία είναι ενδεικτική. Αυτός που προκαλεί διαρκώς φασαρίες, ο τύπος που δε μιλάει και είναι απόλυτα παθητικός σε ότι του λένε, ο αδύναμος που διαρκώς χλευάζεται από τους δεσμοφύλακες ή και ο σαδιστής τύπος που ενώ θα έπρεπε να υποδύεται τον ρόλο του δεσμοφύλακα, αποφασίζει (υποσυνείδητα ενδεχομένως) να ΕΊΝΑΙ πραγματικά εκείνος που θα επιβάλει τον νόμο, που θα αποφασίζει και που θα κάνει τους κρατούμενους ότι αυτός γουστάρει. Υπο συνθήκες εξαιρετικής πίεσης και απομόνωσης, είναι λογικό και επόμενο η επαφή με το τι είναι ρόλος και τι πραγματικότητα, να χάνεται σιγά σιγά. Στην προκειμένη περίπτωση όλα ξεκίνησαν σαν ένα παιχνίδι για μεγάλους με πληρωμή στο τέλος, και κατέληξε αγώνας για επιβίωση.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός οτι αυτο το φασιστικό, ξανθό καθίκι που ήταν στην ομάδα των δεσμοφυλάκων, έχει πολλές ομοιότητες με τον Percy, τον τύπο που υποδυόταν τον φύλακα στο "The Green Mile". Από τον τρόπο που μιλούσε, μέχρι και την εξωτερική εμφάνιση, νομίζω οτι και οι δυο έχουν κοινά. Για παράδειγμα δε νομίζω να είναι τυχαίο που και οι δυο τους, είναι οι πιο μικροκαμωμένοι (και σιχαμένοι) από τις 'ομάδες' στις οποίες ανήκουν. Προσωπικά πάντα θεωρούσα οτι στο Πράσινο Μίλι, αυτή ακριβώς η διαφορά με του υπόλοπους έκανε πάντα τον Percy να νοιώθει μειονεκτικά και φυσικά που αλλού θα μπορούσε να βγάλει το κομπλεξ και την οργή του, αν οχι στους φυλακισμένους της πτέρυγας; Κάτι τέτοιο φαίνεται να ισχύει και εδώ. Ο Berus μικρόσωμος όπως ήταν και έχωντας πολλά θέματα τα οποία καταλαβαίνεις άνετα από το βλέμα του, ήταν σίγουρο οτι θα αποτελούσε τον πρωτεργάτη στα επικείμενα βασανιστήρια των κρατουμένων. Επιχειρώντας να αναδειχθεί σε 'κάτι' ή σε 'κάποιον' εκεί μέσα, αφού προφανώς στην κανονική του δουλειά ήταν ένα τίποτα, ωθούσε ολοένα και περισσότερο την κατάσταση στα άκρα, νοιώθοντας μια σαδιστική χαρά απ'ολα αυτά. Είχε κάνει τον ψεύτικο κόσμο πραγματικότητα, γιατί φυσικά μόνο εκεί ένοιωθε ζωντανός μιας που για μια φορά οι άλλοι θα κάνουν αυτά που θα τους αναγκάζει να κάνουν και οχι το αντίθετο...
Η σκηνοθεσία του Hirschbiegel κινείται παράλληλα με την πρόοδο της ιστορίας και κυρίως της καταστροφικής επίδρασης που έχει το πείραμα τελικά, πάνω στα άτομα. Αν και αν προσέξουμε καλύτερα, ήδη από την αρχή ο σκηνοθέτης μας μπάζει στο ψυχαναγκαστικό κλίμα που πρόκειται να ακολουθήσει. Ξαφνικά ξεσπάσματα μουσικής, έντονα cut, κίνηση της κάμερας που σαν να σε ζαλίζει, καθώς μοιάζει να τρέχει πάνω κάτω, αλλά και τα κοντινά που κάνει διαρκώς στον πρωταγωνιστή και την μοιραία γυναίκα που εμφανίστηκε, όλα δημιουργούν μια περίεργη και γιατί οχι, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Για να κάνω και λίγη επίδειξη γνώσεων (τςςςς) κάπου στην αρχή της ταινίας βγαίνει ξαφνικά ο Tarek από το δωμάτιο που γίνονται τα τεστ, και η κάμερα γυρνάει ξαφνικά πάνω του, αλλά τον φιλμάρει από κάτω προς τα πάνω. Αυτό το πλάνο λέγεται contre-plongee και χρησιμοποιείται για να δίνει στα αντικείμενα ή τα άτομα που σκηνοθετεί, μια πιο μεγαλόπρεπη και σημαντική διάσταση. Ενδεχομένως στην παρούσα φάση ο σκηνοθέτης να θέλει να επικεντρώσει το βλέμα του θεατή στον πρωταγωνιστή, εννοώντας με ένα μόνο πλάνο οτι θα είναι αυτός που θα υψώσει ανάστημα και θα παίξει τον σημαντικότερο ρόλο στη συνέχεια (δάσκαλε ελπίζω να είσαι περήφανος για'μένα :P ).
Είναι αδιαμφησβήτητα μια ταινία που δε μπορείς να την ξεχάσεις εύκολα και δείχνει το πόσο εύκολα μπορεί ένας άνθρωπος, απογυμνωμένος από κάθε έννοια πολιτισμού, να ακολουθήσει το βαθύτερο ένστικτό του και να μετατραπεί σε ζώο. Αρκεί μόνο ένας για να ξεκινήσει το μακελειό (ας μη ξεχνάμε και "Το Κύμα", oπού κι εκεί ένας μαθητητής ήταν αρκετός για να ξεχειλίσει το ποτήρι). Σκληρή και δύσκολη ταινία που όμως λέει μεγάλες αλήθειες για την ανθρώπινη φύση. Δείτε την...
Αυτές είναι οι σκηνές στις οποίες βρήκα οτι και οι δυο ήρωες μοιάζουν αρκετά:
http://www.youtube.com/watch?v=67llDv40TGg&feature=related
TRIVIA
- Ο Christian Berkel πέρασε αρχικά από casting για τον ρόλο του Schutte. Τελικά έπαιξε τον Steinhoff.
- Ο ηθοποιός που υποδύθηκε τελικά τον Schutte, πάσχει στην πραγματικότητα από κλειστοφοβία. Σε μια αρχική σκηνή οπού είναι όλοι μέσα στο ασανσερ και κατεβαίνουν στα κελιά, μπορεί κανείς να δει εύκολα οτι αισθάνεται αρκετά άβολα μέσα στον κλειστό χώρο του ασανσερ.
- Η ταινία είναι σκηνοθετημένη σε χρονολογική σειρά. Όπως ακριβώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, προκειμένου να μπορέσουν να αποδωθούν με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν μέχρι το τέλος στους συμμετέχοντες του πειράματος.
(Πηγή IMDB)
H ΤV ΣΗΜΕΡΑ....
STAR: 02:15, December Boys, με τον Daniel Radcliffe. Κοινωνική ταινία αυστραλέζικης παραγωγής του 2007. 4 παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα μοναστήρι, μαθαίνουν οτι μετά το τέλος του καλοκαιριού ένα από αυτά θα υιοθετηθεί από ένα ζευγάρι. Οι 4 φίλοι θα αρχίσουν να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον για να μπορέσουν να αποτελέσουν το τυχερό παιδί που θα υιοθετηθεί και θα φύγει πια από εκείνο το μέρος...
Αύριο έχουμε το vol. 1 από favorite action movies!! Yeahh! Be here ;)
Βyezzzz....
Τετάρτη 13 Απριλίου 2011
Panique au Village (a.k.a A Town called Panic): Ένα animation αλλιώτικο από τ' άλλα!
NEW ARRIVAL
Μέρααααα! Εδω και σήμερα να βρούμε καμιά καλή ταινιούλα να δούμε, γιατί δε γίνεται αλλιώς. Η σημερινή είναι ένα γαλλικό animation το οποίο παρακολούθησα επι σκοπού, αλλά τελικά ήταν μια ευχάριστη και αναζωογονητική έκπληξη. Ελπίζω να μην έχετε πολυμπουχτίσει με τα γαλλικά (2 ταινίες είχα βάλει τη περασμένη βδομάδα βρε αδερφέ κιόλας!). Για το story το 12 γαλλόφωνο φεστιβαλ κινηματογράφου έληξε με την απονομή του βραβείου στο "Pieds nus sur les Limaces" για το οποίο σας είπα last week. Εάν δε το έχετε δει ακόμα, σας το ξαναθυμίζω επί τη ευκαιρία. Άντε να δούμε και σήμερα...
