In Search of a Midnight Kiss: Στο κλίμα της εποχής....

Λοιπόν χτές σας είπα οτι σήμερα, παραμονές Πρωτοχρονιάς θα ανέβαζα καινούρια ταινιούλα, που τυγχάνει επίσης να είναι και τρομερή (οχι οτι δηλαδή θα ανέβαζα κάτι λιγότερο από τρομερό, σε τούτο εδώ το site! :P).  Παρόλα αυτά αποφάσισα τελικά σήμερα, να σας προτίνω μια άλλη ταινία, η οποία είναι μια  από αυτές του είδα, ενώ βρισκόμουν στο village.  Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω γι'αυτήν είναι πρώτον γιατί μου άρεσε πολύ και δεύτερον επειδή πραγματικά δε θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη και μέσα στο κλίμα!.  Εnjoy!.

Ομολογώ οτι ο τίτλος δε με παρέπεμπε καθόλου στο story της ταινίας, αν και θα έπρεπε, αλλα ειλικρινά το μυαλό μου δε πηγε καν εκεί.  Νόμιζα οτι θα έβλεπα μια κλασσική ταινία, με νεαρά άτομα που αναζητούν τον έρωτα, την αγάπη και μπλα μπλα μπλα, αλλά καμία σχέση.  Δε πρόκειται για μια συμβατική ιστορία τρομερού και μοναδικού έρωτα, αλλά για μια περίεργη και απρόβλεπτη βόλτα, ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, που όμως είναι τόσο ρεαλιστική και σύγχρονη, που άνετα θα μπορούσε ο καθένας από εμάς να τη ζήσει.
O Wilson είναι ένας τύπος σας τόσους άλλους.  Δεν έχει κάτι που να το κάνει να ξεχωρίζει (ή τουλάχιστον έτσι νομίζει) και περνάει μια μη δημιουργική περίοδο κατάθλιψης και απόλυτης μιζέριας, σε μια κατά τα άλλα χαρούμενη Νεα Υορκη, η οποία αναμένει σύντομα την αλλαγή του χρόνου (τυχαίο??).   Μια μέρα πρίν λοιπόν ο συγκάτικός του, τον πείθει να βάλει τα στοιχεία του σε ενα site γνωριμιών προκειμένου να καταφέρει με τον τρόπο αυτό να βρεί καμιά κοπέλα, κυρίως για μια καλή ξεπέτα (ε ναι γι'αυτό!).  Μια μυστήρια τύπισσα με το όνομα Vivian επικοινωνεί αργότερα μαζί του, και αποφασίζουν να δώσουν ραντεβού για να γνωριστούν κι από κοντά.  Η ίδια έχει ως σκοπό να βρεί κάποιον προκειμένου να μοιραστεί μαζί του το φιλί της Πρωτοχρονιάς και έτσι δίνει μια ευκαιρία στον Wilson να είναι αυτός ο τυχερός.  Άραγε θα είναι ο σωστός;....
Βρήκα την ταινία πολύ αυθεντική και αυτό που ανέφερα και πρίν, εξαιρετικά σύγχρονη.  Έχει να κάνει με τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και βασικά το πόσο δύσκολες έχουν γίνει πλέον.  Περίπλοκες, δύσκολες, περίεργες και όμως τόσο αναγκαίες.  Δεν είναι τυχαίο που ως φόντο αυτής της ιστορίας είναι η Νεα Υορκη.  Μια πόλη με εκατομμύρια ανθρώπους, πολυάσχολους, να τρέχουν όλη μέρα πάνω κάτω και να μη δίνουν σημασία ο ένας στο άλλο.  Ένα περιβάλλον ουσιαστικά εχθρικό και δύσκολο, για να γεννηθεί ένας έρωτας και μια μεγάλη αγάπη.  Μέσα από αυτή τη ταινία όμως, βλέπουμε οτι ακόμα και σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η έλξη και ο έρωτας, μπορούν να προκύψουν ακόμα και κάτω από τις πιο περίεργες και ασυνήθιστες συνθήκες.  Έτσι γίνεται κι εδώ, αφού αλλιώς ξεκινάει το πράγμα και αλλιώς καταλήγει.  Μέσα σε όλη αυτή τη πεζότητα μιας συνηθισμένης μέρας, μπορεί να γεννηθεί κάτι όμορφο και τότε και το περιβάλλον γύρω στου το βλέπεις αλλιώς, με νέες προοπτικές και σαν να ανακαλύπτεις πράγματα που πριν δεν τα είχες δεί καν πριν.
Η σχέση που αναπτύσεται ανάμεσα στους δυο αυτούς ανθρώπους είναι νομίζω από τις ομορφότερες που έχω δεί, γιατί πολύ απλά δεν είναι καθόλου στυλιζαρισμένη, αλλα αυθεντική και ειλικρινής.  Θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε.  Μια μέρα στη πόλη μαζί και φαίνεται να αλλάζουν και οι δυο για πάντα.  Τόσο απλά, χωρίς πολλά πολλά αρχίζουν να ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο, με έναν τόσο συνηθισμένο και φυσικό τρόπο, που σε κάνει να θες κι εσυ να το ζήσεις.
Ειλικρινά η ταινία δεν είναι από αυτές τις υπερβολικά συναισθηματικές, που τρέχει το δάκρυ κορόμηλο.  Είναι όμως συγκινητική επειδή παρουσιάζει ανθρώπους της διπλανής πόρτας και μάλιστα με μια σκηνοθεσία που το κάνει ακόμα πιο έντονο αυτό, μιας που είναι ντοκυμαντερίστικη.  Θεωρώ οτι είναι μια όμορφη ταινία, που απ'ότι μαθαίνω δε τη ξέρουν και πολλοί και νομίζω είναι κρίμα, γιατί μέσα στην απλότητά της, σου περνάει πολλά και όμορφα συναισθήματα.  Ιδανική και μέσα στο mood της ημέρας (καλά βγείτε για Πρωτοχρονιά και την βλέπετε άλλη μέρα, αλλά να τη δείτε!).  Είναι πολύ πολύ όμορφη, και τρυφερή με τον δικό της τρόπο!.  Trust me  ;)

http://www.youtube.com/watch?v=50r7VKl1pN8

No worries δεν είναι ασπρόμαυρη!

Κάπου εδώ σας αφήνω.  Σας εύχομαι να περάσετε ενα super βραδάκι όπως το θέλετε και μια ακόμη πιο super Πρωτοχρονιά.  Υγεία και χαρά να έχουμε όλοι και όλα καλά :).  Τώρα πάλι ταινιούλα (η καινούρια i promise!) την Κυριακή.  Αύριο βλέπετε έχω και γεννεθλιάκια οπότε να πάω και καμιά βολτούλα μωρέ!.  Πολλά φιλιά και πάλι Χρόνια Πολλά!!
Γεια σας!!

Hotaru no haka (a.k.a Grave of the Fireflies): Ένα υπέροχα μελαγχολικό animation...

Επιτέλους ξανά εδώ!.  Ελπίζω να περάσατε όμορφες γιορτούλες και να ξεκουραστήκατε.  Επίσης ελπίζω να είδατε και πολλές πολλές ταινιούλες, γιατί η αλήθεια είναι οτι θα ήθελα να μου πείτε τι είδατε, καινούριο, παλιό, δεν έχει σημασία.  Θέλω να μου πείτε τι είδατε και σας άρεσε, ή και τι είδατε και τελικά δε το βρήκατε καλό.  Τελικά δεν είδα όσες ταινίες είχα σκοπό να δω (καμιά 15αρια θα ήταν!), αλλά είχα την τύχη όσες είδα να είναι πολύ καλές.  Οπότε σήμερα λέω να ξεκινήσω από την τελαυταία στη σειρά, το Grave of the Fireflies, που ήταν απλά υπέροχο....

O Seita και η Setsuko είναι δυο αδέρφια, που καλούνται να επιβιώσουν μέσα στον όλεθρο του ΙΙ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ιαπωνία.  Τα δυο παιδιά χάνουν την μητέρα τους, έπειτα από μια ακόμα επίθεση με βομβαρδιστικά και έτσι ξεκινάει ο γολγοθάς την επιβίωσης, έχοντας ουσιαστικά στον κόσμο πλέον, μόνο ο ένας τον άλλο.
Προσωπική μου άποψη είναι πως δικαιολογημένα αυτό το animation του 1988, ανήκει στις πλέον καλύτερες ταινίες ever, σύμφωνα τουλάχιστον με τη λίστα του IMDB.  Θεωρώ οτι όσο περίεργο κι αν φαίνεται, οι...ερμηνείες είναι τόσο δυνατές, που ειλικρινά σε κάνουν να ξεχνάς το γεγονός οτι πρόκειται για κινούμενο σχέδιο.  Η αλήθεια είναι πως κατά ενώ έψαχνα για το poster της ταινίας, βρήκα κι άλλο ένα που φαίνεται να δείχνει οτι το animation αυτό, έχει μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη, ως ταινία με κανονικούς ηθοποιούς.  Παρόλα αυτά δεν την έχω δεί, οπότε θα αναφερθώ μόνο σε αυτά που αποκόμισα από το animation (αν και μεταξύ μας αν έριξα κλάμα σε αυτό, φαντάζομαι σε τι κατάσταση θα βρισκόμουν εάν έβλεπα και την ταινία!...).
H απόδοση του φιλμ, από άποψη animation νομίζω οτι ταιρίαζει απόλυτα με το περιβάλλον μέσα στο οποίο παλεύουν για να επιβιώσουν τα παιδιά.  Δίνει την αίσθηση του παλιού, του φθαρμένου και γενικά δε σου προκαλεί καμία εντύπωση πλούσιας και άνετης ζωής, η οποία να χαρακτηρίζει τους ήρωες.  Αν και απ'οτι φαίνεται κάτι τέτοιο δεν ήταν εσκεμένο, αφού απλά οι παραγωγές του '88 με τις σημερινές, σίγουρα διαφέρουν απόλυτα μεταξύ τους.  Παρόλα αυτά, έστω και κατά λάθος, αυτή η κάπως φτωχή απόδοση των τοπίων, των ανθρώπων και γενικότερα ολόκληρης της ταινίας, προσφέρει ακόμα περισσότερο στο μάτι του θεατή.  Απο'κει και πέρα εννοείται οτι όλη η ιστορία επικεντρώνεται στα αδέλφια και στα μέσα που χρησιμοποιούν για να μείνουν ζωντανά, μέσα σε αυτόν τον χαμό του πολέμου και της διαρκούς απειλής.  Τα παιδιά παλεύον τόσο σκληρά για να τα καταφέρουν και ειδικά ο Seita, ως μεγάλος αδελφός προσπαθεί με νύχια και με δόντια να προσφέρει μια- όσο μπορεί- κάποια ζωή στην μικρή του αδελφή.  Την προσέχει, την προστατεύει, παίζει μαζί της και γενικά προσπαθεί να την κάνει να ξεχνάει την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται.  Η Setsuko είναι τόσο γλυκιά και αθώα, που πραγματικά σπαράζει η καρδιά σου όταν βλέπεις την ένδεια στην οποία βρίσκονται.  Βοήθεια δε φαίνεται να έρχεται από κανέναν, έτσι ο Seita πρέπει να γίνει μητέρα και πατέρας για την μικρή Setsuko.  Οι άνθρωποι γύρω τους είναι ψυχροί και απόμακροι, γεγονός για το οποίο δε μπορείς να τους κατηγορήσεις απόλυτα, αφού σε καιρό πολέμου ο καθένας παλεύει για την προσωπική του επιβίωση και αυτή της οικογένειάς του.  Όμως όπως και να το κάνουμε, το να 'κλείνεις την πόρτα' απέναντι σε δυο μικρά παιδιά που έχουν άμεση ανάγκη, είναι πολύ σκληρό και άκαρδο.  Ο πόλεμος όμως έτσι σε κάνει, είτε βρίσκεσαι στη πρώτη γραμμή, είτε έχεις μείνει πίσω...
Ειλικρινά έννοιωσα οτι από κάποια στιγμή και μετά έβλεπα ταινία και είχα μπεί τόσο πολύ στο συναίσθημα και την αγωνία των πρωταγωνιστών, ώστε σε κάποια στιγμή το κλάμα έτρεχε ποτάμι (οχι πως θέλω και πολύ, αλλά τέλοσς πάντων!).  Τώρα θα μου πείτε, 'καλά και επειδή εσύ είσαι χαζοβιόλα και κλαίς με το παραμικρό, πάει να πει οτι αυτή η ταινία είναι και καλή?'.  Οχι, δεν είναι αυτός ο λόγος που την κάνει τόσο καλή.  Το συναίσθημα, το δραματικό στοιχείο που δε σε αφήνει λεπτό, οι χαρακτήρες (δεν είναι τυχαίο οτι μιλάμε για παιδιά, αφού ενδεχομένως εάν στη θέση τους βρίσκονταν δυο ενήλικες, να μην μας προκαλούσε τόση θλίψη), η μουσική και η συμβολική σημασία του ίδιου του τίτλου της ταινίας (θα καταλάβετε και είναι και αυτό πολύ όμορφο και στενάχωρο μαζί), όλα αυτά του δίνουν μια γλυκόπικρη γεύση, την οποία πρέπει να δοκιμάσετε.  Ακόμα και αν δεν συνηθίζετε να βλέπετε τέτοιες ταινίες, δώστε της μια ευκαιρία αφού σίγουρα θα σας συγκινήσει και θα σας ζεστάνει τη καρδιά, κατά έναν τελείως περίεργο και οξύμωρο τρόπο.

http://www.youtube.com/watch?v=mSPwdBIbx_U

Και εννοείται δε ξεχνάμε, το βλέπουμε στην original εκδοχή, δηλαδή στα ιαπωνέζικα παρακαλώ!.

Η TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 22:45, Dreamgirls, Jamie Fox, Beyonce, Eddie Murphy, Jennifer Hudson.  Νομίζω οτι αποτελεί την πραγματική ιστορία (πάνω-κάτω) μιας πολλά υποσχόμενης τριάδας της R&B μουσικής αρκετά χρόνια πριν.  Δεν την έχω δει, αλλά έχει αποσπάσει γενικά καλές κριτικές και η Hudson τσίμπησε και το Oscar 'B Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της.

STAR: 01:15, Οι Αδελφοί Γκριμ, Heath Ledger, Mat Damon, Monica Belluchi.  Η ταινία δε παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον, αλλά παίζει ο Heath οπότε εγώ θα την δω!.  Ήταν καλός γμτ...pfff...

Αύριο new arrival.  Η τελευταία ταινία του χρόνου είναι...εξαιρετική!.

Cya...

Hello guyzzz i'm back!!!  Αύριο καινούρια ταινιούλα και είμαι sooo happy!!  Welcome και στα νέα μέλη! :)  Hope you enjoy it!!  Οπότε αναμονή μέχρι αύριο για την νέα ανάρτησή μας!  Φιλιάαα!

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΟΥΛΕΣ!!

Σήμερα δεν έχω ταινιούλα να σας ανεβάσω, αλλά να σας ευχηθώ να περάσετε όμορφα και χαρούμενα Χριστούγεννα με τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν!.  Επειδή και εγώ την κάνω αύριο για χωριό, το blogaki θα κατεβάσει ρολά για καμιά πενταριά μερούλες, αλλά μετά θα είμαστε και πάλι together!.  Έχω σκοπό να δω και μπόλικες ταινιούλες μέσα στις γιορτές, οπότε θα γύρισω πίσω με πολύ καινούριο υλικό να σας προτίνω :).  So σας εύχομαι να περάσετε χαρούμενα Χριστούγεννα, με υγεία και χαρά, που τόοοσο ανάγκη τα έχουμε πια, και να φροντίσετε να...ξεφαντώσετε.  Εμείς θα τα ξαναπούμε την άλλη βδομάδα, μέχρι τότε να δείτε όλες τις υπόλοιπες που σας έχω προτίνει, παρέα με κουραμπιέδες και μελομακάρονα, άντε και καμιά δίπλα!!  Merry Christmas to all!.