Είναι η μέρα των γεννεθλίων του Αλόγου. Ο ινδιάνος και ο cowboy οι οποίοι παρά τις όποιες παραδόσεις, εδώ είναι φίλοι, προσπαθούν τελευταία στιγμή να φτιάξουν κάτι προκειμένου να το χαρίσουν στο Άλογο, μιας που είχαν ξεχάσει εντελώς οτι έχει γεννέθλια. Όλη η καλή τους πρόθεση να του φτιάξουν ένα... τούβλινο barbeque καταλήγει σε καταστροφή όταν η ποσότητα τούβλων που παραγγέλνουν είναι εχμμμ, λίγο μεγαλύτερη. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η πόλη τους θα μετατραπεί πραγματικά σε μια Panic-town με όλους τους κατοίκους της να τρέχουν να μαζέψουν τα...ασυμάζευτα!
Οι σκηνοθέτες Stephane Aubier και Vincent Patar μεταφέρουν και στη μεγάλη οθόνη την ομόνυμη σειρά που δημιούργησαν για την τηλεόραση, με τίτλο (φυσικά!) "Panique au Village". Η τεχνική που έχουν χρησιμοποιήσει για την δημιουργία αυτού του animation κόσμου, απαντάται πλέον πολύ συχνά και χρησιμοποιείται κατά κόρον από πολλούς σκηνοθέτες, ένας από τους οποίους είναι και ο Tim Burton. "The Nightmare before Christmas", "Corpse Bride", αλλά και άλλες όπως το "Chicken Run" και το βραβευμένο με Oscar "Wallace & Gromit", είναι μόνο μερικές από τις ταινίες που έχουν χρησιμοποιήσει την τεχνική του stop-motion προκειμένου να δώσουν στους χαρακτήρες μεγαλύτερη πλαστικότητα και κίνηση.
Πιο συγκεκριμένα η τεχνική του clay animation είναι μια μόνο από τις πολλές μορφές του stop-motion που χρησιμοποιείται με εντυπωσιακά αποτελέσματα τις περισσότερες φορές. Όταν αναφερόμαστε σε αυτή τη τεχνική, ουσιαστικά εννοούμε το υλικό από το οποίο κατασκευάζονται οι μορφές των ηρώων. Πλαστελίνη, πηλός είναι οι βασικότερες ύλες με τις οποίες μπορεί να κατασκευαστεί ένας ολόκληρος κόσμος. Στη βιομηχανία του κινηματογράφου η διαδικασία του stop-motion αποτελεί μια από τις πιο επίπονες και δύσκολες μεθόδους για μια ταινία. Ακόμα και η παραμικρή κίνηση κάποιου ήρωα, όπως το να κάνει μερικά βήματα ή να να τρέξει, απαιτεί πάρα πολλές ώρες προκειμένου να αποδωθεί σωστά, χωρίς να προδίδεται από τυχόν κενά και απώλειες. Ενδεχόμενο λάθος θα αναγκάσει τους συντελεστές να γυρίσουν το κομμάτι από την αρχή, καταναλώνοντας επιπλέον ώρες και χρήμα. Το αποτέλεσμα όμως είναι αδιαμφησβήτητα εντυπωσιακό. Τα χρώματα, η επιτηδευμένα οφθαλμοφανής πλαστελίνη που μιλάει, κινείται, περπατάει κ.λ.π και οι ολόκληροι κόσμοι που δημιουργούνται από το μηδέν, σίγουρα προκαλούν θαυμασμό και εντυπωσιάζουν από την πρώτη στιγμή.
Πέρα από την πολύ επιτυχημένη λοιπόν τεχνική που χρησιμοποιείται και εδώ, το "Panique au Village" έχει ένα ακόμα ατου. Πετυχαίνει να συνδυάσει πολύ έξυπνα, το σύγχρονο stop-motion animation, με τα παλιά μικροσοπικά, πλαστικά παιχνιδάκια που όλοι μας λίγο πολύ έχουμε πιάσει στα χέρια μας. Άλογα, ινδιάνοι, cowboys, ζώα της φάρμας, στρατιωτάκια (μονο αυτά λείπουν από εδώ!), τρακτερ, αγρότες και αγρότισσες, όλα αυτά παίρνουν ζωή μέσα στην ταινία. Το όμορφο της υπόθεσης είναι οτι ενώ κρατούν την κλασσικά πλαστική τους φύση, έχουν παράλληλα υποστεί και την πλαστελινοποίηση την οποία είπαμε παραπάνω, με αποτέλεσμα να βλέπουμε ένα εξαιρετικά πρωτότυπο και ιδιαίτερο σκηνικό. Ας μη ξεχνάμε εξάλλου οτι τα συγκεκριμένα παιχνίδια έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών και έχουν την τιμητική τους ακόμα και σε σύγχρονες παραγωγές, όπως το "Toy Story" οπού εκεί έχουμε όντως τα αγαπημένα, πράσινα στρατιωτάκια!
Το τρελούτσικο story και η γαλλική γλώσσα προσδίδουν extra γοητεία σε αυτό το όμορφο και γεμάτο αυθεντικότητα animation. Ο κάθε χαρακτήρας είναι στον κόσμο του και όλοι μαζί δημιουργούν άνετα μια μικρογραφία ενός πραγματικού χωριού. Ο αστυνομικός, ο brutal μουστακαλής αγρότης, η γεροδεμένη αγρότισσα γυναίκα του, ο ινδιάνος και ο cowboy που είναι λίγο χαζούληδες και τρελοί, αλλά και το σοφό και σοβαρό Άλογο που υποκύπτει στη γοητεία της φοράδας (οχι αλήθεια είναι φοράδα!) δασκάλας με την ποροκαλί(!) χαίτη.
Όπως μπορείτε να καταλάβετε δεν είναι μια ταινία που θα μπορέσετε να την αναζητήσετε σε κάνα Village ή τίποτα τέτοιο. Επίσης δεν έχω βρει κάποιο πρόγραμμα που να λέει που ακριβώς παίζεται. Ε ψάξτε κι εσείς λιγάκι! :P Διαφορετικά υπάρχει και στο internet....το trailer εννοώ :P
http://www.youtube.com/watch?v=a-4xCufa_9Y
No trivia for this movie
Μέρααααα! Εδω και σήμερα να βρούμε καμιά καλή ταινιούλα να δούμε, γιατί δε γίνεται αλλιώς. Η σημερινή είναι ένα γαλλικό animation το οποίο παρακολούθησα επι σκοπού, αλλά τελικά ήταν μια ευχάριστη και αναζωογονητική έκπληξη. Ελπίζω να μην έχετε πολυμπουχτίσει με τα γαλλικά (2 ταινίες είχα βάλει τη περασμένη βδομάδα βρε αδερφέ κιόλας!). Για το story το 12 γαλλόφωνο φεστιβαλ κινηματογράφου έληξε με την απονομή του βραβείου στο "Pieds nus sur les Limaces" για το οποίο σας είπα last week. Εάν δε το έχετε δει ακόμα, σας το ξαναθυμίζω επί τη ευκαιρία. Άντε να δούμε και σήμερα...
Είναι η μέρα των γεννεθλίων του Αλόγου. Ο ινδιάνος και ο cowboy οι οποίοι παρά τις όποιες παραδόσεις, εδώ είναι φίλοι, προσπαθούν τελευταία στιγμή να φτιάξουν κάτι προκειμένου να το χαρίσουν στο Άλογο, μιας που είχαν ξεχάσει εντελώς οτι έχει γεννέθλια. Όλη η καλή τους πρόθεση να του φτιάξουν ένα... τούβλινο barbeque καταλήγει σε καταστροφή όταν η ποσότητα τούβλων που παραγγέλνουν είναι εχμμμ, λίγο μεγαλύτερη. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η πόλη τους θα μετατραπεί πραγματικά σε μια Panic-town με όλους τους κατοίκους της να τρέχουν να μαζέψουν τα...ασυμάζευτα!
Οι σκηνοθέτες Stephane Aubier και Vincent Patar μεταφέρουν και στη μεγάλη οθόνη την ομόνυμη σειρά που δημιούργησαν για την τηλεόραση, με τίτλο (φυσικά!) "Panique au Village". Η τεχνική που έχουν χρησιμοποιήσει για την δημιουργία αυτού του animation κόσμου, απαντάται πλέον πολύ συχνά και χρησιμοποιείται κατά κόρον από πολλούς σκηνοθέτες, ένας από τους οποίους είναι και ο Tim Burton. "The Nightmare before Christmas", "Corpse Bride", αλλά και άλλες όπως το "Chicken Run" και το βραβευμένο με Oscar "Wallace & Gromit", είναι μόνο μερικές από τις ταινίες που έχουν χρησιμοποιήσει την τεχνική του stop-motion προκειμένου να δώσουν στους χαρακτήρες μεγαλύτερη πλαστικότητα και κίνηση.
Πιο συγκεκριμένα η τεχνική του clay animation είναι μια μόνο από τις πολλές μορφές του stop-motion που χρησιμοποιείται με εντυπωσιακά αποτελέσματα τις περισσότερες φορές. Όταν αναφερόμαστε σε αυτή τη τεχνική, ουσιαστικά εννοούμε το υλικό από το οποίο κατασκευάζονται οι μορφές των ηρώων. Πλαστελίνη, πηλός είναι οι βασικότερες ύλες με τις οποίες μπορεί να κατασκευαστεί ένας ολόκληρος κόσμος. Στη βιομηχανία του κινηματογράφου η διαδικασία του stop-motion αποτελεί μια από τις πιο επίπονες και δύσκολες μεθόδους για μια ταινία. Ακόμα και η παραμικρή κίνηση κάποιου ήρωα, όπως το να κάνει μερικά βήματα ή να να τρέξει, απαιτεί πάρα πολλές ώρες προκειμένου να αποδωθεί σωστά, χωρίς να προδίδεται από τυχόν κενά και απώλειες. Ενδεχόμενο λάθος θα αναγκάσει τους συντελεστές να γυρίσουν το κομμάτι από την αρχή, καταναλώνοντας επιπλέον ώρες και χρήμα. Το αποτέλεσμα όμως είναι αδιαμφησβήτητα εντυπωσιακό. Τα χρώματα, η επιτηδευμένα οφθαλμοφανής πλαστελίνη που μιλάει, κινείται, περπατάει κ.λ.π και οι ολόκληροι κόσμοι που δημιουργούνται από το μηδέν, σίγουρα προκαλούν θαυμασμό και εντυπωσιάζουν από την πρώτη στιγμή.
Πέρα από την πολύ επιτυχημένη λοιπόν τεχνική που χρησιμοποιείται και εδώ, το "Panique au Village" έχει ένα ακόμα ατου. Πετυχαίνει να συνδυάσει πολύ έξυπνα, το σύγχρονο stop-motion animation, με τα παλιά μικροσοπικά, πλαστικά παιχνιδάκια που όλοι μας λίγο πολύ έχουμε πιάσει στα χέρια μας. Άλογα, ινδιάνοι, cowboys, ζώα της φάρμας, στρατιωτάκια (μονο αυτά λείπουν από εδώ!), τρακτερ, αγρότες και αγρότισσες, όλα αυτά παίρνουν ζωή μέσα στην ταινία. Το όμορφο της υπόθεσης είναι οτι ενώ κρατούν την κλασσικά πλαστική τους φύση, έχουν παράλληλα υποστεί και την πλαστελινοποίηση την οποία είπαμε παραπάνω, με αποτέλεσμα να βλέπουμε ένα εξαιρετικά πρωτότυπο και ιδιαίτερο σκηνικό. Ας μη ξεχνάμε εξάλλου οτι τα συγκεκριμένα παιχνίδια έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών και έχουν την τιμητική τους ακόμα και σε σύγχρονες παραγωγές, όπως το "Toy Story" οπού εκεί έχουμε όντως τα αγαπημένα, πράσινα στρατιωτάκια!
Το τρελούτσικο story και η γαλλική γλώσσα προσδίδουν extra γοητεία σε αυτό το όμορφο και γεμάτο αυθεντικότητα animation. Ο κάθε χαρακτήρας είναι στον κόσμο του και όλοι μαζί δημιουργούν άνετα μια μικρογραφία ενός πραγματικού χωριού. Ο αστυνομικός, ο brutal μουστακαλής αγρότης, η γεροδεμένη αγρότισσα γυναίκα του, ο ινδιάνος και ο cowboy που είναι λίγο χαζούληδες και τρελοί, αλλά και το σοφό και σοβαρό Άλογο που υποκύπτει στη γοητεία της φοράδας (οχι αλήθεια είναι φοράδα!) δασκάλας με την ποροκαλί(!) χαίτη.
Όπως μπορείτε να καταλάβετε δεν είναι μια ταινία που θα μπορέσετε να την αναζητήσετε σε κάνα Village ή τίποτα τέτοιο. Επίσης δεν έχω βρει κάποιο πρόγραμμα που να λέει που ακριβώς παίζεται. Ε ψάξτε κι εσείς λιγάκι! :P Διαφορετικά υπάρχει και στο internet....το trailer εννοώ :P
http://www.youtube.com/watch?v=a-4xCufa_9Y
No trivia for this movie
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ET1: 22:00, Mon Colonel. Πολεμικό δράμα εποχής με κέντρο τον πόλεμο στην Αλγερία την εποχή της γαλλικής αποικιοκρατίας. Σε σενάριο Κώστα Γαβρά και Ζαν-Κλωντ Γκρουμπεργκ.
Adios for now!
Τρίτη 12 Απριλίου 2011
Where the Wild Things Are: Imagination is a powerful thing...
Hello παιδιά, τι κάνουμε; Μετά τη χθεσινή λίγο μαυρίλα τη λες με το requiem, είπα σήμερα να ανεβάσω μια ταινιούλα που έχω δει αρκετό καιρό τώρα και ήθελα να σας την προτίνω. Είναι μια όμορφη ταινία, με μπόλικη φαντασία, και εδώ ταιριάζει: για μικρά και για μεγάλα παιδιά. Let's go where the wild things are...
O Max (Max Records) είναι ένα μικρό, ανυπάκουο πιτσιρίκι, όπως τόσα άλλα. Ένα βράδυ η μητέρα του Connie (Catherine Keener) τον στέλνει για μια ακόμη φορά νηστικό στο κρεβάτι του, μετά και την τελευταία του αταξία. Τότε ο Max με την καλπάζουσα παιδική του φαντασία θα δημιουργήσει έναν δικό του κόσμο: ένα πυκνό δάσος που κατοικείται από μεγάλα, τριχωτά και 'άγρια' πλάσματα, τα οποία θα κάνουν την ευχή του Max πραγματικότητα, και θα τον στέψουν βασιλιά τους. Σύντομα όμως ο Max θα ανακαλύψει οτι τελικά το να είσαι βασιλιάς δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό όσο ακούγεται...
Βασισμένο στο ομόνυμο παιδικό βιβλίο του Maurice Sendak, το "Where the Wild Things Are" είναι μια ιστορία για την παιδική αθωότητα και το μεταβατικό στάδιο της ωρίμανσης και της κάποιας 'ενηλικίωσης'. Ο μικρός ήρωας της ταινίας μαθαίνει πως όλα στη ζωή δεν είναι όπως φαίνονται και πως πρέπει κανείς να κοπιάσει για να πετύχει κάτι. Έχοντας στο μυαλό το οτι ένας βασιλιάς για παράδειγμα, μπορεί να κάνει ότι θέλει και να διασκεδάζει νυχθημερόν, θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στις συνθήκες του φανταστικού του κόσμου οπού εκεί τα πράγματα απαιτούν πυγμή και αποφασιστικότητα. Τα πλάσματα πουν ζουν εκεί είναι σίγουρα περίεργα. Ενδεχομένως το πιο περίεργο πράγμα σε αυτά είναι οτι δε μπορείς να καταλάβεις εύκολα εάν πρόκειται για απειλητικά όντα, ή για καλόκαρδα υπερμεγέθη ζωντανά. Κάπου εκεί θα κληθεί και ο Max να δοκιμάσει να καταλάβει την ιδιαίτερη φύση τους, αφού πλέον ως βασιλιάς τους θα έχει και τις ανάλογες υποχρεώσεις απέναντί τους. Ουσιαστικά αυτό που βλέπουμε στην ταινία είναι οι αλλαγές που βιώνει σε συμπεριφορά, χαρακτήρα και προσωπικότητα ο πιτσιρικάς, δωσμένα με έναν τρόπο φανταστικό και ίσως και λίγο ουτοπικό. Σίγουρα μιλάμε για ένα ταξίδι (όπως ακριβώς και το ταξίδι της ζωής) μέσα από το οποίο ο Max μαθαίνει τι πάει να πει φιλία, αγάπη, συντροφικότητα, αλλά και μοναξιά, κίνδυνος, αποχωρισμός.
Η σκηνοθεσία του Spike Jonze ("Being John Malcovich", "Adaptation") είναι όμορφη και κρατάει όλη την αθωότητα που μπορεί να έχει ένας κόσμος δημιουργημένος από το μυαλό ενός μικρού παιδιού. Απέραντες έρημοι με χρυσαφιά άμμο, καταπράσινα, μεγαλόπρεπα δάση, ηλιοβασιλέματα σε ήρεμες θάλασσες και μεγάλα, 'γήινα' σπίτια για τους περίεργους πρωταγωνιστές μας. Ειδικά τα τεράστια αυτά πλάσματα έχουν μια έντονη αντίθεση στην εξωτερική τους εμφάνιση. Είναι παράλληλα συμπαθητικά και αποκρουστικά, όμορφα και άσχημα. Το ίδιο ισχύει και για την συμπεριφορά τους, όχι μόνο απένταντι στον Max, αλλά και μεταξύ τους. Την μια στιγμή είναι φιλικά και συνεργάζονται όλα μαζί για να φτιάξουν το σπίτι τους και την άλλη έρχονται σε σύγκρουση για ανόητους ουσιαστικά λόγους. Εάν το δούμε λίγο πιο σφαιρικά και πιο πραγματικά το θέμα, ενδεχομένως ο μικρός Max να έχει αποδώσει στα πλάσματα αυτά, τις ενήλικες συμπεριφορές που βλέπει γύρω του στον αληθινό κόσμο. Εξάλλου όπως ανέφερα και πριν οι συγκρούσεις, η αγάπη, η συντροφικότητα και τόσα άλλα, είναι έννοιες που ένα μικρό παιδί δε μπορεί να συλλάβει, τουλάχιστον σε ευρύτερο επίπεδο. Συνεπώς η ταινία θα μπορούσε- και όντως το κάνει- να αποτελεί ένα ταξίδι αναγνώρισης και κυρίως κατανόησης των μεγάλων, αλλά και του ίδιου του του εαυτού.