Φιλάκια πολλά!

Adios!!

Sunshine: Danny Boyle, strikes again!

Καλησπέρα again!.  Τι κάνουμε;.  Εγω πεθαίνω σιγά σιγά, αλλά okkk.  Θα το μάθετε φαντάζομαι αν σας 'αφήσω', θα αναρτηθεί στο blog....Πριν όμως από την ύστατη αυτή στιγμή, είμαι εδώ για νας προτίνω για μια ακόμη φορά καμιά καή ταινιούλα για να περάσει και η ώρα, αλλά και εσείς καλά.  Σήμερα είπα να γράψω για μια ταινία που μου είχε κάνει πολύ εντύπωση και που τυγχάνει να είναι και πάλι του Danny Boyle (θα τον εξαντλήσουμε και μετά θα πάμε παρακάτω!).  Η ταινιούλα είναι sci-fi, οπότε θα έλεγα πως πάλι περιορίζεται σε λάτρεις του είδους, αν και έχω την υποψία οτι όπως ακριβώς και το Moon, έτσι και αυτή θα αρέσει και σε όσους γενικά δε προτιμούν το είδος της επιστημονικής φανατσίας.

Σε 50 χρόνια από τώρα περίπου, ο Ήλιος έχει αρχίσει να σβήνει, με αποτέλεσμα και η ζωή στη Γη να βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο.  Μια επίλεκτη ομάδα αστροναυτών στέλνεται στον Ήλιο προκειμένου να καταφέρει με κάποιον τρόπο να τον επαναπυροδοτήσει και να διατηρήσει την ενέργεια του, για πολλά ακόμα χρόνια.  Όμως η ομάδα δεν είναι καθόλου έτοιμη γι'αυτά που θα συναντήσει στο αφιλόξενο περιβάλλον του πύρινου αυτού γίγαντα...
Και πάλι το story δε σκίζει από πρωτοτυπία και τέλος πάντων είναι και πλέον δύσκολο να βρούμε μια ταινία πραγματικά original σε ιδέα και εκτέλεση, οπότε πρέπει να αρκούμαστε σε αυτές που για κάποιον λόγο ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες.  Τις σπάνιες φορές που βλέπουμε κάτι το πραγματικά εξαιρετικό, εννοείται οτι το απολαμβάνουμε, αλλά μέχρι τότε, καλά είναι και τα....λιγότερο εξαιρετικά!.  Στη προκειμένη περίπτωση βέβαια η ταινία δεν είναι αυτό το υπέρτατο και ανυπέρβλητα καλό επίτευγμα, αλλά βρίσκεται σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο και από μόνη της, αλλά και σε σχέση με άλλες παρόμοιες.  Θυμάμαι οτι αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση απ'ολα είναι σίγουρα η σκηνοθεσία.  Όλη αυτή η διαστημική κατάσταση και οι εικόνες του Ήλιου που προβάλονται, δημιουργούν ένα μαγευτικό πραγματικά, θέαμα.  Ο Ήλιος παρουσιάζεται σε ολόκληρο το μεγαλείο του και οι ερκήξεις του, το φως του και η ακτινοβολία σαν πλανήτης που παρουσιάζει, σου τρελαίνουν το μυαλό.  Δημιουργείται ένα ενυπωσιακότατο θέαμα, από το οποίο δε μπορείς εύκολα να ξεκολήσεις να μάτια σου.  Για μια ακόμη φορά βγάζω το καπέλο στις σκηνοθετικές τεχνικές του Boyle, αφού σε βάζει αμέσως στο κλίμα της ιστορίας και της ταινίας γενικότερα.  Είναι τόσο ρεαλιστικές και σχεδόν χειροπιαστές οι εικόνες που προβάλονται, οπού νομίζεις οτι αν πλησιάσεις το χέρι σου κοντά στην τηλεόραση (ή και τον υπολογιστή :P), αυτό θα τσουρουφλιστεί από τη φωτιά του Ήλιου.  Απλά εξαιρετική και τρομερή σκηνοθεσία, τι άλλο να πω;.
Ως προς το cast της ταινίας, το βρίσκω κάπως του ύψους και του βάθους, ίσως και εξαιτίας προσωπικών προτιμήσεων.  Για παράδειγμα από τη μια έχουμε τον Cillian Murphy, κάτι σαν μούσος του Boyle μου κάνει, αν και νομίζω οτι έχει παίξει μόνο σε αυτή του την ταινίας και την άλλη βεβαίως που μου αρέσει τρελά, το 28 Days Later.  Ο Murphy έχει ένα φυσικό ταλέντο και εξελίσσεται διαρκώς.  Οτι ταινία του κι αν έχω δει, είναι απλά πολύ καλός, έτσι λοιπόν συμβαίνει και στο Sunshine.  Χωρίς ο ρόλος του να είναι ιδιαίτερα απαιτητικός, καταφέρνει να σταθεί για ακόμη μια φορά σε πρωταγωνιστικό ρόλο και να ηγηθεί της ομάδας των αστροναυτών.  Βέβαια από την άλλη πλευρά έχεις τον Chris Evans, τον επερχόμενο Captain America, οπού εκεί τα λόγια είναι περιττά γιατί απλώς το παιδί δε το'χει.  Και καλά αυτό, αλλά  ταλαιπωρεί κι εμάς!.  Παρόλα αυτά στη ταινία ο ρόλος του δεν είναι και πολύ ενοχλητικός, κυρίως επειδή δεν είναι αυτός σε πρώτο πλάνο (όσο κι αν φαίνεται το αντίθετο!).
Αξίζει να δείτε την ταινία ως πραγματικά κινηματογραφική εμπειρία, γιατί τα εφε και οι σκηνές στο διάστημα θα σα συνεπάρουν.  Ανάμεσα στις τόσες και τόσες καταστροφολογικές ταινίες, τουλάχιστον το Sunshine παρουσιάζει την επικείμενη καταστροφή με έναν κάπως ποιητικό και όμορφο τρόπο.  Σίγουρα ξεχωρίζει ανάμεσα στις υπόλοιπες, γατί δεν επικεντρώνεται σε ανθρώπους που τρέχουν να σωθούν από τσουνάμι, τρομακτικούς σεισμούς και ποτάμια λάβας.  Ίσα ίσα στη συγκεκριμένη περίτπωση μάλλον οι άνθρωποι αναζητούν τους μπελάδες, αλλά δε μπορούν να κάνουν και διαφορετικά, μιας που πρόκειται για την σωτηρία όλου τπυ ανθρώπινου γένους.  Όπως και να'χει η ταινία είναι πολύ καλή αι αξίζει σίγουρα αξίζει να της δώσετε μια ευκαιρία.  Νομίζω δε θα το μετανιώσετε...

Υ.Γ:  Η συμβουλή μου, όσοι αποφασίσετε να την κατεβάσετε (δε φαντάζομαι να το κάνει κανείς, απλά λέω!) να το κάνετα σε HD γιατί ειδικά τότε θα καταλάβετε τι εννοώ ;)

http://www.youtube.com/watch?v=YZ2-xR54UDU

Tvoula tommorw!
Καλό βράδι!!

Trainspotting: Ένα ταξίδι στον κόσμο των ναρκωτικών....

Mέραααα σας!.  Πωπω πονάει ο λαιμός μου και η φωνή μου έχει κλείσει σε σημείο να μου λένε οτι ακούγομαι like Μαίρη Σκόρδου (nice!, lol).  Παρόλα αυτά, είπα να κάτσω επιτέλους να γράψω καμιά ταινιούλα γιατί δε με βλέπω καλά.  Θα με πάρετε στο κυνήγι και καλά θα κάνετε βασικά!.  Οπότε σήμερις θα σας πω για μια ταινιούλα, που όταν ήμουν πιο μικρή και την είχα δει, δε μου είχε κάνει και μεγάλη εντύπωση, γιατί πολύ απλά δε μπορούσα να καταλάβω το όλο θέμα των ναρκωτικών.  Σήμερα λοιπόν που όλοι ξέρουμε πολύ καλά περί τίνος πρόκειται (δυστυχώς...), σίγουρα θα είναι και πιο έντονος ο ανίκτυπος που θα έχει πάνω σας μια τέτοια ταινία.  Καλώς ή κακώς...

Το Trainspotting είναι μια ταινία που δε παίρνει και πολύ τον εαυτό της στα σοβαρά.  Βασικά μιλάμε για έναν κόσμο ναρκωτικών, οχι όμως σαν αυτόν του Aronofsky, στο Requiem for a Dream, αλλά για έναν άλλο, τελείως τρελό και παρακμιακό και πάντα με πολύ δόση χιουμορ.
Ο Renton (Ewan McGregor)είναι ένας νεαρός τύπος, τελείως χαμένος και στον κόσμο του, επειδή έχει μια μεγάλη αδυναμία στα ναρκωτικά και κυρίως στην ηρωϊνη.  Ουσιαστικά στη ταινία παρακολουθούμε την ξέφρενη ζωή του σε ένα καταθλιπτικό και γεμάτο αλήτες, Εδιμβούργο, οπού μαζί με τους επίσης 'καμμένους' φίλους του, τα κάνουν όλα ρημαδιό.  Βασικά ζούν αυτό που θα λέγαμε 'the time of their lives', αφού υπο την διαρκή επήρεια των ναρκωτικών ουσιών, όλα φαίνονται έντονα, απίστευτα πολύχρωμα και τελείως ονειρικά.  Το μόνο που τους ξέφυγε είναι οτι επίσης όλα αυτά, είναι και τελείως πλασματικά...
Αυτό που τελικά ως θεατές παρακολουθούμε από την αρχή δεν είναι μια παρέα φίλων, που έρχονται σε επαφή με την ηρωϊνη και ξαφνικά αλλάζη όλη τους η ζωή.  Η ταινία ξεκινάει με όλους αυτούς του τύπους να είναι ήδη μπλεγμένοι και βασικά να ζούν πλέον για τα ναρκωτικά και κατά έναν περίεργο τρόπο και από τα ναρκωτικά.  Η ζωή τους παρουσιάζεται με μια πιο χιουμοριστική προσέγγιση, γεγονός που ίσως να είναι και χειρότερο και πιο σοκαριστικό.  Γιατί ok, όλοι μπορούμε λίγο πολύ να καταλάβουμε όλα τα άσχημα που επέρχονται μέσα από τη χρήση των ναρκωτικών, το να βλέπεις όμως μια παρέα νεαρών ατόμων να μην έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει και απλά να ζούν ξέφρενα, λες και η πραγματικότητά τους είναι μια τρελή βόλτα με τραινάκι σε luna park, ε τότε πραγματικά κάτι δε πάει καθόλου καλά.  Η ταινία σου προκαλεί διάφορα συναισθήματα. Εκεί που θές να γελάσεις, ξαφνικά βρίσκεσαι να παρακολουθείς την προετοιμασία της ηρωϊνης, με τις σύριγγες κλπ, μπροστά σε ενα μωράκι που μπουσουλάει αμέριμνο δίπλα σε αυτά τα σύνεργα και κυριολεκτικά λες WTF??.  Γενικά κάθε σκηνή εναλλάσεται πολύ γρήγορα με την επόμενη και σου προκαλεί ανάμεικτες αντιδράσεις.  Φαίνεται μάλιστα οτι κατά διαστήματα και οι ήρωες της ταινίες συνειδητοποιούν την αυτοκαταστροφική τους διάθεση, αλλά όσο γρήγορα παρουσιάζεται αυτό σαν αναλαμπή, τόσο γρήγορα εξαφανίζεται.  Σιγά σιγά αρχίζουν τα προβλήματα σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων και κυρίως ο Renton καλείται να πάρει αποφάσεις, που όμως μέσα στο θολωμένο του μυαλό φαντάζουν τρομερά δύσκολες και δυσνόητες.
Όσοι παίζουν στην ταινία είναι ένας κι ένας.  Ο McGregor έχει πιάσει απόλυτα το νόημα και είναι (sorry κίολας, αλλά έτσι είναι!) εάν άθλιο και σιχαμένο πρεζάκι, αλλά με πολύ πλάκα μέσα σε ολη αυτή τη μιζέρια.  Είπαμε, όλη μέρα μέσα στη μαστούρα, τα πάντα είναι μια παραίσθηση η οποία βιώνεται σε πραγματικό χρόνο και την βλέπουμε και μέσα στη ταινία. Βέβαια ο Ewan 'το'χει' αυτό το consept άνετα, αφού και πιο παλιά είχε πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία με τον Christian Bale και τον Jonathan Rhys Meyers, το Velvet Goldmine οπού πραγματικά γινόταν ο χαμός!!. Όλο το υπόλοιπο cast είναι και αυτό εξαιρετικό.  Ο Ewen Bremmer είναι τρομερή φάτσα και όσοι έχετε δει το Snatch και το Death at a Funeral θυμηθείτε την πιο χαζή φάτσα....αυτός είναι!.  Άλλη τομερή φυσιογνωμία είναι ο Robert Carlayle, ο οποίος παίζει ίσως τον πιο ξεκαρδιστικό τύπο στην ταινία και δε μπορεί παρά να τον ξέρετε από την επική ταινία, Full Monty.  Επίσης ακόμα ένας πολύ καλός ηθοποιός (και κάπως πορσωπική αδυναμία,huhu) είναι ο Johnny Lee Miller ο οποίος υποδύεται τον γόη βασικά (ο τύπος με το πλατινέ μαλλί, looool) ο οποίος τώρα που ξαναέβλεπα το trailer σκεφτόμουν πόσο ωραίος ήταν τότε, σε αντίθεση με πριν από λίγες μέρες που τέλειωσε η 5η σεζον του Dexter και που έπαιζε έναν δολοφόνο (αλλά και που πάλι μου είναι απόλυτα συμπαθής μωρέεεε).
Απ'οτι έχετε καταλάβει όλο το cast απαρτίζεται από Βρετανούς και οχι τυχαία.  Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τον Danny Boyle, τον οποίο θα αγαπούσα ακόμα κι αν δεν είχε κάνει άλλη ταινία, παρά μόνο το 28 Days Later.  Έκανε όμως και το Trainspotting οπότε απλά προσκυνώ!. Γενικά η σκηνοθεσία του είναι υποδειγματική γι'αυτό που θέλει να μας περάσει.  Αυτή την παρακμή, την δυσωδία και το απόλυτο χάσιμο που επικρατεί στη ζωή των πρωταγωνιστών.  Υπάρχουν πλάνα που θυμίζουν κάτι από το Requiem οχι ως προς την οπτική για τον κόσμο των ναρκωτικών, αλλά καθαρά τεχνικά.  Για παράδειγμα οι στιγμές των παραισθήσεων και τα γρήγορα πλάνα κατά τη χρήση, θυμίζουν Aronofsy αν και οχι τόσο αυστήρα, όσο τα τα απότομα κομμένα πλάνα του.  Η σκηνοθεσία του Boyle ταιριάζει απόλυτα στο style της ταινίας, γιατί μοιάζει ρεαλιστική και είναι σαν να ρέει, σαν να υπάρχει δηλαδή μια κάμερα, που απλά παρακολουθεί τη δράση των ηθοποιών.  Τρέχει όταν τρέχουν, σταματαέι όταν σταματούν και γενικά είναι σαν να δρα από μόνη της.  Έχει μια άνετα ντοκυμαντερίστικη προοπτική, όπως ακριβώς και στο 28 Μέρες Μετά.  Το δέσιμο ανάμεσα στην ιστορία που εκτυλίσεται και την σκηνοθεσία που την ακολουθεί, είναι άκρως επιτυχημένο.
Η ταινία δεν θα μπορούσε να ανήκει ξεκάθαρα σε κάποιο είδος, αφού έχει απ'όλα.  Λειτουργεί κυρίως σαν μια μαύρη κωμωδία, με αρκετές δραματικές εξάρσεις και σοκαριστικές σκηνές.  Θεωρώ οτι είναι σίγουρα μια από τις must see ταινίες, οπότε όσοι δε την έχετε δει, να το κάνετα άμεσα διότι είναι πραγματικά βρετανική ταινία, με όλα τα + που συνεπάγεται αυτό, από άποψη στυλ, μουσικής, ζωής κ.α.

http://www.youtube.com/watch?v=R2GKVtWsXKY&feature=related

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 21:00, Rocky Balboa.  Το γεγονός οτι γενικά δε βλέπω τέτοιες ταινίες, δε σημαίνει οτι δε πρέπει να τις αναφέρω για να τις δείτε εσείς!.  Rocky Balboa λοιπόν, του 2006 (δε θυμάμαι ποιο είναι, έχω χάσει το μέτρημα!).  Φαντάζομαι ο Rocky σε νέες ή και σε παλιές περιπέτειες.  Enjoy φίλοι (για τις φίλες κομματάκι δύσκολο το κόβω!).