Εμπλουτισμένο με ονειρεμένες εικόνες, αλλόμορφα πλάσματα και μπόλικες αλληγορίες, το "Where the Wild Things Are" είναι μια ταινία με παιδική ψυχή και ενήλικη καρδιά. Δείτε την σήμερα κίολας αν μπορείτε. Ιt's really good....
http://www.youtube.com/watch?v=foyUyl5sb6c&feature=related
TRIVIA
O Max (Max Records) είναι ένα μικρό, ανυπάκουο πιτσιρίκι, όπως τόσα άλλα. Ένα βράδυ η μητέρα του Connie (Catherine Keener) τον στέλνει για μια ακόμη φορά νηστικό στο κρεβάτι του, μετά και την τελευταία του αταξία. Τότε ο Max με την καλπάζουσα παιδική του φαντασία θα δημιουργήσει έναν δικό του κόσμο: ένα πυκνό δάσος που κατοικείται από μεγάλα, τριχωτά και 'άγρια' πλάσματα, τα οποία θα κάνουν την ευχή του Max πραγματικότητα, και θα τον στέψουν βασιλιά τους. Σύντομα όμως ο Max θα ανακαλύψει οτι τελικά το να είσαι βασιλιάς δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό όσο ακούγεται...
Βασισμένο στο ομόνυμο παιδικό βιβλίο του Maurice Sendak, το "Where the Wild Things Are" είναι μια ιστορία για την παιδική αθωότητα και το μεταβατικό στάδιο της ωρίμανσης και της κάποιας 'ενηλικίωσης'. Ο μικρός ήρωας της ταινίας μαθαίνει πως όλα στη ζωή δεν είναι όπως φαίνονται και πως πρέπει κανείς να κοπιάσει για να πετύχει κάτι. Έχοντας στο μυαλό το οτι ένας βασιλιάς για παράδειγμα, μπορεί να κάνει ότι θέλει και να διασκεδάζει νυχθημερόν, θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στις συνθήκες του φανταστικού του κόσμου οπού εκεί τα πράγματα απαιτούν πυγμή και αποφασιστικότητα. Τα πλάσματα πουν ζουν εκεί είναι σίγουρα περίεργα. Ενδεχομένως το πιο περίεργο πράγμα σε αυτά είναι οτι δε μπορείς να καταλάβεις εύκολα εάν πρόκειται για απειλητικά όντα, ή για καλόκαρδα υπερμεγέθη ζωντανά. Κάπου εκεί θα κληθεί και ο Max να δοκιμάσει να καταλάβει την ιδιαίτερη φύση τους, αφού πλέον ως βασιλιάς τους θα έχει και τις ανάλογες υποχρεώσεις απέναντί τους. Ουσιαστικά αυτό που βλέπουμε στην ταινία είναι οι αλλαγές που βιώνει σε συμπεριφορά, χαρακτήρα και προσωπικότητα ο πιτσιρικάς, δωσμένα με έναν τρόπο φανταστικό και ίσως και λίγο ουτοπικό. Σίγουρα μιλάμε για ένα ταξίδι (όπως ακριβώς και το ταξίδι της ζωής) μέσα από το οποίο ο Max μαθαίνει τι πάει να πει φιλία, αγάπη, συντροφικότητα, αλλά και μοναξιά, κίνδυνος, αποχωρισμός.
Η σκηνοθεσία του Spike Jonze ("Being John Malcovich", "Adaptation") είναι όμορφη και κρατάει όλη την αθωότητα που μπορεί να έχει ένας κόσμος δημιουργημένος από το μυαλό ενός μικρού παιδιού. Απέραντες έρημοι με χρυσαφιά άμμο, καταπράσινα, μεγαλόπρεπα δάση, ηλιοβασιλέματα σε ήρεμες θάλασσες και μεγάλα, 'γήινα' σπίτια για τους περίεργους πρωταγωνιστές μας. Ειδικά τα τεράστια αυτά πλάσματα έχουν μια έντονη αντίθεση στην εξωτερική τους εμφάνιση. Είναι παράλληλα συμπαθητικά και αποκρουστικά, όμορφα και άσχημα. Το ίδιο ισχύει και για την συμπεριφορά τους, όχι μόνο απένταντι στον Max, αλλά και μεταξύ τους. Την μια στιγμή είναι φιλικά και συνεργάζονται όλα μαζί για να φτιάξουν το σπίτι τους και την άλλη έρχονται σε σύγκρουση για ανόητους ουσιαστικά λόγους. Εάν το δούμε λίγο πιο σφαιρικά και πιο πραγματικά το θέμα, ενδεχομένως ο μικρός Max να έχει αποδώσει στα πλάσματα αυτά, τις ενήλικες συμπεριφορές που βλέπει γύρω του στον αληθινό κόσμο. Εξάλλου όπως ανέφερα και πριν οι συγκρούσεις, η αγάπη, η συντροφικότητα και τόσα άλλα, είναι έννοιες που ένα μικρό παιδί δε μπορεί να συλλάβει, τουλάχιστον σε ευρύτερο επίπεδο. Συνεπώς η ταινία θα μπορούσε- και όντως το κάνει- να αποτελεί ένα ταξίδι αναγνώρισης και κυρίως κατανόησης των μεγάλων, αλλά και του ίδιου του του εαυτού.
Εμπλουτισμένο με ονειρεμένες εικόνες, αλλόμορφα πλάσματα και μπόλικες αλληγορίες, το "Where the Wild Things Are" είναι μια ταινία με παιδική ψυχή και ενήλικη καρδιά. Δείτε την σήμερα κίολας αν μπορείτε. Ιt's really good....
http://www.youtube.com/watch?v=foyUyl5sb6c&feature=related
TRIVIA
- Όταν ο Max έχει ανέβει πάνω σε μια στοίβα από βιβλία στο δωμάτιο του, φαίνεται ξεκάθαρα σε ένα από αυτά ο τίτλος. Αυτός δεν είναι άλλος από το "Where the Wild Things Are".
- H αρχική ιδέα ήταν η ταινία να αποτελέσει full-animated φιλμ. Τελικά κάτι τέτοιο δεν υλοποιήθηκε.
- Τα πλάσματα αποδώθηκαν από ηθοποιούς ντυμένους με τεράστια κοστούμια, με την προσθήκη μερικών ρομποτικών κομματιών και έχοντας τα πρόσωπά τους τροποποιημένα ψηφιακά μέσω υπολογιστή.
- Οι ηθοποιοί έπρεπε παρόλα αυτά να φορούν τα 'κεφάλια' των πλασμάτων, αλλά οχι για περισσότερο από μισή ώρα, μετά το πέρας την οποίας θα έπρεπε να παραμείνουν για 10-15 λεπτά μπροστά από ένα air-condition. Οι stuntmen έμεναν για ώρες μέσα στο κοστούμια χωρίς καμία ανανέωση αέρα.
- Η αγαπημένη σκηνή του Max Records από το βιβλίο, είναι όταν ο ήρωας που υποδύεται, γνωρίζει ένα...θαλάσσιο τέρας. Παρόλα αυτά μια τέτοια σκηνή δεν υπάρχει στην ταινία.
(Πηγή IMDB)
Πωπω πάλι αηδίες στην τηλεόραση. Pfff...ελπίζω να έχει τίποτα καλό αύριο!
Χαιρετώ!
Δευτέρα 11 Απριλίου 2011
Requiem for a Dream: Dream for a Requiem...
Hello guyzzz! Σας χαιρετώ από την εξωτική Λαμία : ) Αν και έχω έρθει εδώ, δε μπορούσα να μην ανεβάσω ταινιούλα, από τη στιγμή μάλιστα που είδα ότι η συμμετοχή ήταν και πάλι μεγάλη και χάρηκα πολύ! Δε βγήκε βέβαια η ταινία που ψήφισα, αλλά αν και είμαι σίγουρη ότι έχετε δει οι περισσότεροι το "Fight Club" θα το ανεβάσω έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή :P. So σήμερα η ταινία που βγάλατε πρώτη, άξια έτσι κι αλλιώς, "Requiem for a Dream". Here we go...