Adios μέχρι αύριο!

Hey παιδιά!!.  Και σήμερα όπως καταλάβατε δεν πρόλαβα να ανεβάσω ταινιούλα, καθώς από το πρωί έτρεχα με διάφορες δουλειές και μόλις τώρα γύρισα!.  So αύριο το πρωί θα πάω να πάρω καφεδάκι και θα στρωθώ μπροστά από το laptop να κάνω τη δουλειά μου και να σας προτίνω καλές (θέλω να πιστεύω :P) ταινιούλες.  Αφήστε που πάλι για σας δουλεύω, αφού θα πάω να δω καμιά καλή, ώστε να έχω υλικό και για τις επόμενες μερούλες!.  Υπομονή μέχρι αύριο (οτι δε κρατιέστε κίολας, αλλά τέλος πάντων, ας φαντασιώνομαι κι εγω τα δικά μου! :) ).

Cyaaaa!

Zombieland: Γιατί διαφέρει από όλες τις υπόλοιπες!

Hey guyz!.  Δε πρόλαβα χτές πάλι να ανεβάσς ταινιούλα, αλλά να σας πω την αλήθεια, ίσως να είναι και η μοναδική φορά που δε με πείραξε και τόσο, το ομολογώ!.  Ο λόγος είναι οτι αντί γι'αυτό, βρέθηκα και παρακολούθησα μια απίστευτη παράσταση, σε ένα θέατρο στου Ψυρρή.  Η παράσταση ονομάζεται 'Lonely Tunes' και όσοι δε τη ξέρετε, να που τη μάθατε από εμένα, οπότε τώρα να τρέξετε να τη δείτε.  Είναι σοκαριστική και ευαίσθητη, του ύψους και του βάθους.  Ειλικρινά είναι μια εμπειρία που σίγουρα δε θα τη ξεχάσετε για πολύ πολύ καιρό.  Στα δικά μας τώρα, σήμερα προβληματίστηκα για το ποιά ταινία να σας προτίνω, καθώς τις τελευταίες μέρες δε βλέπω σχεδόν καθόλου ταινίες.  Τελικά κατέληξα σε μια την οποία έχω δει καιρό πρίν, και την βρήκα πολύ καλή.  Σας λέω από τώρα οτι η ταινία (όπως φαντάζομαι θα έχετε και από μόνοι σας καταλάβει) έχει να κάνει με zombies, οπότε είναι μόνο για fan του είδους!.  Αλλά σίγουρα θα την βρείτε πολύ καλή!.

Το story κλασσικό σχετικά.  Η ταινία ξεκινάει με τον Columbus (Jesse Eisenberg), έναν νεαρό ο οποίος αποφασίζει να ταξιδέψει μέχρι το Ohio προεκειμένου να δει εάν οι γονείς του είναι ζωντανή.  Βασική λεπτομέρεια: ολόκληρος ο πλανήτης φαίνεται να έχει κατακλειστεί από αιμοδιψή zombies.  Ο Columbus αν και γενικά δε σου γεμίζει και το μάτι, έχει καταφέρει να παραμείνει ζωντανός, επειδή βασικά ακολουθεί πιστά τους κανόνες που ο ίδιος έχει θέσει, όπως για πράδειγμα, "πάντα να κοιτάς στη πίσω θέση του αυτοκινήτου" ή "πάντα να πυροβολείς το κάθε zombie δυο φορές".  Στη πορεία του ταξιδιού του, θα συναντήσει έναν σκληροπυρηνικό τύπο, τον Tallahassee (Woody Harrelson), ο οποίος θα γίνει ο σύντροφός του, στο επικίνδυνο ταξίδι στον κόσμο πλέον των zombies.  Βέβαια στη πορεία, όπως κάθε ταινία αυτού του είδους που σέβεται τον εαυτό της, θα συναντήσουν και δυο πιτσιρίκες και τότε η ζωή του Columbus τουλάχιστον, θα αποκτήσει ένα άλλο ενδιαφέρον....
Είναι ενδιαφέρον το γεγονός οτι μια τέτοια ταινία, προέρχεται από αμερικανικό έδαφος, μιας που τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, δε μας έχουν συνηθίσει και στις πιο καλές παραγωγές.  Οπότε το Zombieland έχει την προσοχή μας από την αρχή, τουλάχιστον για την επιτυχημένη παραγωγή του.  Έπειτα αν και η υπόθεση και διαφέρει και πολύ από όλες αυτές τις γνωστές στις ταινίες με zombie, όμως ο τρόπος με τον οποίο αποδίδεται είναι πολύ πετυχημένος.  Για παράδειγμα κάθε φορά που ο πρωταγωνιστής μας αναφέρει του Χρυσούς Κανόνες που τον έχουν κρατήσει ζωντανό, αυτό περιγράφεται με έναν ιδιαίτερα ενδιαφέρον και κάπως 'διαφημιστικό' τρόπο, σαν να πρόκειται όντως για διαφήμιση κάποιου προϊόντος.  Είναι μια γρήγορη ταινία (όπως άλλωστε οφείλουν να είναι αυτές οι ταινίες) και εννοείται οτι σε κάθε σκηνή, ορδές από zombie κυκλοφορούν και επιτίθενται διαρκώς!.
Οι χαρακτήρες έχουν πλάκα, και κυρίως ο Tallahassee ο οποίος είναι σαν παλιός cowboy της Άγριας Δύσης.  Με το καπέλο, τις μπότες και τα όπλα του το να σκοτώνει zombie έχει γίνει πλέον δεύτερη φύση του.  Οι πιτσιρίκες είναι οι κλασσικές ζόρικες τύπισσες, αν και η μια είναι πιο ήπιων τόνων, εξαιτίας της ηλικία της.  Η άλλη πάλι δε καταλαβαίνει τίποτα και φυσικά και τίποτα δε στέκεται ως εμπόδιο μπροστά της.  Ο Columbus σου βγάζει κάτι το λίγο ξενέρωτο, αλλά στην ουσία είναι η ήρεμη δύναμη της παρέας, αφού κάθε του κίνηση είναι προσεχτικά μελετημένη και τσεκαρισμένη πριν συμβεί.
Ουσιαστικά το Ζombieland πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία, με πολλές δόσεις splater (βεβαίως!) και κάφρικου χιουμορ.  Οι ήρωες έχουν δέσει τέλεια μεταξύ τους, γιατί πολύ απλά ο καθένας αποτελεί και έναν διαφορετικό χαρακτήρα: ο ήρωας, ο τρελός, the bitch κ.λ.π.  Οι ατάκες που ανταλλάσουν μεταξύ τους είναι επικές, ενώ δε λείπουν και οι εκπλήξεις με τη συμμετοχή κυρίως ενός διάσημου και μεγάλου ηθοποιού που υποδύεται απλά....τον εαυτό του!.
Σίγουρα θα περάσει πολύ ευχάριστα η ώρα σας και θα γελάσετε, κυρίως οι fan του είδους.  Οι υπόλοιποι....μάλλον βγείτε καμιά βόλτα σήμερα! ;)  Kαι αύριο εδώ θα είμαστε!.

http://www.youtube.com/watch?v=071KqJu7WVo

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ANT1: 21:00, Ice Age.  Μεταγλωτισμένο μεν, απολαυστικό δε.  Ιδιαίτερα όταν έχεις τον Πέτρο Φιλιππίδη να υποδύεται τον βραδύποδα, Sid, τα λόγια είναι περιττά!.

ΜEGA: 00:15, Παγιδευμένη στο Δίκτυο, με την Sandra Bullock.  Χιλιοπαιγμένη ταινία, ειδικά από το Mega, αλλά ακόμα καλή.  Μια γυναίκα βρίσκεται άθελά της μπλεγμένη σε μια περίεργη συνομωσία, με αποτέλεσμα να διαγραφεί η ύπαρξή της και τα στοιχεία της, από τους επικίνδυνους τύπους της συνομωσίας.  Η ίδια προσπαθεί να κερδίσει τη ταυτότητά της πίσω και να δώσει ένα τέλος σε όλη αυτή τη περιπέτεια, πριν να είναι πολύ αργά...

STAR: 02:45, Black Christmas.  Για να μπούμε και λίγο στο χριστουγεννιάτικο κλίμα (loool).  Ταινία τρόμου με έναν μανιακό που σκοτώνει την ημέρα των Χριστουγέννων.  Για τρελά γέλια!.

Cya!!

Pay Ιt Forward: Γιατί τελικά, όλα τα μπορούμε...

Hello guyzz!.  Σήμερα επειδή δεν είμαι και πολύ στα κέφια μου, θα σας προτίνω μια ταινιούλα αρκετά, έως πολύ δραματική.  Με αφορμή επίσης δυο videakia που μου έστειλε ένας φίλος το πρωί, στα οποία ο Kevin Spacey δίνει ρέστα, μιμούμενος άλλους, μεγάλους ηθοποιούς, είπα να γράψω για μια ακόμη ταινία, οπού πρωταγωνιστεί ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς.  Είναι κλασσική δραματική, χωρίς να έχει κάτι το τρομερό ή το διαφορετικό, που όμως αυτό δε τη κάνει και αδιάφορη.  Και πάλι όπως και σε άλλες δραματικές-κοινωνικές ταινίες οι ερμηνείες κάνουν τη διαφορά....

Ένας πιτσιρικάς με οικογενειακά προβλήματα, ο Trevor (Haley Joel Osment) βρίσει καταφύγιο στον καινούριο δάσκαλο της τάξης του, τον κ. Eugene Simonet (Kevin Spaecey), ο οποίος αναθέτει στα παιδιά μια εργασία, προκειμένουν να τονώσει την πίστη σον εαυτό τους: να σκεφτούν έναν τρόπο για το πως θα μπορούσαν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο.  Ο μικρός Trevor φαίνεται να επιρρεάζεται περισσότερο από όλους και να παίρνει πολύ στα σοβαρά την αποστολή που τους έχει αναθέσει ο δάσκαλός του.  Ξεκινόντας λοιπόν με την ελπίδα να βελτιώσει τη ζωή της αλκοολικής μητέρας του, της Arlene (Helene Hunt) δημιουργεί ένα σύστημα, έτσι ώστε αυτός που δέχεται την βοήθεια, στη συνέχεια να προσφέρει τη βοήθειά του σε άλλα άτομα, αλλά χωρίς να δέχεται τίποτα ως αντάλλαγμα.  Σταδιακά αυτό που ξεκίνησε από απλή  σχολική εργασία, θα μετατραπεί σε μια προσπάθεια γενικότερης εμβέλειας, που μάλιστα θα φτάσει να απασχολεί και τα δελτία ειδήσεων της χώρας.  Τότε ένας σημοσιογράφος θα μεταβεί στην πόλη οπού μεγαλώνει ο Trevor και θα προσπαθήσει να μάθει από ποιόν και πως ξεκίνησε αυτή η δράση που φέρει πλέον την ονομασία Pay it Forward....
Έχω την τύχη να έχω σε αυτή τη ταινία δυο ηθοποιούς που αγαπώ.  Τον Spacey και τον James Caviezel, ο οποίος δεν παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά αυτός που κάνει είναι σημαντικός για την εξέλιξη της πλοκής.  Ο Spacey είναι βέβαια εξαιρετικός.   Υποτίθεται οτι στην ταινία είχε ζήσει και εκείνος άσχημα παιδικά χρόνια, οπότε είναι πιο εύκολο να καταλάβουμε για πιο λόγο ο Trevor ταυτίστηκε μαζί του και ζήτησε ουσιαστικά την βοήθειά του.  O ρόλος του είναι ευαίσθητος και βασικά φαίνεται να μην έχει ξεπεράσει ακόμα τα προβλήματα που κουβαλάει από την παιδική του ηλικία.  O Osment αποτελούσε από την άλλη το παιδί θαύμα του τότε, καθώς όλοι είχαν εντυπωσιαστεί με την ερμηνεία του στην 'Έκτη Αίσθηση'.  Και σε αυτή τη ταινία επιβεβαιώνει τον λόγο για τον οποίο (τότε τουλάχιστον) θεωρείτο παιδιί-θαύμα.  Μαζί με τον Spacey θα έλεγα οτι κλέβουν την παράσταση.  Η Hunt από δίπλα τους είναι και αυτή καλή, αλλά γενικότερα ποτέ δε με έπεισε πραγματικά με τους ρόλους της, καθώς την έβρισκα κομματάκι μονοκόμματη.
Το όλο σκηνικό μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η ταινία είναι αρκετά καταθλιπτικό και παρακμιακό.  Διαλυμένες οικογένειες, προβληματικές, ανθρώπινες σχέσεις και κατεστραμένα όνειρα.  Κι όμως μέσα σε όλο αυτό το καταθλιπιτκό περιβάλλον, ένας πιτσιρικάς πασχίζει να κάνει τη διαφορά και νομίζω οτι αυτό είναι και όλο το νόημα της ταινίας.  Οτι δε πρέπει σε καμία περίπτωση να το βάζουμε κάτω και πρέπει να συνεχίζουμε και να παλέυουμε για το καλύτερο, μέχρι και το τέλος.  Μόνο έτσι θα ξέρουμε τελικά αν άξιζε να δράσουμε η οχι.  Όταν δούμε τα αποτελέσματα των κόπων μας και στη προκειμένη περίπτωση ο Trevor τα βλέπει.  Και νοιώθει περήφανος.  Και μέσα από αυτό τόσο η ζωή της μητέρας του, όσο και του δασκάλου του  βελτιώνονται, γιατί πολύ απλά η μια καλή πράξη οδηγεί στην άλλη και μετά στην άλλη και στην επόμενη και πάει λέγοντας....Έτσι κι αλλιώς, pay it forward.  Τι καλύτερο από τα να αλλάζεις τη ζωή σου, μέσα από τις αλλαγές που επιφέρεις στις ζωές των άλλων, σε όσους μάλιστα το έχουν ανάγκη;.  Εγώ θα πω τίποτα καλύτερο....

http://www.youtube.com/watch?v=TG9qVg61i-A

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 00:00, La Zona.  Πολύ καλή ταινία, που μάλλον δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.  La Zona ονομάζεται μια οριοθετημένη περιοχή στο Μεξικό, οπού είναι γεμάτη με βίλες, πλουσιπάροχα διαμερίσματα και φυσικά...πλούσιοι.  Όταν τρεις νεαροί που βρίσκονται από την άλλη πλευρά της Ιδιωτικής Ζώνης, προσπαθήσουν να εισβάλουν για να ληστέψουν τα σπίτια, η όλη κατάσταση θα οδηγήσει σε μια απίστευτη αιματοχυσία, την οποία δε περίμενε κανείς...

Φιλιά...

Poltergeist: Τελικά οι οικιακές συσκευές ίσως να μην είναι και τόσο αθώες....

Alloooo!.  Τι κάνουμε, τι κάνουμε;.  Χτές δε μπόρεσα να γράψω στο blog, καθώς είχα μια πολυ σοβαρή δουλειά.  Είχα μαζευτεί με τις φίλες μου και φτιάχναμε κουραμπιέδες και μελομακάρονα, οπότε καταλαβαίνετε οτι ήταν μια ιερή στιγμή, και δε μπορούσα να μη συμμετάσχω!.  Περάσαμε δυσκολίες, κάψαμε πράγματα, κάναμε λάθος στις συνταγές και ένα σπίτι χάλια, ΑΛΛΑ καταφέραμε παρά τις αντιξοότητες να φτιάξουμε πραγματικά κάτι καταπληκτικούς κουραμπιέδες και κάτι φοβερά μελομακάρονα (που πιο πολύ έφερναν σε δίπλες σε γεύση, αλλά who cares! και οι δίπλες χριτουγεννιάτικο γλυκό είναι :P).  Οπότε παρέα με ένα μελομακάρονο και έναν κουραμπιέ, θα σας προτίνω τη σημερινή ταινιούλα μας, η οποία έρχεται από τα παλιά...

Θεωρώ οτι οι τελευταίες μέρες λόγω καιρού, ενδείκνυνται για ταινίες τρόμου, άντε και κάνα θρίλερ.  Η σημερινή ταινία, είναι τρόμου και μάλιστα του τρόμου σε μια από τις πιο απολαυστικές μορφές, διότι πολύ απλά μιλάμε για μια ταινία του 1982.  Άρα λοιπόν μιλάμε επίσης και για πραγματικές ταινίες τρόμου, τότε που όντως έβλεπες κάτι που σε έκανε να πεταχτείς από τη θέση σου και να ουρλιάξεις με έκπληξη.  Θυμάμαι όταν είχα κάτσει να δω το Poltergeist, ήταν ψιλοαργά, αλλά παρόλα αυτά έκατσα να την δω.  Έβαλα λοιπόν την ταινία στον υπολογιστή (ναι δεν έχουμε τηλεόραση, έχετε πρόβλημα? :P ) και έβαλα επίσης και τα ακουστικά για να μη ξυπνήσω τους υπόλοιπους.  Περιττό να πω οτι σε πολλές σκηνές γυρνούσα να κοιτάξω πίσω μου γιατί είχα φρικάρει και μάλιστα σε μια σκηνή που γίνεται κάτι ξαφνικό (τα ακουστικά το έκαναν να ακούγεται δέκα φορές περισσότερο) κατάφερα τη τελευταία στιγμή να μην  ουρλιάξω, αλλά η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει!.  Από τις καλύτερες ταινίες τρόμου που έχω δει.
Το story δεν είναι κάτι το πρωτότυπο ή μάλλον για τότε ήταν, για εμάς σήμερα δεν είναι μιας που έχει κπιαριστεί πλέον, άπειρες φορές από άλλες ταινίες.  Μια οικογένεια έχει να αντιμετωπίσει στο σπίτι της, ένα φάντασμα ας πούμε, αν και δεν είναι ακριβώς αυτό.  Μοιάζει περισσότερο με κάποιου είδους ενέργεια, σαν μια φωτεινή μάζα η οποία ενώ αρχικά μοιάζει φιλική, στη συνέχεια τα πράγματα αγριεύουν. Πιο συγκεκριμένα η μικρότερη κόρη της οικογένειας, η Carol Ann, είναι η πρώτη που αρχίζει να διαισθάνεται το περίεργο φαινόμενο που συμβαίνει στο σπίτι τους, καθώς απ'οτι λέγεται τα παιδιά είναι και πιο ευαίσθητα σε τέτοιου είδους φαινόμενα.  Η Carol Ann μοιάζει να μη καταλαβαίνει αρχικά πόσο περίεργο και επικίνδυνο είναι αυτό που συμβαίνει, μέχρι τη στιγμή που θα απαχθεί από αυτή την οντότητα και τότε η οικογένειά της θα πρέπει να δώσει μάχη για να καταφέρει να την πάρει πίσω.
Η συγκεκριμένη ταινία έχει καλυφθεί από την κατάρα που συνόδευε και άλλες τέτοιες, όπως τον Εξορκιστή.  Πιο συγκεκριμένα αυτός ο μικρός άγγελος που υποδυόταν την Carol Ann, η Heather O'Rourke, λίγο πριν απο το release και της τρίτης συνέχειας της ταινίας, Poltergeist III, πέθανε σε ηλικία 12 ετών.  Εξίσου σοκαριστικό είναι και το γεγονός οτι και η ηθοποιός που στην ταινία υποδύεται την μεγαλύτερή της αδελφή, πέθανε πριν από το release της πρώτης ταινίας (της σημερινής μας δηλαδή), όταν και ο τότε φίλος της την έπνιξε...Γενικότερα και κατά τη διάρκεια της ταινίας τα περίεργα συμβάντα δεν έλειπαν, καθώς σε μια σκηνή οπού μια κούκλα....κλόουν υποτίθεται οτι έχει τυλίξει τα χέρια της γύρω από το λαιμό του μικρού γιού, ο μικρός σε κάποια στιγμή πραγματικά δε μπορούσε να ανασάνει και ο Spielberg κατάλαβε οτι το εννοούσε μόνο όταν το παιδί άρχισε να γίνεται...μωβ!.  Μέχρι τότε νόμιζε οτι υποδυόταν απλά πολύ καλά τον ρόλο του...(omg).
Βασικά έχτε να περιμένετε πολλές freaky στιγμές από αυτήν τη ταινία.  Τόσο η ερμηνεία της O'Rourke που κακά τα ψέματα είναι απίστευτα τρομακτική, όσο και το όλο σκηνικό, που πότε υποδηλώνεται ξεκάθαρα και πότε υπονοείται, δημιουργούν την τέλεια ατμόσφαιρα τρόμου.  Είναι για να θυμόμαστε τις παλιές, καλές στιγμές του κινηματογράφου του τρόμου.  Βέβαια ενδεχομένως να υπάρχουν και κάποιες στιγμές που μπορεί να ξενίσουν, κυρίως επειδή έχουμε πολυσυνηθίσει με τα εφετζίδικα πλάνα, και συνεπώς κάποιες σκηνές ίσως φανούν αφελείς, ακόμα και γελοίες ως προς τις τεχνικές τους.  Όμως μη ξεχνάτε οτι μιλάμε για δεκαετία '80 και μάλιστα στις αρχές της, οπότε μην έχετε απαιτήσεις για τρομερά εφέ, αφού έτσι κι αλλιώς αυτά είναι τις περισσότερες φορές απλά ξενερωτικά.  Στη προκειμένη περίπτωση μιλάμε για καθαρό και ειλικρινή τρόμο, και ειδικά όταν έχει να κάνει με παιδάκια, εγω τουλάχιστον το βρίσκω τον πιο επιτυχημένο τρόπο να προκαλέσεις τον φόβο και τον τρόμο.
Η ατάκα που λέει η μικρή μέσα στη ταινία, έχει θεωρηθεί μια από τις καλύτερες ever στην ιστορία του κινηματογράφου:  "Τhey are here!".  Ω ναι, σε πιστεύω χρυσό μου....
Traileraki δε βάζω επίτηδες, καθώς αποκαλύπτονται πολλές σκηνές και είναι τελείως ανούσιο!.  Απλά δείτε το και δε θα χάσετε, trust me!.

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

NET: 23:25, Τhe Lord of The Flies.  Μια από τις ταινίες που έτσι κι αλλιώς ήθελα να ανεβάζω κάποια στιγμή στο Blog.  Eδέ με μια πιο ντοκυματερίστικη ματιά.  Μια ομάδα παιδιών αναγκάζεται να φύγει από το Λονδίνο, μπροστά σε μια επικείμενη καταστροφή.  Το αεροπλάνο αναγκάζεται να προσγειωθεί σε ένα ερημικό νησί και εκεί τα παιδιά θα πρέπει να καταφέρουν να επιβιώσουν, ορίζοντας τους δικούς τους νόμους, μέσα στη δική τους πια κοινωνία.  Εξαιρετική ταινία την οποία αργότερα θα την προτίνω και πιο αναλυτικά, προκειμένου να σας πείσω να τη δείτε ;).

Bye bye!

Mary and Max: Μια τρυφερή ιστορία, για μια ιδιαίτερη φιλία...

ΝΕW ARRIVAL


Καλησπέρα παιδάκια.  Τι κάνουμε;.  Δευτέρα σήμερα και βαριέμαι και μόνο που το σκέφτομαι....Πλησιάζουν και τα Χριστούγεννα και μια πιάνει μια κατάθλιψη, άλλο πράγμα φέτος!.  Τέλος πάντων, κάπως θα την παλέψουμε, δε μπορεί!.  Για σήμερα σας έχω μια υπέροχη ταινία.  Την είχα δει τυχαία, δεν την είχα ακούσει καν, αλλά το story της και το animation της, που κίνησαν το ενδιαφέρον.  Την είδα λοιπόν και πλέον την θεωρώ ένα από τα καλύτερα animation εκεί έξω.  Νομίζω το ίδιο θα κάνετε κι εσείς....

Η Mary είναι ένα μικρό κορίτσι που ζει μαζί με τους ιδιόρρυθμους γονείς της, σε μια μικρή πόλη της Αυστραλίας.  Και η ίδια βέβαια δεν είναι αυτό που λέμε συνηθισμένο παιδί της ηλικίας της, καθώς αρέσκεται να έχει για κατοικίδιο έναν...κόκορα, να μετατρέπει τα σακουλάκια από τα πατατάκια σε μενταγιον (!) και να τα φοράει, ενώ αγαπημένο της φαγητό είναι το συμπηκνωμένο, ζαχαρούχο γάλα.  Γενικά η μικρή Mairy προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο γύρω της (και μιλάμε για έναν πραγματικά περίεργο κόσμο) βασισμένη στα δικά της μάτια, μιας που δεν έχει κανέναν φίλο και οι γονείς της μάλλον είναι στον κόσμο τους.  Μια μέρα η Mairy αποφασίζει να αποκτήσει έναν φίλο με ένα προτότυπο τρόπο.  Έτσι ανοίγει έναν τηλεφωνικό κατάλογο και διαλέγει ένα τυχαίο όνομα και συκγεκριμένα κάποιου Max Jerry Horovitz, ο οποίος ζει στην Αμερική.  Του στέλνει λοιπόν το πρώτο της γράμμα και έτσι μια ξεχωριστή και μοναδική φιλία ξεκινάει....
Η ταινία έχει να κάνει με πολλά πράγματα, όπως την οικογένεια, τις ανθρώπινες σχέσεις, την φιλία και γενικά τις δυσκολίες της ζωής, ειδικά μέσα από το πρίσμα της σχέσης που αναπτύσεται ανάμεσα σε αυτές τις δυο μοναχικές υπάρξεις.  Μέσα από τα γράμματά τους γνωρίζουμε τους χαρακτήρες και τις προσωπικότητές τους, καθώς και το παρελθόν του καθενόας.  Όπως και η Mairy, έτσι και ο Max έχει τα δικά του προβλήματα και τους προσωπικούς του δαίμονες να πολεμήσει.  Είναι ένας μοναχικός άνθρωπος που πάσχει από συχνές κρίσεις πανικού.  Μοναδική παρέα του είναι ένα χρυσόψαρο, το οποίο ανα διαστήματα το αλλάζει καθώς....ψοφάει, οπότε και αγοράζει ένα καινούριο δίνοντά του πάντα το ίδιο όνομα, Henry.  Οι μόνοι λόγοι για τους οποίους βγαίνει από το διαμέρισμά του είναι για να τσεκάρει την αλληλογραφία του και για να πάει στα εβδομαδιαία ραντεβού των Ανώνυμων Παχύσαρκων (!).
Το animation της ταινίας είναι εξαιρετικό, γεγονός που ενισχύεται πολύ από τις ασπρόμαυρες αποχρώσεις που έχουν επιλεγεί, με ορισμένες εξαιρεσεις από το κόκκινο κυρίως χρώμα, το οποίο χρησιμοποιείται σε συγκεκριμένες, σημαντικές στιγμές της ταινίας.  Ουσιαστικά το Mary and Max αποτελεί έναν ύμνο στην μοναξιά και την φιλία.  Πως δυο άγνωστοι, οι οποίοι δεν έχουν κανέναν κοινό στοιχείο μεταξύ τους-ίσως μόνο τη μοναξιά τους- καταφέρνουν να ανοιχτούν ο ένας στον άλλο, και ας βρίσκονται μίλια μακριά και όλα αυτά μόνο μέσα από τα γράμματα που στέλνουν.
Η ιστορία που εκτυλύσεται σου προκαλεί μια γλυκόπικρη αίσθηση.  Από τη μια σου προκαλεί ένα αφελές χαμόγελο και από την άλλη μια ελαφριά μελαγχολία.  Το γεγονός οτι τίποτα δε πάει καλά και οτι βασικά όλα πάνε πολύ πολύ στραβά, στις ζωές αυτών των τόσο ξεχωριστών μεταξύ τους ανθρώπων, σου δημιουργεί μια αμηχανία.  Και ουσιαστικά σε κάνει να εκτιμάς και όλα τα μικρά πράγματα, που μπορούν να κάνουν τελικά έναν άνθρωπο ευτυχισμένο.  Ένα γράμμα, μια σοκολάτα ή μια φωτογραφία, αποτελούν καθημερινά αντικείμενα, που όμως στη ταινία παίρνουν τεράστιες διαστάσεις, επειδή ακριβώς έρχονται να ταράξουν την μοναχική ζωή της Mairy και του Max.  H σχέση τους γίνεται μέρα με τη μέρα πιο δυνατή και καταφέρνουν να αλλάξουν μέσα από αυτή, οχι μονο οι ίδιοι, αλλά και ολόκληρη η ζωή τους και ειδικά εκείνη της Mairy.
Eίναι ένα animation γεμάτο από συναισθήματα.  Αγάπη, θλίψη, μοναξιά, προδοσία, θάνατος, όλα παίζουν στη ταινία, επειδή όλα παίζουν έτσι κι αλλιώς στη ζωή.  Το ταξίδι και ο τελικός προορισμός των δυο αυτών ψυχών, επιτυγχάνεται, με διαφορετικό όμως τρόπο για τον καθένα.  Η σχέση τους δοκιμάζεταικαι περνάει από σαράντα κύμματα.  Μπορεί να φαντάζει ουτοποινή, λόγω της απόστασης που τους χωρίζει, αλλά δεν είναι.  Δεν είναι ολά καλά και ευχάριστα, αλλά αντιθέτως έχει τα σκαμπανεβάσματά της, και πάλι όπως στην πραγματική ζωή...
Μια λυτρωτική ταινία, βαθιά συγκινητική και όμορφη, μέσα στη μιζέρια και τις δυσκολίες των πρωταγωνιστών.  Δείτε την άμμεσα, γιατί ειλικρινά το βρίσκω πολύ δύσκολο να υπάρξει κάποιος στον οποίο να μην αρέσει.  Μόνο να κερδίσετε έχετε από αυτό το φιλμ....

http://www.youtube.com/watch?v=MgRjB8PEDkM

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ΕΤ1: 00:00, Blue Car.  Δραματική ταινία, με μια νεαρή κοπέλα να αναζητά παρηγοριά από τις δυσκολίες της οικογενείας της, στον καθηγητή της.  Καθώς όμως η σχέση της με τον καθηγητή, αρχίζει να γίνεται ολοένα και πειρσσότερο αμφιλεγόμενη, τόσο εντίνονται και τα προβλήματα μέσα στο πατρικό της σπίτι....