4 πρόσωπα ζουν και ονειρεύονται ότι πετυχαίνουν κάτι στη ζωή τους. Η μοναχική Sara Goldfarb (Ellen Burnstyn) που θέλει να συμμετάσχει σε ένα διάσημο τηλεπαιχνίδι, ο όμορφος γιος της Henry (Jared Leto) και η αγαπημένη του Marion (Jennifer Conelly) που ονειρεύονται ότι ανοίγουν ένα κατάστημα με ρούχα και ο κολλητός του Tyrone (Marlon Wayans) που απλά ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον, μακριά από εξαρτήσεις και εθισμούς. Όταν όμως η εξάρτηση του κάθε προσώπου μεγαλώσει, όταν η ανάγκη για ναρκωτικά, χάπια και παντώς είδους εξάρτηση γίνει αβάσταχτη, τότε το τέλος θα είναι κοντά. Τότε ένα requiem θα τους οδηγήσει στην προσωπική τους κόλαση...
Η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη Darren Aronofsky, μετά το παρανοϊκό και εντελώς mindf*cking "Pi", έμελλε να αποτελέσει ένα από τα αριστουργήματα του που έγραψαν κινηματογραφική ιστορία, λόγω των ωμών και σκληρών σκηνών του, του εξίσου δύσκολου θέματος περί ναρκωτικών και γενικότερα του επικίνδυνου εθισμού, των σπουδαίων ερμηνειών και φυσικά της εκπληκτικής του σκηνοθεσίας. Ο Aronofsky έχει δημιουργήσει έναν κόσμο τραγικών προσώπων, που υπακούουν στην καταστροφική τους μοίρα, στην οποία δε φαίνεται να υπάρχει καμία διέξοδος. Το ζοφερό και μαύρο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν τα πρόσωπα της ταινίας είναι απόλυτα ταιριαστό. Δε θα μπορούσαν να υπάρχουν μέσα σε ένα διαφορετικό σύμπαν, καθώς όλη η υπόθεση περικλείει και την τρομακτικά μοναχική και σκληρή πραγματικότητα. Η όλη ταινία ακολουθεί μια πτωτική πορεία, με του ήρωες αρχικά να βιώνουν την ψευδαίσθηση της ευτυχίας και της πραγμάτωσης των ονείρων τους και στη συνέχεια, σταδιακά να καταλήγουν στην σκληρή συνειδητοποίηση ότι όλα όσα πίστεψαν, ήταν ένα ψέμα. Μια πλασματική εικόνα, μια διαστρεβλωμένη εικόνα της αληθινής πραγματικότητας. Ο Aronosfky πετυχαίνει με μεγάλη μαεστρία να αποδώσει αυτόν τον ψεύτικο κόσμο, τον γεμάτο εξαρτήσεις και εθισμούς. Τα διαρκή 'cut' που κάνει ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της χρήσης, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ανησυχίας και υπερκινητικόητας, όπως ακριβώς συμβαίνει στους χρήστες. Το μάτι με τη διεσταλμένη κόρη, η σύριγγα με την ηρωίνη, η ουσία που διοχετεύεται στο αίμα, τα ρολαρισμένα χαρτονομίσματα για να σνιφάρεται η κοκαϊνη, όλη αυτή η διαρκής επανάληψη, προκαλεί τις αισθήσεις του θεατή και τον βάζει στο "τριπάκι" του χρήστη, είτε αυτή είναι η μητέρα που χαπακώνεται ανεξέλεγκτα, είτε τα παιδιά που δοκιμάζουν τα πάντα και στη συνέχεια δοκιμάζονται και τα ίδια...Τα σαν σε fast-forward πλάνα του σκηνοθέτη, η κάμερα που γυρίζει αδιάκοπα όποτε είναι 'φτιαγμένοι' καθώς και οι σεκανς των φριακιαστικών παραισθήσεων που βιώνει η μητέρα, όλα παίζουν τον δικό τους ρόλο προκειμένου η κάθοδος προς την απόλυτη κατάντια και τον εξευτελισμό, να γίνει πιο απτός.
Ο χώρος και ο χρόνος γίνονται ένα, ο κλοιός σφίγγει και το ωμό τέλος κάνει την εμφάνισή του, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο λύτρωσης και επανάκαμψης. Τα πάντα έχουν χαθεί προ πολλού...
Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι εξίσου συγκλονιστικές, όπως και η σκηνοθεσία. Η Burnstyn δίνει ρέστα στον ρόλο της μοναχικής και τελικά τρελής γυναίκας, καταφέρνοντας να κερδίσει και μια υποψηφιότητα για Oscar (το οποίο έχασε εκείνη τη χρονιά από την Roberts και το "Erin Brocovich"). Τραγική και για λύπηση, δίνει μια κορυφαία ερμηνεία που σε τρυπάει και μένει στο μυαλό σου, για πολύ πολύ καιρό (όπως δηλαδή και ολόκληρη η ταινία). Ο Leto και η Connelly είναι επίσης εξαιρετικοί και δίνουν πολύ δυνατές ερμηνείες. Σαν προβληματικοί, εξαρτημένοι νέοι είναι disturbingly good και απόλυτα αυθεντικοί. Η Connelly είναι τόσο όμορφη και στο τέλος καταλήγει να είναι 'άσχημη' και βρώμικη, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει λεφτά για την δόση της (η σκηνή στο τραπέζι μνημονεύεται ακόμα από πολλούς). O Leto από την άλλη δίνει και αυτός τα μέγιστα και ομολογώ ότι εμένα με εξέπληξε, καθώς πάντα θεωρούσα τον συγκεκριμένο ρόλο απαιτητικό, αλλά παρόλα αυτά έκανε καλή δουλειά. Όπως και ο Wayans, ο οποίος αν και σχετικά με τους υπόλοιπους έμεινε πιο πολύ στα μετόπισθεν, ήταν καλός. Δύσκολες και απαιτητικές ερμηνείες, που αποδόθηκαν με ρεαλιστικότητα, ωμότητα και μια περίεργη 'ομορφιά'.
Φυσικά σε όλο αυτό που έκανε ο Aronofsky δε γίνεται να μη προσθέσουμε και τη μουσική του Clint Mansell που αποτέλεσε το κομμάτι που ολοκλήρωσε το παζλ. Μελαγχολική, έντονη και απίστευτα εκφραστική, έδεσε τέλεια με την ταινία και αποτελεί πλέον ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα themes που έχει ακουστεί άπειρα σε διάφορες ακόμα ταινίες. Έτσι κι αλλιώς οι ταινίες του Aronosfky έχουν βρει τον τρόπο να αποτελούν τον ιδανικό συνδυασμό με τη μουσική του Mansell. Και κάπως έτσι έγινε η αρχή...
Σκληρή, αλλά υπέροχη ταινία...
http://www.youtube.com/watch?v=lgo3Hb5vWLE
TRIVIA
4 πρόσωπα ζουν και ονειρεύονται ότι πετυχαίνουν κάτι στη ζωή τους. Η μοναχική Sara Goldfarb (Ellen Burnstyn) που θέλει να συμμετάσχει σε ένα διάσημο τηλεπαιχνίδι, ο όμορφος γιος της Henry (Jared Leto) και η αγαπημένη του Marion (Jennifer Conelly) που ονειρεύονται ότι ανοίγουν ένα κατάστημα με ρούχα και ο κολλητός του Tyrone (Marlon Wayans) που απλά ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον, μακριά από εξαρτήσεις και εθισμούς. Όταν όμως η εξάρτηση του κάθε προσώπου μεγαλώσει, όταν η ανάγκη για ναρκωτικά, χάπια και παντώς είδους εξάρτηση γίνει αβάσταχτη, τότε το τέλος θα είναι κοντά. Τότε ένα requiem θα τους οδηγήσει στην προσωπική τους κόλαση...