Sweet Dreams!

Meshes of the Afternoon: Τόσο μα τόσο μπροστά....

Hey guyz!!.  Μμμμ σήμερα επειδή είμαι σε μια περίεργη διάθεση, ούτε καλή, ούτε κακή, λίγο περίεργη και κάπου χαμένη στη μέση θα έλεγα, θέλω να σας πω για μια ταινία, η οποία δεν είναι ακριβώς ταινία.  Θα την έλεγα καλύτερα μια πειραματική ταινία μεν, μικρού μήκους δε.  Ουσιαστικά η διάρκεια της είναι περίπου στα  14 λεπτά και βασικά είναι περισσότερο ένας τρόπος να γνωρίσουμε και να δούμε πόσο ποραγματικά μπροστά από την εποχή τους έβλεπαν κάποιοι άνθρωποι τη δεκαετία του '40.  Σας το λέω οτι είναι παρόμοιο με το Un Chien Andalu που είχα ανεβάσει αρκετό καιρό πρίν.  Είναι καθαρά για όσους θέλουν να δούν κάτι το διαφορετικό (πολύ διαφορετικό όμως) που ξεφεύγει σίγουρα από τα συνηθισμένα και ειδικά της σημερινής εποχής.  Πρσοσωπικά μου δημιούργησε πολύ έντονες εικόνες και συναισθήματα ανάμικτα, μέσα στην ενός τετάρτου διάρκειά της, κάτι που πολλές πολύωρες ταινίες δεν έχουν πετύχει.  Απλά για να δούμε οτι τελικά όλα είναι θέμα της οπτικής σκοπιάς από την οποία τα βλέπουμε...

Σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια είναι μια μεγάλη φυσιογνωμία του κινηματογράφου, που άσκησε πολύ έντονη επιρροή σε διάφορες κινηματογραφικές τεχνικές, η Maya Deren.  Η ίδια ήταν σκηνοθέτης, ηθοποιός, χορεύτρια κ.α.  Ανήσυχη προσωπικότητα, αναζητούσε διαρκώς τρόπους για να εκφράζεται και να αφήνει το δικό της, προσωπικό στίγμα.  Τα πειραματικά της film (όπως και την ίδια) τα γνώρισα μέσα από τα σεμινάρια που παρακολουθώ, αλλά πιστεύω οτι αξίζουν το κόπου να τους ρίξετε μια ματιά, ακόμα κι αν στο άκουσμα και μόνο τέτοιων 'ταινιών' σας πιάνει χασμουρητό.  Νομίζω οτι καθένας θα έπρεπε να αφήσει λίγο το μυαλό του ελεύθερο και να εξερευνήσει προοπτικές που ενδεχομένως δεν τις είχε καν υποψιαστεί, στη προκειμένη περίπτωση σε ταινίες.  Μη περιμένετε να δείτε πλοκή, εξέλιξη και κάποιο λογικό τέλος, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτε από αυτά εδώ.    Έχουμε να κάνουμε με καταστάσεις ονειρικές και τρόπους με τους οποίους εκφράζεται και εκδηλώνεται κάθε τι που κουβαλάμε στο υποσυνείδητό μας.  Και στη προκειμένη περίπτωση, αυτά που ονειρεύεται και που κουβαλάει στο υποσυνείδητό της, η Deren, η οποία σε αυτό το μικρό φιλμ, δεν έχει όνομα.  Είναι απλός η γυναίκα.  Εκτός από εκείνη, εμφανίζεται και ένας άντρας ο οποίος (οποία έκπληξη!) δεν έχει ούτε κι εκείνος όνομα, και ο οποίος στη πραγματική ζωή είναι ο άντρας της.  Ο ρόλος του βέβαια, δεν είναι ξεκάθαρος ούτε του ίδιου, μιας που και ο θεατής βλέποντάς το, βιώνει μια διαρκή έκπληξη λόγω της απότομων και φαινομενικά ασύνδετων αλλαγών που συντελούνται.  Γενικά το όλο πράγμα που βλέπουμε, είναι απόλυτα σουρεαλιστικό.  Η Deren μεταπηδάει ξαφνικά από τον ένα χώρο στον άλλο, κι εκεί που την βλέπουμε να βρίσκεται στη τραπεζαρία ενός σπιτιού, την βλέπουμε σε μια ακροθαλασσιά, χωρίς και πάλι κανέναν προφανή λόγο.  Έτσι όμως δεν είναι και τα όνειρα που βλέπουμε;.  Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει συνοχή, και συνήθως δε συνοδεύονται καν από κάποια πλοκή, ενώ ανά πάσα στιγμή μπορούμε να βρεθούμε από το ένα μέρος στο άλλο, επειδή πολύ απλά το υποσυνείδητό μας παίζει περίεργα παιχνίδια.  Όσοι αποφασίσετε τελικά να της ρίξετε μια ματιά (14 λεπτά είναι ρε παιδιά!) δώστε ιδιαίτερη προσοχή στο εύρημα με τον καθρέφτη.  Προσωπικά το θεωρώ εκαιρετικό, και για εμένα αυτό ακριβώς που συμβαίνει με τον καθρέφτη και ο τρόπος κυρίως που χρησιμοποιείται, μου δημιουργεί μια από τις πιο εφιαλτικές φυσιογνωμίες που έχω δει.  Εν μέρει ίσως αυτός να είναι και ο λόγο ύπαρξης αυτού του ευρήματος....Πόσες φορές τα όνειρα μετατρέπονται τελικά σε εφιάλτες;....

http://www.youtube.com/watch?v=4S03Aw5HULU&feature=related

Τvoula αύριο, αφού έτσι κι αλλιώς σήμερα έχει χαζομάρες.  Αύριο new arrival με ένα εξαιρετικό animation που είδα και άνετα το κατατάσω στα πλέον πολύ πολύ αγαπημένα μου.

Adios...

Gran Torino: Ο Clint Eastwood μπροστά και πίσω από την κάμερα...

Hello, hello!.  Τι κάνουμε, κρυώνουμε;.  Εγω πολύ το απολαμβάνω!!.  Επιτέλους κρυουλάκι, δηλαδή φτάνει πια μ'αυτή τη ζέστη.  Απόλαυση.....Σήμερα επειδή προβλέπω να μένουν πολλοί μέσα λόγω καιρού, τι άλλο καλύτερο να κάνετε από το να δείτε ταινία;.  Εντάξει μπορώ να σκεφτώ και κάτι ακόμα καλύτερο :P, αλλά για όλους του υπόλοιπους η ταινιούλα είναι το αμέσως καλύτερο!.  Ξεκινάμε!.

Πολύ μαυρίλα το poster i know, αλλά μου άρεσε περισσότερο από το άλλο που είναι με το όπλο ο Eastwood, οπότε είπα να ανεβάσω αυτό.  Σήμερα λοιπόν θα μιλήσουμε για το Gran Torino, μια ταινία που μου προκάλεσε αντιθετικά συναισθήματα, τόσο κατά την διάρκεια, όσο και μετά που είπα να την επεξεργαστώ λιγάκι.  Αυτό γιατί αντικειμενικά είναι μια ταινία που χρειάζεται 'διάβασμα', δε μπορεί δηλαδή να μείνει μόνο σε μια ανάγνωση.  Πρέπει κάποιος να την ξαναδεί προκειμένου να μπορέσει να καταλάβει διάφορα πράγματα που κρύβονται από πίσω.  Εγω τα συνειδητοποίησα στην δεύτερη, μη σας πω και στη τρίτη προβολή.  Εννοείται πως όποιος τα εντοπίζει όλα αυτά από την πρώτη φορά, είναι πολύ μπροστά και δηλώνω φανατική θαυμάστρια ;).
Η ιστορία τώρα, έχει να κάνει βασικά με την ηθική και ψυχική λύτρωση του πρωταγωνιστή, Walt Kowalski (Clint Eastwood).  Ο Eastwood ερμηνεύει τον ρόλο ενός μοναχικού, ξινού και απότομου ηλικιωμένου, ο οποίος έχει πλέον ως μοναδική παρέα τον σκύλο του.  Ο Walt ζει πλέον σε μια περιοχή οπου κατοικείται αποκλειστικά απο μεταναάστες, και η αλήθεια είναι οτι δε τα πάει και τόσο καλά μαζί τους.  Ένας βασικός λόγος για τον οποία η συμπεριφορά του είναι άσχημη απέναντι σε αυτούς του ανθρώπους, είναι το γεγονός οτι είχε πολεμήσει στην Κορέα, με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας του να έχει διαμορφωθεί σε έναν φαινομενικά σκληροτράχηλο και κακότροπο άνθρωπο.  Η δύστροπη προσωπικότητα του θα γίνει ακόμα πιο αισθητή όταν ο νέος του γείτονας, ο Thao θα επιχειρήσει να του κλέψει ίσως το πολυτιμότερο πλέον απόκτημά του, το Gran Torino αυτοκίνητό του.  Τότε θα ξεκινήσει μια μοναδική και ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στους δυο τους, όταν πλέον ο Walt θα αναλάβει τον ρόλο του μέντορα, και ο νεαρός Thao το ρόλου του μαθητή, που του δόθηκε μια ακόμα ευκαιρία.
Για να πω την αλήθεια, η ταινία με είχε προβληματίσει λίγο αρχικά, καθώς όλοι μου έλεγαν πόσο καλή και εξαιρετική είναι και μάλλον περίμενα για κάποιον λόγο περισσότερα από αυτήν.  Κακώς.  Διότι αυτό που θέλει να πει, το λέει.  Μπορεί χωρίς πολλά πολλά και φανφάρες, και με έναν τρόπο τον οποίο αν θές μπορείς να τον ανακαλύψεις, αν θές όμως μπορείς να μείνεις μόνο σε αυτά που σου δείχνει.  Ότι κι αν επιλέξεις στη τελική να κάνεις, πάλι κερδισμένος θα βγεις, γιατί πολύ απλά έχεις να μάθεις πολλά από αυτή τη ταινία.
Ο Eastwood είναι συγκλονιστικός.  Όσο χρονών και να πάει, νομίζω οτι θα εξακολουθεί να εντυπωσιάζει και από τη θέση του σκηνοθέτη, αλλά και ως ηθοποιός.  Είναι πραγματικά ο πιο θλιμένα 'κακός' που έχω δει σε ταινία.  Όλες οι εκφράσεις του προσώπου του μαρτυρούν, ιδίως στην αρχή μια απύθμενη θλίψη, σε συνδυασμό όμως με ένα σκληρό προσωπείο που θέλει να πασάρει στον κόσμο.  Στριμένος, κακότροπος, ξινός και πάνω απ'ολα πατριώτης, είναι μερικά μόνο απο τα χαρακτηριστικά που εναλλάσονται καθ'ολη τη διάρκεια της ταινίας.  Ο ρόλος του δεν είναι καθόλου μονοδιάστατος, αλλά αλλάζει συνέχεια και ειδικά όταν πλέον νοιώθει οτι ανήκει σε μια οικογένεια, γίνεται αξιαγάπητος....με τον δικό του τρόπο!.
Βασικό μοτίβο της ταινίας είναι η εναλλαγή ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, το οποίο επιτυγχάνεται μέσα από πλάνα χαράς και ηρεμίας από τη μια και σύγκρουσης και μυρωδιάς θανάτου από την άλλη.  Δε θα μπορούσε βέβαια να είναι και διαφορετικά, μιας που ο κεντρικός μας χαρακτήρας είναι δημιούργημα του πολέμου, και άρα του ίδιου του θανάτου.  Το πατριωτικό του αίσθημα είναι έντονο σε όλη τη ταινία και αν προσέξετε σε πάρα πολλές σκηνές, είναι ευδιάκριτη η αμερικάνικη σημαία, πράγμα καθόλου τυχαίο.  Γενικότερα η ταινία είναι γεμάτη με συμβολισμούς, οι οποίοι πάνω κάτω χαρακτηρίζουν το ίδιο πράγμα: τη προσπάθεια επικράτησης του θανάτου, έναντι της ζωής, γεγονός που φαίνεται και από τον τρόπο που ζει ο Walt, ο νεαρός Thao, ακόμα και τα χρώματα που έχουν επιλεγεί για την ταινία.  Τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα έχουν ως σκοπό, να μας περάσουν το μήνυμα της λύτρωσης του Walt, μέσα από την ευθύνη που φέρει πια απέναντι στον Thao και την οικογένειά του ολόκληρη.
Γενικότερα είναι μια ταινία συμβατική, χωρίς τρελή δράση και αγωνία, αλλά που για μια ακόμη φορά έχει να κάνει με τους πρωταγωνιστές αποκλειστικά.  Την ζωή τους, την ψυχολογία τους και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα.  Είναι μια ταινία ηθικοπλαστική, που μιλάει με έναν τρόπο για πράγματα τα οποία ακόμα και σήμερα συμβαίνουν και πονούν.  Οι ερμηνείες κλέβουν τη παράσταση και κυρίως του Eastwood.  Δείτε την γιατί αξίζει να νοιώσετε και εσείς αυτό που θέλει να περάσει η ταινία.  Όπως και αν το ερμηνεύσει ο καθένας...

http://www.youtube.com/watch?v=RHRiP6TRtnE&feature=related

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 22:00, There Will be Blood, με Daniel Dey Lewis.  Η ταινία που έδωσε ακόμα ενα Oscar στον Lewis και δικαιολογημένα αν με ρωτάτε.  Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, είναι μια εξαιρετική ταινία με έναν εξαιρετικό ηθοποιό.

MEGA: 00:15, Bone Collector, με Angelina Jolie και Denzel Washington.  Ένα από τα καλύτερα θριλερ που έχω δει, λόγω του έξυπνου σεναρίου, που μοιάζει με παιχνίδι για γερά νεύρα.  Σίγουρα την έχετε δει, ξαναδείτε την για να δούμε και να αναπολήσουμε στιγμές, όταν τα θρίλε που έβγαιναν ήταν ακόμα αξιόλογα.

Σμουτς λοιπόν!

Due Date: Ένα τρελό-τρελό road trip!

 NEW ARRIVAL


Όπως σας υποσχέθηκα σήμερα νωρίς νωρίς η ταινιούλα μας!.  Και πολύ θα την απολαύσω τη σημερινή μου κριτική, όσο ακριβώς απόλαυσα και τη χθεσινή ταινία που είδα και μου έφτιαξε το κέφι!.  Την προτίνω ανεπιφύλακτα σε όλους, όποιο είδος κωμωδίας και αν προτιμάτε, μιας που σίγουρα θα βρείτε αυτό που θέλετε στην ταινία.  So....

Λοιπόν..... έχουμε και λέμε.  Καταρχάς η ταινία μοιάζει πολύ με το επικό πια Hangover και οχι τυχαία, καθώς πέρα από τον Γαλιφιανάκη που συναντάμε ακόμη μια φορά στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο σκηνοθέτης του Due Date είναι ο Todd Phillips, ο ίδιος δηλαδή που σκηνοθέτησε και την μεγάλη επιτυχία του περσινού καλοκαιριού.  Χωρίς είναι Hangover (ορισμένες ιδέες είναι one of a kind!) καταφέρνει να σταθεί επάξια σαν μια κωμωδία που βγάζει πραγματικά γέλιο και οχι με το ζόρι.  Και επίσης το δίδυμο Γαλιφιανάκης-Downey είναι απίστευτα ταιριαστό (κάτι που ομολογώ πως δε το περίμενα!).
Ο Peter (Robert Downey Jr.) είναι ένας αρχιτέκτονας ο οποίος πρέπει να ταξιδέψει μέχρι το Los Angeles προικειμένου να προλάβει τη γέννηση του πρώτου του παιδιού.  Όταν φτάνει στο αεροδρόμιο η τύχη τα φέρνει έτσι, ώστε να γνωριστεί με έναν αλλοπρόσαλο τύπο, τον Ethan (Γαλιφιανάκης), ο οποίος προσπαθεί να γίνει ηθοποιός και γι'αυτό το λόγο ταξιδεύει στο ίδιο αεροπλάνο με τον Ethan, με προορισμό πάντα το L.A.  Φυσικά ο Ethan θα γίνει κολλητσίδα στον άμοιρο Peter, με αποτέλεσμα να τους πετάξουν έξω από το αεροπλάνο και να μπούν και οι δυο στη λίστα των ανεπιθύμητων επιβατών.  Κάπου εκεί οι δυο τους θα καταλήξουν μαζί, σε μια προσπάθεια να φτάσουν στον προορισμό τους, με το μόνο μέσο που τους έμεινε: το αυτοκίνητο.  Ένα περιπετειώδες και απίστευτα τρελό ταξίδι ξεκινάει!....
Τώρα τι να πώ;.  Οτι γίνεται το έλα να δείς;;.  Εντάξει αυτά που συμβαίνουν στο ταξίδι, απλά δεν υπάρχουν!.  Εννοείται οτι ο Γαλιφιανάκης αποτελεί την κινητήριο δύναμη που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του και δυστυχώς για εκείνον (ευτυχώς για εμάς που περνάμε τέλεια :) ) όλη αυτή η τρέλα και η ηλιθιότητα πέφτει πάνω στον Peter ο οποίος ξεκινάει με την επλίδα να δει τη γυναίκα και το μωρό του, και καταλήγει να εύχεται να μείνει ζωντανός!.  Οι καταστάσεις που βιώνουν οι δυο τους έχουν πολλές ομοιόητες με άλλες ταινίες τύπου road trip, τις οποίες αρέσκεται να σκηνοθετεί ο Phillips, όπως το ομόνυμο 'Road Trip' και το 'Hangover', αλλά και άλλες καφροταινίες, όπως το 'Old School'.  Το καλό είναι οτι πετυχαίνει κάθε φορά να προκαλέσει το γέλιο (μπορεί οχι πάντα), αλλά τις περισσότερες φορές έχεις να μνημονεύεις σκηνές και ατάκες απο τις ταινιες του.  Έτσι γίνεται και στο Due Date.  Υπάρχουν σκηνές που απλά κρατάς το στομάχι σου απο τα γέλια, λόγω της προτοτυπίας και της....ηλιθιότητας που τις χαρακτηρίζουν.  Με τη καλή έννοια!.  Ο Γαλιφιανάκης για παράδειγμα είναι ο κλασσικός τύπος ο οποίος πολύ απλά, δε μαθαίνει από τα παθήματά του.  Είναι χύμα, ανυπόφορος και προκαλεί τη καταστροφή ακόμα και στα πιο απλά πράγματα (η σκηνέ προς το τέλος μέσα στο αυτοκίνητο είναι απλά υπέροχη!).  Από την άλλη ο Downey πρέπει ως αντίθετος χαρακτήρας να είναι συγκροτημένος, επαγγελματίας, οικογενειάρχης, αλλά βλέπουμε οτι όλα αυτά σιγά σιγά καταρρέουν, λόγω της επιρροής που του ασκεί ο άλλος.  Στη τελική μοιάζει να εναλλάσονται κάπως οι χαρακτήρες, και ο ένας να 'μεταμορφώνεται' στον άλλο.  Αν ακι βέβεαι υπάρχουν σκηνές που υποδηλώνουν οτι και ο Peter ως....Peter είναι μουλωχτός (άλλη μια σκηνή οπου έχει να κάνει με ένα πιτσιρίκι, απλά δεν υπάρχει τι κάνει!!!).  Η χημεία που υπάρχει μεταξύ τους είναι εξαιρετική και προσωπικά δε χόρταινα να τους βλέπω, αφού κάθε σκηνή ήταν και μια ατάκα.  Βέβαια θα έλεγα οτι στην αρχή η ταινία ξεκινάει λίγο υποτονικά (λιγάκι μόνο), αλλά το καλό είναι οτι πολύ γρήγορα γκαζώνει και μετά εκτοξεύεται!.
Κάτι που μου άρεσε, αν και δεν έδωσα πολυ προσοχή στην αρχή, είναι και η cameo εμφάνιση του σκηνοθέτη στη ταινία.  Δε παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά είναι χαρακτηριστική φυσιογνωμία.  Ο τύπος με το μαύρο μαλλί, μπούκλα που συναντά σε κάποια φάση ο Ethan, είναι ο Todd Phillips.  Αναρωτιόμουν που τον είχα ξαναδεί και μετά θυμήθηκα.  Όσοι έχετε δει το Hangover καμια 10αριά φορές (όπως κι εγω :P), δε μπορεί, θα θυμάστε τον ξεκάρφωτο τύπο μέσα στο ασανσερ που εμφανίζεται για λίγο με μια τύπισσα να κάνουν....διάφορα.  Είχε μαλλί άφρο και φορούσε κάτι ανεκδιήγητα γυαλία ηλίου και γενικά ήταν πολυ μορφή.  Ε αυτός λοιπόν ήταν ο σκηνοθέτης!.  Προσωπικά μου αρέσει πολύ όταν γίνονται τέτοιες μικρές εμφανίσεις από τους συντελεστές της ταινίας, γιατί αποδεικνύει και πόσο ακομπλξάριστοι είναι (χαίρε μέγα Tarantino!!).
Η ταινία γενικά προσφέρει πολλές στιγμές γέλιου, κυρίως απο την μέση και μετά.  Το δίδυμο κλέβει βέβαια την εμφάνιση γιατί στην ουσία αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.  Οι καταστάσεις που βιώνουν είναι θεότρελες και εμπνευσμένες και δικαιολογημένα κερδίζουν το γέλιο του κοινού.  Προσωπικά χτες που την είδα, έπεσα σε ξενέρωτο κοινό που δε γελούσε και πολύ (τι περίμεναν να δουν δε ξέρω!), αλλά εγω απτόητη, γέλασα με τη ψυχή μου.  Ο Γαλιφιανάκης είναι....ο γνωστός, ατσούμπαλος και απίστευτα χαζός τύπος, που κερδίζει όμως τη συμπάθεια όπως πάντα.  Ειλικρινά για τον Robert είχα τις αμφιβολίες μου για το πως θα είναι σε πιο κωμικό ρόλο (αν και στο Tropic Thunder ήταν ο καλύτερος, lol) , αλλά τελικά με τις γκριμάτσες και τον τρόπο που μιλούσε στη ταινία, έδειχνε οτι το καταευχαριστήθηκε, όπως ακριβώς και εμείς....Σ'ΑΓΑΠΑΑΑΩΩΩΩ ROBERT!!! (μια μικρή εκδήλωση θαυμασμού, μη δίνετε σημασία! :P).
Να πάτε να την δείτε, θα περάσετε εγγυημένα πολύ πολύ ευχάριστα και σίγουρα θα έχετε να θυμάστε πολλές καλές-καμένες σκηνές! :D

http://www.youtube.com/watch?v=WGpJUh9j-jU

Η TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 21:00, Igor.  Πολυ καλό animation, με πρωταγωνιστή τον Ιγκορ, τον βοηθό ενός τρελού επιστήμονα, που ονειρεύεται να γίνει μια μέρα και ο ίδιος ένας σπουδαίος και διάσημος επιστήμονας.  Μου θύμισε πολύ Τim Burton και γι'αυτό μου άρεσε και πολύ!.

STAR: 22:45, Eurotrip.  Ε για να μη ξεφέυγουμε και απο το κλίμα, μια ακόμη ταινία με τρελές καταστάσεις και νεανικές τρέλες.  Μόνο που λυπάμαι, αλλα ο κ. Todd Phillips είχε βγάλει απο το 2000 το Roadtrip οπότε φάτε τη σκόνη του!!.  Παρόλα αυτά ακόμα μνημονεύω τη σκηνή οπού η παρέα καταλήγει κάπου στα Βαλκάνια, όλα γκρεμίσμένα και έρημα, με μόνο κάτι σεντς στη τσέπη και διερωτώμενοι πως στο καό θα τα βγάλουν πέρα.  Επόμενο πλάνο να βρίσκονται σε ένα ξενοδοχείο 5 αστέρων και να τρώνε αστακούς, δίνοντας φιλοδωρήματα των 5 σεντς στους groum, οι οποίοι εξτασιασμένοι δε μπορούν να το πιστέψουν οτι κρατούν ένα ολόκληρο κέρμα των 5 σεντς!.  Αλησμόνητο :P

Bye bye!!

Hey παιδάκια σήμερα ειδα το Due Date και εντάξει τα έσπασε!.  Επειδή όμως είναι αργά και δε θέλω να την ξεπετάξω έτσι γρήγορα, θα την ανεβάσω αύριο νωρίς (μεσημεράκι-απόγευμα) ώστε να τη διαβάσετε όσοι θέλετε και να την δείτε!.  Σήμερα δε ανεβάζω κάτι άλλο, καθώς θα το θεωρούσα πολύ πρόχειρο (απλά για να γράψω) και δε το θέλω.

So cu tommorow! ;)

Transamerica: Μια 'Νοικοκυρά σε Απόγνωση' σε μια εξαιρετική ταινία....

Alloha σας!.  Νέα ταινιούλα και σήμερα, την οποία μάλιστα ξέθαψα από τα βάθη του μυαλού μου επειδή όσο να πεις μετράει ήδη 5 χρονάκια που έχει βγεί.  Η αλήθεια είναι οτι την είχα ξεχάσει επειδή πολύ απλά πάνε αρκετά χρόνια που την είχα δει.  Αλλά επειδή ακριβώς θυμάμαι οτι είναι μια αξιόλογη ταινία, είπα να σας την προτίνω σήμερα, μιας που δεν είμαι και απόλυτα σίγουρη αν την ξέρουν πολλοί και αυτό γιατί πολύ απλά δεν της είχε δοθεί η σημασία που έπρεπε.  Ξεκινάμε!.

Πρωταγωνίστρια στην ταινία είναι η Flicity Huffman, που αν σαν Felicity δε σας λέει κάτι, σίγουρα θα σας λέει ως Lynette, μιας που αποτελεί μια από τις νοικοκυρές της πολύ επιτυχημένης (δε ξέρω για ποιόν λόγο) σειράς, Despertae Housewives.  Αν και στη σειρά δεν είναι εκείνη που κλέβει τις εντυπώσεις, μιας που όλες οι υπόλοιπες είναι πανέμορφες, πανέξυπνες κ.λ.π, κ.λ.π στη ταινία δε μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου απο πάνω της.  Και αυτό γιατί τα καταφέρνει περίφημα στο να ερμηνεύσει έναν απαιτητικό και δύσκολο ρόλο.  Ως γυναίκα ηθοποιός πρέπει να υποδυθεί έναν άντρα, ο οποίος θέλει να γίνει γυναίκα.  Προσωπική μου άποψη, και έναν άντρα να έβαζαν να ερμηνεύσει τον ρόλο αυτό, δε θα μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα.
Η Bree είναι ένας...άντρας ο οποίος βρίσκεται ένα βήμα πριν απο την εγχείρηση που θα του δώσει αυτό που πάντα επιθυμούσε: ένα γυναικείο σώμα και μια γυναικεία φύση.  Τα πράγματα δεν είναι εύκολα καθώς υπάρχει ο κοινωνικός ρατσισμός και τα χρήματα επίσης που απαιτούνται για μια τέτοια εγχείρηση είναι πολλά, όμως η Bree φαίνεται να μη το βάζει κάτω και προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε κάθε δυσκολία.  Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που θα μάθει οτι είναι πατέρας και οτι μάλιστα έχει έναν γιό ο οποίος αλλωνίζει στους δρόμου της Νεας Υορκης, μην έχοντας προφανώς κανέναν δίπλα του.  Τότε η Bree θα ξεκινήσει ένα ταξίδι για να βρεί και να γνωρίσει τον γιό της, αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό.
Η ερμηνεία της Huffman είναι συγκινητική και απόλυτα ρεαλιστική.  Είναι βασικά ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δυο φύσεις, όπου προσπαθεί να καταλήξει στο ποιά θέλει να έχει, αλλά και στο ποιά πρέπει να έχει, καθώς αυτά τα δυο δε συμπίποτυν πάντα.  Ο ρόλος αυτός της χάρισε και την πρώτη της υποψηφιότητα για Oscar και βέβαια δικαιολογημένα αφού έκανε πολυ καλή δουλειά.  Παράλληλα και ο νεαρός Kevin Zegers Που υποδύεται τον γιό της είναι πολύ καλός και αρκετά σοκαριστικός, λόγω του τρόπου ζωής που έχει επιλέξει να ζει στην ταινία.  Ομολογώ οτι και αυτός ήταν μια μικρή αποκάλυψη καθώς μέχρι τότε έπαιζε κυρίως σε εφηβικές, νεανικές ταινίες που δεν είχαν απολύτως καμία σχέση με την ερμηνεία του στο Transamerica.
Φυσικά μιλάμε (και πάλι!) για μια δραματική ταινία, που επικεντρώνεται σε δυο βασικά θέματα.  Το πρώτο έχει να κάνει με την επιθυμία της Bree πλεόν, να αλλάξει ζωή και να γίνει αυτό που πραγματικά λαχταρούσε, δηλαδή μια γυναίκα.  Από την άλλη πλευρά και μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης αλλαγής της έρχεται και η αποκάλυψη οτι έχει έναν γιό, οπότε αποκτά ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον το πως θα καταφέρει να βρει την ισσορροπία που ψάχνει στη ζωή της.  Φυσικά το γεγονός οτι ο χαμένος γιός δεν είναι μόνο χαμένος απο τη ζωή της, αλλά και ουσιαστικά παραιτημένος και ο ίδιος από τη ζωή του, επιτείνει ακόμα περισσότερο τη δραματικότητα της υπόθεσης.  Είναι που είναι δύσκολο να αποδεχτεί ο οικογενειακός κύκλος (και οχι μόνο) μια τέτοια επιλογή, πόσο μάλιστα εάν έχεις να κάνεις με ένα, μέχρι τότε ανύπαρκτο από τη ζωή σου, παιδί στο οποία θα πρέπει να αποκαλύψεις οχι μόνο οτι είσαι ο πατέρας του, αλλά οτι ετοιμάζεσαι κιόλας να γίνεις....η μητέρα του!.
H ταινία είναι εξαιρετική, αλλά έχει να κάνει αποκλειστικά με τις καταστάσεις που βιώνουν κυρίως αυτοί οι δυο άνθρωποι.  Δεν έχει δράση ή αγωνία, υπό την έννοια μιας περιπέτειας.  Έχει να κάνει αποκλειστικά με το πως μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει τα εμπόδια της ζωής του και να φτάσει μέσα από αυτά στη λύτρωση που αναζητά στη ζωή του.  Καθαρά ψυχογραφική και ανθρώπινη, με μια υπόθεση που δεν έχω δει σε κάποια άλλη ταινία, τουλάχιστον τόσο όμορφα και αληθινά ανεπτυγμένη.
Must see!.

http://www.youtube.com/watch?v=fnEgDF2ba1g

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 21:00, Ζήτημα Τιμής, με Edward Norton. Colin Farell, Jon Voight.  Αντικειμενικά οχι και απο τις καλύτερες ταινίες εκεί έξω.  Το γεγονός όμως οτι παίζει ο Norton με κάνει να μην δίνω καμία σημασία στην αντικειμικότητα της ταινίας και να την βλέπω μόνο γι'αυτόν :P!.  Το story είναι κλασσικό και έχει να κάνει με διεφθαρμένους αστυνομικούς, ήρωες και τιμή.  Το όλο θέμα παίρνει μεγαλύτερη έκταση επειδή συμβαίνει στα πλαίσια μιας οικογένειας με παράδοση στους αστυνομικούς, οπού βρίσκονται μπλεγμένα δυο αδέλφια....Δείτε την αν θέλετε μια χαλαρή περιπέτεια ή αν αγαπάτε τον Norton όπως εγω!!Huhu...