Η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη Darren Aronofsky, μετά το παρανοϊκό και εντελώς mindf*cking "Pi", έμελλε να αποτελέσει ένα από τα αριστουργήματα του που έγραψαν κινηματογραφική ιστορία, λόγω των ωμών και σκληρών σκηνών του, του εξίσου δύσκολου θέματος περί ναρκωτικών και γενικότερα του επικίνδυνου εθισμού, των σπουδαίων ερμηνειών και φυσικά της εκπληκτικής του σκηνοθεσίας. Ο Aronofsky έχει δημιουργήσει έναν κόσμο τραγικών προσώπων, που υπακούουν στην καταστροφική τους μοίρα, στην οποία δε φαίνεται να υπάρχει καμία διέξοδος. Το ζοφερό και μαύρο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν τα πρόσωπα της ταινίας είναι απόλυτα ταιριαστό. Δε θα μπορούσαν να υπάρχουν μέσα σε ένα διαφορετικό σύμπαν, καθώς όλη η υπόθεση περικλείει και την τρομακτικά μοναχική και σκληρή πραγματικότητα. Η όλη ταινία ακολουθεί μια πτωτική πορεία, με του ήρωες αρχικά να βιώνουν την ψευδαίσθηση της ευτυχίας και της πραγμάτωσης των ονείρων τους και στη συνέχεια, σταδιακά να καταλήγουν στην σκληρή συνειδητοποίηση ότι όλα όσα πίστεψαν, ήταν ένα ψέμα. Μια πλασματική εικόνα, μια διαστρεβλωμένη εικόνα της αληθινής πραγματικότητας. Ο Aronosfky πετυχαίνει με μεγάλη μαεστρία να αποδώσει αυτόν τον ψεύτικο κόσμο, τον γεμάτο εξαρτήσεις και εθισμούς. Τα διαρκή 'cut' που κάνει ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της χρήσης, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ανησυχίας και υπερκινητικόητας, όπως ακριβώς συμβαίνει στους χρήστες. Το μάτι με τη διεσταλμένη κόρη, η σύριγγα με την ηρωίνη, η ουσία που διοχετεύεται στο αίμα, τα ρολαρισμένα χαρτονομίσματα για να σνιφάρεται η κοκαϊνη, όλη αυτή η διαρκής επανάληψη, προκαλεί τις αισθήσεις του θεατή και τον βάζει στο "τριπάκι" του χρήστη, είτε αυτή είναι η μητέρα που χαπακώνεται ανεξέλεγκτα, είτε τα παιδιά που δοκιμάζουν τα πάντα και στη συνέχεια δοκιμάζονται και τα ίδια...Τα σαν σε fast-forward πλάνα του σκηνοθέτη, η κάμερα που γυρίζει αδιάκοπα όποτε είναι 'φτιαγμένοι' καθώς και οι σεκανς των φριακιαστικών παραισθήσεων που βιώνει η μητέρα, όλα παίζουν τον δικό τους ρόλο προκειμένου η κάθοδος προς την απόλυτη κατάντια και τον εξευτελισμό, να γίνει πιο απτός.
Ο χώρος και ο χρόνος γίνονται ένα, ο κλοιός σφίγγει και το ωμό τέλος κάνει την εμφάνισή του, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο λύτρωσης και επανάκαμψης. Τα πάντα έχουν χαθεί προ πολλού...
Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι εξίσου συγκλονιστικές, όπως και η σκηνοθεσία. Η Burnstyn δίνει ρέστα στον ρόλο της μοναχικής και τελικά τρελής γυναίκας, καταφέρνοντας να κερδίσει και μια υποψηφιότητα για Oscar (το οποίο έχασε εκείνη τη χρονιά από την Roberts και το "Erin Brocovich"). Τραγική και για λύπηση, δίνει μια κορυφαία ερμηνεία που σε τρυπάει και μένει στο μυαλό σου, για πολύ πολύ καιρό (όπως δηλαδή και ολόκληρη η ταινία). Ο Leto και η Connelly είναι επίσης εξαιρετικοί και δίνουν πολύ δυνατές ερμηνείες. Σαν προβληματικοί, εξαρτημένοι νέοι είναι disturbingly good και απόλυτα αυθεντικοί. Η Connelly είναι τόσο όμορφη και στο τέλος καταλήγει να είναι 'άσχημη' και βρώμικη, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει λεφτά για την δόση της (η σκηνή στο τραπέζι μνημονεύεται ακόμα από πολλούς). O Leto από την άλλη δίνει και αυτός τα μέγιστα και ομολογώ ότι εμένα με εξέπληξε, καθώς πάντα θεωρούσα τον συγκεκριμένο ρόλο απαιτητικό, αλλά παρόλα αυτά έκανε καλή δουλειά. Όπως και ο Wayans, ο οποίος αν και σχετικά με τους υπόλοιπους έμεινε πιο πολύ στα μετόπισθεν, ήταν καλός. Δύσκολες και απαιτητικές ερμηνείες, που αποδόθηκαν με ρεαλιστικότητα, ωμότητα και μια περίεργη 'ομορφιά'.
Φυσικά σε όλο αυτό που έκανε ο Aronofsky δε γίνεται να μη προσθέσουμε και τη μουσική του Clint Mansell που αποτέλεσε το κομμάτι που ολοκλήρωσε το παζλ. Μελαγχολική, έντονη και απίστευτα εκφραστική, έδεσε τέλεια με την ταινία και αποτελεί πλέον ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα themes που έχει ακουστεί άπειρα σε διάφορες ακόμα ταινίες. Έτσι κι αλλιώς οι ταινίες του Aronosfky έχουν βρει τον τρόπο να αποτελούν τον ιδανικό συνδυασμό με τη μουσική του Mansell. Και κάπως έτσι έγινε η αρχή...
Σκληρή, αλλά υπέροχη ταινία...
http://www.youtube.com/watch?v=lgo3Hb5vWLE
TRIVIA
- Οι περισσότερες ταινίες περιλαμβάνουν 600-700 cuts. Το Requiem περιλαμβάνει 2.000.
- O Aronofsky ζήτησε από τον Leto και τον Wayans να αποφύγουν τη ζάχαρη και το...sex για 30 ημέρες, προκειμένου να καταλάβουν λίγο καλύτερα το θέμα της στέρησης και της εξάρτησης...
- Ο συγγραφέας του βιβλίου, Hubert Selby Jr. κάνει μια cameo εμφάνιση ως ένας από τους αστυνομικούς που εποπτεύον τον Tyron στην φυλακή.
- Στη σκηνή του μονολόγου της Βurnstyn σχετικά με το πως είναι να είσαι μόνος και γέρος, ο σκηνοθέτης έχασε το πλάνο της καθώς είχε ξεσπάσει σε κλάματα λόγω της έντονης συναισθηματική φόρτισης που του προκάλεσε η ερμηνεία της ηθοποιού.
- Ο Aronofsky αγόρασε τα δικαιώματα του γιαπωνέζικου animation,"Perfect Blue", προκειμένου να αναπαραστήσει με τον ίδιο ακριβή τρόπο τη σκηνή οπού η Marion είναι μέσα στη μπανιέρα και ουρλιάζει κάτω από το νερό.
(Πηγή IMDB)
Τίποτα το ιδιαίτερο η tv σήμερα so...τα λέμε πάλι αύριο!
Cya!
Παρασκευή 8 Απριλίου 2011
Πέμπτη 7 Απριλίου 2011
El espinazo del diablo (a.k.a Τhe Devil's Backbone): What is a ghost?
Hello again. Αργήσαμε λιγάκι σήμερα αλλά ας όψεται η πολύ σοβαρή δουλειά του καφέ που είχα το πρωί :P Τελικά την ταινία που ήθελα από την αρχή της εβδομάδας δε θα τη βάλω ούτε σήμερα, καθώς όταν έκατσα χθές το βραδάκι να την δω, κατάλαβα οχι είχα τελικά κατεβάσει..εμμμ είχα νοικιάσει ήθελα να πω, λάθος ταινία. Συνεπώς δε μπόρεσα να τη δω μωρέεε. Αλλά έχουμε άλλη πολύ πολύ καλή. Την επόμενη βδομάδα επιτέλους!, θα μπεί στο blogaki κάποια στιγμή. So let's start...
Το 1939, λίγο πριν τη λήξη του ισπανικού εμφυλίου, ο μικρός Carlos αναγκάζεται να ζήσει σε ένα ορφανοτροφείο, μην έχοντας κανέναν στον κόσμο, μετά και από τον θάνατο του πατέρα του στον πόλεμο. Εκεί θα γνωρίσει την αυστηρή Carmen, την διευθύντρια του ορφανοτροφείου, τον καλόκαρδο γιατρό Dr. Casares, αλλά και τον σκληρό επιστάτη, τον Jacinto. Από το πρώτο κιόλας βράδυ, θα γνωρίσει και τα υπόλοιπα αγόρια που μένουν εκεί, ανάμεσά τους και τον Jaime, τον μάγκα της παρέας που θα προκαλεί διαρκώς τον νεοφερμένο Carlos. Σύντομα ο Carlos θα γνωρίσει και έναν ακόμα ένοικο του ορφανοτροφείου, έναν ένοικο πολύ διαφορετικό από τους άλλους. Βλέπετε ο Santi είναι...φάντασμα.
Mετά το ιδιαίτερο "Cronos" (1993) και το τερατίστικο "Mimic" (1997) που πρέπει να άρεσε μόνο σ'εμένα, ο Guillermo del Toro σκηνοθέτησε το 2001 το "The Devil's Backbone" και αμέσως οι απανταχού κριτικοί-και οχι μόνο- έκαναν λόγο για την πρώτη, πραγματικά αξιόλογη ταινία του. Περίεργος τύπος ο del Toro και αρκετά πολυδιάστατος. Εκεί που έχει σκηνοθετήσει το "Blade II" (2002) και το ομολογουμένως καλό, πρώτο "Hellboy" (2004) (μιας που για το δεύτερο δεν ακούστηκαν και τα πιο κολακευτικά σχόλια), έρχεται και σε καθηλώνει με το "Pan's Labyrinth" (2006), αλλά και με το σενάριο της ταινίας "El Orfanato" (2007). Στη σημερινή ταινία μιλάμε για full συμμετοχή del Toro, καθώς και σκηνοθέτησε και έγραψε το σενάριο. Ενδεχομένως να αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη του δουλειά, από άποψη προσωπικής διεργασίας και δημιουργίας.
Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μια ταινία με πινελιές από διάφορα είδη. Τρόμου, αγωνίας, δράματος, μυστηρίου. Είναι όλα αυτά μαζί και όμως έτσι όπως είναι, σκηνοθετημένη μοιάζουν να είναι αρμονικά δεμένα μεταξύ τους και να αποτελούν το ένα, φυσική συνέχεια του άλλου. Αρχικά στην πρώτη ώρα της ταινίας είναι πιο έντονο το στοιχείο του τρόμου και του θρίλερ. Ο Carlos έρχεται αντιμέτωπος με τον νεκρό Santi και προσπαθεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει μέσα στην παιδική του αθωότητα. Φοβάται, διστάζει, ενώ παράλληλα πρέπει να αντιμετωπίσει και τον 'αρχηγό' των παιδιών ο οποίος διαρκώς τον ενοχλεί, και τον χτυπάει. Ουσιαστικά είναι σαν να βλέπουμε διαφορετικές ιστορίες να εκτυλίσονται η μια μέσα στην άλλη. Ο Carlos που προσπαθεί να εγκλιματιστεί σε ένα νέο περιβάλλον, έχοντας παράλληλα δει με τα ίδια του τα μάτια ένα φάντασμα στον χώρο του ορφανοτροφείου, ένα φάντασμα παιδιού όπως εκείνος. Η διευθύντρια που προσπαθεί να κρατήσει με νύχια και με δόντια το ορφανοτροφείο μακριά από τον κίνδυνο του πολέμου, και τον Jacinto ο οποίος έχει άλλες, σκοτεινές βλέψεις και προσωπικά συμφέροντα. Κάπου ανάμεσα στην πραγματική, καθημερινή απειλή του πολέμου, τα παιδιά πρέπει να αντιμετωπίσουν και την ολοένα και πιο συχνή παρουσία του νεκρού Santi, και πιο συγκεκριμένα ο ίδιος ο Carlos τον οποίο φαίνεται να θέλει ο Santi για κάποιον δικό του λόγο...
Η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει ο del Toro είναι άλλο πράγμα. Νομίζω οτι μετά από πολύ καιρό είδα και πάλι μια αυθεντικά τρομακτική μορφή, αυτή του μικρού Santi. Εάν δε τρομάξετε, σας παραδέχομαι! Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται, η εμφάνισή του, η φωνή του, τα μάτια του και γενικά τα πάντα πάνω του είναι απόλυτα φρικιαστικά και σε στοιχειώνουν στην στιγμή. Ο del Toro έχει κάνει μια εξαιρετική παρουσίαση και θεωρώ υπέροχο το εύρημα που συνδέεται με τον θάνατο του Santi και το οποίο τον ακολουθεί κάθε φορά που κάνει την εμφάνισή του (you will now αμέσως μόλις το δείτε). Να είστε προετοιμασμένη για μερικές καλές τρομάρες, τις οποίες θα καταλάβετε για τα καλά. Ακόμα και σε κλασσικές σκηνές, τις οποίες έχουμε δει αμέτρητες φορές, σε πιάνει παντελώς απροετοίμαστο, καθώς όσο αποτελεσματικές είναι οι εικόνες που βλέπεις, άλλο τόσο είναι και οι διάοφροι ήχοι, φωνές, μουσική που είναι τέρμα τα γκάζια. Βέβαια καθώς προχωράει η ταινία, το story τείνει να γίνει πιο δραματικό, και αν αναρωτιέστε πως γίνεται αυτό, απλά θυμηθείτε τον τρόπο με τον οποίο έγινε κάτι και στον Λαβύρινθο του Πάνα. Έχει έναν τρόπο ιδιαίτερο να ανακατεύει στοιχεία τρόμου και δράματος ο del Toro, που αποδίδουν πάντα. Και νομίζω οτι πετυχαίνει να προκαλέσει σε μεγαλύτερο βαθμό τους θεατές, προκαλώντας τους διαρκώς διαφορετικά συναισθήματα. Από ατόφιο τρόμο, σε πικρή θλίψη και από έντονη αγωνία, στο λυτρωτικό τέλος. Η παρούσα ταινία, δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουμε γνωρίσει και σε μεταγενέστερες ταινίες του. Την ιδέα του ορφανοτροφείου, παιδιά σε βασικούς/πρωταγωνιστικούς ρόλους, την πλευρά του καλού (που εκπροσωπείται συνήθως από τις γυναίκες) και αντίστοιχα του κακού που εκφράζεται από τους άνδρες. Το μεταφυσικό στοιχείο πάντα παρών είτε με τη μορφή του πνεύματος ή κάποιου φανταστικού πλάσματος, λειτουργεί τις περισσότερες φορές ως αφορμή για την κορύφωση της δραματικής διάστασης της ταινίας. Χωρίς να καταντάει υποερβολικά τρομακτικό, ή αφελέστατα ανεπαρκές, το στοιχείο του τρόμου λειτουργεί πάντα ως βασικό κομμάτι αρκετών ταινιών του del Toro. Χωρίς υπερβολές και χωρίς να καταντάει επαναλαμβανόμενος και προβλέψιμος, επιχειρεί και στο "The Devil's Backbone" να τοποθετήσει την υπόθεση στο κέντρο μιας ευρύτερης ιστορίας, αυτή του εμφυλίου. Δεν εμένει όμως τόσο εκεί, όσο στο να απομονώσει (κυριολεκτικά) το ίδιο το ορφανοτροφείο και τα όσα διαδραματίζονται εκεί. H απλή και λιτή γενικά σκηνοθεσία, βοηθάει ακόμη περισσότερο τον σκοπό του σκηνοθέτη, καθιστώντας την όλη κατάσταστη ρεαλιστικότατη και κάνοντας τον θεατή να ξεχάσει εν μέρει οτι βλέπει ένα μυθοπλαστικό προϊόν.
Εάν έχετε δει τον Λαβύρινθο και "Το Ορφανοτροφείο",τότε πρέπει να δείτε και αυτήν και θα καταλάβετε πως ξεκίνησαν τελικά όλα. Γεμάτο με όμορφα πλάνα και την αίσθηση μιας άλλη εποχής, με τους αθώους(;) μικρούς πρωταγωνιστές του, ένα απειλιτικό και φρικιαστικό φάντασμα και μια δραματική υπόθεση να τρέχει από πίσω και να ανθίζει στο τέλος, το " The Devil's Backbone" είναι μια ταινία για γερά νεύρα. Δε θα συνιστούσα να τη δείτε στην απόλυτη ησυχία, αργά βράδυ. Εγω συγκρατήθηκα να μη τη πατήσω την τσιρίδα χθες...
Μμμ traileraki δε θα βάλω, γιατί αποκαλύπτει πολλές και καλές σκηνές της ταινίας, οπότε για μια ακόμη φορά θα πρέπει απλά να με εμπιστευτείτε : )
TRIVIA
Cya!!
Το 1939, λίγο πριν τη λήξη του ισπανικού εμφυλίου, ο μικρός Carlos αναγκάζεται να ζήσει σε ένα ορφανοτροφείο, μην έχοντας κανέναν στον κόσμο, μετά και από τον θάνατο του πατέρα του στον πόλεμο. Εκεί θα γνωρίσει την αυστηρή Carmen, την διευθύντρια του ορφανοτροφείου, τον καλόκαρδο γιατρό Dr. Casares, αλλά και τον σκληρό επιστάτη, τον Jacinto. Από το πρώτο κιόλας βράδυ, θα γνωρίσει και τα υπόλοιπα αγόρια που μένουν εκεί, ανάμεσά τους και τον Jaime, τον μάγκα της παρέας που θα προκαλεί διαρκώς τον νεοφερμένο Carlos. Σύντομα ο Carlos θα γνωρίσει και έναν ακόμα ένοικο του ορφανοτροφείου, έναν ένοικο πολύ διαφορετικό από τους άλλους. Βλέπετε ο Santi είναι...φάντασμα.