Αύριο έχουμε new arrival, μιας που σήμερα θα κάτσω να δω ένα animation που μου τράβηξε την προσοχή και φαίνεται πραγματικά καλό!.  Για εσάς δουλεύω βρε!.

Τσιου!.

Hot Fuzz: Αυτό το δίδυμο είναι για τα σίδερα!

Επειδή τις τελευταίες μέρες σαν να το'χουμε ρίξει και πολύ στο δράμα, είπα να ανεβάσω μια κωμωδιούλα απόψε για να γελάσουμε ρε παιδάκι μου και λίγο (εγω πάντως γέλασα!).  Μέσα στη βδομάδα έχω σκοπό να πάω να δω και το Due Date που έχω ακούσει οτι είναι πολύ καλό, οπότε stay tunned για περισσότερα όταν την δω :).

Η ταινία είναι του 2007 και είναι βρετανικής παραγωγής, όπως και οι περισσότερες κωμωδίες που σαν έχω προτίνει (αν οχι όλες).  Πρωταγωνιστές είναι ο Simon Pegg και ο Nick Frost, οι οποίοι πρωταγωνιστούσαν και στο Shaun of the Dead και σίγουρα όποιος το έχει δει, δε θα τους έχει ξεχάσει!.  Η ταινία είναι μεν κωμωδία, αλλά κυρίως θα την τοποθετούσα στη κατηγορία της μαύρης κωμωδίας, καθώς έχει πολλά στοιχεία από splater και σε ορισμένες φάσεις και κάπως χοντροκομένο χιούμορ.  Στο μεγαλύτερο μέρος της όμως, χαρακτηρίζεται από τη κλασσική βρετανική σκηνοθεσία και 'κουλτούρα' της σύγχρονης εποχής και γι'αυτό αποτελεί μια πολυ καλή επιλογή για όσους θέλουν να γελάσουν....αλλιώς.
Ο Nicholas Angel είναι ένας αστυνομικός που ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, στο βαθμό που καταντάει να γίνει αντικείμενο ζήλειας και φθόνου από τους υπόλοιπους συνεργάτες του.  Προκειμένου λοιπόν να μην φαίνεται ως ο καλύτερος (και ο μόνοα βασικά) και ο πιο άξιος αστυνομικός του τμήματός του, αποφασίζει να αλλάξει και έτσι παίρνει μετάθεση για το αστυνομικό τμήμα, μια μικρής πόλης στο Stanford.  Εκεί θα αποκτήσει και καινούργιο συνάδελφο, τον Danny ο οποίος δεν είναι και τέρας ευφυϊας, αλλά καταφέρνουν να συνεργαστούν και έτσι τα πράγματα κυλλούν ομάλα για ένα διάστημα.  Ξαφνικά όλη αυτή η ήρεμη ατμόσφαιρα θα αλλάξει, όταν δυο ηθοποιοί βρεθούν νεκροί.  Οι δυο αστυνομικοί θα προσπαθήσουν να λύσουν την-απ'ότι φαίνεται δολοφονία- θα βρεθούν όμως προ εκπλήξεως όταν θα ακολουθήσουν και άλλοι μυστήριοι φόνοι στην πόλη.  Τώρα καλούνται να βρούν ποιός βρίσκεται πίσω από τους αποτρόπαιους θανάτους και να τον φέρουν στην δικαιοσύνη.  Βέβαια με αυτούς τους δυο για αστυνομικούς, ποτέ δε ξέρεις πως θα καταλήξει το πράγμα!.
Οι δυο τους σαν δίδυμο ταιριάζουν απόλυτα, καθώς είναι κάτι σαν τον χοντρό και τον λιγνό.  Ο ένας είναι κλασσικά γκαφατζής, αργόσχολος και κομματάκι ηλίθιος, ενώ ο άλλος επαγγελματίας, υπομονετικός και με περισσότερες στροφές στο μυαλό του.  Οπότε απλά ο ένας συμπληρώνει τον άλλο.  Εννοείται οτι κατά τη διάρκεια της έρευνας για τις δολοφονίες, προκύπτουν ένα σωρό ευτράπελα και φυσικά σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις τους, έχουμε την κωμωδία Hot Fuzz η οποία με 8/10 θεωρείται από τις πολύ καλές, τουλάχιστον για τα σημερινά δεδομένα.  Τώρα θα μου πείτε οτι επειδή θεωρείται από κάποιους καλή, δε σημαίνει απαραίτητα οτι είναι κιόλας.  Συμφωνούμε και γι'αυτό απλά εγώ σας δίχνω μια μόνο από τις άπειρες επιλογές που έχετε.  Απλά προσπαθώ να σας δείχνω ταινιούλες που για κάποιον λόγο, διαφορετικό κάθε φορά, μπορεί να προκαλέσουν τη σκέψη σας, το γέλιο, το κλάμα ή και τον τρόμο, αλλά ειδωμένα και μέσα από το προσωπικό μου γούστο.  Φυσικά και δεν είναι δυνατόν να αρέσουν όλες οι ταινίες σε όλους, αλλά ειλικρινά προσπαθώ να κρατάω τουλάχιστον τους περισσότερους ικανοποιημένους με τις επιλογές μου :).
To Ηot Fuzz είναι μια κωμωδία για όσους είναι λίγο...πως να το πω....κάφροι, αλλά με την καλή έννοια!.  Για παράδειγμα εγώ είμαι ανα διαστήματα, περνάω κάτι τέτοιες φάσεις που εκφράζονται από τις ταινίες που βλέπω (κυρίως κωμωδίες και πολύ τρόμο!), μέχρι και τη μουσική που θα ακούω και τον τρόπο που θα περνάω τη μέρα μου.  Έτσι λοιπόν αυτή η ταινία είναι για τις μέρες που αισθάνεστε οτι θέλετε να διασκεδάσετε ρε παιδί μου, χωρίς πολλά πολλά και να αφήσετε την ποιότητα για άλλη μέρα.  Ειδικά σε παρέες αγοριών θεωρώ οτι η ταινία θα κάνει θραύση, σε κορίτσια δεν είμαι και τόσο σίγουρη (αν και έχω βάλει φίλες μου να δούν και ομολογώ οτι τις κατέφερα να τους αρέσουν, hehe).  Γενικά η ώρα θα περάσει πολύ ευχάριστα κυρίως λόγω του απίστευτα τρελού story, και της αποδεδειγμένα επιτυχημένης και πολύ καλής χημείας, που έχουν αυτοί οι δυο Βρετανοί ηθοποιοί.
Δείτε την και βγάλτε και μόνοι σας συμπεράσματα σχετικά με το πόσο αξίζει τελικά ή και πόσο δεν αξίζει στην τελική ;).

http://www.youtube.com/watch?v=o-ar1axTIDY

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 00:15, After the Wedding.  Πολύ καλό δράμα (μα τι περίεργο!), με κύρια υπόθεση τα παιχνίδια που σου παίζει η ζωή.  Ένας νεαρός άνδρας, ο Γιοργκεν εργάζεται μακριά απο την πατρίδα του, μέχρι τη στιγμή που λαμβάνει μια προσφορά απο έναν Δανό επιχειρηματία, που μπορεί να του αλλάξει τη ζωή.  Ο Γιόργκεν αποφασίσει να πάει στη Δανία και επι τη ευκαιρία να παρευρεθεί και στον γάμο, της κόρης του επιχειρηματία.  Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του όταν και θα συνειδητοποιήσει οτι η γυναίκα του επιχειρηματία, είναι η γυναίκα με την οποία ο ίδιος διατηρούσε ερωτικές σχέσεςι 20 χρόνια πριν....

Σας χαιρετώ φίλοι, τα λέμε αύριο! :D

Funny Games: Οχι και τόσο funny...

Huhuhu καλησπέρα σας!.  Πρώτα απ' όλα να ευχηθώ Χρόνια Πολλά σε όλους όσους γιορτάζουν σήμερις, είτε έχουν γιορτούλα, είτε γεννέθλια.  Να είστε πάντα χαρούμενοι και υγιείς, ειδικά σε τέτοιους καιρούς που ζούμε.  Όλα καλά μωρέ...Και μετά τις ευχούλες περνάμε στη σημερινή μας ταινιούλα.  Funny Games λοιπόν.  Για κάποιον περίεργο λόγο δεν αρέσει σχεδόν σε κανέναν (πιστεύεω οτι και σε πολλούς από εδω μέσα δε θα αρέσει, αλλά free your mind ρε παιδιά!!).  Παρόλα αυτά εμένα μ'αρέσει γιατί είναι απλά...θα δείτε!.

Αρχικά πρέπει να πω οτι ως προς το πιο poster να ανεβάσω, δε μπορούσα να καταλήξω μιας που και τα δυο μου άρεσαν, οπότε είπα who cares? ανέβασε τα και τα δυο.  Έτσι λοιπόν το ένα είναι λίγο πιο artistic, ενώ το άλλο δεν έχει και καμιά φοβερή πρωτοτυπία, αλλά ήθελα να δείξω και τους βασικούς υπεύθυνους των...funny games.  Κάτι ακόμα που πρέπει να αναφέρω πριν προχωρήσω στην όποια ανάλυση της ταινίας είναι το γεγονός οτι τα παραπάνω poster έχουν να κάνουν με την αμερικάνικη version της, ενώ κανονικά είναι γερμανικής παραγαωγής.  Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση είναι οτι ο σκηνοθέτης είναι ο ίδιος και στις δυο περιπτώσεις, ο Michael Haneke.  Προφανώς για κάποιο λόγο (δε μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλον πέρα από το οικονομικό όφελος βέβαια) αποφάσισε την γερμανική ταινία του Funny Games, να την σκηνοθετήσει και στην αγγλική γλώσσα, με Αμερικανούς ηθοποιούς.  Προσωπικά έχω δει μόνο την αμερικάνικη εκδοχή, οπότε θα μιλήσω γι'αυτήν μόνο, αν και φαντάζομαι οτι ποιοτικά τουλάχιστον η original εκδοχή της πρέπει να είναι καλύτερη.  So let's see...
Τα πράγματα είναι πολύ απλά.  Η υπόθεση έχει να κάνει με δυο εφήβους οι οποίοι αποφασίζουν να κρατήσουν μια τριμελή οικογένεια όμηρο, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν μια σειρά απο διεστραμένα παιχνίδια εις βάρος τους.
Το 'ανησυχιτικό' στη συγκεκριμένη ταινία είναι οτι όλη η υπόθεση δε βασίζεται σε απολύτως κανέναν χειροπιαστό λόγο.  Ουσιαστικά η απόφαση των δυο νεαρών να παίξουν με τις ζωές της μαμάς, του μπαμπά και του γιού της οικογένειας, δεν πηγάζει απο πουθενά!.  Ούτε σε κάποια εκδίκηση, ούτε σε ληστεία, ούτε σε τίποτα.  Απλά αποφάσισαν να περάσουν την μέρα τους εφαρμόζοντας όλα τα σαδιστικά και ψυχωτικά τους σχέδια, σε τρεις αθώους ανθρώπους, βάζοντάς τους να κάνουν ο ένας στον άλλο ότι πιο εξευτελιστικό.  Για εμένα αυτή είναι και η 'ομορφιά' της συγκεκριμένης ταινίας (ναι ξέρω οτι έχω πρόβλημα!).  Το γεγονός οτι δεν χρειάζεται να υπάρχει καμία αιτία, πρόφαση, στόχος για να γίνει κάτι σοκαριστικό και τραγικό.  Και ίσως αυτό είναι και το χειρότερο σενάριο που να μπορώ να σκεφτώ.  Γιατί σε διαφορετική περίπτωση μπορείς να αποδώσεις το εκάστοτε κακό που θα σου συμβεί σε κάτι που έχει προηγηθεί και ίσως σε κάτι το οποία αρχικά προκάλεσες ο ίδιος.  Γιατί ενδεχομένως σε μια τέτοια περίπτωση να μπορέσεις να αντιδράσεις και να το σταματήσεις.  Τι γίνεται όμως όταν κάποιος αποφασίζει να σου παίξει ένα πολύ σκληρό παιχνίδι, απλά επειδή.....βαριέται;.  Απλά επειδή το βρίσκει ενδιαφέρον και πρωτότυπο να σε βασανίζει και να σε εξευτελίζει τόσο μπροστά στην οικογένειά σου, όσο και στον ίδιο σου τον εαυτό;.  Τότε γίνεται αυτό ακριβώς που θα παρακολουθήσετε στην ταινία....
Η επιλογή των δυο νεαρών ηθοποιών για να ενσαρκώσουν τους δυο ψυχωτικούς εφήβους, είναι νομίζω πολύ καλή, χωρίς να έχω δεί όπως είπα και πρίν, τους ηθοποιούς που ερμήνευσαν τους ρόλους στην πρώτη ταινία.  Οι φάτσες τους δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη και τίποτα το καλό, αν και κατά έναν περίεργο τρόπο η οικογένεια δε φαίνεται να το αντιλαμβάνεται αυτό στην αρχή.  Και οι δυο τους είναι πραγματικά καλοί (το μάτι γυαλίζει όπως πρέπει), αλλά εγω έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση στον Michael Pitt (ο ξανθός γαλανομάτης!).  Σε οτι ταινία έχει τύχει να τον δω μου αρέσει, κυρίως γιατί βγάζει μια τρέλα και μια παράνοια, ενώ ταυτόχρονα δείχνει τόσο πράος και τόσο καλό παιδί.  Απο την άλλη πλευρά θεωρώ σαν μια καλή επιλογή το ζευγάρι Naomi Watts και Tim Roth για τους ρόλους των γονιών, αν και η χημεία μεταξύ τους δε με πολυέπεισε και επίσης είμαι λίγο προκατειλλημένη με τη Watts καθώς γενικά τη θεωρώ κάπως ξενέρωτη.  Όπως και να'χει όμως στην ταινία δίνει αυτό που πρέπει και είναι όπως πρέπει, άσχετα με το τι πιστεύω εγω! :)
Δεν είναι μια ταινία για όλους, καθώς πέρα από το περίεργο story της, έχει και μερικές περίεργες τεχνικές μέσα όπως για παράδειγμα σε μια σκηνή οπου ο ηθοποιός γυρνάει προς τους θεατές και με ένα....τηλεκοντρολ κάνει rewind και επιστρέφει σε μια σκηνή της ταινίας λίγο πιο πρίν(!).  Είναι αρκετά περίεργη και όσοι γενικά δεν αρέσκεστε σε μικροεκπλήξεις στις ταινίες, δεν είμαι και τόσο σίγουρη οτι θα σας αρέσει.  Όσοι πάλι προτιμούν αυτές που κάπως ξεχωρίζουν για...διάφορους λόγους, πιστέψτε με αυτούς τους λόγους θα τους βρείτε στο Funny Games.
Διεστραμμένο, ενοχλητικό, κυνικό και απίστευτα ωμό, το Funny Games είναι για δυνατά στομάχια και καρδιές!.  Δεν είναι το αίμα που ενοχλεί, ίσα ίσα....είναι όλα τα υπόλοιπα!.

http://www.youtube.com/watch?v=Ec-70W_K77U

Υ.Γ: Η μουσική επένδυση του trailer είναι από τις καλύτερες που έχω ακούσει, πολύ απλά γιατί είναι απίστευτα ειρωνικό να βλέπεις τις σκηνές βίας, υπό τις νότες ενός κλασσικού κομματιού (το οποίο από τότε έχει αποκτήσει και μόνιμη θέση στο Mp3 μου :D).

Για tv αύριο, huhu....

Φιλάκια!!

Leaving Las Vegas: Μάλλον η καλύτερη ερμηνεία του Nicolas Cage...

Youuuhouuu σας και πάλι!.  Οκ λοιπόν, μετά από ένα τεράστιο σουβλάκι θα έπρεπε κανονικό να ταβλιαστώ στον γιορτινό μας καναπέ και να κοιτάζω με άδειο βλέμμα τη touvou, είπα 'somebody save me!!', επειδή όμως ο somebody δε βρέθηκε είπα να σωθώ μόνη μου, οπότε και στρώθηκα να γράψω στο blogaki μου once again!.  Σήμερα δεν έχουμε new arrival, αλλά έτσι κι αλλιώς υπάρχουν ένα σωρό παλιές ταινίες που είναι εξαιρετικές.  Μια από αυτές (και μια από τις ειλικρινά αγαπημένες μου) είναι η σημερινή.  Let's go....

Έχω να το λέω πάντως οτι πολλοί ηθοποιοί καταφέρνουν να υποδύονται τον καλύτερο ρόλο της καριέρας τους, ενώ βασικά σε ένα μεγάλο ποσοστό είναι....ο εαυτός τους μέσα στην ταινία.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα που σκέφτηκα αμέσως, είναι ο Mickey Rourke, ο οποίος στον Παλαιστή, δεν απείχε και πολύ από τον πραγματικό του εαυτό.  Κατεστραμένος, μπλεγμένος με ναρκωτικά, αλκοολ και όλα τα καλά.  Δε θεωρήθηκε λοιπόν τυχαία η καλύτερή του ερμηνεία, ούτε και προτάθηκε τυχαία για το Oscar (άσχετα αν το πήρε ο Lewis, που ήταν βέβαια καλός, αλλά ο Mickey όπως και να το κάνουμε είχε τρομερό comeback και του άξιζε).  Έτσι λοιπόν κλασσικό πλέον παράδειγμα αποτελεί και ο ρόλος του Cage στην παραπάνω ταινία.  Γενικά δε φημίζεται και ως καλόπαιδο (το αντίθετο μάλλον!), οπότε ο ρόλος στην ταινία του ταίριαξε γάντι.  Κια φυσικά είχε το Oscaraki στη τσέπη του από την αρχή :).
O Ben Sanderson είναι ένας αυτοκαταστροφικός σεναριογράφος ο οποίος έχει χάσει πλέον τα πάντα, εξαιτίας του εθισμού του στο αλκοολ.  Αποφασίζει λοιπόν να πάει στο Las Vegas προκειμένου να βυθιστεί ακόμα περισσότερο στη μιζέρια και τον αυτοεξευτελισμό του.  Εκεί θα συναντήσει μια πόρνη (τι άλλο;) την Sera (Elizabeth Sue) με την οποία θα συνάψει μια φιλικά σχέση (και οχι μόνο, αλλά και οχι απόλυτα ερωτική, είναι λίγο περιέργο το θέμα), η οποία είναι εξίσσου κατεστραμένη με τον ίδιο.  Λογικά μέσα από μια τέτοια σχέση μόνο προς τα πάνω μπορείς πλέον να ανέβεις, καθώς δεν υπάρχει πιο κάτω να πας....Λογικά πάντα....
Δε ξέρω γιατί άλλα τις τελευταίες μέρες έχει τύχει να ανεβάζω όλο δραματικές ταινίες, αλλά έτσι που μου έρχονται στο μυαλό, έτσι τις ανεβάζω.  Sorry εάν κάποιος έχει παραβαρύνει με όλο αυτό το κοινωνικό-δραματικό concept.  Θα προσπαθήσω να ανεβάσω και κάνα άλλο είδος από αύριο.
Βέβαια το Leaving Las Vegas θεωρώ οτι είναι γενικά μια από τις καλύτερες ταινίες σε αυτό το είδος, κυρίως γιατί οι ερμηνείες είναι τόσο αληθινές.  Ο Cage είναι συγκλονιστικός και αξιοθρήνητος (με την καλή έννοια!), σφού καταφέρνει να σου περάσει όλη τη παρακμή και την παραίτηση που έχει σαν άνθρωπος.  Δεν έχει πλέον κανέναν λόγο για να ζει και αυτό είναι ξεκάθαρο από την αρχή της ταινίας.  Από την άλλη όμως δεν κάνει και καμία προσπάθεια για να βγεί από την δύσκολη κατάσταση στην οποία από μόνος του έχει πέσει.  Ακόμα και το ταξίδι του στο Las Vegas δεν είναι ένα ταξίδι για να βρει τον εαυτό του (χαίρω πολύ βασικά, όποιος θέλει να βρεί τον εαυτό του πάει στο Θιβετ, οχι στο Las Vegas...whatever!).  Eίναι ένα ταξίδι το οποίο γνωρίζει οτι θα τον οδηγήσει στον θάνατο αργά η γρήγορα.  Και ενώ τα έχει όλα αποφασισμένα ωραία και καλά, στη τραγική ζωή του θα εμφανιστεί ως από μηχανής Θεός (εννοείται) μια γυναίκα, που τελικά απ'οτι φαίνεται θα παίξει σημαντικότατο ρόλο στη σωτηρία του Ben.  Η σχέση τους θα είναι ακραία, όπως ακριβώς είναι και οι δυο τους ως ξεχωριστές προσωπικότητες και θα παλέψουν από κοινού προκειμένου να καταφέρουν να νικήσουν τους προσωπικούς τους δαίμονες.  Παρόλα αυτά ο δρόμος τους θα είναι μακρύς και επίπονος, ακόμα και όταν προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους μαζί.  Όμως ποιος ξέρει σε τέτοιες καταστάσεις τι γίνεται;.  Το θέμα είναι αν θα το ρισκάρεις να ανέβεις και πάλι στην επιφάνεια, ή θα μείνεις για πάντα στον πάτο, ενώ σκέφτεσαι τι χρώμα ήταν κάποτε ο ήλιος....(νομίζω είναι η ώρα για το φάρμακό μου, no worries!).
Πολύ ψυχοπλακωτική ταινία, με γενναίες δόσεις δράματος, κλάματος και προβλημάτων στις ανθρώπινες σχέσεις.  Είναι όμως μια ταινία κατά κάποιον τρόπο αισιόδοξη(:), γιατί απλά βλέποντας πως θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, έρχεσαι να εκτιμήσεις αυτά που τελικά έχεις δίπλα σου και να δεις οτι τελικά το δικό σου παρόν και γιατί οχι και μέλλον, δεν είναι τόσο ζωφερό όσο το βλέπεις.
Όπως είπα ο Cage δίνει ρεσιταλ ερμηνείας, γιατί είναι απόλυτα πιστικός και ειλικρινής.  Μάλιστα όταν πρόσφατα διάβαζα μια συνέντευξή του, αποκάλυψε οτι σε πολλές από τις σκηνές της ταινίας ήταν τύφλα στην πραγματικότητα!.  Διόλου τυχαίο οτι πολύ απλά αν έχει θέματα με ναρκωτικά, αλκοολ, ψυχολογικά προβλήματα και διάφορα τέτοια, κάποια σιτγμή μπορεί να κερδίσεις και το Oscar!.  Δίπλα του η Elizabeth Sue είναι εξαιρετική και γενικά προσωπικά την θέλω σε τέτοιους ρόλους, γιατί της πάνε πολύ και οχι σε ρεζιλίκια όπως τα Piranhas οπού έπαιξε τελευταία και μάλιστα σε 3D (πόσο ακόμα κάρβουνο;).
Δείτε την γιατί αξίζει τον κόπο και το ψυχοπλάκωμα!.  Και τέλος πάντων είναι κρίμα να χάσετε τον Nicolas Cage σε μια ταινία του 'ύψους', γιατί αν πιάσουμε του 'βάθους' θα γελάσουμε πολύ!.

http://www.youtube.com/watch?v=UMlYWZgCIgo

Υ.Γ:  Την ταινία για την touvou σας την είχα ανεβάσει νωρίτερα, οπότε επειδή τώρα είναι αργούτσικα και επειδή έτσι κι αλλιώς δεν έχει και τίποτα της προκοπής, αύριο θα ανεβάσω νωρίτερα ταινιούλα, ώστε να γράψω και για αυτές στην τηλεόραση.

Bye bye!!

Μέχρι να ανεβάσω ταινιούλα, τρέχουμε τώρα.....τρέχουμε όμως γιατί έχει το The Fountain στον Ant1!!.  GO GO GO!!

Precious: Μια ταινία για τις (πάρα πολλές) δυσκολίες της ζωής....

NEW ARRIVAL


Γειά σας παιδάκια!.  Σήμερα είπα να κάνω την υπέρβαση και να γράψω στο blogaki παρά το γεγονός οτι γιορτάζω....ΓΙΟΡΤΑΖΩ λέμε (που είναι τα δώρα οεο:::??).  Τέλος πάντων επειδή είμαι και καλό κορίτσι θα σας κάνω εγώ 'δωράκι', για μια ακόμη φορά μια υπέροχη και καταπληκτική αναφορά σε μια ταινία πο βρήκα πολύ καλή! :P

Η συγκεκριμένη ταινιούλα είχε προκαλέσει πέρσυ τεράστιο πανικό, κυρίως λόγω της πολύ σκληρή ιστορίας που παρουσιάζει.  Βέβαια εννοείται οτι αποτέλεσε και το φαβορί στα Oscar, μιας που και οι δυο πρωταγωνίστριες ήταν υποψήφιες για το χρυσό αγαλματάκι, αν και τελικά μόνο η μια από τις δυο το κέρδισε-κακώς αν ρωτάτε εμένα, καθώς θεωρώ οτι απλά και οι δυο τους ήταν συγκλονιστικές.
Η Precious είναι μια 16χρονη κοπέλα η οποία ζει με την μητέρα της, σε ένα άθλιο μμμμ και καταγώγι το λες.  H Precious δεν είναι αυτό που λέμε αντικειμενικά όμορφη, καθώς είναι πολυ εύσωμη και χωρίς ίχνος θηλυκότητας.  Είναι όμως πραγματικά όμορφη με έναν δικό της, ξεχωριστό τρόπο.  Η ίδια δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τα επιτημιτικά σχόλια των γύρω της, αλλά και της ίδιας της της οικογένειας και ειδικότερα της μητέρας της, η οποία δε χάνει ευκαιρία να την βρίζει, να την χτυπάει και την υποβιβάζει διαρκώς.  Απο την άλλη πλευρά ο πατέρας της (τον οποίο ελάχιστα βλέπουμε κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ταινίας) την κακοποιεί σεξουαλικά απο όταν ήταν μικρή, με αποτέλεσμα να έχει φέρει ήδη στον κόσμο ένα κοριτσάκι (το οποίο μάλιστα λόγω της αιμομικτικής πράξης, έχει βγεί με προβλήματα) και είναι για μια ακόμη φορά έγκυος....από τον πατέρα της.  Όσο θλιβερή και σκληρή κι αν είναι η ζωή της, η Precious μοιάζει να βρίσκει λίγη αγάπη και κατανόηση σε ενα εναλλακτικό σχολείο οπού αρχίζει να πηγαίνει, μιας που την αποβάλλουν απο το κανονικό λόγω της εγκυμοσύνης της.  Εκεί θα μάθει τι θα πει να έχεις φίλους, να σε αγαπούν και να σε νοιάζονται...
Η ταινία είναι σκληρή, ίσως περισσότερο από οτι θα 'έπρεπε' μιας που απο κάποιο σημείο και μετά αναρωτιόμουν και εγώ η ίδια, τι άλλο θα τη βρεί αυτήν την κοπέλα, μιας που δε μένουν και πολλά πράγματα.  Απο την άλλη πλευρά θεωρώ οτι όλοι όσοι παίζουν, είναι αποκάλυψη.  Ο καθένας έχει καταφέρει να βιώσει τόσο απόλυτα και τόσο αληθινά τον ρόλο του, που είναι εκπληκτικό.  Ειδικά η ηθοποιός (Monique) που υποδύεταιτην μητέρα είναι τόσο πειστική, που πραγματικά είχα πολύ καιρό να δω κάποιον χαρακτήρα τόσο απωθητικό και τόσο να θέλω να τον σπάσω στο ξύλο.  Ήταν τόσο απαίσια, σιχαμένη, βρώμικη που ακόμα και που την έβλεπες, ήταν σαν να μπορούσες να μυρίσεις την σαπίλα και την δυσωδία που απέπνεε.  Και ο λόγος που πήρε και το Oscar, ήταν αυτός ακριβώς: το γεγονός δηλαδή οτι πέτυχε απόλυτα την ταύτιση με τον χαρακτήρα της.  Εξίσου καλή και εξίσου συγκλονιστική ήταν και η Gabourey Sidibe, που υποδύεται την Precious.  Είναι γενικά σπαραξικάρδια η ερμηνεία της και δυστυχώς εκφράζει και με τον τρόπο αυτό τόσους και τόσους ανθρώπους που είναι μόνοι και που προσπαθούν για μια καλύτερη μοίρα.  Αποκάλυψη είναι και στους ρόλους τους οι Mariah Carey και ο Lenny Cravitz ( ναι ναι οι γνωστοί).  Αν και οι ρόλοι τους δεν είναι και πολυ μεγάλοι, είναι και οι δυο απρόσμενα καλοί.  Ειδικά η Carey της οποίας δε της 'το΄χα' για κανέναν λόγο, τολμώ να πω πως εάν ο ρόλος της ήταν μεγαλύτερος, ίσως και να ήταν προτινόμενη για Oscar B' Γυναικείου Ρόλου.
Όπως θα έχετε καταλάβει μιλάμε για σκληρό, έως και ωμό δράμα, που στο μόνο που με βρίσκει αντίθετη είναι το γεγονός οτι την Precious την έχουν πραγματικά χτυπήσει, οι δέκα πληγές του Φαραώ.  Δηλαδή εντάξει, δε χρειαζόταν τόσο πολύ κακό στη ζωή της, προκειμένου να περάσει τα μηνύματα που θέλει.  Και λιγότερο θα ήταν το ίδιο αποτελεσματικό.  Παρόλα αυτά έστω και με την υπερβολική βία και γραφικότητά της, η ταινία πετυχαίνει να χτυπήσει τον θεατή κατευθείαν στο κόκκαλο.  Δικαιολογημένα το Oscar πήγε στην Monique, αν και είναι απο τις ελάχιστες περιπτώσεις που έχω δει και που ενδεχομένως να άξιζαν απο ένα βρεβείο, όλοι οι ηθοποιοί.
Σίγουρα θα αρέσει σε όσους προτιμούν τα βαριά δράματα και μάλιστα ειδωμένα από μια πιο μοντέρνα πλευρά, αφού υπάρχει διαρκής εναλλαγή ανάμεσα στο ζψφερό παρόν και τη λαπερή φαντασίωση, την οποία βιώνει καθημερινά η Precious.  Έχω όμως την αίσθηση οτι και σε όσους δεν αρέσουν γενικά, τη συγκεκριμένη θα την ετκιμήσουν κυρίως για τις πολύ δυνατές ερμηνείες που έχει να δώσει.  Δείτε την μόνο αν είστε σε ανάλογη διάθεση, διαφορετικά θα σας την καταστρέψει! (εγώ μια φορά σας το'πα!).

http://www.youtube.com/watch?v=b5FYahzVU44

Όπως καταλαβαίνεται επειδή είναι και αργά, δε βάζω κατηγορία touvou σήμερα.  Με το καλό αύριο λοιπόν! :)

Τσιου τσιου!