Mετά το ιδιαίτερο "Cronos" (1993) και το τερατίστικο "Mimic" (1997) που πρέπει να άρεσε μόνο σ'εμένα, ο Guillermo del Toro σκηνοθέτησε το 2001 το "The Devil's Backbone" και αμέσως οι απανταχού κριτικοί-και οχι μόνο- έκαναν λόγο για την πρώτη, πραγματικά αξιόλογη ταινία του. Περίεργος τύπος ο del Toro και αρκετά πολυδιάστατος. Εκεί που έχει σκηνοθετήσει το "Blade II" (2002) και το ομολογουμένως καλό, πρώτο "Hellboy" (2004) (μιας που για το δεύτερο δεν ακούστηκαν και τα πιο κολακευτικά σχόλια), έρχεται και σε καθηλώνει με το "Pan's Labyrinth" (2006), αλλά και με το σενάριο της ταινίας "El Orfanato" (2007). Στη σημερινή ταινία μιλάμε για full συμμετοχή del Toro, καθώς και σκηνοθέτησε και έγραψε το σενάριο. Ενδεχομένως να αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη του δουλειά, από άποψη προσωπικής διεργασίας και δημιουργίας.
Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μια ταινία με πινελιές από διάφορα είδη. Τρόμου, αγωνίας, δράματος, μυστηρίου. Είναι όλα αυτά μαζί και όμως έτσι όπως είναι, σκηνοθετημένη μοιάζουν να είναι αρμονικά δεμένα μεταξύ τους και να αποτελούν το ένα, φυσική συνέχεια του άλλου. Αρχικά στην πρώτη ώρα της ταινίας είναι πιο έντονο το στοιχείο του τρόμου και του θρίλερ. Ο Carlos έρχεται αντιμέτωπος με τον νεκρό Santi και προσπαθεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει μέσα στην παιδική του αθωότητα. Φοβάται, διστάζει, ενώ παράλληλα πρέπει να αντιμετωπίσει και τον 'αρχηγό' των παιδιών ο οποίος διαρκώς τον ενοχλεί, και τον χτυπάει. Ουσιαστικά είναι σαν να βλέπουμε διαφορετικές ιστορίες να εκτυλίσονται η μια μέσα στην άλλη. Ο Carlos που προσπαθεί να εγκλιματιστεί σε ένα νέο περιβάλλον, έχοντας παράλληλα δει με τα ίδια του τα μάτια ένα φάντασμα στον χώρο του ορφανοτροφείου, ένα φάντασμα παιδιού όπως εκείνος. Η διευθύντρια που προσπαθεί να κρατήσει με νύχια και με δόντια το ορφανοτροφείο μακριά από τον κίνδυνο του πολέμου, και τον Jacinto ο οποίος έχει άλλες, σκοτεινές βλέψεις και προσωπικά συμφέροντα. Κάπου ανάμεσα στην πραγματική, καθημερινή απειλή του πολέμου, τα παιδιά πρέπει να αντιμετωπίσουν και την ολοένα και πιο συχνή παρουσία του νεκρού Santi, και πιο συγκεκριμένα ο ίδιος ο Carlos τον οποίο φαίνεται να θέλει ο Santi για κάποιον δικό του λόγο...
Η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει ο del Toro είναι άλλο πράγμα. Νομίζω οτι μετά από πολύ καιρό είδα και πάλι μια αυθεντικά τρομακτική μορφή, αυτή του μικρού Santi. Εάν δε τρομάξετε, σας παραδέχομαι! Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται, η εμφάνισή του, η φωνή του, τα μάτια του και γενικά τα πάντα πάνω του είναι απόλυτα φρικιαστικά και σε στοιχειώνουν στην στιγμή. Ο del Toro έχει κάνει μια εξαιρετική παρουσίαση και θεωρώ υπέροχο το εύρημα που συνδέεται με τον θάνατο του Santi και το οποίο τον ακολουθεί κάθε φορά που κάνει την εμφάνισή του (you will now αμέσως μόλις το δείτε). Να είστε προετοιμασμένη για μερικές καλές τρομάρες, τις οποίες θα καταλάβετε για τα καλά. Ακόμα και σε κλασσικές σκηνές, τις οποίες έχουμε δει αμέτρητες φορές, σε πιάνει παντελώς απροετοίμαστο, καθώς όσο αποτελεσματικές είναι οι εικόνες που βλέπεις, άλλο τόσο είναι και οι διάοφροι ήχοι, φωνές, μουσική που είναι τέρμα τα γκάζια. Βέβαια καθώς προχωράει η ταινία, το story τείνει να γίνει πιο δραματικό, και αν αναρωτιέστε πως γίνεται αυτό, απλά θυμηθείτε τον τρόπο με τον οποίο έγινε κάτι και στον Λαβύρινθο του Πάνα. Έχει έναν τρόπο ιδιαίτερο να ανακατεύει στοιχεία τρόμου και δράματος ο del Toro, που αποδίδουν πάντα. Και νομίζω οτι πετυχαίνει να προκαλέσει σε μεγαλύτερο βαθμό τους θεατές, προκαλώντας τους διαρκώς διαφορετικά συναισθήματα. Από ατόφιο τρόμο, σε πικρή θλίψη και από έντονη αγωνία, στο λυτρωτικό τέλος. Η παρούσα ταινία, δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουμε γνωρίσει και σε μεταγενέστερες ταινίες του. Την ιδέα του ορφανοτροφείου, παιδιά σε βασικούς/πρωταγωνιστικούς ρόλους, την πλευρά του καλού (που εκπροσωπείται συνήθως από τις γυναίκες) και αντίστοιχα του κακού που εκφράζεται από τους άνδρες. Το μεταφυσικό στοιχείο πάντα παρών είτε με τη μορφή του πνεύματος ή κάποιου φανταστικού πλάσματος, λειτουργεί τις περισσότερες φορές ως αφορμή για την κορύφωση της δραματικής διάστασης της ταινίας. Χωρίς να καταντάει υποερβολικά τρομακτικό, ή αφελέστατα ανεπαρκές, το στοιχείο του τρόμου λειτουργεί πάντα ως βασικό κομμάτι αρκετών ταινιών του del Toro. Χωρίς υπερβολές και χωρίς να καταντάει επαναλαμβανόμενος και προβλέψιμος, επιχειρεί και στο "The Devil's Backbone" να τοποθετήσει την υπόθεση στο κέντρο μιας ευρύτερης ιστορίας, αυτή του εμφυλίου. Δεν εμένει όμως τόσο εκεί, όσο στο να απομονώσει (κυριολεκτικά) το ίδιο το ορφανοτροφείο και τα όσα διαδραματίζονται εκεί. H απλή και λιτή γενικά σκηνοθεσία, βοηθάει ακόμη περισσότερο τον σκοπό του σκηνοθέτη, καθιστώντας την όλη κατάσταστη ρεαλιστικότατη και κάνοντας τον θεατή να ξεχάσει εν μέρει οτι βλέπει ένα μυθοπλαστικό προϊόν.
Εάν έχετε δει τον Λαβύρινθο και "Το Ορφανοτροφείο",τότε πρέπει να δείτε και αυτήν και θα καταλάβετε πως ξεκίνησαν τελικά όλα. Γεμάτο με όμορφα πλάνα και την αίσθηση μιας άλλη εποχής, με τους αθώους(;) μικρούς πρωταγωνιστές του, ένα απειλιτικό και φρικιαστικό φάντασμα και μια δραματική υπόθεση να τρέχει από πίσω και να ανθίζει στο τέλος, το " The Devil's Backbone" είναι μια ταινία για γερά νεύρα. Δε θα συνιστούσα να τη δείτε στην απόλυτη ησυχία, αργά βράδυ. Εγω συγκρατήθηκα να μη τη πατήσω την τσιρίδα χθες...
Μμμ traileraki δε θα βάλω, γιατί αποκαλύπτει πολλές και καλές σκηνές της ταινίας, οπότε για μια ακόμη φορά θα πρέπει απλά να με εμπιστευτείτε : )
TRIVIA
- O del Toro έγραψε το σενάριο της ταινίας, ενώ βρισκόταν ακόμη στο κολλέγιο.
- Ο σχεδιασμός του φαντάσματος είναι εμπνευσμένος από τα ασιατικά horror films, και τα χαρακτηριστικά υπόλευκα πλάσματα, όπως στο "Ringu".
- Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται σε μια ασθένεια γνωστή ως spina bifida.
- Παραγωγός της ταινίας είναι ο Pedro Almodovar.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
STAR: 21:00, Blood Diamond, με τους Leonardo di Caprion, Jennifer Connelly, Djimon Hounsou. Ο εμφύλιος μαστίζει τη Σιερα Λεονε, και το παρεμπόριο των "ματωμένων διαμαντιών" βρίσκεται στα ύψη. Εκεί οι μοίρες ενός αιχμαλώτου που αναζητεί την οικογένεια του, μιας δυναμικής δημοσιογράφου και ενός διαβοήτου λαθρέμπορα, θα ενωθούν με έναν απρόσμενο τρόπο...
ΑΝΤ1: 00:05, Pulp Fiction, με τους John Travolta, Uma Therman, Bruce Willis, Samuel Jackson, Eriz Stoltz. Τα λόγια είναι περιττά. Quentin ftw!
Μέρα ψηφοφορίας από αύριο guyzzz!! Έχουμε favorite movies based on books/novels, so be here once more!!
Cya!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)